Verliefd

Filomena

Kan ik me wat bij voorstellen. Mijn advies aan alle vrouwen zou dan ook zijn, neem *nooit* een man die van voetbal houdt!

Mijn god, onze oppas heeft zo'n vriend, midden in de twintig. Altijd staat er een sportprogramma op. Ik zou er op slag lesbisch van worden als ik vrouw was!

Maar ja, jullie willen een *echte* man en *echte* mannen houden van sport. Dus daar zit je dan 10 jaar later..!

Maar toch blijft het merkwaardig dat dat dan altijd een kant op gaat. De vrouw heeft geen zin in sex omdat op andere vlakken tekort komt. Dat hoor je zelden omgekeerd.

Hoogstens vrouwen die klagen dat hun mannen helemaal geen zin in sex hebben. Is het weer niet goed!

Vind je het gek dat er geen coherent advies te verzinnen valt?

Jippox

"Zo leg je het wel heel erg bij 'ons vrouwen' neer."

Nee hoor, die kerels lijken me *ook* vreselijke eikels. Maar als je denk dat je relatie beter wordt als je sex in gaat zetten als beloning (bewust of onbewust) zit je er volgens mij falikant naast. Dan rot de boel alleen nog maar verder door.

Dan maar tegen je zin sex. Sex genereert oxytocine waardoor je je partner (en hij jou) met prettige dingen gaat associeren (in plaats van met vieze luchtjes). Sex bindt je samen.

Maar het hoeft niet, hoor. Je kunt je zwelgen in je eigen gelijk. Lekker je benen dicht houden en over een paar jaar een scheiding aanvragen als je denkt dat je daar beter van wordt. En dan vertel je iedereen over die vreselijke saaie man (met z'n nare luchtjes) die alleen maar sex wilde en nooit de afwas deed en alleen naar sport keek, en iedereen die het hoort (ik incluis) zal zijn hoofd schudden en zeggen dat je groot gelijk had.

En dat was het dan.

En toch

zit er wat in.

Mijn echtgenoot is soms vanwege werk erg veel weg. Dagen achtereen. Dat voelt voor mij als een aanslag op ons saamhorigheidsgevoel en heeft daarmee een effect op mij: geen zin in seks, want hij is er nooit, ik voel te weinig verbondenheid en van mij hoeft het nou niet.

Maar als hij dan uiteindelijk na zo'n periode moe troost zoekt bij mij, heeft het geen opbouwende waarde als ik volhoud 'hoor eens, eerst die saamhorigheid, dan zien we wel weer' maar toegeef aan zijn behoefte, seks. Daar knapt hij van op en daarmee ons contact ook.

Wil je samen door, of niet. That's the question. Alleen maar je eigen gevoel volgen is niet per definitie wijs.

Lastig

Ik vind de term "beloning" erg raar klinken. Het is niet zo dat ik mijn man "beloon" of "straf" met wel of geen seks. Ik heb gewoon wel of geen zin. En soms kun je een beetje zin maken en krijg je aldoende meer zin.

Maar als je een man hebt die de hele tijd zijn eigen ding doet, je de hele dag niet aanraakt, je als huishoudster behandelt, en dan opeens seks met je wil, ja, dan zou ik heel erg m'n best kunnen doen, maar nog steeds geen zin hebben. En dan ga je voor een hele scheve seksuele relatie.

Het moet echt van twee kanten komen. De partner die niet zo vaak zin heeft als de ander kan wat vaker proberen zin te maken, en de partner die wat vaker zin heeft kan wat meer begrip opbrengen voor de ander. Dat houdt in een beetje meer toegeven aan de behoeftes van die persoon om zin in seks te krijgen. Dat kan stofzuigen zijn, luisteren naar een heel verhaal over de dag, een voetmassage, of lekker knuffelen op de bank, maar zet dat niet weg als chantage.

En hier hebben we trouwens beide periodes dat we meer of minder zin hebben, dus het is niet altijd dezelfde die een beetje meer z'n best moet doen

Dat dus

wat dc zegt, dat bedoel ik. Het is geen chantage, seks is geen beloning. De seks is op zich niet het onderdeel in een schimmige onderhandeling, maar de 'zin' zelf is deel van een totaalpakket.

Reactie

Leuk dat het een meer algemene wending krijgt. Toch nog even een reactie.
Ja, ik bedoel ontkent.
Ja, ik voel me in de basis niet aangetrokken tot hem. En met hem vele anderen hoor. Seksuele aantrekkingskracht luistert bij mij nogal nauw, heb ik na tig jaar ontdekt. En dat is niet fout of raar, dat is gewoon zo, niet meer of minder, dus. Dat gevoel is nieuw, en ik ben blij om dat nu te weten.
Als ik voor hem in lijk in te vullen dan doe ik dat vooral hier. Er zijn jaren aan vooraf gegaan, die laten zich wat moeilijk samenvatten. Het lijken aannames, dat zijn het niet.
Hij moet weten dat het belangrijk voor me is. Onze relatie is voor hem veel meer vanzelfsprekend dan voor mij. Ik heb veel meer issues, daarom lach ik sommige dingen weg. Mijn eigen irreële angsten. En hij lacht mee. Omdat ie ze kent en begrijpt en er vanuit gaat dat je nooit uit elkaar gaat, dat doe je gewoon niet. Daarom hoef je ook niet te werken aan je relatie. (Grrrr), maar ga ik dreigen dat als hij me niet serieus neemt dat ik ga zoenen met andere mannen?
Mannen maken op een andere manier contact dan vrouwen. Wij willen praten, zij willen doen. Als praten niet werkt, dan is het tijd voor iets nieuws, iets leuks doen. Dat is niet je kop in het zand steken, dat is een andere manier zoeken.
En wat mezelf betreft, gesleuteld en afgerond. Maar niet voor niks, het is niet zo dat je na jaren therapie genezen bent. Er is altijd werk aan de winkel. Maar nog meer therapie is niet de bedoeling, ik heb geleerd hoe het moet. En dat is onder andere hulp vragen. Bijvoorbeeld hier. Natuurlijk ben ik gewoon het haasje, zoenen met een andere man, hoe haal je het in in je hoofd! En jarenlange forumervaring (onder een andere Nick) maakt dat ik wel verwacht had tot de orde geroepen te worden. Maar jullie zijn het probleem niet, dat zijn wij zelf, dat wat wij hebben. Of juist niet hebben.
Ga lekker door met de discussie over het verschil aan behoeftes. Ik trek het niet als mijn man alleen maar aangesloten is op zaken met een snoertje en niet met mij.

Pokemam

Klassieke situatie. Mijn voorspelling is dat je man t.z.t. tegen een vrouw aan loopt die hem wel leuk vindt en er dan gewoon vandoor gaat vanwege jarenlang ontbreken van waardering.

Opgegeven

Ik kan jou niet zeggen wat jij moet doen. Wil je eigenlijk wel tips of alleen begrip? Hoe kan iemand anders over jouw relatie oordelen, helemaal met een snoertje ertussen?

En wat als jij zegt: een x aantal avonden per week wil ik jou zonder snoertjes.
Praat je wel echt nog met hem (of niet omdat je dat hebt opgegeven), hij beseft misschien helemaal niet waar jij mee worstelt. En dat is ook niet eerlijk naar hem toe.

Wat wil je?

Wil je begrip of hulp?

Ik denk het eerste: in je laatste post raak je weer wat dingen aan en dan eindig je met zo'n verzuchting: (parafrasering van mij) Ach, wat maakt het ook allemaal uit, ga lekker door met discussieren. Ik trek het niet als mijn man aangesloten is op zaken met een snoertje en niet met mij. Wat ben ik zielig.

Ja, ik snap het best hoe je je voelt. Lijkt me vreselijk om niet echt in verbinding te staan met mijn man. Schouderklopje. Verwen jezelf lekker, Kijk uit naar het zoenen met die andere man en geniet ervan!

Maar ik hoop het laatste: en dat je met een andere blik alle antwoorden leest die iedereen geeft en jezelf de vraag stelt: wat kan ik doen om deze situatie te veranderen? Want als je dat niet doet ben ik bang dat Vic's scenario realiteit gaat worden.

Sterkte met alles!

Pfieuw

Ik weet niet wat ik wil. Ik heb er heel veel voor over om een fijn gezin te hebben. Echt heel veel. Mijn man ook, anders was hij al lang met een andere vrouw in zee gegaan. En dan bedoel ik te zeggen dat ik niet voor niets lang in therapie ben geweest, zo leuk was het niet om met mij samen te zijn. Het gaat nu tussen ons beter dan ooit, en op de een of andere manier maakt dat juist dat ik graag dat contact met hem wil. Die verbondenheid zoek. Misschien is het wel iets dat ik in mezelf mis en verwacht dat van hem te kunnen krijgen.
Het hele gedoe schudt me wakker, en er komt meer besef van wat er mist. En dat ik degene ben die actie moet ondernemen, in plaats van mopperend achterover te leunen in een of ander avontuurtje. Dat zocht ik hier, een soort wakeup call. En ook al is het net of ik niet luister, dat doe ik wel. We hebben echt een leuke dag vandaag, waarbij ik me liefdevoller opstel en hij aandachtiger is. Ik hoop echt wel dat we samen oud worden. Hoe heerlijk is het dat hij daar gewoon vanuit gaat, soms vergeet ik wel eens hoeveel rust dat geeft en hoe fijn dat is.

Rust

Rust wordt inderdaad vaak onderschat. Ik heb de laatste tijd zo ontzettend veel meegemaakt waar ik niet om gevraagd had, dat ik heel dankbaar ben voor onze rustige, stabiele, gezellige relatie. Stel je voor dat ik ook nog mannen had moeten veroveren en zo. Het leven stuurt al genoeg spanning en sensatie op mijn pad. Die rust en vanzelfsprekendheid is voor mij sexy genoeg.

In staat tot het ultieme verraad

´Lieve´ Pokemam; sta me toe jou de schop onder de hol te geven, die je verdient en waar je om vraagt.

Het verbaast mij enorm, dat iemand die zich zo passief agressief opstelt naar haar levenspartner als jij, over zichzelf denkt dat zij zoveel prettiger in de de omgang is geworden. Het stiekem achter de rug van je partner urenlang zoenen met een ander is wat mij betreft te vergelijken met de volgende levenssituaties:

Jij en je partner lopen door een winkelstraat. Plotseling zie je dat een andere man een poging doet de portemonnee van je man te rollen. Jij vindt dat wel een aangename, want spannende doorbreking van de dagelijkse sleur en reikt de zakkenroller de helpende hand door hem stralend aan te kijken en hem te trakteren op een vette knipoog. Dankbaar slaat de man zijn slag en maakt zich uit de voeten. Je man kijk je met kinderlijk onschuldig knipperende ogen aan, wanneer hij uiteindelijk vloekend constateert dat hij beroofd is en zegt: ¨Is het echt zo, lieverd? Wat zielig nou voor je. Je kunt tegenwoordig ook niemand meer vertrouwen!¨.

Jij en je gezin gaan uit naar de schouwburg. Onder het publiek bevindt zich een fysiek aantrekkelijke, zich joviaal gedragende man. In de hal laat hij jou via oogcontact merken je een aantrekkelijk vrouw te vinden. Jij wordt daar helemaal vrolijk van en stelt stilletjes bij jezelf vast: wat een leuke man! Even later hoor je een luid krakeel bij de garderobe. Wat blijkt? De man in kwestie is slaags geraakt met je partner en slaat hem onder het oog van je kinderen finaal tot moes. ¨Moet je mij maar niet in de weg staan, hufter!¨, hoor je hem roepen. Je hebt je mobiele telefoon bij de hand, maar denkt er niet aan de politie te bellen. Anderen doen dat voor jou. Tot jouw schrik worden beide mannen afgevoerd naar het politiebureau. Je kinderen storten zich overstuur in jouw armen. Een slepende rechtszaak volgt over wie verantwoordelijk is voor het onderling toegebrachte letsel en de schade aan het interieur van de schouwburg.

Bizar en ondenkbaar?

Enfin, ´lieve´ Pokemam; je presenteert jezelf hier nu wel als iemand die haar zaakjes redelijk goed op orde heeft, maar intussen lever je je willens en wetens over aan een wolf in schaapskleren. Je voelt je ´on top of things´, maar laat spelen met je emoties. Je doet jezelf eerlijk en integer voor, maar leeft een dubbelleven. Hoezeer jij je ook zou voorhouden, dat zoenen nog geen vreemdgaan is: je blijkt in staat tot het ultieme verraad. En daar is maar één partij bij gebaat: jouw huidige minnaar en die (ongetwijfeld) vele would-be minnaars.

Huichel niet langer en stop ermee zowel je medemens als jezelf een rad voor ogen te draaien; opdat je niet een nog grotere puinhoop maakt van je gevoelsleven in het bijzonder en je leven in het algemeen.

Check

Gestopt. Werk aan de winkel.

Sterkte ermee

En hou goed voor ogen, dat het leven geen onbenullig spelletje schaak is.

Waarvan akte

En mijn naasten geen figuranten in mijn theaterstuk zijn.

Rode krullenbol

Nog een vraag. Waarom noem je me passief-agressief? Misschien heb ik er iets aan.

Pokemam

Je bent niet de eerste, en zult ook zeker niet de laatste zijn, die het verliefd worden op een ander dan je levenspartner, opvat als een teken aan de wand met betrekking tot je vaste relatie. Je maakt daarmee naar alle waarschijnlijkheid meer van je verliefdheid, dan het is.

Eigen aan verliefde mensen is, dat zij graag samen zijn en de weg daarnaartoe – hoe dan ook – zoveel mogelijk vrij maken. De gedachte dat het verliefd raken op een ander ´veel´, zo niet ´alles´ zegt over de relatie met de levenspartner lijkt dan ook een welbegrepen eigenbelang te vertolken.

Daarvan hoeft echter geenszins sprake te zijn. Nuchter beschouwd is het slechts de natuur, die een spelletje met je speelt. Zij trekt haar eigen plan en laat zich niets gelegen liggen aan jouw eigenbelang. Niet voor niets klonk het uit de kelen van de leden van 10CC: ¨People in love do silly things; walk under busses and burn their wings¨.

De door de natuur ingegeven gedachte dat je je vaste partner misschien maar het beste kan inruilen voor diegene op wie je verliefd bent, kan dus een enorme misvatting zijn, die voortspruit uit je verliefde staat van zijn.

Je vaste partner verantwoordelijk maken voor jouw verliefdheden op anderen plaatst hem in een zeer benarde, zo niet onmogelijke positie. Door je dagelijkse leven met hem als saai te bestempelen en hem als saaie Piet, laat je hem bar weinig ruimte voor verweer. Feitelijk probeer je hem te diskwalificeren / buitenspel te zetten. Arnold Schwarzenegger zou het ongetwijfeld een ´raw deal´ noemen. En met recht!

Je man zou er op dit moment waarschijnlijk nog wel het beste aan doen om jou met gelijke munt terug te betalen. Zou een stiekeme, geheime romance met één van je kennissen/vriendinnen hem in jouw ogen niet op slag een stuk minder saai maken? Stel je eens voor, dat hij jou zou confronteren met een uitspraak als: ¨Ja, sorry hoor; ik heb dan wel jarenlang lief en leed met je gedeeld, en we hebben dan wel samen een goed bestaan opgebouwd, met kinderen en al; maar nu ben ik erachter gekomen dan ik jou seksueel nooit (zo) aantrekkelijk heb gevonden!¨ Dat zou je ongetwijfeld eerder zwaar, dan licht autistisch van hem vinden, nietwaar?

Tja; hoe liefdeloos kan een mens zijn? Hoe komen mensen ertoe om hun zelfgekozen levenspartner zo tot op de grond toe af te branden? Waar zit toch hun hart? Tussen hun benen? En waar blijft hun gezonde verstand, zodra lustgevoelens opborrelen?

In een gunstig geval speelt onschuldig onbegrip over lust en liefde een cruciale rol bij het stuklopen van een liefdesrelatie. Heel vaak echter stranden ze op lafhartigheid, gemakzucht, gebrek aan verantwoordelijkheidszin en/of een verknipte, deloyale levenshouding naar de medemens.

Het zal ook wel niet voor niets zijn, dat het adagium ¨Wat jij niet wil dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet¨ de kern vormt van alle religies en levensovertuigingen.

Op mij komt het a;tijd hopeloos ouderwets en achterhaald over, wanneer een vrouw zich voor haar levensgeluk zo afhankelijk opstelt van het mannelijk geslacht. Zelf ben ik niet opgevoed met het idee van de prins op het witte paard, of dat van de ware Jacob. Ik geloof er ook helemaal niet in, en zie ze als kwalijke waanbeelden, die de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw nodeloos lang in stand houden.

Verliefd worden op een ander is zeker geen schande en hoeft ook allerminst tot problemen te leiden; het is maar wat je er mee doet. Van domme vergissingen krijg je later spijt als haren op je hoofd. Het is aan jou om te beoordelen, of je oorspronkelijke partnerkeus een stupiditeit was, of je ontrouw aan hem dat nu juist is.

Rode krullenbol

Zo interessant als jij het proces beschrijft, zo ervaar ik het zelf ook wel. Je hebt gelijk, mijn verliefdheid heeft weinig te maken met mijn man. Ik zoek alleen openingen om de verliefdheid te mogen toestaan. Als mijn man maar zus en zo is, dan mag ik.....En niet alleen naar mijn man, hetzelfde zoek ik hier, en zelfs bij een vriendin die ooit hetzelfde is overkomen en er niet heel gelukkig uit is gekomen. Hoe klein ook, ik vind een rechtvaardiging. Zelfs mijn pogingen om mijn huwelijk nieuw leven in te blazen zijn daarop gericht. Want als dat zelfs niet lukt, nou, dan mag ik helemaal los gaan, duh.
Ik snap ook dat het niet eerlijk is om op dit moment etiketten op mijn man te plakken. Dus blijft nu de optie over om helemaal niets te doen en te ervaren hoe waardevol mijn man is, naar hem te luisteren en hem te zien zoals hij is. Stoppen met het najagen van roze olifanten, die bestaan namelijk niet, met wat goede wil zou je het een idealistisch beeld van ouders die je zelf had willen hebben kunnen noemen. Of zoals jij je ze omschrijft als traditionele rolverdeling.
Weet je, ik ben gewoon een vrouw die gewoon verliefd wordt en die er net als velen, niet zo goed mee weet te dealen. Laten we het niet meer maken dan het is, laten we mij niet te veel de grond in trappen. Dat doe ik zelf al hard genoeg, tot op het bot, geloof me. Dat me vervolgens in de armen van de verliefde minnaar jaagt die me dan weer beter over mezelf kan laten voelen. En zo is dat kringetje ook weer rond. Ik geloof wel dat het hierom gaat: verliefd worden kan en je doet er niks mee. Nu moet ik dat nog even echt heel graag willen (er niks mee doen) en de chemische reacties in mijn lijf negeren/klein houden. Alleen dat is al moeilijk genoeg.

Inderdaad!

Hartstocht is een sterke kracht. Vandaar dat ik in mijn eerder bijdrages aan jouw draadje grof geschut heb ingezet. Het was en is beslist niet mijn bedoeling om jou tot op de bodem / het bot af te branden. Heel fijn dat mijn boodschap goed is aangekomen! En wat een eerlijke reactie!

Je moet wel van goede huize komen, wil je zo'n sterke kracht als hartstocht kunnen beteugelen; lijk je te denken. Volgens mij echter, doet afkomst er in dezen eigenlijk helemaal niet zoveel toe.

Mooi en aardig als je toevallig bent opgegroeid in een wereld waarin je ouders jou (voor zover mogelijk) het goede voorbeeld konden geven. Maar wat te denken van al die mensen die in plaats van het goede juist, in welke vorm dan ook, het slechte voorbeeld (mee)kregen? Zijn deze domweg veroordeeld tot het klakkeloos volgen van dit slechte voorbeeld? Nee toch zeker?! Er zijn er echt wel bij, die desondanks tot een liefdevol, harmonieus huwelijksleven zien te komen.

Het slechte voorbeeld kan dusdanig afschrikwekkend zijn geweest, dat men zich er tot het uiterste toe inspant dit voorbeeld vooral niet te volgen. Hoeveel mensen niet zullen rondlopen op deze aardbol, die zichzelf slechts de vraag hoeven te stellen: “Wat zou mijn vader/moeder hebben gedaan?”, om te weten hoe wel goed te handelen?

Tenzij je in onvrijheid leeft, krijgt ieder mens de kans iets moois van zijn/haar sociale leven te maken.

Je kunt het zo hebben getroffen, dat je tussen twee haaks op elkaar staande culturen terecht bent gekomen. Dan heb je bijvoorbeeld een devote moeder (gehad), die slechts deed aan op voortplanting gerichte seks en word je omringd door mensen die vooral de seksuele aantrekkeljkheid van vrouwen van levensbelang lijken te vinden. Normen en waarden kunnen danig botsen!

Toegegeven; het oneens raken met de normen en waarden waarmee je bent ingepeperd, levert gegarandeerd een tweestrijd op met jezelf. Deze tweestijd hoeft niet noodzakerlijkerwijs dusdanig verwarrend te zijn, dat je niet meer weet wat te doen en te laten. Je bent immers ook – misschien wel bij uitstek - in de gelegenheid om de voor- en nadelen van de verschillende leefstijlen goed op een rij te zetten?

Veel lastiger wordt het, wanneer je belandt in een ernstig conflict met je ouders. Zo'n conflict los je veel moeilijker op en kan zelfs tot een definitieve breuk leiden.

Breken met jezelf is ook mogelijk. Dat heet met een mooi, ouderwets woord: ook wel 'zelfverloochening'. Enfin; ik vind, dat daarvan sprake is, als je je huwelijkspartner seksueel ontrouw bent, terwijl je van hem houdt. Je dupeert ermee niet alleen hem, maar ook jezelf. Zo bezien is het tevens een vorm van zelfdestructief gedrag.

Laten we wel wezen: liefde kent nog zoveel meer verschijningsvormen, dan hartstochtelijke seks. Trouw is daar 'een van. Bovendien zijn er over het algemeen tal van mogelijkheden om de seks met je partner (weer) bevredigend te krijgen.

Onderschat vooral ook niet de schade die je met je 'liefdesleven' kunt aanrichten in de levens van anderen. Iedereen kent wel iemand die onder de (dek)mantel der liefde een spoor van vernieling achterlaat, al is het maar van horen zeggen. Zogeheten 'foute mannen' zijn erom berucht.

Vergeleken met vroeger zijn de kansen voor vrouwen om ook fout gedrag te vertonen enorm toegenomen. Met gelijkberechtiging van vrouw en man (emancipatie) heeft dit echter niets, maar dan ook helemaal niets, van doen!

Mooie dingen

Tja, wat een mooi doch algemeen pleidooi. Je stukje zelfverloochening is op mijn lijf geschreven, helaas. Heel foute voorbeelden van huis uit, heel zelfdestructieve pogingen om toch belangrijk te zijn. In plaats van het nietige niemendalletje dat ik geloof te zijn. Geloofde te zijn.
Het negeren van mijn ware gevoel om toch maar te komen tot een gezin. Het zoeken naar andere vormen van liefde binnen het huwelijk, niet per definitie een fijne vorm. Het rechtvaardigen van de ooit gemaakte keuze. Het weggeven van jezelf, seks als laatste wisselgeld inzetten. Been there, done that.. En in die jarenlange zoektocht naar berusting is er ineens een chemisch vonkje. Eens in de zoveel jaar gebeurt dat. Het zegt niks over thuis, maar tegelijkertijd ook alles. En dan vooral de worsteling er om heen. Het krampachtige verzet tegen het gevoel, dat alleen maar kan leiden tot verlies. Omdat het geen wedstrijd is maar het zo wel wordt. Want de rol van ouders wordt geïdealiseerd, perfectie nagestreefd, en dat kost zo veel moeite dat er geen tijd is om te zijn. Om kind te zijn, en moeder, en geliefde, en ik. Omdat het anders zou moeten kunnen dan vroeger. Omdat ik van anderen heb geleerd hoe het wel zou kunnen.
Tel naast de beroerde relaties van de ouders, de persoonlijkheden van de ouders, ook de verwaarlozing, het opbreken en scheiding van alles wat was, en een flinke dosis gevoeligheid, aanpassingsvermogen en kracht bij elkaar op, en je hebt een mooi voorbeeld van Alice Walker's Drama van het Begaafde Kind. En dan ben ik toch best trots op wie ik ben geworden, ondanks een flirt die per ongeluk net iets te ver ging (okay, veel te ver).
En ergens hoop ik dat je nu begrijpt waarom ik denk dat ik een leuker mens ben geworden. Ondanks het recente bedrog. Omdat de mate van zelfverloochening in het verleden veel groter was, met allerlei heel nare gedragingen richting mijn man. Iemand moest de schuld krijgen, nietwaar? Het was onmogelijk het bij mezelf te leggen, ik was al zo min. (Naja, dat geloofde ik heilig). Liefde heeft een enorme dimensie van dankbaarheid gekregen. En het ultieme geluk blijkt een ander woord voor tevredenheid te zijn. Wat blijft is dat stomme chemische stofje, dat er gelukkig wel voor zorgt dat ik graag met mijn man het bed in duik!

Alice

Alice Miller bedoelde ik.