Verdriet
Sinds een aantal jaren heb ik een lat relatie, zelf een gezin met jongvolwassenen, hij niet. Hij was er in de donkerste dagen, doet alles voor me maar er zit een keerzijde aan. Hij wil er wat voor terug: alle aandacht, op de eerste plaats staan. Afspreken met vriendinnen: prima, maar niet in 'onze tijd'. Hetzelfde voor hobby's buiten de deur. Dan zijn er nog mijn kinderen: een noodzakelijk kwaad lijkt het wel. Hij wacht totdat ze de deur uit zijn zodat wij er geen rekening meer mee hoeven te houden. Dat is niet zo simpel: er zijn verschillende dingen met ze aan de hand. Buiten dat, dit is natuurlijk niet waarom ik met hun vader (die overleden is) een gezin heb gesticht. Het zijn mijn kinderen. Nu heb ik na een aantal uitbarstingen de relatie on hold gezet. Uitbarstingen ja, want tijdens ruzies is hij vaak agressief. Alleen, ik ben er zo verdrietig om. Alle fijne dingen, ik mis ze ZO. Ik weet dat dat ook voorbij gaat. Maar ik zou om mijzelf te sterken wel eens ervaringen van anderen horen. Geen advies. Gewoon ervaringen.
Die heb ik niet, ik wil je alleen sterkte wensen. Ook de juiste beslissing kan pijn doen.
Een relatie uitmaken, die ook fijne kanten had is verdrietig. Je bent toch gehecht geraakt aan deze persoon. Ik was in het verleden niet altijd standvastig genoeg, waardoor het eerst weer aan en weer uit, nog een keer aan, uit, voordat het definitief uit was. De dingen gaan zoals ze gaan, maar ik hoop aangezien jij ouder bent, dat je standvastiger bent. Uiteindelijk kom je op hetzelfde punt uit. En ja, het gaat voorbij. Sterker nog in plaats van verdrietig was ik daarna ontzettend opgelucht. Die keerzijde kreeg meer ruimte.
Zoek mensen op, ga iets nieuws beginnen als je daar de energie voor hebt, geeft energie. Hielp mij. Voor mij hielp om te helen waarom ik iemand aantrok (met een ontzettende leuke kant, maar toch) met zo'n keerzijde.
Ach, heel veel sterkte, A. Natuurlijk was dit het juiste besluit, maar het doet desondanks pijn. Ik heb lang geleden afscheid genomen van zo'n man. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb extra veel ondernonen en met vrienden afgesproken om mezelf af te leiden. Dat hielp. Wat mij ook hielp, was een lijst maken van al zijn slechte eigenschappen en alles wat hij mij had aangedaan. Op moeilijke momenten, vaak 's nachts, pakte ik die erbij en dan zag ik met eigen ogen dat ik een goed besluit had genomen. En weet je wat? ik ben nu gelukkiger dan ooit! Dus hou vol, dit verdriet slijt en verdwijnt echt.
Mijn plan B staat zeker al klaar. Vriendinnen heb ik. Leuke collega's, werk, vrijwilligerswerk. Dus mijn verstand doet zijn werk. Maar het gevoel. De hele dag ongewilde leuke herinneringen door mijn hoofd. Het voelt alsof ik een te warme deken wil afgooien, maar zodra ik dat doe krijg ik het koud. Letterlijk want zelfs tijdens ruzies, als ik naast hem in bed lag voelde ik mijn bloeddruk omlaag vallen.
Dat gevoel.
Dan toch advies: maak die lijst met slechte eigenschappen (niet in je hoofd maar op papier!) en pak die erbij als de leuke herinneringen opkomen. Lees hem 3x hardop aan jezelf voor. Ik beloof je, dat helpt.
Verder blijft het klote en moet je door de pijn heen. Maar er zijn dus trucjes om de pijn te verkorten en te verzachten.
Sterkte!
Anienom schreef op 24-10-2023 om 08:01:
Mijn plan B staat zeker al klaar. Vriendinnen heb ik. Leuke collega's, werk, vrijwilligerswerk. Dus mijn verstand doet zijn werk. Maar het gevoel. De hele dag ongewilde leuke herinneringen door mijn hoofd. Het voelt alsof ik een te warme deken wil afgooien, maar zodra ik dat doe krijg ik het koud. Letterlijk want zelfs tijdens ruzies, als ik naast hem in bed lag voelde ik mijn bloeddruk omlaag vallen.
Dat gevoel.
Maar op die emoties hoef je toch niet te handelen? Verdriet mag er zijn, dan hoef je nog niet gelijk terug te rennen naar hem. Laat de emoties stromen en zie ze voor wat ze zijn: emoties.
Daar zul je doorheen moeten, door er steeds weer voor weg te rennen verleng je de pijn en komt het steeds terug. Ze worden echt minder, het heeft wat tijd nodig.
Wees niet als een dier dat terug de brandende stal inrent omdat het daar veilig is (of denkt te zijn, want het is niet waar) voor alle lawaai en onrust. Je verstand weet dat dat niet de goede weg is.
Ik krijg het gevoel dat het verdriet van deze man kwijt raken versterkt wordt door het oude verdriet. En dat is niet terecht, dat hoort niet bij hem, dat hoort bij ouder verlies en maakt hem veel waardevoller lijken dan hij is. Door bij hem te blijven is het oude verlies niet weg, dat kun je niet ongedaan maken al voelt het wel zo. Emoties denken niet, die hangen rond en dat iets zo voelt maakt het nog niet waar.
Tja, het is wel zo dat hij er was toen de vader van de kinderen overleed. Ik wilde scheiden, dat liep niet goed af en daar was mijn grote liefde opeens. Zo voelde dat. Daar ben ik dus helemaal in opgegaan.
Een relatie met geweld is NOOIT oké. Je verdient beter, echt. Ongeacht wat voor goede dingen hij heeft gedaan. Koester de fijne en mooie herinneringen, maar weet dat het beter is dat je er een punt achter zet. De juiste keuze kan soms ook even pijn doen, op de lange termijn is het beter.
Sowieso wordt ik heel benauwd van iemand die me geen eigen leven zou gunnen en dat alles moet wijken voor hem/zijn aanwezigheid.
Natuurlijk ben je verdrietig. Zolang je de relatie niet verbreekt, hou je ergens hoop dat het kan verbeteren en omdat je nu het niet meer gelooft, heb je een knoop doorgehakt. Het is toch gewoon pijnlijk om je hoop te moeten opgeven? Het is toch pijnlijk om te moeten zien dat de goede dingen niet opwegen tegen de negatieve dingen? Het lijkt mij volkomen duidelijk dat aan de relatie met deze enorm dwingende man een eind moet komen. Maar je neemt niet van het ene moment op het andere afscheid van de dromen? Je hebt je hoop ergens op gebaseerd, op ervaringen waar je waarde aan hechtte. Die zijn niet ineens helemaal waardeloos. Dus daar rouw je om. Ik ben ook ooit uit elkaar gegaan met een man waarvan je kunt denken: "Beter kwijt dan rijk" En dat voelde ik óók wel echt. Maar ik voelde óók het verlies van dat andere, wat wél waardevol en dierbaar voor mij was geweest. Dat is toch ook logisch. Je bent niet voor niks met iemand geweest!
Dankje. Voor de mensen om me heen lijkt het zo vanzelfsprekend. Dat leek het voor mij ook ooit. Maar dat valt vies tegen.
Hoop is een uitgestelde teleurstelling, las ik ergens.
Nou is wanhoop ook niet goed, maar een gezond realisme helpt je een stuk verder dan blinde hoop dat de realiteit zich om gaat vormen naar hoe je het zo graag zou zien. Dat leidt inderdaad alleen maar tot nieuwe pijn, die je dan kan wegduwen met nieuwe hoop etc.
Dat klopt allemaal en ik houd ook van die nuchterheid. Gelukkig is mijn verstand nog niet weg. Alleen die lastige emoties. En dan hoor ik dat hij ok thuis aangekomen is, dan ben ik opgelucht en meteen denk ik ook, fijn en blijf daar maar. Dat dan weer wel.
Anienom schreef op 24-10-2023 om 22:39:
Dat klopt allemaal en ik houd ook van die nuchterheid. Gelukkig is mijn verstand nog niet weg. Alleen die lastige emoties. En dan hoor ik dat hij ok thuis aangekomen is, dan ben ik opgelucht en meteen denk ik ook, fijn en blijf daar maar. Dat dan weer wel.
Emoties, leerde een cursus mij, is als een bus vol passagiers die allemaal proberen het stuur over te nemen. Er is niks mis mee om ze in je bus mee te laten rijden, en je kunt gerust eens naar ze luisteren, maar houd het stuur wel zelf in je handen want jij bent de bestuurder.
O heerlijk, een metafoor! Dankjewel, ik vind hem heel bruikbaar!
ik ken het!
De man die eigenlijk veel moeite heeft met een LAT relatie en met het delen van de tijd die overblijft!
Had ook zo’n exemplaar! Een hele goeie vent!! Deed veel voor me… maar latten was zeevis niet zijn ding! Hij wou samenwonen, dan deel je ALLES, wilde mijn prioriteit zijn boven alles, ik was toch ook zijn prioriteit? De kids ik kon hij nog enigzinds mee leven maar how als de zoon langer bleef op ‘onze’ momenten.
na enige tijd was de spanning te snijden, hij voelde zich alleen en eenzaam als we niet samen waren… stelde uiteindelijk een open relatie voor als ‘compensatie’.
na 2 jaar (achteraf gezien) aan elkaar te trekken hebben we afscheid genomen.
is mijn ex een slecht iemand en jouw vriend? Neen niet perse!
Gewoon mannen die een andere relatievorm en relatienoden hebben.
it’s not a match.
veel sterkte! Ik weet hoe moeilijk het is dit mee te maken als je om iemand geeft 😰
Ik ben nu 6 weken verder na de breuk. Mis hem en onze goeie momenten nog steeds… wel gaat het steeds beter. De eerste 3 weken waren hard!!! Heb gehuild als een klein kind! Hem missen, weer alleen zijn denken dat ik op mijn 48 nooit iemand vind die hetzelfde als ik wil, kan.
Hebben elkaar teruggezien en wat is het bikkelhard om niet in de verleiding te gaan… maar je weet diep vanbinnen dat het niet werkt, dat je allebei ongelukkig werd binnen een relatie vol spanning. Aan die gedachte hou ik me vast.
En ja het is heel beangstigend soms, komende week heb ik vrijaf, zoon bij papa… ben alleen thuis… zonder plannen… nu weer voor mezelf zorgen en weer alleen zijn, mijn dagen vullen,… na 2 jaar relatie is dat weer aanpassen.
Diep vanbinnen weet ik dat het goed komt en zo ook met jou’
Succes
