Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Holymoly Elpisto. Moeilijk bouwen aan een leven zonder dit drama als het zich zo blijft opdringen.
ik heb weer een flinke dip te verwerken. Willen jullie met me meedenken?
Mijn man en ik gingen best lekker de afgelopen weken. Hij is meer bezig met zichzelf en de therapie loopt ook goed. Een paar weken geleden zei mijn man dat hij (onnodig) contact heeft gehad met Truus op het werk. Het initiatief kwam vanuit haar, het ging over een simpele vraag die prima over de mail kon.
Ik dacht dat ik het aardig verwerkt had en er oké mee was dat ze nog samen in hetzelfde bedrijf werken (niet op dezelfde afdeling), maar deze kwam hard binnen, een flinke trigger. Tijdens onze therapie hadden we het erover. Mijn man reageerde hulpeloos: 'tja, we werken in hetzelfde bedrijf, dus ik kan niet voorkomen dat we elkaar soms spreken.' Dat raakte me harder dan verwacht. Later besefte ik me dat het komt door die houding van hem. Alsof hij er niks aan kan doen dat ze elkaar tegenkomen af en toe. Maar het besef kwam binnen dat hij ervoor kiest om daar te blijven werken. Ondanks dat het mij een naar gevoel geeft.
Ik heb hem dit medegedeeld. Dat ik niet weet hoe ons herstel gaat als hij daar blijft werken. Dat ik niet het gevoel heb dat hij de volledige verantwoordelijkheid op zich neemt en voor mij kiest.
Man zegt het te snappen maar zegt vervolgens: 'We zijn aan het reorganiseren, misschien lost het probleem zich vanzelf op en gaat ze weg. Misschien ga ik uiteindelijk wel weg omdat het me niet past. Bovendien ging het de afgelopen weken weer heel goed, dus dat kan toch ook wel weer goed komen?'
Dit voelt voor mij heel erg als: niet kiezen is ook kiezen.
Ik heb aangegeven dat ik niet ga eisen dat hij moet stoppen, maar dat ik ook niet insta voor de consequenties van zijn keuze. Dat hij niet raar moet opkijken als ik over een tijd zeg dat het toch niet werkt tussen ons.
Ik voel me naar hierover. Weet niet zo goed wat ik er mee moet. Het ging namelijk ook weer de goede kant op, maar dit valt me weer enorm zwaar.
Wat vinden jullie?
Izza schreef op 08-04-2025 om 09:36:
[..]
Ik heb daar een goed gesprek met de poh over gehad. Hij noemde het piekervragen. Je hebt vragen maar wilt antwoorden. Maar waarom?
- Die antwoorden zorgen weer voor nieuwe vragen.
- Je zult nooit weten of je DE waarheid hoort.
- Op sommige vragen krijg je ook geen antwoorden.
- Sommige antwoorden kunnen voor (persoonlijke) problemen zorgen. Zijn erg naar of zelfs beschadigend. Is dat in mijn belang? Dan heb ik de waarheid maar zit met nieuwe problemen.
Zo kom je in een vicieuze cirkel terecht waardoor je niet verder komt. Zoals jij ook ervaart zorgt het voor stagnering. Het lijkt heel simpel. Maar ik herken deze vragen nu als "piekervraag" en leg ze vervolgens naast mij neer. Dus bewustwording. De conclusie dat ik dit niet ga weten en dat ik waarschijnlijk weinig met het antwoord kan. Om vervolgens door te gaan met positieve zaken in mijn leven. Dus afleiding. Door dit structureel te doen behoud je de rust en leer je een pad van nieuw gedrag aan. Nu laat ik het grotendeels van mij afglijden. Het leven is te kort om je druk te maken over zaken waar je geen invloed op hebt.
Dank je Izza...Hele goede adviezen. Denk dat ik daar uiteindelijk ook wel kom. Maar het blijft me zo bezighouden nu op dit moment. En het ene moment denk ik..leg alles naast me neer om er vervolgens toch weer mee bezig te zijn. En waarom. Want ik wil hem niet meer terug dus dat is niet de reden.
Buitenspel2024 schreef op 08-04-2025 om 10:39:
[..]
Tsjah. Eerlijk gezegd weet ik nog niet hoe. Afgelopen week akkefietje thuis omdat ik dus niet alles weet.
Therapeut adviseerde om full disclosure te doen. Dat ik vragen meegeef en man de volledige waarheid op tafel legt, ook als hij denkt 'dat heb ik al gezegd' of wat dan ook.
Ik hoop heel erg dat hij mee gaat werken hieraan, maar betwijfel het ten zeerste. Ik heb het al eens eerder gevraagd en ook daar geen gehoor op. Maar de puzzel is hier ook niet compleet gelegd en dat is heel vervelend.
Welke antwoorden zoek je nog en wat zouden die je (kunnen) brengen?
Ik wil weten of het eerder gebeurd is. Mijn intuïtie zegt van wel. Maar ja..kan ik daarop vertrouwen. En wat ik ermee. Tja helemaal niets want ik wil geen liefdesrelatie meer met hem.
Maar weet dat hij er toch geen antwoord meer op gaat geven. Althans geen eerlijk antwoord.
@ylja. Heb even jouw verhaal terug gelezen. Een paar dingen vielen mij op. Hij wist niet echt wat hij wilde.. Was beïnvloedbaar door meningen van anderen. Heeft eigen issues maar wilde daar vaker niet dan wel aan werken. Een jaar geleden schreef je dat jullie een broer zus relatie hadden, ook schreef je over scheiden. Alles hing eigenlijk af van gedrag van je man.
Er is nooit, op appcontact en wat wandelen na, iets gebeurd zeg je.
Dat weet je zeker?
Een goed teken dat hij uit zichzelf vertelt contact met truus te hebben gehad.
Waar ben je nu bang voor?
Dat hij toch niet helemaal de waarheid heeft verteld of dat hij nog gevoel voor haar heeft?
In dat geval zou ik wel eisen dat hij een andere baan zoekt.
Mijn man doet alles wat ik zou willen tot aan verhuizen toe (al zou hij dit heel erg vinden) maar onze relatie is belangrijker. Zo zou het moeten zijn!
Persephone schreef op 08-04-2025 om 10:39:
[..]
Het klinkt als een cliche maar het is echt zo: geef het tijd. Jij bent nog niet zo lang gescheiden en dus is het normaal dat er nog steeds vragen door je hoofd spoken. Verstandelijk weet je dat je misschien nooit de hele waarheid zult weten, maar je hoofd blijft maar malen en dat is lastig stop te zetten.
Bij mij heeft dat echt wel wat jaren geduurd. En dan heus niet jaren waarin ik dagelijks urenlang bezig was met malen, maar wel zeer regelmatig. Op enig moment zul je zien dat dat steeds wat minder wordt, meer naar de achtergrond verdwijnt en op een gegeven moment kom je tot het besef dat het je niet meer kan schelen.
Probeer het niet te zien als stagnatie, maar als onderdeel van het proces, en dat neemt nu eenmaal best veel tijd in beslag.
Dank je voor je reactie... Idd..denk dat het tijd nodig heeft. Ben zo druk geweest het afgelopen half jaar. Uit elkaar, vakantie buitenland, nieuw huis, best wel vaart dus achter de scheiding. Huis opknappen inrichten etc etc. En aangezien ik dat heel erg leuk vond ook een goede afleiding.
Nu komt er iets meer rust en ja dan komt er ook meer rust om over deze dingen na te denken. En waar je eigenlijk in beland bent. En waarom. Deze vraag. Weet dat het niet helpend is maar ja.
MRI schreef op 08-04-2025 om 11:18:
[..]
Soms blijft ons hoofd hangen bij vragen waarop we geen antwoord krijgen als een manier om van iets onbegrijpelijks chocola te maken. Kan het zoiets zijn? Het doet me ook denken aan mensen die nog 'een laatste gesprek' willen om closure te krijgen. Maar daaronder zit dan vaak een impuls toch weer contact met die ander aan te gaan. Niet fout of zo, maar onderdeel van (niet) afscheid (kunnen) nemen bij lastige relaties. Of is het dat je voor jezelf wil weten dat je er alles aan gedaan hebt, of dat je helemaal gelijk had met je intuitie? Hoe zou het je helpen als dat wat je vermoedt waar zou zijn (en wat als het nog erger zou zijn). Wat als maar de helft waar is, of als het niet waar is? Is het in het laatste geval dan helemaal onzin dat jullie uit elkaar zijn gegaan? Als ik je zo lees de laatste jaren, was er genoeg aan de hand om je eigen weg te gaan. Wat ik zelf herken aan het blijven tobben over een relatie is dat het voor mij een manier leek te zijn om met alleen zijn/eenzaamheid om te gaan, onbewust hoor: je weet dat de relatie niet verder kan, maar je wilt toch verbinding voelen, dan loste mijn hoofd het zo op, terwijl het me totaal niet hielp. Het schijnt een 'trauma' reactie te zijn, waarvoor je mild mag zijn maar niet te veel moet luisteren. Enfin zomaar wat gedachten, sterkte.
Dank je mri..ja denk dat je een punt hebt. Bevestiging van mijn intuïtie. Ik heb zo sterk het gevoel.
Maar weet dat ik het aan ex niet kan vragen. Ook iomdat ik dan mee werk aan het instand houden van onze toxic relatie terwijl ik weet dat ik niet met hem verder wil. Dit weet ik echt zeker.
Verbinding kan ik zo zoeken met hem als ik zou willen. Maar ik hou het zelf wel erg af op het moment. Gisteren moesten we samen nog even de belasting invullen en ja dan ben ik best wel verdrietig. Ex zegt nog steeds jij bent mijn alles. En ik hou van je en mis je.
Dochter maakt zich zorgen om hem. Ze zei nog. Straks gaat hij dood aan een gebroken hart. Dat kan hé zei ze. Ik voel me hier overigens niet verantwoordelijk voor. Zo verstandelijk ben ik dan wel weer.
Maar de waarheid . Misschien kan ik die niet eens aan. Misschien is het groter in mijn hoofd. Dat is zo verwarrend allemaal. Ik weet dat als het erger zou zijn dat niet helpend is voor me maar ja..het laat me maar niet los.
Irtje schreef op 08-04-2025 om 11:49:
[..]
Zo herkenbaar dit. Ik merkte dat dit mij tegenhield om verder te kunnen met hem en de hele situatie. Voor mij voelt het dat pas als hij de hele waarheid verteld we samen ook echt kunnen kijken naar wat er opgelost moet worden. Want zolang zijn eigen pijn/schaamte blijft prevaleren boven eerlijk durven zijn geloof ik niet meer in herstel, er blijven dan geheimen die drukken op het heden.
Moeilijk om los te laten maar dat is het enigste wat je mi kunt doen in deze situatie. Ik ben bang dat het cliché, tijd heelt hier als enigste opgaat.
Jij hebt het zo lang gevochten en volgehouden om de waarheid boven tafel te krijgen, net zoals ik, dat er niks anders opzit dan accepteren dat dit gewoon de persoon is die hij is. Moeilijk maar uiteindelijk kom je hier sterker uit dan hij want hij kan het blijkbaar niet loslaten en onder ogen zien (dan had hij je het wel verteld) en werken aan (echt) herstel.
Knuffel voor jou🧡
Dank je..knuffel terug.
Ja eigenlijk vind ik gewoon dat ik recht heb op de waarheid. Het was ook mijn leven.
Ik heb 3.5 jaar lang gedacht dat hij de waarheid sprak.( over het vreemdgaan dan) En dan pats boem..opeens is dat dus niet zo. Na mijn bezoek aan dat medium die me echt wat dingen vertelde waardoor ik niet opgaf en de confrontatie aanging. En toen meteen het gevoel..er is nog zoveel meer. Dit was niet de eerste keer.
Ja ik denk eigenlijk net wat je zegt. Dat ik het moet accepteren. Maar vind dat zo lastig. Denk nu wel dat het een man is die eigenlijk heel ongelukkig is met zichzelf. Heb ook nog even foto's terug gekeken. Vooral van voor 4 jaar geleden. En dan met name gelet op zijn gezichtsuitdrukkingen. En zag echt een soort ontevredenheid. Ongelukkig zijn. En daarom denk ik op zoek naar waardering/ aandacht. Maar dat is iets wat ik zelf allemaal invul.
Het is gewoon zo moeilijk te accepteren. Gewoon zo gedacht dat we gewoon samen oud werden. Ook al weet ik dat onze relatie niet gezond was. En ik hier sterker uitkom
Breiertje schreef op 08-04-2025 om 12:31:
als je de hele waarheid wil weten, alles op tafel.
Maar hoe weet je dan dat je alles weet?
Hij kan zeggen, dit is alles, en wij geloven dat er meer is.... Ik heb hier ook zo vast in gezeten. Maar je weet alleen wat hij je zegt, toch?
Ik denk dat er meer is, hij zegt van niet. Alles wat hij vertelde daarvan vond in bewijzen. Ik heb niets meer gevonden. Is dit omdat er niet meer is? En ik alles weet?
Of is dit omdat hij zijn sporen goed wiste?
Momenteel laat ik dit los. Ik zal nooit weten of er meer is of niet.
Ik kijk wat er nu is.
En antwoorden op vragen, het waarom... Hij weet dit oprecht zelf niet. Zelfs niet met therapie.
Ik heb het nu los kunnen laten, al een week of 2. En dat geeft me rust. Maar geen idee wanneer het weer zal opborrelen. Acceptatie dat je misschien niet alles zal weten, of dat je wel al alles weet...
'het wordt beter'
zei de tijd zacht.
'laat mij maar
het werk doen...'
Ja Breiertje. Het is zo ontzettend lastig ..en ook als je verder gaat met je partner en keihard vecht voor je relatie. Ja wanneer weet je het?
Ik heb nooit geen enkel spoor gevonden. Enige keer dat ik iets had kunnen vermoeden was dat hij met haar aan het appen was. Ik haalde iets uit de koelkast en kwam even naast hem staan. En hij drukte snel weg . Dus ik vragen. Ah gewoon collega. Ze ligt in het ziekenhuis.
Maar volgende dag. Zat me toch niet lekker. Eigenlijk wil ik die berichten wel lezen. Eh...die heb ik gewist. Okee..en daar heeft hij een verhaal over opgehangen. En tja..naïef zoals ik was. Maar dat is nu weg..dat naïeve.
Misschien kan ik niet geloven dat hij hiertoe in staat is geweest. Maar dat kan ik inmiddels niet meer. Denk dat voor hem vooral geld. Het is uitgekomen.
Hij heeft zelf toegegeven dat hij het nooit maar dan ook nooit aan me verteld zou hebben. En ik heb nooit iets aan hem gemerkt. Dus vandaar dat mijn gevoel me dit ook zegt.
Misschien het gevoel van 32 jaar in een leugen geleefd hebben .
GekkeHenkie100 schreef op 08-04-2025 om 17:31:
[..]
Er zijn denk ik twee verschillende dingen die ons bezig kunnen houden: ‘wat is er gebeurd en hoe is dat gegaan’ en het andere is ‘wordt mij wel de waarheid verteld?’
Het eerste heb ik toevallig afgelopen weken weer wat last van gehad. Beelden die zich opdringen en waar ik moeilijk niet aan kan denken. Ik zie dat als een poging om iets te verwerken waar ik zelf niet bij was. Daarom had ik behoefte veel details te horen, dan wist ik ook wat ik moest verwerken. Inmiddels denk ik dat het ook een poging van mijn brein is om pijn in mijn lijf weg te denken. Een zinloze poging om het kleiner te maken of zelfs een poging om te doen alsof het niet gebeurd is. Maar de pijn zit in het lijf, het is een traumareactie. Het lukt mij niet altijd, maar het is dan voor mij de kunst meer naar de emoties te gaan. Hoe fout het is geweest, hoe oneerlijk, etc. De waarheid onder ogen zien en daarvoor troost krijgen/geven.
Het tweede is van een andere orde. In de relatie is iets onaf zolang je niet het vertrouwen hebt dat je de waarheid weet (wat niet betekent dat je alles moet weten). Je kunt niet verder, je blijft zweven zolang je het gevoel blijft houden dat iemand (en niet zomaar iemand) een loopje met je neemt. En dan is dat dus iets om te verwerken en te verdragen: de pijn dat iemand die je vertrouwde en van wie je hield en houdt gewoon niet eerlijk is. Je niet geeft waar je heel terecht om vraagt.
Ja gekke Henkie...denk dat je de spijker op zijn kop slaat met het laatste stukje wat je schrijft. Het stukje niet verder te kunnen. Ook al zijn we uit elkaar maar de hang naar de waarheid is zo groot. Beter de waarheid dan in een leugen geleefd te hebben.
Ylja94 schreef op 08-04-2025 om 21:32:
ik heb weer een flinke dip te verwerken. Willen jullie met me meedenken?
Mijn man en ik gingen best lekker de afgelopen weken. Hij is meer bezig met zichzelf en de therapie loopt ook goed. Een paar weken geleden zei mijn man dat hij (onnodig) contact heeft gehad met Truus op het werk. Het initiatief kwam vanuit haar, het ging over een simpele vraag die prima over de mail kon.
Ik dacht dat ik het aardig verwerkt had en er oké mee was dat ze nog samen in hetzelfde bedrijf werken (niet op dezelfde afdeling), maar deze kwam hard binnen, een flinke trigger. Tijdens onze therapie hadden we het erover. Mijn man reageerde hulpeloos: 'tja, we werken in hetzelfde bedrijf, dus ik kan niet voorkomen dat we elkaar soms spreken.' Dat raakte me harder dan verwacht. Later besefte ik me dat het komt door die houding van hem. Alsof hij er niks aan kan doen dat ze elkaar tegenkomen af en toe. Maar het besef kwam binnen dat hij ervoor kiest om daar te blijven werken. Ondanks dat het mij een naar gevoel geeft.
Ik heb hem dit medegedeeld. Dat ik niet weet hoe ons herstel gaat als hij daar blijft werken. Dat ik niet het gevoel heb dat hij de volledige verantwoordelijkheid op zich neemt en voor mij kiest.
Man zegt het te snappen maar zegt vervolgens: 'We zijn aan het reorganiseren, misschien lost het probleem zich vanzelf op en gaat ze weg. Misschien ga ik uiteindelijk wel weg omdat het me niet past. Bovendien ging het de afgelopen weken weer heel goed, dus dat kan toch ook wel weer goed komen?'
Dit voelt voor mij heel erg als: niet kiezen is ook kiezen.
Ik heb aangegeven dat ik niet ga eisen dat hij moet stoppen, maar dat ik ook niet insta voor de consequenties van zijn keuze. Dat hij niet raar moet opkijken als ik over een tijd zeg dat het toch niet werkt tussen ons.
Ik voel me naar hierover. Weet niet zo goed wat ik er mee moet. Het ging namelijk ook weer de goede kant op, maar dit valt me weer enorm zwaar.
Wat vinden jullie?
Ik vind dat het een onmogelijke opdracht is voor de bedrogene om tot rust te komen als er contact blijft met truus. Ik heb ooit aan mijn man gezegd, vanaf de eerste seconde besefte ik dit maar al te goed: “Jullie werken nooit meer samen, of jij vertrekt, of zij”
En dat meende ik uit de grond van mijn hart. Het heeft nog 8 maanden geduurd voor het opgelost was, want ik wilde hen de gelegenheid geven om dit proper te doen zonder dat werkgever en collega’s dit wisten. Maar die 8 maanden waren de hel. Het heeft ervoor gezorgd dat ons herstelproces met 8 maanden vertraging is begonnen.
Peet52! schreef op 08-04-2025 om 22:29:
[..]
Ik wil weten of het eerder gebeurd is. Mijn intuïtie zegt van wel. Maar ja..kan ik daarop vertrouwen. En wat ik ermee. Tja helemaal niets want ik wil geen liefdesrelatie meer met hem.
Maar weet dat hij er toch geen antwoord meer op gaat geven. Althans geen eerlijk antwoord.
De rusteloze zoektocht naar de waarheid… het heeft me enkele jaren gekost om dat los te laten. Tijd is echt de enige remedie.
Ook het gevoel van in een leugen geleefd te hebben. Op den duur besef je wel: natuurlijk was heel onze geschiedenis geen leugen.
Iemand zei me op een bepaald moment: het feit dat hij zoveel gelogen heeft bewijst juist dat hij de relatie met jou niet kwijt wilde. En dat klopt. Hoe raar dat ook klinkt.
Ik weet dat mijn man me altijd graag gezien heeft. En hij is toch een grens over gegaan. Heeft zichzelf niet in de hand gehouden.
Ik dacht ook dat ik hem niet kende, maar dat deed ik wel natuurlijk. Wat hij buiten de deur had en hoe hij met haar omging was niet veel anders dan toen hij mij leerde kennen, en hoe hij de eerste jaren met mij omging.
Ik dacht ook dat er een heel andere mens verborgen zat in mijn man, maar dat is natuurlijk altijd dezelfde man geweest.
Het grote verdriet is natuurlijk het gevoel afgewezen te zijn, het gevoel niet goed genoeg te zijn, niet de enige speciale te zijn.
Maar dat heeft er niets mee te maken.
Dat vreemdgaan gebeurt dikwijls zo stoemelings. Toegeven aan impulsen waarvan men zelf de gevolgen niet van inschat.
Dat “alles willen weten” verdwijnt op den duur naar de achtergrond. Ik ben er op een bepaald moment gewoon van uitgegaan dat alles gebeurd is wat ik mij kon inbeelden. Het ergste. Want veel kans dat dat ook zo geweest is. En ik communiceerde dat ook naar mijn man toen, dat ik geloof hij alles heeft gedaan wat ik kan bedenken en dat hij mij nooit van het tegendeel zou kunnen overtuigen. Dat kwam bij hem heel hard aan, want zo besefte hij wat het betekent een leugenaar te zijn… niemand gelooft je nog, hoeveel of hoe weinig je ook zegt. Hij ontkende het ook niet.
Wij hebben afgesproken dat er in de toekomst niet meer gelogen wordt. Gebeurt dat wel, dan verbreek ik onmiddellijk ons huwelijk.
theekannetje, hoe bedoel je "alles" en "het ergste" ?
Seksueel of op relatie niveau zoals weekenden weg samen en leuke dingen doen?
Ylja: ik herken wat je doet maar besef dit:
Truus kan áltijd contact zoeken. Niet bij elkaar werken houdt niets tegen. Wel moet HIJ de deur dichtdoen. En bijvoorbeeld meteen tegen haar zeggen dat hij zo een vraag niet meer wil en zeggen nul contact wil tenzij het echt niet anders kan voor werk. Het vooral nonchalante van ligt niet aan mij. Kan niet veranderen ergerde mij enorm. Hij kan wel degelijk verantwoordelijkheid nemen. En actie nemen.
Ook mijn man zei dingen die beetje kant raakten van het lost zich wel vanzelf op. Dat is wat jouw man hoopt. Hij koos ervoor om niet weg te gaan bij dit bedrijf. Dat hoeft niet te betekenen dat hij kiest voor Truus. (Zo voelt het wel).
En dan. Jouw man bekend contact. Heel dapper. En bij jou gebeurt emotioneel veel. Uitkomst is pittig. Ook voor je man. Ik vermoed dat hij niet meer zal vertellen dat er contact is. Want hij wil jou niet kwijt. Liegen om jou niet kwijt of emotioneel te maken. Zie ook post Theekannetje.
Dit was een uitkomst bij ons. En ik moest erkennen dat het wel zo was. Ik wilde openheid maar mijn hoofd ging er mee aan de haal. Gebaseerd op mijn angst. Natuurlijk is Truus nooit meer zien of spreken beter voor stofjes voor afkicken. Maar dat stofje kan gaan liggen. Door deur dicht te doen.
Ik besefte pas laat dat het niet zo is dat iemand altijd verliefd blijft. Of opgewonden wordt van een Truus. Relaties gaan over. Een ex is niet per se meer iemand waar je nu nog sex mee wil. Of gedachtes aan sex hebt bij tegenkomen. En ook gevoelens voor Truus kunnen echt over zijn. Mijn angst was dat er weer sexueel contact zou komen. Dat ik niet genoeg voor mijn man was. Hij voor haar koos (contact willen en hebben met Truus tegen de afspraak met mij in voelde zo).
Wij komen af en toe Truus tegen en laatst vroeg ik mijn man na haar te hebben gezien: wat gaat er door je heen. Wat voel je voor haar. Mijn man had vooral schuldgevoel. Was vooral bezig en huiverig over wat in mij gebeurde. Voelde iig geen sexuele opwinding. Dacht ook niet aan sex. Geen behoefte haar te contacten. Hetvlijktvop een ex tegenkomen waar hij een onprettige relatie einde mee had. Hij voelde zich vooral ongemakkelijk. Wilde zo snel mogelijk verder om haar uit beeld te krijgen. Ik adviseer om je man vooral te vragen naar wat hij voelt bij deze collega zien of spreken. En hoe hij volgende keer bij een non-nodige- vraag gaat zeggen tegen Truus. Deur dicht. Niet lief blijven. Vragen hoe gaat het met je. Et cetera.
Xxx
LifeEvent! schreef op 08-04-2025 om 22:32:
@ylja. Heb even jouw verhaal terug gelezen. Een paar dingen vielen mij op. Hij wist niet echt wat hij wilde.. Was beïnvloedbaar door meningen van anderen. Heeft eigen issues maar wilde daar vaker niet dan wel aan werken. Een jaar geleden schreef je dat jullie een broer zus relatie hadden, ook schreef je over scheiden. Alles hing eigenlijk af van gedrag van je man.
Er is nooit, op appcontact en wat wandelen na, iets gebeurd zeg je.
Dat weet je zeker?
Een goed teken dat hij uit zichzelf vertelt contact met truus te hebben gehad.
Waar ben je nu bang voor?
Dat hij toch niet helemaal de waarheid heeft verteld of dat hij nog gevoel voor haar heeft?
In dat geval zou ik wel eisen dat hij een andere baan zoekt.
Mijn man doet alles wat ik zou willen tot aan verhuizen toe (al zou hij dit heel erg vinden) maar onze relatie is belangrijker. Zo zou het moeten zijn!
Ik durf wel met te stellen dat er verder niks meer is gebeurd. Het was een korte periode en ik heb het snel ontdekt. Maar ach, zeker weten doe ik het nooit.
Ik ben niet zozeer bang dat hij nu nog iets met haar wil. Maar daar zit uiteraard wel een trauma onder. Ik heb hem vanaf het begin gezegd dat ik liever wil dat hij ergens anders gaat werken, maar ik heb daar nooit druk onder gezet omdat ik weet hoe moeilijk dat is voor hem.
Ik dacht dat ik daar ook mee kon leven. Alleen, het besef is nu bij me binnen gekomen dat hij dus voor zijn werk kiest en niet voor mij. Hij geeft aan dat hij ons belangrijker vindt, maar als ik hem dan voor het blok zet, dan kiest hij toch voor z'n werk. En dat steekt.
Ik weet alleen niet bij mezelf wat ik moet geloven. Een maand geleden was alles nog prima en had ik er ook echt geen problemen mee. Maar misschien heb ik dat onderdrukt? Ik weet het niet...
