Verder na ontrouw - deel 8

Wat ik niet uit zijn verhaal haal. Wil hij echt voor jou gaan? Bij jou blijven vanwege jou als persoon? Of is het meer angst voor het uitkomen van de affaire en de gevolgen op het werk en in de omgeving? 

Zelf ben ik van mening dat er in het gros van de gevallen iets niet goed zit in een relatie als je open gaat staan voor een ander. Daar kan je alleen doorheen komen door dat probleem echt aan te pakken (en dus ook weten wat het is). 

Jouw gevoel weet de weg wel. En dat is al heel lang zo.

Buitenspel2024 schreef op 05-04-2025 om 11:45:

[..]

Ja dit. Zo wil ik het ook niet. Het kan niet zo zijn dat hij straks weer helemaal terugvalt en weer hetzelfde patroon laat zien. Dat verwacht ik eigenlijk wel en speelt natuurlijk mee in dat ik hier wel klaar mee ben. Ergens ook flauw om hem geen kans te geven om zich langduriger te bewijzen, misschien. Misschien is ie nu echt wakker. Maar dat betwijfel ik wel.

Nou ja, je kan hem die kans natuurlijk ook geven door met jezelf een deadline af te spreken waar in je het aan gaat zien of hij het volhoudt. Ik zou dat hem niet vertellen want dan werkt het niet. Als hij weet 'ik moet dit drie maanden volhouden' kan hij daarna alsnog in de kussens terug vallen. Ik zou de inspanningen die ik van hem zou willen ook voor mijzelf ook concreet maken: blijft hij openheid geven over zijn interactie met Truus, zijn telefoon, etc. Maar vooral ook: doet hij mee met het gezin, brengt hij zichzelf actief in bij de therapeut, is hij actief bezig jou 'terug te winnen' door een lieve zorgzame geinteresseerde partner te zijn? En doet hij dat ook nog na drie maanden? Waarbij iemand een mindere tijd kan hebben natuurlijk. Maar ik zou zijn acties van nu een soort van meetbaar maken voor mijzelf om te zien of het niet gewoon brandjes blussen is. 

Ik heb wel wat moeite met de gedachte dat er iets niet goed in de relatie zou zitten en dat daardoor vreemdgaan wordt gefaciliteerd. Onze therapeut was daar ook heilig van overtuigd, schonk bijna niet eens aandacht aan het vreemdgaan. Het was een symptoom, niet de oorzaak (iets wat in relatietherapiepodcastland wel vaker wordt genoemd). Sowieso denk ik dat het niet objectief kan worden vastgesteld. Wat de een een vreselijke omgang vindt onderling, vindt de ander doodnormaal. Het valt dus vaak niet te zeggen of een relatie slecht was, behalve door degenen die het zelf beleefd hebben. Subjectieve vaststelling dus. Bij ons zat zij na de bevalling van de eerste niet lekker in haar vel en vond ze dat ik haar niet genoeg steunde. Nu een aantal maanden verder vindt ze dat wel. De taken die ik thuis doe, zijn in mijn visie minimaal veranderd. Maar zij vindt van wel. Of ze ziet het nu in ieder geval. 

Wat mij aan de redenering stoort, is dat het lijkt alsof het vreemdgaan voorkomen had kunnen worden door mij als ik had geconstateerd dat de relatie slecht was en ik daar iets aan had kunnen doen. Maar daar zie ik, ook achteraf bezien, geen mogelijkheden toe. Ik zag dat ze worstelde en zich niet fijn voelde, maar ik drong niet tot haar door destijds. Nu gelukkig wel. Dit wil allemaal niet zeggen dat ik perfect ben - verre van -, maar ik vind nog steeds dat het vreemdgaan een keuze is van iemand die in zijn persoonlijke beleving vastloopt, of iets mist, of zichzelf verloren is. Dat heeft niet altijd met de partner te maken. In zoverre vind ik de theorie van Esther Perel veel beter, nl dat de vreemdganger vaak niet bluj is met de persoon die zij/hij nu is en daar verandering in wil brengen of wil ontsnappen. Goed, het zal overal wel weer anders zijn. Maar hier heb ik haar weer terug. Zij is ontzettend veranderd, weer hoe ze was van voor de zwangerschap. En dat vind ik een goed teken. Biedt ook hoop voor de toekomst. En maakt het makkelijker om te vergeven. In een moeilijke (mentale) periode een fout begaan, het zij zo. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het nooit meer gebeurt, die naïviteit is wel verdwenen. Maar ik vermoed dat ze nu beter kan aangeven wat ze mist en wat ze wil. En ook beter kan accepteren dat het niet altijd gaat zoals zij het wil. Het heeft ook wel wat gelijkwaardigheid teruggebracht in de relatie. 

Mijn punt is dat een partner best kan vinden dat het in de relatie niet goed zit en daardoor (onbewust) vreemdgaat. Dat is niet per se een slechte relatie. Als dat niet wordt aangegeven dan kan de andere partner daar niet veel mee. In ieder geval hier wordt aangegeven dat ze zichzelf niet was, heel veel spijt heeft en blij is met hoe de dingen nu gaan (vergelijkbaar met eerst). Gelukkig maar.

MRI schreef op 05-04-2025 om 11:35:

[..]

Het is heel fijn dat jullie eindelijk eens goed gepraat hebben. Ik zou alleen wel in je overwegingen mee nemen dat je man pas in beweging komt als hij het zo lang heeft voort laten slepen dat je het er eigenlijk helemaal mee gehad hebt. Dat impliceert dat hij zelf een soort lamme handjes heeft, geen imput, alleen reactief reageert en dat jij altijd aan het stuur moet staan. Nu jij daadwerkelijk aangeeft te willen gaan scheiden kan hij ineens wel van alles doen. Wat waren jouw woorden dan waard al die maanden? Maar goed, sommige mensen zijn zo en dan kan je ook verdisconteren in je verdere omgang met hem. Je weet dat ik al vanaf het begin af aan heb gezegd: sommige mensen luisteren alleen naar daden en niet naar woorden. Maar dat betekent dus wel veel voor je relatie, want wat als hij je weer in de pocket heeft?

Dat is precies wat onze "vrienden" zeiden. Wacht maar, nu doet hij alles voor je maar straks is het weer gewoon en gebeurt hetzelfde. Het was nergens op gebaseerd  deze veronderstelling. 

Wij hebben ervaren dat er 2 groepen mensen zijn. 

De ene zegt tegen man "ik geloof je, laat maar zien" 

De andere zegt "ik geloof je pas als ik het zie" 

Beide groepen zijn zoals ze zijn en de houding te begrijpen. 

Alleen, voor herstel van onze relatie was de laatste groep niet helpend. Zeker ook omdat zij geen contact meer hadden omdat ze hem niet meer wilden zien en met mij niet wilden toen ik dat over "niet helpend" naar hen uitsprak dus hoe kan je het dan gaan zien? 

Sommige mannen en vrouwen zien pas wat ze aangericht hebben als ze geconfronteerd worden met hoe anderen naar ze kijken. Ze kijken dan ahw met die bril naar zichzelf. Dat heet schaamte en spijt. Belangrijker is berouw!! Maar schaamte en spijt zijn ook nodig om tot inzicht te komen denk ik en is mijn ervaring! 

@draver 
Herkenbaar. Nu schrijft Izza wel "het gros van de gevallen" dus niet alle. 
Mijn man begreep niet waarom hij had gedaan wat hij had gedaan! Daar naar op zoek gaan betekende ook dat hij wilde achterhalen waarom hij die vreselijke egoïstische man was geworden. Hij was zo enorm teleurgesteld in zichzelf, zag ook het leven niet meer zitten en ging door een diepe crisis. Aan te moeten kijken welke verwoesting er was ontstaan en weten dat je zelf de oorzaak bent is heel confronterend. Daar worstelt hij op momenten nog steeds mee. 
Nooit heeft hij gevonden dat onze relatie niet goed zat en hij dus daarom vreemd was gegaan. Het had alles met hemzelf te maken. Dit kreeg hij tijdens de therapie stukje bij beetje helder. Er waren wel omstandigheden waardoor hij open is komen te staan voor de verleiding. Zoals elkaar vanzelfsprekend ervaren na 30 jaar en ik had de jaren voorafgaand aan de affaire een persoonlijke crisis door jeugdtraumas waarvoor therapie en was daarvoor jarenlang lichamelijk ziek geweest en dus 7 jaar daardoor nauwelijks oog voor hem gehad.  Dat waren dingen die ik zelf heb gezien in onderzoek naar het waarom met mijn psycholoog. Hij heeft zelf achteraf ingezien dat de jaren van bewondering ons hele huwelijk door verschillende vrouwen waaronder dus truus, zijn onzekere ego boosten en heeft geleerd waar dat vandaan kwam En waardoor hij de cruciale fout heeft gemaakt om haar verliefdheid op hem, voor mij deze keer te verzwijgen. Hij leefde weer als man ipv verzorger en therapeut werd gezien en werd bewonderd ipv veracht door zijn familie. Zij hadden in die 7 jaar allemaal op 1 na, het contact definitief verbroken doordat hij een kant had gekozen vonden zij. Ook 2 dierbare vrienden van zijn leeftijd in het jaar voor de affaire was hij plotseling verloren. 

Hij ontdekte ook dat hij zichzelf wijs had gemaakt dat er niks was gebeurd wat ik zou moeten weten, hij had immers alleen haar verliefdheid die ze had uitgesproken aangehoord (ik had genoeg aan mijzelf en het ging net weer wat beter met mij). De affaire heeft een jarenlang aanloop gehad naar daadwerkelijk seks. Steeds een stapje verder. Hij leerde ook dat hij verzwijgen nooit als leugens had gezien. Dit was vanaf zijn jeugd ontstaan. Kortom, zo maar wat voorbeelden waardoor hij zag dat het aan hem ipv onze relatie lag. 

Het verschil in deze relatie 2.0 is dat we allebei elkaar niet meer als vanzelf sprekend zien, hij vertelt mij elke dag hoe dankbaar en gelukkig hij met mij is. Ons geloofsleven is verdiept en we doen dit samen met God. Ook ik was die verbinding kwijt geraakt. Leefde verbitterd. En heel belangrijk, een onderbuikgevoel of iets tegen mijn zin doen ga ik niet meer accepteren. Achteraf heb ik dit jaren gedaan en hebdaarmee mijzelf verloochend. 

Draver, je hebt je vrouw terug schrijf je en nog beter dan hoe het was, zo voelen wij het ook. Ik ben dankbaar dat ik de scheiding niet heb doorgezet en ben gaan onderzoeken wat er over was van onze relatie en van mijn liefde voor hem die gebroken was. Dat liep uit in herstel! Zijn trouwbelofte 2.0 wordt binnenkort ceremonieel bevestigd en ingezegend. Dat zijn geen garanties idd.
Maar we gaan hoopvol de toekomst in. 🙏

Buitenspel2024 schreef op 05-04-2025 om 11:45:

[..]

Ja dit. Zo wil ik het ook niet. Het kan niet zo zijn dat hij straks weer helemaal terugvalt en weer hetzelfde patroon laat zien. Dat verwacht ik eigenlijk wel en speelt natuurlijk mee in dat ik hier wel klaar mee ben. Ergens ook flauw om hem geen kans te geven om zich langduriger te bewijzen, misschien. Misschien is ie nu echt wakker. Maar dat betwijfel ik wel.

Hoe was jouw man voor het vreemdgaan in jullie relatie? Bijvoorbeeld, was/is hij normaal gesproken een doortastend persoon? Kon je op hem bouwen of moest je hem altijd al achter zijn vodden aanzitten vwb afspraken etc?

Het kan nl ook zomaar zijn dat jij nu bepaalde zaken ontdekt, die jou voorheen niet stoorden of als vanzelfsprekend zag, die je nu absoluut niet meer wilt. Dat de gelijkwaardigheid bijv zo uit balans was, maar het jou nu pas opvalt en het jou erg tegenstaat. 

Ik vind het advies van MRI erg goed, hang er voor jezelf een bepaalde tijd aan zonder hem dat te melden. Al zou het mij ook niets verbazen als jij snel tot de conclusie komt dat het voor jou te laat is.

Terugkijkend wat ik moeilijk vond en vind in het herstel (relatie algemeen misschien wel) om te onderscheiden is het feit dat je twee verschillende soorten van herstel/gedrag hebt.

Bij mij zag het er als volgt uit:
1) iemand die (uiteindelijk) heel hard werkte om een leuke man/vader te zijn, initiatieven ondernam voor uitstapjes gezellig samen zijn e.d. ook attenties aan mij persoonlijk gaf over mijn uiterlijk e.d.. Maw dus de relatie opnieuw een fijne oppepper geven, en dit ook wist vast te houden.

2) iemand die op het gebied van het vg telkens als ik iets vond hier heel moeilijk over kon en kan praten. Ik omschrijf het voor mijzelf alsof hij mij 3 jaar lang op een rebus heeft laten puzzelen waarvan hij zelf de oplossing heeft en deze niet (nooit) van plan is dit met mij te delen. Dit heeft mij bakken met energie gekost en wat m.i. echt schadelijk is voor het uiteindelijke echt herstel.
Ik heb er om deze reden uiteindelijk een eind aan hebt gemaakt omdat dit voor mij namelijk aan de basis van een emotioneel betrouwbare relatie staat. En hij in mijn opinie niet te (meer) te vertrouwen is.

Ik weet niet of jullie bovenstaande omschrijving begrijpen en ben wel benieuwd naar jullie visie hierover?
Ben ik namelijk te moeilijk/streng als ik dit van een partner verlang of gaat het om gewoon samen een mooi en goed leven hebben met een zeer attente man/vrouw die zich wel actief (in de relatie) inzet op veel gebieden zoals in vorige posts genoemd.

LifeEvent! schreef op 05-04-2025 om 13:30:

[..]

Dat is precies wat onze "vrienden" zeiden. Wacht maar, nu doet hij alles voor je maar straks is het weer gewoon en gebeurt hetzelfde. Het was nergens op gebaseerd deze veronderstelling.

Wij hebben ervaren dat er 2 groepen mensen zijn.

De ene zegt tegen man "ik geloof je, laat maar zien"

De andere zegt "ik geloof je pas als ik het zie"

Beide groepen zijn zoals ze zijn en de houding te begrijpen.

Alleen, voor herstel van onze relatie was de laatste groep niet helpend. Zeker ook omdat zij geen contact meer hadden omdat ze hem niet meer wilden zien en met mij niet wilden toen ik dat over "niet helpend" naar hen uitsprak dus hoe kan je het dan gaan zien?

Sommige mannen en vrouwen zien pas wat ze aangericht hebben als ze geconfronteerd worden met hoe anderen naar ze kijken. Ze kijken dan ahw met die bril naar zichzelf. Dat heet schaamte en spijt. Belangrijker is berouw!! Maar schaamte en spijt zijn ook nodig om tot inzicht te komen denk ik en is mijn ervaring!

Maar dat zeg ik dus niet. Ik zeg niet dat hetzelfde gebeurt zoals vreemdgaan of zo. Ik zeg alleen dat ze voor zichzelf mag testen of zijn gedrag van nu houdbaar is op de lange duur. 

En in het geval van buitenspel gaat het ook niet over vrienden. Ik snap zelf ook niet zo goed waarom vrienden helpend moeten zijn voor het herstel van een relatie. 

Ter aanvulling; hij is actief in therapie om aan zijn eigen jeugdtrauma’s te werken. Wat hij daar geleerd en besproken heeft is dat hij betrouwbaar moest worden door open te communiceren over wat er bij hem speelt/aan de hand is. Ik moet aan mijn vertrouwen werken want dat kon hij niet voor mij oplossen volgens de therapeut. Dit was in mijn overcontrolerende periode.

Dit voelt voor mij krom want dan hebben we het niet meer over wat hij gedaan heeft en hoe hij na het uitkomen heeft gehandeld. Dan telt alleen het heden en dat hij openlijk over zijn gevoelens praat. Voelt voor mij als niet goed genoeg maar ik vraag mij dus af of ik niet te streng ben.

Hij gebruikt het nu als argument om verder te kunnen gaan en niet meer achterom te hoeven kijken want hij is nu eerlijk over zijn gevoelens en wat hem dwars zit.

Overigens zijn er in de afgelopen 3 jaar ook dingen gebeurt die niet kloppen, kan het niet hard maken, en als ik dan mijn intuïtie peil voelt het gewoon niet zuiver, maar hij houd zich dan zo van de domme en denk ik:ik ben toch niet gek 😵‍💫

Irtje

Ik denk ook vaak dat er meer is dat ik hard kan maken. En ik verlies mezelf daar vaak in. Dan zie ik ook geen herstel mogelijk. Of we zullen herstellen, geen idee. Maar ik probeer.
Wat er gebeurd is en of ik de volledige waarheid ken, ik weet het niet. Kan zijn dat hij eerlijk is kan zijn van niet. Ik kan nergens bewijzen vinden dat hij zou liegen of iets verzwijgen.
Wij hadden een goed huwelijk. Veel plezier, altijd geborgenheid. Enkel sex ontbrak.
Ik probeer te kijken naar wat we wel hadden. En dat was fijn. Wat ontbrak, zijn we nu aan het herstellen. Niet makkelijk. Maar we proberen beiden heel hard.
Zijn bedrog was heel erg. Maar het plezier en de geborgenheid en wat we opbouwden was wel heel goed.
Ik verloor me de afgelopen maanden in het zoeken naar nog meer leugens, die ik niet vond. Zocht ik spoken? Of is er meer? Ik was niet gelukkig.
Ik heb de knop omgedraaid en probeer het graven los te laten. Wat als er meer is, en ik dat weet, wat verandert er dan? Dat hij een dubbelleven had, dat weet ik. Misschien moet ik leer naar het nu kijken. Moeilijk om niet in het piekeren te hervallen. Maar het is vooruit, of stilstaan.
Nu probeer ik te kijken naar de afgelopen maanden hoe hard hij zijn best doet en volhoudt, niet opgeeft.
Hoe hij nu is zonder verslaving. Hij is ondanks dat het heel slecht ging tussen ons veel gelukkiger dan toen.

Ik denk dan, goede mensen doen soms slechte dingen. 
Ik en vele 'bedrogen partners' willen alles weten. Maar...
Het gaat over een geheime, verborgen kant van je man die hij ook voor zichzelf niet kan onder ogen zien.
Ook al is hij degene die het gedrag stelt.
Hij wil verbergen wat hij al die tijd nodig had , om zichzelf beter te voelen of om het leven aan te kunnen. In mijn geval dan. Want dit was een vluchtmechanisme die al bestond van voor ik hem kende, van in zijn jeugd. 
De verslaving is een onderdeel van mijn man. Dat onderdeel kreeg toen de bovenhand. 
Zonder goedpraten!!!!
Ik moet nu zien of ik ermee kan leven wat hij deed, of niet. Omdat het nu al een paar dagen lukt, wil dit niet zeggen dat het zal verder lukken. Maar blijven roeren in het verleden, graven naar antwoorden die hij zelf niet weet en waar de therapeut ook niet bijkan....
Dat kan ik voorlopig niet meer. Dat maakt me ook niet gelukkig.
Ik hoop hard dat deze rust nu blijft. Want ik ben echt moegevochten.

Irtje schreef op 05-04-2025 om 16:22:

Terugkijkend wat ik moeilijk vond en vind in het herstel (relatie algemeen misschien wel) om te onderscheiden is het feit dat je twee verschillende soorten van herstel/gedrag hebt.

Bij mij zag het er als volgt uit:
1) iemand die (uiteindelijk) heel hard werkte om een leuke man/vader te zijn, initiatieven ondernam voor uitstapjes gezellig samen zijn e.d. ook attenties aan mij persoonlijk gaf over mijn uiterlijk e.d.. Maw dus de relatie opnieuw een fijne oppepper geven, en dit ook wist vast te houden.

2) iemand die op het gebied van het vg telkens als ik iets vond hier heel moeilijk over kon en kan praten. Ik omschrijf het voor mijzelf alsof hij mij 3 jaar lang op een rebus heeft laten puzzelen waarvan hij zelf de oplossing heeft en deze niet (nooit) van plan is dit met mij te delen. Dit heeft mij bakken met energie gekost en wat m.i. echt schadelijk is voor het uiteindelijke echt herstel.
Ik heb er om deze reden uiteindelijk een eind aan hebt gemaakt omdat dit voor mij namelijk aan de basis van een emotioneel betrouwbare relatie staat. En hij in mijn opinie niet te (meer) te vertrouwen is.

Ik weet niet of jullie bovenstaande omschrijving begrijpen en ben wel benieuwd naar jullie visie hierover?
Ben ik namelijk te moeilijk/streng als ik dit van een partner verlang of gaat het om gewoon samen een mooi en goed leven hebben met een zeer attente man/vrouw die zich wel actief (in de relatie) inzet op veel gebieden zoals in vorige posts genoemd.

Alsof ik mijn eigen verhaal lees.

Man deed hier ook alles..droeg me op handen. Heel veel berouw  en zooooo dankbaar( rotwoord) voor nog een kans. 

Maar omtrent het vreemdgaan. Terugkijkend is hij zelf nergens mee gekomen. Alleen als ik dingen vroeg maar veel vulde ik zelf in en daar hadden we dan gesprekken over. W.s. nam ik ook genoegen met de antwoorden anders werden/ waren ze te pijnlijk voor mij. Hij heeft het ergens opgeslagen in zijn hoofd. In een of ander kamertje en de sleutel ergens weg gegooid. Tot een half jaar geleden. Weet nog steeds niet wat hem bewogen heeft om uiteindelijk toch dat vertellen. Misschien stond de deur op een kiertje..

Maar dat zo voor de gek gehouden worden. Alsof je spoken ziet. Terwijl dat gewoon niet zo is. Volgens mij is daar een term voor. Gaslighting

Maar ik persoonlijk vind zeker niet dat je te streng bent. Ik vind dat je dat mag verwachten van een partner. Sowieso als je je partner een kans geeft heb je recht op de waarheid. En ik heb laatst ook gezegd tegen ex..paar maanden geleden. Ik wil gewoon geen vreemdganger. En die leugens in een relatie maken zoveel kapot.

Irtje schreef op 05-04-2025 om 16:59:

Ter aanvulling; hij is actief in therapie om aan zijn eigen jeugdtrauma’s te werken. Wat hij daar geleerd en besproken heeft is dat hij betrouwbaar moest worden door open te communiceren over wat er bij hem speelt/aan de hand is. Ik moet aan mijn vertrouwen werken want dat kon hij niet voor mij oplossen volgens de therapeut. Dit was in mijn overcontrolerende periode.

Dit voelt voor mij krom want dan hebben we het niet meer over wat hij gedaan heeft en hoe hij na het uitkomen heeft gehandeld. Dan telt alleen het heden en dat hij openlijk over zijn gevoelens praat. Voelt voor mij als niet goed genoeg maar ik vraag mij dus af of ik niet te streng ben.

Hij gebruikt het nu als argument om verder te kunnen gaan en niet meer achterom te hoeven kijken want hij is nu eerlijk over zijn gevoelens en wat hem dwars zit.

Overigens zijn er in de afgelopen 3 jaar ook dingen gebeurt die niet kloppen, kan het niet hard maken, en als ik dan mijn intuïtie peil voelt het gewoon niet zuiver, maar hij houd zich dan zo van de domme en denk ik:ik ben toch niet gek 😵‍💫

Als er één ding is wat ik heb geleerd in het hele proces rondom vreemdgaan, mijn intuitie en therapeuten is het wel om mijn intuïtie meer te vertrouwen dan welke therapeut dan ook. We zijn bij wel zeven therapeuten geweest, hij pakte ze allemaal met boter en suiker in en ik zat er als het sufferdje bij terwijl ik dacht 'ik ben toch niet gek?" Ex zei zelfs later "jij bent de enige die mij doorheeft'. Nou lekker dan. Verspilde jaren. 

Ik zeg niet dat je op wantrouwen je zelf moet geloven maar jij kent je man het best. Ik weet ook dat er een hele dunne lijn is tussen wantrouwen en intuitie, maar toch: blijf voelen. Meestal ben je dus niet gek.