Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 02-04-2025 om 16:16:

[..]

Ja dat valt dus best wel mee. Zoals gezegd, op het moment dat ze aan de deur stond, had ik voor mezelf al een veel betere mentale staat dan 3 maand eerder. Ik kon daarom heel makkelijk grenzen stellen voor mezelf. Geloof me, als het aan haar gelegen had hadden we op dat moment direct de scheiding stop gezet en direct de woning aanvraag stop gezet. Het feit dat ik in beide gevallen niet mee ben gegaan, geeft toch wel mijn intenties weer.

Dat staat overigens los van de liefde die ik nog voor haar voel en de verantwoordelijkheid die ik voel voor mijn kinderen. Maar, zoals Thera eigenlijk heel treffend verwoord, kan ik dat stukje van "haar" wel goed loslaten. De acceptatie dat ze inderdaad, zodra het haar uit komt, alles aan elkaar kan liegen en verdraaien, zorgt er voor dat ik het heel helder voor de bril heb en dat stukje waar ik verliefd op ben geworden, kan loslaten. Dat stukje bestaat namelijk voor mij niet meer.

Heel herkenbaar. Je houdt nog van iemand. Maar kan nu rationeel bekijken waarom je absoluut niet meer verder kan..

Of tenminste.  Waarom het niet verstandig waardevol voor jezelf zou zijn. 

Ik zou in ieder geval nog duidelijker communiceren en grenzen aangegeven. Dus niet reageren op berichten of vragen die er niets meer toe doen. Jouw dagindeling bijvoorbeeld. En zeker geen knuffels of samen slapen. Dat geeft heel duidelijk een dubbele boodschap aan. Jullie zijn uit elkaar. Samen slapen is heel intiem en doe je niet zomaar. In haar geval moet je gezien haar gedrag zeker uitkijken. Wanneer ben je van die auto af waardoor de woning wel op jouw naam kan komen? Want nu zit je klem in een onwenselijke situatie. 

Peet52! schreef op 02-04-2025 om 17:30:

[..]

Heel herkenbaar. Je houdt nog van iemand. Maar kan nu rationeel bekijken waarom je absoluut niet meer verder kan..

Of tenminste. Waarom het niet verstandig waardevol voor jezelf zou zijn.

Tuurlijk, dat houden van zal nooit helemaal verdwijnen denk ik. 98% van de tijd hebben we het samen heel erg goed gehad. Maar het is die 2% die zo ongelooflijk onberekenbaar is, die zo vreselijk heftig is, dat er gewoon niet overheen te stappen is. En daarin moest ik voor mezelf gewoon die keuze maken. 

Elpisto schreef op 02-04-2025 om 16:11:

[..]

Dat lees je dan niet goed. Ik heb haar binnen gelaten, omdat er niet echt een andere keuze was. Dat kun je namelijk op 2 manieren doen: Of ik sta het toe, of ik sta het niet toe en dan kan ze het gewoon afdwingen conform het feit dat ze mede-eigenaar is. Optie 1 lijkt me dan, hoewel de uitkomst hetzelfde is, wat vredelievender.

Ik laat me ook niet gijzelen, zeker niet. Maar zolang DAT niet geregeld is, heb ik niks te willen in die zin. Dan kan ik er voor kiezen om nu elke dag oorlog te maken, of gewoon mijn ding doen zoals ik het deed voordat ze er in kwam ( en dan blijft het voor de kids allemaal goed te hanteren). Het is niet alsof we als gezin lekker op pad gaan, of lekker uit eten gaan of dingen samen doen. In tegendeel zelfs. Dus misschien ben ik niet duidelijk, dat je daarom denkt dat ik met me laat sollen, maar het is gewoon heel simpel: Je bent beide mede-eigenaar van de woning en daardoor kun je qua woonsituatie gewoon niks weigeren. Zo makkelijk is het. Dat heeft niks met " er bij halen te maken" maar is gewoon de keiharde (juridische) waarheid.

Dag Elpisto. Inderdaad verkeerd gelezen. Jij weet best hoe je je voelt natuurlijk. Denk dat ik gewoon plaatsvervangende boosheid voel naar je ex-vrouw. Zich terug binnen wringen bij jou omdat haar affaire mislukt is. Zelfs in je bed slapen. Ikzelf zou dat nooit doen. Ik zou een andere oplossing zoeken. Zo opdringerig. Ik zou door de grond zakken van schaamte. 

nadat ik van het koord gedonderd was van voelen en mezelf weer helemaal op slot had gezet, heb ik in mijn hoofd een knop omgedraaid. Bijna 10 maand niet voelen jezelf niet herkennen, niet lief kunnen zijn terwijl je dit altijd bent...
Ik kon dat niet meer. Met het terug voelen vorige week voelde ik me weer leven.
Hij doet alles al de hele tijd wat moet om te herstellen. Meer kon hij niet doen. Ik moest het toelaten.
Zondag een goed gesprek gehad, enkele afspraken gemaakt rond opnieuw proberen...
En dat gaat terug 4 dagen goed.
Kan al spontaan knuffelen en er ook van genieten. Het blokkeren trekt wat weg.
En gisteren voelde ik me een paar uren weer gelukkig. Dat deed zo'n deugd, dat gevoel.

Ja ik ben boos, ja hij deed verkeerd,  ja dit is een moeilijke weg en doet pijn. Maar ik kan niet langer in een ongelukkige modus blijven, dat maakt me kapot.
Dus IK moest iets veranderen aan mijn mindset. 
Hopelijk lukt me dit vol te houden. Genoeg afgezien, ik ben op. Tijd voor uit die put te klimmen.
Liefs

Theekannetje schreef op 03-04-2025 om 10:33:

[..]

Dag Elpisto. Inderdaad verkeerd gelezen. Jij weet best hoe je je voelt natuurlijk. Denk dat ik gewoon plaatsvervangende boosheid voel naar je ex-vrouw. Zich terug binnen wringen bij jou omdat haar affaire mislukt is. Zelfs in je bed slapen. Ikzelf zou dat nooit doen. Ik zou een andere oplossing zoeken. Zo opdringerig. Ik zou door de grond zakken van schaamte.

Ach zo kijk ik er op zich helemaal niet naar. Ik gaf thuis toen ze weer in de shit zat. Dat is mij meer waard dan alle rommel die ze mij dan in die boze buien naar de kop slingert: Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf in de spiegel wil kunnen aan kijken. 

Ik heb haar ooit eeuwige trouw beloofd. En ooit beloofd dat ik er altijd voor haar zal zijn. En daar heb ik tot nu toe aan voldaan. En daar voel ik me goed door. Maar, en dat is een hele belangrijke voorwaarde die ik daar voor mezelf een aantal maanden geleden aan gesteld heb: Het mag mezelf niet meer in de weg staan. 

Dus, als ik haar kan helpen, met alle liefde. Maar niet meer ten koste van mezelf. Het was altijd plek 1 de kinderen en plek 2 zij. En die 2e plek is nu voor mezelf. En dat voelt heel erg goed.

Elpisto schreef op 03-04-2025 om 13:35:

[..]

Ach zo kijk ik er op zich helemaal niet naar. Ik gaf thuis toen ze weer in de shit zat. Dat is mij meer waard dan alle rommel die ze mij dan in die boze buien naar de kop slingert: Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf in de spiegel wil kunnen aan kijken.

Ik heb haar ooit eeuwige trouw beloofd. En ooit beloofd dat ik er altijd voor haar zal zijn. En daar heb ik tot nu toe aan voldaan. En daar voel ik me goed door. Maar, en dat is een hele belangrijke voorwaarde die ik daar voor mezelf een aantal maanden geleden aan gesteld heb: Het mag mezelf niet meer in de weg staan.

Dus, als ik haar kan helpen, met alle liefde. Maar niet meer ten koste van mezelf. Het was altijd plek 1 de kinderen en plek 2 zij. En die 2e plek is nu voor mezelf. En dat voelt heel erg goed.

Dat heb ik ook, mijn ex doet soms enorm naar tegen mij en toch kan ik niet hetzelfde terugdoen. Ook is het vaak eenrichtingsverkeer appen en bellen mag niet alles per mail tot zij wat nodig heeft. Ook al ben ik soms best boos, blijf vriendelijk en empathisch ook omdat ik me daar goed bij voel. Heb ook helemaal geen zin in confrontaties om mijn gelijk te halen en ook al doen sommige uitspraken erg pijn ik probeer het te negeren/incasseren. 

Breiertje schreef op 03-04-2025 om 11:40:

nadat ik van het koord gedonderd was van voelen en mezelf weer helemaal op slot had gezet, heb ik in mijn hoofd een knop omgedraaid. Bijna 10 maand niet voelen jezelf niet herkennen, niet lief kunnen zijn terwijl je dit altijd bent...
Ik kon dat niet meer. Met het terug voelen vorige week voelde ik me weer leven.
Hij doet alles al de hele tijd wat moet om te herstellen. Meer kon hij niet doen. Ik moest het toelaten.
Zondag een goed gesprek gehad, enkele afspraken gemaakt rond opnieuw proberen...
En dat gaat terug 4 dagen goed.
Kan al spontaan knuffelen en er ook van genieten. Het blokkeren trekt wat weg.
En gisteren voelde ik me een paar uren weer gelukkig. Dat deed zo'n deugd, dat gevoel.

Ja ik ben boos, ja hij deed verkeerd, ja dit is een moeilijke weg en doet pijn. Maar ik kan niet langer in een ongelukkige modus blijven, dat maakt me kapot.
Dus IK moest iets veranderen aan mijn mindset.
Hopelijk lukt me dit vol te houden. Genoeg afgezien, ik ben op. Tijd voor uit die put te klimmen.
Liefs

Heel herkenbaar! 

Schrik niet van de momenten dat je je weer even rot voelt. Zie het als een golf die over je heen spoelt. Deze gaat ook weer weg. Deel dat gevoel met je man. Huil er samen om en/of praat erover. Stapje voor stapje naar vergeving en verzoening. Wat mooi dat bitterheid geen wortel heeft geschoten!!

Elpisto schreef op 03-04-2025 om 13:35:

[..]

Ach zo kijk ik er op zich helemaal niet naar. Ik gaf thuis toen ze weer in de shit zat. Dat is mij meer waard dan alle rommel die ze mij dan in die boze buien naar de kop slingert: Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf in de spiegel wil kunnen aan kijken.

Ik heb haar ooit eeuwige trouw beloofd. En ooit beloofd dat ik er altijd voor haar zal zijn. En daar heb ik tot nu toe aan voldaan. En daar voel ik me goed door. Maar, en dat is een hele belangrijke voorwaarde die ik daar voor mezelf een aantal maanden geleden aan gesteld heb: Het mag mezelf niet meer in de weg staan.

Dus, als ik haar kan helpen, met alle liefde. Maar niet meer ten koste van mezelf. Het was altijd plek 1 de kinderen en plek 2 zij. En die 2e plek is nu voor mezelf. En dat voelt heel erg goed.

Op die manier blijf je zo dicht mogelijk bij jezelf. Trouw aan jezelf en wie je bent.

In mijn situatie deed ik dit ook. Ik kon met modder gooien en dit naar buiten brengen. Iedereen ging hem veroordelen, en zijn schaamte is zo groot. Hem aan de schandpaal nagelen en ik in het grote gelijk kamp.

Dat wou ik niet. Zo ben ik niet. Zo maakte ik hem helemaal kapot en zo besta ik niet.

Dus koos ik ervoor om dit aan NIEMAND te vertellen. Loodzwaar. Want had zelf op die manier geen klankbord, en maakte het mezelf daarmee heel erg moeilijk.

Maar ik sta nog steeds achter die keuze. Hij heeft zo'n lelijke dingen gedaan. Maar heeft schuldinzicht, zocht hulp en deed alles om de brokken te lijmen.

Maar hij is en blijft een mens. En die behandel ik met respect. Altijd. Dat hij geen respect toonde toen voor mij, dat was zijn keuze. Maar ik ga respectvol om met iedereen, en zo'n dingen gooi je niet ten grabbel.

De stempel die hij zou hebben gekregen, de kids die ook moeten leven dat anderen dit weten....

Mooi dat ook jij trouw blijft aan wie je bent. 

Breiertje schreef op 03-04-2025 om 14:38:

[..]

Op die manier blijf je zo dicht mogelijk bij jezelf. Trouw aan jezelf en wie je bent.

In mijn situatie deed ik dit ook. Ik kon met modder gooien en dit naar buiten brengen. Iedereen ging hem veroordelen, en zijn schaamte is zo groot. Hem aan de schandpaal nagelen en ik in het grote gelijk kamp.

Dat wou ik niet. Zo ben ik niet. Zo maakte ik hem helemaal kapot en zo besta ik niet.

Dus koos ik ervoor om dit aan NIEMAND te vertellen. Loodzwaar. Want had zelf op die manier geen klankbord, en maakte het mezelf daarmee heel erg moeilijk.

Maar ik sta nog steeds achter die keuze. Hij heeft zo'n lelijke dingen gedaan. Maar heeft schuldinzicht, zocht hulp en deed alles om de brokken te lijmen.

Maar hij is en blijft een mens. En die behandel ik met respect. Altijd. Dat hij geen respect toonde toen voor mij, dat was zijn keuze. Maar ik ga respectvol om met iedereen, en zo'n dingen gooi je niet ten grabbel.

De stempel die hij zou hebben gekregen, de kids die ook moeten leven dat anderen dit weten....

Mooi dat ook jij trouw blijft aan wie je bent.

Oh die verantwoordelijkheid heb ik nooit willen dragen. Al is het de eerste keer heel klein gebleven, de 2e keer wist wel de hele wereld ongeveer wat er speelde. Dat was allemaal ook niet zo heel erg moeilijk doordat ze met die kerel open en bloot liep te flikflooien op een feest waar het halve dorp was terwijl er nog niks bekend was over ons. Dus ja, toen lag alles heel snel op tafel. 

Enige wat ik gedaan heb, als ze me bij school vroegen, was zeggen dat ik er verder geen commentaar op wou geven en dat de koek op was. Maar in mijn eigen kring is en was iedereen wel op de hoogte. Ik vind dat niet mijn verantwoordelijkheid eerlijk gezegd, dan had ze het maar niet moeten doen en zeker niet op deze manier. 

Maar alles daar om heen zal ik, als het me enigzins past, altijd zorgen dat ik er voor haar ben. Zodat ze weet dat ze nooit alleen staat. Die gelofte heb ik haar ooit gemaakt en die gaat niet de prullenbak in. Want waar staat zo'n gelofte dan nog voor? Zij heeft hem gebroken, dat wil toch niet zeggen dat ik hem wil breken.

Wij hebben, niet heel erg groot, een gezamenlijke tattoo. Iets met one love, one life. Kreeg ik ook veel vragen over, dat zul je vast wel gaan weg halen? Ik zou niet weten waarom. Ik sta nog steeds achter de boodschap die destijds achter die tattoo zat. Is onderdeel van mijn levensverhaal. Dan hoef ik die toch niet weg te laten halen?

Elpisto schreef op 03-04-2025 om 13:35:

[..]

Ach zo kijk ik er op zich helemaal niet naar. Ik gaf thuis toen ze weer in de shit zat. Dat is mij meer waard dan alle rommel die ze mij dan in die boze buien naar de kop slingert: Ik heb altijd gezegd dat ik mezelf in de spiegel wil kunnen aan kijken.

Ik heb haar ooit eeuwige trouw beloofd. En ooit beloofd dat ik er altijd voor haar zal zijn. En daar heb ik tot nu toe aan voldaan. En daar voel ik me goed door. Maar, en dat is een hele belangrijke voorwaarde die ik daar voor mezelf een aantal maanden geleden aan gesteld heb: Het mag mezelf niet meer in de weg staan.

Dus, als ik haar kan helpen, met alle liefde. Maar niet meer ten koste van mezelf. Het was altijd plek 1 de kinderen en plek 2 zij. En die 2e plek is nu voor mezelf. En dat voelt heel erg goed.

Dat maakt je een heel mooi mens, zonder discussie. Maar ik ben een vrouw en stelde me even in haar plaats. En dan kan ik eerlijk zeggen dat ik nooit op die manier zou handelen. Nooit ofte nimmer. Maar daar heb jij natuurlijk niets aan. 
Soms zegt men dat er goede vrouwen zijn die steeds weer op de verkeerde mannen vallen, maar het omgekeerde is evenzeer waar. Allemaal naast de kwestie voor jou natuurlijk. Je doet wat je moet doen. En je houdt van haar. Nu met wat meer afstand dan vroeger. 👍

Breiertje schreef op 03-04-2025 om 14:38:

[..]

Op die manier blijf je zo dicht mogelijk bij jezelf. Trouw aan jezelf en wie je bent.

In mijn situatie deed ik dit ook. Ik kon met modder gooien en dit naar buiten brengen. Iedereen ging hem veroordelen, en zijn schaamte is zo groot. Hem aan de schandpaal nagelen en ik in het grote gelijk kamp.

Dat wou ik niet. Zo ben ik niet. Zo maakte ik hem helemaal kapot en zo besta ik niet.

Dus koos ik ervoor om dit aan NIEMAND te vertellen. Loodzwaar. Want had zelf op die manier geen klankbord, en maakte het mezelf daarmee heel erg moeilijk.

Maar ik sta nog steeds achter die keuze. Hij heeft zo'n lelijke dingen gedaan. Maar heeft schuldinzicht, zocht hulp en deed alles om de brokken te lijmen.

Maar hij is en blijft een mens. En die behandel ik met respect. Altijd. Dat hij geen respect toonde toen voor mij, dat was zijn keuze. Maar ik ga respectvol om met iedereen, en zo'n dingen gooi je niet ten grabbel.

De stempel die hij zou hebben gekregen, de kids die ook moeten leven dat anderen dit weten....

Mooi dat ook jij trouw blijft aan wie je bent.

Ik heb het van mijn man ook aan niemand verteld hoor. Dat is niet wat ik bedoel als ik zeg dat Elpisto zijn vrouw zich moet schamen. Het gaat niet over wraak of gelijk krijgen. Ik wilde mijn man ook een haalbare kans geven en dat lukt niet als heel de goegemeente met z’n commentaar klaar staat. Slechts drie vertrouwenspersonen waarvan 2 buiten de familie- en vriendengroep weten het. 

Elpisto schreef op 03-04-2025 om 15:48:

[..]

Oh die verantwoordelijkheid heb ik nooit willen dragen. Al is het de eerste keer heel klein gebleven, de 2e keer wist wel de hele wereld ongeveer wat er speelde. Dat was allemaal ook niet zo heel erg moeilijk doordat ze met die kerel open en bloot liep te flikflooien op een feest waar het halve dorp was terwijl er nog niks bekend was over ons. Dus ja, toen lag alles heel snel op tafel.

Enige wat ik gedaan heb, als ze me bij school vroegen, was zeggen dat ik er verder geen commentaar op wou geven en dat de koek op was. Maar in mijn eigen kring is en was iedereen wel op de hoogte. Ik vind dat niet mijn verantwoordelijkheid eerlijk gezegd, dan had ze het maar niet moeten doen en zeker niet op deze manier.

Maar alles daar om heen zal ik, als het me enigzins past, altijd zorgen dat ik er voor haar ben. Zodat ze weet dat ze nooit alleen staat. Die gelofte heb ik haar ooit gemaakt en die gaat niet de prullenbak in. Want waar staat zo'n gelofte dan nog voor? Zij heeft hem gebroken, dat wil toch niet zeggen dat ik hem wil breken.

Wij hebben, niet heel erg groot, een gezamenlijke tattoo. Iets met one love, one life. Kreeg ik ook veel vragen over, dat zul je vast wel gaan weg halen? Ik zou niet weten waarom. Ik sta nog steeds achter de boodschap die destijds achter die tattoo zat. Is onderdeel van mijn levensverhaal. Dan hoef ik die toch niet weg te laten halen?

Wij wilden ook een gezamenlijke tatoo gaan zetten. En iemand vroeg toen. Wat als je uit elkaar gaat. Mijn antwoord. Het is een deel van mijn leven. Behoorlijk groot deel 32 jaar. Maar we zijn er niet aan toegekomen om hem te zetten maar denk er ook zo over.

Merk wel dat nu ik meer afstand heb van ex ik ook meer mijn eigen leven kan leven. Ex liet soms ook weer weer bepaald gedrag zien wat ik niet fijn vond. Maakte laatst ook een opmerking. En ik merk dat ik dat echt niet meer wil. Ik trek het gewoon niet meer dat hij kleinerende opmerkingen maakt. Ik ben echt al aan het loskomen van hem en kan dan ook meer vooruit merk ik. Had me nooit gelukt als wij nog samen in 1 huis gewoond hadden. Dan had hij me zo weer helemaal in kunnen pakken met zijn toxische houding. Nu trek ik toch sneller mijn grens. Ik pik minder van hem. Hoef ik ook niet meer. We zijn gescheiden.

Maar het is wel een fijne houding van jezelf dat je er zo tegen aan kijkt. Mensen om mij heen snappen er niets van dat ik nog vriendschappelijk met hem om kan gaan. ( is wel stukken minder om bovenstaande) maar laat ik het dan zo zeggen. Op een redelijke manier met hem omgaan.  We hebben kinderen. Ik persoonlijk wil dat die geen last of problemen ervaren van onze scheiding.

Merk dat ik steeds meer vrijheid ervaar en ex niet meer 24 uur in mijn hoofd zit.

Breiertje schreef op 03-04-2025 om 14:38:

[..]

Op die manier blijf je zo dicht mogelijk bij jezelf. Trouw aan jezelf en wie je bent.

In mijn situatie deed ik dit ook. Ik kon met modder gooien en dit naar buiten brengen. Iedereen ging hem veroordelen, en zijn schaamte is zo groot. Hem aan de schandpaal nagelen en ik in het grote gelijk kamp.

Dat wou ik niet. Zo ben ik niet. Zo maakte ik hem helemaal kapot en zo besta ik niet.

Dus koos ik ervoor om dit aan NIEMAND te vertellen. Loodzwaar. Want had zelf op die manier geen klankbord, en maakte het mezelf daarmee heel erg moeilijk.

Maar ik sta nog steeds achter die keuze. Hij heeft zo'n lelijke dingen gedaan. Maar heeft schuldinzicht, zocht hulp en deed alles om de brokken te lijmen.

Maar hij is en blijft een mens. En die behandel ik met respect. Altijd. Dat hij geen respect toonde toen voor mij, dat was zijn keuze. Maar ik ga respectvol om met iedereen, en zo'n dingen gooi je niet ten grabbel.

De stempel die hij zou hebben gekregen, de kids die ook moeten leven dat anderen dit weten....

Mooi dat ook jij trouw blijft aan wie je bent.

Ik kijk hier toch anders tegenaan. Zonder oordeel overigens hoe een ander ermee omgaat.

Maar het was voor mij zo'n trauma 4 jaar geleden. Zo'n verraad. Ik had echt mensen om me heen nodig die me opvingen. Mijn beste vriendin heeft me 6 weken lang elke avond even gebeld. Die heeft me er echt doorheen gesleept. 

En ik vond ook dat het zijn eigen verantwoording was. Het was niet mijn keuze die er destijds gemaakt is. Het was zijn eigen keuze om vreemd te gaan.

Fijn dat je gevoel weer terugkomt.