Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 13-03-2025 om 19:54:

Beiertje, jij zegt iedere keer dat je er niet uitkomt. Al maanden niet. Maar wat is het ergste dat kan gebeuren dan? Erger dan nu kan het voor jou toch niet? En je kunt feitelijk niet eens weg. Dus hebt ook geen keus geef je aan. Wat als je nu eens stopt met dingen moeten en vechten. En accepteert dat de situatie is zoals die is.

Dat weet ik en zeg ik mezelf wel duizend keer op een dag. Maar tussen zeggen en doen zit er een grote kloof. Ik wil het wel, maar het lukt me niet. Ik weet niet hoe.

Ik heb geen keus. Dat klopt. Maar ik ben een vrijgevochten vrouw met een sterke mening. De ziekte zorgt ervoor dat ik afhankelijk ben van anderen. En dat is niet makkelijk om te accepteren. Ik verzet me daar vaak tegen en loop telkens met mijn hoofd tegen de muur. Dat is hier niet anders.

Ik heb ook mijn trots. En ik ben iemand die veel en lang en over alles nadenkt en analyseert...

Ik weet echt niet hoe te accepteren. Ik wou dat ik het gewoon kon. 

Breiertje schreef op 13-03-2025 om 20:04:

[..]

Ik weet echt niet hoe te accepteren. Ik wou dat ik het gewoon kon.

Inderdaad wat Izza zegt ga er anders mee om. Het oude is weg en komt ook niet meer terug. Jullie relatie is stuk zeker na de 2e keer van bedrog. Ga gewoon van een verstandshuwelijk uit. Heb respect voor elkaar. Leef met elkaar als vrienden maar verder niks meer. Beide tevreden en (voorlopig) maximaal wat er nog in deze relatie haalbaar is. Ook voor je man beter want die loopt op zijn tenen. Laat hem dan ook vrij.

Breiertje schreef op 13-03-2025 om 20:35:

[..]

Nee dat wil ik niet. Zo'n huwelijk wil ik niet. Ik ben nog jong en wil nog liefde voelen en geven.

Ik wil voor herstel gaan.

Hem vrijlaten in een verstandshuwelijk? Hij zijn plezier en ik niets. Nope. Zonder dat ik het wist was mijn huwelijk zo. Dat nooit meer.

Er is veel respect hier. We maken ondanks de situatie geen ruzie. We hebben soms eens een discussie erover, die we nadien respectvol afronden.

De bal tot herstel ligt in mijn kamp. Ik wil dat dit goed komt. Hij ook. Maar ik moet dat toelaten

Ik weet het niet Breiertje... ergens zit er iets bij jou waardoor een oplossing voor jezelf eigenlijk niet mogelijk is. Je wilt terug naar hoe je je voelde toen zijn geheim nog niet bekend was maar dat leven was een illusie want de man die jij idealiseerde was niet die man. Keihard maar de realiteit. Toch wil jij díe man terug. Maar die man bestaat niet. Misschien gaan werken aan accepteren van het feit dat hij een man met ook falen/ nare trekken is? Normaliter heb je als mens hier geen trek in en gaan mensen uit elkaar. Omdat je niet weg kan, is de enige mogelijkheid dit volledig tot je door te laten dringen en dan toch voor de positieve dingen te kiezen, waar je kan. Nu probeert hij ook heel hard aan dat oude beeld te voldoen maar jullie blijven beiden bang voor een terugval. Dat die ook klein kan zijn en overkomelijk lijkt mij eerder bereikt als die donkere kant van de ander ook gezien wordt, zonder dat er aan toe gegeven wordt maar ook niet krampachtig gedaan wordt over een eventuele terugval. Daar is wel goede therapie en vooral een bereidwillige houding voor nodig. Jullie zijn een stel met liefde voor elkaar én respect, hij houdt duidelijk veel van je en jij van hem. Zo'n liefde is ook iets om te koesteren. Niet iedereen heeft dat. 

Breiertje schreef op 13-03-2025 om 20:35:

[..]

Nee dat wil ik niet. Zo'n huwelijk wil ik niet. Ik ben nog jong en wil nog liefde voelen en geven.

Ik wil voor herstel gaan.

Hem vrijlaten in een verstandshuwelijk? Hij zijn plezier en ik niets. Nope. Zonder dat ik het wist was mijn huwelijk zo. Dat nooit meer.

Er is veel respect hier. We maken ondanks de situatie geen ruzie. We hebben soms eens een discussie erover, die we nadien respectvol afronden.

De bal tot herstel ligt in mijn kamp. Ik wil dat dit goed komt. Hij ook. Maar ik moet dat toelaten

Nu ben je jezelf aan het kapot maken. Al maanden en je schiet er niets mee op. Je kunt gevoel en liefde niet afdwingen of verklaren. Het is er. Of niet. Jij moet dat van jezelf toelaten maar hebt geen idee hoe. De therapeuten ook niet. En wat jij wilt lukt niet. En dan? 

Nu heb je toch ook een verstandshuwelijk? Je gevoel is weg. Je kunt elkaar ook respecteren en liefhebben in zo'n relatie. 

Je kunt niet weg. Maar ook niets voor hem voelen. En sommige dingen kan hij ook niet leren gaf je aan. 

Breiertje schreef op 13-03-2025 om 20:04:

[..]

Dat weet ik en zeg ik mezelf wel duizend keer op een dag. Maar tussen zeggen en doen zit er een grote kloof. Ik wil het wel, maar het lukt me niet. Ik weet niet hoe.

Ik heb geen keus. Dat klopt. Maar ik ben een vrijgevochten vrouw met een sterke mening. De ziekte zorgt ervoor dat ik afhankelijk ben van anderen. En dat is niet makkelijk om te accepteren. Ik verzet me daar vaak tegen en loop telkens met mijn hoofd tegen de muur. Dat is hier niet anders.

Ik heb ook mijn trots. En ik ben iemand die veel en lang en over alles nadenkt en analyseert...

Ik weet echt niet hoe te accepteren. Ik wou dat ik het gewoon kon.

Hoi Breiertje, misschien heb je het al eens gedeeld, maar heb je hulp (of gehad) met het accepteren van je situatie mbt ziekzijn? Dat is, volgens mij (wat ik zie en hoor in mijn werk) een proces op zichzelf - nog los van de ontrouw - om dat te accepteren en een plek te kunnen geven. 

Misschien is dat anders de eerste stap, dat je eerst leert hoe dat te accepteren voordat je de ontrouw kunt 'accepteren'. 

(Als je de vraag niet gepast vindt hoef je natuurlijk niet te reageren, ik vroeg het me af toen ik je laatste berichten las) 

het heeft 2 jaar geduurd vooraleer ik de ziekte kon plaatsen. Ik heb daar geen hulp voor gehad, deed dat op mijn eentje.
Ik heb het gevoel dat ik dit aanvaard heb nu, heb er vrede mee.
De therapeut zegt dat tijd moet uitwijzen of mijn gevoel terugkomt. Ik mag nu nog niets beslissen. Het kan bij herhaaldelijke ontrouw dat het trauma dermate groot is dat je je gevoelens afsluit. Een trauma van herhaaldelijke ontrouw duurt vaak langer en is moeilijker te verwerken.
Emotionele disregulatie. Ik kan ook moeilijk bij mijn gevoelens voor de kinderen bv. Ik voel weinig tot niets voor niets of niemand.
Dat is een verdedigingsmechanisme.
Dit zijn de woorden van de therapeut.
Nu had ik gisteren even een positief gevoel, dat vertelde ik al.
We hebben gisteravond geknuffeld en gepraat, dat was goed. Geknuffeld zijnde hij knuffelt, ik laat het toe, en het was ok.
Deze morgen weer geknuffeld, wat gepraat, en ik heb kort eens terug geknuffeld. Ook dat voelde ok.
Bij ptss ga je de voor jou onveilige situaties mijden. Dat vergroot eigenlijk het trauma en is niet zo goed. Hoe meer je die situaties onder ogen komt, hoe meer je merkt dat het niet onveilig is.
Ik heb hem gezegd dat knuffelen en dichtbij komen niet lukt door mijn ptss. Maar dat hij moest proberen om het te blijven en extra te doen, om te zien of dit mijn barrière doorbreekt. Dat is precies een beetje gelukt gisteren en vandaag.
Hij knuffelde nooit, de laatste maanden erg veel.
Mijn relatie zal nooit meer zijn zoals het was, neen. Maar misschien kan het nu zonder leugens, met uiting van zijn emoties? 
En ik besef dat ik moet leren leven met een niet perfecte man, maar met eentje met een duistere kant.
Vanmorgen was hij ook heel open over wat er in hem omging. Dat is ongezien. Gedachten over emoties delen, spontaan zonder dat ik het vraag. Hij leert bij. Op dat moment ontdooide ik wat, en benoemde het effect van zijn gedachten delen op mijn gedrag.
Therapie... Daar krijg ik geen concrete tips. En die heb ik wel nodig. Die kleine tips waardoor ik met muizenstapjes verder kom.

Ik hoop dat die 2 kleine lichtpuntjes het begin zijn van wat rust. Want er moet wel iets beginnen veranderen aan mijn gedrag. Ik vind mezelf echt niet leuk zo.

Breiertje, goed dat je kleine fijne momentjes ziet.dat is toch een vooruitgang. Hou die vast als je je weer eens minder voelt. Je zit niet vast! Je gaat heel langzaam vooruit. Saboteer jezelf niet met destructieve gedachten, en probeer fijne momenten niet af te dwingen, die komen spontaan. 
Leuk trucje wat ik geleerd heb is in je hoofd een positief weggetje aanleggen, en de negatieve laten overwoekeren. Dan neem je steeds makkelijker dat positieve weggetje. 
Oefeningen daarvoor zijn bijvoorbeeld omdenken, en gedrag van een ander positief invullen ipv een negatieve aanname doen. 
En benoem elke keer als je gaat piekeren iets positiefs van die dag. Zoals: ik moest glimlachen om... ik vond het fijn dat... en inderdaad: man deed iets wat ik fijn vind, daar heeft hij dus bewust overna gedacht! Het is dus geen vreselijke man, hij heeft iets vreselijks gedaan. En hopelijk niet meer. 
Ik heb het idee dat ook dat afsluiten een vorm van controle houden is. Maar je hebt geen controle. Je kan enkel reageren op dingen waarvan je weet dat die effectief gebeuren. Zolang je daar niet bent hoef je niet te vechten.  .
Je bent echt goed bezig meissie.🫂