Verder na ontrouw - deel 8

RoodVruchtje schreef op 21-02-2025 om 17:13:

[..]

Helaas vanuit mij geen positief advies, maar dat is hoe ík er persoonlijk over denk natuurlijk.

Als er al in zo’n prille relatie dit gebeurd is, dan zou het voor mij meteen klaar zijn, ongeacht of het onder ‘invloed van’ was of niet. Jullie zijn pas net 1 jaar samen, dan leef je zowat nog op een roze wolk en vlinders en zit je nog middenin de fase van elkaar ontdekken.

Ik zou mezelf een leukere, en serieuzere, partner gunnen dan zo’n valse start, zéker op die leeftijd en als er nog geen kinderen in het spel zijn!

Ik sluit mij hier volledig bij aan!

Sterkte meid.

MRI schreef op 21-02-2025 om 13:58:

[..]

Ja voor mij geldt dat niet voor verkrachters. En het argument van vrouwen dat dat allemaal uit liefde gebeurt maakt op mij ook niet veel indruk. Het kan net zo goed uit angst om alleen te zijn gebeuren onder het mom dat het liefde is. Of nog ingewikkelder dynamieken van codependency. En waar ligt de grens? Blijf je een man steunen die vrouwen alleen maar heeft lastiggevallen (zoals Gisele Pelicot toen haar man onder de rokken van vrouwen had gefilmd), of ook als hij volwassen vrouwen grensoverschrijdend heeft benaderd, of leg je de grens bij beneden de achttien jaar, of bij nog jonger (zoals vermeend bij Marco Borsato), of bij gebruik maken van een machtspositie zoals bij Rietbergen? Voor mij is het persoonlijke politiek want zolang vrouwen dit soort mannen blijven steunen zal misbruik in stand gehouden worden. Lees Simone de Beauvoir: De tweede sekse: "vrouwen zijn de cipiers van het patriarchaat".

En dan heb ik het dus niet over iemand vergeven na een buitenechtelijke affaire. Maar het blijven steunen van iemand die duidelijk anderen heeft geschaad onder de noemer liefde en vergeving scharen, ja ik vind daar iets van.

Helemaal met je eens! Iemand een 2e kans geven of gunnen is een mooie gedachte, maar ik kan vele voorbeelden noemen van strafbare feiten die bij een zgn 2e kans fataal zijn afgelopen! 

Een affaire is dan ook totaal niet vergelijkbaar met mensen die strafbare feiten hebben gepleegd, wat grensoverschrijdend gedrag oa ook is! Soms hebben mensen hun 2e kans al totaal verbruikt bij het plegen van hun 1e daad. 

Groenevlinder12 schreef op 21-02-2025 om 14:53:

Hoi allemaal, ik hoop dat er misschien iemand is die zich herkent in een deel van mijn verhaal en/of advies kan geven.

Vriend en ik (beide 25), zijn nu wat langer dan een jaar samen. Eerste halfjaar ging ongelofelijk goed tot vriend eenmalig vreemdging onder de invloed. Daar is niks over goed te praten, maar hij is in behandeling gegaan voor het onder de invloed zijn omdat dit al jaren langere speelde en dit voor hemzelf een druppel was in een al volle emmer met dingen onder de invloed te maken (nog nooit eerder vreemdgaan). Ik geloof dan ook dat dit niks met mij te maken heeft gehad en dat dit ook erg tegen zijn eigen nuchtere normen en waarden in ging. Desalniettemin was dit een enorm grote klap voor mij. Er zat al wel onzekerheid in mij voorbestaan uit vorige relaties, maar daar was ik mij bewust van en hadden we gesprekken over en kon mezelf echt goed kalmeren daarin. Dat was toen dit was gebeurd helemaal de deur uit, eindeloos piekeren, geen eetlust, onzeker, geen vertrouwen. Maar wel het gevoel van graag met hem willen zijn en vanuit hem ook echt het gevoel dat het een grote fout was geweest. Ik zie dit dan ook voor altijd als iets wat nooit had moeten gebeuren en wil het niet goed keuren, maar door de manier waarop hij er mee om is gegaan wel poging tot vergeving. Het gaat dan ook steeds beter in hoe ik ermee om ga en dat is mede door hoe hij er mee om is gegaan.

Het heeft alleen voor ons alle bij zoooveel energie gekost. Het was alle zeilen bijzetten, wat we wel alle twee wouden alleen nu voelt het alsof de rek eruit is bij hem. We zijn weer in stabieler vaarwater, maar het minimale voelt al als extreem veel moeite voor hem. Soort automatisch piloot waarbij hij de handelingen wel uitvoert, maar niet aanwezig is. Heel soms wel. We missen alle twee de spontaniteit en intimiteit van eerst, maar het lukt hem niet om het op te brengen. Aan mijn kant voel ik dit natuurlijk super erg, waar ik heel erg op aanspring en weer onzeker wordt. Ik ga trekken aan hem, wat hem nog meer energie kost en mij ook. Ik heb geprobeerd het al meer op mij te nemen om dingen te initiieren, maar ik kan ook niet altijd 150% geven terwijl het voelt alsof ik maar 50% terug krijg.

Dit is afgelopen weekend naar bovengekomen en een soort wake up call van iets wat we alle twee wel door hadden maar niet volledig wouden toegeven, maar ik voel mij echt ongelukkig. Ik wil graag weer het gevoel terug van dol op elkaar zijn, want ik wil nog altijd graag met hem zijn en hij geeft hetzelfde aan. Hij is nog steeds verliefd op me, kijkt er naar uit om met me te zijn, mist me, maar als we dan samen zijn komt het er niet uit. Heeft iemand tips?

Verder sowieso het gevoel dat hij al langer niet gelukkig is met baan en wennen aan de algemene sleur van het leven.

Meid, ik ben geen snelle opgever, maar na een jaar al zoveel gedoe, en ongelukkig? Dat is niet oke. Ik denk dat je je vriend nu ziet zoals hij is. Meer zal je niet krijgen, en betrouwbaar is hij ookal niet. 

Wil je zo oud worden?

Buitenspel2024 schreef op 21-02-2025 om 15:27:

[..]

Oh daar hoef je geen excuses voor te maken hoor. Ik moet ook geregeld oude berichten teruglezen omdat ik soms ook niet meer precies weet hoe en wat Er zijn (helaas) zoveel verhalen hier.. Het zou best kunnen dat man iets van vedriet heeft richting Truus. Of het liefdesverdriet is, weet ik niet. Hij heeft eerder wel gezegd dat hij niet verliefd is en ook Truus gaf aan zeker niet verliefd te zijn op man. Maar dat is natuurlijk wel een 'gewenst' antwoord dus of dat waar is weet ik natuurlijk niet. Wist ik maar gewoon wat en wist ik het maar zeker 😅

Ik hoop dat er in therapie wat eerlijkheid komt, het maakt echt bijna niet meer uit wat die eerlijkheid is. Ik wil gewoon geen verassingen en leugens meer tegenkomen, dat vind ik zo vermoeiend. Dan maar liever pijnlijke eerlijkheid zodat we op welke manier dan ook verder kunnen.

Als er met therapie niks komt dan ben ik wel het spoor bijster. Dan moet ik het gaan doen op basis van halve waarheden en leugens..

Zeer herkenbaar. Je wil gewoon horen hoe het zit, hoe erg ook. Alles is beter dan dat ongewisse. Mijn leuze is sindsdien ook “Spaar me niet met een leugen. Kwets me met de waarheid “

Ik ben daar erg woedend om geweest, dat bedekken van de realiteit. Echt mega woedend.

Mijn man zei trouwens ook “dat hij niet verliefd was”. Ik heb met hem toen 277 berichten van hem aan haar overlopen, gestuurd op enkele dagen tijd. Ik zei hem: “Dit zijn de berichten van een verliefde wanhopige man, je kunt die niet anders lezen”. Hij omschreef het later dat de schellen toen van zijn ogen vielen (Vlaamse uitdrukking 😄) Hij maakte zichzelf wijs dat hij niet verliefd was, uit zelfbescherming, want zij begon afstand van hem te nemen en de afwijzing viel hem zwaar, de vrouw die hem oorspronkelijk aanbad en verafgoodde was het beu dat hij niet over de streep kwam. De rollen waren opeens omgekeerd. Dat gaf haar veel macht, die ze ook gebruikte. Hij zat er echt tot over zijn oren in en had echt geen klare kijk meer op zichzelf en de situatie. 

Door het uitkomen van de affaire en ik die hem met hun ontspoorde toxische relatie confronteerde, kwam hij weer tot zichzelf. 

Dat was heel zwaar voor mij. Ik moest mijn man overtuigen dat die affaire veel serieuzer was dan hij zelf doorhad of aan zichzelf wilde toegeven. Dat hij echt wel verliefd was. (Maar op een ongezonde manier). Hij had echt ergens een fantasie in zijn hoofd die totaal niet met de werkelijkheid overeenkwam. Zot gedraaid. Totaal ontvreemd van zichzelf door het afgesplitste leugenachtige dubbelleven. 

Ik zou het echt geen twee keer doen. Echt niet. Hoe graag ik hem ook zie en hoe gelukkig wij uiteindelijk toch nog zijn geworden. Ik weet achteraf niet hoe ik dat volgehouden heb. Ooit is hij lichtzinnig in een voor hem spannend avontuur gestapt. Maar het is een nachtmerrie geworden, ook voor hem. Hij is zichzelf onderweg totaal kwijtgeraakt. 

Theekannetje schreef op 21-02-2025 om 20:31:

[..]

Zeer herkenbaar. Je wil gewoon horen hoe het zit, hoe erg ook. Alles is beter dan dat ongewisse. Mijn leuze is sindsdien ook “Spaar me niet met een leugen. Kwets me met de waarheid “

Ik ben daar erg woedend om geweest, dat bedekken van de realiteit. Echt mega woedend.

Mijn man zei trouwens ook “dat hij niet verliefd was”. Ik heb met hem toen 277 berichten van hem aan haar overlopen, gestuurd op enkele dagen tijd. Ik zei hem: “Dit zijn de berichten van een verliefde wanhopige man, je kunt die niet anders lezen”. Hij omschreef het later dat de schellen toen van zijn ogen vielen (Vlaamse uitdrukking 😄) Hij maakte zichzelf wijs dat hij niet verliefd was, uit zelfbescherming, want zij begon afstand van hem te nemen en de afwijzing viel hem zwaar, de vrouw die hem oorspronkelijk aanbad en verafgoodde was het beu dat hij niet over de streep kwam. De rollen waren opeens omgekeerd. Dat gaf haar veel macht, die ze ook gebruikte. Hij zat er echt tot over zijn oren in en had echt geen klare kijk meer op zichzelf en de situatie.

Door het uitkomen van de affaire en ik die hem met hun ontspoorde toxische relatie confronteerde, kwam hij weer tot zichzelf.

Dat was heel zwaar voor mij. Ik moest mijn man overtuigen dat die affaire veel serieuzer was dan hij zelf doorhad of aan zichzelf wilde toegeven. Dat hij echt wel verliefd was. (Maar op een ongezonde manier). Hij had echt ergens een fantasie in zijn hoofd die totaal niet met de werkelijkheid overeenkwam. Zot gedraaid. Totaal ontvreemd van zichzelf door het afgesplitste leugenachtige dubbelleven.

Ik zou het echt geen twee keer doen. Echt niet. Hoe graag ik hem ook zie en hoe gelukkig wij uiteindelijk toch nog zijn geworden. Ik weet achteraf niet hoe ik dat volgehouden heb. Ooit is hij lichtzinnig in een voor hem spannend avontuur gestapt. Maar het is een nachtmerrie geworden, ook voor hem. Hij is zichzelf onderweg totaal kwijtgeraakt.

Daar zeg je wel wat, confronteren met berichten. Ik heb nog een paar pijnlijke screenshots waarvan hij niet weet dat ik die berichten heb gezien. Daar zou ik hem nog wel mee kunnen confronteren. Ik zou alleen liever hebben dat hij zelf nog bepaalde dingen met me zou delen, waarvan hij niet weet dat ik het al weet, zodat ik daar iets van vertrouwen uit kan halen dat hij eindelijk wél eens eerlijk is. Als ik alles op tafel gooi dan krijg ik vermoedelijk wel een toegeving op die punten, maar ook weer niks extra's uit hemzelf. Maar het zou wel kunnen helpen in het hem laten realiseren dat het al veel eerder veel te ver ging en hij mogelijk verliefder was dan hij zelf denkt. Daar moet ik eens over nadenken. 

De andere bold dat je het geen tweede keer zou doen. Dat heb jij of iemand hier al eerder eens opgeschreven. Die opmerking gaat al wel langer door mijn hoofd. Is het dan wel echt de moeite om het überhaupt de eerste keer te doen, met alle risico's van het niet slagen erbij. Of kan ik dan niet beter nu door de zure appel heenbijten en mijn geluk elders of desnoods alleen gewoon gaan opzoeken. 

Ik probeer mij al weken in te zetten omdat er een heel opgebouwd leven samen is, en dan vooral voor de kinderen. Dat heeft tot nu toe weinig opgeleverd aan herstel. Sterker nog, de non-acties van man maken steeds meer kapot bij me. Is het het dan nog waard om te proberen, terwijl ik steeds een stukje verder 'afbrokkel'.. 

Nuance op het afbrokkelen hoor, ik moet mezelf wel de tijd geven om goed te voelen wat ik wil en geen overhaaste beslissingen te nemen, maar ben ook wel bang dat mijn vertrouwen in een partner (deze man of ooit een andere) steeds meer beschadigd raakt door deze eindeloze impasse. 

Mijn laatste stro halm is wel een beetje de therapie. Ook in het belang van de kinderen hoor, linksom of rechtsom moet ik natuurlijk wel een zo goed mogelijke relatie hebben met hun vader. En wil ik wel alles geprobeerd hebben om het te verbeteren.

Jullie verhaal heeft al met al wel de afloop dat jullie gelukkig zijn. Maar stel dat je je vroegere zelf kon adviseren, zou je het dan ook hebben gedaan?

Buitenspel2024 schreef op 21-02-2025 om 22:11:

[..]

Daar zeg je wel wat, confronteren met berichten. Ik heb nog een paar pijnlijke screenshots waarvan hij niet weet dat ik die berichten heb gezien. Daar zou ik hem nog wel mee kunnen confronteren. Ik zou alleen liever hebben dat hij zelf nog bepaalde dingen met me zou delen, waarvan hij niet weet dat ik het al weet, zodat ik daar iets van vertrouwen uit kan halen dat hij eindelijk wél eens eerlijk is. Als ik alles op tafel gooi dan krijg ik vermoedelijk wel een toegeving op die punten, maar ook weer niks extra's uit hemzelf. Maar het zou wel kunnen helpen in het hem laten realiseren dat het al veel eerder veel te ver ging en hij mogelijk verliefder was dan hij zelf denkt. Daar moet ik eens over nadenken.

De andere bold dat je het geen tweede keer zou doen. Dat heb jij of iemand hier al eerder eens opgeschreven. Die opmerking gaat al wel langer door mijn hoofd. Is het dan wel echt de moeite om het überhaupt de eerste keer te doen, met alle risico's van het niet slagen erbij. Of kan ik dan niet beter nu door de zure appel heenbijten en mijn geluk elders of desnoods alleen gewoon gaan opzoeken.

Ik probeer mij al weken in te zetten omdat er een heel opgebouwd leven samen is, en dan vooral voor de kinderen. Dat heeft tot nu toe weinig opgeleverd aan herstel. Sterker nog, de non-acties van man maken steeds meer kapot bij me. Is het het dan nog waard om te proberen, terwijl ik steeds een stukje verder 'afbrokkel'..

Nuance op het afbrokkelen hoor, ik moet mezelf wel de tijd geven om goed te voelen wat ik wil en geen overhaaste beslissingen te nemen, maar ben ook wel bang dat mijn vertrouwen in een partner (deze man of ooit een andere) steeds meer beschadigd raakt door deze eindeloze impasse.

Mijn laatste stro halm is wel een beetje de therapie. Ook in het belang van de kinderen hoor, linksom of rechtsom moet ik natuurlijk wel een zo goed mogelijke relatie hebben met hun vader. En wil ik wel alles geprobeerd hebben om het te verbeteren.

Jullie verhaal heeft al met al wel de afloop dat jullie gelukkig zijn. Maar stel dat je je vroegere zelf kon adviseren, zou je het dan ook hebben gedaan?

Ik kwam het 10 jaar geleden tegen. Ik ging door een hel. Gaf hem nog een kans. 

Ik ben 10 jaar waakzaam geweest, deed steekproeven. Had altijd inzage in zijn gsm.

Ik was nog nooit zo gelukkig en vol vertrouwen.

Ik stond erbij en keek ernaar met mijn ogen open en had niets door....

En nu weer....

Kon ik terugkeren? Dan gaf ik hem geen 1e kans meer. Dan had ik een kans gehad om mijn leven opnieuw op te bouwen. En de eer aan mezelf gehouden.

Nu hetzelfde liedje. Ben er niet meer zo vernield van als toen. Alhoewel ik wel kapot ben. Maar je krijgt eelt op je ziel.

Alles weten zul je nooit. Eerlijk zijn over alles is moeilijk. Ze kwetsen je dan ook. Ze verzwijgen details om je te sparen. Om hun aandeel te minimaliseren. En ergens in hun ogen wat je niet weet is ook niet gebeurd precies.

Ik had bewijzen zwart op wit. En maanden vertelde hij wel het ene, maar dan niet het andere. Tot hij brak en toegaf. En bij de volgende prostituee die ik vond weer hetzelfde. Hij denkt dat hij het dan erger maakt, bang voor je reactie, en wat niet weet niet deert,en als je lang genoeg zegt dat je er niet geweest bent geloof je het misschien zelf ook.

Ze raken verstrikt in hun leugens. Ik denk dat ze het ook zo leefbaar maken voor zichzelf.

Ze schamen zich, en verzwijgen het. In hun ogen weet je van het verraad. Maar wat heb je eraan als ze vb zeiden, ik zie je graag? Ze kwetsen je, ze geven toe dat ze zwak zijn, ze zien in hoe stom ze waren, ze willen de kloof niet groter maken... En als ze ontkennen tegen jou, doen ze dit ook tegen zichzelf.

Wat ze niet inzien is dat de leugen erger is dan de details van de leugen. Je vertrouwen breekt af. Ik zag hem echt nog doodgraag na het uitkomen. Maar dat maanden liegen en afliegen,toen verloor ik alle gevoel voor hem

Nu betekenen zijn woorden niets meer want zijn ze waar? Dat zien ze niet in.

Ik denk dat het liegen en ontkennen vaak ook liegen en ontkennen tegen zichzelf is. Als je maar lang genoeg liegt wordt het misschien waar.

Je zult nooit alles weten. Daar word ik gek van. Het enige wat ik wel weet, wat een zekerheid is, dat mijn man die nooit tegen iemand loog hij is gekend door iedereen voor zijn eerlijkheid en oprechtheid. Die man, die eerlijke man die kan liegen dat hij het zelf gelooft en ik heb niets door. Dat is het enige wat ik zeker weet.

Ik ga verder met de meest eerlijke man op aarde die tegen niemand liegt, enkel tegen de persoon die hij zogezegd doodgraag ziet loog hij 10 jaar.

En de therapeuten kunnen dat liegen verklaren. Mijn god. Voor alles hebben ze een verklaring. Allemaal jeugd en trauma's.

Ik heb soms goesting om te zeggen...

Had hij minder porno gekeken en wat meer zijn vrouw verwend zaten we hier niet. Jeugdtrauma. Tis gewoon nen zielige scheefpoeper.

Maar mens moet beschaafd blijven.

Had ik het geweten.... Ik was nooit met de 'getraumateerde man' begonnen. Ik moet daar mee lachen. Iedereen deed hem kwaad. Hij doet voor iedereen goed. En de enige die hem goed en respectvol behandeld in zijn leven krijgt alle shit.

Therapeuten.... Echt gewoon geldklopperij 

Buitenspel2024 schreef op 21-02-2025 om 22:11:

[..]

Daar zeg je wel wat, confronteren met berichten. Ik heb nog een paar pijnlijke screenshots waarvan hij niet weet dat ik die berichten heb gezien. Daar zou ik hem nog wel mee kunnen confronteren. Ik zou alleen liever hebben dat hij zelf nog bepaalde dingen met me zou delen, waarvan hij niet weet dat ik het al weet, zodat ik daar iets van vertrouwen uit kan halen dat hij eindelijk wél eens eerlijk is. Als ik alles op tafel gooi dan krijg ik vermoedelijk wel een toegeving op die punten, maar ook weer niks extra's uit hemzelf. Maar het zou wel kunnen helpen in het hem laten realiseren dat het al veel eerder veel te ver ging en hij mogelijk verliefder was dan hij zelf denkt. Daar moet ik eens over nadenken.

De andere bold dat je het geen tweede keer zou doen. Dat heb jij of iemand hier al eerder eens opgeschreven. Die opmerking gaat al wel langer door mijn hoofd. Is het dan wel echt de moeite om het überhaupt de eerste keer te doen, met alle risico's van het niet slagen erbij. Of kan ik dan niet beter nu door de zure appel heenbijten en mijn geluk elders of desnoods alleen gewoon gaan opzoeken.

Ik probeer mij al weken in te zetten omdat er een heel opgebouwd leven samen is, en dan vooral voor de kinderen. Dat heeft tot nu toe weinig opgeleverd aan herstel. Sterker nog, de non-acties van man maken steeds meer kapot bij me. Is het het dan nog waard om te proberen, terwijl ik steeds een stukje verder 'afbrokkel'..

Nuance op het afbrokkelen hoor, ik moet mezelf wel de tijd geven om goed te voelen wat ik wil en geen overhaaste beslissingen te nemen, maar ben ook wel bang dat mijn vertrouwen in een partner (deze man of ooit een andere) steeds meer beschadigd raakt door deze eindeloze impasse.

Mijn laatste stro halm is wel een beetje de therapie. Ook in het belang van de kinderen hoor, linksom of rechtsom moet ik natuurlijk wel een zo goed mogelijke relatie hebben met hun vader. En wil ik wel alles geprobeerd hebben om het te verbeteren.

Jullie verhaal heeft al met al wel de afloop dat jullie gelukkig zijn. Maar stel dat je je vroegere zelf kon adviseren, zou je het dan ook hebben gedaan?

Ook dat herken ik. Bepaalde dingen die ik wel al wist achterhouden om te zien of hij wel tot eerlijkheid in staat was. Ik schreef hier eerder al over … dat heb ik op den duur losgelaten. Want wat kan er tenslotte allemaal gebeurd zijn? Ze zeggen en doen allemaal hetzelfde als er vreemdgegaan wordt. En dat ze kunnen liegen dat ze barsten hebben ze al bewezen. Wat voor mij telt is dat er in het heden niet meer gelogen wordt.

Maar om op je vraag te antwoorden. Ik zou mijn vroegere zelf misschien wel advies kunnen geven, maar mijn vroegere zelf zou daar niet naar geluisterd hebben. Om de simpele reden dat juist het nieuwe van de ervaring maakt dat je een bepaald proces niet kunt overslaan. Ik vond toen dat we een tweede kans verdienden en ja, dat is altijd een gok. Die tot nu toe goed uitgedraaid is. Eigenlijk willen we allemaal zekerheden die er niet zijn. 

We gaan nu wel anders met elkaar om. Op sommige vlakken zeker beter. Is dat al dat leed waard? Beter was geweest dat zonder al dat verdriet te bereiken.

De tweede keer zou gewoon anders zijn. Want blijkbaar niet veel geleerd dan. Geen tweede keer, nee, dat zou teveel zijn voor mij. 

Advies geven is sowieso moeilijk.
Uiteindelijk doe je toch wat best bij je past. De impasse zal zeker niet eeuwig blijven duren. Die rottijd moet je gewoon door. En je neemt gewoon de tijd die nodig is om tot een besluit te komen. 

MRI schreef op 21-02-2025 om 13:58:

[..]

Ja voor mij geldt dat niet voor verkrachters. En het argument van vrouwen dat dat allemaal uit liefde gebeurt maakt op mij ook niet veel indruk. Het kan net zo goed uit angst om alleen te zijn gebeuren onder het mom dat het liefde is. Of nog ingewikkelder dynamieken van codependency. En waar ligt de grens? Blijf je een man steunen die vrouwen alleen maar heeft lastiggevallen (zoals Gisele Pelicot toen haar man onder de rokken van vrouwen had gefilmd), of ook als hij volwassen vrouwen grensoverschrijdend heeft benaderd, of leg je de grens bij beneden de achttien jaar, of bij nog jonger (zoals vermeend bij Marco Borsato), of bij gebruik maken van een machtspositie zoals bij Rietbergen? Voor mij is het persoonlijke politiek want zolang vrouwen dit soort mannen blijven steunen zal misbruik in stand gehouden worden. Lees Simone de Beauvoir: De tweede sekse: "vrouwen zijn de cipiers van het patriarchaat".

En dan heb ik het dus niet over iemand vergeven na een buitenechtelijke affaire. Maar het blijven steunen van iemand die duidelijk anderen heeft geschaad onder de noemer liefde en vergeving scharen, ja ik vind daar iets van.

Door een affaire beschadig je ook mensen en dat zijn zelfs de mensen waar de dader van hield/houdt, nog meer. onbegrijpelijk en ik vind dat nog erger! Houd ik daardoor affaires in stand? 

Ik ben beschadigd door misbruik door een buurman en mijn eigen vader. De eerste is veroordeeld en inmiddels dood. Hij heeft nooit erkenning gegeven ( maar er waren meer kinderen misbruikt en zijn vrouw wist ervan dus hij kon er niet mee wegkomen) en laat staan vergeving gevraagd, net als mijn vader en DAT vind ik nog erger!  

Een tweede kans verdient men, als men oprecht erkenning geeft aan het slachtoffer/slachtoffers, zijn/haar straf verdiend vindt en zich tot het uiterste inspant om anders te willen worden en blijven, wat iemand ook gedaan heeft! 

Los daarvan kan het slachtoffer besluiten alleen verder te gaan omdat de beschadiging te groot is maar iemand die wel blijft verketteren vind ik heel erg! 

Groene vlinder!
Dit gaat hem niet worden. Binnen een jaar al zoveel twijfel in je relatie, kan niet goed zijn.
Wat mij ook heel erg opvalt is dat het hem zo veel energie kost, wat mij het idee geeft dat jij je rot rent om de relatie bij te houden terwijl hij het zich allemaal aan laat leunen. Want HIJ is vreemd gegaan he?
Ik zou er maar mooi een punt achter zetten en iemand zoeken die jou wel waardeert.

Breiertje schreef op 20-02-2025 om 18:51:

[..]

Ik voel geen haat. Ik voel nu geen woede meer. Haat heb ik niet gevoeld. Wel boosheid in het begin.

Ik voel gewoon niets.

Niet voelen kan niet. Het is een manier van afstand nemen van je eigen emoties

Rika Ponnet, relatiedeskundige

"Dat plotselinge gevoel van totale afsluiting is typisch, maar niet realistisch. Als er op vrijdag nog intense gevoelens zijn en die bv op zondag compleet verdwenen lijken, betekent dat vaak dat iemand zich er abrupt van afsnijdt. Niet voelen kan een manier zijn om afstand te nemen van je eigen emoties."

Dit las ik net op een site van een relatie deskundige

LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 09:48:

[..]

"Dat plotselinge gevoel van totale afsluiting is typisch, maar niet realistisch. Als er op vrijdag nog intense gevoelens zijn en die bv op zondag compleet verdwenen lijken, betekent dat vaak dat iemand zich er abrupt van afsnijdt. Niet voelen kan een manier zijn om afstand te nemen van je eigen emoties."

Dit las ik net op een site van een relatie deskundige

Ja. Ik ken Rika Ponnet. Ik kan me niet echt vaak vinden in haar. Ze is 'relatiedeskundige'. Ze heeft een relatie bureau waar ze mensen matcht of koppelt.

Las al boeken van haar. Maar is niet mijn ding.

Het gevoel nam af naarmate de leugens en het blijven liegen toenamen. Ook toen geloofde ik dat hij eerlijk was, dat hij daar niet geweest was, om dan te ontdekken dat hij er wel was geweest. Hoe langer hij bleef afliegen dat het maar 1x was, en niet dat het jarenlang en meerdere keren was, hoe gevoellozer ik werd. 

De vraag is komt het terug?

Of zal ik in huwelijk blijven waar we goed overeenkomen, maar ik niets meer voel? Een verstandshuwelijk...

Mijn god. Waar ben ik in godsnaam in beland. Wat een nachtmerrie.

Breiertje schreef op 22-02-2025 om 10:03:

[..]

Ja. Ik ken Rika Ponnet. Ik kan me niet echt vaak vinden in haar. Ze is 'relatiedeskundige'. Ze heeft een relatie bureau waar ze mensen matcht of koppelt.

Las al boeken van haar. Maar is niet mijn ding.

Het gevoel nam af naarmate de leugens en het blijven liegen toenamen. Ook toen geloofde ik dat hij eerlijk was, dat hij daar niet geweest was, om dan te ontdekken dat hij er wel was geweest. Hoe langer hij bleef afliegen dat het maar 1x was, en niet dat het jarenlang en meerdere keren was, hoe gevoellozer ik werd.

De vraag is komt het terug?

Of zal ik in huwelijk blijven waar we goed overeenkomen, maar ik niets meer voel? Een verstandshuwelijk...

Mijn god. Waar ben ik in godsnaam in beland. Wat een nachtmerrie.

Het stukje bij beetje achter de waarheid komen en steeds weer nieuwe leugens ontdekken lijkt mij ook vreselijk. En dan over zo'n lange tijd 😢

Alle verklaringen ten spijt, jij moet er mee dealen. Yessie op dit forum moet 16 jaar ontrouw verwerken. Maar ook de vrouw van schaatser Henry Ruitenberg 15 jaar. Zij zijn openhartig bij de EO geweest met het programma "de verandering" 

Theekannetje schreef op 21-02-2025 om 23:35:

[..]

Ook dat herken ik. Bepaalde dingen die ik wel al wist achterhouden om te zien of hij wel tot eerlijkheid in staat was. Ik schreef hier eerder al over … dat heb ik op den duur losgelaten. Want wat kan er tenslotte allemaal gebeurd zijn? Ze zeggen en doen allemaal hetzelfde als er vreemdgegaan wordt. En dat ze kunnen liegen dat ze barsten hebben ze al bewezen. Wat voor mij telt is dat er in het heden niet meer gelogen wordt............ .

Advies geven is sowieso moeilijk.
Uiteindelijk doe je toch wat best bij je past. De impasse zal zeker niet eeuwig blijven duren. Die rottijd moet je gewoon door. En je neemt gewoon de tijd die nodig is om tot een besluit te komen.

Hoe gaat het met je gezondheid? 

LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 06:10:

[..]

Door een affaire beschadig je ook mensen en dat zijn zelfs de mensen waar de dader van hield/houdt, nog meer. onbegrijpelijk en ik vind dat nog erger! Houd ik daardoor affaires in stand?

Ik ben beschadigd door misbruik door een buurman en mijn eigen vader. De eerste is veroordeeld en inmiddels dood. Hij heeft nooit erkenning gegeven ( maar er waren meer kinderen misbruikt en zijn vrouw wist ervan dus hij kon er niet mee wegkomen) en laat staan vergeving gevraagd, net als mijn vader en DAT vind ik nog erger!

Een tweede kans verdient men, als men oprecht erkenning geeft aan het slachtoffer/slachtoffers, zijn/haar straf verdiend vindt en zich tot het uiterste inspant om anders te willen worden en blijven, wat iemand ook gedaan heeft!

Los daarvan kan het slachtoffer besluiten alleen verder te gaan omdat de beschadiging te groot is maar iemand die wel blijft verketteren vind ik heel erg!

Ik begrijp deze reactie niet zo goed. Volgens mij gaat het over iets anders dan wat ik zeg. Ik zeg dat ik niet kan begrijpen dat vrouwen door blijven gaan met mannen die anderen misbruikt hebben. Dan kan hij berouw hebben (wat meestal in het geval van seksueel misbruik nogal eens ontbreekt). Dan kan ik hem zelfs vergeven hebben. Maar iemand vergeven en er mee verder gaan zijn twee dingen die los van elkaar kunnen staan. Het zou mij fysiek tegenstaan. Dat is geen verketteren, dat is mijn eigen vrouwelijke grenzen bewaken. Want alle straffen en therapieën ten spijt: als je in staat bent tot seksueel misbruik denk ik dat dat van zo'n donker plekje komt, uit zulke onbegaanbare krochten dat er alleen preferent gedrag aangeleerd kan worden. Wat ik zeg is dat als ik je buurvrouw was geweest, ik die man zelf buiten had gezet en ook al had hij nog zo spijt betuigt: ik begrijp niet dat vrouwen nog verder kunnen met zo iemand. 
Jij schrijft dan in een bericht hiervoor: ja maar het is tussen hun waar ze samen uit moeten komen. Ik zeg: nee het is niet meer tussen hun want er zijn mensen buien de relatie beschadigd.