Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Buitenspel2024 schreef op 10-02-2025 om 20:17:
[..]
Hoi, ik heb geen antwoorden voor je ben ik bang, maar welkom nogmaals op het forum.
Wraakgevoelens.. Ja, ik begrijp ergens wel die wraakgevoelens hoor maar vraag me af of die weggaan wanneer je zijn vrouw zou spreken. Ze weet het wellicht al en zij willen er misschien ook aan werken. Zijn vrouw zit wellicht met hetzelfde dilemma richting jouw vrouw. Zou ze er voldoening uithalen wanneer ze jouw vrouw zou spreken? Het gevoel dat je zijn vrouw wilt informeren begrijp ik wel, daar worstel ik zelf ook mee of ik man van Truus moet contacten, mocht hij van niks weten nog. De kans bestaat natuurlijk dat als de ander niks weet, die relatie klapt en Truus 'vrij spel' heeft om achter jouw partner aan te gaan. Ook als je vrouw niet zou happen, heb je er dan wel extra gedoe bij.
Het zou zomaar kunnen dat jouw Truus en vrouw samen leuk door leven, misschien hebben ze andere normen en waarden, open relatie of andere afspraken.. of andere redenen om toch bij elkaar te blijven.
Heb je zelf (of samen) iets van therapie? Misschien is dat wraak-stuk iets om te bespreken, je energie anders benutten?
Had je al lang vermoedens van de affaire? En was je vrouw al gestopt voordat je het wist?
Hey buitenspel,
Nee we hebben nog geen therapie,maar praten wel ontzettend veel eigenlijk veel meer als voorheen.
Ik had inderdaad al een tijdje het vermoeden dat er "iets" speelde en op de bewuste avond heb ik mijn onderbuikgevoel gevolgd.
Die avond had mijn partner al tegen truus gezegd ermee te willen kappen dit had ze al ervoor meerdere malen geprobeerd omdat haar schuldgevoel richting mij enorm opliep en de roze bril steeds meer begon af te zakken.
Toen alles op tafel lag is er wel een eindgesprek geweest en truus draaide het hele verhaal eigenlijk zo om dat hij het slachtoffer was en ontzettend kwaad op mij is omdat ik dat berichtje via mail had gestuurd en daardoor ook veel problemen bij hem thuis had bezorgd en nu ook alles bij zijn werkgever moest verklaren.
(Sorry hoor maar volgens mij is truus de schuldige in zijn gezin en niet ik)
Hij heeft toen ook wat bedreigingen richting haar en mij gedaan dat ie mensen moest tegenhouden ons op te zoeken.
Mijn partner is hiervan natuurlijk geschrokken zijn toch echt 2 mensen schuldig in dit verhaal en niet alleen mijn partner.
Na het gesprek heeft truus alle mogelijke communicatie geblokkeerd,maar lees ook vaak dat zulke truusjes toch na enige tijd weer contact gaan opnemen.
verder ben ik het ook wel eens met wat je zegt over dat als hun relatie zou knappen truus vrij spel zou hebben. Deze en vele andere scenario's zijn onze gedachten ook gepasseerd.
Wat betreft het wraaknemen zou ik dus geen antwoord op kunnen geven of dit voldoening gaat geven.(stiekem af en toe in mijn hoofd wel)
Mijn energie steek ik ook zeker weer in andere dingen zoals sporten en aan onze relatie werken.
Het rare is ondanks alle emoties die ik voel alleen veel verdriet en pijn voel richting mijn partner en geen woede. Dit voel ik alleen richting truus en dat kan ik niet verklaren.
Welkom Kleineman!
Ik herken de boosheid heel erg. Bij ons was de context: een getrouwde man was al een paar jaar verliefd op mijn vrouw. Hij had al eerder een poging gedaan maar dat is toen (te) vriendelijk afgewezen. Hij bleef het proberen. Pakte nieuwe hobby’s op om meer met mijn vrouw in contact te komen. Ik wist dit allemaal niet. Hij nodigde haar uit voor een kop koffie op een moment dat zij er door zat. Ze heeft hem ook verteld dat ze het moeilijk had. Hij heeft daar met geveinsde empathie op gereageerd en stap voor stap belandden zij in een affaire. Toen mijn vrouw het vertelde (en toen was de affaire al een paar maanden voorbij) heb ik hem de volgende ochtend gebeld. En daarna wat geappt. Hij heeft na enkele berichten aangegeven het contact te beëindigen. Die ging even mis bij mij en ik hem hem toen gezegd dat dat aan mij was om te bepalen. Hij was immers ook ongevraagd in mijn leven gekomen. Hij heeft toen alles geblokkeerd, maar zijn telefoonnummer open gehouden. Ik heb zwetend en met hartkloppingen in m’n bed gelegen met de drang hem iets aan te doen. Twee zwakke momenten gehad: een keer de meest kinderachtige dingen in een app gezet en een keer gedreigd z’n benen te breken (excuus allemaal voor de rauwheid…). Gelukkig is het niet zover gekomen. Voor mij was een heel belangrijke erkenning dat de therapeut van mijn vrouw zei: het is misdadig om een getrouwde vrouw (of man) te benaderen met de intentie er iets mee te beginnen. Namelijk: er was geen verlangen, maar dat is in kwetsbaarheid aangewakkerd. Zij is meegegaan in iets dat ze vooraf niet wilde en wachters spijt van heeft. En het hielp heel erg dat mijn vrouw gaandeweg ging zien dat wat ze toen fijn vond met de kennis van nu egoïstisch, onecht en leugenachtig was. Waar ik nu sta: die gast heeft ook een verhaal. Het is treurig in een huwelijk te zitten en jarenlang heimelijk op iemand anders verliefd te zijn. Het is treurig als je emotioneel zo beperkt bent dat je het oplost zoals hij het oplost. Ook hij zal een gat in zn ziel hebben. Ik voel geen wraak of haat, maar ik voel ook geen actief gunnen van het beste. Ik wil gewoon niets met hem te maken hebben. En ben hem ook nooit tegengekomen gelukkig.
Tegelijk: ze heeft zelf haar kleren uitgedaan. Ze heeft zelf gelogen. En dat stuk hadden wij natuurlijk samen op te lossen. Daar stond mijn boosheid naar hem los van. Dat is de relatie waarin echt herstel kan plaatsvinden. Dus: ik denk dat boosheid begrijpelijk is, dat het gezond is daarin ruimte te voelen en tegelijk dat het niet ten koste mag gaan van jullie proces. Sterkte!
GekkeHenkie100 schreef op 10-02-2025 om 21:59:
Welkom Kleineman!
Ik herken de boosheid heel erg. Bij ons was de context: een getrouwde man was al een paar jaar verliefd op mijn vrouw. Hij had al eerder een poging gedaan maar dat is toen (te) vriendelijk afgewezen. Hij bleef het proberen. Pakte nieuwe hobby’s op om meer met mijn vrouw in contact te komen. Ik wist dit allemaal niet. Hij nodigde haar uit voor een kop koffie op een moment dat zij er door zat. Ze heeft hem ook verteld dat ze het moeilijk had. Hij heeft daar met geveinsde empathie op gereageerd en stap voor stap belandden zij in een affaire. Toen mijn vrouw het vertelde (en toen was de affaire al een paar maanden voorbij) heb ik hem de volgende ochtend gebeld. En daarna wat geappt. Hij heeft na enkele berichten aangegeven het contact te beëindigen. Die ging even mis bij mij en ik hem hem toen gezegd dat dat aan mij was om te bepalen. Hij was immers ook ongevraagd in mijn leven gekomen. Hij heeft toen alles geblokkeerd, maar zijn telefoonnummer open gehouden. Ik heb zwetend en met hartkloppingen in m’n bed gelegen met de drang hem iets aan te doen. Twee zwakke momenten gehad: een keer de meest kinderachtige dingen in een app gezet en een keer gedreigd z’n benen te breken (excuus allemaal voor de rauwheid…). Gelukkig is het niet zover gekomen. Voor mij was een heel belangrijke erkenning dat de therapeut van mijn vrouw zei: het is misdadig om een getrouwde vrouw (of man) te benaderen met de intentie er iets mee te beginnen. Namelijk: er was geen verlangen, maar dat is in kwetsbaarheid aangewakkerd. Zij is meegegaan in iets dat ze vooraf niet wilde en wachters spijt van heeft. En het hielp heel erg dat mijn vrouw gaandeweg ging zien dat wat ze toen fijn vond met de kennis van nu egoïstisch, onecht en leugenachtig was. Waar ik nu sta: die gast heeft ook een verhaal. Het is treurig in een huwelijk te zitten en jarenlang heimelijk op iemand anders verliefd te zijn. Het is treurig als je emotioneel zo beperkt bent dat je het oplost zoals hij het oplost. Ook hij zal een gat in zn ziel hebben. Ik voel geen wraak of haat, maar ik voel ook geen actief gunnen van het beste. Ik wil gewoon niets met hem te maken hebben. En ben hem ook nooit tegengekomen gelukkig.
Tegelijk: ze heeft zelf haar kleren uitgedaan. Ze heeft zelf gelogen. En dat stuk hadden wij natuurlijk samen op te lossen. Daar stond mijn boosheid naar hem los van. Dat is de relatie waarin echt herstel kan plaatsvinden. Dus: ik denk dat boosheid begrijpelijk is, dat het gezond is daarin ruimte te voelen en tegelijk dat het niet ten koste mag gaan van jullie proces. Sterkte!
Hey Gekkehenkie,
Jouw verhaal is heel herkenbaar Truus zit ook al jaren in een huwelijk en toen ze samen werkte was hij ook al verliefd op mijn vriendin.
In deze tijd was mijn vriendin sterk en totaal niet toegankelijk voor enige vorm van aandacht en is zijn verliefdheid pas ten spraken gekomen door een andere oud collega.
Zijn moment is echt geweest toen mijn vriendin gigantisch worstelde met zichzelf en trapte in alles wat hij haar voorspiegelde.
het proces duurde ook even voordat het tot een affaire kwam hier is hij heel geraffineerd te werk gegaan.
Zijn vrouw heeft ie compleet afgebrand ze was koud,leefde als broer en zus wilde zogenaamd scheiden en alle bekende smoezen die je kan bedenken.wat voor man ben je als je zo over de moeder van je kinderen kan praten.
Hij legde haar ook uit hoe geheime apps werken zodat ik er niet achter zou komen van hun gesprekken(dan was dit niet de eerste keer anders weet je dit soort dingen niet)
dit is één van de redenen ik graag met haar contact zou hebben en ik eigenlijk zeker weet dat ze geen afspraken hebben over vrij spel in het huwelijk.
En ja ik weet het hier heeft ook mijn vriendin schuld aan en voelt zich gigantisch schuldig dit merk ik aan alles en hier werken we keihard aan.
Kleineman83 schreef op 10-02-2025 om 21:53:
[..]
Hey buitenspel,
Nee we hebben nog geen therapie,maar praten wel ontzettend veel eigenlijk veel meer als voorheen.
Ik had inderdaad al een tijdje het vermoeden dat er "iets" speelde en op de bewuste avond heb ik mijn onderbuikgevoel gevolgd.
Die avond had mijn partner al tegen truus gezegd ermee te willen kappen dit had ze al ervoor meerdere malen geprobeerd omdat haar schuldgevoel richting mij enorm opliep en de roze bril steeds meer begon af te zakken.
Toen alles op tafel lag is er wel een eindgesprek geweest en truus draaide het hele verhaal eigenlijk zo om dat hij het slachtoffer was en ontzettend kwaad op mij is omdat ik dat berichtje via mail had gestuurd en daardoor ook veel problemen bij hem thuis had bezorgd en nu ook alles bij zijn werkgever moest verklaren.
.........
Het rare is ondanks alle emoties die ik voel alleen veel verdriet en pijn voel richting mijn partner en geen woede. Dit voel ik alleen richting truus en dat kan ik niet verklaren.
Als ik het zo lees is je woede wel te verklaren. Belangrijkste reden is dat je van je vrouw houdt. Je hield tot moment van ontdekken van haar en dat stopt niet ondanks haar verraad hoezeer je het zou willen want dat zou scheiden makkelijker maken. Bij mij was er ook liefde bleek (was eerst begraven onder een hele laag boosheid en walging). Als psychologen, de mediator, bevriende lotgenoten mij niet hadden tegengehouden, was ik dan ook het scheidingstraject aangegaan.
Met die vent heb je niks, sterker nog je geeft hem de meeste schuld want hij begon, hij maakte misbruik, hij was al langer verliefd, hij sprak vreselijk over zijn vrouw etc
Daarnaast neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn daden en draait het om door jou te beschuldigen (heel herkenbaar, deed en doet mijn truus ook ) en dat maakt samen met de eerste reden woedend!!!! En dat gevoel roept om wraak.
En omdat je bang bent je vrouw kwijt te raken maar tegelijk woedend bent, moet je met dat gevoel ergens heen dus gaat dat richting die man. Zo verklaarde ook de psycholoog de mishandeling en stalking van de bedrogen partner van de truus want hij was meteen wanhopig om haar te verliezen, wilde opeens toch niet scheiden want hij besefte niet zonder haar te kunnen en zij niet zonder hem (vertelde hij bij iedere vuistslag die hij mijn man gaf en daarna tijdens zijn betoog op de app)
Dus het is wel te verklaren denk ik.....
Ook bleef de man van truus contact met mij zoeken, zgn partners in crime, om via mij, bleek later, details over de affaire van zijn schatje te checken. Mijn woede naar truus werd daar nog meer door gevoedt omdat hij vertelde hoe zij hem opeens fantastisch vond terwijl ze hem jaren belachelijk had gemaakt en van hem af wilde. Dat hij daar in trapte vond ik bizar. Ik heb na een paar gesprekken daarom hem ook geblokkeerd.
LifeEvent! schreef op 11-02-2025 om 07:43:
[..]
Als ik het zo lees is je woede wel te verklaren. Belangrijkste reden is dat je van je vrouw houdt. Je hield tot moment van ontdekken van haar en dat stopt niet ondanks haar verraad hoezeer je het zou willen want dat zou scheiden makkelijker maken. Bij mij was er ook liefde bleek (was eerst begraven onder een hele laag boosheid en walging). Als psychologen, de mediator, bevriende lotgenoten mij niet hadden tegengehouden, was ik dan ook het scheidingstraject aangegaan.
Met die vent heb je niks, sterker nog je geeft hem de meeste schuld want hij begon, hij maakte misbruik, hij was al langer verliefd, hij sprak vreselijk over zijn vrouw etc
Daarnaast neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn daden en draait het om door jou te beschuldigen (heel herkenbaar, deed en doet mijn truus ook ) en dat maakt samen met de eerste reden woedend!!!! En dat gevoel roept om wraak.
En omdat je bang bent je vrouw kwijt te raken maar tegelijk woedend bent, moet je met dat gevoel ergens heen dus gaat dat richting die man. Zo verklaarde ook de psycholoog de mishandeling en stalking van de bedrogen partner van de truus want hij was meteen wanhopig om haar te verliezen, wilde opeens toch niet scheiden want hij besefte niet zonder haar te kunnen en zij niet zonder hem (vertelde hij bij iedere vuistslag die hij mijn man gaf en daarna tijdens zijn betoog op de app)
Dus het is wel te verklaren denk ik.....
Ook bleef de man van truus contact met mij zoeken, zgn partners in crime, om via mij, bleek later, details over de affaire van zijn schatje te checken. Mijn woede naar truus werd daar nog meer door gevoedt omdat hij vertelde hoe zij hem opeens fantastisch vond terwijl ze hem jaren belachelijk had gemaakt en van hem af wilde. Dat hij daar in trapte vond ik bizar. Ik heb na een paar gesprekken daarom hem ook geblokkeerd.
Zo dan heb je ook wat aardig meegemaakt dan zeg wat een ellende😥 ik ben wel blij dat mijn gevoel dus wel te verklaren is. Was bij het uitkomen inderdaad erg bang haar te verliezen. Ze heeft gelijk open kaart gespeeld en daarbij vroeg ik ook om details betreft het verloop richting de affaire.
Die borrelende woede ging gelijk richting hem en natuurlijk ook boosheid richting mijn partner alleen overheerste verdriet dat al snel.
Ik kan er gewoon niet bij dat truus totaal geen verantwoordelijkheid neemt van zijn daden dan is mijn partner meer "mans" dan hij ooit kan zijn.
Ook nu pakt hij die controle door alles te blokkeren waardoor er geen contact mogelijk is en daar slecht tegen kan.
Kleineman83 schreef op 11-02-2025 om 08:52:
[..]
Ook nu pakt hij die controle door alles te blokkeren waardoor er geen contact mogelijk is en daar slecht tegen kan.
Alhoewel jouw emoties heel begrijpelijk zijn, zou ik toch proberen je energie in jullie samen te steken. Het is echt verloren energie en zijn eigen proces, dus mag hij ook zelf beslissen geen contact met jou te willen.
Woede en wraakgevoelens, ik heb zelf geleerd dat wraakgevoelens een uiting zijn van de pijn die je voelt. Die pijn erkennen en voelen is de oplossing. Zie het maar als hoesten bij een longontsteking, dan moet je niet het hoesten aanpakken, maar de longontsteking.
Woede op derde partij heeft daar ook mee te maken. En met het feit dat ons menselijk brein ook z'n beperkingen heeft. Het is veel makkelijker om boos te zijn op de derde partij dan op degene waar je van houdt en een leven mee had bedacht. Wees mild naar jezelf bij deze uitingen, en probeer te voelen wat er écht onderzit.
RoodVruchtje schreef op 11-02-2025 om 10:22:
[..]
Alhoewel jouw emoties heel begrijpelijk zijn, zou ik toch proberen je energie in jullie samen te steken. Het is echt verloren energie en zijn eigen proces, dus mag hij ook zelf beslissen geen contact met jou te willen.
Heel begrijpelijk advies. En dit is natuurlijk vaker aan de orde gekomen.
Hoe ik het heb ervaren: ik had gewoon meerdere dingen te verwerken. Natuurlijk in de eerste plaats dat degene die je het meest vertrouwde je bedrogen en voorlogen heeft. Het fundament dat je daarmee verliest, vertrouwen in de liefde, vertrouwen in jezelf, herinneringen die vervormen, die ranzige seksuele beelden. Maar daarnaast ook dat er iemand is geweest die willens en wetens een huwelijk is binnen gedrongen, de toekomst van gezin met kinderen op het spel zet enkel omdat hij/zij lusten heeft, het geraffineerde gedrag om iemand te beïnvloeden. Uiteindelijk kwam het voor mij neer op: op het moment dat zij grenzen verlegden bestond ik voor hen beide niet. Was hun plezier belangrijker dan mijn bestaan en pijn. En natuurlijk is het verschil dat mijn vrouw mij wat beloofd heeft en deze man niet. Maar nogsteeds gold voor mij: het zijn verschillende dingen die je naast elkaar moet verwerken. Waarbij je dat met je partner in contact doet (geldt helaas voor velen niet) en met de derde niet. Niet eenvoudig.
In mijn geval is het dus een scheiding geworden en wordt helaas regelmatig geconfronteerd met de derde. Tuurlijk zou ik graag volop losgaan en erop duiken en heb ik zeker wraakgevoelens alleen (naar mijn idee) gelukkig ook mijn verstand die zegt je bereikt er niks mee alleen maar meer gedoe dus probeer erboven te staan en met een rechte rug te blijven staan.
Ben onlangs ook benadert door zijn ex die al jaren schijnen te procederen over voogdij en wat voor ellende ze nog meer ook hebben (alleen haar kant natuurlijk), heb haar ook aangegeven dat ik veel pijn en verdriet heb en niet hierin meegezogen wil worden. Dus denk dan ook niet dat contact met de andere kant altijd bevorderlijk is
GekkeHenkie100 schreef op 12-02-2025 om 08:38:
[..]
Heel begrijpelijk advies. En dit is natuurlijk vaker aan de orde gekomen.
Hoe ik het heb ervaren: ik had gewoon meerdere dingen te verwerken. Natuurlijk in de eerste plaats dat degene die je het meest vertrouwde je bedrogen en voorlogen heeft. Het fundament dat je daarmee verliest, vertrouwen in de liefde, vertrouwen in jezelf, herinneringen die vervormen, die ranzige seksuele beelden. Maar daarnaast ook dat er iemand is geweest die willens en wetens een huwelijk is binnen gedrongen, de toekomst van gezin met kinderen op het spel zet enkel omdat hij/zij lusten heeft, het geraffineerde gedrag om iemand te beïnvloeden. Uiteindelijk kwam het voor mij neer op: op het moment dat zij grenzen verlegden bestond ik voor hen beide niet. Was hun plezier belangrijker dan mijn bestaan en pijn. En natuurlijk is het verschil dat mijn vrouw mij wat beloofd heeft en deze man niet. Maar nogsteeds gold voor mij: het zijn verschillende dingen die je naast elkaar moet verwerken. Waarbij je dat met je partner in contact doet (geldt helaas voor velen niet) en met de derde niet. Niet eenvoudig.
Lijkt wel alsof je de woorden uit mijn mond neemt. Hopelijk betert dit met tijd. En die beelden. Mijn god. Die vreten aan je. Hoop dat die ook mettertijd minderen.
Breiertje schreef op 12-02-2025 om 09:19:
[..]
Lijkt wel alsof je de woorden uit mijn mond neemt. Hopelijk betert dit met tijd. En die beelden. Mijn god. Die vreten aan je. Hoop dat die ook mettertijd minderen.
Ja, die beelden.. Ik vraag me echt oprecht af of ik die ooit kwijtraak 😔
GekkeHenkie100 schreef op 12-02-2025 om 08:38:
[..]
Heel begrijpelijk advies. En dit is natuurlijk vaker aan de orde gekomen.
Hoe ik het heb ervaren: ik had gewoon meerdere dingen te verwerken. Natuurlijk in de eerste plaats dat degene die je het meest vertrouwde je bedrogen en voorlogen heeft. Het fundament dat je daarmee verliest, vertrouwen in de liefde, vertrouwen in jezelf, herinneringen die vervormen, die ranzige seksuele beelden. Maar daarnaast ook dat er iemand is geweest die willens en wetens een huwelijk is binnen gedrongen, de toekomst van gezin met kinderen op het spel zet enkel omdat hij/zij lusten heeft, het geraffineerde gedrag om iemand te beïnvloeden. Uiteindelijk kwam het voor mij neer op: op het moment dat zij grenzen verlegden bestond ik voor hen beide niet. Was hun plezier belangrijker dan mijn bestaan en pijn. En natuurlijk is het verschil dat mijn vrouw mij wat beloofd heeft en deze man niet. Maar nogsteeds gold voor mij: het zijn verschillende dingen die je naast elkaar moet verwerken. Waarbij je dat met je partner in contact doet (geldt helaas voor velen niet) en met de derde niet. Niet eenvoudig.
Ik vind dit ook ergens wel een klein ingewikkeld dingetje. Truus is natuurlijk mijn/ons huwelijk/gezin met kinderen binnengedrongen, maar andersom heeft mijn man dat aan de andere kant ook gedaan bij gezin van Truus.. nu lijkt het huwelijk van Truus hier wel makkelijk overheen te stappen (kan ook schijn zijn, of ze stellen waar minder eisen aan trouw dan ik 🤷♀️) maar mijn man is net zo goed iemand die ook een ander gezin is binnengedrongen..
Buitenspel2024 schreef op 12-02-2025 om 11:12:
[..]
Ik vind dit ook ergens wel een klein ingewikkeld dingetje. Truus is natuurlijk mijn/ons huwelijk/gezin met kinderen binnengedrongen, maar andersom heeft mijn man dat aan de andere kant ook gedaan bij gezin van Truus.. nu lijkt het huwelijk van Truus hier wel makkelijk overheen te stappen (kan ook schijn zijn, of ze stellen waar minder eisen aan trouw dan ik 🤷♀️) maar mijn man is net zo goed iemand die ook een ander gezin is binnengedrongen..
Het kan ook dat ze dat niet richting de buitenwereld ventileren.
Mijn vader bijvoorbeeld, dacht dat bij de vorige keer ik er ook zo over heen gestapt ben en het koek en ei was. Terwijl in werkelijkheid de realiteit heel anders werkte: We hadden eindeloze gesprekken over het hoe en waarom, over ons, over hoe verder en noem het maar op. Het heeft echt wel een paar maanden geduurd voordat ik echt zoiets had: We zetten er een streep onder.
Bolmieke schreef op 10-02-2025 om 17:34:
[..]
Maar voor de buitenwereld ben jij degene die het huwelijk dan opblaast en dat komt hem natuurlijk goed uit. Voor je kinderen zul je de vuile was niet buitenhangen dus het zal allemaal jouw schuld zijn en hij kan de heilige uithangen en als er wat tijd verstreken is verkering krijgen met Truus want een man alleen is ook maar niks
Slechts 1 à 2 procent van de relaties die ontstaan uit vreemdgaan slagen. Dus je moet niet bang zijn om de vreemdganger en Truus “vrij spel” te geven. Hoe eerder dat gebeurt, hoe vlugger bewezen is dat ze zich vergist hebben. Je moet gewoon naar jezelf kijken. Wil ik wel nog of wil ik niet meer een relatie met de vreemdganger? Zijn de scherven nog te lijmen? Het kan dat je er jaren over doet om tot dat besluit te komen. Het kan ook dat je het meteen weet. Alles kan, niks moet. Maar … als je je relatie een nieuwe start wil geven, moet je vroeg of laat de hevige emoties hier rond achter je kunnen laten. Het kan ook niet zo zijn dat de vreemdganger eeuwig boete moet doen. Of dat allemaal lukt, hangt natuurlijk ook in grote mate van de vreemdganger af. Hoeveel medewerking verleent hij/zij? En ook, de bedrogene bepaalt het tempo van verwerking. Het is maar “over” als het voor de bedrogene “over” is. En ook … je moet het kunnen aanvaarden dat het nooit meer wordt zoals voorheen. Het kan terug een toprelatie worden, maar het wordt nooit meer een onvoorwaardelijke relatie. Je kijk op je partner wordt gewoon anders. De onschuld ben je kwijt voor altijd. Maar …. Ik ben gelukkig nu in mijn relatie, hij is gelukkig. Ik las hier van iemand dat er alleen negatieve verhalen zijn van mislukking. Geloof dat maar niet. Als je zou weten hoeveel stellen met ontrouw te maken gehad hebben en er nog zijn! Niet iedereen doet hier zijn verhaal. Zeker niet als het een succesverhaal is. Ontrouw is een raar beestje. Zo ingrijpend, maar tegelijkertijd ook zo banaal. Mensen doen gewoon soms stommigheden omdat ze hun verstand te weinig gebruiken. En schrikken zich dan rot als ze zien wat ze in gang gezet hebben. Dus het helpt na verloop van tijd ook wel wat om het soms wat te relativeren. Dikwijls is het echt no big deal. Men denkt “in the heat of the moment” de allesverterende ware liefde te hebben gevonden, en later blijkt het een scheet in een fles te zijn geweest.
Buitenspel2024 schreef op 12-02-2025 om 11:12:
[..]
Ik vind dit ook ergens wel een klein ingewikkeld dingetje. Truus is natuurlijk mijn/ons huwelijk/gezin met kinderen binnengedrongen, maar andersom heeft mijn man dat aan de andere kant ook gedaan bij gezin van Truus.. nu lijkt het huwelijk van Truus hier wel makkelijk overheen te stappen (kan ook schijn zijn, of ze stellen waar minder eisen aan trouw dan ik 🤷♀️) maar mijn man is net zo goed iemand die ook een ander gezin is binnengedrongen..
Daarom vond mijn man het ook een logisch gevolg dat hij door de man van truus is mishandeld en heeft daarom geen aangifte gedaan want hij verdiende het. Voor mijn kind was het traumatisch want zij dacht dat papa voor haar ogen werd doodgeslagen. De fysieke verwondingen waren ook weken zichtbaar.
Wat wel voor mij frustrerend was is dat truus wist wat haar man ging doen en in de auto op hem bleef wachten met hun kinderen om daarna naar het buitenland te vertrekken voor weken en hij mij vertelde nog nooit zo relaxed de reis hadden gemaakt. Waar ze vervolgens alle tijd genomen hebben om tot elkaar te komen en ze als verliefd koppel en happy family weer terug kwamen. Voor onze kinderen ging de vakantie niet door en ging papa het huis uit en was alles hier ontploft.
Ik heb wel eens gedacht, ik had haar uit d'r haren de auto uit moeten sleuren op zo'n manier dat ipv een gezellige vakantie ze naar het ziekenhuis moesten. Maar ben achteraf blij dat ik mij heb beheerst. Dan waren er nog meer kinderen getraumatiseerd. Maar het zorgde wel voor veel extra woede.
Je hebt gelijk elledoris maar ook gekke henkie. Het is naast elkaar (en dan was de derde ook nog eens een vriendin) Ik moe(s) t dealen met 2 mensen die mij kapot hadden gemaakt
