Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 01-05-2024 om 13:30:

De waarde zit wat mij betreft in het delen van ervaringen, het stellen van vragen en het geven van gevraagd advies. En natuurlijk kan alles er dan zijn.

Wanneer ervaringen tot norm worden verheven of worden vertaald naar ongevraagd advies dan is dat ongepast. Helemaal in de wetenschap dat iemand die hier verhaal komt doen geregeld iets van kwetsbaarheid ervaart. Ik herinner mij momenten dat stellige meningen en ongevraagde adviezen dan energie kosten die hard nodig is voor andere dingen. Prima als mensen dat willen blijven doen, alleen geeft een aantal mensen aan dat zij zich dan terugtrekken. In mijn ogen jammer. Want wat is het mooi als dit forum een plek is of blijft waar je even anoniem op verhaal kunt komen. Waar mensen even op jou afgestemd zijn (ipv op zichzelf). Waar je even bemoedigt kan worden als je de hoop dreigt te verliezen.

Dan interpreteren wij blijkbaar sommige posts totaal anders, het is en blijft nu eenmaal geschreven platte tekst zonder enige intonatie. 

Het geldt ook niet enkel voor dit draadje of onderwerp, maar voor elk onderwerp op elk openbaar forum. Ik vind dat er hier voldoende ruimte is om eventueel alleen te ventileren en/of daarnaast advies te vragen. Zoveel mensen, zoveel meningen en haal eruit wat op jou persoonlijk van toepassing is en sla de rest over of lees het enkel ter kennisgeving.

Als je enkel meehuilers/meepraters (klinkt negatiever dan dat ik het bedoel) zoekt, ook prima, maar hou dan tevens in gedachten dat dit even ‘lekker’ voelt, maar je er in wezen niet veel mee opschiet. Dan is een dagboek mss handiger? 

De kracht van dit, en openbare fora in het algemeen, vind ik juist dat er voor ieder wat wils is.

Ik begrijp gewoon even niet waarom deze discussie nu weer zo oplaaide? Is dat omdat het gewoon even wat rustiger is hier? Imo vrij onnodig dus, maar goed, dat is mijn persoonlijke mening natuurlijk. En als je goed contact hebt via pb, ook fijn toch? Wat mis ik hier?

RoodVruchtje schreef op 01-05-2024 om 14:23:

[..]

Dan interpreteren wij blijkbaar sommige posts totaal anders, het is en blijft nu eenmaal geschreven platte tekst zonder enige intonatie.

Het geldt ook niet enkel voor dit draadje of onderwerp, maar voor elk onderwerp op elk openbaar forum. Ik vind dat er hier voldoende ruimte is om eventueel alleen te ventileren en/of daarnaast advies te vragen. Zoveel mensen, zoveel meningen en haal eruit wat op jou persoonlijk van toepassing is en sla de rest over of lees het enkel ter kennisgeving.

Als je enkel meehuilers/meepraters (klinkt negatiever dan dat ik het bedoel) zoekt, ook prima, maar hou dan tevens in gedachten dat dit even ‘lekker’ voelt, maar je er in wezen niet veel mee opschiet. Dan is een dagboek mss handiger?

De kracht van dit, en openbare fora in het algemeen, vind ik juist dat er voor ieder wat wils is.

Ik begrijp gewoon even niet waarom deze discussie nu weer zo oplaaiende? Is dat omdat het gewoon even wat rustiger is hier? Imo vrij onnodig dus, maar goed, dat is mijn persoonlijke mening natuurlijk. En als je goed contact hebt via pb, ook fijn toch? Wat mis ik hier?

Doordat LE met een tekst kwam van "
Gezien de pb's die ik nu krijg op mijn bericht te kiezen voor privechats zijn er meer die zich niet meer veilig voelen om op dit forum hun verhaal te doen door een paar die altijd op dezelfde manier reageren. Jammer!"

Persoonlijk vind ik dit een beetje passief agressief klinken. Kijk, ik vind ook dat er allerlei geluiden mogen klinken. En ik zie daar een meerwaarde van in omdat je na het trauma van vreemdgaan terecht kan komen in een toxische dynamiek, waarbij je maar blijft proberen tegen beter weten in. Ik wou dat iemand mij daar op gewezen had toen ik in die positie verkeerde...

En natuurlijk zijn er ook situaties waarin met geduld en hard werken van beide kanten de verbinding weer mooi hersteld kan worden. 

Al die aspecten mogen er zijn. Maar mocht je niet gewezen willen worden op eventuele blinde vlekken en liever alleen gesteund wil worden op een manier die je altijd hoop blijft geven (ook al is die hoop misschien soms vals) dan zeg ik: begin dan een eigen draadje waarbij je elkaar steunt in 'hoe kan ik verder met mijn relatie nadat ik bedrogen ben'. Mijn zegen heb je. En dan vind ik het natuurlijk fijn voor de mensen die het gelukt is een mooie trouwe band te herstellen waarbij je de ander ook weer helemaal kan vertrouwen. En ik kan me oprecht voorstellen dat mensen met die ervaring anderen kunnen helpen. 

Dan kan je bij twijfel altijd nog hier komen en toetsen of je in een giftige roller coaster terecht bent gekomen. De vraag is alleen of mensen die al geruime tijd veel energie in hoopvol hard werken hebben geïnvesteerd zich dan nog die vraag stellen. Nogmaals, ik spreek uit ervaring. 

Onlangs schreef iemand dat zij er even doorheen zat. Ze wilde graag blijven gaan voor de relatie met haar man die haar bedrogen had. Ze kwam hier om wat aan- en bemoediging te ontvangen. Die donkere dagen horen er immers bij. En dan kan het forum een plekje zijn om ademruimte te krijgen. Desondanks kreeg zij advies om ermee te stoppen. Dat dit allemaal niet hoeft en voorbij is als je ermee stopt. In mijn ogen mag iedereen dat zeggen. Maar het is onafgestemd, niet helpend en kan misschien wel gaan over degene die iets zegt dan degene die iets vraagt.
Het gaat mij niet om personen, want ik zal ook geregeld de plank misslaan. Ik heb beeld bij personen die in mijn ogen onnodig stellig zijn, maar zie ook van deze mensen geregeld bijdragen die mij weer wel aanspreken. Prima. Maar ik trek het me wel aan als mensen een drempel ervaren om hier hun verhaal te delen. Als iemand aangeeft een drempel te ervaren dan kun je op twee manieren reageren: (1) onzin of (2) hoe kunnen we met elkaar ruimte creëren?

GekkeHenkie100 schreef op 01-05-2024 om 14:40:

Onlangs schreef iemand dat zij er even doorheen zat. Ze wilde graag blijven gaan voor de relatie met haar man die haar bedrogen had. Ze kwam hier om wat aan- en bemoediging te ontvangen. Die donkere dagen horen er immers bij. En dan kan het forum een plekje zijn om ademruimte te krijgen. Desondanks kreeg zij advies om ermee te stoppen. Dat dit allemaal niet hoeft en voorbij is als je ermee stopt. In mijn ogen mag iedereen dat zeggen. Maar het is onafgestemd, niet helpend en kan misschien wel gaan over degene die iets zegt dan degene die iets vraagt.
Het gaat mij niet om personen, want ik zal ook geregeld de plank misslaan. Ik heb beeld bij personen die in mijn ogen onnodig stellig zijn, maar zie ook van deze mensen geregeld bijdragen die mij weer wel aanspreken. Prima. Maar ik trek het me wel aan als mensen een drempel ervaren om hier hun verhaal te delen. Als iemand aangeeft een drempel te ervaren dan kun je op twee manieren reageren: (1) onzin of (2) hoe kunnen we met elkaar ruimte creëren?

Ja maar waarom dan niet een eigen 'ik wil alleen steun krijgen- draadje' (niet rot bedoeld) beginnen ipv mensen weg te willen jagen of te willen beknotten in wat zij zeggen?

Maar daarnaast: het feit dat je (je iha) je onveilig gaat voelen als iemand een andere mening heeft, wat zegt dat eigenlijk over jouw situatie? Wat gebeurt er als die andere mening klinkt? Dit zijn retorische vragen want ik begrijp natuurlijk wel dat dat onzekerheid aanwakkert en dat mensen willen blijven geloven in het slagen van hun relatiewerk en daar in bevestigd willen worden. Maar dat is niet altijd reëel. Dan mag ook kijken naar: goh hoe ligt dat voor mij, wat die ander zegt? Want als je het onzin vindt,  kan je toch ook je schouders erover ophalen?

Ik lees nu enige tijd mee. En ben wel bereid om mijn verhaal te delen. Mijn man heeft een affaire. Het speelt al zeker 6 maanden, als het al niet langer is. Hij heeft mij dit niet verteld. Ik hoorde dit via een vriendin. En geloofde het niet. Dus besloot ik om eerst zelf onderzoek te doen. Ik heb lang moeten zoeken voordat ik wat kon vinden. Vermoedens had ik niet. Ik dacht dat hij overspannen was, tijd en ruimte voor zichzelf nodig had. Even moe was van ons drukke gezinsleven. 
Zij is anders dan ik, maakt iets in hem los. Waardoor ik weer de oude versie van hem zie. De sociale, grappige en warme man, die hij altijd was. 
Eerst was ik van plan om hem te confronteren. Maar tot op heden heb ik dat nog niet gedaan. Omdat het nu zo goed lijkt te gaan tussen ons? 

Plato schreef op 01-05-2024 om 14:46:

Ik lees nu enige tijd mee. En ben wel bereid om mijn verhaal te delen. Mijn man heeft een affaire. Het speelt al zeker 6 maanden, als het al niet langer is. Hij heeft mij dit niet verteld. Ik hoorde dit via een vriendin. En geloofde het niet. Dus besloot ik om eerst zelf onderzoek te doen. Ik heb lang moeten zoeken voordat ik wat kon vinden. Vermoedens had ik niet. Ik dacht dat hij overspannen was, tijd en ruimte voor zichzelf nodig had. Even moe was van ons drukke gezinsleven.
Zij is anders dan ik, maakt iets in hem los. Waardoor ik weer de oude versie van hem zie. De sociale, grappige en warme man, die hij altijd was.
Eerst was ik van plan om hem te confronteren. Maar tot op heden heb ik dat nog niet gedaan. Omdat het nu zo goed lijkt te gaan tussen ons?

Hi Plato, mooi dat je je verhaal deelt. Zou je ermee kunnen leven als die affaire naast jullie huwelijk blijft bestaan? Wat zijn jouw gevoelens erover?

MRI schreef op 01-05-2024 om 14:51:

[..]

Hi Plato, mooi dat je je verhaal deelt. Zou je ermee kunnen leven als die affaire naast jullie huwelijk blijft bestaan? Wat zijn jouw gevoelens erover?

Daar zit bij mij nog de twijfel. Of ik ermee kan leven. Zoals het nu gaat wel. Hij doet actief mee aan het gezinsleven en onze relatie lijkt zelfs beter te zijn geworden. 
Toch is er ook angst. Angst dat ik, niet meer goed genoeg voor hem ben? Maar net zo goed de angst dat dingen veranderen als ik hem er wel mee confronteer. 

Wat ik nog steeds een lastige vind. Ja maar ik ben nooit gestopt van jou te houden. 
Is dat om jou als bedrogene een goed gevoel te geven. Eh...eigenlijk heel lastig om naast elkaar te hebben. Een vrouw die thuis wacht en van niets weet en een minnares die spanning brengt in het leven van man. Waarom willen vreemdgangers zo graag verder met het huwelijk. Het lijkt wel alsof ze alles willen hebben. Waarom moet ik als bedrogene excuses gaan zoeken dat man vreemd gegaan is. Waarom alles maar willen hebben. Maak een keuze.  Ik zei gisteren nog tegen man. Als je ballen had gehad dan had je het meteen de volgende dag opgebiecht.  En niet denken als ik iets zeg dan is mijn huwelijk voorbij. Want dat is de consequentie waar de vreemdganger zelf voor kiest op het moment dat je de keuze maakt om vreemd te gaan. 

Dus ja..snap ook dat er mensen zijn die dan zeggen..Waarom geen open relatie. Ben je in ieder geval eerlijk. Eerlijkheid is gewoon een van de bouwstenen van een relatie. Een fundament die ( voor mij althans) alles overeind houdt. 

Wat ik van mezelf niet helemaal begrijp is dat ik 1 harde grens had in ons huwelijk.  En dat was vreemdgaan. Waarom ben ik dan toch met deze man verder gegaan. Waarom 3 jaar geleden niet doorgezet. 

Ik ben nu aan het uitzoeken waar dit aan ligt. Waarom zelfs deze harde grens overschrijden. Waarom accepteer ik dat. Ben echt 3 jaar keihard aan het werk geweest met mezelf.  Het vertouwen zal nooit meer terugkomen. Dat merk ik nu zelfs na 3 jaar. Gisteren keihard benoemt naar man. Het is gewoon zo omdat dat voor mij zo belangrijk is.

Vragen die ik mezelf stel. Wil ik dat. Heb ik dat ervoor over dat iedere keer als er iets gebeurd dat vraagstuk vertrouwen weer naar boven komt.

Positieve aan dit alles is dat ik sterker ben dan ooit. Alleen in relatie met man lijk ik altijd weer zwak. Waarom kan ik toch geen afscheid van hem nemen. Zo aardig is hij niet geweest. Laten we nou eerlijk zijn. Vreemdgaan is gewoon en k.. streek. En zonder dat ik in een slachtoffer rol wil duiken. Ik heb dit echt niet verdiend. 

Voor diegene die daar iets van af weten denk ik dat ik codepent in deze relatie ben. Leef van up naar up...heb er veel over gelezen en denk dat doordat ik nu zo hard aan het werk ben geweest ik dat eindelijk kan inzien. Alleen heel lastig om dat te doorbreken. 

Man had vorige week een woedeuitbarsting. Ik confronteerde hem met een houding. Dat riep iets op bij mij wat ontaarde in een ruzie en een woedeuitbarsting bij hem. Hierdoor was mijn vertrouwen behoorlijk geslonken want ik vertrouwde hem dat dit nooit meer zou gebeuren. Ik voelde me weer zo klein. En toen bedacht ik me wat ik mezelf 3 jaar geleden had voorgenomen. Ik wil me nooit meer zo voelen. Ik voelde me zo vrij dat wij uit elkaar waren. Ik mocht alles zeggen en doen zonder dat iemand daar een oordeel of mening over had.

Dus voor mij op dit moment een zoektocht. En ook wat doorzettingsvermogen vermogen en wilskracht. En vooral de vraag. Wil ik dit? Wordt ik hier gelukkiger van. En kan ik van deze verslaving( deze relatie) afkomen. Kan ik dat doorbreken.

Heel verhaal weer. Even van me af schrijven.

MRI schreef op 01-05-2024 om 14:51:

[..]

Hi Plato, mooi dat je je verhaal deelt. Zou je ermee kunnen leven als die affaire naast jullie huwelijk blijft bestaan? Wat zijn jouw gevoelens erover?

Ik deel de vraag van MRI en ben ook erg benieuwd naar het feit dat je hem (nog) niet hebt geconfronteerd! Aan de ene kant heel knap, maar deels kan ik deze keuze ook soort van begrijpen, maar wil ik dit niet op voorhand voor je invullen. Voel je vrij hier los te laten wat binnen je vermogen ligt, het delen op zich kan al bevrijdend voelen.

MRI schreef op 01-05-2024 om 14:36:

[..]

Persoonlijk vind ik dit een beetje passief agressief klinken 

Vooral dit ja, dat vind ik dus ook en vind dit een hele nare manier van communiceren of iets duidelijk maken!

Als mensen via pb gaan communiceren, helemaal prima toch? Alleen klinkt het nu alsof dit iets negatiefs is, terwijl dat ieders eigen keuze is. Vind het ook onnodig dit te melden, wat voegt het überhaupt toe?

Plato

Wat een lastige. Angst wat er gebeurd als je man ermee confronteert.
Ik herken het van vroeger. Geen confrontaties aangaan. Dingen uit de weg gaan. Onderbuikgevoelens die ik vroeger had en nooit besproken heb.

Nu sta ik hier. Ben wijzer. Maar ook ouder. Ik verdien een man die ziet wat ik te bieden heb. 

Ik had laatst een podcast geluisterd waarin er werd verteld over veilig ruzie maken. 

Wat levert het jou op om de confrontatie niet aan te gaan?

WoW Peet, nu pas jouw bijdrage gelezen en wat een heldere uiteenzetting van jouw emoties/gevoelens vd afgelopen 3 jaren!

Je komt op mij ook heel erg sterk over en volgens mij gebruik jij het verkeerde woord als je het hebt over ‘zwak’ vwb jouw relatie met je man. Ik zie dat namelijk helemaal niet als zwak, want zoals ik het lees is jouw man de zwakkere in jullie relatie als je dat woord al wilt gebruiken. 

Kan het zo zijn dat jou man dat ook zo ervaart, dat hij nu de zwakkere schakel is binnen jullie relatie en jij alle touwtjes in handen hebt? Klinkt mss allemaal wat plastisch en zakelijk, maar hoop dat je begrijpt dat ik dat niet zo bedoel.

Kan het zijn, en ik vul nu echt zelf in hoor, dat jij nu voor jezelf op dat punt staat van: oké, heb nu 3 jaar aan ‘ons’ gewerkt, want weggaan kon altijd nog, maar nu wordt het tijd een echte knoop door te hakken? 

Nogmaals, ik vind je verre van zwak overkomen…..

Peet52! schreef op 01-05-2024 om 15:19:

Plato

Wat een lastige. Angst wat er gebeurd als je man ermee confronteert.
Ik herken het van vroeger. Geen confrontaties aangaan. Dingen uit de weg gaan. Onderbuikgevoelens die ik vroeger had en nooit besproken heb. Angst voor de uitkomst ben ik zeker. Ik heb woorden gelezen die ze naar elkaar sturen. En aangezien hij nu zo lief voor mij is. Heb ik hoop? Hoop dat het goedkomt? Dat als ik maar in verbinding blijf met hem het lastiger is om afstand van mij te doen? 

Nu sta ik hier. Ben wijzer. Maar ook ouder. Ik verdien een man die ziet wat ik te bieden heb. Hoe kom je op dat punt? Ik weet wat ik te bieden heb. Maar vraag me altijd af of het goed genoeg is? 

Ik had laatst een podcast geluisterd waarin er werd verteld over veilig ruzie maken. Wij hebben nooit echt ruzie. Hij negeert me dagen als we onenigheid hebben. Het is dan net alsof ik tegen een muur praat. Dus  ik laat het niet meer zo ver komen. 

Kan je de podcast delen? Of wat de strekking er van is? 

Wat levert het jou op om de confrontatie niet aan te gaan?
Ik hoop dat hij inziet, wat we thuis hebben. Dat de verliefdheid overgaat. 

RoodVruchtje schreef op 01-05-2024 om 15:30:

WoW Peet, nu pas jouw bijdrage gelezen en wat een heldere uiteenzetting van jouw emoties/gevoelens vd afgelopen 3 jaren!

Je komt op mij ook heel erg sterk over en volgens mij gebruik jij het verkeerde woord als je het hebt over ‘zwak’ vwb jouw relatie met je man. Ik zie dat namelijk helemaal niet als zwak, want zoals ik het lees is jouw man de zwakkere in jullie relatie als je dat woord al wilt gebruiken.

Kan het zo zijn dat jou man dat ook zo ervaart, dat hij nu de zwakkere schakel is binnen jullie relatie en jij alle touwtjes in handen hebt? Klinkt mss allemaal wat plastisch en zakelijk, maar hoop dat je begrijpt dat ik dat niet zo bedoel.

Kan het zijn, en ik vul nu echt zelf in hoor, dat jij nu voor jezelf op dat punt staat van: oké, heb nu 3 jaar aan ‘ons’ gewerkt, want weggaan kon altijd nog, maar nu wordt het tijd een echte knoop door te hakken?

Nogmaals, ik vind je verre van zwak overkomen…..

Fijn om te lezen dat ik niet zwak overkom. Dank je roodvruchtje. Dat doet me zeker goed om te lezen....een zwak voor mijn man heb ik zeker.

Ja..ik denk zeker dat ik afgelopen 3 jaar de touwtjes in handen had. Maar zeker ongewild. Ik heb vaak genoeg gevraagd aan man om zijn gevoelens te delen. Wat het met hem deed dat hij ( noem even een ding) zijn vrijheid kwijt was.  Antwoord was dan. Ik heb het ervoor over en het enige wat ik wil is jouw gelukkig maken. Maar ik had die wisselwerking juist nodig. Juist het delen van die gevoelens. En als oprechte interesse. Om vandaaruit weer verder te kunnen. Het SAMEN verwerken.

Kom er nu best wel achter dat hij altijd gesloten was. Ik ook hoor overigens. Dus niet geheel aan hem te wijten.

Maar het gevoel van vrijheid wat ik heb ervaren dat we uit elkaar waren liet me nooit echt los. Ik had altijd een soort van verlangen weer naar dat gevoel.

En ook typerend want mensen omschrijven me ook als vrij..je komt zo vrij over. En dat is idd hoe ik ten grondslag ben..daarom had ik man ook altijd vrij gelaten. Vind ik ook vrij normaal in een relatie. Alleen heb ik nu geleerd dat grenzen stellen ook niet erg is. 

Maar idd..een knoop doorhakken. Vind het nog steeds heel erg lastig. Verstandelijk ben ik er wel uit. We hebben het ook uitgesproken. Man was vorige week heel stellig. In zijn boosheid...krabbelt nu weer terug. Ik benoem nu ook. Het wordt voor jou ook tijd om mij los te laten.  Dat had hij 3 jaar geleden al moeten doen. Wil niet zeggen dat ik geen eigen keuze had 3 jaar geleden.

Ik hou me even op de vlakte. Ik voel de verbinding niet meer . En wil zeker niet meer terug naar hoe we waren voor het vreemdgaan. 

Ik ervaar ook dat als ik verstandelijk denk..nu is het over. Het vreemdgaan niet meer als een last op mijn schouders rust. Beetje moeilijk te omschrijven. Misschien herkennen anderen dit. Het reist eigenlijk altijd met me mee.zo ook die collega...en het is niet iets wat ik wil maar het drukt op me. Ik merk dat het me energie kost. 

En het blijft gewoon een punt dat het gevoel wat iemand heeft die bedrogen is niet te beschrijven js. Het is iets wat je alleen kunt voelen als je het mee gemaakt hebt.