Verder na ontrouw deel 6

Gewoon leven

Het kan verstandig zijn om nu een pauze in te lassen. Gewoon leven en het probleem voorlopig laten rusten. Teveel praten kan ook veel kapot maken. En het is moeilijk om met je emoties terecht te kunnen bij de ander.

Gebroken

Je schrijft:
Omdat hij nu ook kapot is, van zijn “liefdesverdriet” durf ik hem niet op aan te spreken.

Het is ook lief van je dat je hier rekening mee houdt. Maar ook jij hebt verdriet en bent in de war door wat er gebeurt is. Je hebt hem ook nodig.

Een pauze kan ook goed zijn. Maar kan mij ook voorstellen dat dat lastig is ivm het vertrouwen.

In mijn relatie en de crisis heb ik wel veel met mijn man gedeeld en gepraat.

Ja dat klinkt wel realistisch jou verwachtingen.

Lanza

Fijn voor je ben je weer ff bevestigd hoe geweldig jou relatie en leven is.
Vraag je je weleens af waarom je deze validatie over onze ellende nodig hebt om je goed te voelen?

Het gaat niet om mij

meer dat ik echt hoop dat Gebroken snel tot het besef komt dat deze man het niet waard is om nog moeite voor te doen. Hij doet geen enkele moeite om haar gerust te stellen, of haar opnieuw voor zich te winnen. Hij wil niet in relatietherapie, terwijl dit belangrijk voor haar is.

Ik vind het echt triest klinken.

Dat

Zal ze toch zelf mogen gaan ervaren. Ik word er een beetje opstandig van merk ik lanza.
Hoe harder iemand vroeger tegen mij riep dat ik iets niet kon, hoe meer ik ging laten zien dat ik iets wel kon.

Niet iedereen is zoals jou dat jij je man meteen buiten gooit! Gelukkig niet voor de huizen markt. Dan kwam het helemaal niet meer goed in ons kikkerlandje met het enorme woningen te kort. Want maar liefst 1 op de 3 gaat vreemd. En ik denk persoonlijks wel veel meer.

Als gebroken er morgen of over twee jaar mee wil stoppen of misschien nog steeds wanneer de dood hun scheid is dat goed. Het is haar leven. Lijd jij het jouwe, maar kap eens met je harde toon.

Ze heeft al verdriet genoeg en voelt zich al erg genoeg dat ze in haar huwelijk blijft.

Iedereen neemt daar zijn eigen tijd voor.

Ik vind het knap van je gebroken dat je zo eerlijk post hoe jij je toen der tijd opstelde, en je langzaam een eigen aandeel ziet in het ontstaan van jullie verwijdering van elkaar. Dat jou man gevlucht is in een ander praat ik absoluut niet goed, maar je kunt het ontstaan gaan zien en zal langzaam helpend zijn....

Lanza

Ik weet dat je het goed bedoeld, maar dit is mijn keuze.
Ik heb ook mijn twijfels, ben ik dit wel waard? Maar ik vind het nu op dit moment waard, vooral omdat er kinderen in het spel zijn. Als wij geen kinderen hadden was het voor mij heel makkelijk geweest. Misschien dat ik na een tijd er anders over denkt, als ik geen verandering zie. Maar voor nu vind ik het gewoon nog waard.

@Gebroken nav bovenstaande reactie

Een applaus en diepe buiging voor jouw prachtig empathisch antwoord op Lanza, die in haar eentje een heel forum over de zeik probeert te helpen met haar perfecte huwelijk, kinderen, lijf en leven
Ik lees wel, en heb bewondering voor jou Gebroken hoe jij je staande probeert te houden!

chiquita

Ik vind de reacties van Lanza ook te kort door de bocht. Maar ook anderen wijzen Gebroken er op om wel haar grenzen te bewaken. Dat haar echtgenoot nu in een soort slachtofferrol schiet (ik ben zo zielig want ik heb liefdesverdriet) zou weleens niet de juiste basis kunnen zijn om de relatie weer op te bouwen. Het kan zijn dat Gebroken dat niet uitmaakt omdat zij de relatie in stand wil houden. Dat is natuurlijk haar eigen keuze. Maar het laat onverlet dat als je dit hier op OO plaatst dat je dan wel reacties kunt krijgen die verder gaan, dan alleen wat Gebroken ogenschijnlijk nu wil horen.

Lanza

Snap niet dat iedereen nog reageert op Lanza. Ik lees haar reacties niet eens meer, staat toch niets zinnigs in.

reacties

De reacties van Lanza zijn de reacties van een moderne vrouw uit (zo schat ik) de randstad. Zij en haar man werken waarschijnlijk even veel en zijn daardoor niet financieel afhankelijk. Ze kunnen goed communiceren en zijn assertief.
Ik vind haar reacties zeker niet ongepast maar ik weet ook dat er veel stellen zijn waar dat niet zo is en die ook in gebieden wonen waar dat ook helemaal niet gewoon is.
Er zijn ook mensen die door wat voor oorzaken niet de tools hebben om voor zichzelf op te komen of het gevoel hebben dat ze nergens recht op hebben. Het is een brug te ver om te verwachten dat iemand die eigenschappen direct kan ontwikkelen na aanleiding van wat berichtjes op een forum. Maar toch is het goed als iedereen hier zijn zegje doet vanuit de eigen belevingswereld.

Miekemieke

Wat doet zo’n moderne vrouw uit de randstad dan op dit forum? Ze kan beter deelnemen aan een forum wat op haar leven/relatie van toepassing is toch? Of geniet ze van andermans ellende?

Verdriet van man van Gebroken

Tja, of hij nou wel of niet als slachtoffer beschouwd moet of kan worden doet eigenlijk helemaal niet ter zake. Hij heeft 4 jaar een relatie gehad, fout of niet, en heeft sterke gevoelens voor deze dame. Hij heeft rationeel besloten met haar te breken, maar dat verandert echt niets aan zijn gevoelens.
Hoe moeilijk het ook voor Gebroken is, zij kan niet anders dan rekening houden (tot op zekere hoogte) met zijn emoties. Dat lijkt me ook voorwaarde nummer 1 als je samen verder wilt, dat je rekening houdt met elkaars gevoelens. En hoe jammer ook, ik snap wel dat de man van Gebroken op dit moment nog te diep in zijn eigen verdriet zit om zich alweer echt om haar te kunnen bekommeren.

Ik gun Gebroken dat hij snel de eerste stappen kan zetten en wél weer ruimte in zijn hoofd en hart krijgt voor haar. Pas dan kan relatietherapie ook wat uitrichten. Ik zeg het vaker, tijd is essentieel in dit soort situaties. Geduld met elkaar en jezelf zijn belangrijk. En niet reageren in de waan van het moment maar vaste momenten afspreken om met elkaar te spreken over het verleden en de moeilijkheden van nu. De emoties lopen nu eenmaal vaak (te) hoog op in dit soort situaties. De kunst is je daar niet door mee te laten slepen en de rust te bewaken en de lange termijn in de gaten te houden.

Ik wilde ook te snel, ik wilde weer rust, vertrouwen, opbouwen. En ik schoot in de paniek als we weer eens een dal in schoten, als man mij niet begreep of als we elkaar weer eens niet wisten te bereiken. Maar het kan alleen maar met kleine stapjes. En dan doe je toch ook nog vaak weer een (grote) stap terug. Daar moet je dan ook niet van in paniek raken. Dat is heel lastig...

Gebroken, ik denk dat een 'pauze' nu wel kan werken, even het niet hebben over wat is gebeurd en hoe het verder moet, maar het per uur of per dag nemen. Gewoon samen het leven van alledag leven, met de kinderen bezig zijn. Maar dat moet ook weer niet te lang duren, want dan wordt het lastig om alsnog te praten samen denk ik. Bij ons ging het pas de goede kant op toen we therapie kregen. Praten deden we onder begeleiding, en we leerden te luisteren zonder aannames. En door te vragen bij elkaar. En we leerden om te vragen 'wat voel jij als ik dit vertel' waardoor we zelf ook meer zicht kregen op onze eigen (onbewuste) reacties.

Ik had in de jaren ervoor therapie gehad, dat hielp mij enorm in het mezelf staande houden in de woelige tijden aan het begin van het weer opbouwen. Dat is wat ik bedoelde met dat jij wat zou kunnen hebben aan therapie. Niet in je eentje in relatietherapie, maar handvatten krijgen om zelf om te gaan met wat er gebeurd is en zelf alvast te gaan verwerken. Dat kun je nu al alleen gaan doen, want dat helen moet je voor een groot deel zelf doen. En inderdaad nog meer zien hoe een relatie een samenspel is. Jij bent al goed op weg om je eigen aandeel te zien. Dat is winst, ook als jullie het niet redden, want dan neem je jezelf toch mee in een eventuele nieuwe relatie.

Zet 'm op.

Eerlijk

Eerlijk gezegd boeit het mij niet dat hij nu liefdesverdriet heeft, hij kan door dat nu niet logisch nadenken. Heeft geen nut om nu dingen tegen hem te zeggen, omdat dat iets is wat hij zelf moet verwerken. Voordat ie aan ons kan werken. Dus ik laat hem met rust, totdat het overwaait.

Pennestreek

Wat jij nu omschrijft, ik denk er precies nu hetzelfde over.
Ik wil nu gewoon veder leven, dat wat er gebeurd is laten rusten. Maar ik wil er ook niet te lang op wachten. Maar ik geef het nu een plekje, zodat ik later op kan komen. We zitten nu beide in een emotionele toestand. Ik wil dat we beide “nuchter” over de hele situatie kunnen praten. Ipv verwijten ect.

Voor nu; wil ik aan mezelf werken. Ik merk dat ik onzeker ben geworden, mijn zelfvertrouwen in een diepe gat, minder afhankelijk zijn ect.

Ik moet uiteindelijk het meeste werk doen om het te kunnen vergeven. En of ik ermee kan leven, ik weet het niet.

Ik heb altijd al een plan b gehad sinds vorige jaar. Als dit niet werkt kan ik altijd nog op mijn eigen benen staan.

Gebroken en Pennestreek

Ik heb het ook meegemaakt allemaal. Ben nu ongeveer anderhalf jaar verder na “de ontdekking”.
Het is heel moeilijk begrip op te brengen voor de situatie waarin de vreemdganger, man van Gebroken, nu zit. Hij heeft er bewust voor gekozen 4 jaar geleden en Truus ook. Terwijl jij van niets wist 4 jaar lang. JIJ bent slachtoffer. Dat vond ik ook zo moeilijk.
Maar precies wat Pennestreek zegt, je moet rekening houden met zijn gevoelens als je samen verder wilt.

Mijn verhaal

Ongeveer anderhalf jaar geleden kwam ik erachter dat mijn man een affaire had met een collega. Na 30 jaar huwelijk!
Ik was totaal lamgeslagen want we hadden een fijne liefdevolle relatie. Hij had eerder al aangegeven dat hij
slecht in zijn vel zat en dat hij met name op zijn werk afgestompt raakte. Een midlifecrisis dachten we. En toen kwam zij voorbij.
Mijn man zei direct dat het nooit de bedoeling was om mij te verlaten en stopte met de relatie met haar.
Maar zij kon dit moeilijk accepteren dus ze bleven elkaar nog zien terwijl ik dacht dat het over en uit was.
Na nog een aantal stiekeme ontmoetingen is het nu echt klaar met haar.
Volgens mijn man waren die ontmoetingen nodig om haar in te laten zien dat het echt over is.

Ik heb altijd geroepen dat als mijn man vreemdgaat dat het einde huwelijk zou betekenen. Maar ik hou zielsveel van hem en ik weet hij ook van mij. We zijn in therapie gegaan en hij helpt me enorm om alles te verwerken.
Nadat het uitgekomen was is hij voor 4 maanden voor zijn werk naar het verre buitenland gegaan. Dat was voor ons even een time out.
We hadden veel en goed contact maar ik heb hem ook vele malen uitgescholen voor de meest verschrikkelijke dingen en gezegd dat hij maar naar haar moest gaan etc. maar hij bleef geduldig zeggen dat hij mij wilde en niemand anders.
Ik snapte er niets van, waarom heb je met iemand een affaire van een half jaar met alles erop en eraan terwijl je bij je vrouw wilt blijven?
Hoe kun je iemand waarvan je zegt dat je zoveel houd zo'n pijn doen?
Want wat een pijn doet het? Na een jaar doet het nog steeds in en in pijn. Ben er kilo's door afgevallen!
Maar ik kan nu, na anderhalf jaar, zeggen dat het goed gaat tussen ons, zelfs beter dan ervoor. We hebben opnieuw voor elkaar gekozen, heel bewust.
We hebben ook ondanks dat we al een goede relatie hadden, bepaalde patronen in onze relatie veranderd. Want vooral hij miste toch e.e.a. tussen ons.
We praten er nog steeds veel over, meer omdat ik dat nodig vind, voor mijn man hoeft dat niet meer maar hij doet dat voor mij.

Het is na anderhalf jaar nog steeds geen moment uit mijn gedachte. Dat zal nog wel wat jaren duren vermoed ik. Blijft een litteken.

Pannie

“Wat doet zo’n moderne vrouw uit de randstad dan op dit forum? Ze kan beter deelnemen aan een forum wat op haar leven/relatie van toepassing is toch? Of geniet ze van andermans ellende?“
Serieus? Het was mij even ontgaan dat dit forum niet voor vrouwen is die werk en zorg gelijke verdeeld hebben en godbetere het ook nog ergens in de Randstad wonen. Tjonge

Gebroken

“Voor nu; wil ik aan mezelf werken. Ik merk dat ik onzeker ben geworden, mijn zelfvertrouwen in een diepe gat, minder afhankelijk zijn ect.”
Dat lijkt mij echt de beste stappen die je kunt nemen. Daar heb je altijd baat bij, los van hoe jullie relatie zich ontwikkelt. Sterkte daarmee!

Alkes

Nee joh! Ik bedoel op het forum “verder na ontrouw”.

Gebroken en therapie

Mijn man wilde ook geen relatietherapie. Toen ik na een dik jaar zei, dat ik echt iemand nodig had, vond hij dat ik dat maar moest doen, en als de therapeut het nodig vond, zou hij ook wel meekomen.
ik had echt iemand nodig, omdat hij er dus ook nooit over wilde praten. Een maandje, en toen was het wat hem betreft klaar. Achteraf is wel duidelijk, gaf hij zelf ook toe, dat hij het er liever nooit over hebben wilde, omdat hij bang was zijn mond voorbij te praten. Ze hadden immers wel degelijk seks gehad, maar hij had mij verteld van alleen zoenen. Hij was als de dood dat ik dan zou willen scheiden.
Toen mijn eerste afspraak al stond, kwam op een avondje stappen samen, ineens uit dat ze toch met elkaar naar bed waren geweest. Ik ging kapot. Mijn wantrouwen van al die tijd bleek dus terecht. Kort daarna is hij meegegaan naar therapie. Pas toen we daarmee begonnen, kon ik aan de verwerking beginnen en konden we eindelijk elkaar vertellen wat eraan schortte tussen ons.
Daarom vind ik het wèl zo belangrijk dat jullie dat doen! Ik heb nogal moeite met die man van je, omdat hij immers in zijn eentje besloten heeft om iets met een ander te beginnen. Hij mag dan al jaren ongelukkig zijn, dat had hij verdorie ook wel eens kunnen aankaarten bij jou, niet waar? Smoesjes als 'ik kan niet met je praten' zijn juist een goeie reden om dan eens een therapeut in de arm te nemen.
Nu moet je het maar uitzoeken, meneer rouwt om zijn verloren liefde. Mooie boel. Ik vind dat hij onder ogen moet zien wat hij bij jou heeft aangericht en zich verantwoordelijk gedraagt, dus luistert naar je, je troost, antwoord geeft op je vragen en je woede, als die ook eens naar boven komt, verdraagt.
Ik krijg het idee dat hij vind dat hij in zijn volste recht staat om jou in de vrieskou te late staan. Hoezo heb jij hiervoor gekozen'? Wat een nonsens! HIJ koos ervoor vreemd te gaan, HIJ koos ervoor jou niets te vertellen van zijn onbehagen, en nu moet JIJ daar onder lijden?
Ik vind het een wrede man. Sorry, vrouwe, maar ik kan hem allesbehalve aardig vinden

Linkje

Lees deze 'Do's en don'ts' eens. Je man moet echt ook actief worden.

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/35260-hoe-verwerk-je-overspel.html

Eens met puinhoop

Het klinkt alsof hij nog steeds iets te verbergen heeft. Hij is niet open naar je. Hij wil niks veranderen in jullie omgang. Hij wil niet bij zichzelf te rade gaan hoe het kan dat hij zover is gegaan.

Kortom, het kan zo weer gebeuren, of is nog steeds aan het gebeuren. Er is immers niets veranderd tussen jullie.

Aan jezelf werken

Beste Gebroken,

Denk dat het heel goed is dat je je op jezelf richt. Het is hard werken zo voor je, ik hoop dat je een beetje rust kunt pakken om aandacht aan jezelf te besteden. Je hebt geen haast.
Sterkte!
Lieve groet

Hoeveel tijd?

Wil je je man geven? Lijkt me echt lastig. Hij is eerlijk geweest waarom hij voor zijn gezin kiest. Maar ik neem aan dat dat op langere termijn niet voldoende is. Ik neem aan dat jij wil dat jullie elkaar teug vinden.

Ik weet niet uit ervaring hoe het is om verliefd te zijn op een ander en daar zelfs liefdesverdriet van te hebben binnen een relatie. Maar ik weet wel dat ik aan relatietherapie ben begonnen zoals je man er nu instaat. Ik kies voor mijn gezin, de kinderen en het zou mooi als we elkaar weer vinden, anders een goed nahuwelijk. Wij hebben elkaar weer gevonden, dus een tip voor je man, doe mee aan eft therapie. Ook als er nog meer te vertellen is, op leugens en geheimen kun je niet bouwen.

Even op de achtergrond

Hallo dames, ik wil jullie even laten weten dat ik nog steeds mee lees maar me een beetje op de achtergrond houd. Het is in ieder geval zeker dat we met kerst voorgoed naar Nederland terug komen en mijn man heeft ook uitgesproken dat hij uit elkaar wil. Ik heb het nu heel moeilijk want dit is nog steeds niet wat ik wil. Verder praten we wel over de toekomst maar nemen we kleine stapjes.
Morgen heb ik een gesprek alleen met de therapeut, ik denk dat ik dat wel heel erg nodig heb. Ik had hem vorige week een heel mooie brief geschreven dat ik niet zonder de kinderen kan, dat begreep hij wel maar uiteindelijk werd het gesprek een discussie en heeft hij toen de knoop doorgehakt... Deze brief naar hem was inplaats van een brief naar Truus, maar nu heeft hij dus eigenlijk averechts uitgepakt...

Gebroken ik volg je verhaal een beetje en ik wil je even heel veel sterkte wensen. Aan de ene kant zou ik willen dat mijn man voor de kinderen zou kiezen, alhoewel ik ook wel weet dat er uiteindelijk ook in je relatie wat moet verbeteren, ik geloof nog steeds dat dat bij ons zou kunnen. Ik zou zeggen kies nu voor jezelf en de kinderen deel wat je gaat doen met je man maar als hij niet mee doet prima. Ik geloof wel dat hij nu ergens over heen moet komen maar op een gegeven moment moet zijn houding naar jou wel echt veranderen!

Visjes

Veel sterkte, lijkt me erg moeilijk en pijnlijk dat je man niet meer met je verder wil.
Zijn je kinderen nog erg jong?

Je kunt wel een " nieuw leven opbouwen " als je terug komt met de kinderen...

@ gebroken, hoe is het met je? Kom je de dagen een beetje door? Hoe Is het met je emoties?
Liefs

Visjes:

Ik denk dat je zal moeten accepteren dat je man niet met je verder wil. Hij geeft het zo duidelijk aan.

Visjes

Ik snap dat je liever had dat je man niet zou willen scheiden. Maar een partner die alleen in een relatie blijft vanwege de kinderen is ook vaak geen goede basis voor een fijn gezinsleven.
Ook als gescheiden ouders kun je de kinderen en hun belangen voorop stellen en goede afspraken maken. Een scheiding betekent niet dat je tegen de kinderen kiest. Kinderen hebben last van een scheiding maar kinderen hebben vooral last van gescheiden ouders die het belang van de kinderen niet voorop stellen en hun ruzies over hoofden van de kinderen uitvechten. Ik hoop echt dat dat bij jullie niet gaat gebeuren.

Reactie

@ miss, dankjewel hij is er gewoon al veel langer mee bezig. En ik vind ook dat met alle omstandigheden nu hij het niet echt een kans heeft gegeven. En daar heb ik het heel moeilijk mee. Onze kinderen zijn 5 en 7, ik vind dat nog heel jong...

Alkes ik ben het met je eens hoor, niet alleen voor de kinderen. Maar ik geloof gewoon dat er nog meer is... We zitten nu alleen in een situatie met affaire, hoge werkdruk en verhuizing naar het buitenland waardoor ik denk dat je hier nu geen beslissing in moet nemen.