Verder na ontrouw deel 2

Ook slechte dag

En ja, ook ik heb soms nog een slechte dag...zoals vandaag. Meestal zit daar een trigger achter. misschien gewoon het meevoelen van de pijn telkens ik hier een nieuw verhaal lees. Het is ook zo kl*** dat ons dit overkomt.
Maar wat ik dus nu probeer ... is rustig te aanvaarden dat ik een slechte dag heb, met tranen, probeer mezelf te sussen. Ga lekker in een warm bad liggen en me proberen te focussen op hoe goed het nu is. Morgen komt een nieuwe dag.
Ik denk dat we allen een lange weg te gaan hebben in verwerken... of het nu met of zonder onze partner is. Dit trauma moet eerst verwerkt vooraleer je weer kan open staan voor een nieuwe relatie, anders draag de dit mee.
@Gitte: moet zo pijnlijk zijn dat liedje. Dat zou er bij mij ook zo insnijden. Maar hé, het is iets van vroeger he. Dat gevoel van hen is nu weg dus ook weg betekenis van dat liedje. Geen aandacht meer aan besteden.
@Moederziel: " Ik had er een rotsvast vertrouwen in, op een natuurlijke en onbevangen manier. Dat is voorgoed weg, die onbevangenheid en vertrouwen zullen nooit meer gaaf zijn. " Begrijp ik volledig. Maar volgens mij is dat net de levensles die we allen gekregen hebben...dat dat geen evidentie is in het leven. Nooit en bij niemand. Dat is een gedachtegoed dat er bij onze opvoeding en in sprookjes ingefluisterd wordt maart strookt gewoon niet met het echte leven. Ik wens je toe dat je je ooit opnieuw kan openstellen voor een ander maar ik wens je vooral toe dat je dat met de wijsheid doet dat niets in het leven vanzelfsprekend is. Het is gewoon een andere manier om naar de dingen te kijken. En weet je wat bij mij zelfs raar is: Ik heb zelfs nu MEER vertrouwen in mijn man dan voorheen. Maar toch in de wetenschap dat er geen zekerheden zijn. Klinkt misschien wat verwarrend maar toch voel ik het zo
@ BeetjeAnders: wat vreselijk dat je dit twee keer moest meemaken. Ik veronderstel dat je dus twee maal zonder bent verder gegaan. Goed voor jou dat je er nu zo kan op terugkijken. En ik kan me best voorstellen dat sommige mannen onze tranen niet waard zijn. Maar zoals Zonneschijn ooit schreef: " Ik denk dat je twee soorten vreemdgangers hebt. Het ene soort die het overkomen is door allerlei omstandigheden toevalligheden maar het 1 x laten gebeuren en daarna nooit meer of het andere soort waarvan je zegt eens een vreemdganger altijd een vreemdganger." Wel voor de "goede" soort heb ik die tranen af en toe nog over, hoeveel pijn het dan ook soms doet, we blijven vechten om alles te verwerken. En op sommige dagen is dat best "hard werken"
En nu ga ik uitgebreid baden. Kus voor jullie allen
Het leven blijft mooi, hoor, ondanks...

Pijnlijke herinneringen

blijven bovenop liggen als er geen recente mooie herinneringen daarboven op komen. Vandaar de noodzaak van afleiding. Positieve herinneringen om de negatieve te doen vervagen.
Negatieve herinneringen gaan niet uit je systeem maar kunnen wel afzwakken naar de achtergrond wanneer je je kan richten op de goede gebeurtenissen nu.

Misschien helpt een symbolische verbranding. Een verbranding van voorwerpen of foto's of kleding etc die je kan helpen bij het afstand doen van dat gevoel.

En volgende keer dat je een bekend deuntje hoor, zet je die muziek uit. Die keus heb je.

Mijn hart mijn lijf mijn alles huilt. Zo kapot ben ik vanuit alles. T voelt nietmeee fijn begaat nooitmeer fijn en Oke voelen. Nooit meer zal indie ene ware zijn.
------

***

Hoi Allemaal en in het bijzonder Gitte,

Ik ben gister begonnen in het boek:
"Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet" van Mira Kirshenbaum.
Of je nou wil blijven bij je partner of niet: VERPLICHTE KOST voor iedereen die iets soortgelijks binnen ons thema heeft meegemaakt.
(Ook om weer verder te kunnen in vertrouwen ná een relatiebreuk)

Samenvatting van het boek:
Toch samen verder

Vertrouwen is voor veel mensen het belangrijkste in een relatie. Helaas is niemand perfect, dus onze vrienden of geliefden stellen ons, bewust of onbewust, heus weleens teleur. Soms kunnen we daaroverheen stappen, maar vaak ook voelen we ons gekwetst.
Wat doe je met een relatie die aangetast is door wantrouwen? Een dergelijke relatie wordt vaak beheerst door de angst dat geschaad vertrouwen niet meer hersteld kan worden. En dus blijven de partners samen in de hoop dat het probleem vanzelf overgaat, óf ze gaan uit elkaar. Met spijt in het hart in dat laatste geval omdat hun achterdocht een verder goede relatie zozeer heeft weten te ondermijnen.
Maar is er nu werkelijk niets meer aan te doen als het vertrouwen eenmaal geschonden is? Nee, zegt Mira Kirshenbaum, het is wel degelijk mogelijk je relatie te herstellen. In dit boek laat ze zien hoe.

Recensie van het boek:

Recensie(s)
De auteur is relatietherapeute en heeft enkele bekende relatieboeken op haar naam staan, zoals ‘Scheiden of blijven’ (1998) en ‘Het geheim van een gelukkige relatie’ (2010). Thema van dit nieuwe boek is vertrouwen en wantrouwen binnen partnerrelaties. Voor de meeste mensen is vertrouwen in een relatie het belangrijkste. Wanneer dit vertrouwen wordt aangetast, gaat de angst regeren en komt de relatie nogal eens ten einde. Aan de hand van voorbeelden uit haar praktijk laat Kirshenbaum hier zien dat dit niet onontkoombaar is en dat het mogelijk is de relatie te herstellen. In het eerste deel gaat ze in op wat vertrouwen en wantrouwen in duurzame relaties betekenen. Verraad en de vormen daarvan (niet alleen ontrouw en vreemd gaan) zijn het onderwerp van de volgende delen, die vooral gaan over de manier waarop het mogelijk is het wantrouwen te overwinnen en de weg terug naar elkaar te vinden. Evenals de andere boeken van deze auteur weer een prettig leesbaar boek vol voorbeelden, praktische adviezen en hulpmiddelen over een onderwerp dat een breed publiek interesseert.

https://www.bol.com/nl/p/ik-hou-van-je-maar-ik-vertrouw-je-niet/1001004011820991/?suggestionType=suggestedsearch

Even voorlezen uit "IK hou van je, maar ik vertrouw je niet"...

Ik ga je een stukje uit het boek voorlezen, heel herkenbaar...

De schrijfster heeft zelf ooit met ontrouw te maken gehad (ze was toen al therapeut) en schrijft in het eerste deel van het boek:

"Het was een van de zwaarste periodes uit mijn leven. Er waren momenten dat ik er van overtuigd was dat mijn hart zou verschrompelen en sterven. Er waren tijden dat ik dacht dat mijn laaiende woede mij zou verzengen. Ik was boos op mijn man, ik was boos op de vrouw die zich had ingelaten met een getrouwde man en boos op mezelf, omdat ik zo dom was geweest niet op te merken wat er gaande was en niets te hebben gedaan om het te voorkomen. Had ik het kunnen voorkomen? Was het misschien mijn schuld? Had ik oplettender kunnen zijn? Minder moeten zeuren?
Ik haatte mijn man, maar op de momenten dat ik verder dan mijn haat gevoelens jegens hem kon kijken, haatte ik mijzelf. Ik haatte mijn woede, ik haatte mijn afwijzende houding, ik haatte mijn angst. En ik haatte het hoe afschuwelijk ik mij voelde. Ik bedoel: waarom zou ik me zo rot voelen? Ik had niets verkeerds gedaan. Ik was niet vreemdgegaan. Ik had niet gelogen. Ik had mij niet zo onverantwoordelijk gedragen. Hij wel. Hij zat fout. Hij had er een puinhoop van gemaakt, dus was het zijn taak om er voor te zorgen dat alles weer goed kwam. Toch? Waarschijnlijk ervaar jij dat ook zo. Destijds heb ik mij inderdaad zo opgesteld. Maar wil je mij kunnen vertrouwen, dan zal ik je de waarheid moeten vertellen. En dat betekent dat ik moet melden dat ik niet gebaat was bij die houding en dat geen van de mensen die bij mij zijn gekomen om hulp, erbij gebaat was. En het punt is dat ik dat toentertijd op een bepaalde manier ook wel wist, en ik durf te wedden dat dit ook voor jou geldt. Dus daar sta je dan, en daar stond ik dan, beiden meer dan ooit overtuigd van ons gelijk, terwijl we ons toch nooit beroerder hebben gevoeld. Nooit heeft het gevoel gelijk te hebben zo rot gevoeld. Ik wist dat er een betere manier moest zijn.

De noodzaak om te vertrouwen.

Kan liefde verraad overleven? Volgens mij wel. Ik heb het meegemaakt, Ik heb het ondervonden.
Godallemachtig, als verraad per definitie dodelijk is voor de liefde, dan is liefde te zwak om in de echte wereld te overleven. De wereld bestaat immers uit onvolmaakte mensen die fouten maken. Onvolmaakte mensen --- mensen van wie wij houden --- zullen ons maar al te vaak kwetsen, teleurstellen en verraden, wat een kettingreactie ontketent die maar al te vaak de relatie verwoest.
Welnu, als we onszelf er niet van kunnen weerhouden onze dierbaren te kwetsen en niet kunnen voorkomen dat zij ons kwetsen, dan rest ons slechts 1 keuze. We moeten een manier vinden om de schade te herstellen als er verraad heeft plaatsgevonden.
En laten we eerlijk zijn: die schade is groot. Niet persé blijvend, maar wel pijnlijk, wel verwoestend, en het gaat je niet in de koude kleren zitten. Om wat voor een schade gaat het? Het verbaast mij nog steeds hoe omvangrijk de schade is die door verraad wordt aangericht. Als de relatie niet overleefd...tja, iedereen onderschat altijd hoe duur een scheiding betaald moet worden. Financieel. Emotioneel. De nadelige gevolgen die de kinderen er van moeten ondervinden. Maar vergeet de schade aan de relatie even. Stel dat de relatie het verraad goed doorstaat, dan voel je je toch niet langer veilig. En dus raak je gedeprimeerd. Angstig. Gestrest. Je slaapt slecht. Je hebt nachtmerries. Je bent woedend. En alsof deze gevoelens en problemen op zich al niet erg genoeg zijn, kunnen ze een erg negatief effect op ons leven hebben. Ze kunnen fnuikend zijn voor onze carrière. Ze kunnen onze relatie met vrienden en familie schaden. Ze kunnen er toe leiden dat we verkeerde beslissingen nemen. En dit alles kan zijn terugslag op onze gezondheid hebben.
Nu we eenmaal de volle omvang van de mogelijke schade kennen, , is het nóg belangrijker dat we weten hoe we onze relatie kunnen herstellen als er sprake is van verraad. De schade hoeft namelijk niet zo onherstelbaar te zijn. Bij lange na niet.
Het is niet het verraad zelf dat de meeste schade aanricht. Het is de erbarmelijke manier waarop wij met de gevolgen omgaan....”

Dit was even een teaser uit het boek, maar het deed me erg aan jou denken GitteNN. De rest zou je kunnen lezen (geen idee óf je het boek al hebt gelezen)...
Hopelijk kun je er iets mee.
XXX OE

Zoveel nevenschade inderdaad

Ik heb vandaag weer een moeilijke dag. Het is me allemaal teveel. Laatste dag werken voor de vakantie, en er ligt nog veel te veel. Ik zit alleen, dat helpt mij ook niet. En ik ben zo moe. Zo vreselijk moe. Ik raak er gewoon van in paniek. En degene op wie ik graag zou willen steunen, die vertrouw ik niet. Ik zie even geen uitweg. Ik doe al zo lang mijn best, het is nu al bijna 2 jaar. En ik weet niet hoe lang ik het nog vol kan houden. Ik ben weer het vogeltje in het kooitje. Ik wil weg, weg, weg, maar dat kan niet.
En ik weet. morgen gaat het vast beter, maar dat helpt vandaag niet...

Spiegel

Dank je 'Ook ervaring' voor je post.
'Het is niet het verraad zelf dat de meeste schade aanricht. Het is de erbarmelijke manier waarop wij met de gevolgen omgaan....”
Ik herken dit , niet als een hand in eigen boezem maar wel als een besef hoe ik er zelf mee om ga en hoe het komt dat dit zo kan doorsudderen. ( met ups en downs) Toevallig zei dochter van 18 ook zoiets. ' Ma, oma was fout, pa keek weg maar jij liet het niet los waardoor er schade groeide'.

****

Ik wil geen wonden bij iedereen opentrekken hè!
Maar de herkenbaarheid laten zien waar we allemaal mee worstelen en dat het écht overkomelijk kan zijn.
Wat Mira Kirshenbaum ook nog aanhaalt in het boek is 'dat de barst in het vertrouwen kan aansterken en zelfs een sterkere plek kan worden, net als bij en botbreuk'.
Nu lijkt dit misschien voor sommigen onder ons 'een ver van mijn bed show', maar heb hoop!!!

Een aantal titels van de hoofdstukken zijn onder andere:
- Ja, je kunt weer leren vertrouwen...succesverhalen.
- Het geheim van hetstel van vertrouwen.
- Nee, je bent niet gek
- De ontdekking dat de ander wel degelijk om je geeft.
- Weer in de relatie geloven
- Opdat dit nooit meer zal gebeuren
- Vergeven en daarna vergeten.

Ik moet het allemaal nog lezen, ik kan niet wachten.

Verdriet

Een tijdje wilde ik hier niet lezen of reageren omdat het allemaal zo moeilijk is. Ik had ook een aantal slechte dagen in een rij. Gelukkig nu weer wat beter en ik ben erg blij dat jullie hier nog zijn. Het geeft zoveel steun om te lezen dat andere het zelfde voelen. Het gaat met kleine stappen beter vaak denk ook ik het is niet eerlijk en hij heeft dit veroorzaakt hij moet het maar oplossen. En ook voor hem is het nu weer fijn maar voor mij nog lang niet. Zo moeilijk.

#Gitte ik heb nog niet alles felezen maar alvast een hele dikke kniffel en sterkte! Je komt er echt wel uit kijk naar de positieve dingen in het leven. Ptobeer daar van te genieten hoe klein ze ook zijn ze zullen steeds iets groter worden!

Sterkere hechting

Nu focus ik mij niet op het optimistische denken als 'sterkere hechting' ( binnen een huwelijk). Ik geloof wel in een sterkere ontwikkeling van jezelf door wat je meemaakt en hoe je ermee omgaat.. Meer genietend van wat goed gaat en minder alles vanzelfsprekend vinden of minder 'naief' in het leven staan. Dat is wat deze storm mij heeft geleerd.

En als ik geen boosheid meer voel, weet ik dat ik daar ben waar ik wil wezen..

herkenning...

Hoi, even over nagedacht om wel of niet te reageren, maar toch zoek ook ik steun & herkenning...GitteNN je verhaal trok me aan, en voel je verdriet mee.
Op dit moment is het een jaar geleden dat bij mij de wereld instortte.
Maar....ben op dot moment eigenlijk weer heel gelukkig. Ieders situatie is herkenbaar, maar het verdriet komt en gaat. Mijn man ging vreemd met iemand die een persoonlijkhgeidstoornis heeft. daarbij woont de desbetreffende dame bij mij om de hoek....erger kan niet zou je denken.
Toen ik erachter kwam was iedereen in zak en as. Man wilde toch met het gezin verder, ik wilde niets liever. Al met al om een lang verhaal kort te maken heeft het bedrog een 5 maanden geduurt, en toen heb ik hem uit huis gezet. Eerder al 1x een week uit huis geweest, maar t kwartje viel maar niet bij hem. Totdat hij inzag en meemaakte wat die stoornis inhield. Door hem uit huis te zetten vor langere tijd ging hij inzien wat hij aangericht had. Ik zag die hele periode alsof hij gebrainwasht was in combi met een midelifecrises en burnout. Hij was totaal zichzelf niet. Heeft therapie gevolgd, ik zelf ook, en samen nog EFT therapie. Dit bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat we terug kwamen bij het waarom we ooit voor elkaar kozen. Zijn hersens leken door de therapie gereset. Hij werd weer de man waar ik ooit voor viel, en hij zag weer de vrouw waar hij ooit voor koos.
Wij zijn er samen echt sterker uitgekomen, en we lachen nu vaak om de hele situatie. Humor en zelfspot trekt ons door de rot momenten, maar wel samen. Praten praten, huilen en lachen, het gaat samen. Merk nu wel 1 jaar verder zijn, dat ik die heftige datum weer nader dat alles begon, dat er veel boven komt. Daarbij moet ik al een jaar dealen met het feit dat ik deze dame om me heen moet hebben. Ze loopt over onze stoep, ik hoor haar in de achtertuin. Kortom, ik zit er feitelijk bovenop. Mijn verhaal lijkt bijna verzonnen, maar helaas het is niet zo. We hebben overwogen te verhuizen, maar ik geef mijn relatie van 20 jaar niet zomaar op voor een paar maanden ellende, en daarbij mijn huis niet waar we zo hard voor gewerkt hebben. Wetende dat de relatie van die dame aan een los draadje hangt, maar das een verhaal apart. Ik weet gewoon dat wij stabieler zijn, en er samen voor blijven vechten.
Herken veel uit de verhalen van 'Ook Ervaring'. Heb veel boeken gelezen in die tijd. "Ik hou van je maar ik vertrouw je niet"en "Praten met je partner" daar heb ik veel aan gehad. Zoals eerder gezegd, verplichte kost.
Het delen van je ellende zal de pijn verlichten en steun geven. Maar je moet er samen uit zien te komen. Wij waren eerder bij relatietherapeut gestart, maar zaten niet op 1 lijn. We hebben pas ruime tijd later echt een start gemaakt voor de therapie. Als de een het voor de ander doet heeft het geen zin. Nogmaals, mijn situatie is er 1 die je geen 2e keer hoort maar het kan in zelfs de aller ergste scenario's toch positief uitwerken. Ga ervoor, jij beslist en hoeft in feite geen verantwoording af te leggen aan je naasten, maar je moet wel blijven investeren en bekijken of het het allemaal waard is. Sterkte allemaal

Super Standing Strong ...

...dat je er al zo positief kan over praten. Maar ik begrijp wat je bedoelt met de pijn die komt en gaat. Want af en toe kan het bij ook nog best behoorlijk steken, ondanks de heel fijne relatie met man.
Maar het leven is te mooi om te blijven treuren dus we blijven proberen om de positieve kant te zien...

***

Hoi Standing Strong,

Mooie bijdrage!
Zo zie je maar weer, zó ongelooflijk veel meelezers met een vergelijkbaar verhaal, maar géén één is het zelfde.
Dat is zo intrigerend.
Heftig hoor die buurvrouw.
Ik vind je écht, heel erg dapper, StSt..!!!

Nu heb ik ongeveer 1 dag per maand dat ik me echt heel naar voel, dan lijkt het alsof het stofje wat er in je hersenen zit om te kunnen relativeren kwijt is.
Maar, dat had ik ook al voor onze bom, weet ik van mijzelf.
Ik gooide het er toen op dat ik alles zó zwaar vond, het hele (gezins) leven... maar nu koppel ik het aan wat er anderhalf jaar geleden is gebeurd. Ja, en dan volgt er kort daarop meestal de maandstonde, zo vern**keratief! Ahaaaa, denk ik dan, de hormoontjes...

Flanagan:
"Ik geloof wel in een sterkere ontwikkeling van jezelf door wat je meemaakt en hoe je ermee omgaat.. Meer genietend van wat goed gaat en minder alles vanzelfsprekend vinden of minder 'naief' in het leven staan. Dat is wat deze storm mij heeft geleerd".
Dat is inderdaad het erfgoed van het hele gebeuren. Waardevol!
Had jij niet een énorme relatie crisis gehad, maar dan zonder vreemdgaan?
Wat er in "Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet" wordt beschreven is dat er vele vormen van ontrouw en verraad bestaan, die er voor zorgen dat partners zich niet meer veilig voelen in hun relatie en dat is ook niet persé vreemdgaan maar kunnen ook jarenlang, continue steekjes onder water zijn.
Een schip kan zinken door een hele grote storm maar ook door hele kleine gaatjes die er steeds bijkomen.

Aan het plakken

Na de draadjes waarbij een midlifecrisis een rol speelde in de afstandelijke houding van je partner, heb ik mij afgevraagd of dit hier ook speelde. Of dat het wegkijken verklaarde zodat ik er alleen voor stond. Ik hoopte dat het vaak genoemde vreemdgaan van mannen in een mlc, mij niet ook zou treffen.
Een mlc wilt ook gaan spelen als een man zo onzeker is over het behoud van zijn baan en gekweld wordt door de psychische speldenprikken. Dit heeft mij wel geholpen in het meer opkomen voor mijzelf en zijn tekortkomingen minder persoonlijk ervaren (want man mogelijk ziek).

Nu man te horen heeft gekregen dat hij niet voor zijn baan hoeft te vrezen, merk ik rust bij hem. De pubers kunnen hun diploma/getuigschriften ophalen, wat ook rust geeft. En zie ik man bezig zijn met het plakken van de gaatjes! Ik zie dat het hem wel degelijk beroerde maar dat hij niet wist hoe dit te keren omdat er ook zoveel andere hindernissen in de weg stonden.
Of hij nu begrijpt hoe verkeerd het wegkijken uitpakte, geen idee. Maar ik merk dat hij nu wel aan zijn huwelijk aan het werken is, wat mij weer de wil geeft om een paar aspecten los te laten.

Één aspect praten we niet over: 'of ik haar ga vergeven' . Hij weet dat ik mij niet laat pushen, hij weet dat zij eerdere handreikingen heeft afgewimpeld en dat ik mij niet minderwaardig laat behandelen. Nu 2,5 jaar na dato, kijkt ze nog altijd langs mij heen als ik haar een hand geef. Ik heb hem dit ook verteld zodat hij weet dat er bij zijn moeder grote onwil leeft. De pubers hebben ook gezegd dat de band tussen hen en oma, minder hecht is dan ik dacht. Dat deed mij eerlijk gezegd ook wel goed.

Ik werd soms wel eens moe van al die gemaakte vriendelijkheid zodat je niet wist wat men achter je rug om over je zei. Zo werd ik ook moe dan het beeld als hun oma hen een knuffel gaf en tegelijk langs mij heen durfde te kijken. Dan vroeg ik mij af waarom ik eigenlijk gekomen was. Oja, om het beeld te schetsen dat je huwelijk okee is.
In een crisis, wordt je ook in beslag genomen door hoe anderen tegen je aan kijken. Je moet zo opletten met je antwoorden en alert zijn dat je geen steken laat vallen of verjaardagen verrgeet. Of je er niet vermoeid uitziet want dan komen er weer 'zeik'vragen. In een crisis ben je met meer bezig dan alleen het probleem zelf. Ik heb keuzes gemaakt in waar mijn grenzen lagen, wie wel en niet belangrijk waren ( ook al waren dat maar een paar).

Alleen is de oma nu ziek geworden. Ze zal mijn wegblijven in het ziekenhuis en daarbijbehorende proces voelen. Maar mijn gezin is helig voor mij en met ieder die daar tussen komt, ga ik geen theekransje vieren. Ik ben allergische geworden voor hypocriete mensen .

Wat de toekomst brengt, geen idee. Ik weet alleen dat het tussen man en mij ( en binnen het gezin) een verbetering plaats vindt. En dat het leven niet alleen om hem draait: mijn ouders gaan ook hard achteruit, wat mij beroert. In de afgelopen tijd waarin dat ik mij minder met zijn zorgen inliet, heeft hij gevoeld hoe vanzelfsprekend mijn hulp altijd was geweest. Door deze fase, heeft hij gevoeld dat dit laatste iets is dat hij niet moet verwaarlozen. Ergens zijn we allebei gegroeid.
Maar ik vind het wel jammer dat we hier voor diep moesten gaan. Zo'n verspiling van energie en zo pijnlijk voor de kinderen.

Ik ben wel blij dat vreemdgaan hier niet speelde. Ik weet niet of ik dan ook zo'n lange adem had gehad. Maar zo zie je maar, er zijn meer oorzaken die je huwelijk zo mega overhoop kunnen gooien en waarbij de vanzelfsprekendheid een nieuwe betekenis krijgt.

Ps beetje lange tekst, lees het maar als 'een van mij af schrijven'. Daar heeft iedereen wel een behoefte aan.

Knap hoor

@Standing Strong, wat knap zeg van je. Bij mij was het geen buurvrouw maar wel iemand die ik een paar straten verderop woont en dus vaak ontmoet. Ik blijf het zo moeilijk vinden als ik haar zie borrelt de woede weer op. Ik probeer haar te negeren maar daardoor moet ik zelf op de achtergrond treden en andere mensen uit de weg gaan wat ik eigenlijk niet wil. Maar ik vind het zo moeilijk haar te moeten zien en gezellig met haar in een groepje te moeten staan. Alles wordt dan weer opgerakeld en de gedachte over hoe het anders had kunnen zijn (gezellig en relaxed) als dit niet gebeurd was maakt me dan zo boos.

Flanagan

"Maar zo zie je maar, er zijn meer oorzaken die je huwelijk zo mega overhoop kunnen gooien en waarbij de vanzelfsprekendheid een nieuwe betekenis krijgt".

Jouw hele verhaal getuigt ook van een aangetaste periode waarbij ver- en wantrouwen een hoofdrol speelden, maar dan op een andere manier.
Hierin speelde je schoonmoeder kennelijk een grote rol?
Door het wegkijken tijdens man zijn midlifecrisis?
Als ik het goed begrijp draaide alles toen om je man en kwam zijn gezin op de tweede plaats?

En toch samen verder, súper!
Gelukkig speelde vreemdgaan bij jullie geen rol, hoewel jullie situatie een rijke voedingsbodem hiervoor zou kúnnen zijn geweest.
Petje af voor de struggles!

Molliem.

Hallo MollieM,
Bij mij woont de vrouw in kwestie ook bij ons in de (stads)wijk, en ze zit gedeeltelijk verweven in mijn kennissenkring. Ze heeft zich het eerste jaar erg koest gehouden, maar afgelopen vrijdag zag ik haar en haar man op een bijeenkomst. Ik had het niet verwacht, en ben meteen rechtsomkeer gegaan, werd letterlijk zwart voor mijn ogen. De woede die er dan weer in mij opborrelt, het is bijna eng. Heb nog met man in de auto overlegd om toch weer naar binnen te gaan maar ik zei, als ik straks 2 wijn op heb en ik zie dat ze alleen al onze richting opkijkt doe ik haar wat aan.
Ik, zachte Pluis, die nog nooit iemand met een vinger heeft aangeraakt. Ben wel heel blij dat niemand het weet, anders staan ook alle ogen je nog aan te staren van he, das Pluis, en Truus is er ook, hoe gaat dat. Ik kan ook niet van Truus verwachten dat ze gaat emigreren maar goh wat kwam alles in een golf van emotie weer omhoog.

Het is bijna eng dat je niet voor jezelf in kunt staan blijkbaar.
Ik weet inmiddels heel goed wat de term "in een vlaag van verstandsverbijstering" betekent.

Verder heb ik niet zoals Gitte veel last van haat naar mijn man. Het is overduidelijk dat hij spijt heeft, daar twijfel ik niet aan. En hij heeft genoeg van mij over zich heen gehad. Was het maar iemand van werk geweest, 100 kilometer verderop. Met deze Truus blijf ik altijd geconfronteerd worden. Geloof dat ik het vreemdgaan op zich nog wel kan verwerken, maar dat zij hier koffie dronk aan mijn keukentafel zo'n 3 keer per jaar en ondertussen het afgelopen jaar een affaire met mijn man had... Als 2 mensen die in mijn ogen zo integer en te vertrouwen waren je samen bedriegen, dat maakt iets heel erg kapot.

Ik noem het wel eens, ik slaap nooit meer met mijn ogen dicht. Net als dat je bijvoorbeeld ooit beroofd bent of iets dergelijks, kan ik me voorstellen.

Overigens is mijn relatie en gezin opgeven geen optie. Denk dat ik me rotter zou voelen dan nu, in mijn eentje, mijn gezin is heilig en we hebben het fijn. Zie om me heen gescheiden vriendinnen waar het gras groener was, die komen er ook allebei van terug. ik ben gewoon een gezinsmens. Iets dat ik in mijn jeugd altijd heb moeten missen.

Kip of het ei

Soms weet je niet wat eigenlijk de aanleiding is tot een nare periode. Was de laffe actie van zijn moeder het begin of was er inderdaad sprake van een mlc zodat er geen actie kwam waar ik mij op mijn beurt weer vreselijk aan gestoord had. ( kip of ei).

Ik had het gevoel dat mijn beleving niet telde en tegelijkertijd geacht werd wijzer te zijn, dat alles onbesproken bleef zodat haar gedrag onder het kleed geveegd werd. Alleen zat ik niet zo slaafs in elkaar.

We waren altijd gelijk en ik wist dat hij altijd waardering voor mij had. Daarom snapte ik niet waarom dat niet getoond werd. Stelde ons huwelijk dan zo weinig voor, vroeg ik mij af. Daarom ben ik blij dat hij nu wel laat zien wat ons huwelijk hem waard is.

Ik denk dat het ook belangrijk is om de goede wil van een ander te willen zien. Je kan er namelijk ook je ogen voor gaan sluiten en uit elkaar gaan groeien tot er niets meer overblijft.

Tip voor pluis

Koop een nieuwe keukentafel.

Heilig

En met heilig doel ik niet op afhankelijk zijn van dat geluk als gezin maar op het feit dat niemand in het hoofd moet halen daar tussen te komen. En iets waar ik veel energie in heb gestoken, laat ik niet zomaar vallen.

Ik hoop dat Pluis dat voor zich kan halen als zij die vrouw weer eens tegen komt. Schuif je zelf nooit opzij.

Tip van Flanagan

Ja zo'n tip is goud waard!

Wat ik voor een tip kreeg van een goede vriendin die hetzelfde heeft meegemaakt als een ieder hier....( ja, te zot voor woorden, maar erg effectief) is:
De complete onderbroeken gallerij van man weg te gooien, danwel (samen) ritueel te verbranden en nieuwe te kopen!
Hilarisch toch? Er wordt daarmee wel iets afgevinkt van de lijst van dingen waar je steeds tegen aan loopt....: tijdens het was ophangen bijvoorbeeld; heeft déze onderbroek óók mee gedaan?

Ik had dit al eerder willen noemen, maar dit is wel heel erg intiem....kan mij het schelen

XXX

Man

..ging overigens gelijk akkoord, zolang maar niet zijn hele garderobe de prullenbak in ging

En een heel fijn nieuw onderbroeken merk ontdekt; "Elk nadeel hep se voordeel".
How symbolic!

Heel even

Ik moet nog veel terug lezen maar wilde jullie dit laten lezen; heb dit gisteravond gelezen en t werkt wel wat verklarend voor me. Niet dat ik t daarom maar goed keur maar t helpt me in t ermee omgaan. Ik hoop dat t jullie ook verlichting brengt. Xx GitteNN http://mannengeheim.nl/waarom-mannen-vreemdgaan-redenen/

Wie heeft t boek duivelsdriehoek gelezen?

MLC /niet happy zijn

Het is goed om
Op zoek te gaan wat er ten grondslag ligt aan de uitglijder van onze mannen. Eerst de onderste steen boven om een beeld te krijgen wat er gebeurd is. Dan praten over gevoelens ; hoe kon dit ontstaan, waar ging t mis? Samen er aan werken om zoveel mogelijk helder te krijgen maar vooral te begrijpen en herkennen hoe iets fout heeft kunnen lopen. Drukte? Geen oog meer voor elkaar? En dan daaraan gaan werken. Voor mij hielpen veel dingen wel maar ook veel niet. T is aan eenieder wat voor jou zelf werkt. Maar vooral ook door te blijven zoeken wat JEZELF nodig hebt om de kant op te gaan die JIJ wil.
Met de relatietherapie had ik niet veel tot mijn eigen therapeute me in liet zien dat t een wezenlijk traject was wat voor mij en onze relatie nodig was om te zien wat ik nu uiteindelijk wil beslissen. In de relatie therapie gast t nu over vergeven. Een woord waar ik aan t begin van de bom van moest overgeven. Hoe kun je nu dit vergeven. Maar ik voel nu dat vergeven en vergeten twee verschillende dingen zijn. Ik ga daar aan werken. Dat is namelijk mijn traject. Dat moet ik uiteindelijk helemaal alleen doen.
Het verhaal dat ik las over de 11 redenen waarom een man.....heeft me wel geholpen in iets te begrijpen van t geheel. T draagt een steentje bij. Daarom heb ik t hier verteld in de hoop dat voor eenieder die t nodig heeft er misschien ook een stukje sturen in vind.
Liefs Gitte NN

GitteNN

Klinkt goed allemaal!
Alsof er luikjes open gaan
Die 11 redenen waarom... zijn een mooie houvast om vanuit daar verder te kijken naar het Grote Waarom.

Hopelijk vinden jullie de weg die bij jullie gaat passen, maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan.
Echt een aanrader (eigenlijk een must) is ook het boek "Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet", van Mira Kirshenbaum!

Succes voor jullie allebei!
X

Gewoon verliefd

Waarom steeds zoeken naar redenen. Jezelf kwellen en steeds maar denken dat de oorzaak mogelijk bij jou ligt. Waarom proberen om jezelf te veranderen, verbeteren? Waarom zou je niet goed genoeg zijn?
Ik weet dat mijn man gewoon verliefd is geworden. Gewoon.
Tja, dat kan ons allemaal overkomen. Maar om er dan aan toe te geven, dan ben je een .....
Het lag niet aan mij. Niet als persoon in ieder geval. Dat weet ik nu zeker.
Het antwoord "gewoon verliefd geworden" vond ik zeker in het begin lastig maar ik behield en behoud daarmee wel mijn eigen waarde.
Gewoon verliefd is misschien kort door de bocht maar is dit ook geen gedachte voor jullie lieve lotgenoten?

Wel eens

Met Been There. Niet naar bedoeld, maar lezen de mannen ook al die boeken of gaan die gewoon door?

Ik wilde ook verklaren, totdat ik dacht: het ligt helemaal niet aan mij.
Het feit dat ik hem niet kan bekoren ligt aan hem. Zijn gevoel, zijn verantwoording.
Die gedachte redde mijn gebroken eigenwaarde en daarmee kon ik zijn problemen bij hem laten en hoefde ik niets meer te fixen, redden of repareren. Dat was zijn taak.
Deed meteen veel minder pijn.

Bobbie

Jij omschrijft het heel goed. Ik was bang misschien de knuppel in het hoenderhok te gooien met mijn stelling maar vind het fijn dat ik er niet alleen zo over denk. Ik hoop dat meer vrouwen er zo over (kunnen) gaan denken. daarmee maken we het verdriet in dit draadje misschien draaglijker....