Verder na ontrouw deel 2

***

Ik kan wel als een opgewonden standje nogmaals uit de doeken gaan doen hoe het bij ons is verlopen, maar daar ga ik geen tijd meer aan spenderen, het is goed zo.

Ik zie gelukkig hoe mijn eigen situatie is en ervaar zachtheid en mildheid ten opzichte van OE-man, daar kan niemand hier iets aan veranderen.
Alleen ik weet wat er bij ons heeft gespeeld, daar kan niemand hier over oordelen.

Ik wens iedereen heel veel sterkte met zijn of haar eigen stuatie.

XXX

afscheid

GitteNN, ik wens je heel erg veel sterkte toe!
Voor jou gaat het niet werken en dat kan, het is goed dat je nu een beslissing hebt gemaakt en voor jezelf kiest.

Ik stop ook maar dan hier op dit forum.
Ben er nu te veel mee bezig op een negatieve manier en dat is zonde want het gaat goed met ons en ik richt me liever op het positieve!
Je leest nu eenmaal meer negatieve ervaringen hier, logisch want het loopt ook niet vaak goed af.
Het is ook een heel heftig en gevoelig onderwerp.
Iedereen heeft het anders meegemaakt, geen verhaal is gelijk, we staan er allemaal anders in.
Wens iedereen het beste toe in de toekomst en bedankt voor jullie steun en inbreng!
Volg altijd je hart....doe wat je goed lijkt en trek je niets aan van wat anderen daar eventueel van vinden.
Het is jouw leven dus maak er wat van!

Liefs Regenboog

Natuurlijk

Zolang als er behoefte aan is wil ik best meeschrijven, zeker als elke kant gewaardeerd wordt.
Mijn "verder" is dan niet samen geweest maar alleen en ik ervaar dat niet negatief.
Ik vind niet dat alle verhalen altijd positief hoeven te zijn, omdat ook dat de realiteit is, net zoals welke andere manier.
Alles is waardevol en iedereen mag er zijn, zelfs al zijn we het soms oneens.
Daar waar anderen niet tegen het negatieve konden, werd misschien vergeten dat alle positieve verhalen even pijnlijk kunnen zijn. Desalniettemin moet iedereen schrijven wat ze wil en moeten we elkaar waarderen en accepteren dat het niet altijd hetzelfde verloopt met de kruisjes in de huisjes.
Ik ga in elk geval niet weg.

Blijven

Het zou zekerlijk zijn als er hier nog lotgenoten over blijven, heel waardevol. X GitteNN

GitteNN,

Vraagje, (alhoewel ik niet weet of je de behoefte hebt om die vraag te beantwoorden).
Bij zo'n beslissing ga je niet over één dag ijs.
Heb je je wel eens zodoende afgevraagd of een andere therapeut tot een ander resultaat had geleid? Oftewel, heb je wel eens overwogen om naar een andere therapeut of een andere werkwijze over te stappen?

En heb je tips voor andere lezers waar ze op moeten letten wanneer ze bij een therapeut aankloppen?
---
Ps. Niet dat ik je wil gaan doen twijfelen aan je beslissing. Die keuze maak je, neem ik aan, uit behoefte aan het gevoel van bevrijding.

therapeut

Wat ik niet helemaal begrijp is dat het gaat over een andere therapeut. onze therapeut is wat mij betreft prima. echt helemaal goed.het ligt totaal niet aan haar. het ligt aan man. die praat niet.

grtjs.
GitteNN

Ik blijf

....hier op het draadje. Ik hoop dat ik af en toe wat nuttigs kan bijdragen. Een hart onder de riem kan steken. En respecteer ieders mening en beslissing. Ik snap je reactie wel hoor GitteNN. Mijn man is ook geen prater maar hij liet wel in handelingen blijken dat hij er voor wilde gaan. Zoals ik al eerder schreef het was meer een eenakter van mijn kant. Had hij geen blijk gegeven van spijt in wat voor zin dan ook dan had ik zeker anders beslist. Mogelijk laat je man het uiteindelijk toch ook nog uit handelingen blijken en is er nog hoop.... Sterkte GitteNN. We zullen je blijven steunen wat je ook beslist.

GitteNN,

Mijn vraag ontstond doordat je in deel 1 ( #445-455) nog positief over je man sprak en je je vooral focuste op truus.
Je ging je ook verdiepen in EFT. Vandaar dat ik vroeg wat er nu mis ging.

Je hebt eerder ook aangegeven dat maar een paar mensen ervan wisten. Alleen was het niet mogelijk om met hen over je gevoel te praten. Dat leidt over het algemeen tot eenzaanheid. Het niet kunnen praten met vriendinnen of familie, kan ook de valkuil zijn geweest waardoor je tot deze beslissing bent gekomen.

Ik weet niet hoe een therapeut een crisis aanpakt: of het wordt afgeraden met naasten te praten zodat je je soms zo alleen voelt of bestaat er tijdens een werkwijze wel ruimte om je emoties te delen, ( maar wel in beperkte mate).
Dat bedoelde ik met begeleiding therapeut. Ben je wel voldoende begeleid om om te kunnen gaan met momenten van diepe eenzaamheid.

Je geeft aan dat de therapeut prima was. Je beslissing stond los van de wijze waarop je therapeut te werk ging.

...

GitteNN sterkte! Ik heb eerder ook al een paar post geplaatst en lees dit topic vaak.
Nog even in het kort mijn verhaal; ik ben een man en ben ook ontrouw geweest. Ik heb een affaire van 5 maanden gehad. Ben zover gekomen door een combinatie van onzekerheid (intimiteit was er nauwelijks meer en ik ging aan mezelf twijfelen; zou ze andere mannen leuker vinden, ik doe er zeker niet meer toe, ben ik niet meer aantrekkelijk) en frustratie (voelde me afgewezen). Het werd ook een overtuiging dat als ik me afgewezen voelde, ik dacht "zie je nou wel, ze wilt je niet". Heb het meerdere malen aangekaart dat ik de intimiteit miste.
Anyway het is uitgekomen en ik heb er ontzettend veel spijt van. Stomste actie ooit die ik in mijn leven heb gemaakt. Had ik dat maar eerder ingezien, maar ik was gewoon 'blind', vond ook dat ik er recht op had.
Achteraf gezien na een intensieve coachingtraject, besef ik me pas wat voor pijn en verraad ik mijn partner heb aangedaan en wat voor ellende ik mezelf heb gebracht. Ik ben niet eerlijk geweest en heb geen respect getoond, terwijl ik dat belangrijke waarden vind. Ja, ik ben mezelf een periode verloren en daar voel ik me nog steeds erg schuldig over.

Zijn nu bijna 5 maanden verder en mijn partner heeft me (nog) niet laten vallen. Doordat ze al die tijd nog steeds naast me is gaan staan ondanks dat ze in het begin heel erg boos was en verdrietig (bij vlagen nog steeds, maar de scherpe randjes zijn iets minder geworden met de tijd) heb ik hoop dat het misschien weer goedkomt. Ik doe mijn best om het vertrouwen terug te winnen en dat kost heel veel tijd. Ik geef haar de tijd en ruimte en ben er voor haar als ze me nodig heeft. We doen af en toe leuke dingen samen en hopen stapje voor stapje weer bijelkaar te komen.

Als ik jou verhaal lees GitteNN realiseer ik me maar al te goed wat ontrouw met iemand kan doen. Pijnlijk! En dan dat ik daar zelf ook schuldig aan ben. Dit wil ik nooit meer. Ben ik ook absoluut niet meer van plan. Niet meer in de relatie met mijn partner, maar ook niet in een eventuele nieuwe relatie.

Nogmaals sterkte GitteNN!

Espe, nieuwsgierig

Wat bracht in het 'intensieve coachingstraject' bij jou precies het inzicht? Hoe ging die blindheid over in weer (je partner) zien?
Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar. Wat bracht jou tot het inzicht?

Inzicht

Dat ik een negatief zelfbeeld heb ontwikkeld tijdens mijn relatie. In mijn jeugd dacht ik altijd dat "het mooiste meisje van de klas" nooit iets met mij zou willen, want er zijn veel leukere/knappere jongens dan ik. Ik stapte dan ook nooit af op zo'n meisje, want dan zou ik zeker weten een blauwtje lopen was mijn gedachte. De "mindere meisjes" eromheen durfde ik wel op af te stappen.

Die onzekerheid kwam weer terug toen ik een relatie begon met mijn (nu nog) huidige partner. Ik zag en zie haar nog steed als zo'n mooiste meisje van de klas. Was van binnen altijd wel een beetje bang dat er kapers op de kust lagen die leuker waren en dat de relatie over zou gaan. Niet dat die negatieve gevoelens overheerste en ik mezelf als een jaloerse persoon gedroeg, dat deed ik helemaal niet. We waren juist heel gek op elkaar en het ging goed.
Tot op het moment dat door gebeurtenissen mijn partner burn-out verschijnselen kreeg. Was een periode van een jaar dat er geen ruimte was voor intimiteit wat begrijpelijk is van haar kant (zeg ik nu). Ik vond het moeilijk, voelde me elke keer afgewezen als ik toenadering zocht. Toen kwamen die onzekerheden en negatieve gedachten in volle hevigheid weer naar boven. Ging ook geloven dat het zo was wat uiteindelijk resulteerde dat ik intimiteit buiten de deur heb gezocht.

Het inzicht wat heb ik gekregen tijdens het coachingtraject is dat ik nu weet waar die onzekerheid vandaan komt, hoe krachtig negatieve gedachten kunnen zijn en hoe je de negatieve gedachten kunt ombuigen. Het is een leerproces en voor mijn gevoel gaat het best goed. En je er bewust van zijn, dat als die onzekerheid weer komt, je denkt; oh ja...

En nu ben ik dus bezig om mijn relatie proberen te redden. Ik weet niet waar het schip zal stranden. Ik heb mijn partner gekwetst, verraden en haar vertrouwen beschaamd. En de verhalen van sommige mensen hier laten mij zien wat voor pijn ontrouw met iemand kan doen. Het zal een lange weg worden en ik ga mijn best doen om het vertrouwen weer terug te winnen.

relatietherapie

kan iemand die hier ervaring mee heeft me nog een keer iets vertellen hierover. hoe ging dit?
ik ben er naar toe gestapt omdat ik vast zat en verder wilde. ben er nu even mee bezig maar de therapie richt zich op man. geen prater etc...wil hij wel meewerken?

hoe ging dit bij jullie?

grt
GitteNN

kapot OOK door truus

Waar ik ook zo mee worstel is dat naast man natuurlijk DE verantwoordelijke was ....zou ik zo graag willen weten of truus schuldgevoel is. al 1,5jaar worstel ik om dit drama een plek te geven. wetend dat bepaalde gevoelens nooit meer terug zouden komen. Waarom blijft iemand niet van een getrouwde vent af? ja ja eens...getrouwde man moet NADENKEN. nadenken over wat hij aanricht. Kan zo boos worden dat uiteindelijk IK degene ben die mijns inziens het meeste lijdt. Sorry doe een beetje slachtofferig maar ik vroeg hier niet om.

hoe worstelen jullie hiermee?

En dan?

Deze Truus heeft geen schuldgevoel al had ze het misschien toch beter niet kunnen doen. Waarom bleef ze niet van hem af? Simpel, ze was verliefd en had het gevoel dat hij en zij voor elkaar gemaakt waren. Zou het jou een beter gevoel geven als Truus er wel onder een torenhoog schuldgevoel gebukt gaat?
Ik vind het sneu voor jou dat je er al zolang last van hebt. Truus en je man gaan allang alweer gewoon verder met hun leven.

Gitte

Ik weet niet of ik je kan helpen, want ik kijk heel anders tegen truus aan. Ik probeer namelijk helemaal niet naar haar te kijken. Ik heb met haar niks te maken, ik heb met mijn man te maken. Ik vind er van alles van, ze was in een periode dat zij het moeilijk had veel bij ons over de vloer, of wij bij haar. Omdat mijn man en zij collega's waren hadden zij heel veel contact. En man is van het type teddybeer, bij hem storten heel veel mensen hun hart uit, dus ik keek er niet vreemd van op dat dat bij hen ook zo was. Tot het te laat was. Ik vind wel dat zij zich echt schandalig heeft gedragen, ze heeft nota bene met haar kinderen bij ons Kerst gevierd toen man en zij al verliefde gevoelens voor elkaar hadden. Van man vind ik dat zeker schandalig hoor, maar van haar ook. Ik ben dan ook echt ongelooflijk kwaad geweest op man toen hij dat opbiechtte. Ik voelde me zo ongelooflijk verraden en vernederd, dat is met geen pen te beschrijven. Ben hem toen zelfs letterlijk te lijf gegaan (doe ik anders noooooit, en het viel nog mee, ik stond oliebollen te bakken dus had een frituurpan vol kokend vet tot mijn beschikking .

Ja, ik vind het vreselijk wat er gebeurd is, ik vind ook dat ik hier niet om gevraagd heb en dat ik het al helemaal niet verdiend heb, en ik ben schandalig behandeld, maar daar probeer ik niet bij stil te blijven staan. Ik weet dat ik graag met man verder wil. Niet zoals het was, maar zoals ik altijd heb gevoeld/gehoopt dat het tussen ons zou kunnen en moeten zijn. En daar steek ik nu al mijn energie in. Ik hoop dat die boosheid en de pijn en het verdriet over het precieze hoe en wat van het vreemdgaan (en andere zaken) tegen die tijd zijn gesleten. En als dat niet het geval blijkt te zijn als we onze relatie opnieuw hebben uitgevonden, dan hoop ik dat ik dan alsnog met man aan het verwerken ervan kan werken.

Als ik jouw posts zo lees krijg ik echt het gevoel dat je je energie op de verkeerde richt. En dat zie je zelf denk ik ook zo, anders zou je er niet steeds op terugkomen. Zou het kunnen zijn dat het, ondanks de pijn die het veroorzaakt, focussen op haar toch makkelijker is dan te kijken naar andere zaken? Lijkt me interessant om te onderzoeken. En als je dat zelf niet lukt, is misschien een individueel gesprek met jullie therapeut een idee? Dan kunnen jullie samen onderzoeken waar de echte pijn zit, waar je precies van weg wilt blijven.

Gisteren hebben wij toevallig de eerste sessie bij de relatietherapeut gehad. Het was enorm heftig, maar ik ben zo trots op man, en blij met de manier waarop hij zich opstelt! Hij vertelde over een bijzonder zware week begin dit jaar en hoe hij een specifieke gebeurtenis ervaren heeft. Alleen al dat hij heeft verteld over hoe hij zich toen voelde was fantastisch. Hoewel voor mij zijn visie erg pijnlijk was, vond ik het wel heel fijn dat hij erover vertelde. Ik kreeg later ook de kans om mijn visie te geven, en dat was voor hem weer een eyeopener. Niet dat hij meteen zijn emoties en gevoelens ten aanzien van de gebeurtenis of mij kon veranderen, maar hij realiseerde zich toen pas dat wat ik had gezegd absoluut niet bedoeld was om hem te kwetsen, maar dat ik echt echt echt op de bodem zat en mezelf moest beschermen. Dat ik op het punt stond in te storten. Het voert te ver om het hele voorval te omschrijven, maar ik denk dat het voor ons allebei de meest heftige week van ons leven was. We nemen allebei de ander veel kwalijk uit die periode. Dat we nu van elkaar weten hoe we het ervaren hebben helpt enorm om begrip voor elkaar te krijgen.

Dus hoewel het echt waanzinnig heftig was, omdat al die emoties ineens weer boven kwamen, ben ik heel blij met wat het heeft opgeleverd.

Tot zover mijn ervaring met de relatietherapie. Maar alles valt of staat natuurlijk met of je man wel WIL. Mijn man is ook geen prater. Maar hij is wel zover dat hij ziet dat dat hem niet helpt bij wat hij wil bereiken, namelijk een gelukkig huwelijk en een fijne relatie. En dan liefst met mij, maar als dat niet lukt, weet hij nu al dat als hij in een volgende relatie dezelfde tactiek toepast, die relatie ook zal stranden. Die wetenschap motiveert hem. Weet jij hoe jouw man erin staat? Wil hij wel, maar weet hij niet hoe? Dan is het zaak een therapeut te vinden die hem daar wel toe kan 'verleiden'. De onze kan dat zeker, zij weet man op de juiste manier aan te spreken, en past allerlei tactieken toe om hem te laten praten. Met succes, dus.

Ik wens je heel veel succes en sterkte. Het is loeizwaar, dat weten we hier (bijna) allemaal.

Nog even:

Onze therapie is EFT. Ik geloof dat jij je daar ook in aan het verdiepen was, maar ik weet niet welke therapie jullie uiteindelijk gekozen hebben.

EFT

ik had over eft gelezen. maar naar 3 sessies voel ik me nog steeds in de fase waarin zij in kaart brengt voor haar zelf hoe onze relatie is/was.

krijgen jullie het vergoed? sorry ff zakelijk vraagje

Nee, relatietherapie wordt niet meer vergoed

En dan weer over de inhoud. Wij hebben een kennismakingsgesprek gehad waarin wij en zij de kans kregen te bepalen of we met elkaar in zee wilden. Vervolgens een intakegesprek waarin heel ons huwelijk en de problematiek besproken is, en waar we precies hulp bij willen. En vervolgens hebben we ieder een individueel gesprek gehad. Gisteren was dus pas de eerste 'echte' sessie.
Ik snap dat je ongeduldig bent, en ook dat het flink wat kost en dat je graag 'aan het werk' wilt en resultaat wilt zien. Maar als de therapeut niet helder heeft waar de schoen precies wringt krijg je ook geen passende hulp natuurlijk.

Hoe heb je de therapeut gevonden? Wij hebben haar via https://www.eft.nl/zoek-een-therapeut en dan hebben we gezocht naar een aanvullend getrainde therapeut. We hebben de mazzel dat ze ook nog eens praktijk heeft in onze woonplaats.

Jammer

was al enige tijd niet meer aan het meelezen maar kan het dan toch niet laten om nog eens te komen piepen.
Zo jammer om toch wel vrij negatieve dingen te lezen.
Bobbie, ik snap je wel dat je er helemaal klaar mee bent en dat het voor jou als een paal boven water staat: ik accepteer dit niet, nooit! Maar als ik tussen de regels door lees in jouw berichten, en vergeef me als ik dat verkeerd interpreteer, zat je huwelijk helemaal niet zo goed en was er weinig respect.Kijk in dat geval zou ik dus ook onmiddellijk de boeken dicht doen, game over, done!
Er wordt ook gezegd:
'Maar verraad is voor mij het ergste dat je een partner kunt aandoen naast welke mishandeling dan ook. Je huis moet veilig zijn, mijn huis was een leugen.'

Wel, je huis moet idd veilig zijn en mag geen huis vol leugens zijn. Tot zover ben ik meer. En ontrouw is idd een soort van verraad. Maar wanneer je verhalen leest van Fay, van Espe... dan zie je toch dat het niet zomaar verraad is. Daar zit zoveel meer pijn van en persoonlijke geschiedenis achter. Het is volgens mij de kunst om net die dramatiek van simpel verraad uit het geheel te ontrafelen en stil te staan bij de hoe en waaroms. En de minste mishandeling is zoveel erger dan ontrouw, tweehonderd procent zeker weten, daar zou ik nog geen dag langer moeten over nadenken. Ontrouw en mishandeling zijn in de verste verte niet te vergelijken.

Daarmee bedoel ik helemaal niet dat ontrouw goed te keuren is. Ik blijf het heel pijnlijk vinden en na anderhalf jaar na uitkomen van, ben ik er nog dagelijks mee bezig. Natuurlijk heeft het me heel veel pijn gedaan. Maar ik kan echt wel naar het geheel kijken en sommige dingen snappen. Neem ik daarmee een stuk van de verantwoordelijkheid voor de ontrouw mee op? Neen hoor, totaal niet, dat was zijn verantwoordelijkheid en had ik nooit van hem verwacht. Maar ik wil wel een deel van de verantwoordelijkheid opnemen voor het niet lekker draaien van de relatie in die tijd, voor het niet zien van zijn pijn op dat moment, voor het mijn bitcherig gedrag als ik boos was. Ik durf gerust van mezelf zeggen dat ik toen ook niet zo'n mooi mens was. Maar de ene mens kan alles van zich afschreeuwen en roepen en de andere neemt de gemakkelijke weg en vlucht in iets anders. En nogmaals, ik neem hiermee geen medeverantwoordelijkheid voor de ontrouw maar wel voor de fouten die binnen de relatie gemaakt zijn. Mijn therapeute zei vaak: binnen een relatie ben je met drie: 1.jezelf 2.je partner 3.je relatie. Je kan perfect naast elkaar functioneren met1&2 en toch 3 totaal verwaarlozen. Denk maar aan alle workaholics, sportfanaten, etc Alleen is deze manier van relatiefalen minder pijnlijk voor de partner. Maar eigenlijk is dit ook een vorm van ontrouw zijn aan de relatie op zich, aan de nummer 3

En dat brengt me bij al dan niet een therapeut nodig hebben. Ja iedereen beslist dat voor zich natuurlijk. Maar echt waar mensen, ik had het zonder hen niet gered. Ik was een wrak, zag alles ook zwart/wit, stond niet open voor enige beschouwing van het geheel en wou zelfs niet meer leven. Enerzijds door mijn man die er mij echt doorheen gesleept heeft, die alle therapieën zelf heeft opgestart, zowel voor mij als voor hem als voor ons samen en anderzijds door een heel nieuwe kijk op relaties en het leven durf ik nu echt met honderd procent zekerheid zeggen: wij zijn hier sterker uitgekomen. Het lijkt of sommigen dat moeilijk kunnen geloven en toch zeg ik dit met hele grote overtuiging.

En voor Gitte, ik hoop echt dat je verder geraakt, welke weg dat dan ook moge worden. Ik zou je enkel willen aanraden om geen beslissingen te nemen als je erg overstuur bent. Je kan altijd nog later weg als alles wat bezonken is, als er wat meer rust en ruimte is. Of een tijdelijke fysieke scheiding kan ook wat inzichten brengen. En misschien is je man geen prater maar dan moet je één ding voor ogen houden: wil hij niet of kan hij het nog niet. Als er van zijn kant geen wil is om tot oplossingen te komen dan begrijp ik je beslissing. Als het " niet kunnen" is dan kan therapie zeker helpen. Ik heb mijn man tijdens de therapieën zien openbloeien, heb hem dingen horen zeggen die zo mooi waren en ik nooit gedacht had die uit zijn mond te horen. Het heeft me zoveel moois gebracht.

Alleszins veel sterkte aan iedereen
En hier heeft de liefde overleefd en gewonnen, hoor. I'll drink to that!

Maete, dankjewel voor je post

Net het zetje dat ik weer even nodig had om toch door te gaan.

Wij zijn net met therapie begonnen, en ik was zwaar onder de indruk van wat man voor sprongen heeft gemaakt in de afgelopen weken, hoe de therapeut hem helpt om op zoek te gaan naar zijn gevoelens en hem helpt om die onder woorden te brengen (nu klinkt dit heel erg alsof ze hem aan het handje neemt, maar het is eerder de goede vertaling maken). Daar ben ik heel blij mee, en het versterkt mijn geloof in hoe het tussen ons kan zijn/worden.

Maar... ik merk dat ik heel erg worstel met alle pijn en verdriet die hij veroorzaakt heeft. En waar hij nog altijd niet genoeg verantwoordelijkheid voor neemt in mijn ogen. Ik weet niet of ik nog wel genoeg geduld en energie heb om te af te wachten of zijn gevoel voor mij ooit weer terugkomt. Want dat we elkaar beter begrijpen en beter met elkaar kunnen praten wil nog niet zeggen dat hij weer van me gaat houden. Hoewel de therapeut op een bepaald moment opmerkte, dat zelfs op ons diepste punt, toen man allang uit ons huwelijk was gestapt, hij nog steeds door mij geraakt werd, en dat dat erop wijst dat er wel degelijk (veel) gevoel voor mij zit, ook al zegt hij van niet. Dat zette man en mij aan het denken. Dus ik heb hoop, zeker, maar het gaat me niet snel genoeg denk ik.

Ach, ik heb al zolang geduld gehad, heb al zo lang hard aan mezelf gewerkt, hoop gehouden, meegewerkt en me flexibel opgesteld, dat ik nu geen energie meer heb. Waar jouw man de kar trok, omdat hij de veroorzaker van de acute problemen en pijn was, heb ik dat bij ons gedaan. Ik wil van man erkenning van al mijn pijn en waardering voor hoe ik het de afgelopen bijna 2 jaar heb gedaan. Morgen ben ik aan de beurt bij de therapeut (man vorige week dus), ik schort het oordeel wel of niet doorgaan maar op tot daarna. Maar dankzij jouw post ben ik wel iets positiever gestemd, ik hoop dat ik daarmee de sessie morgen wel iets positiever kan insteken, dus dankjewel.

Die jaren van onzekerheid

Kunnen nu eenmaal niet overnieuw gedaan worden, hoe graag je die ervaring en herinnering hieraan ook zou willen uitwissen.
Een diep dal waar je ook weer uit omhoog geklommen bent. Een diep dal waar je liever niet in rolt omdat het geen leuke tijd vertegenwoordigt. Dat geldt niet alleen voor jezelf maar ook voor je partner. Hij kan het ook niet uitwissen, hij kan alleen laten zien dat hij ook met jou verder wilt omdat hij je waardeert om wie je bent.

XXX

Da's heel graag gedaan! En wat het leven je ook brengt... het is de kracht in onszelf die ons uiteindelijk overeind houdt. Geloof vooral in jezelf en in al je kwaliteiten want die hebben we allemaal. Ik duim voor jullie allemaal x

ik blijf ook het verdriet het bedrog de vernedering alles. de vele leugens. telkens weggaan om iets wat ik m zo gunde...en dan was hij naar haar.

nee ik ben gestopt met therapie. werkt niet. als man wil leren praten moet hij dat zelf maar organiseren. ik werk aan mezelf. ik kan alleen voor mezelf voelen en zorgen. wil er best zijn als hij hulp wil maar ik heb alles zelf uitgezocht wat dit een plek geven aan gaat. hij deed er nooit iets aan. wel er voor mij zijn hoor. dat zeker wel en ook, tot nu toe, laten zien dat hij met mij door wil en berouw heeft. maar de therapie in de huidige vorm werkt niet voor mij.
ik ben nog steeds zoekende. wil weg. wil geen verdriet voor kinderen en ga zeker niet oud worden met hem. ik leef nu en deal met wat er nu op mn bord ligt en beloftes doe ik niet meer.

ik zou ook best wel eens tegen truus willen zeggen wat ze aangericht heeft. dat lijkt me zo heerlijk.
snachts word ik nog wel eens wakker en drukte t liefst een kussen op t gezicht van man.
het kost ook allemaal zoveel energie. focus op mn werk (waar ik nu zit) lukt bijna niet.

pffff t blijft kut.
excusez le mot

Ja maar Gitte

Je schrijft steeds dat je vanwege de kinderen niet uit elkaar wil, maar dat je echt niet oud gaat worden met hem. Ik ga er van uit dat je daarmee bedoelt dat je bij je man blijft tot de kinderen de deur uit zijn. Maar hoe zie je dan die tussenliggende periode voor je? Gewapende vrede? Jarenlang? Geen intimiteit meer tussen jullie, alleen nog maar samen de kinderen opvoeden?
Het is geen veroordeling hoor, ik ben echt benieuwd naar hoe je dat dan vorm wilt geven.
Wij hebben ook voor die keus gestaan toen bleek dat onze zoon overspannen was en acuut veel zorg nodig had. We konden het zelf niet opbrengen daarnaast ook nog een scheiding te handelen, en ook voor zoon vonden we dat niet kunnen op dat moment. Viel echt letterlijk in dezelfde week, het zetten van de handtekening onder het convenant en de diagnose van zoon. Maar we vonden allebei dat alleen maar 'bij elkaar blijven' ons niet zou gaan helpen. Vandaar de keuze om deze kans aan te grijpen om toch aan de relatie te werken, en daarnaast ook aan onszelf. Jij maakt nu duidelijk een andere keus, wel bij elkaar blijven maar niets doen aan de relatie. Wat verwacht je daarvan?

En ben het met je eens, het blijft kut . Ook hier nog steeds gebrek aan focus op mijn werk (q.e.d., zit nu op mijn werk...).

weet je

ik heb ook geen idee hoe ik dit moet vormgeven. voor mijn gevoel heb ik er echt heel hard aan gewerkt. maar mijn aantrekkingskracht is weg. ik voel steeds minder voor hem. sterker nog ik voel me fijn als we niet bij elkaar zijn.

het is voor mij het fundament voor een liefdesrelatie. Trouw zijn aan elkaar. Ik voel me nu in een driehoeksverhouding zitten. ook al is zij niet meer in beeld. het schuldgevoel van hem maakt me niet meer uit. telkens als hij zegt dat hij van me houdt of dat ik zijn alles ben denk ik 'slijmbal'

het glipt weg.

het is wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die zich niet kan focussen

Maete 2

"Het is volgens mij de kunst om net die dramatiek van simpel verraad uit het geheel te ontrafelen en stil te staan bij de hoe en waaroms. En de minste mishandeling is zoveel erger dan ontrouw, tweehonderd procent zeker weten, daar zou ik nog geen dag langer moeten over nadenken. Ontrouw en mishandeling zijn in de verste verte niet te vergelijken."

Ik ben niet boos, geergerd of negatief, ik wil het alleen nog een keer uitleggen. Het is mijn manier van voelen, ervaren en vinden en daarom juist, ook al is niet iedereen het daarmee eens. Dat vraag ik ook niet, het is mijn gevoel in mijn situatie en in mijn leven. Zo kijk ik ook naar alle anderen hier: het is jullie situatie en daarom juist, alleen jullie kunnen zeggen hoe jullie het ervaren.
Toch werd dat niet geaccepteerd en mensen werden zelfs venijnig en zo leek het of ik heel andere dingen had gezegd, die niet klopten.

Ik heb totaal niet de behoefte gehad om een excuus, reden, oorzaak, noem maar op voor zijn verraad te hebben. Even heel zwartwit: niet elke jongere uit een achterstandswijk groeit crimineel op, niet elke jongere met een moeilijke jeugd of die poezen plaagt wordt een seriemoordenaar en niet iedereen die in de war is met zichzelf gaat vreemd. De oorzaak verzacht voor mij niets. Een amputatie blijft een amputatie, wat de oorzaak ook is. Over mishandeling gesproken: ik vind verraad mishandeling, alleen op een ander vlak. Niet hetzelfde als lichamelijk geweld, wel hetzelfde als emotioneel geweld en verwaarlozing. Dat is er met mij gebeurd, dus ik kan dat zeggen en dat accepteer ik echt van niemand en dan ben ik nog veel langer in mijn huwelijk gebleven dan menigeen had gedaan. Voor de kinderen, die dat trouwens mijn stomste beslissing ooit hebben gevonden en dat zelf niet zo zouden oplossen.

Ik vind het jammer dat er hier niet "negatief" gesproken lijkt te mogen worden. De waarheid is nu eenmaal rauw en ik vind het tekort doen aan een groep vrouwen die er gewoon nog steeds moeite mee hebben. Ik ben gewoon niet zo dat ik roep hoe geweldig het allemaal was en is als dat niet zo is. Ik zeg dan hoe het voor mij daadwerkelijk voelt. En dat is klote. En daar moet niemand iets vanaf willen doen of dat maar negatief vinden. Alsof je alleen mag juichen en roepen hoe sterk mensen zijn geworden, ik begrijp dat niet zo. Wel dat die mensen zich zo voelen, dat is het niet, maar dat dat de enige vorm van reageren mag zijn.
Ik zou het bv heel prettig vinden als op een rottige dag iemand naast me kwam zitten en zou zeggen: rot he meid, takkewereld ook.
Op zo'n moment wil ik ook wel eens iemand die met me huilt of net zo boos is, met wie ik het mag delen.
Niet altijd wil ik dan horen: kop op hoor, je kunt het, je wordt er sterker van, alles komt weer goed.
Dat wil toch niet iedereen? Die verdeling in mening en steun mag er dan toch gewoon zijn? Ik kap het positieve niet neer, ik wil het omgekeerde ook niet eigenlijk.

Master ps

Bobbie, ik snap je wel dat je er helemaal klaar mee bent en dat het voor jou als een paal boven water staat: ik accepteer dit niet, nooit! Maar als ik tussen de regels door lees in jouw berichten, en vergeef me als ik dat verkeerd interpreteer, zat je huwelijk helemaal niet zo goed en was er weinig respect.Kijk in dat geval zou ik dus ook onmiddellijk de boeken dicht doen"

Ik wist van niets, niet van een slecht huwelijk, er was geen ruzie, geen waarschuwingen niets en voor elke vraag die ik ooit mocht hebben gehad kwam altijd een sus-antwoord. Was het perfect?
Welnee, maar ik ben nog nooit in het leven van perfectie uitgegaan.
Mijn partner hoeft helemaal niet perfect te zijn en ik ben het ook niet. Trouw is voor mij 1 van de basisbehoeftes van een relatie. Ik ben niet weggegaan omdat mijn huwelijk wel of niet goed was, dat is te fixen. Ik ben weggegaan na verraad.
De reden was niet een leven vol ellende hoor, hij kon overal nooit zo goed wat aan doen, hij was eigenlijk slachtoffer. Een zere pink had zijn reden kunnen zijn.

Therapie voor stellen heb ik nooit gevolgd, dat stelde ik voor en hij wilde niet. Ik zei dat ik door ervaring met therapie weet hoe het in elkaar stak. Het komt allemaal wat op hetzelfde neer en omdat ik helaas aanvoel hoe het werkt is het effect nihil.

Bobbie

Ik had een hele lange post gemaakt maar heb hem uiteindelijk niet geplaatste. Het leek er te erg op dat ik met je in discussie ga en dat wil ik helemaal niet.
Toch wil ik kort nog even zeggen dat er absoluut ook negatieve verhalen mogen zijn want niet alles eindigt in schoonheid.
Maar ik heb het wel moeilijk als er dingen geschreven worden als "ontrouw is nog erger dan mishandeling". Wie help je daar nu mee? Zeker jezelf niet want dan blijf je alleen maar vasthangen in boosheid. En zeker de anderen niet die op zoek zijn naar een luisterend oor en naar wijze raad.

En ik wens je toe dat je af en toe iemand hebt die z'n arm om je schouder legt en waar je kan uithuilen. Maar ik wens je nog meer toe dat je mensen om je heen hebt die je uit je verdriet en boosheid kunnen halen. Want die voel ik nog heel sterk bij jou. Op zich is daar niets mis mee maar die helpen je niet verder. Pas als je die kan loslaten komt er innerlijke rust. En dat wens ik je toe

Je schreef ooit dat je nog gelooft in de eeuwige liefde tot aan de dood en dat het meestal zelfs zo gaat. Wel daar moet ik je teleurstellen... als je naar de cijfers van echtscheidingen en overspel kijkt dan weet je wel beter. Liefde is door de jaren heen een moeilijk iets en mensen doen mekaar vaak pijn, soms niet eens beseffende waar ze mee bezig zijn. Dat is nu eenmaal des levens. Ik heb geleerd dat niets meer vanzelfsprekend is en dat er in het leven geen zekerheden zijn.. Nooit!

Sterker nog. Ik heb mezelf wel eens proberen in te beelden of ik in onze mindere periode in ons huwelijk had kunnen verleid worden. Ik durf daar niet eens volmondig "neen" op antwoorden. Ik denk als je iemand ontmoet waar je even de realiteit kwijt kan, dat je snel in iets belandt wat je eigenlijk niet gepland had. Ik denk echt ook dat velen pas nadien ten volle beseffen wat ze hebben aangericht. Ben je daarom een slecht mens? Ben je een mishandelaar? Ik denk het echt niet. Je bent gewoon een mens die op een slecht moment een zware fout heeft gemaakt. En laat ons eerlijk zijn, die zelfs als het huwelijk toch blijft duren daar ook wel een prijs voor betaald.
En ik ben niet naïef, ik besef dat het ten allen tijde nog kan foutlopen en ik zou het nooit een tweede keer pikken.
Maar ik ben wel blij, vooral voor mezelf, dat we die tweede kans krijgen. Ik voel me innerlijk bevrijd sedert ik de boosheid heb kunnen laten varen en het gewoon menselijk heb leren bekijken.
Ik voel me ook bevrijd sedert ik gestopt ben met zwart/wit denken, want het leven zit vol met vele tinten. Ik ben ook gestopt met te denken dat alleen mijn idee het juiste is. De geschiedenis is bezaaid met dictators die allemaal rotsvast geloofden dat hun idee en hun waarheid de juiste was met desastreuze gevolgen.
Enige mildheid en relativering maakt het leven zoveel makkelijker en in de eerste plaats voor mezelf. Vooral IK word daar gelukkiger van.

En Bobbie, ik hoop echt dat je je hierdoor niet aangevallen voelt. Want ik wens echt iedereen het beste toe en vooral dat we boven ons verdriet en onze pijn mogen uitkomen x