Van me afschrijven Partner met woede uitbarstingen

vraag jezelf dit af

Je man kan niet veranderen, anders was dat al gebeurd... Ik maak uit je stuk op dat hij ook al hulp heeft gezocht. Dus de bereidheid was er al eerder. En toch gaat het mis.

En het is dan wel niet dagelijks, maar het is blijkbaar erg genoeg dat de buren erdoor gealarmeerd zijn en je dochter het huis uit loopt en pas terug komt als jij er bent. Twee kinderen hebben al een negatieve mening, zeg je ook.

Je hebt nu een grens gesteld. Je vindt het moeilijk, dat snap ik heel goed. Been there, done that (en veel ervaring met een ontploffende partner)
Ik vraag normaliter altijd of er al eerder stappen zijn genomen om de relatie te redden. Praten, therapie, dat soort dingen. Zie je daar nog mogelijkheden of is de koek, na de agressietraining die niet werkte en het effect dat het inmiddels op je kinderen heeft, echt op?

Mijn 2 centen (maar die zijn behoorlijk gekleurd door mijn eigen ervaring): ook ik ben gestopt in het belang van de kinderen. Scheiden is schadelijk, maar een leven in het mijnenveld vvan een onveilig thuis is nog onveiliger.

Heeft je dochter professionele begeleiding voor haar problemen?

Ook noem je zijn slechte jeugd als excuus. Triest voor hem, maar geen excuus om zo tekeer te gaan dat de buren overwegen de politie te bellen.

Pas geleden was hier nog een topic over eenzelfde probleem: zo opzien tegen de scheiding terwijl je eigenlijk geen alternatief meer had:
http://www.ouders.nl/forum/relaties/ik-zie-op-tegen-de-scheiding en http://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/co-ouderschap-of-ruime-omgangsregeling

Hier staan heel nuttige tips in! Al je vroeg niet eens zozeer naar tips, maar je zegt het zelf al: van je afschrijven maar ik gaf je toch deze tips omdat je laat doorschemeren eigenlijk de beslissing al genomen te hebben.

Sterkte met alles!

sterkte

Tja, veel herkenbaarheid. Op eieren lopen. Een mijnenveld. Erg vermoeiend en onprettig.

Ik denk dat je uiteindelijk zelf wel voelt wanneer jouw grens bereikt is. Dan is het tijd om de stekker eruit te trekken.

Overigens: je schrijft over die agressietraining. Dat die toch niet geholpen heeft.

Is daarbij ook duidelijk geworden waardoor de agressie bij hem de kop opsteekt?

En is hij behalve bij die ca 4 x per jaar, tussendoor ook wel vaak boos/geirriteerd? Of zijn het echt alleen 4 uitbarstingen per jaar (maar wel heftige dus, zo te lezen)?

Veel sterkte ermee.

hmmm

Ik weet t niet. Mijn man kan ook wel eens in de zoveeltijd ontploffen! Maar dan ook echt! De laatste keer vloog het deurtje van het keukenkastje eruit en gilde mijn oudste echt de hele buurt bij elkaar. Ik schaamde me kapot tegenover de buurt, maar ja...ach...zo 3/4 keer in het jaar...Na een half uur is de boel weer gezakt en loopt ie nog even rond te briezen en te tieren. Niet perfekt nee. Ook niet altijd pedagogisch verantwoord. Maar een lieve vader die andere dagen van het jaar.
Ik zelf zou er niet om scheiden. Kinderen zien ook dat ze over de grens gaan en wat dat met iemand kan doen. Leren ze ook van hoor. Mijn puber gilt dan ook wel moord en brand en roept dat het een waardeloze vent is, terwijl ze hem dagen later doodknuffelt want haar pappie maakt een broodje kroket voor d'r...

Elisabeth

Jij zegt: Maar een lieve vader die andere dagen van het jaar.

Zit daarin niet het verschil?

maar

Die man van Zonnebloem is toch op die paar keer na, ook verder prima? Hij wil dat die pubers wat meer doen in huis, wordt niet echt gehoord door 4 mensen,want vrouw vindt t niet erg om veel te doen, of maakt er niet zo'n heisa van, maar hij wel...en dat frustreert lijkt me. Tja..ik weet het niet. Wat geef je je kinderen als voorbeeld als je je man ook niet serieus neemt en samen ergens in het midden uitkomt met afspraken die over de kinderen gaan?
Ik zou echt met man praten en vragen hoe hij het voor zich ziet 3 pubers en meehelpen. Dan een middenweg kiezen en dan samen optreden tegen de kinderen. Dan neem je hem serieus, hij heeft niets meer om boos om te worden en de kinderen doen ook wat meer.
Of denk ik nu te simpel? Kan natuurlijk...

Elisabeth

In de openingsposting lees ik dit:

Hij wil regels. Ik kan hem daar tot zekere hoogte in tegemoet komen maar heb steeds t gevoel op eierschalen te lopen. De woede uitbarstingen komen daar uit voort zegt hij en ik geloof dat maar voor n klein gedeelte. Hij is ook een moeilijk persoon dwz over veel dingen n punt maken.

Dat "ik geloof dat maar voor een klein gedeelte" en de laatste zin geven mij een heel ander beeld dan de situatie die jij van bij jullie thuis schetst.

hmmm

Oké dat kan. Logisch ook want het is bij iedereen anders. Maar het kan ook zijn dat met pubers un huis de dingen weer even aangescherpt moeten worden. Het zijn geen kleine kinderen meer en ze hebben meestal tegenspraak. Dus ja, dat zorgt natuurlijk ook voor frustraties bij die man want ze doen gewoon niet meer wat je wil dat ze doen
Dus om grip te houden wil ie meer regels. Zo komt t op mij over. Toch blijven praten samen denk ik. Straks zijn de kinderen de deur uit, en dan? Samen is het wel goed? Of slaat ie er op los?
Of onderdrukt ie je geestelijk?

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties. Het maakt me wel weer aan t twijfelen. Ik weet dat we van elkaar houden maar of dat genoeg is...? Iemand zegt dat ik hem wat meer tegemoet zou kunnen komen in hoe hij het wil. En dat het pubers zijn inmiddels dus de evt regels zouden aangepast moeten worden. Maar ik denk dan van hoe komt het dat hij dit al had vanaf t begin dat we kinderen kregen? En bovendien, is t echt begrijpelijk dat iemand zodanig zichzelf verliest in zijn boosheid dat het voor degene op wie t gericht is zich heel bang en bedreigd voelt? Ja, ik heb begrip voor t feit dat hij zich niet gehoord voelt... Maar heeft niet iedere ouder dat gevoel soms? Zeker met pubers? Het gaat er mij om dat het ten alle tijden veilig moet zijn. En tuurlijk is er overal wel iets en wordt er wel eens geschreeuwd etc. Wat kan ik verder nog doen?? Therapie etc? We hebben t wel even gehad met al dat gepraat. Ik wil 100% garantie dat dit nooit meer gebeurt! Ik hou van hem we zijn ook al zo lang samen. Dat gooi je niet zomaar weg pfff missch is tijdelijk uit elkaar n optie. Maar mijn dochter spot zelfs met me: je gaat m zeker nog n kans geven (ha ha).

Vier keer per jaar?

Als iemand je vier keer per jaar fysiek te lijf gaat, bagatelliseer je dat dan ook? Ik vind vier keer per jaar een woede-uitbarsting echt abnormaal veel.

reactie

"Het maakt me wel weer aan t twijfelen. Ik weet dat we van elkaar houden maar of dat genoeg is...?"

Nee, dat is niet genoeg. Ik ben er van overtuigd dat hij ook leuke kanten heeft, maar dat betekent niet dat je daarmee de minder leuke kanten moet bedekken.

"Iemand zegt dat ik hem wat meer tegemoet zou kunnen komen in hoe hij het wil. En dat het pubers zijn inmiddels dus de evt regels zouden aangepast moeten worden."

Water bij de wijn doen, een compromis zoeken, is altijd gezond.
Maar ik zou (ik ben daar nogal zwartwit in) zijn woede-uitbarstingen niet de aanleiding vinden om dat te gaan doen. Daarmee beloon je zijn gedrag. "Als ik maar hard genoeg brul verandert ze wel".

"Maar ik denk dan van hoe komt het dat hij dit al had vanaf t begin dat we kinderen kregen? En bovendien, is t echt begrijpelijk dat iemand zodanig zichzelf verliest in zijn boosheid dat het voor degene op wie t gericht is zich heel bang en bedreigd voelt?"

Kinderen verstoren je dagelijkse ritme. Wie daar gevoelig voor is kan sneller irritatie/overprikkeling ondervinden. Zoiets probeer je zoveel mogelijk te verbergen, behalve in een veilige, besloten omgeving. Het gezin.

Je vraagt of een dergelijke boosheid begrijpelijk is. Ja, in sommige gevallen wel, als de irritatie of overprikkeling te hoog is opgelopen.
Maar je moet je dat niet afvragen.

Je moet je wel afvragen of het AANVAARDBAAR is. En ik denk dat je het antwoord daarop wel weet.

"Ja, ik heb begrip voor t feit dat hij zich niet gehoord voelt... Maar heeft niet iedere ouder dat gevoel soms? Zeker met pubers? Het gaat er mij om dat het ten alle tijden veilig moet zijn. En tuurlijk is er overal wel iets en wordt er wel eens geschreeuwd etc."

Precies. We schieten allemaal wel eens uit onze slof en zeggen of doen dingen die we beter niet hadden kunnen zeggen of doen. Daarna bieden we onze excuses aan en praten we het uit.
Maar in welke mate doen we dat? Op een dusdanige manier dat je huisgenoten het gevoel hebben in een mijnenveld te leven? Dat de buren rechtop in bed zitten en zich afvroegen of ze de politie moeten bellen>

Een zielige jeugd is geen excuus om je naasten zo te behandelen. Nooit.

"Wat kan ik verder nog doen?? Therapie etc? We hebben t wel even gehad met al dat gepraat."

Zo te horen is er al het één en ander geprobeerd. Waar leg jij je grens? Hoe lang sta jij nog toe dat je man jou en de kinderen zo behandelt?

"Ik wil 100% garantie dat dit nooit meer gebeurt!"

Die garantie krijg je niet.

"Ik hou van hem we zijn ook al zo lang samen. Dat gooi je niet zomaar weg pfff missch is tijdelijk uit elkaar n optie. Maar mijn dochter spot zelfs met me: je gaat m zeker nog n kans geven (ha ha)."

Ik begrijp dat je van hem houdt. Ik lees dat jullie al heel veel hebben gedaan, o.a. die agressietraining.
Als je dochter zulke dingen zegt en twee van je kinderen volgens jouw zeggen een "negatieve mening over hem" hebben, vraag ik me echter af of er echt sprake is van één uitbarsting per kwartaal, of dat er toch meer speelt.

Eerlijk gezegd heb ik heel sterk het gevoel dat je kinderen dat beter inzien dan jij.

Moeilijk hoor

Wat ik zou doen, denk ik, is toch voorlopig uit elkaar.
Weet je, je kunt snel genoeg weer bij elkaar komen.
Laat hem nu maar eens zweten. Ik zou helemaal niets doen. Hij heeft jullie grenzen overschreden. Laat hem maar kijken hoe hij dat oplost. Jij hoeft geen oplossing te verzinnen want het is zijn probleem. Als jij dit (weer?) oplost dan is het gewoon wachten tot de volgende keer.

Om nou meteen te gaan scheiden

Tsja, een man die helemaal uit zijn panty gaat is niet leuk en geen goed voorbeeld. Elke keer is er een te veel, het zou fijner zijn als het niet gebeurde. Lang leve de beheerste ouder.
Maar vier keer per jaar is nou ook weer niet onoverkomelijk. Als hij tussendoor een prima vader is.
Het lijkt erop dat het tussen jullie niet in evenwicht is. Jij vindt het niet nodig een groot beroep op de kinderen te doen en de kinderen vinden dat natuurlijk wel best. Jij vindt het niet nodig om veel regels te stellen en de kinderen vinden dat natuurlijk wel best. Maar voor het feit dat jouw man een huishouden voor ogen staat waarin de kinderen leren dat het niet slecht is om een bijdrage te leveren en dat ze niet dood gaan van een paar regels is als ik je zo lees nul aandacht. Om eerlijk te zijn: zijn boosheid is geen goed voorbeeld, maar je pubers al het werk uit handen nemen en je man negeren is óók geen goed voorbeeld. Jij wijt het aan zijn slechte jeugd. Maar je niet gehoord voelen in huis - en dat is wat er bij jullie thuis gebeurt met je man - levert echt meer frustraties op dan jij nu kennelijk denkt.
Jij zegt dat je man zonder aanleiding ontplofte, maar je was er niet bij. Zou het kunnen dat hij ontplofte omdat hij zich niet gehoord voelt, niet door jou en niet door jullie pubers?
Hier wordt ook wel eens geschreeuwd uit woede. Niet fraai. Maar ik heb nog geen moment een scheiding overwogen. Ook omdat het altijd bij schreeuwen blijft. Fysiek geweld is er niet. Wat dat betreft dramatiseert Vesper het wel erg, want er is een enorm verschil tussen iemand die zijn hart eens luidruchtig lucht of die erop timmert.

Azorac

Mee eens hoor. We zijn er niet bij geweest, maar men draaft hier wel weer heel snel door richting scheiding. Iedereen wordt wel eens boos of gaat wel eens uit z'n dak. Met 3 pubers onder je dak moet je wel bijna een heilige zijn om dat niet te doen.

En aan de ene kant gaat het heel goed met de kinderen, maar er heeft er wel eentje een borderline stoornis en als die boos het huis uitloopt is het natuurlijk (alleen) papa's schuld.

Mijn oudste zoon is nog geen puber en ook geen borderliner maar die is ook wel eens boos het huis uit gelopen.

We zijn allemaal anders, maar sommige mensen hebben erg veel moeite met conflictsituaties en gaan die liefst geheel uit de weg. Misschien is de TS er zo eentje met dat 'geen punt van maken'. Misschien moet TS anders op een assertiviteitscursus o.i.d? Om de balans terug te krijgen.

Ik klets maar wat en mischien zit ik er wel helemaal naast. Maar ik ben in ieder geval niet de enige kletskous van dit draadje.

Ad en Zonnebloem

Tja, noem het doordraven...

Een puber die boos het huis uitloopt is tot daaraan toe maar als dan blijkt dat de buren op punt van politie bellen staan...

We kunnen alleen maar afgaan op wat hier staat.

Zonnebloem, schiet me opeens te binnen: hoe weet je dat van de buren? Hebben ze je dat verteld? Ik zou ze vragen om bij de volgende uitbarsting waar ze van schrikken (dus echt een heftige, dat moeten ze zelf maar beoordelen) inderdaad die politie te bellen.

De buren

Tsja, dat de buren op het punt van bellen staan, zegt me niets. Door de spotjes op tv krijgen mensen de indruk dat ze bij elk decibelletje dat het huis uit glipt de kinderbescherming moeten bellen.
Ik dank de hemel op mijn blote knietjes dat wij geen bellerige buren hebben, anders stond er hier geregeld politie op de stoep. De puberteit verloopt hier (met één kind met PDD-NOS en de reacties van de andere twee pubers en onze ook niet immer gelijkmatige humeuren) luidruchtig. Zodra er een kind uit huis gaat, zullen de buren een grote bos bloemen krijgen. Wij laten de buren, die als hobby verbouwen hebben, op hun beurt weer lekker jarenlang schuren zonder te klagen.

Reageren

Tjee wat n uiteenlopende meningen. Ik wil toch graag nog reageren. Hortensia, ik heb met de buren goed contact en zij zijn zeer redelijke mensen en echt niet "bellerig". Als zij zeggen dat ze zich zorgen maakten dan menen ze dat oprecht. Zoals gezegd kan ik mijn man tot op bepaalde hoogte tegemoet komen met zijn wensen. Er word hier nogal makkelijk gezegd (ad) dat ik een of andere zeurkous ben, maar zo zit t niet in elkaar. Natuurlijk begrijp ik dat iemand die zich niet gehoord of begrepen voelt gefrustreerd kan raken. Maar in mijn ogen geeft dat hem niet t recht iedereen hier bang te maken. Ik heb dit te vaak meegemaakt en voor mij is dit niet acceptabel meer. Het is ook niet zo dat er even geschreeuwd is maar zeker meer dan n half uur (volgens kids en buren). Mijn man is in t dagelijkse leven ook niet de makkelijkste. Hij maakt zich bijv al druk als ik de katten nat voer geef ipv brokken. "Ze moeten gewoon brokken leren vreten" . Dan zeg ik weer van joh maak je niet druk over zoiets. Of bijv dat hij t heel onprettig vind dat er steeds lessen op school uitvallen daar kan hij zich ook zo druk om maken terwijl ik denk wat maakt t uit...alsof je daar iets aan kan doen?! Ander voorbeeld: teveel verschillende shampoos in de badkamer, teveel keuze voor op je brood (hagelslag en dan ook nog chocopasta wat n overdaad) en zo zijn er dus te veel dingen die hem frustreren waar ik niet altijd grip op heb. Ik wilde in eerste instantie van me afschrijven maar sommige reacties wilde ik toch op reageren. Ik zou t liefst gewoon doorgaan met hem want ik hou van hem maar op deze manier lukt t gewoon niet. En ik mag toch ook zijn wie ik wil zijn? Aanpassen oke maar n gedeelte van jezelf moet je toch mogen behouden het gaat toch ook over je eigen identiteit? Of zit ik er naast....

Mmhh Zonnebloem

Nu klink je toch een beetje als mijn partner..
Waardoor ik me ook vaak niet serieus genomen voel.
Als het aan hem ligt doen de pubers hier niets in huis.(prima als je het daarover eens bent hoor, maar dat zijn we dus niet!)

Ik maak me ook geregeld druk om dingen. Tuurlijk slaat dat nergens op. Dat weet ik zelf heus wel. Maar het is écht olie op het vuur als iemand tegen je zegt 'maak je niet zo druk'.

meta-gesprek

Zonnebloem, volgens mij wordt het tijd voor meta-gesprekken tussen jou en je man. Je vindt allebei dingen belangrijk, maar niet hetzelfde en je respecteert elkaar daar niet in.
Dus als je respect voor elkaars meningen kunt terugvinden, dan kun je daarna afspraken maken over wie 'gelijk' krijgt en hoe je elkaar niet afvalt (niet voor de kinderen, maar ook niet voor elkaar).

overigens wil ik hier absoluut niet mee zeggen dat schreeuwen en boos zijn goed zijn, maar ze zijn een symptoom volgens mij en zeggen dat hij wat rielekster moet zijn is nou niet echt helpend.

gr Angela

jezelf zijn

Zonnebloem, je schrijft "En ik mag toch ook zijn wie ik wil zijn? Aanpassen oke maar n gedeelte van jezelf moet je toch mogen behouden het gaat toch ook over je eigen identiteit?"

Dat gevoel herken ik helemaal.

Over de voorbeelden kan ik me voorstellen dat anderen daar een ander beeld bij hebben dan ik, gewend aan een gecompliceerde man (in zijn gedrag dan).

Vraag je af: wat gebeurt er als jij wel jezelf bent?

Wordt zijn gedrag dan beter of nog slechter of maakt het eigenlijk niet uit?

En als je dus merkt dat zijn gedrag - als je jezelf bent - jou niet aan staat, vraag je dan af of je verder met hem wilt leven.

Misschien is het goed het meta-gesprek daarover te hebben. Mag jij jezelf zijn of ziet hij dan aldoor dingen bij jou, in huis of bij de kinderen, die hem niet aan staan? En maakt hij jou daar dan een verwijt van?

Is hij bereid om ook over zijn eigen boze gedrag te praten?

Misschien goed om het draadje "schreeuwen tegen de kinderen" te lezen of je daar ook herkenning in vindt. Er zijn nl. meer partners die zich onprettig gedragen.

En de grote vraag is: kan en wil jij veranderen (en daardoor het gevoel hebben dat je niet jezelf kunt zijn) of kan hij (nog) veranderen?

Regels

Het lastige aan dat soort vragen is dat man het vraagt en moeders het dan moet uitvoeren met de kinderen. Gaat niet gebeuren.
Maar mensen zijn toch altijd met zichzelf bezig. Mogelijk dat vader het thuis te chaotisch vind en meer voorspelbaarheid en duidelijkheid en rust wil?
Misschien is daar wel wat te winnen.
Sommigen gaan als ze thuis komen een uurtje knutselen in de garage of zich anderszins ontspannen.
Ik zou ook proberen vader en kinderen meer uit elkaar te houden en daar duidelijk over te zijn. Als je zelf maar steeds twijfelachtig bent omdat je denkt dat er toch ook wat in de vraag van je partner zit waar jij wat mee moet is het voor je partner ook niet duidelijk.
Duidelijk is: ja, meehelpen in het huishouden door pubers is een prima principe. Maar laat maar aan mij over hoe we dat gaat en hoe ver dat komt. Het zijn wel pubers, dus liever laat je dat met rust als je er boos om wordt. Kalmte zal je redden. Geef liever zelf het goede voorbeeld en houdt je aan de werkzaamheden thuis die je je voorgenomen hebt.

Daar wil het namelijk ook nog weleens aan mankeren. Vader tiert over zaken die bij hem juist veel te wensen over laten. Valkuil.

Duidelijkheid kan een hoop gedoe schelen.

zonnebloem

"Er word hier nogal makkelijk gezegd (ad) dat ik een of andere zeurkous ben,"

Mmm, dit is wel interessant, wat je hier zegt. Ik zeg nl. nergens dat je een zeurkous bent, alleen dat jouw conflictstijl misschien wel erg afwijkt van die van je man en kinderen.

Ik noem mezelf 'niet de enige kletskous'. Da's wat anders dan een zeurkous en die *andere* zeurkousen daar had ik vooral mijn medeposters mee op het oog die ietwat op hol sloegen qua scheidingsadviezen naar mijn bescheiden mening.

Maar jou zeurkous noemen, nee, dat heb ik noch gedaan, noch bedoeld.

Zonnebloem

Ga jij wel eens tekeer tegen hem? Zo van: hou nou eens op met je gezeur! Je mag je er druk om maken,maar ik doe dat minder! Dwing me niet om me er ook druk om te maken en práát gewoon in plaats van te schreeuwen.
En was ie altijd al'moeilijk' of is dat iets sinds er pubers zijn?

Politie

Als een volwassene zo erg uit zijn dak gaat dat je er de politie bij moet halen als buur, lijkt dat me geen gevalletje 'we verliezen allemaal wel eens ons geduld'. Ik heb er hier in huis een gehad die bij driftbuien nog wel eens de sirene los gooide. Dat was een kind. Tegen de tijd dat ze volwassen zijn mogen ze er wel een keertje vanaf zijn, want het is nergens voor nodig.

meer aan de hand

Wat mij opvalt is dat het gevoel van (in elk geval twee) van je kinderen over je partner, hun vader, zo negatief is. Een lieve vader die 4 keer per jaar uit zn dak gaat heeft toch meer basis bij zijn kinderen. Bovendien, als de band verder echt goed zou zijn, zouden kinderen zich ook zorgen maken als papa zo boos wordt. Waarmee ik bedoel; er is meer aan de hand dan die paar uitbarstingen, gezien de reacties van jullie kinderen.

Dat klopt

Dat er meer speelt dan 4 uitbarstingen per jaar. Hij is gewoon n moeilijke vent en soms juist helemaal niet, dan is hij eerder onverschillig. Maar hij preekt veel teveel tegen de kinderen en hij wil maar niet snappen dat dat zinloos is tegen pubers. Met onze jongste zoon is zijn band nog goed dwz zoon is zeer sociaal ingesteld en wil alleen maar dat we een gelukkig gezin zijn. Bij de middelste (zoon) heeft hij t al te vaak verpest. Vorig jaar (en dat soort dingen vergeet je niet) is man opeens zo boos geworden omdat hij t eten vies vond en hem met zn gezicht in zn bord duwde. Hij heeft daarna telkens wel veel spijt, maar dat zal me intussen n worst wezen. Word weer boos als ik eraan denk. Kijk, dit heeft niks met opvoeding te maken toch...
Met dochter is de band verschrikkelijk. Hij heeft haar n keer natgespoten met de tuinslang toen hij boos was, en steeds maar haar naar boven sturen om elk akkefietje en zelfs n keer tegen zoon gezegd dat hij haar n klap moest geven (lang geleden). Ze gaat niet meer naar school, heeft sinds 2 jaar allerlei psychische problemen terwijl het daarvoor prima ging. Maar over haar band met haar vader dus...ze jaagt hem bijna de deur uit en schreeuwt tegen hem van wanneer vertrek je nou es.. Ik moet er bij zeggen dat zij al 2 jaar een ontzettend moeilijk geval is. Schelden pesten etc en mij helemaal op eisen. Voor de rest van t gezin ook niet tof.
Wij hebben n garage/huisje in de tuin waar man nu zoveel mogelijk is. Er is bed, douche, magnetron aanwezig. Misschien is t geen slecht idee om dit voort te zetten. Hij zoveel mogelijk daar. Dat kan ik duidelijk naar de kinderen maken want zij willen ook weten waar ze aan toe zijn. Of zou dit alleen maar voor meer verwarring zorgen.

ooooooooohhhh

kijk, dan snap ik wat je bedoeld....tja....dan wordt het moeilijk!
Jeetje, dan loop je op je tenen, ja. niet alleen door je man, maar ook door je kinderen en diegene die er straks het meest last van heeft is het kind dat zich nu koest houdt en de lieve vrede wil bewaren...meestal, denk ik.

Dan zou ik ook zeggen: Lieverd, ga jij lekker daar in de garage wonen, dan ben je er wel, maar ook weer niet. Dat geeft voor iedereen rust. En zo af en toe iets samen ondernemen als gezin. Maar ik denk dat ik dat met kinderen en man zou bespreken. Samen. Zodat het voor iedereen duidelijk is. Ja, ik denk dat ik dat zou doen.

En..

Het is misschien niet het ideale plaatje, wat jullie in je hoofd hadden, maar jullie hebben wel een ideale oplossing voor de hand liggen,namelijk een eigen plek in de buurt(garage) die hij zich compleet eigen kan maken. Dat is toch ook wel fijn, vind ik....denk ik.

Garage

Dat lijkt n prima oplossing. Maar hij komt toch steeds ook binnen en vraagt of hij iets kan betekenen. Zo heeft hij ook al n paar keer gekookt. De 2 jongens hebben daar geen moeite mee maar dochter vraagt steeds naar wanneer we nou es gaan scheiden. Toen ik zei dat ik erover denk hem weer n kans te geven werd ze heel boos. Ik vind dit echt zooo moeilijk. Zij wil niets van haar vader weten. Ik moet er wel bij zeggen dat zij zeer gevoelig is en snel boos of verdrietig is. Ze heeft geen vriendinnen meer en vind dat alles de schuld van n ander is. Ze "plakt" echt zo aan mij dat t soms lijkt alsof ze mij voor haarzelf wil hebben. Mijn man wil mij echt niet kwijt, maar zo kan t ook niet echt verder.

Iedereen anders

Iedereen heeft zijn eigen grenzen en ik kan die van jou niet bepalen.
Maar als wie dan ook mijn kind met haar hoofd in een bord etenzou duwen.
Ik kan me amper verzachtende omstandigheden voorstellen, maar zelfs bij zwaar overspannen bijvoorbeeld één keer en nooit weer iets wat er ook maar op lijkt.

Ik ben eerst en vooral verantwoordelijk voor de fysieke en emotionele veiligheid van mijn kind. Dit klinkt niet veilig.

Ik kom uit een gezin waar wel eens dingen gebeurden. Ik vond vooral de tijd er tussen naar. Hoe is de stemming? Gaat het fout? Daar hoor je als kind niet op te letten vind ik.

Ik had mijn man dus al lang veel verder dan het tuinhuisje gestuurd. Liever harmonisch alleen dan zo samen.

Als je wel door wilt moet je wat doen. Vanzelf komt het niet goed. Dan zit je nog vijf jaar zo. Toch praten over jullie relatie, over gezamelijke regels. Toch kijken naar zijn uitbarstingen. Ik neem aan dat hij een collega niet met zijn hoofd in een bord eten duwt? Kan hij zich niet beheersen, weglopen desnoods, of wil hij het ook niet? Vindt hij het terecht? Wat doet jullie interactie.
Met systeemtherapie wordt er naar het hele gezin gekeken. Welke rol heeft iedereen en hoe triggeren jullie elkaar? Hoe komt je dochter weer uit deze (toch hele verdrietige) situatie? Het maar laten sudderen lijkt mij niet verantwoord.