Van me afschrijven Partner met woede uitbarstingen
Ik heb al vaker op dit forum om advies gevraagd en steeds is het prettig om te lezen hoe andere mensen over dingen denken. Bovendien is t fijn om dingen van je af te schrijven. Heb n relatie al 25 jaar sinds mijn 20ste. We hebben 3 kids inmiddels van 15 16 en 17. Mijn partner heeft leuke en minder leuke kanten. Net als ieder ander. Door alle jaren heen heeft hij steeds zeker 4 x per jaar een woede uitbarsting. Het gaat steeds goed tot hij zijn frustraties te hoog heeft laten oplopen. Meestal gaat t over de kinderen. Hij vind dat ze niet betrokken zijn en te weinig bijdragen in t huishouden. Volgens mij puber eigen maar goed. Wij komen maar niet op 1 lijn. Ik ben zo'n moeder die vind dat t prima is, "ik doe t wel". Ze zijn verder goed bezig.. Gaat goed op school, roken niet, geen foute dingen/vrienden etc. Tuurlijk vraag ik ook wel es wat zoals tafel afruimen etc maar vind t erg moeilijk om daar een groot punt van te maken. Partner wel. Hij wil regels. Ik kan hem daar tot zekere hoogte in tegemoet komen maar heb steeds t gevoel op eierschalen te lopen. De woede uitbarstingen komen daar uit voort zegt hij en ik geloof dat maar voor n klein gedeelte. Hij is ook een moeilijk persoon dwz over veel dingen n punt maken. Hij heeft n zware jeugd gehad. Ik een zorgeloze. Hoe dan ook het is laatst weer gebeurd: ik kwam thuis van mijn werk snachts en voelde dat er iets mis was. Hij was dus uit zijn plaat gegaan tegen de kinderen. Zonder aanleiding had hij keihard tegen ze geschreeuwd zo erg dat de buren rechtop in bed zaten en bijna de politie wilden bellen. Mijn oudste kind (waar het niet goed mee gaat, zij heeft depressieve buien en waarsch n borderline stooornis) is overstuurd de deur uitgelopen. Die kwam later weer thuis toen ze wist dat ik terug zou zijn. Ik ben zo boos op mijn partner. Dit is de zoveelste keer. Ik heb gezegd nu echt niet meer verder te willen, vooral in t belang van de kids. Nu "woont" hij inmiddels een week in de garage en probeert langzaam weer toenadering te zoeken en lief en aardig te zijn. We praten er wel over en hij zegt dat hij t wel snapt etc maar speelt ook n beetje slachtoffer. Wat moet ik nu met n man die over het algemeen wel normaal functioneert maar eens in de zoveel tijd ontploft. Agressietraining heeft hij al gedaan. 2 van mn kinderen hebben al n "negatieve" mening over hem. Ik vind t echt heel moeilijk om deze stap in mijn eentje door te zetten.
borderline
Je noemt even tussendoor je dochter met (vermoeden van) borderline. Dan heb je dus geen gezin waarmee het met iedereen goed gaat, maar een gezin met best een hoop spanningen lijkt mij.
Wat doet je man aan ontspanning/sport/uitlaapklep? Hij klinkt me behoorlijk gefrustreerd en rigide, maar een dochter met borderline verschijnselen zal hem ook niet in de koude kleren gaan zitten. Was hij ook al zo voor jullie huwelijk in stress situaties?
wanhoop
Inmiddels n paar maanden verder en de situatie als volgt...wij zijn weer "gewoon" samen. Mijn partner zal nooit uit elkaar willen en ik ben te laf om het door te zetten. Ik kan bovendien blijkbaar makkelijk schakelen, over iets heen stappen en verdergaan en hem vergeven. Vind het aan 1 kant ook rot voor hem als ik bij hem zou weggaan. Hij heeft geen familie en weinig vrienden. Hij is al ver boven de 50. Plus als ik zo om me heen hoor welke financiële gevolgen erbij komen kijken als je uit elkaar gaat schrik ik daar van. Maar.....met mijn dochter gaat het erg slecht en ik maak me giga zorgen. Zij blijft maar pushen. "Ik wil n nieuwe start ergens anders. Wanneer gaan jullie nou uit elkaar". Ze is diep ongelukkig en zei gisteren dat als ze dood zou zijn, ze eindelijk geen pijn meer zou voelen. Het is niet de 1e keer dat ze zo praat. Sinds 4 jaar gaat t steeds slechter met haar. Van n meisje dat er goed uitzag en spontaan en blij was is ze nu psychisch een wrak. Onverzorgd, 2 scholen begonnen en t niet kunnen volhouden vanwege sociale angsten. Bij allerlei instanties hulp gehad maar het gaat steeds slechter. Nu zit ze in n dagbestedingsinstelling zodat we de lpa niet op ons dak krijgen. Ze is bijna 18. Ik voel me machteloos. En vraag me vaak af..is dit iets wat sowieso was uitgekomen in haar pubertijd of komt het echt door de rottige eigenschappen van mijn partner? Want als ik bij hem weg moet om haar te "redden" dan doe ik dat! Maar het is ook niet goed voor haar als het lijkt alsof ik bij hem weg zou gaan omdat zij het wil. Toch? Maar dit wordt behoorlijk ondraaglijk. Bijna dagelijks als ik met partner bijv aan tafel kopje koffie drink begint zij te stoken. "Wanneer gaan jullie scheiden?" Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Hier laat ik t even bij...Mijn hoofd loopt over en zou zoveel meer willen zeggen maar dat is ook niet handig voor degenen die het lezen. Het is eigenlijk pure wanhoop. Ik hoop dat ik het n beetje duidelijk heb neergezet en hoop toch wel heel erg op wat advies. Alvast bedankt! Voor ieder die dit leest....
Je geeft haar teveel macht
Waarom laat je toe dat ze dat soort dingen roept?
En verder: ze is bijna 18. Gaan scheiden om haar te redden is een beetje aan de late kant.
Het komt op mij over dat je dochter zo haar eigen problemen heeft en nu een lekkere kapstok heeft om die aan op te hangen: het gedrag van haar vader! Waarbij ik de woede-uitbarstingen van je man echt niet wil bagetaliseren, maar haar doel zou moeten zijn: hoe kom ik op eigen benen, en niet: hoe kan ik steuken in de relatie van mijn ouders.
Je kiest niet echt en 'verzint' allerlei redenen waarom scheiden geen optie is. Daarmee leg je de keuze buiten jezelf. De belangrijkste taak in je leven is volgens mij het bschermen van je kinderen. En je hebt altijd een keuze. Echt.
Wat wil JIJ?
Je partner wil niet scheiden. Je dochter wil wel dat jullie scheiden.
Je vindt het rot voor hem, want hij is 50+ en heeft geen familie. Jij voelt je verantwoordelijk voor zijn leven. En hij vindt dat blijkbaar prima, weigert zelf iets van zijn leven te maken en stelt zich afhankelijk van jou op. Geen wonder dat hij je niet kwijt wil.
Met je dochter gaat het niet goed. Mijn vraag is: komt dat echt door jouw partner of gebruikt ze dat als excuus en gaat het sowieso niet zo goed met haar, ook als je wel een goede relatie had?
Je dochter en je partner bepalen. Ze trekken je aan je. En jij wordt er gek van.
Maar wat wil JIJ? Los van je bijna volwassen dochter en je partner die allang volwassen had moeten zijn?
zo voelt het ook
Dat ze beiden aan me trekken. En idd ginny ik moet dat niet toelaten dat ze zulke dingen roept. En dat niet toelaten beperkt zich tot het praten met haar en dat ik tegen haar zeg dat dit moet stoppen. Dan zeg ik tegen haar dit is ook je vaders huis en je kunt niet vijandelijk blijven doen. Maar mijn man vind dat ik een straf moet geven. En hier gaat t steeds mis. Ik zou niet weten wat voor straf ik hier op moet zetten. Ze is ook niet echt te straffen. Bijv telefoon afpakken. Doet haar niks. Ze heeft toch nauwelijks contacten. Maar dit geld overigens ook voor onze zoons. Ze hebben wel eens n grote mond. Dan verwacht mijn partner dat ik er iets aan doe Als ik dan zeg dat hij dat zelf maar eens moet doen word hij geïrriteerd en zegt dat hij niks kan doen omdat ik het er toch niet mee eens zou zijn. Maar dat is niet zo. Zolang hij redelijk is vind ik dat het moet kunnen. Verder is het idd wel zo dat dochter psychische problemen heeft en denk ik dat het niet waar kan zijn dat het alleen aan de uitbarstingen van vader kan liggen. Dus als wij uit elkaar gaan ben ik sowieso nog lang niet klaar met haar. Iig bedankt voor de reacties.
Zonnbloem
Hoe is het nu?
Maar...
Wat zegt jouw man nu zelf over de laatste woede-uitbarsting? Zit hij er uberhaupt mee?
