Vakantie samengesteld gezin: ben ik de zeikerd?
Ik lat met mijn vriendin. Zij heeft twee kinderen (pubers), ik heb twee dochtertjes (van 6 en 7 jaar). We hebben het weleens over samenwonen gehad. Om verschillende redenen (als het niet werkt, moeten mijn kinderen daarna weer aan een nieuwe situatie wennen, met 6 in huis is wel druk, etc) huiverig. Vaak gezegd dat we eerst maar eens 'n vakantie moeten zien te overleven.
De vakantie hebben we gehad en die is me niet meegevallen. Ik schrijf maar even op wat me vooral heeft gestoord. Daardoor komt het misschien negatiever over dan het is.
Vooraf geen plannen o.i.d. gemaakt. Activiteiten e.d. zijn niet verplicht. Als iemand niet mee wil, dan is het verder prima als 'ie wat anders gaat doen. Dus niemand hoeft met tegenzin mee. Toch was dat wel vaak het geval bij haar kinderen. Ze wilden per se altijd overal mee naar toe. Maar daar zaten ze dan verveeld erbij. Lang gezicht, 'zeuren' dat ze terug naar het hotel willen...
Ik heb mijn kinderen geleerd dat ze 3 keer per dag eten, tussendoor fruit en soms snoep, chips of een ijsje. Op vakantie kan er wat meer, maar niet elke dag de hele dag door vette troep.
Haar kinderen zaten bij het ontbijt al aan de friet. Met mijn kinderen was het dan elke keer
discussie waarom zij dat niet mogen.
Haar kinderen beginnen ook direct na het ontbijt met snoepen, chips en snacken. Eigenlijk zo
ongeveer de hele dag door. Met mijn kinderen is het dan ook elke keer discussie waarom zij niet elke keer of zoveel mogen snoepen.
Met het avondeten was het ook elke keer gedoe. Haar kinderen lusten bijna niks. Ze lusten eigenlijk alleen friet, pizza en dingen die uit de frituur komen. Qua vlees verder alleen varkensvlees en kip, mits gefrituurd of in veel olie gebakken. Bij bv. de Burger King vragen ze zelfs nog of de sla van de burger af kan. Mijn kinderen lusten bijna alles. Ik ook. Mijn vriendin ook.
Als we het hadden over wat we gingen eten, wilden haar kinderen vooral naar de Mac, Burger King, Pizzahut. Elk restaurant waar geen friet of frituur op het menu stond, werd met veel misbaar door ze afgewezen. Ze liepen dan ook vaak demonstratief door. Gevolg was dat waar we gingen eten eigenlijk bijna elke keer werd aangepast op degenen die bijna niks lusten. Uiteindelijk vonden we dan altijd wel wat op de kaart, maar toch... ik vind het de omgekeerde wereld. Keer is niet erg, maar keer op keer. Haar kinderen hebben overigens allebei een BMI van (dik) boven de 30. Persoonlijk vind ik dat onverantwoord. Kreeg dan voortdurend commentaar dat ze niet hadden gedacht dat ik zo'n gezondheidsfreak was.
Ze wilden ook vooral naar restaurants waar het eten snel wordt geserveerd. Als ze zelf het hoofdgerecht op hadden, begonnen ze de rest al op te jagen, omdat ze weg wilden. Dat lieten ze dan duidelijk blijken. Ook "voor hun beurt" bij de ober om de rekening vragen of zeggen wat we geen desert willen, terwijl dat niet was besproken. Aan tafel zaten ze ook voortdurend (luidruchtig) op hun telefoon.
Ik, mijn vriendin en mijn kinderen vinden het gezellig om met mooi weer buiten nog wat te drinken. Maar haar kinderen zaten elke keer weer te jagen om zo snel mogelijk weer in het hotel te geraken. Persoonlijk hoeft het voor mij dan niet meer. Vaak dan maar naar het hotel gegaan en daar in de buurt met m'n kinderen nog wat gedronken of een ijsje gegeten.
Haar kinderen gingen dan op hun kamer liggen. Op hun telefoon en dergelijke. De moeder kreeg ook voortdurend verwijten en katterige opmerkingen omdat ze hun Playstation niet mee mochten nemen op vakantie.
Naar mijn kinderen vond ik ze vaak negatief. Op het strand bijvoorbeeld met banana boats e.d. De jongste mocht niet overal op en wilde op sommige dingen niet op. Haar kinderen zaten dan te 'zeuren' dat ik ook mee moest, de jongste maar even (voor je weer terug bent, ben je vaak 15 minuten verder) alleen moet laten. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik een 6-jarig kind alleen laat op een druk strand. Waarna ze dan vaak weer negatief reageerden op mijn jongste dochter, alsof door haar schuld dingen niet konden. Heb zelf toen tegen ze gezegd dat we met z'n alleen naar het strand gaan, het samen uit en samen thuis is en dat als het zo moet, ze de volgende keer meer alleen moeten gaan.
Een van haar kinderen heeft ook de "tic" om voortdurend op de hakken van zijn voorganger te lopen. Niet soms per ongeluk, maar als je er 10 minuten voor loopt, dan heeft hij 4-5 keer op je hakken gestaan. Dan wordt het gewoon irritant. Zo ook bij mijn kinderen. Als ze er wat van zeiden, dan reageerden haar kinderen ook weer erg negatief. Alsof mijn kinderen zeuren en zeikerdjes zijn. Hetzelfde met speelgoed. Hij heeft de neiging om speelgoed uit elkaar te draaien, te buigen, etc. Resultaat is elke keer dat het kapot is. Waarna je weer dezelfde discussie hebt.
Of bij de kermis. Zelf wilden ze uren hangen bij speelautomaten waar je punten kunt winnen voor knuffels of speelgoed. Als mijn kinderen ergens in wilden, dan reageerden ze meteen negatief, alsof daar geen tijd voor is. Of dat het kinderachtige attracties zijn, attracties voor baby's en meer van dat.
Richting het einde van de vakantie wat vaker met mijn kinderen alleen op pad geweest. Heb het er toen uiteraard met hen over gehad wat ze er van vonden. Aanvankelijk zeiden ze dat ze het leuk vonden. Toen gezegd dat als dat niet zo is, dat ze dat eerlijk mogen zeggen en dat dat geen probleem is.
Toen zeiden ze dat ze liever met mij alleen op vakantie gaan.
Overdrijf ik nu? Persoonlijk vind ik het echt verschrikkelijk zo'n vakantie met haar kinderen erbij. En mijn kinderen vinden het blijkbaar ook leuker met mij alleen. Wat voor mij dan weer het belangrijkste is, omdat ik vooral ga zodat mijn kinderen een leuke tijd hebben, wat anders zien dan Nederland.
Ik moet er niet aan denken eigenlijk om nog een keer in deze samenstelling op vakantie te gaan. Laat staan om 24/7 in zo'n situatie te zitten.
Mijn kinderen kunnen soms ook enorm vervelend zijn. Dat geef ik meteen toe. Maar ik ga dan dat gedrag niet belonen en ik laat het dan ook niet elke keer op z'n beloop. Soms moeten ze ook even ergens bij zijn of ergens wachten wat ze niet zo leuk vinden. Da's het leven. Net zoals dat ze niet altijd hun zin krijgen met bijvoorbeeld wat te eten of speelgoed dat ze willen hebben.
Als ik het helemaal aan mijn kinderen over zou laten, dan snoepen ze ook de hele dag, loop ik elke dag alle speelgoedwinkels in de buurt af, gaan ze zo laat mogelijk slapen, kijken ze allerlei films die bedoeld zijn voor veel oudere kinderen en weet ik wat al niet meer.
Je kunt kinderen niet altijd hun zin geven.
weet je Max, ik denk dat ik redelijk eerlijk ben. Natuurlijk vind ik mijn kinderen redelijk gelukt, ik sta nog steeds achter mijn opvoeding (op een paar dingen na dat ik tegenwoordig heel anders zou doen) en ik ga niet liegen over het feit dat het reuze handig is dat mijn partner geen eigen kinderen heeft. Nogmaals, jij vind het een cliché, dat mag. Ik ben echt kritisch ten opzichte van mijn kinderen voor sommige dingen maar een openbare forum is niet de plek om hun zwakheden of andere problemen te bespreken. Mijn toenmalige stiefkinderen vond ik geen makkelijke pubers, om allerlei redenen die eigenlijk buiten hun schuld lagen. Gezinnen mengen lijkt me het allermoeilijkste wat er is, diep respect voor de weinige mensen bij wie het lukt.
Sini
Sinilind schreef op 14-08-2022 om 22:08:
weet je Max, ik denk dat ik redelijk eerlijk ben. Natuurlijk vind ik mijn kinderen redelijk gelukt, ik sta nog steeds achter mijn opvoeding (op een paar dingen na dat ik tegenwoordig heel anders zou doen) en ik ga niet liegen over het feit dat het reuze handig is dat mijn partner geen eigen kinderen heeft. Nogmaals, jij vind het een cliché, dat mag. Ik ben echt kritisch ten opzichte van mijn kinderen voor sommige dingen maar een openbare forum is niet de plek om hun zwakheden of andere problemen te bespreken. Mijn toenmalige stiefkinderen vond ik geen makkelijke pubers, om allerlei redenen die eigenlijk buiten hun schuld lagen. Gezinnen mengen lijkt me het allermoeilijkste wat er is, diep respect voor de weinige mensen bij wie het lukt.
Sini
Maar mensen bespreken dat soort zwakheden wel over stiefkinderen en dat is waar ik over val; het maakt ze kwetsbaar en de voorwaardelijkheid die er naar eigen kinderen is, mist.
HarrieDelSol schreef op 14-08-2022 om 21:33:
Mijn kinderen kunnen soms ook enorm vervelend zijn. Dat geef ik meteen toe. Maar ik ga dan dat gedrag niet belonen en ik laat het dan ook niet elke keer op z'n beloop. Soms moeten ze ook even ergens bij zijn of ergens wachten wat ze niet zo leuk vinden. Da's het leven. Net zoals dat ze niet altijd hun zin krijgen met bijvoorbeeld wat te eten of speelgoed dat ze willen hebben.
Als ik het helemaal aan mijn kinderen over zou laten, dan snoepen ze ook de hele dag, loop ik elke dag alle speelgoedwinkels in de buurt af, gaan ze zo laat mogelijk slapen, kijken ze allerlei films die bedoeld zijn voor veel oudere kinderen en weet ik wat al niet meer.
Je kunt kinderen niet altijd hun zin geven.
HarrieDelSol, ik vind je echt hilarisch en kan je nauwelijks nog serieus nemen.
Het heeft ook geen enkele zin iets tegen je te zeggen want je negeert het totaal en blijft je eigen plaat afdraaien.
Ok dan, laatste poging 
je hebt het steeds over ‘een beetje meewerken’. Zelf nooit puber geweest? Puber onder moeilijke omstandigheden?
Pubers (de meesten!) werken gewoon niet mee. Die moet je paaien, manipuleren, er een weg mee vinden, en je moet vooral van ze houden.
Helemaal eens met diegenen die zeggen dat als je als stief niet bereid bent tot dat laatste, blijf dan vooral uit de buurt.
En moeder? Schandelijk zoals ze afgemaakt wordt hier op het forum, na deze eenzijdige en summiere informatie.
Misschien voelt ze zich wel heel erg klem zitten.
Het lijkt me in ieders belang als deze relatie wordt afgekapt.
Eens Pinokkio.
Mijn therapeut zei ooit tegen me dat ik een mantra moest gebruiken als een kapotte grammofoonplaat.. maar dan in de positieve zin. Jeetje Harrie wat blijft jou plaat hangen..
Volgens mij heb je nog steeds geen enkel idee wat een puberbrein door maakt. Ook niet na alle adviezen.
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van deze in jou ogen rampzalige vakantie.
Ik wil het vanuit het standpunt van de twee kinderen bekijken. Geen vader, en een moeder die geen grenzen lijkt aan te geven. De kinderen krijgen haar pinpas mee, kunnen zich zonder gevolgen vervelend gedragen aan tafel, mogen alles eten wat ze willen. Zo’n onbegrensde wereld is voor kinderen heel onveilig. En nu gaan ze op vakantie naar een voor hen ver en onbekend land met een redelijke onbekende man en kinderen. Ze krijgen ‘een eigen kamer’ terwijl de man met hun moeder en twee schattige jonge kinderen op een andere kamer gezellig samen verblijven. Natuurlijk hoeven ze niet mee als deze man met hun moeder en de kindjes ‘leuke’ dingen gaan doen, waarom blijven ze niet lekker op hun kamer? Hoe angstig moet dat zijn: een moeder waar je verder niet zoveel aan hebt, maar die een nieuwe man met slanke, goed luisterende kinderen wel heel leuk lijkt te vinden, alles wat zij niet zijn, in een onbekend land, met onbekend weer en eten en activiteiten? Een moeder die het prima lijkt te vinden om ook zonder hen ergens te gaan eten. En dan zijn ze ook nog een heel ongemakkelijke periode in hun leven, de puberteit.
Het feit dat ze zich aan je lijken vast te klampen als hun moeder er niet bij is lijkt mij dan ook geen teken dat ze graag bij jou willen zijn, maar meer een uiting van angst: help, wij kunnen het niet alleen hier op deze vreemde plek, we hebben geen solide basis om op terug te vallen.
Goeie post, Hippocampus.
Er waren natuurlijk vier kinderen mee op vakantie. Mijn kinderen ook. Activiteiten die we deden waren ook niet typische kleine kinderdingen. Ook op de kermis zitten mijn kinderen liever in iets waar ze net iets te jong voor zijn dan in de draaimolen. Ook een jet-ski, hoge zipline, parasailen, banana boat achtige dingen zijn niet echt "kleuterachtige dingen".
Mijn kinderen, vooral de oudste, kijken erg op naar oudere kinderen en willen dan graag "meedoen".
Ze zeuren en jengelen ook weleens. Bijvoorbeeld toen we gingen shoppen, wat vooral moeder en dochter heel leuk vonden. Duurde mijn kinderen (en zoon) te lang. Dan maak ik ze duidelijk dat ze zich moeten gedragen. Gejengel ga ik dan niet belonen met "ok, dan gaan we wel met z'n allen weg uit de outlet en wat anders doen".
Dat van die kamerindeling. Een kamer voor met z'n allen, dat ging niet. Met twee volwassenen konden we maximaal twee kamers boeken. De twee pubers wilden toen graag alleen op de kamer. Dus dat is ook niet een gevalletje "die twee kleine etters mogen gezellig bij mama en vriend op de kamer en wij worden alleen op een kamer gedumpt".
Ja, ik ben zelf ook ooit puber geweest. Elk jaar ging ik met mijn ouders op vakantie. Toen zag ik dat niet zo, maar achteraf gezien denk ik dat ze dat vooral deden voor mij en mijn broertje, niet zo zeer omdat ze zelf zo graag op vakantie wilden. Maar dat betekende niet dat alles de hele vakantie alleen om ons draaide.
Een belangrijke nuancering is wel dat mobiele telefoons toen niet ingeburgerd waren. Je zag toen maar zelden iemand lopen met een koelkast met antenne. Een belangrijk verschil, want die mobiele telefoon zorgt ervoor dat je 24/7 een alternatief qua vermaak in je broekzak hebt zitten. En iedere puber is anders natuurlijk.
Op vakantie moest ik toen ook weleens wat doen of ging ik mee naar iets wat ik achteraf niet leuk vond. Dan wist ik dat het even doorbijten wordt en dat er dan daarna vast wel weer iets leuks gedaan wordt. Verder gingen we graag naar de jeugddisco als die er was, hingen we graag met leeftijdsgenootjes in en rond het hotel of de camping, voetbalden we 's middags graag, waterpolo, tennis, etc. Als de ouders dan iets anders gingen doen, vonden we dat verder prima.
Mobiele telefoon was er zoals gezegd niet, televisie was er ook niet en als die er wel was, dan vonden we de dingen die ik net noemde leuker dan naar saaie Franse tv zenders kijken. We hadden een gameboy voor onderweg, maar tijdens de vakantie zelf speelden we daar eigenlijk amper op. Onderweg was het wel fijn. We gingen zelden met het vliegtuig. Meestal met de auto. Met 4 of met 8 (soms gingen er een oom, tante en neefjes mee en dan met 2 auto's) met de auto is goedkoper dan vliegen en dan heb je daar ter plekke ook een auto ter beschikking. Goedkoper dan een auto huren of elke keer een taxi nemen. Ik denk dat als we hele dagen op de gameboy zouden hebben zitten spelen op bed, dat mijn ouders dan niet meer zouden gaan.
Als we het heel laat hadden gemaakt in de jeugddisco, sliepen we graag wat uit. Dan ging mijn vader fietsen, mijn moeder wandelen met haar zus en oom sliep ook graag uit. Dat vonden we allemaal prima. We sliepen dan toch, dus geen last van. En als ze er nog niet waren als we wakker waren, dan zouden ze daarna vast wel snel verschijnen.
De fast food ketens waren toen niet of minder prominent aanwezig. We kwamen daar eigenlijk nooit. Aan zee aten we ook liever verse vis (ok, vis waarvan je de illusie hebt dat die verser is dan die uit de supermarkt) of mosselen. We werden niet verplicht om slakken of zo te eten in Frankrijk, maar verder was het wel een beetje eten wat de pot schaft. Als we uit eten gingen, want dat deden we zeker niet standaard. Op de camping of in een huisje werd er zo goed en zo kwaad als dat kan vaak gewoon gekookt door mijn moeder. Uit eten was dus al een uitje op zich voor ons in plaats van dat het standaard was. We namen vaak ook een lunchpakket mee. Mijn moeder kocht dan flesjes water, 'n blikje fris en smeerde broodjes. Dat was dan onze lunch in plaats van ergens wat eten.
Dwars gaan doen leverde in elk geval niet een beloning op dat we dan onze zin kregen en dat konden we zonder consequenties ook niet heel lang doen. Wie het heel erg uithing ergens, bleef de keer erop in de kamer, het huisje of de tent als straf.
Ik vond het toen altijd hartstikke leuk om met mijn ouders op vakantie te gaan. Keek er elk jaar weer naar uit.
Je herhaalt jezelf weer: hoe het was met je vriendin en haar kinderen versus hoe het zou moeten zijn, gebaseerd op jouw eigen ervaring. Je hoeft jezelf niet te verantwoorden dat je ervan baalde hoe het liep. Dat zou ik ook doen. Maar het is wat het is, en dat gaat de komende jaren niet veranderen. De enige vraag is: is de relatie met je vriendin het waard om die jaren allerlei concessies te doen. Die vraag kan niemand beantwoorden behalve jij.
Vroeger was alles beter Harrie. Je projecteert je eigen warme nostalgische gevoelens uit de steentijd op hedendaagse jongelui. Niet dat er aan het gedrag van de jongelui uit dit verhaal niets te verbeteren valt, maar je mag ook de hand wel in eigen boezem steken hoor ! Zoals eerder gezegd : je krijgt nog een zware dobber aan je eigen toekomstige pubers als je die plaat van je niet omdraait. Beter nog : tegenwoordig wordt muziek gestreamd ! Verdiep je er eens in (Zie google, je googled toch weleens Harrie, of heb je de complete Winkler Prins nog in de kast staan ?) Welkom in 2022 
Excuus, ik word zo flauw van dit topic 
Ja, daarom okok dat de afweging bij mij een andere is dan alleen "ok, dan gaan we niet meer op vakantie en dan vrolijk verder".
Voor mijn gevoel zou ik voor deze relatie veel moeten inleveren. Ik neig naar "teveel".
Dit noemt men dus de generatiekloof. Heeft elke generatie last van. Geeft niet. Je kunt jouw jeugd niet herhalen en toepassen op de huidige jeugd, ook niet voor je eigen kinderen. Nu wakker worden! En je hebt een keuze: groei je mee met de tijd en maatschappij, of wordt je een oude zeurzak die het alsmaar over vroeger heeft....
Over vroeger had ik het, omdat mensen me vroegen of dat ik zelf ook puber geweest ben. Ja, dus 
HarrieDelSol schreef op 15-08-2022 om 15:39:
Over vroeger had ik het, omdat mensen me vroegen of dat ik zelf ook puber geweest ben. Ja, dus
En een hele brave, tevreden en dankbare puber ook nog ! Ik weet niet of dat nu bedoeld werd de vraag of je zelf ooit puber bent geweest.
