Stoppen of doorgaan
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en ik zocht een plek om mijn verhaal (anoniem) aan te kunnen gaan. Ik kan er met niemand anders over praten.
Ik ben recent getrouwd. We zijn al 11 jaar samen, hebben een prachtig kind samen en ook enige tijd samenwonend.
Nu is het zo dat mijn partner, in mijn ogen, om ontzettend onnodige redenen boos/gekwetst/woedend is. Voorbeeld 1: mijn vrijgezellenfeest, gebeurde iets (niet iets schokkends) wat niet mijn ding was, maar oke, verder een leuke dag gehad. 2: tijdens onze bruiloft kwam er een kleine act. Mijn partner had inderdaad gezegd dat hij dat niet wilde, maar het was toch gedaan. Gevolg een woeste partner die zegt dat onze hele bruiloft verpest is. Ook om een opmerking die een van de gasten had gemaakt (toevallig een naaste van mij).
Niet meer bij mij willen slapen na de bruiloft, mij verwijten dat ik hem op de bank heb laten slapen. Wat overigens zijn keuze was... Wat doe ik verkeerd? Help!
ik zei het al eerder, hier is meer aan de hand, misschien wel een ernstige hersenziekte. Serieus!
Dus hij vindt een stukje op de bruiloft niet ok, maar kan ook niet vooruit met de excuses? Hij bepaalt wat jij niet leuk vindt, terwijl je het zelf wel grappig vond (chippendales)? Hij vindt een kind ok, maar wil zijn leven niet aanpassen om ervoor te zorgen? En elke keer als jij weer met hem mee beweegt (broer biedt excuus aan), vindt hij weer iets nieuws om boos over te zijn?
En bij dat alles, verwacht hij ook nog dat jij hem continue steunt en troost, en excuses aanbiedt voor alles en iedereen want oh oh oh, hij is toch zooo gekwetst.
Er hebben mensen hier voor minder een psychiatrisch/psychologische diagnose gekregen. Feit is, dat dit echt geen leuk gedrag is en jij er echt last van hebt.
Dat zou je zo bij hem kunnen neerleggen. ‘Ik mis de lieve attente man die samen met mij ons kind opvoedt. Ik loop continue op mijn tenen om jou maar niet nog bozer te maken en daar word ik erg verdrietig van. Dit is niet de manier waarop ik met jou kan of wil samenleven. Wat maakt dat jij zo blijft hangen in die boosheid?’
En dan niet over wat anderen doen praten. Maar over zijn keuze om steeds boos te zijn en blijven. Dat is waar het over moet gaan, dat hij het nodig vindt om daarin te blijven hangen. Dat brengt hem iets, maar zorgt ook dat hij jou kwijtraakt. Hij mag zich daar best bewust van zijn.
Aiden schreef op 22-08-2022 om 10:04:
ik zei het al eerder, hier is meer aan de hand, misschien wel een ernstige hersenziekte. Serieus!
Ja ernstige hersenziekte weet ik niet maar het gedrag is niet normaal. En ook niet iets om voor een partner helemaal veel energie in te steken wat er nou achter zit. Dat geeft dit gedrag veel te veel aandacht en ik vermoed dat hij daar juist op uit is. Met al zijn gepruil heeft hij jou in de tang.
Ik kan me zelfs voorstellen dat er iets bijzit van hem van kijken hoe ver hij kan gaan met jengelen, waar jij een grens trekt. Een soort machtspelletje. Of gewoon omdat negatieve aandacht ook aandacht is.
Misschien moet je een tijdje helemaal geen aandacht geven (wel vriendelijk blijven maar duidelijk emotioneel afgepast), je eigen ding doen en kijken of het bijtrekt of dat hij nog meer uit de kast haalt. Het is zo kinderachtig allemaal dat het lijkt of je met een peuter van doen hebt. En wellicht is dat ook zo, emotioneel gezien.
Het doet er niet toe of hij bang is voor het huwelijk of voor schoonfamilie. Dit gedrag is niet 'werkbaar' in een relatie
MRI schreef op 22-08-2022 om 11:11:
[..]
Ja ernstige hersenziekte weet ik niet maar het gedrag is niet normaal. En ook niet iets om voor een partner helemaal veel energie in te steken wat er nou achter zit. Dat geeft dit gedrag veel te veel aandacht en ik vermoed dat hij daar juist op uit is. Met al zijn gepruil heeft hij jou in de tang.
Ik kan me zelfs voorstellen dat er iets bijzit van hem van kijken hoe ver hij kan gaan met jengelen, waar jij een grens trekt. Een soort machtspelletje. Of gewoon omdat negatieve aandacht ook aandacht is.
Misschien moet je een tijdje helemaal geen aandacht geven (wel vriendelijk blijven maar duidelijk emotioneel afgepast), je eigen ding doen en kijken of het bijtrekt of dat hij nog meer uit de kast haalt. Het is zo kinderachtig allemaal dat het lijkt of je met een peuter van doen hebt. En wellicht is dat ook zo, emotioneel gezien.
Het doet er niet toe of hij bang is voor het huwelijk of voor schoonfamilie. Dit gedrag is niet 'werkbaar' in een relatie
Het signaal van Aiden is volgens mij juist om het (op dit moment nog) níet psychologisch te duiden. En dat lijkt me om te beginnen een goed idee. Zo'n gedrags-/karakterverandering is toch heel bizar, als dat zich in een paar maanden tijd ontwikkelt. Als dit zijn patroon zou zijn om aandacht of macht te krijgen, zou je verwachten dat hij dit gedrag al veel eerder en vaker had laten zien.
Heb je al eens geprobeerd met hem te 'metacommuniceren' TO? Niet alleen praten over zijn boosheid of over zijn manier van communiceren maar nóg een niveau 'hoger': Hoe is het met hem? Vindt hij zelf dat hij veranderd is ten opzichte van een jaar geleden? Wat vindt hij zelf van zijn stemming, van zijn boosheid? Hoe vindt hij zelf dat hij in zijn vel zit? Maakt hij zich zorgen over zichzelf en zijn (gemoeds)toestand, zijn boze gedrag? En dan niet teveel willen uitwisselen maar in eerste instantie vooral luisteren. Ik denk dat ik ook gewoon tegen hem zou zeggen: 'Ik maak me zorgen om jou. Zo ken ik je niet. Merk je zelf ook verandering?' En dan het conflict even laten voor wat het is. Zijn er trouwens andere opvallende veranderingen bij hem? Problemen met zijn geheugen, aandacht, impulsbeheersing, motoriek etc?
Ik zou geneigd zijn te proberen deze man mee te slepen naar de huisarts. Het feit dat er zo'n vrij plotselinge gedrags-/karakterverandering optreedt lijkt me reden tot zorg. Ik zou proberen er een arts bij te betrekken. Soebatten over je relatie kan altijd nog.
Mija schreef op 22-08-2022 om 12:27:
[..]
Het signaal van Aiden is volgens mij juist om het (op dit moment nog) níet psychologisch te duiden. En dat lijkt me om te beginnen een goed idee. Zo'n gedrags-/karakterverandering is toch heel bizar, als dat zich in een paar maanden tijd ontwikkelt. Als dit zijn patroon zou zijn om aandacht of macht te krijgen, zou je verwachten dat hij dit gedrag al veel eerder en vaker had laten zien.
Heb je al eens geprobeerd met hem te 'metacommuniceren' TO? Niet alleen praten over zijn boosheid of over zijn manier van communiceren maar nóg een niveau 'hoger': Hoe is het met hem? Vindt hij zelf dat hij veranderd is ten opzichte van een jaar geleden? Wat vindt hij zelf van zijn stemming, van zijn boosheid? Hoe vindt hij zelf dat hij in zijn vel zit? Maakt hij zich zorgen over zichzelf en zijn (gemoeds)toestand, zijn boze gedrag? En dan niet teveel willen uitwisselen maar in eerste instantie vooral luisteren. Ik denk dat ik ook gewoon tegen hem zou zeggen: 'Ik maak me zorgen om jou. Zo ken ik je niet. Merk je zelf ook verandering?' En dan het conflict even laten voor wat het is. Zijn er trouwens andere opvallende veranderingen bij hem? Problemen met zijn geheugen, aandacht, impulsbeheersing, motoriek etc?
Ik zou geneigd zijn te proberen deze man mee te slepen naar de huisarts. Het feit dat er zo'n vrij plotselinge gedrags-/karakterverandering optreedt lijkt me reden tot zorg. Ik zou proberen er een arts bij te betrekken. Soebatten over je relatie kan altijd nog.
ja mee eens Metacommunicatie en zeggen 'ik maak me zorgen over je' maakt misschien wel meer dat je je aan de onderlinge dynamiek onttrekt. En zeker als hij mee zou gaan naar een arts. Ik bedoelde zoiets ook hoor.
Mija schreef op 22-08-2022 om 12:27:
[..]
Het signaal van Aiden is volgens mij juist om het (op dit moment nog) níet psychologisch te duiden. En dat lijkt me om te beginnen een goed idee. Zo'n gedrags-/karakterverandering is toch heel bizar, als dat zich in een paar maanden tijd ontwikkelt. Als dit zijn patroon zou zijn om aandacht of macht te krijgen, zou je verwachten dat hij dit gedrag al veel eerder en vaker had laten zien.
Heb je al eens geprobeerd met hem te 'metacommuniceren' TO? Niet alleen praten over zijn boosheid of over zijn manier van communiceren maar nóg een niveau 'hoger': Hoe is het met hem? Vindt hij zelf dat hij veranderd is ten opzichte van een jaar geleden? Wat vindt hij zelf van zijn stemming, van zijn boosheid? Hoe vindt hij zelf dat hij in zijn vel zit? Maakt hij zich zorgen over zichzelf en zijn (gemoeds)toestand, zijn boze gedrag? En dan niet teveel willen uitwisselen maar in eerste instantie vooral luisteren. Ik denk dat ik ook gewoon tegen hem zou zeggen: 'Ik maak me zorgen om jou. Zo ken ik je niet. Merk je zelf ook verandering?' En dan het conflict even laten voor wat het is. Zijn er trouwens andere opvallende veranderingen bij hem? Problemen met zijn geheugen, aandacht, impulsbeheersing, motoriek etc?
Ik zou geneigd zijn te proberen deze man mee te slepen naar de huisarts. Het feit dat er zo'n vrij plotselinge gedrags-/karakterverandering optreedt lijkt me reden tot zorg. Ik zou proberen er een arts bij te betrekken. Soebatten over je relatie kan altijd nog.
Juist dat bedoel ik precies, als partner zou ik dat willen uitsluiten.
Biebel schreef op 22-08-2022 om 10:21:
Dat zou je zo bij hem kunnen neerleggen. ‘Ik mis de lieve attente man die samen met mij ons kind opvoedt. Ik loop continue op mijn tenen om jou maar niet nog bozer te maken en daar word ik erg verdrietig van. Dit is niet de manier waarop ik met jou kan of wil samenleven. Wat maakt dat jij zo blijft hangen in die boosheid?’
.
Zo te lezen is er niet eens sprake van samen hun kind opvoeden en doet TO alles alleen 
Kersje schreef op 22-08-2022 om 16:37:
[..]
Zo te lezen is er niet eens sprake van samen hun kind opvoeden en doet TO alles alleen
Yep. En daarom mist ze die ook. Al lees ik dat man dat nooit gedaan heeft, wat voor mij zou betekenen dat zijn zichzelf heel erg belangrijk vinden-gedrag niet iets van de laatste tijd is, maar al langer speelt. Nu misschien geëscaleerd door de bruiloft, maar als To altijd alleen voor baby heeft gezorgd en dat nu als verwijt krijgt- gaat er al langer iets niet goed.
Tenminste, ik verwacht dat je bij zwanger worden toch wel uitgaat van de gedachte dat je samen je kind groot brengt.
En of dat nou overbelasting (verergerd door bruiloft), depressie, een nare zichzelfbelangrijkvinden-karaktertrek, dementie of nog iets akeligers is: het begint met duidelijK maken aan man dat zijn reactie nu buitenproportioneel is, en dat je je daar zorgen over maakt. Inderdaad de huisarts laten meekijken. En als die vindt dat man gezond is, dan heeft de huisarts vast ook iemand die kan helpen om To en haar man met elkaar te laten praten over de oorzaak van al die boosheid.
Waarbij nog steeds de opmerking ja maar zij deden niet meer het onderwerp is, maar zijn extreme reactie daarop wel.
Biebel schreef op 22-08-2022 om 16:44:
[..]
maar als To altijd alleen voor baby heeft gezorgd en dat nu als verwijt krijgt- gaat er al langer iets niet goed.
Tenminste, ik verwacht dat je bij zwanger worden toch wel uitgaat van de gedachte dat je samen je kind groot brengt.
.
Ik heb vlgs mij nergens gelezen dat TO dit verwijt krijgt van haar man of ik heb het gemist?!
Wel raar dat TO dit sowieso nooit ter sprake heeft gebracht bij hem, wat mij tevens ook weer heel veel zegt over hun communicatie en eigen beleving. TO spreekt bijv over man dat hij altijd zo zorgzaam en attent was vóór hun huwelijk, maar waar was dan zijn bijdrage in het verzorgen van hún kind?? Dat zorgzame is dus best met een korrel zout te nemen.
Kersje schreef op 22-08-2022 om 16:58:
[..]
Ik heb vlgs mij nergens gelezen dat TO dit verwijt krijgt van haar man of ik heb het gemist?!
Wel raar dat TO dit sowieso nooit ter sprake heeft gebracht bij hem, wat mij tevens ook weer heel veel zegt over hun communicatie en eigen beleving. TO spreekt bijv over man dat hij altijd zo zorgzaam en attent was vóór hun huwelijk, maar waar was dan zijn bijdrage in het verzorgen van hún kind?? Dat zorgzame is dus best met een korrel zout te nemen.
Ik kan niet terug vinden of hij het gezegd heeft, maar het past wel bij haar beschrijving van hem dat hij dat niet deed. Ik ging aan op dit stukje;
En met 100% voor ons kind gaan denk ik dat hij misschien niet hetzelfde in het familie leven staat als dat ik sta. Maar doordat ik bijna alles alleen moet doen rondom ons kind (want hij staat niet vroeg op oid) ben ik eerder vermoeid. Hierdoor ben ik 's avonds ook vaak moe en minder gezellig. En hij is zelf echt een nachtdier.
In mijn wereld is dit gedrag niet dat van een zorgzame man. Maar van iemand die zichzelf heul belangrijk vindt, waarbij het kind hem niet mag hinderen. En die gedachte past dan weer wel bij zijn extreme gedrag; hij heeft bedacht hoe hij het wil en daar mag niets van af wijken. Mensen die het dan anders doen (toch chippendales, toch cadeau overhandigen met een stukje) zijn dan meteen afgeschreven en To meteen ook maar omdat ze hen verdedigde.
Ik zei het al; genoeg psychiatrische / psychologische stempels op te plakken, maar dat laat ik liever aan de experts over.
