Schuldgevoel over ouders 'in de steek laten'

Ik denk dat als jij er aan onder door gaat dat je ouders ook niks aan je hebben. M.a.w. en even doelend op je tegenstrijdige gevoelens, door te blijven in de randstad ga je hun niet helpen want als jij opbrandt of instort, kan je helemaal niks voor hun betekenen. Waarschijnlijk zelfs niet aan de telefoon.
Terwijl je dat wel kan doen als jij in een open ruimte bent, meer rust ervaart en kalmte, en zo kan opladen. Je energie krijgt en wellicht 
creatieve ideeen.
Je ouders weten dat je een ziekte hebt en misschien weten ze dat je baat hebt bij rust en kalmte.

Jouw ouders zullen, net als alle senioren hulp nodig gaan hebben en die hulp zal van een professional moeten komen. Of je daar nu woonde of niet. Hulp in de huishouding, wellicht hulp bij dagelijkse zelfzorg is voor de wijkzorg.
Als jij in een omgeving woont die je meer oplaadt zul je ruimte en wellicht energie hebben om kontakt met hulpinstanties voor je ouders te hebben. Dat is ook hulp geven aan je ouders, bijstaan, geven om, en betrokken zijn.
Als je ouders een smartphone of ipad of zoiets hebben en ze weten hoe te videobellen dan kan dat een goed alternatief zijn waarbij je toch voelt dat je even bij elkaar bent als je elkaar ziet.
En wellicht kunnen je ouders eens komen logeren op je nieuwe plek als ze nog kunnen reizen.

Ik zou vooral de nadruk voor jezelf leggen op het feit dat als jij blijft wonen waar je nu zit en je meer en meer leeggezogen wordt en wellicht gaat instorten dat je je ouders er niet mee helpt.
En je kinderen overigens ook niet.

Doen hoor, naar het oosten gaan!

ik sluit me aan bij Moree.
Pas als je goed voor je zelf zorgt kun je voor een ander zorgen. 
Een vraag: zijn er nog andere kinderen die wat kunnen doen of ben je enig kind?

Zelf woon ik ook verder weg van mijn ouders, en ik ben enig kind dus geen brussen die ook wat kunnen doen.
Wat ik nu regelmatig doe is ipv op 1 dag heen en weer rijden een hotel nemen zodat ik toch rust heb op zo'n dag. Altijd hetzelfde hotel, dat geeft ook rust.

allereerst wat naar dat je ziek bent, je bericht klinkt alleen wel heel dramatisch je wordt vermorzelt door de drukte? Ik bedoel op vakantie komen een hoop mensen ook helemaal tot rust maar wonen in de omgeving kan heel anders zijn, romantiseer je het niet een beetje? As je je echt zo voelt door je omgeving is daar mischien nog winst te behalen, je moeder is autistisch maar heeft je wel altijd geholpen met de kinderen begrijp ik? Was haar gedrag toen milder? Of zouden er nu ook weer afspraken gemaakt kunnen worden maar dan over de mantelzorg

Als je ouders mee zouden verhuizen naar het oosten van het land zijn er geen grote afstanden te overbruggen en komt je moeder in een rustiger omgeving te wonen.

RodeKrullenbol schreef op 01-08-2024 om 10:25:

Als je ouders mee zouden verhuizen naar het oosten van het land zijn er geen grote afstanden te overbruggen en komt je moeder in een rustiger omgeving te wonen.

Dat is nou eens een goed idee! Dan hebben je kinderen ook opa en oma in de buurt. Mensen praten tegenwoordig makkelijk over 'dan moeten ze maar zorg inkopen'. Ja dat zal (ook) nodig zijn.  Maar denk je eens in: op een gegeven moment komt één van de ouders te overlijden. Dan zit zij/hij daar alleen. Ja er komt misschien een paar keer per week iemand om je te douchen, een kwartier. Iemand die geen tijd heeft voor praatjes Dat is best moeilijk hoor, zo oud en eenzaam zijn. Geld voor een gezelschapsdame heeft niemand. Maar goed schuldig voelen heeft geen zin als je het toch doet dat is alleen maar afkopen van nare gevoelens (ik voel me er toch rot over, dus verwijt het mij niet) dat kan je dan beter omzetten in concrete daden zoals een paar keer per week facetimen. Sterkte, het is een lastig dilemma

Daarnaast weet ik niet of je gezondheid het ook toelaat ver weg te wonen van een ziekenhuis, mischien dat je straks zelf meer medische afspraken hebt en dat is vaak een grotere afstand als stedelijk gebied

Nou anoniemvoornu, zo erg is het nu ook weer niet in het oosten van het land.
Tsjor

Dat zou voor mij wel een overweging zijn als het gaat over het verhuizen van de ouders van TO. Als die in een mooie, rustige, landelijke omgeving gaan wonen waar ze straks voor ongeveer alles een auto nodig hebben, dan kan je ervan uitgaan dat je structureel voor chauffeur moet gaan spelen als ouders geen rijbewijs (meer) hebben. Wonen ze daarentegen op een plek waar je lopend en/of met de fiets/scootmobiel naar zaken als winkels en de huisarts kan, dan kunnen ouders in principe tot op hogere leeftijd veel meer zelf. Maar goed, dat is misschien niet zozeer een verschil tussen oost en west als wel tussen stad en platteland. 

Temet schreef op 01-08-2024 om 11:00:

Dat zou voor mij wel een overweging zijn als het gaat over het verhuizen van de ouders van TO. Als die in een mooie, rustige, landelijke omgeving gaan wonen waar ze straks voor ongeveer alles een auto nodig hebben, dan kan je ervan uitgaan dat je structureel voor chauffeur moet gaan spelen als ouders geen rijbewijs (meer) hebben. Wonen ze daarentegen op een plek waar je lopend en/of met de fiets/scootmobiel naar zaken als winkels en de huisarts kan, dan kunnen ouders in principe tot op hogere leeftijd veel meer zelf. Maar goed, dat is misschien niet zozeer een verschil tussen oost en west als wel tussen stad en platteland.

Sorry dat klopt , heeft niets zozeer meer het oosten te maken maar meer het verschil stedelijk gebied of platteland , ikzelf ben verhuisd van de stad naar het platteland en had me hier echt in vergist , zonder auto ben je nergens en als je medische problemen hebt kan dit echt lastig zijn, verre van spijt van de beslissing

Ik krijg het gevoel dat jij op dit moment overbelast bent. Dan is het moeilijk om dingen in proportie te zien en ga je piekeren en beren op de weg zien. Ik denk daarom dat het algemene advies om eerst voor jezelf te zorgen heel goed is. Maar daarmee bedoel ik niet dat je op stel en sprong (terug?) moet verhuizen naar het oosten van het land. Want dat is ook geen klein klusje natuurlijk!

Neem eens een grote stap terug, en probeer even de dingen van een afstandje te bekijken. Zijn er meer mensen die je in kunt schakelen, op korte termijn? Dat hoeft geen directe familie te zijn, maar misschien een buur of een oude vriend of collega van je ouders. Maar wellicht kunnen je kinderen iets van je overnemen?
Verder zijn er in de meeste steden (vrijwilligers)organisaties die kunnen ondersteunen. Ik zou eens een gesprek aanvragen met het wijkteam (kan in jouw woonplaats anders heten) om te bekijken wat er voor hulp nodig is voor je ouders en hoe dat geregeld kan worden. Kijk op de website van je gemeente waar je moet zijn en wat voor hulp er beschikbaar is.

Verder kun je kijken naar welke hulp je in zou kunnen kopen.
Een huishoudelijke hulp kun je ook gewoon als particulier inhuren, dat kan zonder dat je ouders een indicatie hebben en het via de WMO geregeld wordt. Maar misschien is juist dat een oplossing, een indicatie. Als ze zoveel hulp van jou nodig hebben, zou het goed kunnen dat ze daarvoor in aanmerking komen. Ook hier kan het wijkteam meekijken.
Boodschappen kun je bestellen. 
Een tuinman, een opruimcoach, er is van alles beschikbaar, zeker als er wat budget is om dat in te huren. Maar ook hiervoor zijn wel vrijwilligers beschikbaar.

En misschien kunnen je ouders ook wel meer nog zelf dan jij denkt, het is vaak ook wel gemakkelijk om op een ander te leunen als die er toch is. Ik zeg niet dat dat zo is, maar het kan wel.

RodeKrullenbol schreef op 01-08-2024 om 10:25:

Als je ouders mee zouden verhuizen naar het oosten van het land zijn er geen grote afstanden te overbruggen en komt je moeder in een rustiger omgeving te wonen.

Ja dit was ook mijn eerste gedachte en al helemaal omdat ze voor jou naar de randstad zijn verhuisd. Dan kun je het niet maken in je eentje weer terug te verhuizen en je ouders daar in die randstad te laten zitten. Ik zeg ook vaak tegen mijn moeder kom asjeblieft hier in de buurt wonen, in de grote stad ipv aan de andere kant van het land, om mij te helpen met de kinderen en voor de gezelligheid natuurlijk maar ze sterft nog liever dan deze drukte van hutjemutjenaastelkaaropelkaarinelkaar. Ze houdt van de rust van een dorpje. Je hebt geluk met zo een moeder die je achterna gereisd is. 

Terecht dat je je schuldig voelt, want je laat inderdaad je hulpbehoevende ouders in de steek door nu naar het oosten te vluchten. 
Wat hierboven al geschreven is: je leven meer balans geven (dingen doen die je rust en energie geven - helder krijgen wat je nu veel energie kost, en hoe je dit kan ombuigen) dat is wat je nu kan doen.   

ze zijn ooit al bij jou komen wonen in de randstad. Nu wordt er geopperd dat ouders weer mee moeten verhuizen met hun kind. 
Mijn ouders hebben echt hun eigen leven en vrienden. Die zouden echt niet zomaar willen verhuizen. Ik houd erg veel van mijn kinderen maar zou dit ook niet zomaar doen. Het zet heel je leven op zijn kop. En dat ze ‘ouder’ zijn en hulpbehoevend betekent niet dat ze geen leven hebben.

maar… ik zou wel eens alles onder de loep nemen. Ga met een wmo consulent in gesprek over wat zij kan betekenen. Kan zij huishoudelijk me hulp goedkeuren? Kan zij evt een budgetcoach inschakelen of kan er een vrijwilliger gezocht worden voor een praatje, wandeling en evt huis opruimen. Ik denk dat jij veel verantwoordelijkheid voelt, wat ik helemaal snap, maar dat je misschien even uit de situatie moet stappen en kijken hoe je het voor jezelf en je ouders beter kan organiseren. Er is echt wel wat mogelijk. Het kan altijd dat jij wel de regie houdt maar niet het enige poppetje bent wat voor je ouders iets betekend.