Scheiden of blijven???
De vraag die me al tijden bezig houdt. Scheiden of blijven? Deze vraag houd me al ruim een jaar bezig.
In het begin subtiel aangegeven dat ik me niet meer gelukkig voel, de boodschap kwam niet aan. Diverse keren geprobeerd het gesprek aan te gaan. Mijn man is geen prater en verder dan dat hij op z'n moment veel op mij aan te merken heeft komt hij niet.
Hij vraagt wel wat hij verkeerd doet, het is het gevoel dat ik mis. Het gevoel van waardering, respect en je geliefd te voelen mis is.
Ben ondertussen zelf verliefd geworden op een andere man en de gevoelens zijn wederzijds. Hij zou graag een leven met mij opbouwen. Een deel van mij wil dat ook.
Wil mijn huwelijk van 17 jaar niet zomaar opgeven. Heb een brief aan mijn man geschreven mijn gevoelens bloot gelegd. Er kwam weinig tot geen reactie.
We zijn nu enkele maanden verder en in mijn huwelijk is niks veranderd. De gesprekken moeten van mijn kant komen. Hij wil zeker niet met een derde in gesprek hierover, dit heeft hij aan gegeven.
Vorige week heb ik gezegd dat ik denk dat we elkaar niet meer gelukkig kunnen maken. Hij denkt ervan wel en wil er 1 maand aan werken om te kijken of het lukt. Hij weet niet hoe eraan te kunnen werken.
Weet niet of dit de oplossing is, omdat hij niet wil praten over zijn gevoelens.
Mijn gevoelens voor die andere man worden er ondertussen niet minder op. En hij heeft aangegeven dat hij wil dat ik een keuze maak. Hij wil ook verder kunnen.
Mijn gevoel zegt: ik hou van deze andere man, wil bij hem zijn, wil hem niet kwijt.
Mijn verstand zegt: is scheiden wat je wilt, je geeft een stabiel leven op, is het gras niet groener, maar ook wat heb je te verliezen ben nu ook al tijden niet gelukkig.
Hoop dat er iemand hier tips heeft om de dingen op een rijtje te krijgen
Voorbereiden
Dat ik niet alleen dingen kan beslissen lijkt me logisch.
Maar wil me wel goed voorbereiden. Zodat ik me niet last leiden door wat hij wil. Maar voor mezelf opkom, voor wat ik wil.
Dit voor mij inderdaad belangrijk.
Kan bij mijn ouders terecht mocht het echt uit de hand lopen. Heb dus wel een plek waar ik heen zou kunnen.
Heb het er gisteren met mijn vader overgehad. Was niet de eerste keer dat ik er met hem over gesproken heb. Hij zei kies voor je eigen geluk, denk aan jezelf aan wat hij wil.
Gelijk daarna zegt hij, denk he echt dat je gelukkig wordt als je uitelkaar gaat. Kijk eens wat je opgeeft. Heb hem aangegeven dat ik van een mooi huis etc niet gelukkig wordt.
Eens met Pennestreek
'Ben bang voor reactie, in het verleden heeft hij zijn emoties niet altijd onder controle gehad. Fysiek heeft hij me niet aangeraakt, maar er zijn al wel wat spullen gesneuveld of vernield.'
Sommige mensen reageren zo als ze erg boos zijn. Slaan met hun vuist tegen de muur (en zien dan tot hun verbazing dat er een gat in zit, bleek het net dat ene gipsplaten wandje te zijn). Gooien met servies (daar was mijn moeder goed in). Dat is niet goed, maar echt niet het einde van de wereld. Maak het niet groter dan het is.
Zeg hem dat jij niet gelukkig bent, dat je wilt scheiden, en dat je graag wilt zorgen dat jullie hier allemaal zo goed mogelijk doorheen komen. Geen verwijten, geen jij-doet-altijd of jij-doet-nooit-eens, geen 'onze dochter vindt ook'. Gewoon rustig en eerlijk vertellen hoe je er in staat. En dan later, als het bij hem wat ingedaald, ga je praten over het vervolg.
ElenaH
Moet het maar laten gebeuren en het zijn inderdaad maar spullen. Het is alleen dat ik in die situaties dan dichtklap, en dat wil ik voorkomen.
Dat verwijten uiten heb ik tot nu toe ook niet gedaan.
Heb het bij mezelf gehouden. Hoe ik me voel, wat het met me doet. Hij gooit met verwijten en ben daar tot nu toe niet tegen in gegaan. Wil niet in z'n discussie terecht komen. Daar wordt niemand beter van.
Jessie
'Het is alleen dat ik in die situaties dan dichtklap, en dat wil ik voorkomen.'
Dat snap ik. Misschien kun je voor jezelf één of twee zinnetjes bedenken die je kunt inzetten als je dichtklapt. Iets van 'ik snap dat je dit vervelend vindt (of zoiets), maar ik vind het echt beter om te scheiden'. Een soort mantra die je richting hem kunt herhalen als hij met verwijten komt of boos wordt.
Hier staan wat tips:
https://nieuwestap.nl/tips-om-op-een-respectvolle-wijze-te-melden-ik-wil-scheiden/
Sterkte in ieder geval.
Of de escaleer
Waarom ga je niet even naar je ouders. Dan kunnen jullie beiden even op adem komen.
Hij krijgt dan ook de info die hij aankan, vraagt hij niet verder, is het ook goed. Vraagt hij wel verder dan geef je aan ernstig te twijfelen.
Bij je ouders kun je alles uitzoeken en contact afstandelijk houden als dat nodig blijkt. Je kunt ook een hoop telefonisch regelen. En aangeven dat je ophangt als hij weinig constructief of agressief reageert .
Zo krijgt hij ook de ruimte om eea te verwerken, op zijn tempo.
Bij ouders in
Mijn ouders wonen schuintegenover ons. Zie het echt als noodoplossing om daar bij in te trekken. Zij hebben niet veel ruimte.
Weet niet hoe anderen dat hebben gedaan maar zou het liefst nog een tijdje in ons eigen huis wonen. Andere slaapkamer dat zeker. Maar om dingen uit te zoeken en bij onze dochter te zijn.
Zou wel gelijk willen kijken naar tijdelijke woonruimte bv chalet ofzo. Maar praktische vraag hoe zit dat dan met de kosten?
Scheiden is duur
Niet alleen de kosten voor de mediator, maar inderdaad de extra woonlasten komen er ook bij. Plus, na de scheiding moet je met hetzelfde geld 2 huishoudens draaiende houden. Dus hoe dan ook ga je er financieel op achteruit. Goed om je dat van tevoren te realiseren.
Je hoeft toch niet bij je ouders ‘in te trekken’? De suggesties waren om daar even te verblijven, in het geval je man gewelddadig wordt. Ik zou in dat geval je dochter zeker meenemen trouwens! Maar het was dus bedoeld om je man even te laten afkoelen, niet om daar direct te gaan wonen.
Een chalet kan een tijdelijke oplossing zijn, maar ik zou meteen voor een definitieve oplossing gaan. Daarvoor moet je helder hebben wat je financiële situatie zal zijn na de scheiding. Hebben jullie een koophuis? Dan moet je man jou uitkopen als hij er blijft wonen. Wellicht is er overwaarde, dan heb je een startkapitaal om een eigen huis te kopen. Maar dat hangt dus van een heleboel zaken af, valt niet algemeen iets over te zeggen. Ik zou niet van alles al gaan organiseren voordat je je man verteld hebt dat je wil scheiden. Ik zou me daardoor enorm verraden voelen. Ik hoop voor jullie dat het een gezamenlijk proces kan worden. Dus begin met de boodschap dat je wil scheiden. En ga dan samen uitzoeken hoe jullie dat willen en gaan doen. Hou voor ogen dat je allebei na de scheiding verder moet, dus ‘het onderste uit de kan willen’ of ‘hem het vel over de neus halen’: niet doen.
Als je je man niet vertrouwt, en jullie hebben een en/of rekening, dan zou ik dat wel alvast gaan regelen. Open een eigen bankrekening en zorg dat daar jouw salaris op gestort wordt. En is er spaargeld, maak dan printscreens in tweevoud van alle rekeningen. Zet daar allebei een handtekening onder en de datum. Zodat tzt helder is wat jullie financiële situatie was op de dag van de scheidingsmelding. Je man zal de eerste niet zijn die het spaargeld wegsluist op het moment dat hij hoort dat jij wil scheiden.
Je zult ook een regeling moeten treffen voor je dochter. Ze heeft recht op tijd met haar beide ouders. Dus ook met haar vader. Ook al is hij niet de ideale vader. Ook als ze zelf niet zou willen. Er is geen rechter die akkoord gaat met een scheiding waarbij het kind geen contact meer heeft met een van de ouders. Maar afspraken over een meisje van 16 zijn natuurlijk vooral theoretisch. Zeker als jullie bij elkaar in de buurt blijven wonen, dan kan ze zelf heen en weer wanneer ze dat wil. Dus vraag gerust naar haar mening, maar jullie als ouders bepalen wat er in het convenant komt.
Succes.
Pennrstreek
Bedankt voor je reactie (s).
Zou inderdaad best voor aantal nachten daar kunnen logeren, ook samen met onze dochter.
Wil op voorhand ook nog niks regelen. Wij hebben een eigen huis. Hij zou mij waarschijnlijk uit kunnen kopen en met dat bedrag heb ik inderdaad een startkapitaal. Masr dat is ook het geval wanneer het huis verkocht moet worden.
Op het moment dat hij er wil blijven wonen. Heb ik al wel nagedacht als hij het niet helemaal rond kan krijgen zou ik hem best tegemoet willen komen. Zodat hij in ons huis kan blijven en onze dochter haar eigen kamer kan houden.
Zelf een andere woning kopen zal vast niet zo makkelijk gaan, ivm de huidige markt. Daarom dacht ik aan een chalet. Als tussen oplossing.
Ik ben me er zeker van bewust ik financieel in moet leveren.
Het is de bedoeling dat ik in de buurt blijf wonen. Vind het ook belangrijk dat onze dochter haar vader ziet. Zal daar dan ook niet tussen gaan zitten, maar stimuleren. Net zoals ik dat eigenlijk altijd heb gedaan door ze tijd samen door te laten brengen. Moet zeggen hoe ouder ze wordt, hoe lastiger dat ook is.
Jessie
'Net zoals ik dat eigenlijk altijd heb gedaan door ze tijd samen door te laten brengen. '
Ik zal wel op het verkeerde aanslaan, maar hier krijg ik de kriebels van. Je lijkt jezelf toch wat te presenteren als heilige die zo te lijden heeft. Hoezo heb jij ze samen tijd door láten brengen? Jouw dochter is niet jouw eigendom, haar vader woont gewoon bij jullie en neemt, net als je dochter, deel aan het gezinsleven.
ElenaH
De band tussen hen is nooit hecht geweest en ik vind dat wel belangrijk. Daarom bam in schoolvakanties niet zelf altijd helemaal vrij maar wilde ik dat hij ook een dag vrij bam om met z'n tweeën te zijn. Dat soort dingen bedoel ik.
Ik ben zeker geen heilige.
Agressie
Ja, en dan sneuvelt er een stoel, of de TV. So what? Zolang hij jou maar niks doet. Of je dochter.“
Ik vind dat je hier veel te gemakkelijk over doet Pennestreek. Een continue sfeer van agressie en dreiging, van wat hij zou kunnen gaan doen, is enorm stressvol en tast je beoordelingsvermogen en daadkracht flink aan. Ik weet niet hoe ‘groot’ dit is in jouw leven Jessie maar kan het hiermee te maken hebben dat je zo besluiteloos bent? Ga hierover praten met mensen. Hoe ziet die agressie eruit? Waar ben je bang voor? Hoe kun je begrenzen? Jezelf en je dochter afschermen? Dit zijn serieus te nemen zaken. Iemand die agressie gebruikt, beperkt je vrijheid, intimideert je en vervormt de werkelijkheid. Je zult je eigen werkelijkheid weer moeten optrekken ondanks je angst en de continu aanwezige spanning van wat er zou kunnen gebeuren als jij iets doet of zegt wat hem boos maakt. Als je echt wil doorzetten met die scheiding is het niet te voorkomen dat je dingen doet en zegt die hem kunnen triggeren. Je kunt niet eindeloos doordenken over hoe je het zult doen, zeggen zodat hij niet boos wordt. Dat ligt niet binnen jouw macht. Je zult strategisch moeten handelen, de triggers zoveel mogelijk vermijden, zo weinig mogelijk ruimte laten voor agressie en vooraf bedenken wat je doet als hij agressief wordt. Je zult de angst moeten omzetten in daadkracht. Dat begint met een duidelijke boodschap aan jezelf: Nee, ik wil het niet meer en ik ga mijn ruimte innemen.
Jo Hanna
'Een continue sfeer van agressie en dreiging, van wat hij zou kunnen gaan doen, is enorm stressvol en tast je beoordelingsvermogen en daadkracht flink aan. '
Maar dat is toch helemaal niet wat Jessie beschrijft? Er is een keer een stoel gesneuveld, maar hij heeft haar of haar dochter nooit wat aangedaan. Dus waarom zou je dan doen alsof er sprake is van huiselijk geweld?
Jo Hanna
Ik probeer het juist in perspectief te plaatsen. Jessie laat zich enorm leiden door de angst. Maar op basis van wat ze hier schrijft lijkt mij dat ze die angst te groot laat worden/heeft laten worden. En juist daardoor laat ze zich beperken.
De mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest.
Ik kan haar niet helemaal volgen. Ze beschrijft zichzelf als gegroeid, zelfverzekerder geworden. Maar hierin dus blijkbaar (nog) niet. Ik probeer haar over die drempel heen te helpen. Omdat ik het gevoel heb dat die vooral in haar hoofd zit. En ik geef haar wat actiepunten, want in de actiestand genereer je vanzelf energie en kracht. Waar de passieve stand energie en kracht kost.
Bovendien, ik denk dat het weleens zo zou kunnen zijn dat zolang Jessie onzekerheid uitstraalt, haar man middels zijn agressie zal proberen de boel te houden zoals ie is. Ze zal voor zichzelf op moeten leren komen. Dat ze zelfstandig is laat ze al zien doordat ze financieel en zakelijk voor zichzelf kan zorgen. Die lijn moet ze doortrekken.
Dus Jessie, zoals ik al zei, neem de nodige voorzorgsmaatregelen (vertel je ouders dat je het gesprek met je man aangaat en zorg dat ze thuis zijn zodat je daar terecht kan; zorg dat dingen die voor jou van waarde zijn veilig zijn; zorg dat je dochter er niet is; regel een eigen bankrekening; leg vast hoe jullie financiële situatie nu is) en ga je man vertellen dat je wil scheiden. Ga stappen zetten.
en vraag hem
Of hij zo goed zou willen zijn in het belang van zijn dochter om het huis hetzij tijdelijk, te verlaten. Ik vind het altijd zo vreemd om maar uit te gaan van dat de vrouw met kind notabene moet vertrekken.
Juf Ank
Misschien wil de dochter wel bij haar vader blijven wonen. Ik vind het altijd zo vreemd om maar uit te gaan van dat kinderen bij hun moeder gaan wonen. Dat wil TS wel, maar zij is maar 1 partij van de 3.
Misschien is het niet zo groot
Dat kan. Ik word gewoon getriggerd doordat ze een aantal keer terugkomt op haar angst voor de gevolgen als ze tegen haar man uitspreekt dat ze wil scheiden. Ze schetst ook vijandige reacties als ze de situatie wil bespreken. Ik denk dat ‘alleen’ schreeuwen, neerbuigend en kwetsend uitlaten of spullen vernielen helemaal niet meevalt, als dat regelmatig gebeurt. Je wordt daarmee geconditioneerd om op eieren te lopen en dat is helemaal niet gezond.
Ik claim verder niet een compleet beeld te hebben van de situatie bij Jessie thuis. Ik vraag ook niet voor niks hoe groot dit is in haar leven. Ik weet alleen dat ik lang de neiging heb gehad de agressie te bagatelliseren. Ik praatte daar ook maar heel omfloerst over. Ik dacht dat ik er medeverantwoordelijk voor was doordat ik hem triggerde en schaamde mezelf ervoor. Ik had mijn boodschap aan hem dan kennelijk niet goed onder woorden gebracht? Pas toen ik mensen ging vertellen over wat er concreet gebeurde, kreeg ik de feedback waaruit ik opmaakte dat zijn gedrag echt niet normaal werd gevonden. Voor die tijd kreeg ik reacties in de categorie ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’. Daar blijf je dan zelf ook in hangen.
Daarom wilde ik de vraag gewoon stellen. Jessie kan prima voor zichzelf uitmaken of het op haar van toepassing is. Als dat het geval is, kan het zijn dat ze over bepaalde dingen wat anders moet gaan nadenken om verder te kunnen komen. En hulp moet vragen van haar omgeving bij bepaalde dingen. Bijvoorbeeld: de scheidingsmelding doen met een vertrouwd familielid erbij. Als het niet aan de hand is, des te beter.
