Scheiden of blijven???

tja

De nieuwe man verhindert de eerlijke kans die je je man zou moeten geven.

"het is het gevoel dat ik mis. Het gevoel van waardering, respect en je geliefd te voelen mis is. " ja en daar moet je man aan werken. Jij voelt dat nu natuurlijk via die andere man, maar dan is niet eerlijk: je kan een beginnende verliefdheid niet vergelijken met een relatie van jaren.

Ik zou zeggen: gooi de boel open (als hij het al niet weet): zeg tegen je man hoe het zit,dat iemand anders je wel waardeert maar dat je vooralsnog voor je huwelijk kiest, wellicht schrikt hij ervan en gaat hij investeren in zijn relatie met jou.

Zo niet, en ik vind een maand erg weinig dan heb je hem ten minste een kans gegeven en kan je altijd nog uit elkaar gaan.

Geen prater

Doen jullie nog wel eens iets samen? Investeren in een relatie is meer dan alleen praten. Daarmee ga je het met de nieuwe man op termijn ook niet redden.
Maak tijd voor elkaar, ga elke week iets doen waar je allebei iets mee hebt (eten, film, een cursus, een sport, wat dan ook). Geef elkaar aandacht, luister naar elkaar, ook als je hoofd er een keer niet zo naar staat. Hebben jullie kinderen? Zorg dan dat die daar niet bij zijn. Soms ben je moe en zul je je er echt toe moeten zetten, dat heet investeren in elkaar.
Je klinkt nu alsof je in de klaagstand staat en hem verwijt dat je te weinig waardering en liefde krijgt. Ik zou er ook geen antwoord op hebben eerlijk gezegd, en al helemaal niet binnen een maand. Misschien zit ik er naast, maar het lijkt alsof je je man al hebt opgegeven. Hij weet niks over jouw gevoelens voor de andere man, maar je verwacht wel van hem dat hij over zijn gevoelens voor jou praat en dan ook nog met een therapeut erbij. Toe maar! Ik zou woest zijn.

Eerlijk zijn

Ik denk dat je eerlijk moet zijn over je gevoelens voor die ander. Pas dan krijgt je man een eerlijke kans. Misschien schrikt hij, en wil hij serieus aan het werk met jullie relatie. Misschien reageert hij ook dan amper. Dan kun je daar je conclusies uit trekken.

'Het was zijn idee om het 1 maand te proberen. '

Om wát te proberen? Hebben jullie een vaste avond per week afgesproken, om samen op pad te gaan en bij te praten? Uit eten gaat even niet, maar een boswandeling kan nog wel. Gaan jullie samen een hobby oppakken? Hebben jullie afgesproken dat jij die ander een maand niet ziet of spreekt? Weet die ander dat je deze afspraak met je man hebt gemaakt, dat hij dus pas op de plaats moet maken omdat jij je huwelijk probeert te redden?
Of hang je er gewoon een beetje bij en wacht je tot je echtgenoot ineens transformeert in een gepassioneerde liefhebbende attente nobele ridder? Want dan kun je beter vast een mediator bellen.

Aanvullend

Ja die ander weet van deze afspraak.

Ik weet wel bijna zeker als ik eerlijk ben over mijn gevoelens dat het over is.
In de gesprekken die we tot nu toe gevoerd hebben (nou ja gesprekken, ik moet het praat werk doen hij zegt nauwelijks iets) zegt hij wanneer ik mijn twijfels uitspreek of we elkaar nog gelukkig kunnen maken, wel de hele tijd nou ga maar donder maar op. Hij geeft me niet het gevoel dat het hem wat doet.

En dit speelde allang voor ik gevoelens voor die andere man kreeg. Denk dat ik daar langzaam voor open ben gaan staan.

Dank voor de aanvulling

Dat is helder.
Maar dan nog: in een maand gaat dat niet lukken natuurlijk. Als je bij hem weg wil moet je gaan. Niet om bij de nieuwe man te zijn maar om tot jezelf te komen. Leg dat uit, ook aan de nieuwe man. Een relatie van 17 jaar gaat je niet in je kouwe kleren zitten, je twijfel heeft daarmee te maken. Er zijn ook goede dingen die jullie hebben/hadden. Je bent niet voor niets zo lang met hem geweest!
Het duurt wel even voordat je daar voldoende afstand van hebt. Zolang je dat niet hebt is het gras altijd groener. Geef jezelf en de nieuwe man de tijd om ook jullie relatie in een nieuw perspectief te zien als jij niet meer degene bent die vreemdgaat. Meteen bij de nieuwe man intrekken is daarom een slecht idee. Eerst maar even op jezelf wonen lijkt mij verstandig.

Aanvulling voor emma

Bedankt voor je reactie.

Ik zal zeker niet bij die ander intrekken. Wil eerst tijd voor mezelf hebben. Tot rust komen. Dat weet deze andere man ook. Hij stimuleert dat ook alleen maar.
En 17 jaar huwelijk (23jasr samen) gooi je niet zomaar weg. Het is ook niet de eerste keer dat ik hierover nadenk.
Weet van mezelf dat ik veranderd ben. Ik ben niet meer dat onzekere meisje van 16. Die achteraf niet goed wist wat ze wilde. En altijd heeft gedaan wat een van haar verwachte te doen

Misschien is dat het

'Het is ook niet de eerste keer dat ik hierover nadenk.'

Misschien is je man het ook wel zat, dat je regelmatig de relatie ter discussie stelt. Ik zou daar in ieder geval na een paar keer wel klaar mee zijn. En inderdaad denken 'gá dan, als je steeds zo veel te zeuren hebt'. Hij zal zich misschien ook niet gewaardeerd voelen.

Weggaan, om terug te komen

Vriendin die in een soortgelijke situatie zat, is het huis uit getrokken. Niet bij de vriend gaan wonen, maar ergens op zichzelf. Pas toen drong bij man door dat er echt werk aan de winkel was. En toen kwam eindelijk de bereidheid om in relatietherapie te gaan, echt te praten en weer te investeren. Dit was vijftien jaar geleden en ze zijn nog steeds samen (en gelukkig, naar ik hoor).

Onmacht

Dat is wat ik erin lees, van beide kanten. En dat is jammer. Je zegt dat je man niet wil praten. Bij veel mannen is dat vooral een kwestie van niet weten hoe. En als ze dan een poging wagen is het vaak niet goed (genoeg) voor ons vrouwen. Mannen en vrouwen communiceren nu eenmaal heel erg anders.
Wat heb je zelf gedaan om je huwelijk vlot te trekken? Heb je zelf boeken gelezen, een coach of therapeut gehad? Of is het gebleven bij tegen je man zeggen dat het 'zo' niet goed (genoeg) is?

Heel jammer dat je intussen verliefd bent geworden, want dat maakt dat je huwelijk nu eigenlijk geen échte kans meer maakt. De waardering en aandacht die je van die andere man krijgt, daar kan je echtgenoot niet tegenop natuurlijk. Maar waardeert hij je echt niet? Of laat hij het niet zien op een manier die bij jou binnen komt? Er is een goed boek geschreven over dit onderwerp, De vijf talen van de liefde van Gary Chapman. Even heel kort en gechargeerd: een man laat zien dat hij van je houdt door te zorgen voor het inkomen, en het doen van de klussen in huis en het buiten zetten van de vuilnisbak als je dat vraagt. Als je een probleem hebt lost hij het voor je op. En wat doen wij vrouwen? Het huishouden en we zorgen dat in huis en met de kinderen alles op rolletjes loopt. Over en weer zien we niet wat de ander doet, en voelen we ons daarom niet gewaardeerd. Als je kunt (leren) zien wat je man uit liefde voor jou doet, wordt wat hij niet doet veel minder belangrijk.

Nou ja, dit zijn zo wat inzichten die ik zelf in de afgelopen jaren heb opgedaan vanuit mijn eigen huwelijkscrisis. Hier was het man die niet meer gelukkig was en die het niet meer goed zag komen. We waren op de handtekeningen na gescheiden toen man zich toch bedacht. Met hulp van een goede therapeute zijn we weer samen gelukkig geworden. Het kan wel. Maar kost veel tijd energie en inzet, van beide kanten. Jullie moeten allebei naar jezelf willen (en durven) kijken. Dat is een moeizaam proces, maar wel een heel mooi proces. We hebben onszelf en elkaar beter leren kennen. Zijn allebei 'meer onszelf' geworden, allebei betere versies van onszelf geworden. En toch, of juist daardoor, is onze relatie vele malen beter geworden.

Ik herken dat je eindelijk jezelf wil worden. Man en ik zijn ook al samen sinds ik 17 was. Je kunt je daardoor niet goed ontwikkelen tot wie je echt bent. En als je dat op latere leeftijd, in een bestaande relatie, alsnog moet doen kost dat veel pijn en moeite. Maar het is zeker de moeite waard! Dus inderdaad, als je besluit te gaan scheiden, ga dan vooral op jezelf wonen. En bouw je eigen leven op. Los van je nieuwe vlam. Want anders denk ik dat je gewoon hetzelfde doet, maar dan met een ander, je stapt een relatie in waarin je hoe dan ook jezelf meeneemt zoals je nu bent. En ik denk dat je zelf nog wat groeiwerk te doen hebt.

Je hebt het niet over kinderen, maar omdat je hier schrijft neem ik aan dat die er wel zijn. Denk ook goed na over welk voorbeeld je hen wil geven. En of je met jezelf kunt leven als je er niet álles aan gedaan hebt om je huwelijk te redden. Ik weet natuurlijk niet wat je wel of niet gedaan hebt, maar alleen zeggen dat het niet goed gaat is niet genoeg. Echt niet. En je man gaat niet ineens praten na 23 jaar als hij niet weet hoe dat moet, wat je precies van hem verwacht. Dat hij geen therapie wil is een gemiste kans. Misschien beseft hij dat het je echt menens is als jij vertelt van je gevoelens voor die ander, of als jij (tijdelijk, een deel van de tijd) ergens anders gaat wonen, of een mediator gaat zoeken voor de scheiding. En misschien wil hij dan wel. Het is alleen niet zo dat je dat soort stappen moet zetten met het idee dat hij dan wel in beweging komt, maar als je daar zelf echt aan toe bent. Het zou mooi zijn als je wel nog kunt en wilt meebewegen als hij dan alsnog in actie komt.

Lastige materie. Ik wens je veel wijsheid.

Jessie

Op de eerste plaats: dit is geen leuke situatie. Niet voor jou, maar zeker ook niet voor je man. Die voelt misschien ergens wel, al dan niet nog onbewust, dat er iemand tussen jullie in staat. Voelt hij dat jij jezelf terug aan het trekken bent uit jullie relatie. Ergens kan ik wel begrijpen dat je door wat jij mist aan waardering, repect en gevoel geliefd te zijn, open bent gaan staan om dat te ontvangen van iemand die het wel geeft. En neem je aan, dat het je man niets doet als je aangeeft dat je twijfels hebt over jullie samen, omdat hij dan zoiets heeft van "donder dan maar op, ga maar dan". Terwijl het hem misschien wel heel verdrietig maakt om te horen dat jij zo twijfelt over of jullie elkaar nog wel gelukkig maken, maar kan hij dat niet op een andere manier uiten. Misschien is hij verder gewoon wél heel gelukkig met jou. Laat hij dat op een andere manier zien, dan op de manier zoals jij dat nu zou willen. Verstaan jullie elkaars taal van liefde niet (meer). En vullen jullie het nu steeds maar voor elkaar in, waardoor misverstanden ontstaan, overtuigingen die je zelf voor waar aanneemt, maar misschien heel anders blijken te zijn als ze uitgesproken worden naar elkaar.

En op die eerdere momenten dat het ook al niet goed ging tussen jullie, ben je toen ook steeds buitenechtelijk iets aangegaan met een andere man?

Dat je zelfbewuster bent geworden en dat onzekere meisje van 16 achter je hebt gelaten, is alleen maar goed. Je bent gegroeid, veranderd, zelfstandiger en volwassener geworden. Misschien is manlief wat dat betreft niet met je mee gegroeid en ziet hij jou nog steeds als dat schattige meisje van in het begin van jullie relatie? Heeft hij wel in de gaten dat je veranderd bent, maar heeft hij daar ook moeite mee, omdat hij niet weet, hoe hij met die veranderingen om moet gaan, lijkt het voor hem misschien alsof jij hem nu minder nodig hebt, omdat je nu veel meer voor jezelf opkomt?

Zomaar wat gedachtes die in me opkomen.

Maar hoe dan ook, wat marinet ook al zei, door de huidige stand van zaken, dus dat je al een ander hebt toegelaten in deze situatie, geef je je man geen eerlijke kans meer om aan jullie relatie te werken. Alles met die ander voelt fijner, beter, mooier, je zoekt en krijgt van hem die bevestiging die je zo nodig hebt voor jezelf. Je wil weten dat je er mag wezen, dat je leuk en goed genoeg bent. Die dosis zelfvertrouwen kun je amper nog krijgen van je eigen partner, omdat die je gewoonweg na al die jaren, al te goed kent. Die kent je ups en downs, was er bij op mindere momenten. En zocht je naar iemand met een frisse blik, die je inmiddels hebt gevonden. En die nu enigzins aan het pushen is, om jou tot een besluit te dwingen. Want hij wil ook verder kunnen... Vraag me serieus af, of je dat na een paar maanden van iemand mag vragen...
Laat jezelf alsjeblieft niet dwingen tot iets. Jij bent niet van je nieuwe lover. Je bent ook niet van je man. Je bent van jezelf. Ga eerst eens van jezelf houden. Neem tijd voor jezelf, neem afstand van deze situatie. Zet de nieuwe relatie even op pauze. Wel even langer dan een maand, want dat is veel te kort. Als die ander écht van je houd, heeft hij het er echt wel voor over. Maar hij ziet natuurlijk ook jouw twijfel, is bang dat je er toch voor kiest om bij je man te blijven en wil er nu dan nog wel meewerken, maar niet te lang. En jij hebt bij jezelf nu al bij voorbaat spijt, dat je misschien wel voor je man kiest en die ander laat lopen, die waar je het nu zo fijn mee hebt.
Ik snap dat je zou willen dat je man veranderd, maar geef hem dan wel een eerlijke kans en ben zelf ook eerlijk naar hem toe. Stiekem iets met een ander hebben, lost echt niets op.

@pennestreek, even off topic

Ik was nog aan het typen en had jouw reaktie nog niet kunnen lezen daardoor, maar jij zegt (weer) precies ook zoals ik het allemaal bedoel...

Belladonna

Ja, great minds think alike . Wij zitten volgens mij wel aardig op dezelfde golflengte en onze verhalen zijn ook redelijk vergelijkbaar.

Je bent niet verantwoordelijk voor elkaars geluk

Ik herken heel veel in je verhaal. Mijn ondertussen ex was ook geen prater en wilde al jaaaren niet knuffelen (wel met de kinderen) en had daar allerlei drogredenen voor. Dat ik niet aantrekkelijk was omdat ik borstvoeding gaf, dat ik te weinig werkte, dat ik teveel chips at (52 kg woog ik) en verzin het maar. Ik heb me ook heel erg aangepast en werd ondertussen natuurlijk steeds kribbiger omdat resultaat van de aanpassing uitbleef. In pogingen tot het voeren van een gesprek benadrukte mijn ex vooral hoe verschillend we waren en dat het wel leek of hij mij niet gelukkig kon maken. Duh, als je iemand zo vermogelijk op afstand houdt... Want dat is wat hij continue deed. En dan de hamvraag, wááro niet m deed hij dat? Echt, ik weet 't nog steeds niet. Ik kan alleen maar raden. Maar, na mijn scheiding heb ik Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz gelezen en tranen met tuiten gehuild van herkenning. Wat lessen die ik daaruit heb geleerd:
- je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, de ander kan het aanvullen, maar de basis ligt bij jezelf
- je kan in de loop der tijd verstrikt raken in een heel ingewikkeld patroon van uitreiken en afstoten; hoe meer de een contact zoekt, hoe meer de ander zich terugtrekt
- praten kan de boel verergeren, er staan in het boek mooie oefeningen om qua gevoel weerbij elkaar te komen, zónder praten
- onderzoek wie je zelf bent, waar je behoefte aan hebt, zonder daarbij je man verantwoordelijk te houden voor wat dan ook

En dan nog kan het natuurlijk dat je man eigenlijk niet meer met je samen wil zijn maar het lef niet heeft om dat uit te spreken. En ook geen moeite meer in de relatie wil steken dus. Alleen, als je eerst op zoek gaat naar de essentie van je verlangen en de verantwoordelijkheid die je daarvoor onbewust bij je man neerlegt, dan kan je zelf een weloverwogen besluit nemen. Ik ben veel te lang doorgegaan met proberen zónder bovenstaande kennis. Mijn ex bleef me wegduwen en uiteindelijk ben ik uit de boot gesprongen, met al m'n frustraties erbij. Daar heb ik nog last van. Aangezien je al een ander bootje langszij hebt zal dat laatste bij jou meevallen denk ik.

Aanvulling / reactie

De vorige keren heb ik geen gevoelens voor een andere man gehad.

Ook heb ik mijn twijfels nog niet eerder zo duidelijk uitgesproken als deze keer. De vorige keren wel iets laten merken maar niet zo als nu.
Het is gevoel wat ik nu heb is ook niet eerder zo sterk geweest.

We hebben een dochter van 16 jaar. Zij voelde dat er iets was, dus voor een deel eerlijk geweest. Haar reactie mama wij redden het samen ook wel. Zij vind heeft ook haar duidelijke mening over het proberen van een maand. Ze zegt zonde van je tijd. Hij gaat hier niks aan doen.

Heb in de gesprekken met hem overigens elke keer aan gegeven dat we er samen aan moeten werken. Inmiddels heb ik een afspraak staan bij een maatschappelijk werker. Hij wil met niemand praten hij kan het zelf wel.
Nou ik denk dat hij dat niet kan. Zijn vader heeft zelfmoord gepleegd 9 jaar geleden en dit heeft hij nog steeds niet verwerkt maar wil dit niet toegeven.
In maart heb ik hem ook gevraagd of hij gelukkig is hij zei volmondig nee hij is niet gelukkig maar wil niet met iemand praten om hieraan te werken.

Mijn mening is dat je er beiden aan moet werken. En nee dat ik gevoelens voor een ander heb helpt niet mee, maar dat dit me is overkomen gebeurt ook niet voor niks denk ik dan.

Inderdaad

Er zijn grenzen aan hoe lang je blijft proberen om iemand in te laten zien dat het zonder (professionele) hulp niet tot een oplossing komt.
Het is nu meer alsof je aan een dood paard staat te trekken. Het moet inderdaad van twee kanten komen, als je aan de relatie wil werken. En ergens wil je je man ook niet zo achter laten, met dat hij het dan zelf maar uit moet zoeken.
Maar als je heel eerlijk naar jezelf kijkt, wil je dan überhaupt nog wel aan jullie relatie werken, wil je die wel nog nieuw leven inblazen. Of snak je zelf inmiddels niet veel meer naar een nieuw leven met een nieuwe relatie? Nogmaals, durf eerlijk te zijn. Maar doe het op de ZOEN- manier: Zacht, Open, Eerlijk en Nieuwsgierig. Door open en eerlijk te zijn op een zachte manier, kun je ook op die manier met begrip, interesse en respect nieuwsgierig zijn naar de gevoelens en gedachtes van je man over jouw twijfel over het wel of niet meer elkaar gelukkig kunnen maken.
Als ik het zo allemaal lees, denk ik dat er een groot onverwerkt verdriet schuil gaat achter zijn houding van "Twijfel jij aan ons? Nou dan donder maar op, ga maar (onderwijl denkend: laat jij mij dan ook maar in de steek, net als mijn vader dat deed door zichzelf van het leven te beroven. Dat kan er ook nog wel bij...).
Zo'n voorval, een dierbare die zelfmoord pleegt, is meestal erg traumatisch. Doet heel veel pijn. En het kan erg moeilijk zijn om die pijn toe te laten, laat staan verwerken. Dus je hebt gelijk als je zegt dat hij daar mee aan de slag zou moeten. Maar dat kan alleen op zijn eigen tempo, op zijn eigen manier. En dat jij nu dat geduld niet meer op kunt brengen om hem Die tijd en ruimte te geven, doordat er een ander je leven is binnengewandeld, tja, dat maakt het voor jou heel lastig. Maar zoiets kun je niet forceren. En dat is erg jammer voor jouw man. Die mag het straks allemaal alleen oplossen. Want ik denk dat je je keuze ergens al gemaakt hebt.

Reactie op belladonna

Dat hij het verdriet op zijn eigen tempo moet verwerken klopt helemaal. Maar het is inmiddels 9 jaar geleden en het lijkt erop dat hij dit niet zonder hulp kan. Hij geeft zelf aan dat hij niet gelukkig is. Heb meerdere keren ook in het verleden aangegeven dat hij hulp moet zoeken. Dat we elkaar anders kwijt gaan raken. Maar hij wil geen hulp zoeken.
Op dit moment sta ik op een punt, moet ik ongelukkig blijven omdat hij niet aan zijn (ons) geluk wil werken.
Op vragen of hij oud met me wil worden antwoord hij niet. Net als op de vraag of hij nog mij houdt geen hij geen antwoord.
Het voelt voor mij als trekken aan een dood paard en hoelang moet ik nog blijven trekken.
Dat ik inmiddels gevoeld heb hoe het kan, hoe iemand je lief kan hebben maakt het er niet makkelijker op.

Herkenning

Beste Jessie,
Ik herken het totaal. Zit in eenzelfde situatie en ik ben ook verliefd geworden op een ander die met me verder wil. Ik mis veel in de relatie met mijn man, al jaren, maakte dat bespreekbaar, talloze keren, maar vanuit hem komt niet veel. We hebben twee kinderen (16&18) en zijn al lang samen maar de koek is op denk ik. Ik zou jou graag een pv sturen maar weet niet of dat op dit forum kan.

En nog dit

Een pb bedoelde ik.
Het verschil met jullie situatie is bij ons dat mijn man wel met mij verder wil maar ik merk nu wel dat hij afstand neemt en de sfeer in huis gespannen is. We hebben een tijdje geleden afgesproken om geen overhaaste beslissingen te nemen en het even aan te kijken. In mijn hart en hoofd begin ik er steeds meer aan te wennen dat wij uit elkaar gaan. Het voelt heel triest en onwerkelijk maar het loopt al jaren niet meer goed. We zijn heel verschillend (geworden of was dat altijd al zo?) en ja ik weet het, door een nieuwe liefde geef ik mijn relatie geen echte kans meer maar na zo vaak proberen is het gewoon een keer klaar. Ik wil voor mijn eigen geluk kiezen. Noem het egoïstisch, ik vind dat niet. Iedereen heeft recht op geluk. Ik hoop alleen dat we op een goede manier uit elkaar kunnen gaan.

Dood paard

Ja, als hij nergens in mee wil houdt het een keer op natuurlijk. Wel eeuwig zonde dat hij zo afwijzend staat tegenover hulp inschakelen. Wat is dat toch met mannen? Hier ook hoor. Omdat ik tijdens onze crisis vrijwel direct een coach heb gezocht voor mezelf, en met haar hulp echt enorme stappen maakte, was man uiteindelijk bereid om relatietherapie te doen. Tijdens die therapie werd hem ook heel erg duidelijk dat hij nog wel het een en ander te verwerken had. Maar ja, hij vond van zichzelf dat hij 'de sterke man' moest zijn, dat hij mij moest steunen en niet andersom. Maar daardoor was er al heel lang geen balans in onze relatie. Hij had niet door dat juist door niet ook op mij te steunen hij voor een afstand zorgde (die vooral ik voelde). En ik heb jarenlang mijn best gedaan om die afstand te overbruggen, maar als heel lang niet lukt waar je zo hard je best voor doet, dan word je zuur, cynisch. En dat nam hij mij dan weer kwalijk. Zo zaten we samen in een negatieve spiraal. Dankzij de therapie praat hij nu een stuk makkelijker over waar hij mee zit en leunt regelmatig op mij. Dat is zó fijn, we zijn nu eindelijk gelijkwaardig in de relatie. Ook op andere vlakken, maar het grijpt allemaal in elkaar en hangt allemaal met elkaar samen.

Nee, je hoeft niet te blijven als hij niet mee wil werken. Maar ik denk niet dat hij niet van je houdt. Hoogstens dat hij niet weet hoe hij dingen moet uiten. Bang is het fout te doen en je kwijt te raken. Die angst kan ontzettend verlammen. Misschien voelt hij ook wel dat hij je eigenlijk al kwijt is. En hij is niet bij machte daar wat aan te doen. Dat is een heel machteloos en frustrerend gevoel.
Misschien is de beste weg nu hem een ultimatum stellen. Ik ga nu de scheiding in gang zetten, tenzij jij nu instemt met relatietherapie. Ik hoop voor hem dat hij de stap durft te zetten. Het kan hem zoveel brengen! Of jullie nu samen verdergaan of niet.

Sterkte.

Wat Pennestreek zegt zou wel eens voor heel veel mannen kunnen gelden. Ik ben (goed bedoeld) jaloers op haar situatie en ook hoe belladonna het tij heeft kunnen keren.
Ik heb de handdoek in de ring gegooid indertijd en ex was hoofdzakelijk opgelucht. Meteen de financiën op een rijtje, en heel snel een 10 jaar jonger exemplaar met glanzende carrière waar hij zich enorm aan op kan trekken. De L..
Nog een kleine tip van Eckhart Tolle, als je een besluit neemt, neem dan een besluit waarbij je vreugde, luchtigheid en onbevangenheid voelt. Ontbreekt een van de drie, dan kan je er de donder op zeggen dat er verkeerde motieven meespelen.

geen inspraak

"We hebben een dochter van 16 jaar. Zij voelde dat er iets was, dus voor een deel eerlijk geweest. Haar reactie mama wij redden het samen ook wel. Zij vind heeft ook haar duidelijke mening over het proberen van een maand. Ze zegt zonde van je tijd. Hij gaat hier niks aan doen."
Als mijn ouders vroeger naar mij hadden geluisterd waren ze gescheiden en was ik bij mijn moeder gaan wonen. Inmiddels zijn ze 56 jaar gelukkig getrouwd.
Ik vind niet dat dit iets is om zo met je puberella te bespreken en haar oordeel mee te wegen. Zij heeft geen inspraak. Onze mening doet er eigenlijk ook niet toe.

Ik snap wel dat je man introvert of introverter is, ook na 9 jaar na zijn vader op zo'n vreselijke manier te zijn verloren. Iedereen die vindt dat het maar eens afgelopen zijn met dat gerouw is gek. Snap ook dat het moeilijk met zo iemand te leven is, dus wens je veel wijsheid. 17 jaar is niet niets.

Wat wil je zélf eigenlijk nou echt

"Dat hij het verdriet op zijn eigen tempo moet verwerken klopt helemaal. Maar het is inmiddels 9 jaar geleden..."

Voor jouw gevoel al een hele tijd, voor je man kan het nog voelen als gisteren, of vorige week. Het is niet aan jou om te vinden dat het rouwen nu lang genoeg geduurd heeft. Enkel omdat jij nu verder wil, en wel omdat er nu een nieuwe trein (je minnaar) ongeduldig op je staat te wachten tot je onderhand eens instapt, omdat die ook verder "moet" gaan.

"Op dit moment sta ik op een punt, moet ik ongelukkig blijven omdat hij niet aan zijn (ons) geluk wil werken..."

En wat wil je zélf? Want is hij je feitelijk niet al kwijt? En zit je eigenlijk te wachten tot hij de knoop doorhakt door te zeggen dat hij van je wil scheiden, zodat je hem er verantwoordelijk kunt stellen dat jullie relatie eindigt?
Als je weg wil, ga je weg. Dan neem je het heft in eigen hand en zet je de scheiding in gang, ga je de dingen regelen. Wat houd je tegen? Je neemt toch al aan dat je man je niet meer lief heeft.
Maar ergens weet je zelf denk ik ook wel, dat je door die nieuwe liefde nu niet meer eerlijk en oprecht naar je eigen relatie kunt kijken, het vertekend het beeld in grote mate. Want hoe had je er in gestaan, als je nog géén nieuwe liefde tegen was gekomen???

Hoe dan ook, ik heb dit ook tegen mijn man gezegd, toen er bij ons crisis was: als je denkt gelukkiger te worden/zijn met een andere vrouw, ga er dan voor. Dan laat ik je in liefde gaan, want omdat ik van je hou gun ik jou je geluk. Wil ik niet dat je ongelukkig moet zijn met mij, omdat ik je niet los wil laten.
Dus ik snap je. Maar alleen als je het om de juiste beweegredenen doet. En daarvoor moet je diep in je hart durven, willen kijken en voelen. En dan de sprong in het diepe nemen.

Als er zo weinig verbinding en uitwisseling is ..

.. houdt het toch op? Wat je vertelt is duidelijk en doodlopend. Weigeren jou serieus te nemen, de urgentie van jouw uitgesproken behoeften te veronachtzamen, gesprekken afkappen, tijd vragen maar niks ondernemen, de door jou gevoelde noodzaak aan hulp simpelweg terzijde te schuiven. Die relatie ís er toch al niet meer? Ik zie niet hoe dat nog goed zou kunnen komen als hij 'niks wil'.

Je kunt geen lekkend bootje op het water houden als de ander er steeds opnieuw gaten in steekt. Je moet de lekken die er zijn samen dichten. Anders werk jij aan de relatie tot je uitgeput bent, en dan zink je alsnog.

Mijntje

Eens. Wat weet een 16-jarige nou van een volwassen relatie? Ook erg naar voor de man van TS, dat er zo'n front gevormd wordt tegen hem. Was mij ook opgevallen.

Ik zie nog steeds een man die niet kan communiceren over zijn gevoelens, die zich afsluit voor de buitenwereld en dan vooral zijn dierbaren. Want juist tegenover hen wil hij zich 'groot houden'. En straks (nu?) is het te laat. Zonde.

Maar Jessie, dat is op zich geen reden om te blijven. Als jij voor jezelf echt het gevoel hebt er alles aan gedaan te hebben, dan houdt het een keer op. Maar het is wel zaak daarover eerlijk tegen jezelf te zijn. Hoe moeilijk ook, probeer die nieuwe vlam buiten het besluitvormingsproces te laten. Al was het alleen maar omdat zulke reboundliefdes over het algemeen geen lang leven beschoren zijn. Dan heb je straks je huwelijk opgeblazen voor een relatie die na een half jaar ter ziele is....

En deze man klinkt om eerlijk te zijn niet als ideaal relatiemateriaal. Iemand die jou zo onder druk zet 'omdat hij ook verder wil' kijkt alleen maar naar wat hij zelf wil. Ontzettend egoïstisch!

Bovendien, een scheiding kost veel tijd. Als jij eenmaal de knoop hebt doorgehakt ben je zo een jaar verder voor je het echtscheidingsconvenant rond hebt. Het is namelijk heel belangrijk om daar de tijd voor te nemen en niet te overhaasten. Samen (!) een goede mediator zoeken en dan het hele proces door. Je man is namelijk nog lang niet zover als jij. Hij heeft tijd nodig om aan het idee te wennen. En dan moet je nog op zoek naar eigen woonruimte en zo.

En stel dat

Je man ineens 'het licht' ziet, en heel erg zijn best gaat doen om zich van zijn beste, meest attente en liefdevolle kant laat zien, ga je dan ineens tegen je nieuwe vlam zeggen "ja sorry, maar ik kies niet langer voor jou. Het was leuk, bedankt dat je er voor me was toen ik het moeilijk had met mijn man, maar hij is nu zo fijn veranderd, dat ik jou niet meer nodig heb." ? Kun je dat dan zomaar ineens, zonder pardon, afkappen? Eerst iemand anders lekker maken, hoop geven om vervolgens te zeggen "Nee, toch maar niet..."

Alhoewel ik er geen al te goed gevoel bij heb, dat die ander helemaal oprecht is naar jou toe. Door dat dwingende, jou onder druk zetten om een keuze te maken. Snapt hij dan niet dat jij niet zomaar de deur achter je dicht kunt trekken om vervolgens gewoon met hem verder te gaan, alsof je vorige relatie niet heeft bestaan? Of is hij zó bang dat je niet voor hem zult kiezen, maar voor je man en wil hij dat opschiet met een keuze maken, zodat je de kans niet meer hebt om nog voor je man te gaan? In wiens belang denkt hij dan? Toch alleen maar zijn eigen, of niet dan.
Je staat op deze manier tussen twee vuren in, om het zo maar te zeggen. Maar het zijn geen gelijkwaardige vuren. Het één dreigt uit te doven, omdat je de brandstof ervoor in een ander, nieuw aangemaakt vuur, gebruikt...

Aanvullend - up date

Het is niet zo dat ik vind dat het rouwen afgelopen moet zijn zeker niet. Maar je moet erwel mee om kunnen gaan of leren gaan. En dat is nu niet aan de orde.

Het is niet de eerste keer dat het niet goed gaat. De vorige keren heb ik het me elke keer aangetrokken omdat hij de schuld bij mij neerlegt. Ik heb me keer op keer aangepast en hij is niet veranderd. Heb verschillende zaken opgegeven in het verleden om mijn huwelijk te redden. Doordat hij toen zei als je getrouwd wilt blijven, zul je dat op moeten geven anders komt het niet goed. Dat heb ik dus gedaan.

De andere man om hem maar zo te noemen. Zet me niet onder druk en begrijpt dat het allemaal niet zo makkelijk is voor mij. En dat het niet zo zal zijn dat wanneer ik zou scheiden wij gelijk een stel zijn. Dat wil ik ook niet. Heb hem ook aangegeven dat hij niet de reden is om te scheiden maar het allemaal wel meer aan het rollen heeft gebracht.

Wat onze dochter betreft, haar mening telt niet. Maar het komt wel even bij je binnen als ze dit soort dingen zegt.
Ze heeft haar eerlijke eigen mening gegeven.

Hannah8822 ik weet niet of dat kan hier een paar sturen,maar zou dat wel willen.

dingen opgeven omdat het anders niet goedkomt

Wat een raar iets is dat toch. Ik heb dat ook meegemaakt. Ik heb niet alles opgegeven, sommige dingen wel. Maar het slaat vaak helemaal nergens op.
Bij mij ging hij steeds meer roepen toen ik één ding niet op ging geven, dat het waarschijnlijk niet meer goed zou komen tussen ons.
En ik kreeg los daarvan ook heel veel beschuldigingen die nergens op sloegen.

Pas nu, de scheiding is allang rond, kom ik erachter dat hij zelf toen gedrag heeft vertoond buiten mijn zicht, waar hij zich schuldig over zou moeten voelen als hij dat al kon. Maar dat op mij projecteerde. En zo iets dergelijks heb ik laatst ook van iemand anders gehoord.

nou ja zeg...

Je staat tussen twee vuren in? Jessie heeft zichzelf in deze situatie geplaatst: ga haar nu niet als slachtoffer aanmerken!!
Natuurlijk, het kan een gebed zonder end zijn een relatie waarin de een niet echt openstaat om er open aan te werken.
Maar Jessie is degene die een relatie met iemand anders is aangegaan waardoor de boel nu echt niet meer terug te draaien is. Het mag ook wel even gezegd worden dat deze gang van zaken echt helemaal niet eerlijk en open was vanuit Jessie!

Jessie

Dank voor je toelichting. Had eea al opgemaakt uit je eerdere posts, maar je blijft er ook een duidelijk, zelfde standpunt in houden.

Vind het erg naar om te horen, dat je verschillende zaken hebt opgegeven om aan de eisen van je man te voldoen, om jullie huwelijk te redden. En hij heeft er geen zaken voor hoeven opgeven? Want hij deed alles al goed zeker?

Alleen al daarom, dat iemand vindt dat dingen anders gedaan of zelfs gelaten moeten worden door de ander, omdat het anders niet goed komt en zelf geen verantwoordelijkheid neemt om er zelf ook iets aan te doen of dingen te veranderen, getuigt mijns inziens allemaal niet bepaald van een gelijkwaardige relatie.

Daarom vraag ik nogmaals, wat wil je nou eigenlijk zélf? Wat houdt jou nog tegen om te scheiden?
Je hebt er al zoveel voor gedaan om de relatie te redden, ik weet ook niet wat je nog meer zou kunnen doen. Hopen dat het allemaal veranderd is denk ik tegen beter weten in. Je man wil geen hulp, heeft vanalles op jou aan te merken en weet zelf niet hoe hij eraan kan werken om het beter te maken. Maar vindt wel dat jullie elkaar nog steeds gelukkig kunnen maken.
En als er verder niet in openheid met hem te praten valt, wordt het wel erg moeizaam allemaal.

Maar ik ben het wel eens met wat Pennestreek zegt: "Hoe moeilijk ook, probeer die nieuwe vlam buiten het besluitvormingsproces te laten. Al was het alleen maar omdat zulke reboundliefdes over het algemeen geen lang leven beschoren zijn. Dan heb je straks je huwelijk opgeblazen voor een relatie die na een half jaar ter ziele is...."