Scheiden 'gewoon'?

mee eens

Ik ben het met je eens...ik hoor ook vaak "oh, zijn jullie nog samen?". (11 jaar getrouwd, 27 jaar samen). Zelfs toen we echt in een enorme dip zaten wilde ik inderdaad af van de situatie, niet mijn man. Wij zijn idd 2 maanden gaan latten om zo de rust te creeren en weer samen te praten. Als ik zo bij vrienden om mij heen kijk, lijkt het alsof ze eerder scheiden dan vechten....

Ik vind bij elkaar blijven normaler

In mijn omgeving zijn ook helemaal niet zoveel stellen uit elkaar. Zal wel toevallig zijn.
Bij mijn kinderen in de klas zijn de stellen die bij elkaar zijn ook in de meerderheid, en wordt er nog met medelijden gekeken naar die paar kinderen met gescheiden ouders. Wellicht de omgeving die redelijk conservatief is.(bijna biblebelt te noemen)
Ik woon nu ruim 21 jaar met mijn man. En we hebben al bijna 25 jaar een relatie. Zijn nooit getrouwd.
Hebben wel mindere perioden gehad, maar dit vooral door problemen van buiten.
Wel heb ik soms het idee dat scheiden soms iets te makkelijk gebeurt. Het voelen van "geen passie meer" lijkt al genoeg.
Maar ik kan niet achter de voordeur kijken, dus ik vind het gevaarlijk om ervan uit te gaan dat mensen er niet meer zo voor gaan. Bij die ene scheiding van dichtbij heb ik me er wel over verbaasd.

Hoewel ik nog erg blij ben met mijn man, is de passie hier ook minder. Soms is het even ijskast; tijd voor een goed gesprek.
Ik vind dat we erg gelukkig zijn samen. Man hoop ik ook

Niet ongewoon

Miischien kunnen we gescheiden zijn beter formuleren als "niet ongewoon". Ik vind getrouwd zijn en blijven ook gewoner, maar gescheiden zijn is godzijdank geen schande meer.

Oordeel en 'gelukkig geen schande'

met beiden ben ik het eens. Natuurlijk val je wel eens in de fout door te oordelen, maar in principe gaat het niemand iets aan als je besluit te scheiden. Voor een ding heb ik gewoon echt geen begrip en dat is vreemdgaan. En ook dat schijnt massaal te gebeuren. Hier op OO ook een bekend verschijnsel.

Dat scheiden gelukkig geen schande meer is, dat vind ik ook prima. Een tante van mij was niet meer welkom in de kerk door haar scheiding. Dát was een schande.

Nee niet gewoon

In mijn omgeving zijn er wel veel stellen uit elkaar. Toch denk ik dat je niet zomaar gaat scheiden, zeker niet als er kinderen in betrokken zijn. De ellende die het met zich meebrengt voor hen, dat wil je niet. Om me heen zie ik gescheiden ouders die hun best doen, maar het kind staat, ondanks dat, meestal tussen twee vuren in.

Ik ben gescheiden, maar in eerste instantie getrouwd in de overtuiging dat ik samen met die man oud zou worden. Dat hij een verslaving voor alcohol ontwikkelde, met alle gevolgen van dien, had ik niet ingecalculeerd. Zelfs toen het voor mij nauwelijks uit te houden was, heb ik nog voor het huwelijk gevochten. In voor- en tegenspoed, al was het puur voor mijn kinderen. Ik heb pas een streep door het huwelijk getrokken op het moment dat hij me door een spiegel heen sloeg waar de kinderen bij stonden. Daar lag voor mij de grens, het was geen veilige leefomgeving meer voor hen en dit was geen goed voorbeeld van een gezonde relatie.

Later heb ik veel spijt gehad dat ik het zover heb laten komen. Als ik niet zo aan het huwelijk had vastgehouden en er eerder was uitgestapt, dan hadden de kinderen wellicht niet zo'n trauma opgelopen dan ze nu hebben. Dus scheiden is niet gewoon, maar soms wel een betere keuze.

het gaat niet om gewoon of ongewoon

Het gaat erom dat de meeste mensen wel met allerlei schuldgevoelens zitten rondom de scheiding en dat dat ervoor zorgt dat ze op zoek zijn naar dingen om een scheiding te vergoedelijken. Een van die dingen is dat íedereen het tegenwoordig'doet. Maar ja, dat zegt nog niet dat het voor de kinderen het beste is.
Dus even buiten de discussie om voor wie wat goed is: ik denk dat dit de reden is dat mensen dit op die manier gaan benoemen. Om de schuldgevoelens te onderdrukken.

Maar opgroeien in een harmonieuze relatie is altijd beter.

persoonlijk

Ook ik ben mijn huwelijk ingegaan om dit "tot de dood ons scheiden zal vol te maken". Helaas is dat niet gelukt, daar heb ik heel lang over gedaan, zeker ook om de kinderen.
Besloten om geen reden naar de buitenwereld te geven, mensen roddelen en oordelen toch wel en laat ze dan maar lekker gissen.
Wie weet ben ik dus wel 1 van die stellen waarbij geen passie voldoende reden blijkt te scheiden. De waarheid is zoveel complexer, maar daar wil ik niet met iedereen over praten want die gesprekken komen een keer terug bij mijn kinderen.
Kortgeleden zei iemand tegen me: je bent vast nog niet in therapie geweest dus je kunt niet zeggen er alles aan gedaan te hebben. Boinkkkkkk!
Daar weet niemand iets van en het gaat niemand iets aan.
Dat het een troost is dat je de eerste, enige en laatste niet zal zijn is voor mij iets positiefs als in: ik zal het ook redden, net als de anderen. Heel gewoon, net als een kind krijgen(bevalling) heeeeeel "gewoon" is ( een wonder van de natuur, het menselijk lichaam, een gift van God of hoe je het ook zien wilt), maar eigenlijk zo ongelofelijk bijzonder. Wat er in die verloskamer gebeurt weten alleen ingewijden. Hoe zwaar het was, hoeveel geluk je hebt als het gezond is, hoeveel moeite je kunt hebben, hoeveel blijdschap of verdriet, dat weten alleen mensen die erbij waren; vooral de ouders zelf.
Zo ook met een huwelijk dat mislukt. Hoe het daadwerkelijk zit, hoeveel moeite dingen hebben gekost, hoeveel geduld je moet hebben gehad, wat je moet hebben doorstaan, dat weet alleen jijzelf en een enkeling om je heen. Het is dus ook niet goed om uit te gaan van een standpunt dat mensen wel makkelijk lijken te scheiden.
Ze zitten er vast tussen, maar ik denk dat het gros niet voor de lol een scheiding ingaat, qua inkomen moet bikkelen om rond te komen, ouderschapsplannen, vechtscheidingen; echt, dit doe je niet voor je lol.
Na een scheiding ben je nu geen paria meer, je bent gewoon 1 van de mensen waarbij het helaas niet is gelukt om bij elkaar te blijven. Je hoort er gewoon nog steeds bij, je mag er nog steeds gewoon zijn, je bent nog steeds gewoon gewoon.

niet gewoon

de meerderheid van de huwelijken strandt nog steeds niet, toch? Volgens mij gaat ongeveer 1/3 van de huwelijken mis, dus 2/3 niet.

Het huwelijk is niet de norm

Tijden veranderen en het huwelijk is niet (meer) de norm. Tegenwoordig wordt het gros van de kinderen buiten het huwelijk geboren. Wel binnen relaties, maar uit onderzoeken is gebleken dat ongehuwden vaker uit elkaar gaan dan gehuwden. Het is tegenwoordig ook 'makkelijker' om te scheiden omdat mensen niet meer voor de financiën bij elkaar hoeven te blijven (hoewel nu tijdens de crisis mensen hun scheiding juist uitstellen vanwege het geld/huis etc.).
Ik denk dat nagenoeg iedereen die gaat scheiden cq uit elkaar gaat en kinderen heeft, heel goed voor zichzelf heeft afgewogen of het het waard is om de kinderen dat aan te doen. En misschien vonden ze het wel gewoon 'even niet zo leuk'. Als dat even lang genoeg duurt wordt vanzelf je leven minder leuk. Ik denk dat in een huwelijk van 60+ jaar (waar ik er een aantal van ken) ook behoorlijk wat slechte jaren zitten. Ik ga er maar vanuit dat het grootste gedeelte positief was, al ken ik ook mensen die al jaren in een (voor zover ik kan zien als buitenstaander) klotehuwelijk zitten waar ik persoonlijk allang de stekker uitgetrokken zou hebben.
Alle mensen die ik ken die al eens gescheiden zijn, inclusief ik zelf, geloven niet meer in eeuwige trouw en tot de dood ons scheidt. Er zijn nu eenmaal omstandigheden waarin die afspraken niet kunnen blijven staan.

Knurf

Dat percentage is veel lager als er kinderen zijn. Ergens tussen de 18-20%.

Gewoon

Ik vind scheiden gewoon in de zin dat het vaak voorkomt. Ik verbaas me er niet over als iemand zegt gescheiden te zijn. Dat is immers inderdaad in die zin 'gewoon' Het is niet meer iets schokkends of iets raar en er heerst veel minder een stigma aan dan vroeger.
Echter ik ziet het niet als gewoon in de zin van dat het een gewone uitkomst van het huwelijk betreft. Ik ben wat dat betreft ouderwets. Het huwelijk is voor mij nog altijd iets wat bedoeld is voor eeuwig en ik ben er ook van overtuigd dat dit mogelijk is. Maar goed soms kan het niet anders.
Een mislukt huwelijk is zeer jammer, zeker als er kinderen bij betrokken zijn.
De vader van mijn oudste kinderen en ik zijn ook (al heel lang) uit elkaar en dat is zeker niet gewoon of fijn. Ik heb nog altijd schuldgevoel tegenover hun dat het niet gelukt is. Het is gewoon ook heel treurig.

Zouden jongeren er niet anders tegenaan kijken?

Ik ben ook van de generatie dat je denkt dat je voor het leven huwt en ben nog steeds getrouwd (> 25 jaar samen), hoewel niet altijd helemaal blij met mijn man (nog best positief geformuleerd). Ik zal niet snel de beslissing voor een scheiding nemen, vnl. vanwege de kinderen, maar ook omdat ik denk dat het met periodes zwaarder is en dan weer beter gaat. Dus ik hoop (al jaren) op betere tijden, al is het maar als de kinderen groter zijn. En ik haal mijn geluk uit mijn kinderen en andere dingen.

Ik weet inderdaad niet of je kunt oordelen dat mensen soms te makkelijk scheiden tegenwoordig. Je weet niet wat er allemaal binnenshuis gebeurt. Van dichterbij meegemaakt en vrouw wilde niet scheiden, maar als man niet meer gelukkig is/meer vrijheid wil en een ander heeft, dan is het toch "opeens" afgelopen (maar ik vermoed dat er wel een langere periode aan voorafgegaan zal zijn waarin hij het ook niet meer echt zag zitten). Maar triest is het wel als je alle ellende ziet.

Terugkomend op mijn titel: ik hoorde Sophie Hilbrand (jongere generatie) volgens mij gisteravond zeggen dat ze vond dat je toch wel bij elkaar moest blijven tot de jongste 4 jaar was. Daar zakte mijn broek toch bijna vanaf. Toen dacht ik wel: oh, denkt de jongere generatie daar toch veel makkelijker over dan "mijn generatie"? Als je dat al roept als je net pas kinderen hebt, althans zo zie ik het dan (die van mij zijn ouder). Maar misschien heeft ze het nu ook al zwaar, je weet het niet, he?
Wat ik dus bedoelde met die jongeren: die zijn misschien meer dan wij gewend aan snel en vluchtig en meer afwisseling. Dus wellicht dat die ook wat relaties en huwelijken betreft daar toch iets minder "statisch"/"blijvend" naar kijken dan wij?

Eva

Hm, dat weet ik niet.

Zo'n opmerking 'minstens bij elkaar blijven tot jongste kind 4 is' (hoezo, waarom 4? Is het voor een kind van 6, 10, 14 minder erg dan??) spreekt 'mijn' jongeren niet aan. Trouwens, de meeste ouders van hun vrienden/vriendinnen hebben een duurzaam huwelijk (en dat betekent gezien hun leeftijd inmiddels 25 jaar of langer).

Van mijn jongste dochter (22) heeft geen enkele vriendin gescheiden ouders (en dat zijn vriendinnen met heel verschillende achtergronden in verschillende woonplaatsen).

Eeuwige trouw

Katniss: Alle mensen die ik ken die al eens gescheiden zijn, inclusief ik zelf, geloven niet meer in eeuwige trouw en tot de dood ons scheidt. Er zijn nu eenmaal omstandigheden waarin die afspraken niet kunnen blijven staan.

Ik: het is jammer dat je gedesiillusioneerd bent geraakt door je eigen ervaring. Je hoeft ook niet te gelóven in eeuwige trouw. Je kunt het constateren bij anderen. Bij de een lukt het wel en bij de ander helaas niet.

Ik heb overigens ook begrip voor scheiden. Natuurlijk kan de koek opraken, of is er een probleem wat samenleven onmogelijk maakt. Maar af en toe denk ik wel eens dat sommigen de moed wel erg snel opgegeven hebben. Zo is een collega van mij na een aantal maanden getrouwd te zijn geweest bij haar man weggegaan. Onbegrijpelijk. Alsof ze voor de bruiloft was getrouwd. Ze hadden al jarenlang een relatie.

eeuwige trouw

Jaren samen, dan trouwen en vrij snel daarna is het voorbij. Het lijkt dan wel alsof het trouwfeest iets spectaculairs moet toevoegen aan wat er niet is (en later ook niet blijkt te komen). Net zoals mensen weleens lijken te denken dat een baby hen dichter bij elkaar zal brengen - wat ook zelden het geval is, als er al van alles wat niet onder ogen gezien is hapert.

'Eeuwige trouw' is niet makkelijk of vanzelfsprekend. Het is elke dag weer kiezen voor elkaar (en soms ook kiezen op elkaar, haha). Elk stel kent mindere tijden, denk ik. Het is de kunst dan toch door te gaan en trouw te zijn, en je niet te laten verleiden door gras dat elders groener is (waarvan een lollig gezegde opmerkt 'omdat het meer water krijgt'). Het is een groot goed een partner te hebben op wie je kunt rekenen, die loyaal is, ook als de vlinders gevlogen zijn.

Natuurlijk zijn er situaties waarin het echt niet meer gaat samen en scheiden onvermijdbaar is. Dat kan. Geen enkele reden om je daarvoor te schamen. Zeker niet. Maar zonder schade kom je zo'n periode ook niet door, het is niet anders. Het leven is soms heel ingewikkeld.

Scheiden is niet de norm

Als ik bij ons op het schoolplein kijk is scheiden niet de norm maar soms onvermijdelijk. Bij oudste dochter in de klas zitten twee kinderen van gescheiden ouders, bij de een weet ik de reden, hij ging vreemd en wilde daar niet mee ophouden, bij de ander weet ik dat het al was van voordat het kind in groep 3 kwam en ken ik de ouders eigenlijk niet.
Bij oudste zoon zit een jongen van gescheiden ouders in de klas, moeder is huiselijk geweld ontvlucht.
Bij jongste dochter zit ook een kind van gescheiden ouders in de klas, die weet niet beter dan dat ze een moeder en een vader en een stiefvader en een stiefmoeder heeft want dat was al zo sinds ze 1 was.
En ja, in de straat hebben we een soap gehad. Twee buren hadden beide een huwelijk wat wat ingeslapen was en waarin ze (beide 2 kleine kinderen) wat uit elkaar groeiden. Buurvrouw en buurman konden alleen wel heel erg goed met elkaar praten en zijn met elkaar verder gegaan. Ze zijn bij elkaar in bed aangetroffen en toen is het pas uitgekomen. Het heeft nogal wat gedoe gegeven en het feit dat ze naast elkaar wonen was niet erg handig voor het afstand nemen. De 4 betrokken kinderen zijn wel behoorlijk beschadigd door de ruzies en het gedoe en de verdrietige ouders.

nee, scheiden is niet gewoon

Scheiden is iets ontzettend pijnlijks voor iedereen (tenzij je geen geweten hebt). Ook als je zelf uiteindelijk de knoop doorhakt omdat het echt, écht niet langer gaat en "blijven" ook schadelijk is voor je kind.

Gelukkig heeft niemand me wat verweten omdat mijn omgeving wist onder welke omstandigheden ik heb geprobeerd toch nog wat van mijn huwelijk te maken (details doen er hier niet toe, maar het was niet prettig).

Maar als ik weer eens iemand hoor beweren dat "iedereen tegenwoordig gewoon maar makkelijk gaat scheiden", dan moet ik echt even tot tien tellen.

Je trouwt in vertrouwen, maar dan...

Ieder mens die trouwt met 100% vertrouwen in de partner. Trouwt met het idee oud te worden met die partner. In de meeste gevallen samen kinderen te krijgen en een gezellig gezinsleven te hebben.
De voorafgaande periode aan een scheiding is in praktisch alle gevallen een zeer pijnlijke periode.
Waar dingen als bedrog, geestelijke en lichamelijke mishandeling, liegen, verslaving, onderdrukking, enzovoorts een breuk in het vertrouwen in je partner hebben veroorzaakt.
In de meeste gevallen komt het tot een scheiding wanneer er geen mogelijkheid meer is om het vertrouwen in elkaars trouw, steun en liefde te herstellen.
Scheiden doe je, net als trouwen, nooit "gewoon maar even".

Jasam

"Ieder mens die trouwt met 100% vertrouwen in de partner"
Dat is toch niet helemaal zo, hoor. Ik ben al 12,5 jaar getrouwd, maar niet zo naief dat ik denk dat een scheiding ons niet zou kunnen overkomen. Mensen veranderen nou eenmaal.

Kaaskopje,

De situatie die jij beschrijft komt overeen met wat een vriendin van me heeft meegemaakt. En geloof me: ik snapte haar beslissing om enkele maanden na haar huwelijk te scheiden volledig. Daarom raakt jouw opmerking dat er wel getrouwd zou zijn enkel voor de bruiloft me op een nare manier. Hoewel ze nu denk ik heel gelukkig is vind ik het nog steeds erg dat ze zichzelf zo verloren was in die relatie dat ze niet durfde te zeggen dat ze niet wilde trouwen en niet met die man verder wilde.

jaren terug

'Jaren samen, dan trouwen en vrij snel daarna is het voorbij.'

Dat had een kennisje van me. Die was vijf jaar samen met haar vriend en toen gingen ze trouwen. Een jaar van voorbereidingen, alles was geregeld, alles verliep perfect. Met recht de mooiste dag van haar leven!
De dag na de bruiloft biecht hij op dat hij al een half jaar een ander heeft, een ceollegaatje die zelfs op de bruiloft is geweest. Hij wilde met die ander verder, maar vond het zo sneu (!) om de bruiloft af te zeggen.

Te bizar voor woorden, maar echt gebeurt.

dan snap ik dat je na een paar maanden de stekker eruit trekt. In geval van mijn collega heb ik het gevoel dat het leven als getrouwde vrouw minder romantisch was dan ze dacht. Het erge, naast de scheiding zelf, is dat ze zich flink in de schulden hebben gestoken voor huwelijk en huis.

kaaskopje

'dat het leven als getrouwde vrouw minder romantisch was dan ze dacht. '

hahaha, ja dan blijkt de realiteit ineens een stuk ... realistischer te zijn.

Mijn scheiding

komt niet van mijn kant, maar van die van mijn ex.
Hij had al ruim half jaar een ander toen hij mij vertelde niet meer verder te willen met mij.

In mijn ogen hebben wij er niet alles aangedaan om ons huwelijk te laten slagen. Helaas is het nog steeds zo: it takes two to make it and one to break it.

Relatie-evolutie

De norm van het moment wordt 'gewoon' gevonden. En de norm is sinds de mensheid staat nogal veranderd. Leefden de Neanderthalers ooit in groepen waarbij niet eens duidelijk was die nu exact de biologische vader van de kinderen was, sinds de laatste honderden jaren hebben man en vrouw exclusieve relaties met elkaar. En niet eens in elke cultuur; er zijn ook culturen waarbij de norm is dat moeder alleen de kinderen, van een of meerdere vaders, opvoedt. En dat is daar 'gewoon'.
Wij zijn allemaal nog van de jaren 50/60 generatie, waarbij onze ouders voor de kerk trouwden en daar eeuwige trouw beloofde. Dus dat is voor ons de norm en gewoon. En dat terwijl wij vaak niet eens meer trouwen en als we dat al doen, vaak alleen voor de ambtenaar van de burgerlijke stand staan. Die de woorden 'tot de dood ons scheidt' niet in mond neemt..
Maar de norm van onze ouders, dat zit er nog in.. en dan wordt het moeilijk wanneer het blijkt dat je niet aan die norm kunt voldoen. Als jouw huwelijk/relatie strandt. Geestesnood. En dan kun je je inderdaad bedenken dat de norm aan het veranderen is en dat scheiden tegenwoordig 'gewoon' is. Want dat is ook zo. Onze kijk op relaties evolueert weer. Ik ben wat dat betreft ook benieuwd hoe onze kinderen, die ons zien modderen, het er later van af brengen.
En op persoonlijke titel; het is inderdaad al moeilijk genoeg om door alle pijn en verdriet van een scheiding heen te moeten zonder dat die geestesnood ook nog eens op je drukt. Want ik had 'm ook. Ik kon me ook niet houden aan het 'tot de dood ons scheidt'. Alhoewel, in ons geval bijna. En dat idee heeft me, hoe belachelijk eigenlijk, nog geholpen bij de verwerking ook..

paar maanden na huwelijk

Hier bij een familielid gebeurt. Die was stapelverliefd, ging trouwen na iets van een jaar samen te zijn geweest, en toen na het huwelijk mocht ze niets meer en kreeg hij losse handjes. Zij is toen ook na een paar maanden vertrokken. Niet veel mensen waren op de hoogte van de details, dus die kunnen net zo'n idee hebben als kaaskopje.

Burgelijke stand

Nu zijn er dus plannen om een huwelijk ook te laten ontbinden door de ambtenaar van de burgerlijke stand.
Als je er samen goed uit kunt komen en er geen kinderen zijn hoeft er geen rechter meer aan te pas te komen (en een dure advocaat). Wel moet er een bedenktijd van 14 dagen komen.
Hiermee wordt scheiden makkelijker en goedkoper. Maar of het ook gewoner wordt? Nee, ik vind een scheiding nog steeds niet gewoon. Zeeën van tranen gaan eraan vooraf. Verreweg de meesten van ons trouwen om te houwen. Op een enkeling die andere motieven heeft na. Nu de wet gaat veranderen en je áltijd op huwelijkse voorwaarden trouwt is dat ook minder lucratief.

Bedenk me nu...

Een scheiding blijft je achtervolgen in Nederland. Volgens de burgerlijke stand ben ik gescheiden van ... (exman). Ik ben bij 2e huwelijken geweest en dan staat daar zo'n ambtenaar nog fijntjes voor te lezen dat je eerder getrouwd bent geweest met ... Of het staat in de akte. Kun je na een scheiding niet 'gewoon' weer door het het leven als 'vrijgezel'? In Engeland en misschien ook in andere landen kun je jouw huwelijk ook ongeldig laten verklaren (annulment) dan heeft op papier het huwelijk nooit bestaan. Hendrik VIII was daar een groot voorstander van (LOL)

Tigress

is dat zo? Leest een ambtenaar bij een volgend huwelijk voor met wie deze persoon eerder gehuwd was? Daar heb ik nog nooit van gehoord.