Samenwonend met kinderen: ik de boodschappen, hij de hypotheek, is dat eerlijk?

De hypotheek is een stukje kosten (rente) en een stukje investering (aflossing). Dat moet je echt gescheiden houden. 

Als het huis van je vriend is, dan is aflossen op de hypotheek voor hem zoiets als geld op z'n eigen spaarrekening zetten. Het is een investering in zichzelf, niet een uitgave. Het is hartstikke oneerlijk dat hij van jou verwacht dat jij die investering 'matcht' met uitgaven aan boodschappen. 

Daarnaast zijn er ook nog andere vaste lasten als je een huis hebt. Verzekering, VvE-bijdrage, onderhoud, etc. Daar moet je ook rekening mee houden.

Even wat scenario's:
1. je betaalt de helft van de hypotheekrente en de helft van alle andere vaste lasten en huishoudelijke kosten; je betaalt niets mee aan aflossingen op de hypotheek. Dit is het simpelste scenario.
2. je betaalt de helft van wat wat de hypotheekrente zou zijn geweest als er een hypotheek was over de hele WOZ-waarde en als er nooit afgelost was. Daarbovenop de helft van alle vaste lasten en huishouden; je betaalt niets mee aan de aflossingen op de hypotheek. Een compromis wat je achter de hand kunt houden als vriend te krenterig is voor oplossing 1.
3. je betaalt de helft van alles; je wordt niet officieel eigenaar van het huis maar houdt bij hoeveel je hebt bijgedragen aan de aflossing (dus ook hier moet je aflossing en rente van elkaar scheiden) en dit geld hou je tegoed bij relatiebreuk
4. je koopt jezelf "in" in het huis en wordt eigenaar voor een bepaald percentage op de koopacte. Daarbij kan er een onderlinge schuld ontstaan om dat inkopen te financieren. Daarna draagt je bij aan de aflossing naar het percentage in de koopacte en daarbovenop los je eventueel de schuld af. Meest ingewikkelde oplossing maar je houdt er wel een huis aan over.

Oh ja, en die hypotheekrenteaftrek gaat natuurlijk naar jullie allebei.

Heeft de vader van je kinderen zijn kinderen wel erkend, of dat verder ook niet?

Ik ken een vrouw die ook twee kinderen had en samenwoonde zonder iets geregeld te hebben. Ze huurden, dus koophuis speelde niet, maar zij stond niet als medehuurder. Hij had de kinderen wel erkend.

En zij ging ook nog de huisvrouw spelen en vond dat liefde alles moest overwinnen. De liefde was echter al weg na een jaar of vier, toen de jongste nog maar net geboren was. Zo'n 10 jaar ellende later (zij werkte nog steeds niet, en inmiddels zat een geregistreerd partnerschap er natuurlijk niet meer in, ze durfde er niet eens meer over te beginnen) bleek hij een paar jaar een vriendin te hebben.

Jij mag raden wie er vanaf 0 kon beginnen. 
Stom van beide partners.

Overigens gaat het nu wel goed met die vrouw en heeft ze nu best een oké baan. Maar die is dus wel heel hard onderuit gegaan met haar 'romantische' idee dat iets regelen onnodig was.

'Het is hartstikke oneerlijk dat hij van jou verwacht dat jij die investering 'matcht' met uitgaven aan boodschappen.' Behalve dat een koopwoning kosten en investering is is het  ook onderdak. Onderdak, betaald met de meerkosten van 1 persoon voor de boodschappen is goedkoop, supergoedkoop. Dus zo oneerlijk is het niet.

Tsjor

Syboor, welk scenario je ook bedenkt, je zult het toch ergens op papier moeten zetten. Precies wat Egel zegt: de romantische gedachte dat liefde alleen voldoende is om de toekomst te dragen is gewoon erg dom.
Stel: huis staat op zijn naam, hij heeft de kinderen niet erkend en er is officieel geen partner. Hij komt plotseling te overlijden en heeft geen testament. Dan valt het huis toe aan de erfgenamen, in dit geval: zijn ouders, broers en zussen. Er is er altijd wel eentje die dollartekens boven het graf ziet staan.
Dat het huis dan toevalt aan ouders en broers/zussen komt omdat het geregeld is in de wet. Heb je alle wetten die eventueel op een mogelijke situatie betrekking kunnen hebben doorgenomen? Je kunt het ook omkeren en kijken naar wetten die gemaakt zijn om relatie en kinderen te beschermen.
Trouwen is de goedkoopste oplossing. Over de spelregels rond relatie en kinderen is in de wetgeving goed nagedacht, met een lange traditie van bijstellen. Trouwen met huwelijkse voorwaarden kost iets meer. Maar ik merk dat mijn kinderen bij 'trouwen' ook een bepaald beeld hebben, dat met name te maken heeft met de rituelen en de kosten van het feest. Om dat te vermijden kiezen ze voor een samenlevingscontract. Iets duurder, zonder ceremonie en zonder feest, helaas. De wettelijke bescherming is dan wat beperkter: alleen wat in je contract staat. Maar het kan je de kans geven voor maatwerk.

Tsjor

Dan zal je naast het samenlevingscontract een goed testament moeten hebben. Na overlijden erven anders nog steeds de erfgenamen en dat is bij dit contract niet (automatisch) de partner. 
Een geregistreerd partnerschap is meer richting een trouwakte. 

Bij een samenlevingscontract kun je wel afspreken dat je van elkaar erft bij overlijden.
Sinds 2018 is een huwelijk trouwens standaard onder huwelijkse voorwaarden en niet meer in gemeenschap van goederen (is ook totaal niet meer van deze tijd naar mijn idee). 

'is ook totaal niet meer van deze tijd naar mijn idee'.  Nou ja, het zou aangeven dat het betalen voor de hypotheek gelijkwaardig is aan het doen van inkopen voor voeding, het verzorgen van de kinderen en het schoonhouden van het huis. Bijvoorbeeld. Om maar een actueel probleem te noemen.

Tsjor

Ik bedoelde daar mee mee dat ik het totaal niet logisch vind dat spaargeld waar iemand hard voor gewerkt heeft bij een huwelijk automatisch voor de helft van de partner wordt, terwijl die misschien heeft geleefd als God in Frankrijk en alles over de balk heeft gesmeten. Bij huwelijkse voorwaarden is alles wat voor het huwelijk van één persoon was na een scheiding nog steeds volledig van die persoon. Vroeger liepen huwelijken veel minder vaak stuk dan tegenwoordig. Het is goed dat daar op ingespeeld is. 
Wij zijn overigens vóór 2018 getrouwd, maar niet in gemeenschap van goederen. Ik vertrouw mijn man en heb niet het gevoel dat we ooit gaan scheiden, maar je weet het nooit. Wel hebben wij vooraf alles goed geregeld en doorgesproken. Gelukkig kunnen wij goed praten over dit soort zaken omdat we beide het belang ervan inzien.

Ik vraag me af hoe het dan met de overige kosten zit: Gas, water, elektra, verzekeringen, gemeentelijke lasten, autokosten, kosten voor de kinderen. Wie betaalt die?

MamaE schreef op 12-08-2021 om 20:22:

De woningmarkt is nu heel lastig. Ik wilde en wil nog steeds financieel onafhankelijk zijn. Ik heb hard gewerkt voor het huis en wilde dat nooit kwijtraken. Wel was het voor mij een keiharde eis dat mijn man ingeschreven stond bij de woningbouw voor mocht het ooit onverhoopt misgaan. 

Let je er wel op dat regels kunnen veranderen? Het lijkt erop dat binnenkort je helemaal niet meer zo'n heel groot voordeel hebt van lang inschrijven zonder te reageren (en dat vind ik ook heel goed). 

Laat iedereen zich inschrijven bij een woningbouw, ook als je al jaren een inkomen hebt boven de huurgrens voor sociale woningbouw? 

Toen mijn man bij me introk was hij net klaar met zijn studie. Zowel hij als ik verdienen op jaarbasis minder dan de sociale huurgrens. We werken beide ook niet fulltime.
Als de regels veranderen, zullen we daar zeker naar kijken. Gelukkig zijn we vooralsnog niet van plan om te scheiden.

MMcGonagall schreef op 13-08-2021 om 14:07:

Laat iedereen zich inschrijven bij een woningbouw, ook als je al jaren een inkomen hebt boven de huurgrens voor sociale woningbouw?

Wij wel. Wij hebben een inkomen boven de huurgrens, maar als één van ons overlijdt of arbeidsongeschikt raakt komen we daaronder. We wonen in een vrije sector huurwoning. In de huidige markt is het dan wel fijn als we dan naar een goedkoper huis kunnen en daar niet jaren op hoeven te wachten en ondertussen schulden opbouwen.