Relatie beëindigd wegens ziekte

Ze heeft dus per definitie geen recht van spreken

Zo Mark ga je lekker?
Iemand die chronisch ziek is/wordt moet maar accepteren dat de partner er vandoor gaat en daar zou de zieke geen mening over mogen hebben?

Zij heeft chronisch Lyme, waarschijnlijk al enige jaren, beiden zijn nog jong en wonen al enige jaren samen. Als ik het lees denk ik, was eerder op het idee gekomen dat je het niet trok, slappe zak die je bent. Eerst aan een leven samen gaan beginnen, gaan samenwonen en dan pas bedenken dat je het niet aankunt is niet zo slim. Dan geef je de vrouw in kwestie toch hoop op een toekomst samen. Ik persoonlijk denk dan was er niet aan begonnen!

Dat de vrouw en haar familie het er moeilijk mee hebben snap ik helemaal en ze mogen daar best een mening over hebben

PS lees je stukjes even door voordat je op versturen klikt, ik wil niet zeggen dat ik foutloos typ maar jij maakt wel heel veel tikfouten waardoor het bijna onleesbaar wordt.

Generatiekloof?

Ik zou echt mijn mening hebben over zo'n persoon die het om deze reden uitmaakt, maar je hebt ook te dealen met de realiteit. Het is zo, dus je moet het wel accepteren.
Maar als je het al niet kunt opbrengen bij iemand te blijven die je wel leuk vindt, dus om de liefde gaat het niet (volgens het bericht) maar die last heeft van een chronische ziekte, dan zal die persoon die het uitmaakt het vast ook niet kunnen opbrengen te blijven bij andere pech. Baan kwijt, stel dat je samen een kind verliest, wie weet wat er anders nog kan gebeuren in een leven. Het is gewoon iemand waar je niets aan hebt. Good riddance to bad rubbish...

Misschien ook wel een generatiedingetje. De jongere generatie (even generaliserend hoor) wil alles en wil het vaak ook nog nu, nu, NU! Dat baart mij soms wel zorgen, het gevoel dat je overal recht op hebt. Niet alleen een partner die je leuk vindt willen, maar het moet ook nog een partner zijn die geen chronische ziekte heeft...

Ik vind het menselijk en moreel gesproken eerlijk gezegd not done.

Het is

gewoonweg heel simpel. Deze man houdt niet genoeg meer van deze vrouw om verder samen met haar door het leven te willen gaan.

Dat is toch altijd een geldige reden om een relatie te stoppen?
Wanneer mag je dan een relatie stoppen? Wannneer je helemaal niet meer van iemand houdt, of als je nog maar een klein beetje van iemand houdt, of behoor je eigenlijk al te stoppen en op zoek te gaan naar de ware zodra je niet meer vreselijk veel van iemand houdt?

Hoe wil je daar las buitenstaander in hemelsnaam over oordelen.

Het is feitelijk heel simpel, mensen blijven over eht algemeen bij elkaar zolang de nadelen niet de voordelen overtreffen.

Heelv roeger was je als gescheiden vrouw zo'n paria dat ze bijna nooit scheiden omdat de nadelen bijna altijd groter waren dan de voordelen. Tegenwoordig is dat anders en wordt er sneller gescheiden.

Dat maakt de oudere generatie niet beter dan de jongere generatie.

En mirreke, ik vind dat je kletst. Tenzij jij in dezelfde situatie als die man zit of zat en toen, in jouw ogen, de goede keus hebt gemaakt, heb je geen recht van spreken. Het is lekker makkelijk oordelen voor jou dat jij vindt dat hij maar bij haar moet blijven, maar hij is degene die de last moet dragen, niet jij.

' Als ik het lees denk ik, was eerder op het idee gekomen dat je het niet trok, slappe zak die je bent. Eerst aan een leven samen gaan beginnen, gaan samenwonen en dan pas bedenken dat je het niet aankunt is niet zo slim. Dan geef je de vrouw in kwestie toch hoop op een toekomst samen. Ik persoonlijk denk dan was er niet aan begonnen!'

Nou ja? Dat kun je dan toch tegen iedereen zeggen die gaat scheiden nadat men is gaan samenwonen? Wie weet heeft die jongen het jarenlang geprobeerd, zijn uiterste best gedaan maar ziet het toch niet zitten. Zet maar lekker weg als slappe zak!

Een man die een huwelijk op het spel zet met zijn secretaresse omdat hij een midlife crisis krijgt vind ik een slappe zak!

Samenwonen

Maar misschien is het juist door het samenwonen dat hij er achter is gekomen dat het hem toch te zwaar is? Het is misschien niet zo moeilijk als je er elkaar gewoon een paar keer per week ziet. Als je samenwoont dan kom je elkaar tegen op de goede maar ook op de slechte momenten. Dan merk je misschien pas hoeveel zorg je vriendin vraagt, hoe weinig ze kan en hoe zwaar dat voor jou is. Daarnaast heb je ook nog de financiele last want jij bent de enige die inkomsten heeft. Je hebt nog allerlei leuke plannen voor de toekomst maar de realiteit is dat die niet meer kunnen en dat je steeds meer ingeperkt wordt. Ik kan me voorstellen dat dit heel zwaar is. Of het te zwaar is zal van de persoon afhangen maar het is inderdaad best een last.

Scheiden

Onder mijn generatie wordt er anders ook volop gescheiden. Genoeg mensen die niet meer bij elkaar blijven om veel vagere redenen dan een ernstige ziekte (op de ander uitgekeken zijn, midlife crisis...) dus of dat nou minder egoistisch dan de jongere generatie betwijfel ik.

precies jaina

Dat bedoel ik. Je kunt veel van iemand houden maar er door het samenwonen achter komen dat het toch niet werkt. Houden van is soms gewoon niet genoeg...

Tragedie

Zaken als verlies van een kind, gehandicapt kind, verlies van inkomen zijn ook regelmatig aanleidingen voor een scheiding. Soms blijkt juist op dat soort momenten dat je toch enorm uit elkaar groeit omdat je bijvoorbeeld heel anders met zaken omgaat. Dat is enorm tragisch en treurig natuurlijk maar ik denk dat het lastig oordelen is van de buitenkant.

@Jamie

Dat mag niet hoor, dan ben je een slappe zak. Je mag één keer een partner kiezen in je leven en dat is het. Aldus sommigen hier.

Als er maar geen kinderen zijn

Vreemd, het lijkt wel of hier veel heftiger op wordt gereageerd dan als een man de kuierlatten neemt terwijl hij al een of meer kinderen heeft verwekt. Terwijl ik dat veel ernstiger vind. Ze zijn niet getrouwd, ze hebben geen kinderen. Ben je dan een slappe zak? Misschien een slimme zak. Vergeet niet dat de reden die iemand opgeeft voor het beeindigen van een relatie vaak niet de echte reden is. Voor de echte reden wil hij tegenover zijn partner - of misschien zelfs tegenover zichzelf - misschien niet uitkomen.

@Hombre

Helemaal met je eens. Kinderen heb je als ouder zelf op de wereld gezet en die verantwoordelijk heb je maar te nemen.
Voor kinderen is het beter dat de ouders samen blijven ook al zouden ze zonder kinderen wellicht ieder huns weegs willen gaan.
Dan moet er toch echt wel heel veel mis zijn in het huwelijk wil het voor de kinderen beter zijn dat de ouders scheiden.

Maar volwassen mensen zijn zelf verantwoordelijk voor hun eigen levensgeluk, je bent als parnter niet verplicht tot in de eeuwigheid zorg te dragen voor het levensgeluk van een ooit gekozen partner.
Als partners in een huwelijk moet je ook voor je eigen levensgeluk zorg dragen, als een toekomst met die partner jou dat geluk niet gaat brengen, om wat voor reden dan ook, dan is dat genoeg reden om te stoppen met de relatie. Dat is niet anders als de andere partner chronisch ziek is. Dan heb je niet ineens de verplichting om bij die ander te blijven omdat het zo zielig is en die persoon nu wellicht nooit meer een ander vindt.

eens Ad Hombre

De verkeringstijd is er toch juist om te ontdekken of je echt samen oud wilt worden? Deze jongen heeft ontdekt dat hij dat niet wil. Waarom hij dat niet wil, is feitelijk niet relevant. Althans niet voor de vraag of hij het recht heeft om de relatie te verbreken.

En volgens mij is een breuk of afwijzing altijd pijnlijk, of dat nou het gevolg is van ziekte of van andere 'eigenschappen'.

Knurf

Samenwonen noem ik geen 'verkeringstijd'. Jij wel?

ik wel.

@Verkering

Wie gebruikt dat word nog tegenwoordig.

Overigens wordt tegenwoordig samenwonen vaak wel nog als een soort "proeftijd" gezien. Als een soort test of de relatie het zal houden, of die toekomstbestendig is. Hele volksstammen die gaan samenwonen zonder het idee te hebben dat ze 100% zeker met die persoon oud willen worden.

Volgens mij

Neem je beslissingen zoals het beëindigen van een relatie (bijna)altijd met je hart en ga je er daarna iets van een t
reden bij zoeken, om dat gevoel woorden en vorm te geven. Wat ik hier lees: zijn liefde was niet groot genoeg. Verdrietig maar ja, wat wou je eraan doen?

En dat verhaal dat hij een slappe zak is omdat hij 'pas' bij samenwonen zich realiseert dat ie t niet trekt vind ik persoonlijk heel bijzonder - om het maar mild uit te drukken. Is jouw leven dan zo verlopen dat je van te voren precies hebt kunnen weten hoe en of je ermee om zal kunnen gaan?

Verbondenheid

Natuurlijk, deze mensen zijn nog jong en woonden samen, nog geen gezin. Misschien wel net wat te vlot aan samenwonen begonnen? Ik zie samenwonen niet als Iers wat je zomaar huppekee doet, als uitprobeersel. En de meeste samenwoners ook niet.

Dat velen zich haasten dat draadstartster hier helemaal niks van hoeft te vinden - ha ja, we zijn hier een forum en daar vindt iedereen wel ergens iets van, anders konden we de tent wel sluiten. Draadstartster wil gewoon ontdekken hoe anderen tegen de situatie aankijken. Nou, dat is helder.

Even door naar wat voor mij een belangrijke kwestie is. Is het oké een relatie op te breken zodra het niet leuk genoeg meer is of er elders leukere mensen op je oad komen ? Ik weet dat ik het kort door de bocht neerschrijf, zo zwart wit ligt het niet, maar ik heb het gevoel dat de samenleving er niet perse plezieriger op wordt als ieder individu in de eerste plaats gaat voor datgene waar hij/zij zich op t moment het prettigste bij voelt.

Ik ga veel om met mensen die oud zijn en met beperkingen moeten leven. Redenerend naar wat sommigen hier zeggen, hebben de naasten van deze mensen het volste recht om afstand te nemen omdat deze mensen hen beperken in wat zij op dit moment zien als hun levensgeluk.
Wat is er mis met verbondenheid, trouw, je inzetten voor elkaar, ook als het tegenzit? Niemand kiest voor ziekte, al dan niet psychisch.

recht wel

natuurlijk. Iedereen heeft het recht zijn leven zo vorm te geven als hij wil. Anderen hebben ook weer het recht daar iets van te vinden.
Ik heb helemaal niet zo'n problemen met relatie breuken, zeker niet als er geen kinderen zijn. En tuurlijk kunnen we niet over deze situatie oordelen, we weten er niets vanaf. Maar ik heb wel zo mijn vooroordelen tov mensen die hun partner in de steek laten vanwege ziekte, ik kan er niks aan doen. Als dat werkelijk de reden is dan ben ik ook van mening dat de vrouw beter af is zonder hem.

Maar het kan best zijn dat zieke vrouw erg op hem leunde bijv. Dat hoef je niet te doen al ben je ziek. Evenmin hoeven je eigen wilde plannen in de kast.

Begrip voor de keus

Deze keus is volgens mij heel verdedigbaar. De vrouw waarvan hij hield is veranderd. Wanneer hij nu zou moeten kiezen, zou hij nooit voor haar gekozen hebben. Dan zouden ze helemaal niet bij elkaar gepast hebben.

Als hij het gevoel heeft dat hij dit niet aankan, is het voor beide partijen toch beter om niet samen verder te gaan.

Ook voor haar, want ziek zijn is zonder daarnaast nog een slechte relatie al moeilijk genoeg

Het lijkt egoïstisch maar...

Als je het idee hebt, dat een relatie niet werkt, om wat voor reden dan ook, dan kun je er beter mee stoppen. Nu heeft dat meisje er zelf natuurlijk niet voor gekozen om ziek te zijn maar een relatie die niet uit liefde wordt voortgezet maar uit schuldgevoel, plichtsbesef of medelijden bij iemand blijven lijkt me eerlijk gezegd niet ideaal, ook niet voor de zieke partij. Als ik bijvoorbeeld een handicap zou hebben en mijn vriend er van zou verdenken dat hij bij me blijft om zo'n soort reden, dan zou ik het denk ik uitmaken en hooguit zijn hulp accepteren als gewone vriend. Dat hij wel zijn eigen leven heeft. Misschien was de liefde niet groot genoeg of niet bestand tegen problemen. Zoals anderen al zeggen, niet alle stellen overleven ernstige moeilijkheden. Dat kan lopen van geldproblemen tot karakter- en gezondheidskwesties, de dood van een kind of gewoon "uit elkaar groeien" en "de koek is op".