Relatie beëindigd wegens ziekte

tja

Wat voor chronische ziekte is het want dat maakt wel uit. Diabetes is ook een chronische ziekte. CF ook maar daar ga je vaak binnen een paar jaar aan dood als je 25 bent en als je toch graag gewoon kinderen wil kan dat lastig zijn.

Moeilijk om een mening te vormen vind ik dan.

Daarbij: hij zégt dat hij het daarom uit maakt maar wie weet wat hij werkelijk denkt?

Moeilijk

Ze heeft chronische Lyme, loopt (nog) wel gewoon rond maar heeft een zeer beperkte energie en dagen dat ze sowieso niet uit bed kan komen.
Ik vind het ook moeilijk maar denk tegelijkertijd, je zou degene maar zijn, ziek, HBO niet af kunnen maken, geen werk, geen inkomen, en dan ook nog worden verlaten door je partner.

@TO

Wat vind je dan? Dat je een relatie niet mag beeindigen als de andere partner ziek is?

Het gaat hier om twee mensen die allebei nog erg jong zijn. Eön daarvan is chronosch ziek en kan heel veel niet en hetlijtk er op dat dat neit zomaar gaat veranderen.
De ander moet dus van jou bij ahar blijven en zijn toekomstplannen maar opzij zetten.

Dat is toch wel erg veel gevraagd.

Jij vindt het zielig voor haar, maar als relaties stranden omdatéén person er geen zin meer in eheft en de ander nog wel is het altijd heel pijnlijk voor de verlaten persoon.

Ik begrijp het wel. Leven met een chronisch ziek persoon is niet niks. Dat doen terwijl je nog jong bent en nog zoveel kunt en wilt (reizen, carriere,kinderen) is verstandelijk gezien niet zo'n geode keuze.

ik snap het wel

Ik kan mij er best wel wat bij voorstellen, dat je je relatie beëindigt als de ander chronisch ziek is. En al helemaal als je zo jong bent. Zo ken ik ook mensen die een relatie beëindigen omdat de ander onvruchtbaar blijkt te zijn. Iedereen maakt in dit soort situaties zijn eigen afweging. Maar zeker als je niet getrouwd bent, geen kinderen hebt en nog een heel leven voor je hebt, snap ik best dat mensen besluiten om zonder de zieke partner verder te gaan. Ik kan daar zeker begrip voor opbrengen.

Oké, en dan is de zieke partner jouw dochter/zoon

Reageer je dan ook zo verstandelijk? ( want ik vind dat jullie dat voornamelijk doen. Snap ik wel, maar t is niet niks om in de kwetsbare positie te zitten. Terwijl je jong bent en je normaal gesproken bruisend zou leven.)

moeilijk, maar accepteren

Het lijkt me heel moeilijk als mijn kind daar mee te maken heeft. De lyme zelf is al vervelend genoeg, en dan komen daar ook nog de gevolgen bij. Geen diploma, geen werk, en blijkbaar nu geen relatie meer. Dat is frustrerend. Maar ik zou het wel accepteren. Net zoals je de rest van de ziekte probeert te accepteren.
Wat is het alternatief?

Het is al erg genoeg dat het meisje te lijden heeft onder de ziekte, maar dat is toch geen reden om te vinden dat die jongen dan ook maar de rest van zijn leven daaronder moet lijden? Leven met een chronisch ziek persoon is nou eenmaal zwaar en niet iedereen houdt dat vol.

opofferen tot de dood ons scheidt...

De vrouw geeft aan dat ze er vrede mee heeft, maar JIJ hebt er een probleem mee.

Laat het los. Zij kan er mee leven, ook al zal ze er best verdriet over hebben.

Verder: begrijp je wel wat het inhoudt, chronische mantelzorg, een leven lang? Voor de duidelijkheid: ja, ik heb het van zeer dichtbij meegemaakt, meerdere gevallen. Mensen die uit elkaar gingen, mensen die bij elkaar bleven. Leeftijdscategorie van net twintig tot tegen de tachtig.

Ik ben zelf ook chronisch ziek en ik weet dat ik een partner zal beperken in zijn doen en laten, dus mocht er ooit een relatie ontstaan, dan zal ik daar zéér open kaart over spelen en eventuele consequenties aanvaarden. Ik kan en wil een partner niet beperken in zijn mogelijkheden omdat ik een aantal dingen niet meer kan. Als hij dan alsnog verder met me wil: leuk, fijn. En mocht hij alsnog besluiten: "Dit kan ik niet", dan zal ik kapot zijn, maar ik respecteer zijn keuze.

Je kunt iemand niet verplichten zichzelf zo intensief weg te cijferen. Ik heb eindeloos respect voor mijn oom die 50 jaar mijn tante met MS heeft verpleegd (eigenlijk een wonder dat tante nog zo oud is geworden), maar ook voor mijn buurvrouw van lang geleden die op jonge leeftijd besloot de knoop door te hakken omdat ze de intensieve zorg voor haar echtgenoot (niet aangeboren hersenletsel) niet meer aan kon, gecombineerd met drie kleine kinderen en druk werk (er moest toch brood op de plank komen). En zo weet ik nog wel meer voorbeelden.

Ja, het is verschrikkelijk triest. Ja, het gaat tegen "tot de dood ons scheidt" in. Ja, ik ken mensen die dat tóch doen.
Maar zoiets intensiefs als mantelzorg en jezelf als partner-van ook telkens moeten laten beperken in allerlei dingen (denk aan uitjes, feesten, sporten, wandelen, vakantie en ook seks), onderschat dat niet.

Dus ja, ik begrijp ze wel.

Hoe draagt de zieke haar lot is van doorslaggevend belang.

Zelf denk ik dat het veel uitmaakt hoe de zieke zelf met haar/zijn lot omgaat. Ik ben zelf chronisch ziek en ben daar altijd eerlijk over geweest naar vriendjes. De eerste gaf er na 6 weken de brui aan die vond een vriendin met zo'n handicap toch wel een heel groot risico.
Ik heb wel mijn studie afgemaakt (met een extra jaar) en heb tot de kinderen kwamen met vallen en opstaan altijd een ruime deeltijd baan gehad, voltijds werken ging niet goed ivm gezondheid.
Toen het met mijn huidige partner zover kwam dat we wildwn samenwonen en een huis kopen heb ik hem heel eerlijk gevraagd of hij het zeker wist, we gaan dan samen een toekomst bouwen met of zonder kinderen (dat was nog even de vraag of het zou kunnen) en ik wil niet over een paar jaar horen dat je vertrekt, omdat je niet met mijn ziekte kunt leven.
Ik zorg voor het gezin, vrijwillig op school en bij een vereniging en als ik een aanval heb gehad zorgt het gezin voor mij 1 a 2 dagen.
Ik ben ziek maar wil niet overal gezien worden als de patiënt. Ik ben er open over naar mensen voor wie het nodig is om te weten maar laat mij niet betuttelen.

En toch heb ik het ook gedaan; een vriendje met een handicap gedumpt. Dat jong was knettergek op mij, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn zorgzame karakter. Binnen een paar weken maakte ik deel uit van zijn zorgteam, thuis had hij zijn ouders en broer om hem te helpen en op de dansschool waar we beiden vaak kwamen op vrijdag en zaterdagavond had hij mij. Die afhankelijkheid daar kon ik niet tegen. Hij hoorde heel slecht en praatte ook moeilijk, dus als hij wat wilde drinken moest ik het halen, soms van zijn geld. Na afloop van de vrije dansavond nog even de kroeg in, ik moest het woord doen. Als vreemden hem iets vroegen en hij begreep het niet moest ik tolken, zelf vragen of de ander beter kon articuleren zodat hij kon liplezen deed hij niet.

In mijn omgeving heb ik ook nog iemand die steeds slechter word en haar lot niet draagt maar alleen maar klaagt en hulp EIST!!! In eerste instantie van haar man maar ook van haar kinderen en schoonkinderen. Niet op normale toon iets vragen maar gebiedende wijs enkelvoud duidelijk maken wat anderen voor haar moeten doen. Het stel in kwestie is 70 plus en de man heeft tegen mij al een keer verzucht dat hij het wel wist als hij 25 jaar jonger was, dan ging hij pleitte.

Samengevat begrijp ik de verbazing van Violette, maar ook d2 weggegane partner, heb medelijden met de verlate partner. Mijn mening is wel dat als je samenleven met een chronisch zieke of gehandicapte partner niet ziet zitten bedenk dat dan vroegtijdig, voordat je samen aan een toekomst gaat bouwen.

Violetta

Je maakt het jezelf moeilijk door te vinden dat je er iets van moet vinden. Nou, het goede nieuws is: zo belangrijk ben jij als persoon niet in deze situatie dus m.a.w. je hoeft er niets van te vinden.
Het leven zou al zoveel makkelijker worden als we niet zo zouden oordelen over elkaar.
En, als je het los kunt laten, kun je misschien je energie beter steken in manieren om voor deze vrouw het leven op juw manier wat aangenamer te maken.
Wat de jongen betreft. Het is pijnlijk dat je om die reden weggaat. Maar hij is wel eerlijk! Voor wat het waard is.

Wat je ervan vindt

Violetta, je vraagt je in de openingspost af wat je van zijn keuze moet vinden. Ik denk dat je daar (misschien onbewust) toch al wel een mening over hebt. Namelijk dat het geen reden zou moeten zijn voor het beëindigen van een relatie.

Prima natuurlijk, en het siert je ook dat je dergelijke principes hebt. Ik hoop alleen dat je je familielid er niet mee belast. Want het lijkt me geen gemakkelijke keuze. En het lijkt me een keuze die veel scheve gezichten oplevert. Want een chronisch ziek iemand is 'zielig' en die laat je dus niet in de steek. Maar het leven met chronisch zieke mensen heeft een ongelooflijke impact op je eigen leven, zo kan ik je uit ervaring vertellen (twee chronisch zieke kinderen, één gehandicapte echtgenoot).

Ze zijn beiden jong en hebben nog een hele toekomst voor zich. En ze hebben besloten dat ze deze toekomst niet samen ingaan. Lijkt me een besluit dat weloverwogen en met wederzijdse instemming is genomen.

In goede en slechte tijden

Ik heb dit topic gestart om te zien hoe men er in het algemeen over denkt, en vooral ook om een wat helderder beeld op het een en ander te krijgen.

Wat ik nog wil aanvullen:
Het meisje in kwestie heeft altijd een positieve instelling en is dus geen zeurderig zielig typetjes.
De beslissing om een einde te maken aan de relatie was zijn keuze, het was niet met wederzijdse instemming.

En ik vraag me oprecht af wanneer 'in goede en slechte tijden' begint. Blijkbaar niet als je jong bent en pas enkele jaren samenwoont. Wanneer dan wel? Als er kinderen zijn? Of is het altijd geoorloofd om je chronische zieke partner in de steek te laten omdat anders je eigen leven er ook aangaat?

Violetta

"En ik vraag me oprecht af wanneer 'in goede en slechte tijden' begint. Blijkbaar niet als je jong bent en pas enkele jaren samenwoont. Wanneer dan wel? Als er kinderen zijn? Of is het altijd geoorloofd om je chronische zieke partner in de steek te laten omdat anders je eigen leven er ook aangaat?"

Dat bepalen de betrokkenen zélf. Al dan niet met instemming van de partner. Daar mogen en kunnen wij niet over oordelen. Tenzij we een tijdje daadwerkelijk in hun schoenen hebben mogen lopen, 24/7, minstens een week.

Of, iets minder vriendelijk gezegd: "Bemoei je met je eigen zaken."

lastig oordelen

Ik denk er in eerste instantie niet anders over dan jij. Maar je weet het pas echt als je het zelf doormaakt, het is echt lastig erover te oordelen als leek. Ik oordeel dan maar zo min mogelijk
Het lijkt me ook wel uitmaken of iemand door een ziekte een karakterverandering heeft ondergaan (zoals bij niet aangeboren hersenletsel). Er zijn zelfs mensen die boeken schrijven over dat ze hun partner met terminale kanker hebben verlaten. Dat is dan weer het andere uiterste.
Als die jongen de relatie verbreekt omdat hij het zwaar vindt, het leven met een zieke vriendin, lijkt me het voor haar misschien wel beter. Dan ziet hij door die ziekte haar niet meer. En dat is natuurlijk heel triest voor haar.

Ervaring

Mijn vrouw is chronisch ziek, heeft hoogstens nog tien jaar te leven als we geluk hebben, minder is ook mogelijk. Het kan zelfs volgende week over zijn in principe.
Ik ben bewust met haar getrouwd en bewust met haar aan kinderen begonnen ondanks de wetenschap dat het maar voor kort zal zijn en ik er hoe dan ook alleen voor kom te staan met twee kinderen. En dat het heel moeilijk gaat zijn, als ze niet binnen die tijd overlijd aan een infectie zal ze over een aantal jaar echt lichamelijk en mentaal zo achteruit gaan dat ze uiteindelijk eindigt in een bed en niet meer in staat om iets te doen. Ik moet mijn vrouw zien aftakelen en dat is iets wat niemand wil.

Kan me zo voorstellen dat dat voor sommige heel moeilijk is om met zo'n vooruitzicht te leven en dat de relatie beëindigen een makkelijkere weg is. Maar ik kan oprecht niet begrijpen dat wanneer je genoeg van iemand hield om een relatie met diegene te beginnen ooit dat dat de enige reden is om die relatie te beëindigen. En dan gaat het in haar geval nog om een veel minder ernstige ziekte (voor zover ik begrijp, kan ernaast zitten hoor). Iedereen redeneert anders en wie weet zit hier nog wel veel meer achter dan alleen die ziekte. Maar vanuit mijn eigen ervaring begrijp ik er niets van.

Hier ook als SenH mama

het leven met een chronisch zieke accepteer je of niet. Met mijn man ben ik er ook langzaam in "gegroeid". Ik moet zeggen dat het soms zware tijden zijn, maar ook erg waardevol. Ik leer nog elke dag hoe van ieder moment te genieten. En dat al bijna 25 jaar lang.

Om mij heen heb ik ook gezien dat als de partner iets krijgt er erg wisselend op wordt gereageerd. Op zo'n moment gaat een relatie een nieuwe fase in. Niet iedereen is sterk genoeg/ of vind zichzelf niet sterk genoeg om deze fase aan te kunnen. Het is dan soms kiezen tussen houden van, maar.... of je "verlies" nemen en een andere weg in het leven in te slaan. Als ouders kun je daar van alles van vinden. Het zijn de partners die samen verder moeten of niet.

Zo te horen is jouw vriendin een sterke vrouw die er wel gaat komen. Wees er voor haar en doe leuke dingen met haar (lekker samen kletsen ed).

in voor- en tegenspoed

'En ik vraag me oprecht af wanneer 'in goede en slechte tijden' begint.'

Een op de vier huwelijken eindigt door een scheiding en niet door het overlijden van een partner. Dus in voor- en tegenspoed is allang niet meer 'standaard'.

Chronische Lyme

Misschien is dit het moment om op te merken dat chronische Lyme een nogal betwiste diagnose is:

https://en.wikipedia.org/wiki/Lyme_disease_controversy

Ad Hombre

Ik vind een discussie over het wel of niet bestaan van chronische Lyme best maar dan starten we wel een nieuw topic in de categorie gezondheid en niet hier.

'for better and worse'

dat mag door de werkelijkheid achterhaald zijn, maar het blijft een heel goede intentie.

Hoe kostbaar en bijzonder is het als iemand uitspreekt je in alle tijden van het leven trouw te willen zijn. Lente, zomer, herfst, winter. Jaargetijden die kriskras door elkaar heen kunnen lopen. Makkelijk, nee - wie zei dat dat makkelijk zou zijn?

Wat is verdrietiger dan in de steek gelaten te worden...

Het leven is niet zo eenvoudig, overzichtelijk en 'leuk' als je in je jeugdige overmoed soms denkt. Maar dat geeft niks. Het levert levenswijsheid op, als het goed is.

bij elkaar passen

Soms kun je wel van elkaar houden maar toch niet bij elkaar passen, om wat voor reden dan ook. Als je zoals hier 1 partner hebt die heel weinig kan, snel moe is, veel rust en stilte nodig heeft etc. en een andere partner die bijvoorbeeld heel actief is, veel onderweg en in beweging, veel sociale contacten heeft etc. dan gaat dat steeds meer uit de pas lopen, tot er weinig meer over is wat je deelt. En als je dan ook nog heel jong bent, dan snap ik wel dat je dat niet ziet zitten voor de rest van je leven, zelfs al houd je nog wel van elkaar.

En verder: als buitenstaander weet je natuurlijk nooit wat er precies speelt tussen twee mensen. Bovendien hoef je er helemaal niet perse een mening over te hebben.

Ik vind

het echt opmerkelijk dat er hier mensen zijn die echt menen dat als je eenmaal een relatie bent aangegaan met iemand, niet eens een huwelijk, niet eesn samen kidneren, je blijkbaar bij elkaar hoort te blijven to in lengte van dagen, in ieder geval zolang je om die persoon geeft.

Je moet dan blijkbaar je hele toekomstplanen overhoop gooien als je partner chronisch ziek wordt, want anders ben je blijkbaar toch een minder soort mens.

Gek genoeg dat je op dit forum dan wel altijd leest dat een vrouw die getrouwd blijkt te zijn met een, al dan niet gediagnosticeerde, autistische man zo snel mogelijk weg moet bij die vent. met kinderen en al. Blijkbaar geldt dan het "in goede en slechte tijden" niet meer. Terwijl volgens mij een autist net zo min op zijn handicap heeft gevraagd als iemand die chronisch ziek is. Terwijl hetvoor een autist ook best ehel zielig kan zijn dat hij/zij verlaten wordt.

Genoeg vrouwen die trouwens verder zoeken als manleif geen kidneren wil og kan krijgen.Dat mag blijkbaar ook.

Ik vind TO heel veroordelend overkomen. Alsof die partner een naar, slecht person is die het waagt har arme zielige zieke familielid in de steek te laten wan tze hebben noui eenmaal een relatie en wonen samen en het fatsoen dicteert nu eenmaal dat hijd at nu ook amar de rest van zijn leven moet blijven doen.

Het betreffende stelletje is midden twintig en nu moet die arme man al zijn leven opofferen voor zijn chronisch zieke partner, met, inderdaad, een hoogstwaarschijnlijk niet bestaand syndroom.

Groot gelijk dat hij ervoor past.

@Tonny

Wat heeft die partner eraan als hij nu op zijn 25ste zijn hele toekomst voerhoop gooit om te zorgen voor zijn chronisch zieke partner. Denk je dat hij gleukkig wordt? Het is een recept voor ellende.Hij zal ongelukkig worden en uiteindelijk zal dat ook zijn weerslag hebben op de relatie. Niemand wordt er beter van.

Je kunt niet van gewone mensen velrangen dat ze zichzelf opofferen voor de ander, dat ze leven als een heilige.

Voor zover we weten hebben we maar één leven.

Mark en Tonny

Het gebeurt niet vaak, maar nu ben ik het met de strekking van jouw reactie eigenlijk wel eens .

Alleen niet met " een hoogstwaarschijnlijk niet bestaand syndroom." (maar dat is voor een ander draadje).

Maar ik ben het ook met Tonny eens. Daarom hoop ik ook dat mensen in principe serieus knokken voor hun (langdurige) relatie (zeker ook als er kinderen zijn) als het minder gaat.

Maar als eentje het echt niet meer trekt om wat voor reden dan ook, dan moet er toch een escape zijn. Het kan niet zo zijn dat een partner blijvend ongelukkig wordt omdat deze zich verplicht voelt bij de ander te blijven "for better and for worse".

Medelijden

Je wilt toch ook niet dat je partner uit medelijden bij je blijft. Iemand kan zelf de relatie willen beeindigen om niet in die positie te zitten.

Mark

"Gek genoeg dat je op dit forum dan wel altijd leest dat een vrouw die getrouwd blijkt te zijn met een, al dan niet gediagnosticeerde, autistische man zo snel mogelijk weg moet bij die vent. met kinderen en al. Blijkbaar geldt dan het "in goede en slechte tijden" niet meer. Terwijl volgens mij een autist net zo min op zijn handicap heeft gevraagd als iemand die chronisch ziek is. Terwijl hetvoor een autist ook best ehel zielig kan zijn dat hij/zij verlaten wordt."

Daar komt nog bij dat op dit forum wordt gepropagandeerd dat je als vrouw nooit je werk moet opgeven om bij de kinderen te zitten want wat als je vent er vandoor gaat? Nu moet deze jongeman dus de rest van hun leven in zijn eentje het huishoudgeld binnen halen want ze heeft geen uitkering/inkomen of niets? Lijkt me best wel zwaar en wat een verantwoordelijkheid!

Ziekte

Het is best een verschil of je al 20 jaren samen bent en samen kinderen hebt of dat je nog niet zo lang samen bent en nog niet gebonden bent. Ik kan me voorstellen dat je in het eerste geval bereid bent om verder te gaan dan in het tweede geval.

Natuurlijk is het enorm sneu om te worden verlaten omdat je chronisch ziek bent. Het is heel verdrietig en oneerlijk want je kan er immers zelf niks aan doen. Maar wat is het alternatief voor de ander? Bij de chronische zieke blijven omdat die nu eenmaal ziek is en je daarom niet weg kan gaan? Dat is toch ook geen basis voor een relatie.

Ik kan me ook ergens die jongen best voorstellen. Hij is nog jong, actief en staat midden in het leven. Hij heeft een vriendin die vast heel lief is maar heel weinig kan. Dat zit ergens heel scheef en ik kan me voorstellen dat hij allerlei toekomstplannen heeft (reizen, een gezin beginnen uiteindelijk) die met deze vriendin veel moeilijker zullen zijn of helemaal niet kunnen. Het beperkt hem immers ook enorm in zijn leven en die opoffering is voor hem blijkbaar te groot om te brengen. Als hij nu al weet dat hij dat niet kan dan is het beter om het inderdaad te eindigen. Natuurlijk is het allemaal enorm verdrietig.

En nee, ik denk zelf niet dat ik mijn partner zou verlaten als hij chronisch ziek zou zijn maar die situatie is ook niet te vergelijken. Wij zijn veel ouder, veel langer bij elkaar, hebben minder wilde toekomstplannen en hebben samen kinderen. Dat is zo anders. En zelfs dan je weet het nooit wat er kan gebeuren.

Zorg

Wat een rol kan spelen is dat de zorg steeds meer afgewenteld wordt op de partner en dat je op een gegeven moment samen op een houtje aan het bijten bent. Zo was het heel vroeger, maar door de opkomst van de verzorgingsmaatschappij zijn we verwend en willen niet meer terug. Als je voor een naaste zorgt heb je er direct grote problemen bij op diverse fronten.

@AnneJ

Vroeger, heel vroeger, gingen mensen niet samenwonen maar gelijk trouwen en dan pas onder één dak leven. Toen was een huwelijk vrijwel per definite voor het leven, scheiden was heel moeilijk, daarvoor moest er sprake zijn van overspel, impotentie en andere onsmakelijkheden (waanzinnigheid)en leverde een groot social stigma op. Voor gelovigen was het sowieso onmogelijk en ondenkbaar.

Maar ja, toen hadden mensen ook veel minder, ze kodnen vel minder en hadden veel midner vsan het leven te verwachten. Dus droeg men z'n lot.

Omdie warden van toen nu op te leggen aan een jongeman die ene paar jaar samenwoont vind ik van de gekke.

Ik vind niet alleen dat die partner dat mag doen, ik vind dat hij er verstandig aan doet. Als hij mij om advies zou vragen, zou ik hem adviseren om met deze relatie te stoppen.
Om die amn af te keuren om zijn keuze vind ik hartvochtig en gemakzuchtig. Lekker makkelijk onm dat voor een ander te beslissen uit je luie leunstoel. TO is geen blom in de jeugd van haar leven die voor dezelfde keuze staat en die daadwerkelijk bnesluit haar leven t e wijden aan haar zieke partner. Ze heeft dus per definite geen recht van spreken.

Violetta

"Ik vind een discussie over het wel of niet bestaan van chronische Lyme best maar dan starten we wel een nieuw topic in de categorie gezondheid en niet hier."

Goed punt, maar ik meld het hier toch omdat de mogelijkheid aanwezig is dat we hier met een geestelijk instabiele persoon te maken hebben. En dat lijkt me wel relevant voor het onderwerp.