Red flags?
Na eerst weduwe geworden te zijn op mijn 32e, daarna zes jaar alleen te zijn, toen een relatie met een man die leuk was maar die me van de ene dag op de andere verliet terwijl we een babytje van zes maanden hadden, toen weer twaalf jaar zonder partner, kwam in een relatie terecht die toxisch werd en later werd deze persoon gediagnosticeerd als hebbende een Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Nu is daar veel over bekend toen der tijd nog niks, ook niet bij de talrijke therapeuten die hij en ik bezochten. Ik ben idioot veel gekwetst in die relatie, het was zo raar en duister
Nu ben ik al weer vijf jaar alleen, heb veel therapie gehad over waarom ik in die relatie terechtkwam (veel oude pijn en eenzaamheid zorg voor demente narcistische moeder en kind met geboorte defect in mijn eentje, jeugd met ook een ouder met diagnose narcisme en een autistische ouder terwijl ik enig kind was).
Wat me opvalt, is dat mensen tegenwoordig heel makkelijk zeggen "ja maar zag je dan geen red flags in het begin van de relatie". Ja die zag ik wel maar ik zag ook veel mooie zaken in die persoon. En ik vind het ook een beetje naar victim blaming toe gaan: jij had het aan moeten voelen, want ja, ik zou het al lang gestopt hebben. Maar de red flags waren niet groter dan trekjes die iedereen wel heeft: ineens wat dissociëren, of uit verbinding gaan e.d. Maar niet ultiem jaloers of slecht over ex praten of mij geen ruimte gunnen. Nee juist respect, rustig aan doen, gewone aandacht voor mij.
Maar nu komt de kwestie: ik ben toch gevoelig voor die vraag: ik had het eerder moeten zien, ik had die dingen die je wel ziet in verliefdheid maar die net zo goed okay uitpakken moeten zien zodat ik niet in zo'n rare situatie beland was. Daardoor strand elke date binnen een of twee keer want ik ben zo gebrand op de red flags dat, hoewel de ander verder wil exploreren, ik toch afhaak bang om weer zoveel gekwetst te worden. Ik zie ultra snel red flags: hij praat alleen maar over zichzelf, hij vraagt niks aan mij, hij praat lelijk over zijn ex, hij heeft complottherorien etc. (allemaal dingen die narc ex niet deed overigens)
Daar zit natuurlijk de crux want volgens mij stappen heel veel mensen wat roekelozer relaties in, ook al zien ze wel wat 'dingetjes' maar gewoon omdat hun behoefte aan een relatie groter zijn dan de mijne. Ik heb, zoals beschreven al zoveel alleen geleefd dat die behoefte minder groot is, de angst voor weer een kwetsing levendig en de attentie op red flags best extreem. Maar ik mis ook een nabije geliefde, een maatje.
Wat vinden anderen van red flags in dating, hoe gaan ze er mee om en zijn er ook mensen die dachten red flags te zien maar dat het toch okay bleek?
Ik heb minder behoefte aan adviezen als: ga in therapie, ga vrijwilligerswerk doen, zoek leuke vriendinnen, zoek een penpal want dat doe ik allemaal al.
Titiv schreef op 20-06-2023 om 13:00:
volgens mij zijn we allemaal wel een beetje narcistisch, soms komen de woorden er lomp uit, soms denk je enkel aan jezelf of kwetst je iemand onbewust. Denk dat t verschil maakt dat je er je excuses voor aanbied en verbeterd, echte narcisten doen dat niet. Wat die red flags betrefd zie ik zelfs nu bij mn eigen man soms red flags omdat hij mij bedrogen heeft, maar vaak verzin ik die red flags zelf omdat ik natuurlijk op mn hoede ben, je ziet iets kleins en maakt t zelf heel groot terwijl er mss niets aan de hand is en ook bij een nieuwe liefde zul je dat doen als je in t verleden bedrogen of gekwetst bent geweest denk ik. En als je in een relatie teveel vragen stelt of te achterdochtig bent maak je die persoon ook vanzelf ongemakkelijk, die kan dan ook zichzelf niet meer zijn omdat die zich konstant bekeken voeld dus oogt die nog verdachter. Dus ja het is eik gewoon klote als je ooit zo gekwetst bent want het is een wond die blijft opengaan.
- nou ex narc bood wel degelijk zijn excuses aan en probeerde ook te verbeteren door naar therapeuten te gaan. Alleen hielpen die hem niet, of het kon niet omdat de NPS te diep zat.
- ja precies het is klote en het is een wond, waarvan ik bang ben dat hij opengaat want de laatste keer is dat bijna mijn ondergang geworden
Ik denk vaak aan een Bob Marley-quote: The truth is everyone is going to hurt you, you just got to find the one worth suffering for.
En dan is suffering een groot woord, maar de strekking is denk ik duidelijk. Neem "gewoon" langer de tijd, label het niet gelijk, blijf gezond op je hoede, maar durf een fout te maken.
Omnik schreef op 20-06-2023 om 13:23:
Ik heb een paar dagen gebroed op deze post omdat ik er niet helemaal uitkwam of wat ik te zeggen heb nou zinnig is of eigenlijk victim blaming. Ik probeer het toch maar. Ik wil in ieder geval inleiden dat het zeker niet bedoeld is als victim blaming: de persoon met het narcistische gedrag is 100% verantwoordelijk voor de destructiviteit van het gedrag maar ik zie wél in dat ik er een bepaalde kwetsbaarheid voor heb en dat ik daardoor mezelf niet meer vertrouw! Die kwetsbaarheid is een te groot verantwoordelijkheidsgevoel en een streven naar harmonie en verbinding. Als je het negatief labelt, is het onzekerheid, je niet genoeg los kunnen maken van de ontevredenheid of het oordeel van de ander en niet kunnen stoppen met uitleggen wat je bedoelt omdat het je onrustig maakt dat de ander je niet begrijpt en bevestigt.
Iedereen vertoont wel eens egocentrisch, narcistisch gedrag, zelfs de liefste, meest empathische persoon. Maar bij niet iedereen is het een hardnekkig en destructief patroon waarmee mensen en relaties om zeep worden geholpen. Als je iemand nog maar net kent, zul je heus wat van die trekjes zien. Zeker in een situatie die denk ik voor veel mensen spanning meebrengt, zoals een date. Maar wanneer is het dan een red flag en wanneer is iemand gewoon even irritant? In feite kún je dat in dat stadium nog helemaal niet echt weten want om te zien of het een patroon is, moet je iemand eerst langer kennen. Bovendien zijn juist de meest doorgewinterde narcisten er een kei in om je eerst voor zich te winnen voordat ze de duimschroeven beginnen aan te draaien.
Er is dus geen enkel ander aanwijsbaar 'probleem' in dat stadium dan dat je jezelf niet vertrouwt, terecht of onterecht. Want de enige waarop je kúnt vertrouwen in dat stadium, dat ben jijzelf, namelijk dat jij zelf zult gaan herkennen of iets een vervelend voorvalletje of trekje is dat je gewoon even moet negeren en waar je overheen kunt stappen of toch een hardnekkig destructief patroon. En dat je in het geval van het laatste ook afhaakt in plaats van je best te blijven doen het goed te praten en goed te maken.
Dat klinkt heel eenvoudig maar dat is het niet. Ikzelf durf het ook niet echt aan. Ik zeg niet keihard nee tegen een nieuwe relatie maar stel me er in wezen ook niet echt voor open en ik onderneem al helemaal geen actie. Ik weet volgens mij met mijn hoofd wel ongeveer hoe het zit maar gevoelsmatig heb ik niet voldoende vertrouwen in mijn vermogen om gezonde grenzen te voelen en te handhaven. Ook omdat dat nogal verstoord is geraakt natuurlijk. Wat jij ook schetst: je slaat in feite inmiddels op alles aan en hoe erg ís het dan helemaal echt? Alles is héél erg en daardoor is in feite niks meer écht erg? Afijn, je hele beoordelingsvermogen gaat naar de kloten. Ik heb dus jammer genoeg geen oplossing.
Hi, heel slimme post en het voelt helemaal niet als vb maar als herkenning. Inderdaad vertrouw ik mijzelf niet, ook doordat ik veel te lang door gegaan ben in de relatie met de narcist. Inmiddels weet ik ook hoe dat komt: doordat het eerst mooi is, en dan rare traumatische dingen er in komen waardoor er een trauma bonding ontstaat waar je steeds terug wil keren naar dat mooie begin (en nee dat waren niet een paar leuke woordjes om mijn ego te boosten, dat ging om een hele mooie energie waarvan zelfs vreemden moesten huilen om hoe mooi het was, dat ging ook om samen muziek kunnen maken die zo hemels was dat mensen in huilen uitbarsten en wij zelf ook trouwens). Daar wil je moeite voor doen en dat was er steeds even en dan kwamen er weer traumatische dingen.
nog wat reacties op de bold gemarkeerde dingen
ad 1 ja dat is het inderdaad
ad2 nee dat vertrouwen is er niet. Maar komt niet alleen door de narcist, het komt ook door weduwe worden of de vader van mijn kind die me als een donderslag bij heldere hemel in de steek liet: mijn innerlijk kind is gaan denken/ voelen dat ik blijkbaar raar ben en daardoor verlaten word. En natuurlijk door mijn opvoeding als enig kind van een narcist en autist. Maar al veel therapie op gevolgd trouwens
ad 3 ja en daar komt bij: ik pik gewoon veel minder dan ik andere vrouwen zie doen. Ik zie bij vriendinnen van mijn leeftijd eigenlijk alleen maar vrouwen die de relatie draaiende houden en van alles pikken omdat ze niet alleen durven zijn. daar ben ik eigenlijk compromislozer in. Ik zie zoveel relaties om me heen waarvan ik denk: nou de voordelen van het samenzijn wegen in dat geval niet op tegen de nadelen van het alleen zijn.
ad4/5 ja dat is het, dan zitten we in hetzelfde schuitje, je begrijpt het
RoodVruchtje schreef op 20-06-2023 om 13:37:
[..]
Lieve Lexus,
Ik lees al geruime tijd mee in dit draadje, maar heb niet eerder gereageerd, omdat ik geen advies kon toevoegen.
Allereerst, ik lees jou ontzettend graag op dit forum, heel duidelijk dat je aardig wat levenservaring hebt. Helaas levenservaring wat, volgens mij, grotendeels bestaat uit zeer negatieve en verdrietige ervaringen en is dat hetgeen jou inmiddels zo ‘angstig’ heeft gemaakt, zeer begrijpelijk overigens!
Toch nu een reactie vanuit mij, vooral gericht op je laatste alinea welke ik heb gequote. Ik lees daaruit toch ook verdriet, is dit misschien onverwerkt verdriet?
Hoe ouder je wordt, hoe meer bagage iemand meebrengt, wat zowel positief als negatief is uiteraard. Je weet, uit ervaring, steeds beter wat je wilt, maar nóg beter wat je NIET meer wilt, zo werkt het wel bij mij iig.
Ik ben ook al een hele poos single, maar mis dan ook geen maatje, althans, niet in de zin van een partner. Dit, omdat ik een geweldige schare aan lieve trouwe vrienden in mijn leven heb, zonder hen had ik misschien wél die behoefte gehad?!
Is het niet zo dat jij, met jouw geschiedenis qua partners, nu niet té gefixeerd bent op die red flags? Dat je al niet meer iemand een volledige kans kunt geven, incl zijn eventuele ‘mindere’ kanten? Laten we eerlijk wezen, niemand is volmaakt, iedereen heeft zijn minder leuke kanten, maar met welke zou je eventueel kunnen leven?
Ik denk dan ook dat jij jezelf onderschat, dat jij best aanvoelt wat een evt red flag zou kunnen zijn of worden, maar dat je dit zelf al op voorhand een soort van saboteert, puur uit angst om niet meer gekwetst te willen worden?
Wat weegt voor jou nu het zwaarst? Single blijven en niet meer gekwetst worden of langzaam proberen toch je hart open te kunnen stellen en dus de kans dat er weer een teleurstelling zal kunnen volgen? Het één kan niet zonder het ander namelijk en ik denk dat dit hetgeen is waardoor jij je voelt zoals je je nu voelt. Kan er helemaal naast zitten hoor, maar dan lees ik dat vanzelf wel 😉
Is het misschien een idee een soort van coach te zoeken, iemand die weet van jouw verleden en jou wat handvatten kan bieden? Of heb je een goeie vriend(in) waarmee je dit kunt bespreken en jou goed kent?
Nogmaals, ik denk dat je iets meer op jezelf moet leren te vertrouwen, want ik lees heel vaak zeer goeie bijdragen van jou hier op het forum waarbij je het heel helder ziet! Geloof in jezelf is mijn advies dan ook
Hi dank voor je lieve reactie.
ad 1 Ja er zit onverwerkt verdriet en heel veel eenzaamheid. Dat zijn allebei triggers uit mijn jeugd. Maar ook gewoon daadwerkelijk veel alleen zijn. In mijn volwassen leven, dus vanaf 18 ben ik 70% alleen geweest, dat is 32 van de 45 jaar. En dan krijg je het volgende: als ik iemand leuk vind, vind ik dat samenzijn zo fijn dat ik daar te veel in op ga. Maar dat komt ook weer omdat geen familie heb verder (ja één zoon die zijn eigen leven leeft elders in het land, wel een goede band maar ik gun die jongen niet de eenzaamheid van zijn moeder op te moeten heffen) wel paar vriendinnen maar die zitten allemaal in een relatie en begrijpen niet echt waar het over gaat en zoeken op feestdagen en zo toch hun eigen relatie op. Daarnaast een chronische ziekte waardoor functioneren in de maatschappij best beperkt is. Daar wordt een mens behoeftig van. En een behoeftig mens sluit makkelijk compromissen. te makkelijk blijkbaar Terwijl ik dus daarnaast vrij compromisloos ben in de zin van: oh die rare seksist hoef ik niet hoor
ad2 ja dat is zeker zo. Waar ik mee zou kunnen leven is: niet netjes zijn, een grombeer zijn, teennagels te laat knippen, slordig zijn, een rare hobby hebben (als die andere mensen niet kwetst) Maar ja, ik heb een grafhekel aan seksisme bijvoorbeeld dus dan valt er al veel af.
ad3 ja mijn gevoel is dan toch single blijven want nog eens zo gekwetst worden overleef ik niet
ad4 pff al zoveel coaches gehad. En me zo onbegrepen gevoeld bijvoorbeeld over het narcisme en autisme in mijn jeugd en bij laatste ex. Nu komt er iets meer kennis maar meestal weet ik er meer van. De dynamiek van complex trauma kunnen behandelen zie ik al helemaal weinig in Nederland
RoodVruchtje schreef op 20-06-2023 om 14:14:
[..]
En toch ben ik het met vetgedrukte niet eens. Mijn hart is meerdere malen ‘gebroken’ geweest, net zoals er meerdere ‘ware’ liefdes zijn geweest (er bestaat niet 1 ware liefde is hetgeen ik bedoel te zeggen) 😉
In een mensenleven komen er diverse moeilijke en verdrietige zaken op je pad, een gebroken hart is er daar 1 van, maar is absoluut niet het meest bepalende voor de rest van je leven (althans, voor mij dan). Het vormt je, je leert er vooral van, met name over jezelf als persoon.
Ja maar of je ervan kan herstellen ligt volgens mij ook voor een groot deel aan welke 'hulpbronnen' je in jeugd hebt gehad. Iemand met narcistische vader bijvoorbeeld die wel gezelligheid kende van broertjes en zusjes en een warmere moeder heeft misschien meer herstellend vermogen dan iemand die alleen was met een narc ouder en de ander ouder die ook een label had.
Maar ook hoeveel je al eerder hebt meegemaakt: van het weduwe worden ben ik redelijk hersteld. Ook omdat ik jonger was denk ik. En omdat het een van de eerste keren in mijn volwassen leven was dat er iets traumatisch gebeurde (had nog wel een vriendje gehad waarmee het heel erg klikte maar die zie ineens gay te zijn na een jaar. Was pijnlijk, temeer daar hij later wel weer met vrouwen ging) Toen ik ineens werd verlaten toen mijn kind een baby was, was het traumatischer. Ik voelde dat ik al aan flexibiliteit had ingeboet. Het was moeilijker te verwerken Omdat je al oude pijn had, je was weer aan het opbouwen dacht je, en de relatie leek goed (de avond daarvoor zei hij nog dat hij zoveel van me hield) Daarna (na 12 jaar) kwam de narc en toen was het helemaal op oud ijs vriest het snel: alle oude wonden werden driedubbel opengetrokken. Nou kan je zeggen 'dan was je niet goed geheeld' maar je heelt waarschijnlijk nooit helemaal van dat soort slagen. Er komt een litteken en dat kan weer opengescheurd worden.
Daarom vond ik het dus lastig te reageren in dit topic. Mijn jeugd/opvoeding is zo anders geweest dan die van jou, ik vind dit oprecht heel erg verdrietig voor jou en dat maakt reageren voor mij zo lastig ook.
Mijn volwassen leven heeft echter wel hele grote dieptepunten gekend en vanuit daar heb ik geprobeerd te reageren. Wat ik nog wel als kanttekening zou willen meegeven is hetgeen je schrijft over je vrienden icm hun gezinsleven. Probeer ook niet zelf in te vullen dat zij bijv met feestdagen liever hun eigen dingen doen, want ook mijn vriendenkring zit deels in relatie, maar daar hoor ik inmiddels ‘gewoon’ bij.
Is het niet zo dat jij zelf denkt dat je teveel bent? Toen ik destijds in een relatie zat hebben wij een single vriendin ook constant gevraagd aan te schuiven, niet verplicht, maar ALTIJD welkom (incl overnachten). Zij gaf in het begin aan dit niet te willen, maar eigenlijk bedoelde zij dat ze ons niet tot last wilde zijn. Was absoluut niet het geval natuurlijk en dit ook bespreekbaar gemaakt. Gewoon erg fijn samen met vrienden te zijn! Het voelt ook deels als jezelf kwetsbaar opstellen, maar bij goeie vrienden kan dat gewoon.
Verder ga ik je nog even een pb sturen als je dat oké vindt?
RoodVruchtje schreef op 20-06-2023 om 18:28:
Daarom vond ik het dus lastig te reageren in dit topic. Mijn jeugd/opvoeding is zo anders geweest dan die van jou, ik vind dit oprecht heel erg verdrietig voor jou en dat maakt reageren voor mij zo lastig ook.
Mijn volwassen leven heeft echter wel hele grote dieptepunten gekend en vanuit daar heb ik geprobeerd te reageren. Wat ik nog wel als kanttekening zou willen meegeven is hetgeen je schrijft over je vrienden icm hun gezinsleven. Probeer ook niet zelf in te vullen dat zij bijv met feestdagen liever hun eigen dingen doen, want ook mijn vriendenkring zit deels in relatie, maar daar hoor ik inmiddels ‘gewoon’ bij.
Is het niet zo dat jij zelf denkt dat je teveel bent? Toen ik destijds in een relatie zat hebben wij een single vriendin ook constant gevraagd aan te schuiven, niet verplicht, maar ALTIJD welkom (incl overnachten). Zij gaf in het begin aan dit niet te willen, maar eigenlijk bedoelde zij dat ze ons niet tot last wilde zijn. Was absoluut niet het geval natuurlijk en dit ook bespreekbaar gemaakt. Gewoon erg fijn samen met vrienden te zijn! Het voelt ook deels als jezelf kwetsbaar opstellen, maar bij goeie vrienden kan dat gewoon.
Verder ga ik je nog even een pb sturen als je dat oké vindt?
nee het is prima dat je reageert hoor, ik weet zelf ook dat dingen uit mijn jeugd en een gebrekkige hechting hier een rol spelen. Ik had mijn bericht nog aangevuld, heb je dat ook gelezen?
ad 1: nee denk het niet. Ik reik ook heel vaak uit naar mensen maar krijg bijna even zo vaak nul op het rekest. Gewoon omdat ze het druk hebben, niet omdat ze me niet leuk vinden volgens mij
ad2 pb: je hoor doe maar
Omnik schreef op 20-06-2023 om 15:30:
Ik bedoel eigenlijk meer zoiets als wat Roodvruchtje ook zegt, dat je 'flexibel genoeg' moet omgaan met vertrouwen en begrenzen en dat als dat nooit je sterkste punt is geweest (te veel grenzen hebt opgerekt terwijl je ook erg gevoelig bent voor kwetsing) en daar is ook nog eens flink misbruik van gemaakt, loop je het gevaar je natuurlijke, intuïtieve flexibiliteit kwijt te raken. Je gaat dan proberen om vooral te bedenken waar de grens ligt: wat moet ik wanneer doen? Maar dat werkt niet. Dit is namelijk vooral een kwestie van zelfkennis: het gaat over wie je zelf bent en wil zijn en over direct voelen wat je wel en niet wil toelaten/ontvangen/geven. Ik zeg niet dat je definitief beschadigd bent en dat het nooit meer kan terugkomen maar het is wel een kwetsbare positie waarin je weinig risico's durft te nemen.
ja dit is wel hoe het nu ligt bij mij. Ik weet wel wat ik wel en niet wil maar daar zit de beperkende overtuiging op dat mijn grenzen eigenlijk zo scherp zijn dat er niet mee te leven valt. Daardoor ging ik er ws juist overheen want dat is wat ik geleerd heb: als ik echt ben wie ik voel dat ik ben, is er geen verbinding en kan ik niet overleven. Ik moet verbinding in stand houden door mijzelf (voor een groot deel) te ontkennen en er voor de ander zijn.
ja dat werkt natuurlijk niet. Maar het zit zo diep en ik heb er al zoveel therapie en ander 'werk' op gedaan, dat ik niet het vertrouwen heb in mijzelf en de ander dat er gezonde grenzen kunnen zijn.
Lexus schreef op 18-06-2023 om 21:40:
[..]
Nou ja, een zorgzame gezellige man met humor die niet manipuleert of spelletjes speelt en het niet de hele tijd over zichzelf heeft. Gewoon humor en contact.
Die zoek ik ook🙄. Lijken dun bezaait onder de vrijgezellen mannen. En laat mijn ex in het begin nou die man geweest zijn, zucht. Misschien zoeken we wel verkeerd🤷♀️.
elledoris schreef op 20-06-2023 om 19:36:
[..]
Die zoek ik ook🙄. Lijken dun bezaait onder de vrijgezellen mannen. En laat mijn ex in het begin nou die man geweest zijn, zucht. Misschien zoeken we wel verkeerd🤷♀️.
Hoe bedoel je? Als ik op die basiswensen van een beetje empathie, contact en lachen moet inleveren hoeft het voor mij niet hoor. Dan ben ik liever alleen hoe lastig dat ook vaak is.
Lexus schreef op 20-06-2023 om 18:32:
[..]
nee het is prima dat je reageert hoor, ik weet zelf ook dat dingen uit mijn jeugd en een gebrekkige hechting hier een rol spelen. Ik had mijn bericht nog aangevuld, heb je dat ook gelezen?
ad 1: nee denk het niet. Ik reik ook heel vaak uit naar mensen maar krijg bijna even zo vaak nul op het rekest. Gewoon omdat ze het druk hebben, niet omdat ze me niet leuk vinden volgens mij
ad2 pb: je hoor doe maar
Stug volhouden! Herkenbaar, maar ik heb inmiddels de ervaring dat er wél leuke mensen zijn die ook wel eens op zoek zijn naar contact, en/of die zelf ook weinig familie hebben. Wat betreft gezellige, aardige mannen met humor, idem. Ze bestaan wel, zijn misschien niet lang vrijgezel (dus in die zin moeilijk 'verkrijgbaar'), maar ze zijn er echt. Heb je er over gedacht open te zijn bij nieuwe contacten over je jeugd en teleurstellende relaties? Misschien doe je dat al, maar ik heb het idee dat je daar makkelijker mensen mee vindt die (deels) lotgenoten zijn en je goed begrijpen. Ik heb zelf gelukkig geen ervaring met onbetrouwbare of narcistische mannen, maar wel met de combi van (waarschijnlijk) autistische en narcistische ouder. Alhoewel ik dat nooit zo benoem, zijn de mensen met wie ik de grootste klik heb, ook kinderen van.
Als ik het allemaal een beetje probeer te processen wat je schrijft zeg je volgens mij; ik stel hoge eisen aan een eventuele partner en relatie, ik wil zo min mogelijk risico lopen om gekwetst te worden en wil zo vroeg mogelijk in het proces zekerheid dat bovenstaand ‘gedekt’ is. Klopt dat?
Als ik dit lees:
‘ik pik gewoon veel minder dan ik andere vrouwen zie doen. Ik zie bij vriendinnen van mijn leeftijd eigenlijk alleen maar vrouwen die de relatie draaiende houden en van alles pikken omdat ze niet alleen durven zijn. daar ben ik eigenlijk compromislozer in. Ik zie zoveel relaties om me heen waarvan ik denk: nou de voordelen van het samenzijn wegen in dat geval niet op tegen de nadelen van het alleen zijn. ‘
vraag je me wel of je nou toevallig allemaal mensen om je heen hebt verzameld die in eenzelfde soort beroerde relatie zitten - waarop ik me afvraag hoe je dat voor elkaar krijgt (😬) of dat je misschien ook wel erg sterk door een bepaald denkraam naar relaties kijkt wat heel bepalend en ik denk beperkend is
Eigenlijk denk ik dat je zelf al antwoord op je eigen vraag hebt gegeven
Ely schreef op 21-06-2023 om 12:29:
Als ik het allemaal een beetje probeer te processen wat je schrijft zeg je volgens mij; ik stel hoge eisen aan een eventuele partner en relatie, ik wil zo min mogelijk risico lopen om gekwetst te worden en wil zo vroeg mogelijk in het proces zekerheid dat bovenstaand ‘gedekt’ is. Klopt dat?
Als ik dit lees:
‘ik pik gewoon veel minder dan ik andere vrouwen zie doen. Ik zie bij vriendinnen van mijn leeftijd eigenlijk alleen maar vrouwen die de relatie draaiende houden en van alles pikken omdat ze niet alleen durven zijn. daar ben ik eigenlijk compromislozer in. Ik zie zoveel relaties om me heen waarvan ik denk: nou de voordelen van het samenzijn wegen in dat geval niet op tegen de nadelen van het alleen zijn. ‘
vraag je me wel of je nou toevallig allemaal mensen om je heen hebt verzameld die in eenzelfde soort beroerde relatie zitten - waarop ik me afvraag hoe je dat voor elkaar krijgt (😬) of dat je misschien ook wel erg sterk door een bepaald denkraam naar relaties kijkt wat heel bepalend en ik denk beperkend is
Eigenlijk denk ik dat je zelf al antwoord op je eigen vraag hebt gegeven
ad 1: ja dat is zo maar dat is ook wel in de meest negatieve bewoordingen uitgedrukt hoe het ook zit: ik heb behoorlijk veel kwetsing meegemaakt waarvan mensen zeiden "joh maar dat kon je toch zien aankomen" en daar komt deze houding uit voort. Dus ja je kunt het negatief duiden en zeggen: joh wees wat positiever, en dat wil ik heus en vaak ga ik er zo in bij dating maar dan zie ik allerlei dingen waarvan ik dus denk "oh ja, dit kan een volkomen red flag zijn, laat ook maar' Bijvoorbeeld iemand die alleen over zichzelf praat.
ad 2: nee die mensen zitten niet in een beroerde relatie want ze vinden het zelf prima. Ik zie alleen dat zij de relatie 'dragen' en dan bij mij komen klagen dat "hij zo bot is, weinig aandacht heeft, ongezellig is, seksistisch is, autistisch, narcistisch is"etc.
Dus ja dat denkraam is er, dat geef ik meteen toe. Maar dat wordt ingegeven door opgelopen pijn. En dan kan je zeggen "oh maar je moet het toch wagen" maar dat werkt dus niet meer, ik word er fysiek ziek van als ik zoiets wel doorzet met bijvoorbeeld iemand die de hele tijd over zichzelf praat, zit te geilen op jonge serveersters terwijl ik er naast zit in mijn nadagen, of zijn ex zit te dissen, meteen lichamelijk contact wil terwijl je elkaar niet kent, of na een keer elkaar zien zit te pushen van 'geef antwoord, ik mis je zo!'. En geloof me, daar zijn er heel veel van in mijn leeftijdscategorie. (en ik hoor het ook van de jongere generatie trouwens)
Ad1) ik vind het niet zozeer negatief. Je leeft je leven, is jouw leven. De maatschappij is imo nog steeds niet helemaal comfortabel met bewuste singles en eigenlijk vind ik dat een beetje gek.
Ad2) klagen is volgens mij ook een manier om verbinding te zoeken. En na de eerste periode in een relatie lijkt het ook ongebruikelijk om te vertellen wanneer je het goed hebt samen, wel om te klagen. Jaren geleden was er op dit forum iemand die vertelde dat ze elke avond in bed tv ging kijken met man en koekjes en daar heel gelukkig van werd. Dat soort dingen vertellen we volgens mij niet vaak. En daardoor ontstaat er soms ook wel een scheet beeld denk ik.
Ik probeer juist niet te zeggen wat je imo moet doen, integendeel. Ik probeer juist te helpen reflecteren zodat je jouw weg en jouw waardes nog scherper krijgt om vanuit liefde voor jezelf de keuzes te maken die jou het beste passen (sorry dat klinkt bombastisch en ik bedoel zeker niet dat dat mijn aandeel in dit draadje is maar mijn intentie)
Ely schreef op 21-06-2023 om 13:15:
Ad1) ik vind het niet zozeer negatief. Je leeft je leven, is jouw leven. De maatschappij is imo nog steeds niet helemaal comfortabel met bewuste singles en eigenlijk vind ik dat een beetje gek.
Ad2) klagen is volgens mij ook een manier om verbinding te zoeken. En na de eerste periode in een relatie lijkt het ook ongebruikelijk om te vertellen wanneer je het goed hebt samen, wel om te klagen. Jaren geleden was er op dit forum iemand die vertelde dat ze elke avond in bed tv ging kijken met man en koekjes en daar heel gelukkig van werd. Dat soort dingen vertellen we volgens mij niet vaak. En daardoor ontstaat er soms ook wel een scheet beeld denk ik.
Ik probeer juist niet te zeggen wat je imo moet doen, integendeel. Ik probeer juist te helpen reflecteren zodat je jouw weg en jouw waardes nog scherper krijgt om vanuit liefde voor jezelf de keuzes te maken die jou het beste passen (sorry dat klinkt bombastisch en ik bedoel zeker niet dat dat mijn aandeel in dit draadje is maar mijn intentie)
Ik snap je niet. Ik zeg dat je een negatief narratief houdt over mijn beweegredenen ik ontken dat niet maar voeg toe waar dat uit voort komt en hoe dat voelt en dan begin je over de maatschappij?
Klagen een manier van verbinding zoeken? Ja kan maar is ook een vorm van de shit van je relatie bij vriendinnen dumpen om het zelf niet aan te gaan in de relatie. Ja vrouwen (meestal vrouwen) zoeken op die manier verbinding. Dan zijn ze het vervelende gedeelte kwijt en kunnen weer leuke dingen met hun man gaan doen die je dan idd niet hoort. Ik voel me daar wel eens door gebruikt en vriendinnen geven ook toe dat ze me en anderen daarvoor gebruiken. Maar hetzelfde geldt natuurlijk voor mijn eenzaamheid: die is vaak shit maar alleen leven kent ook voordelen. Alleen kan ik mijn verhaal over eenzaamheid niet kwijt bij vriendinnen die over van alles over hun verkering komen klagen. (en ja daar klaag ik nu hier een btje over)
Ja het voelt een beetje als niet empatisch coachen. Ik weet nog niet wat ik daarvan vind
