Raad nodig
"Kort” schetsen; ik ben een vrouw met een fulltime dochtertje (bewust alleenstaande mama) van 3,5j, hij is een man van 48 met dochters van 15 en 18 uit een huwelijk dat een 5-tal jaar geleden geëindigd is.
We zijn een jaar samen en wonen een 35min uit elkaar. Snel elkaars kids leren kennen, want de mijne is er steeds, dus je kunt niet rond haar, en hij wilde me ook snel voorstellen aan de zijne. Ze zijn week om week bij hem.
Vrij vroeg in onze relatie besproken dat we beide geen lat relatie willen en het de bedoeling was om te gaan samenwonen.2,5j geleden heeft hij een huis gekocht dat hij sedert dan volledig aan het renoveren is (woont momenteel in een huurhuis tot het af is). Wat inhield dat samen iets nieuw starten geen optie was, het was voor hem een uitgemaakte zaak dat wij naar daar zouden moeten verhuizen, gezien de leeftijd van zijn kids en het feit dat hij al zoveel werk in dat huis gestopt heeft. Daar worstelde ik wat mee, ik heb zelf ook een eigen huis, woon dicht bij mijn familie, vrienden… Maar gezien de leeftijd van mijn dochtertje is het voor haar simpeler om te verhuizen, dus ik heb hiermee ingestemd, maar met de voorwaarde dat we met 5 samen in het nieuwe huis gingen trekken, zodat ik niet het gevoel had dat wij gast waren in hun huis.
Dit hadden wij zo afgesproken, maar na dit te vertellen aan zijn dochters die aangaven hier niet klaar voor te zijn, heeft hij dat op eigen houtje ingetrokken. Dit heeft me best wel gekwetst. Achteraf bekeken zijn we daar idd veel te snel in geweest, maar het blijft een beslissing die je als koppel genomen hebt en dan eenzijdig verbroken wordt.
De week dat zijn kids niet bij hem zijn, komt hij 2 avonden en de rest werkt hij verder in dat huis dat af moet geraken. De zaterdag werkt hij er ook en komt ’s avonds tot de maandagmorgen. Vroeger kwam hij de vrijdagavond ook, maar dat is hij gestopt omdat hij het te druk had met de verbouwing.
De week dat ze er zijn, komt hij niet, want hij wil ze niet alleen laten en ik kan niet naar daar omdat mijn kleuter thuis in haar bedje ligt. En in het weekend gaan wij de zaterdagavond naar daar tot de zondagnamiddag. De dochters waren steeds beleefd tegen mij, maar daar stopt het, ze tonen geen interesse in mij, er is geen contact, we praten weinig tot niet, en ook in mijn dochtertje tonen ze geen interesse. Zelfs geen berichtje op haar of mijn verjaardag of zo. En ze worden almaar afstandelijker. De laatste maanden zeiden ze amper hallo tegen ons. Een paar keer over proberen praten met hem, maar de stekels gingen op, die meisjes hebben het daar moeilijk mee, en zeg jij dat ze niet beleefd zijn enz enz. Waardoor ik het verder gewoon liet rusten en onderging. Maar dat ze mijn dochtertje ook links laten liggen, had ik het moeilijker mee, het is een meisje van 3,5, die uiteindelijk telkens mee moet naar daar, vreemde omgeving, niet haar eigen bedje, weinig speelgoed, want ik moet iedere keer enkele zaken mee slepen… En nu is het zo ver gekomen dat ze gezegd hebben tegen hem dat ze liever hebben dat we in het weekend niet meer komen, omdat mijn dochtertje nog klein en aanwezig is en ze daar moeite mee hebben. En ze nooit tijd hebben met hun papa alleen in het weekend, want de zaterdag werkt hij en ’s avonds komen wij aan.
En ergens kan ik dat begrijpen, ze verdienen ook tijd met hem alleen. Maar ik zie hem ook niet in de week dat zij er zijn en dan nu de weekends ook niet meer. Ik moet ook vaak alleen naar familie, vrienden enz enz want geen tijd door huis en kids. En dan zullen we elkaar dus nóg minder zien.
Het verloopt steeds hoe hij of zij het willen, het gaat steeds om hoe hij of zijn kids zich voelen, ik moet me steeds maar aanpassen, begrip tonen, 2e viool spelen, en hoe het voor mij of mijn dochtertje is, is van ondergeschikt belang.
Hij verjaart binnenkort, overdag heb ik enkele leuke activiteiten gepland voor ons 2 want zijn dochters hebben school en ’s avonds wil hij het met hun alleen vieren want is het voor hun leuker als ik er niet ben, dus mag ik alleen naar huis toe.
Zijn dochters hebben eens een conflict tussen ons gehoord waarin hij vond dat ik mis was en sedertdien zien zij mij als de slechterik en hij laat dat ook gewoon toe. Ze zijn geschrokken van jouw reactie naar mij, vonden dat ik dat niet verdiende enz enz. Dus hij voedt ook nog hun afstandelijkheid naar mij toe. En dit kwetst mij enorm. Ik kan leven met het gedrag van zijn kids, maar het er telkens alleen voor staan en me niet gesteund voelen door hem daarin, niet het gevoel of vertrouwen hebben dat hij me daar verdedigt of duidelijk maakt aan hun hoe belangrijk ik ben voor hem, nooit eens op de eerste plaats komen… Niet kiest voor zijn bday met ons 5 omdat ik zijn partner ben en hij mij erbij wil...
Na dat bewuste conclict had hij me gezegd dat ik op de bank moest slapen, dat heeft me ook zo gekwetst want dat doe je gewoon niet. En zal het er dan ook zo aan toegaan wanneer ik in zíjn huis woon?
Maar als ik daar probeer over te praten met hem ben ik onredelijk, veeleisend, egoïstisch, moet het allemaal rond mij draaien…
En na een tijdje ga ik gaan twijfelen; ben ik onredelijk? Moet ik gezien er kids mee gemoeid zijn constant mijn eigen gevoel en noden steeds aan de kant zetten en minder verwachten van hem?
Nou, ik heb je verhaal even snel doorgelezen en ik vraag me af, wat zíe je eigenlijk in hem? Ik lees vooral hoe hij geen tijd voor je heeft en je links laat liggen. Dus, wat is er leuk genoeg om bij hem te blijven?
Als ik deze openingspost lees, dan begrijp ik hem en ook zijn kinderen eigenlijk best goed. Als jouw doel is op de 1e plaats te komen, dan zul je nog vaak gekwetst gaan worden ben ik bang.
Ik vind het juist erg goed dat hij zijn kinderen op de 1e plaats zet en de snelheid vwb samenwonen van hen laat afhangen. Zij hebben namelijk nooit gekozen voor gescheiden ouders en 2 huizen, dus waarom zouden zij (even bot gezegd) een nieuwe partner en een kind van 3,5 jaar moeten accepteren in de tijd die zij gewoon graag met hun vader willen doorbrengen? Kun je je dit nu echt niet voorstellen vanuit hen gezien?
Vandaar dat samengestelde gezinnen vaak zo moeizaam gaan of eerder stuklopen.
Jullie wonen maar 35 min uit elkaar, dus hoeveel is dit nou als je elkaar graag wilt zien? Daarin zou hij mss wat concessies kunnen doen en dat hij wat meer reistijd de volgende dag voor lief moet nemen.
En wil hij dit niet, dan matcht het gewoon niet op dit moment en zullen jullie je daarbij neer moeten leggen en andere conclusies moeten trekken of andere oplossingen zoeken. Maar laat de kinderen hier svp helemaal buiten en toon wat meer begrip vanuit hun positie, want dat mis ik wel in je openingspost. Je kunt zijn pubers namelijk niet verplichten jouw kind leuk te vinden of er rekening mee te houden.
Ik ben ook een bewust alleenstaande moeder. Je kunt vinden wat je wil, maar mijn dochter heeft in ieder geval niet een traumatische scheiding hoeven meemaken. Zorg dat jouw dochtertje dat ook bespaard blijft! Blijf dicht bij haar en ga niet samenwonen met deze man. Hij zit in een andere levensfase, moet andere keuzes maken. Een kleuter met haar moeder passen daar niet bij. Jouw dochtertje heeft jou nodig, niet twee bijna volwassen vrouwen met hun vader. Echt, wees je bewust van je keuze voor alleenstaand ouderschap. Een relatie is mooi voor jou en je dochtertje, als het een goede is. Deze is dat niet.
RoodVruchtje schreef op 03-05-2023 om 18:51:
Als ik deze openingspost lees, dan begrijp ik hem en ook zijn kinderen eigenlijk best goed. Als jouw doel is op de 1e plaats te komen, dan zul je nog vaak gekwetst gaan worden ben ik bang.
Ik vind het juist erg goed dat hij zijn kinderen op de 1e plaats zet en de snelheid vwb samenwonen van hen laat afhangen. Zij hebben namelijk nooit gekozen voor gescheiden ouders en 2 huizen, dus waarom zouden zij (even bot gezegd) een nieuwe partner en een kind van 3,5 jaar moeten accepteren in de tijd die zij gewoon graag met hun vader willen doorbrengen? Kun je je dit nu echt niet voorstellen vanuit hen gezien?Vandaar dat samengestelde gezinnen vaak zo moeizaam gaan of eerder stuklopen.
Jullie wonen maar 35 min uit elkaar, dus hoeveel is dit nou als je elkaar graag wilt zien? Daarin zou hij mss wat concessies kunnen doen en dat hij wat meer reistijd de volgende dag voor lief moet nemen.
En wil hij dit niet, dan matcht het gewoon niet op dit moment en zullen jullie je daarbij neer moeten leggen en andere conclusies moeten trekken of andere oplossingen zoeken. Maar laat de kinderen hier svp helemaal buiten en toon wat meer begrip vanuit hun positie, want dat mis ik wel in je openingspost. Je kunt zijn pubers namelijk niet verplichten jouw kind leuk te vinden of er rekening mee te houden.
Nee, dat de kids op de eerste plaats komen, staat idd buiten kijf. En vanuit hun standpunt kan ik dat perfect begrijpen. Maar mijn dochtertje is er óók en van haar worden ook aanpassingen verwacht ifv onze relatie en die te kunnen laten groeien. Zij heeft het ook een periode moeilijk gehad ermee, want ze had haar mama nog nooit met een man gezien. Zij heeft ook moeten wennen, zij moet haar mama ook delen, zij moet ook meekomen naar zijn huis. En als dat een periode moeilijk ging en ik minder kwam in die weekends, was daar van zijn kant geen begrip voor, want ocharme, ze moet eens 1 dag vroeger opstaan omdat jullie 35 min moeten rijden naar haar school ipv 5 min. Maar als het dan over zijn kids gaat, worden geen aanpassingen verwacht en moet ik daar op mijn beurt wel begrip voor hebben. En die heb ik ook, in die meisjes hun plaats, kan ik het 100% begrijpen en je kunt het effect van onze relatie op een 3,5 jarige niet vergelijken met die van pubers, daar ben ik me ook bewust van. Maar als partner voel ik me heel alleen en onbegrepen, ongewenst, niet welkom, niet belangrijk genoeg om bepaalde zaken van zijn kids te verwachten, zoals ik die ook van mijn dochtertje verwacht. Dan moet je als koppel een team vormen en samen bespreken hoe het te zullen aanpakken ifv alle kids. Niet één van beide die het stelselmatig bepaalt ifv zijn leven en zijn kids.
En de kids er buiten houden, is gewoon onmogelijk, mijn dochtertje is er 24/24, 7/7. Dan moet je gaan daten of kunnen we elkaar in 14 dagen tijd 2 avonden zien, want de verbouwing is er ook nog...
Maar ik hoor en begrijp echt wat je zegt hoor, ik zie het soms alleen helemaal niet meer, hoe een relatie op deze manier vooruitgang kan boeken...
Dit samenwonen wordt niks. Het is al moeilijk voor twee gezinnen met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijden, dus levensfasen, maar die meisjes zitten helemaal niet op een kleuter te wachten. En zo te horen die man ook niet.
Of je wacht tot je dochter een jaar of 18 is en gaat dan zijn kant op of je trekt nu in één keer de pleister eraf en maakt het uit. Geen hand vol, maar een land vol leuke mannen die wel een ol willen spelen in het leven van een kleuter.
[Maar mijn dochtertje is er óók en van haar worden ook aanpassingen verwacht ifv onze relatie en die te kunnen laten groeien.]
Die keuze heb jij gemaakt omdat jij die relatie wil.
[Maar als het dan over zijn kids gaat, worden geen aanpassingen verwacht en moet ik daar op mijn beurt wel begrip voor hebben.]
Tja, hij kiest dus meer voor zijn kinderen dan voor jou.
Sterkte!
Dit past niet. Er zijn teveel verschillen en daardoor te veel aanpassingen die schuren. Ik ben het helemaal eens met Anoniemer die eigenlijk zegt: jij bent degene die die aanpassingen vraagt van je kind en je voelt zelf dat het niet goed werkt. Dus doe als je vriend: doe het zoals het voor jou en je dochter soepel en plezierig verloopt en als die relatie daar dan in past: prima, en zo niet, dan niet.
Sowieso vind ik het niet slim om binnen een jaar al bij zijn dochters aan te kondigen dat jullie (willen) gaan samenwonen. Dat gaat inderdaad veel en veel te snel. Zeker als het niet alleen om jou gaat, maar ook een kleuter die straks dagelijks in hun leven is. Moeten ze hun vader altijd delen met een vrouw en een aandachtvragende kleuter. Zou ik ook voor passen heel eerlijk gezegd. En ik vind het in je vriend prijzenswaardig dat hij zijn dochters op 1 zet, daar horen ze ook.
Dus dan kun je maar 1 conclusie trekken: jullie (gezinnen) zijn op dit moment geen match. En dan kun je kiezen voor blijven LAT-ten, of je verbreekt de relatie. Geen makkelijke situatie, dat snap ik, maar dit is hoe ik het zie. En jijzelf volgens mij ook...
Ik zou er niet aan beginnen om samen te wonen, dit gaat voor iedereen alleen maar frustraties opleveren.
Ik zou niet samen gaan wonen. Het is op zich logisch dat deze man zijn kinderen op de eerste plek zet, maar als die kinderen jou en je dochter negeren is dat een hele onveilige omgeving om in op te groeien. Dat zou ik voor mezelf niet kunnen accepteren en ik zou het mijn kind nooit aan doen om zo te moeten leven. Dat geeft ook veel te veel spanningen in samenleven.
Dat die pubers zich zo gedragen en niet zitten te wachten op een stiefmoeder met een kleuter, daar is in te komen. Dat een vader accepteert dat zijn kinderen zijn vriendin en een klein onschuldig kind zo behandelen, dat snap ik niet.
Telkens genegeerd en afgewezen worden is heel ondermijnend voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde. Doe dit jezelf en vooral je kind niet aan. Hij kiest voor zijn kinderen, prima, maar jij kiest voor jouw kind.
Ik zou stoppen met deze relatie. Los van wat iedereen hierboven zegt, ook waarheid. Zelf heb ik de ervaring dat samenwonen met waar niet iedereen doet wat logisch lijkt een chaos wordt. Ben er officieel niet eens meer aan begonnen. En afgezworen ooit nog een man boven de kinderen te verkiezen. Hoeveel schade je hebt na altijd aan te passen.
Vriendin van mij heeft dit met kinderen van haar net ex die al de deur uit zijn. Ze mag nergens bij zijn. Een van de kinderen zit in het bedrijf en heeft de rest aangestoken. En hier speelt dan enorm belang van hun moeder mee. Dus ze heeft er nu een einde aan gemaakt. Altijd maar meevieren op hun belang en het mag blijkbaar niet zo wezen. Hij is altijd welkom bij haar. Maar het zijn ook stront verwende kinderen want geld zat en schoenen worden nog door pa op het bedrijf afgeschreven terwijl ze voor de wandelvierdaagse zijn. En pa doet het ook nog. Ze zijn gek. Wil je toch niet bij horen?
"Achteraf bekeken zijn we daar idd veel te snel in geweest, maar het blijft een beslissing die je als koppel genomen hebt en dan eenzijdig verbroken wordt."
Nou nee. Ik vind het geen beslissing dat je als koppel neemt, maar als gezin. En in dit geval zijn er 2 gezinnen. Ik kan het me best voorstellen dat zijn kinderen geen zin hebben om met een relatief vreemde mevrouw met kind te gaan samenwonen. En alle respect voor hun vader dat hij naar zijn kinderen luistert. Ik heb zo vaak gezien dat kinderen totaal ongelukkig waren met een opgedrongen nieuwe relatie. Hun privacy en de band met hun vader is het allerbelangrijkste. Dat geldt natuurlijk ook voor jouw dochter.
Dankjulliewel voor de reacties! Het gaat hem idd ondertussen al niet meer om het samenwonen, dat is van de baan voor afzienbare tijd. Zowel voor alle 3 de kids, als voor mezelf, want deze relatie heeft voor mij te veel twijfels om zo’n stappen te zetten.
Het is ook daarover dat ik met zoveel onzekerheden zit van wat “ok” is. Bv zijn verjaardag, ik organiseer een leuke middag voor ons met lunch en wellness (zijn kids zijn naar school) en dan ’s avonds mag ik alleen naar huis toe, omdat dat voor zijn kids leuker is met hun 3. En opnieuw, van hun kant kan ik dat begrijpen. Maar wij zijn een jaar samen, moet hij dan niet eens zeggen kijk meisjes, zij is mijn vriendin en ik wil haar en haar dochtertje er ook bij op mijn verjaardag, dus het zal iets met ons vijfjes zijn? Ze organiseert ook zo’n leuke middag en dat ze dan ’s avonds alleen naar huis toe moet, wil ik niet?
Of als zijn kids aangeven dat ze liever hebben dat wij niet meer komen in het weekend, met alle partijen rekening houden? En iets uitwerken dat hij leuke dingen kan doen met hun 3-tjes, maar er ook uitstapjes of activiteiten met 5 gepland worden zodat wij elkaar ook beter leren kennen?
Uiteindelijk in de week dat ze er zijn, komt hij al niet omdat hij hun niet alleen wil laten, als wij dan in het weekend ook al niet meer gaan, dan hebben we slechts enkele dagen in de week daarop, want de andere dagen gaat hij in het huis werken.
Of ben ik dan echt egoïstisch als ik dat verwacht en wil voor mezelf?
nee, je bent niet egoïstisch, jullie willen alleen andere dingen. Jij wil vaak bij hem zijn en je neemt je dochtertje mee want zij is zo klein dat ze geen stem hierin heeft.
Hij wil zijn dochters niet alleen laten en een huis verbouwen, dus dan is er nog maar weinig tijd voor andere dingen, in dit geval voor jou.
TafkaS schreef op 04-05-2023 om 17:03:
Dankjulliewel voor de reacties! Het gaat hem idd ondertussen al niet meer om het samenwonen, dat is van de baan voor afzienbare tijd. Zowel voor alle 3 de kids, als voor mezelf, want deze relatie heeft voor mij te veel twijfels om zo’n stappen te zetten.
Het is ook daarover dat ik met zoveel onzekerheden zit van wat “ok” is. Bv zijn verjaardag, ik organiseer een leuke middag voor ons met lunch en wellness (zijn kids zijn naar school) en dan ’s avonds mag ik alleen naar huis toe, omdat dat voor zijn kids leuker is met hun 3. En opnieuw, van hun kant kan ik dat begrijpen. Maar wij zijn een jaar samen, moet hij dan niet eens zeggen kijk meisjes, zij is mijn vriendin en ik wil haar en haar dochtertje er ook bij op mijn verjaardag, dus het zal iets met ons vijfjes zijn? Ze organiseert ook zo’n leuke middag en dat ze dan ’s avonds alleen naar huis toe moet, wil ik niet?
Of als zijn kids aangeven dat ze liever hebben dat wij niet meer komen in het weekend, met alle partijen rekening houden? En iets uitwerken dat hij leuke dingen kan doen met hun 3-tjes, maar er ook uitstapjes of activiteiten met 5 gepland worden zodat wij elkaar ook beter leren kennen?
Uiteindelijk in de week dat ze er zijn, komt hij al niet omdat hij hun niet alleen wil laten, als wij dan in het weekend ook al niet meer gaan, dan hebben we slechts enkele dagen in de week daarop, want de andere dagen gaat hij in het huis werken.
Of ben ik dan echt egoïstisch als ik dat verwacht en wil voor mezelf?
Nee, niet egoistisch maar wel egocentrisch. Je hebt samen een gezellige dag gehad met je partner, waarom gun je hem en zijn meiden dan niet een ontspannen etentje? Kleuters zijn lief, maar ongestoord een gesprek voeren zit er meestal niet in. Hoe denk je dat de sfeer gaat zijn op gedwongen uitstapjes met zijn vijven? Ik zou hem een waardeloze vader vinden als hij zijn kinderen niet op de eerste plaats zou zetten. Jouw ideaalbeeld van een gezellig gezinntje zit er gewoon niet in.
Ik woon nog niet samen en ben 7 jaar met mijn vriend nu, mijn kinderen vinden hem oke, maar willen het liefst nog alles met zijn drietjes doen (dus ik als moeder en mijn 2 kinderen) Zo'n verjaardag zouden zij het liefste ook zo vieren. Gelukkig maakt mijn vriend er geen probleem van, maar hij vindt het soms wel een beetje jammer. Ik op zich ook wel, maar de kinderen hebben ook niet om deze situatie gevraagd. Dus het zal altijd een beetje schipperen blijven en dingen op een andere manier invullen. Je hebt overdag dan een leuke dag met je vriend en in de avond heeft hij nog een feestje met zijn dochters. Ik snap dat je dat jammer vindt, maar dit is toch een mooi compromis?
Als het huis af is, dan hebben jullie meer tijd voor elkaar en als de relatie goed blijft lopen dan kan je ooit samen wonen, als zijn meiden op zichzelf wonen. En jouw dochtertje wordt ook groter en misschien op een gegeven moment misschien ook wat interessanter voor zijn dochters. Of niet, dat kan ook natuurlijk. Mijn vriend zijn kinderen en mijn kinderen zien of spreken elkaar nooit. Geen wederzijdse interesse in elkaar en echt last hebben we daar ook niet van, want wij vieren elkaars verjaardagen niet, dus mijn kinderen hoeven niet naar zijn huis en zijn kinderen niet naar mijn huis voor een feestje. Ieder blijft op zijn eigen plekje (we wonen 30 minuten van elkaar af)
