Plots was ik ongewild "de minnares"
Graag wil ik hier even mijn verhaal kwijt. Plots was ik ongewild de "minnares".
Iets meer dan een jaar geleden leerde ik online een leuke man kennen. Beiden single, ik kinderen, hij niet.We hadden al snel een relatie.
Wat wel was dat hij soms afspraakjes op het laatste annuleerde .
Of niet kwam opdagen, waarna hij dan vb. stuurde dat er iets gebeurd was, oma was met spoed naar ziekenhuis en er erg aan toe....
Voor de rest hadden we het heel erg fijn samen.
Toen we hadden afgesproken en hij niet kwam opdagen, ik hem na uren proberen niet kon bereiken en ongerust werd, ben ik naar hem toegereden. Wat hij ook zelf gezegd had, van kom anders maar naar mij, want hij zou nog even slapen nadat hij met vrienden op stap ging.
Zo stond ik dus plots bij zijn ouders, (daar woonde hij zei hij na zijn vorige relatiebreuk) en hoorde ik van hen dat hij getrouwd is en een kindje heeft.
Mijn wereld stortte in, en die mensen ook natuurlijk.
De ouders zeiden onmiddellijk dat ik hem moest laten en zij het niet aan zijn vrouw zouden zeggen. Ze zouden hem er wel mee confronteren.
Ik heb hem de dag erna geconfronteerd. Eerst was hij razend, uiteindelijk wel gepraat.
En ja, hij bood zijn excuses aan, was dom, maar zag me graag....
Ik wist het allemaal niet meer, in begin was het heel duidelijk, dit stopt. Vrouw wel of niet inlichten? ....Ik ben totaal ongewild in deze situatie terechtgekomen. Heb dit nooit gewild, zou er nooit bewust in meegegaan zijn.
Was vroeger altijd heel duidelijk, mocht dit gebeuren. Maar nu ik in deze situatie zit is het allemaal veel moeilijker, want na een jaar zie je die ook wel echt graag.
Voor mezelf zit ik met heel veel vragen, schuldgevoel, verdriet, ... Ik ben meer dan een jaar evenveel belogen en bedrogen door hem.
Hij heeft me hier bewust in meegesleurd, hij wist perfect wat hij deed.
Ook naar zijn vrouw toe, want verschillende personen weet dat ze bedrogen wordt behalve zij.
Ik heb met hem al heel veel gepraat ondertussen, maar ook enkel dit, geen fysiek contact meer sindsdien.
Hij gaat van het ene naar het andere. De ene dag wil hij met mij verder, de andere dag zegt hij dat het niet gaat. Dan zegt hij dat het stopt tussen ons, geen contact meer. Dan stuurt hij weer dat hij bij mij wil zijn. Dan zegt hij dat hij een eind aan zijn leven gaat maken. Dan is het weer dat ik het haar maar moet zeggen als ik dat wil, maar hij dan alles kwijt is.
Hij wil enkel samenblijven met zijn vrouw voor het kind, het huis,...En is niet van plan haar de waarheid te zeggen.
En zijn ouders doen ook alsof er niets gebeurd is
Voor mij is dit een verschrikkelijke situatie. Weet niet meer wat te doen. Ik kan geen rust meer vinden.
Hoop hier een beetje raad, advies te vinden.
MRI schreef op 19-05-2023 om 14:47:
[..]
ja dat kan een keuze zijn. Het zou niet de mijne zijn.
Oh, de mijne ook absoluut niet hoor!
RoodVruchtje schreef op 19-05-2023 om 14:44:
[..]
Ook dat heb ik uiteraard gevraagd, maar dan zou haar standpunt hetzelfde zijn geweest. Ze heeft vanaf trouwen nooit gewerkt en heeft deze ambitie ook totaal niet. Kind woont inmiddels ook niet meer thuis, dus ze heeft daarin geen belemmeringen meer.
Hij is vaak op zakenreis en zij heeft haar vrijheid zonder enige verplichtingen en zonder financiële problemen, dat is voor haar dus prima!
Ik vraag me dan altijd af in hoeverre dat vrijwillig is. En hoe zou dat andersom zijn? Dus in hoeverre hij haar toelaat wat zij hem toelaat?
Tot hij klaar is met zo'n afhankelijke en onzelfstandige vrouw en besluit te vertrekken naar zijn minnares. Op een gegeven moment zal zij toch ouder worden en zijn de kinderen uit huis. Wat hebben ze elkaar dan nog te bieden? Heel vaak zie je het dan fout gaan. Of mensen leven totaal gescheiden levens (los van elkaar).
Maar los daarvan leef je eigenlijk in een leugen en voor de buitenwereld.
Izza schreef op 19-05-2023 om 14:57:
Tot hij klaar is met zo'n afhankelijke en onzelfstandige vrouw en besluit te vertrekken naar zijn minnares. Op een gegeven moment zal zij toch ouder worden en zijn de kinderen uit huis. Wat hebben ze elkaar dan nog te bieden? Heel vaak zie je het dan fout gaan. Of mensen leven totaal gescheiden levens (los van elkaar).
Maar los daarvan leef je eigenlijk in een leugen en voor de buitenwereld.
Nee hoor, ze leven verre van in een leugen, het is echt een bewuste keuze voor hen en leven al 30+ jaren zo. Ondernemen heel veel dingen los van elkaar, maar gaan ook regelmatig samen op stap. Beiden al 60+ inmiddels, dus zo snel zie ik hen niet uit elkaar gaan.
Ook al zou dit mijn keuze absoluut niet zijn, begrijp ik haar keuze ook wel en oordeel ik daar verder ook niet over. Denk dat er veel meer stellen een soort van ongelukkig en noodgedwongen samen zijn dan hen!
RoodVruchtje schreef op 19-05-2023 om 15:26:
[..]
Nee hoor, ze leven verre van in een leugen, het is echt een bewuste keuze voor hen en leven al 30+ jaren zo. Ondernemen heel veel dingen los van elkaar, maar gaan ook regelmatig samen op stap. Beiden al 60+ inmiddels, dus zo snel zie ik hen niet uit elkaar gaan.
Ook al zou dit mijn keuze absoluut niet zijn, begrijp ik haar keuze ook wel en oordeel ik daar verder ook niet over. Denk dat er veel meer stellen een soort van ongelukkig en noodgedwongen samen zijn dan hen!
Ja ik hoorde laatst in een of andere relatie podcast een therapeute zeggen dat we ons er hier in Nederland zo druk om maken, terwijl bijvoorbeeld in Frankrijk het veel gebruikelijker is om een minnaar/minnares te hebben, er over te zwijgen maar dat beiden het wel weten van elkaar. Ze vond dat dat eigenlijk een betere manier is. Tja, ik weet niet, ik voor mij persoonlijk vind de kans op van twee walletjes etend de krenten uit de pap pikken te groot. Maar wie weet werkt dat als je het allebei doet.
MRI schreef op 19-05-2023 om 15:52:
[..]
Ja ik hoorde laatst in een of andere relatie podcast een therapeute zeggen dat we ons er hier in Nederland zo druk om maken, terwijl bijvoorbeeld in Frankrijk het veel gebruikelijker is om een minnaar/minnares te hebben, er over te zwijgen maar dat beiden het wel weten van elkaar. Ze vond dat dat eigenlijk een betere manier is. Tja, ik weet niet, ik voor mij persoonlijk vind de kans op van twee walletjes etend de krenten uit de pap pikken te groot. Maar wie weet werkt dat als je het allebei doet.
Daar is het verdriet niet minder.
Het kan mij niet schelen of andere landen of andere culturen het prima vinden. Ik sprak monogamie af met mijn man. We wilden dit samen. We bespraken tussentijds dat dit ons nog steeds paste. Dat hij jarenlang sex met derde ging hebben in het geniep (en het vele liegen), vind ik niet goed te praten. Inderdaad bewust van twee walletjes eten. Hij had mij een keuze moeten bieden. Wie weet wat openheid ons had gebracht. Het had mij in ieder geval veel pijn, verdriet, boosheid en onbegrip bespaard.
MRI schreef op 19-05-2023 om 15:52:
[..]
Ja ik hoorde laatst in een of andere relatie podcast een therapeute zeggen dat we ons er hier in Nederland zo druk om maken, terwijl bijvoorbeeld in Frankrijk het veel gebruikelijker is om een minnaar/minnares te hebben, er over te zwijgen maar dat beiden het wel weten van elkaar. Ze vond dat dat eigenlijk een betere manier is. Tja, ik weet niet, ik voor mij persoonlijk vind de kans op van twee walletjes etend de krenten uit de pap pikken te groot. Maar wie weet werkt dat als je het allebei doet.
Hoe fijn dingen in andere culturen zijn moet je natuurlijk vragen aan mensen uit die culturen die ook de andere kant meemaken in die betreffende cultuur en niet aan een Nederlandse therapeute die iets wil relativeren.
Je hebt gelijk: er zijn stellen die daar afspraken over hebben en van beide kanten daar goed mee omgaan, maar dat zijn er verdomd weinig, ook in Frankrijk.
Ik geloof (na bedrogen te zijn) nog steeds in monogamie en nog meer in de waarde ervan. Ik zie natuurlijk dat veel mensen in de praktijk aangeven daar anders over te denken. En dat staat ieder vrij. Ik vind het omgekeerd moeilijk om te geloven in polygamie/ open relaties. Al kan ik natuurlijk begrijpen dat er meer aantrekkelijke mensen zijn en dat spanning aan ons kan trekken. Ik kan daarom best geloven dat het op een manier leuk/spannend/lekker is. Maar is het de moeite waard? In mijn voorstelling gaat het gepaard met een stuk eenzaamheid in de liefde. Leven voor jezelf. Met momenten van aanvechting en onzekerheid bij de partner. Ik vind het mooi hoor als mensen zeggen hun partner deze vrijheid te gunnen, maar ik kan me niet voorstellen dat te doen zonder ontrouw aan mijzelf.
Voor mij blijft monogamie iets heel moois. Met het zekere en voorspelbare als basis in het leven, maar waarbij het noodzakelijk (en leuk) is om een stuk spanning samen te blijven zoeken. Dat is voor ons de winst in het verlies na overspel. Wil er denk ik vooral mee zeggen: monogamie vraagt iets van ons, ik geef daarmee iets aan mijn vrouw (en omgekeerd), maar het kan en voor ons is het geweldig.
Philou schreef op 20-05-2023 om 08:31:
[..]
Daar is het verdriet niet minder.
Het was niet mijn mening hoor, die therapeute (die ik al niet zo hoog heb zitten) zei het
Ik zelf ben voor monogamie omdat ik geloof dat het meer diepgang en meer verbinding geeft. Als je meerdere relaties hebt, kun je makkelijk naar de ander toe hollen als het even moeilijk wordt. Als je beiden monogaam bent kan je door de fricties heen komen door er aan te werken en te communiceren en kan de verbinding zich juist verdiepen
MRI schreef op 20-05-2023 om 09:25:
[..]
[..]
Het was niet mijn mening hoor, die therapeute (die ik al niet zo hoog heb zitten) zei het
Ik zelf ben voor monogamie omdat ik geloof dat het meer diepgang en meer verbinding geeft. Als je meerdere relaties hebt, kun je makkelijk naar de ander toe hollen als het even moeilijk wordt. Als je beiden monogaam bent kan je door de fricties heen komen door er aan te werken en te communiceren en kan de verbinding zich juist verdiepen
Weet je nog wie dat was of welk podcast dat was?
ik heb de indruk dat in Frankrijk een minnares kan worden gezien als een factor dat juist het huwelijk kan stabiliseren. Het is maar de vraag of dat zo is. Naar mijn idee is dat eerder een soort mythe. Dat kan je natuurlijk heel anders zien als opeens blijkt dat jouw man een minnares heeft. Een verhouding leidt niet per definitie tot een onherstelbare breuk anders dan in Amerika of in Nederland waar dat eerder regel lijkt.
Philou schreef op 20-05-2023 om 10:28:
[..]
Weet je nog wie dat was of welk podcast dat was?
ik heb de indruk dat in Frankrijk een minnares kan worden gezien als een factor dat juist het huwelijk kan stabiliseren. Het is maar de vraag of dat zo is. Naar mijn idee is dat eerder een soort mythe. Dat kan je natuurlijk heel anders zien als opeens blijkt dat jouw man een minnares heeft. Een verhouding leidt niet per definitie tot een onherstelbare breuk anders dan in Amerika of in Nederland waar dat eerder regel lijkt.
ja volgens mij was het "Schaduwliefde" op Podimo.
Het punt is natuurlijk dat je zoveel kunt afspreken. Maar dat mensen en omstandigheden nu eenmaal veranderen. Zeker na lange tijd. En heel veel mensen blijven hangen in zekerheid omdat dat ze veiligheid geeft of ze niet om kunnen gaan met eenzaamheid of zelfstandigheid. In werkelijkheid geeft ook monogamie geen volledige zekerheid. Er bestaat altijd een kans dat iemand toch wat anders wil. Soms bewust het opzoeken maar ook onbewust (opeens verliefd worden op een ander). Wat vaak ontbreekt is eerlijkheid en communicatie.
En in zuidelijke landen (Italië en Spanje zijn net zo) hebben ze echt niet vaker een affaire. Ze accepteren alleen dat het bij het leven hoort en praten er verder niet over (terwijl iedereen het vaak wel weet). De manier van omgaan met elkaar is vaak ook losser. In combinatie met de temperatuur en meer flirten.
MRI schreef op 20-05-2023 om 10:38:
[..]
ja volgens mij was het "Schaduwliefde" op Podimo.
Dank je, die zal ik opzoeken. Zelf heb ik een tijdje met plezier geluisterd naar de podcast van Esther Perel. Of misschien ken je die al.
Misschien is het tactischer om even een eigen draadje over afspraken over monogamie/polyamorie te starten.
Twijfelaartje is namelijk keihard besodemieterd door haar ex-vriend. Tussen haar en hem waren er duidelijk geen afspraken over polyamorie oid. Deze discussie is mogelijk pijnlijk voor haar geworden.
