Pesten - en de naweeën daarvan

En veel en heftig. Tot aan het lichamelijke toe. Kinderen die me deden opwachten en sloegen of dwongen me op straat mijn kleren uit te trekken. Of mijn ouders het echt in de gaten hadden? Geen idee, een beetje misschien.

Het heeft me zeker gevormd, ben er erg gevoelig en beschermend door geworden. Toen mijn oudste twee jaar terug riep dat ze dood wilde dacht ik echt dat ik niet goed werd. Alles kwam weer boven.

Ik vind echt niets zo vreselijk als pesten

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

wel gepest, maar niet in die mate dat ik door een hele groep of zo opgewacht werd….

Maar eerlijk is eerlijk, ik ben zeer allergisch voor pesten en pestkoppen als het mijn kinderen aan gaat.

Ik vind ook dat pesten in de wet aangemerkt moet worden als mishandeling zodat daar dus aangifte van gedaan kan worden.

En esmee

Je ziet de twitterberichten rechts in het forum niet? Ik c/p even voor je:
@jeadvocaat pesten is toch al strafbaar? Je kunt vervolgen voor belediging, mishandeling en belaging. Daar vallen veel v pesterijen onder! @nos 5 hours ago · reply · retweet · favorite

Tonny

"Ik heb nu met alle berichten die in de media rondzoemen opnieuw het nare gevoel dat ik de situatie van de oudste niet ernstig genoeg heb ingezien. Een heel naar gevoel."
Dat heb je met gevoelens over dingen waar je niets meer aan kunt veranderen. Je zou het aan oudste kunnen vragen, of die het met jouw gevoel eens is.
Ik ben wel eens gepest, maar niet structureel en niet langdurig en het heeft geen sporen nagelaten, voorzover ik weet. Mijn karakterfouten zijn volgens mij merendeels ingebakken, nature en geen nurture.
Twee vriendinnen van me zijn wel veel gepest, en die zeggen er een fundamenteel wantrouwen tegenover mensen aan over te hebben gehouden. Beheersbaar, weg te redeneren, maar het zit er.

Nou

Als ik er over nadenk heeft twee jaar pesten op de middelbare school aardig wat invloed gehad op de rest van mijn leven. Het was ook wel behoorlijk ernstig. Toen mijn dochter me laatst vroeg of ik wel eens gepest was, wilde ik haar niet vertellen wat er dan precies gebeurd was. Mijn ouders heb ik het ook nooit verteld omdat ik niet wilde laten merken dat ik niet de perfecte zorgeloze dochter was die ik dacht dat ik moest zijn.

Pesten in gradaties

ik denk dat iedereen in zijn leven wel in mindere of meerdere mate geplaagd of gepest is. Ik denk dat het merendeel van de mensen die ervaring ook weer van zich af kan schudden.
Ervaringen die ik of andere mensen hebben meegemaakt zijn denk ik wel echt vormend.

Als je als 8 jarige op straat staat en er staat een groep jongens voor je neus en die dwingen je je kleren uit te doen, dat vergeet je nooit meer. Of dat je weet dat als je naar huis loopt dat je een kans hebt dat je opgewacht wordt. Dat er liedjes over je gezongen worden, dat kinderen hun neus dichthouden als je langsloopt.

Mijn beeld van mensen is daar echt door gevormd, wantrouwend, altijd op zoek naar bijbedoelingen, wat zouden ze nu weer van me denken. Ik heb in het verleden therapie gehad om met een aantal dingen om te gaan maar sommige dingen zitten zo diep. Ik kan me echt heel heel goed voorstellen dat iemand zelfmoord pleegt vanwege voortdurende pesterijen. Bij mij was een verhuizing uiteindelijk mijn redding. Daarna waren de ergste pesterijen gedaan.

Mijn dochter en ik

Ik ben in de bovenbouw van de basisschool gepest, in de brugklas even niet en vervolgens de drie daaropvolgende jaren weer wel.

Ik kwam van een kleine, fijne basisschool die moest sluiten op een grote nieuwe basisschool. Daar waren het een paar jongens die mij treiterden, schopten, uitlachten en spullen afpakten en leerkrachten die bij elke reactie van mij (au, of hou eens op) mij straf gaven. Ik vond alles aan die school stom.

Na de brugklas moest ik naar de Mavo en daar werd ik door de hele klas niet gepruimd, ik was ook wel heel anders dan de rest. Ik Lee Towers bril, bloempotkapsel en gehaakte spencertjes en zij met Nikes, bodywarmers en permanentjes. Ik had geen aansluiting, wat niet zo erg was want daar had ik zelf ook geen behoefte aan, maar een paar jongens hebben mij het leven wel zuur gemaakt door me stelselmatig belachelijk proberen te maken. Bij alles wat je zegt, elke keer als je ze tegenkomt. Pesten met je naam, je uiterlijk, alles wat ze maar konden bedenken. Plus bedreigingen waardoor ik kilometers om ging fietsen om maar niet het risico te lopen in de vijver gegooid te worden. Ik ben een keer blijven zitten, dus mijn laatste jaar waren de pesters al van school en toen werd het laatste jaar, mede vanwege zijinstromers, best gezellig.

Ik geloof niet dat het pesten veel invloed heeft gehad op hoe ik toen was of nu ben. Ik vond het altijd maar raar dat de pesters niet zagen wat een leuk persoon ik was en vond dat het aan hun lag, en had er vertrouwen in dat het uiteindelijk wel over zou gaan en ik ergens terecht zou komen waar ze me wel op waarde wisten te schatten. Ik ben na de Mavo ook overal onbevangen binnen gestapt, nooit bang geweest dat ze me niet leuk zouden vinden.

Op school had ik geen echte vriendinnen, maar mijn buurmeisje was mijn beste vriendin (en nog steeds!) en dat ik denk dat heel bepalend en sowieso waardevol geweest. Dat je niet helemaal alleen bent en dat je wel door iemand gewaardeerd wordt. Ik heb nooit iets tegen mijn ouders verteld, dat vond ik genant voor mij en zielig voor mijn ouders.

Mijn oudste dochter is op de basisschool door een jongen gepest en later ook door de andere jongens uit haar klas. Gelukkig vertelde ze dat tot op zekere hoogte wel tegen mij (ze is nogal gesloten van karakter), waardoor ik het aan kon kaarten bij de juf en die weer bij de ouders van die jongen. Heeft niet echt veel geholpen trouwens. Daar heeft mijn dochter het nu nog steeds wel eens moeilijk mee, dat ze zich door de leerkrachten in de steek gelaten en niet gesteund voelde. Ik heb haar ook geprobeerd inzicht te geven in haar gedrag en het gedrag van de pester(s) omdat je de pester niet kan veranderen, maar je eigen strategie tot op zekere hoogte kan aanpassen. Dat het bijvoorbeeld niet handig is om je in de wc op te sluiten als ze lelijk tegen je doen, want dat is alleen maar leuk voor de pesters, dat de juf dan uit de les moet om jou te bewegen uit die wc te komen. Dat ik heel trots was dat ze het voor andere gepeste kinderen opnam, waardoor zij de dubbele lading kreeg, maar ik het ook kon begrijpen als ze hierin een voor haarzelf gunstiger strategie zou kiezen. Desondanks vraag ik me net als Tonny wel eens af of ik er toen meer bovenop had moeten zitten. Misschien, omdat mijn dochter niet heel veel vertelde over wat haar dwars zat, en vanwege het feit dat ik mijn eigen pestverleden redelijk lakoniek heb opgevat, heb ik haar niet kunnen steunen zoals zij nodig had gehad. Hoewel ze laatst nog zei dat ze vond dat ik toen wel goed voor haar opkwam. Bovendien heb ik toen naar beste weten en kunnen gehandeld en kan ik er nu ook weinig meer aan veranderen.

skik

Lisbeth

"Kinderen die me deden opwachten en sloegen of dwongen me op straat mijn kleren uit te trekken." Ik wil wat zeggen maar kan eigenlijk alleen een heel lelijk woord bedenken wat je niet op een forum kan schrijven. Wat erg zeg! Vind ik heel rot voor je.

skik

Lisbeth, tegelijk gepost

Ik zie nu net je tweede bericht. Ik vind het heel erg voor je dat je je vertrouwen in de mensheid kwijt bent en begrijp nu ook beter hoe je ten opzichte van bepaalde zaken staat en wil je laten weten dat je het waard bent om leuk gevonden te worden.

skik

Mijn dochter

word ook met regelmaat gepest, of in ieder geval in haar ogen is het pesten.

Vanaf de kleuterschool eigenlijk al. Ze was 4 toen ze een keer tegen me zei datz e zich door de kinderen liet pesten want als ze zich liet pesten dan had ze tenminste het idee dat ze de andere kinderen een lol deed en dat vond ze een fijn gevoel.

Vorig jaar heeft ze een paar dagen thuis gezeten omdat het op school niet meer gign, mede door plagerijen/pesterijen. Ze heeft heel veel behoefte aan eigen ruimte, een veilig gebied. en er waren standaard kinderen die dat door hadden en dan te dicht bij kwamen, tegen haar tafel botsen, dicht op haar gingen staan. Haar veilige ruimte was weg. Het heeft even geduurd voordat we doorhadden wat er aan de hand was. Dit jaar is ze bewust niet meer bij die kinderen gezet. Helaas heeft ze vorige week een briefje bij de juf ingeleverd dat ze toch weer gepest wordt. Ze wil het echter zelf samen metd e juf anhandelen en dat vertrouwen wil ik haar geven.
Ik heb haar wel gezegd dat ik supertrots op haar ben dat ze het aangegeven heeft

Pesten

Mijn zoon is in groep 3/4 nogal gepest. Echt vervelend. Ik snapte wel een beetje waar dat vandaan kwam want zijn gedrag was nogal onaagepast. Niet dat dit een excuus is maar wel (deels) een verklaring. Klasgenoten sloten hem bewust buiten met spelen, pakten zijn spullen van hem af en verstopten die of maakten het zelfs kapot en lieten hem struikelen op het schoolpein. Mijn zoon reageerde daar impulsief en woedend op en sloeg dan terug wat natuurlijk de groep weer veel lol gaf. Hij is toen van school gewisseld en op de nieuwe school ging het prima. Hij weet het echter nog wel steeds en het heeft ook zeker invloed op hem gehad in het begin. Hij vond het in het begin heel moeilijk om andere kinderen te vertrouwen. Hij dacht steeds dat het maar tijdelijk was dat ze aardig tegen hem waren. Nu merk ik niet zoveel meer aan hem. Hij heeft veel vrienden en houdt van grote groepen om zich heen en is er gericht op de klas en school. Ik praat er eigenlijk met hem nooit meer over. Ik weet ook niet of dat verstandig is. Ik weet dat hij nu goed ligt dus misschien beter om hier niet al te veel aandacht meer aan te besteden.

Zelf ben ik vroeger ook gepest al wat het niet heel heftig maar wel meerdere jaren achter elkaar Dat basis wantrouwen waarover iemand schrijft heb ik ook wel. Ik vertrouw mensen individueel wel maar in groepen vind ik het toch nog altijd moeilijk om een plaats te vinden. Hoewel ik sinds het eind van de middelbare school en later nooit meer problemen heb gehad is er toch een soort wantrouwen tegenover groepen wat blijft. Wat ik heb meegemaakt was niet zo heel heftig verder maar ik weet wel dat er kinderen op mijn school waren die heel heftig gepest zijn. Een jongen is jarenlang echt gemeen gepest totdat hij door het lint ging en een ander kind het ziekenhuis heeft ingeslagen. Heel heftig. Dat heeft op iedereen enorm veel indruk gemaakt en daarna is het pesten ook veel minder geworden. We waren inmiddels natuurlijk ook ouder (14) en dat is een soort grens geweest. Daarna werd de sfeer op school beter. Ik kan niet zeggen dat ik nu nog elke dag aan denk maar het heeft wel degelijk enige invloed gehad.

Soms is de perceptie van een kind ook anders. Mijn jongere zoon heeft een poosje gedacht dat hij gepest werd maar de juf en ik zagen dat heel anders. Reacties van klasgenoten nam hij veel te serieus op. Even plagen werd voor hem pesten met een hoofdletter. Hij had enorm veel moeite met dingen binnen proporties te zien en hij trok zich losse opmerkingen veel te veel aan. Hij heeft een sova training gevolgd en daar heeft hij veel aan gehad. Hij heeft geleerd om de reacties van anderen beter in te schatten en dat niet elke opmerking ook gelijk pesten is.

Moeilijk voor te stellen

Ik vind het altijd zo moeilijk voor te stellen, dat kinderen zo hevig gepest worden en dat dan niemand van de volwassenen de ernst inziet. Je hoort het heel vaak, dus het zal zeker het geval zijn. Maar ik denk dan: zagen die volwassenen het echt niet, of wilden ze het liever niet zien, omdat het lastig was voor hen.
Ik word er soms overbezorgd aan. Als mijn kinderen somber ogen, is mijn eerste vraag altijd hoe het gaat in de klas en of er gepest wordt. Bij mijn dochter was dat twee jaar geleden zo (ze werd zelf niet heel direct gepest, maar een klasgenoot wel. Dochter werd zelfs bedreigd, toen ze het voor dat meisje opnam). Ik zag toen hoe onmachtig en slap de school was. Het meisje werd openlijk gediscrimineerd en afgekamd door de pestkop ('Ik haat jouw, want jij bent dom, arm en moslim'), de meester zat erbij en zei niets. Ten minste, dat vertelde mijn dochter, zij was erbij, ikzelf niet.
Mijn dochter is van school gewisseld en het verschil in sfeer is echt adembenemend. Mijn dochter is helemaal opgebloeid en gaat weer vrolijk en graag naar school. Haar leerresultaten zijn omhoog gesprongen. Daar kan ik dan wel een beetje triest van worden. Wat een effect heeft het, als een kind opgroeit in een pestklas. Niet alleen op de pestkop en de gepeste, maar ook voor de rest van de klas. Het gepeste meisje zit nog steeds op die school. Ze hebben er nu een kanjertraining tegen aan gegooid. Maar het effect daarvan is zeer beperkt. De school heeft deze groep gewoon opgegeven.

Tonny

Dit soort berichten brengt je altijd weer even terug bij je eigen situatie. Je kunt je zowel in het perspectief van het gepeste kind verplaatsen als in die van de ouder. En beide komen weer boven.
Ik denk dat je gevoel heel herkenbaar is, maar ik denk ook dat je het in zijn context moet plaatsen. Je dochter is inmiddels een volwassen vrouw met een pestverleden. Net als jijzelf dus eigenlijk. Beiden zijn jullie er weer bovenop gekomen. Heb vertrouwen in je dochter!
Jij bent zelf een hartstikke leuke volwassene geworden (althans, die indruk heb ik uit jouw stukjes hier op het forum) en je dochter is vast ook een fantastisch mens. Misschien ben je destijds tekortgeschoten naar je dochter toe, dat kan alleen zijzelf je vertellen. Maar het heeft haar toekomst en jullie contact in elk geval niet onherstelbaar verstoord.
n@nny

Erg gepest

en ik geloof dat ik het nu (ben 37) eindelijk achter me gelaten heb. Het is geheeld... maar het heeft lang geduurd en mijn kind naar school sturen was doodeng! Bij mij treiterden ook de docenten op de basisschool....

Mijk

Mijn mavo 2

Ben niet echt gepest, maar was wel wat raar in de ogen van een aantal kinderen (mavo 2). Was zo jong nog, beetje naief. Had niet de juiste kleding, vloekte niet, was een beetje verlegen. Er werden wel eens opmerkingen over me gemaakt. Mijn vriendin zat in de andere klas en was een heel apart type, de kinderen in mijn klas vonden haar stom en vonden het ook stom dat ik met haar omging. Ik had geen echte aansluiting in die klas. Het leek of ik 3 vriendinnen had, omdat we veel met z'n vieren deden, maar eigenlijk was het 3 tegen 1. Toen er een klassevertegenwoordiger gekozen moest worden zei een van hen: laten we allemaal op Geerke stemmen! Maar ik zei dat ik absoluut geen klassevertegenwoordiger wilde worden. Maar ze regelden het toch zo in de klas dat ik nagenoeg alle stemmen kreeg. Terwijl iedereen wist dat ik het niet wilde worden. Ik hoor de leerkracht wiskunde nog zeggen: "Geerke hefet de meeste stemmen". En toen had ik zomaar ineens de moed om gewoon hardop te zeggen: "ik had vantevoren gezegd dat ik het niet wilde doen, iedereen wist dat, dus ik doe het gewoon niet." En ook echt niet gedaan. Was wel een overwinning, ik weet nog hoe dat voelde. Heel sterk voelde dat.
Het jaar erna was anders, de klassen waren anders en ik had leuke vriendinnen in mijn klas.

Momenten

Ik kan niet zeggen dat ik een jeugd vol pesterijen heb gehad, zeker niet. Maar er waren wel momenten. Leeftijdsgenootjes vielen wel eens over mijn ogen. Ik ben heel erg bijziend en dat was te merken. Ik heb mijn hele kindertijd en latere jeugd lenzen gehad, maar daarmee was ik evengoed nog kippig. Tja, dan is het al snel 'schele' (maar dat was pas nadat we verhuisd waren). Ook mijn voeten waren en zijn niet braaf met 10 tenen en aangezien mijn voornaam leuk rijmt op 'teen' viel daar ook nog wel eens iets van te maken. Op de lagere school in Amsterdam heb ik in de klas zelf nooit pesterijen meegemaakt. Wel eens onderweg naar school, toen ze mijn nieuwe pop afpakten en een been aftrokken. Dat was echt niet fijn. Ik weet nog hoe geïntimideerd ik mij door die groep jongens voelde.
Na onze verhuizing naar een kustplaats heb ik altijd wel met een paar kinderen leuk contact gehad, maar dat 'eigene' van de school in Amsterdam was ik kwijt. In Amsterdam waren we aan elkaar gewend vanaf de kleuterschool. Daar wisten ze niet beter dan dat ik niet zo handig was, aparte voeten had en om iets te kunnen lezen een papier vlak voor mijn neus moest houden. Maar in onze nieuwe woonplaats was dat nieuw natuurlijk en dat heb ik wel gevoeld. Op de mavo ben ik half/half wel eens wat geplaagd door jongens uit een hogere klas. Voor een stoerder imago ben ik toen bijna meteen gaan roken. 12 jaar dus. Een keer wilde zo'n jongen niet voor me aan de kant gaan toen ik aan kwam fietsen en toen heb ik mijn fiets maar tussen zijn benen geparkeerd. Dat heeft blijkbaar wel indruk gemaakt, want hij deed zoiets nooit meer. Ik had op de mavo altijd wel iemand waar ik goed mee overweg kon, maar er was een jongen die het een beetje op mij voorzien had. Niet vreselijk, maar toch. Ik heb later wel eens gedacht dat hij mij eigenlijk wel leuk vond,maar dat op een belabberde manier liet merken. Tja een jongen van 14... Later toen we volwassen waren ben ik hen nog een keer tegengekomen en hij leek echt blij te zijn om mij te zien.
Vanaf de derde van de mavo heb ik eigenlijk nooit meer last gehad van flauwigheden, behalve toen de klas door had dat ik vreselijk verliefd was op een klasgenoot en dat in de klas zelf gezegd werd waar de jongen bij was. Oh, ik wilde wel door een luik in de grond zakken! Vooral omdat hij een kop trok die nou niet bepaald complimenteus voor mij was.
Mijn probleem is in grote lijnen dat ik van jongsafaan het signaal heb gekregen dat ik op zich best gezellig was, maar ik was niet knap, adrem en handig genoeg om populair te zijn. Ik heb daar een onzekerheid door opgebouwd waar ik nog steeds mee te kampen heb. Maar ik merk hierbij wel dat het bij mijn leeftijd passende 'ze moeten me maar nemen zoals ik ben' de overhand krijgt.
Wat mijn kinderen betreft weet ik niet beter of de jongste is niet gepest, maar de ervaring heeft mij geleerd dat je dat als ouder ook domweg niet door kunt hebben. Wij wisten niet beter dan dat onze oudste het altijd leuk heeft gehad met haar klasgenoten op de basisschool, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze zegt gepest te zijn. Het is natuurlijk heel pijnlijk om te weten dat je daardoor ook niets hebt kunnen doen. Op het vmbo heeft ze echt een paar vervelende jaren gehad door een meisje in het bijzonder. Daar is aandacht aan besteed. Maar ze was blij toen die school klaar was. Sindsdien heeft ze het naar mijn idee altijd wel leuk gehad op school. Op dit moment kan ik alleen maar constateren dat de schade mee lijkt te vallen. Ze heeft een geweldig leuke vriendengroep, neemt daarin vaak de leiding en dat wordt geaccepteerd. Met haar gevoel van eigenwaarde zit het wel goed.

Toekomstgericht

Zo is dat Nanny, het feit dat ons contact er niet door verstoord is, is heel waardevol.
Gedane zaken nemen geen keer, ik kan haar opvoeding inclusief het opmerkzamer zijn op nare incidenten in haar sociale leven en proberen daarop beter te reageren niet overdoen. Je bent als mens beperkt, het is niet anders.

Mooi zoals je al die verhalen vertelt Kaaskopje, zitten herkenbare momenten bij.
Zolang je dergelijke narigheden weet te overwinnen, is er uiteindelijk een positief resultaat. Dat telt!
Maar mensen die aan pesten onderdoor gaan - niet alleen op school, vervolgens opnieuw in een werkkring- afschuwelijk. Zelfs onder senioren is er volop uitsluitgedrag. Ik hoop echt dat- ik mocht ik ooit op hoge leeftijd komen- dan de humor en de flexibiliteit heb om daar wat tegen in te brengen.

Schoolwissel

Ik denk dat ik niet echt gepest werd omdat ik (bijna) altijd een weerwoord had, ik was tamelijk goed gebekt en kon kwetsende woorden omdraaien in iets belachelijks waarna ze afdropen. Daarom werd ik genegeerd, ook niet leuk, al had ik wel altijd 1 vriend of vriendin. Een enkele pestpartij daargelaten (er werd me 1x gezegd door een groepje dat ik lelijk was, en tas van fiets geschopt, nadat ik die jongen heb laten vallen was dat ook over)
Er werd mij wel eens gezegd (toen 13) dat ik rare kleren droeg en een rare bril. Er kwam geen moment bij me op dat ik dit zou moeten veranderen, achteraf ben ik daar wel trots op, al was ik toen wel gekwetst. Ik dacht: dat is dan maar zo, ik kan mij niet veranderen. Vanaf de derde van de middelbare school kwam ik op een leuke school en daar werden 'andere' kinderen beter geaccepteerd en bloeide ik helemaal op. Had ik geen schoolwissel gehad, dan had ik er later vast veel meer onder geleden. Die schoolwissel kwam door een toevalligheid (broer moest van school af door zitten blijven), niet dat mijn ouders het door hadden hoe alleen ik was.

Ouders

toevoeging:
Ik denk dat ik en mijn ouders in een ander universum leefden, ik vertelde lang niet alles. Had ook te maken dat zij met wat andere dingen bezig waren, waar zij ook niets aan konden doen. Maar ik hoop wel dat ik met mijn oudste wel zo in contact blijft dat hij mij dingen die hem bezig houden wil blijven delen.

Arthur japin

Uit de Volkskrant:

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3345945/2012/11/10/Arthur-Japin-over-pesten-De-wonden-gaan-weg-maar-de-woorden-blijven-altijd-bij-je.dhtml

Eens een ander geluid.

Pesten is natuurlijk verschrikkelijk, maar zoals je leest gebeurt het veel, heel veel. Wat gaan we doen? Al die kinderen vervolgen? Gaat niet helpen.

Het schijnt dat ca. 30% van de kinderen zich er wel eens schuldig aanmaken. Gaan we die allemaal flink straffen? Dat zijn zelf ook allemaal kinderen, en ook niet de meest stabiele kan ik je vertellen.

Je jeugd en je puberteit zijn een keiharde sociale leerschool. En kinderen en pubers kunnen enorm wreed zijn.

En dan dat uitsluiten. Moet je kinderen dan verplichten met iedereen om te gaan? Maar als niemand met een (raar) kind om wil gaan, wat dan? Wiens 'schuld' is dat?

Het pesten van kinderen drukt ons met de neus op het feit dat de wereld veel minder prettig is dan we ons graag zouden voorspiegelen.

Ik heb ook wat moeite met het feit dat alles wat de ouders van deze 'Tim' zeggen kritiekloos wordt geaccepteerd. Deze mensen zijn in een crisis en het is helemaal niet gezegd dat ze een realistisch beeld hebben van wat er is gebeurd. In zijn afscheidsbrief wijt de jongen alles aan het pesten, maar het is ook maar de vraag of dat het hele verhaal is. Kan best natuurlijk, maar mensen geven graag de schuld aan iets wat buiten hen ligt. Dus als je geestelijk instabiel bent, ergens mee worstelt en *ook* nog gepest wordt is de kans groot dat je de oorzaak die buiten jezelf ligt als reden aanwijst. Zo zit het vaak in elkaar.

Maar nu worden die kinderen (zo jong was hij niet en hij zat net een jaar op een andere school) die hem gepest zouden hebben afgeschilderd als een stel sadistische beulen. En het is maar sterk de vraag of dat reeel is en fair tegenover hen en hun ouders.

Ik begrijp dat iedereen zich met de slachtoffers identificeert, maar pest jou kind nooit? Sluit jouw kind niemand uit? Weet je dat zeker? Ik niet.

Ver-pest

Ik ga proberen het heeeeel kort te houden...
Keek net Debat op 2 en verdorie....alles komt terug; met name de angst, de eenzaamheid, het ongewenste gevoel...de schimmel op mijn matras...
Want ook al draaide mijn moeder dagelijks het matras en luchtte de kamer...elke nacht zweette ik uit zenuwen voor de volgende dag...
Tot ik 16 was, toen was het genoeg, ik stapte uit mijn angstige rol en sloeg twee verschillende loeders waar ik ze raken kon; en mijn hemel; wat was ik sterk (doorgeslagen door de jaren alles ingeslikt te hebben)
Hierna ben ik 'gezond' het leven ingestapt; ik bleek controle te hebben.
Mijn hele jeugd thuis psychisch mishandeld door mijn vader en op school ging het door.
Ik heb me van dit alles gedistatieerd maar ik zeg eerlijk; als ik S.E. tegenkom pak ik haar alsnog...

Heb een prachtige zoon en nee; ik heb nooit de angst gehad dat hij gepest zou worden. Waarom? Hij is een prima mens, net zoals ik dat was.
Maar...helaas, de school gaf toe dat ze de kinderen niet aankonden. Dus ik heb gedaan wat mijn ouders bij mij niet hebben gedaan; schoolwissel. Want stel je toch eens voor dat hij gaat geloven dat er iets mis met hem is...
Ik hoop op karma; dat alle pesters maar een k*tleven mogen krijgen...wat een heerlijke gedachte ha ha

O ja...

het moet natuurlijk 'gedistantieerd' zijn
En zoonlief is op een hele leuke school terechtgekomen...

Hombre

Volgens mij gaat het over de naweën van pesten.
Over Tim en zijn ouders weten we niets.
Ook de conclusie dat hij psychisch onstabiel zou zijn en dan 'al snel' de oorzaak in de buitenwereld zou zoeken is invulwerk zonder kennis wat mij betreft.

En allerlei retorische vragen stellen en concluderen dat de wereld hard is, tja...wat kun je daarmee?
Klinkt als berusting.

Tussen (onaardig-)sociaal gedrag en gericht treiteren/pesten/uitsluiten/belachelijk maken/spullen kapotmaken is een enorm verschil...
Als ik dat uit moet leggen.....

Werkt lang door

Ik ben in de vijfde en zesde klas van de lagere school gepest. De opgegeven redenen waren te hoge cijfers, lievelingetje van de meester. Tja. Terugkijkend ben ik vooral verbijsterd over het totale gebrek aan toezicht op dat schoolplein - zelfs als er iemand liep, hoorde of zag die eigenlijk nooit iets. Je voelde je aan de wolven overgeleverd.
Op de middelbare school kwam ik goddank tussen een beschaafder slag kinderen terecht en was het afgelopen. Jarenlang heb ik er zelfs niet meer aan gedacht, tot ik ergens op dertigjarige leeftijd een agressieregulatietraining deed waarbij groepspesten werd gesimuleerd. Tijdens een rollenspel voelde ik me ineens weer tien en met de rug tegen de muur. En barstte ik als volwassen vrouw van dertig in tranen uit. Ongelooflijk hoe lang dat gevoel dus blijkbaar heel diep van binnen blijft sluimeren. Ik ben er destijds enorm van geschrokken. De andere cursisten en de cursusleiders trouwens ook.
Ik ben een gelukkig mens geworden, maar als incidenteel pesten dat maar twee jaar duurt al zulke sporen nalaat, wil ik er niet aan denken wat systematisch en langdurig pesten met iemand doet. Verschrikkelijk.

Maar wat kunnen we doen?

Hier gelukkig, een dochter (8jaar) die niet gepest wordt. Zelf ook nooit gepest. Maar ik zie in de klas van mijn dochter 1 meisjes dat stelselmatig door de rest genegeerd worden. Het is een lief meisje, maar net een tikkeltje 'anders'. Andere Kleding, hobby's, praat wat volwassener, fysiek wat onhandiger, enzo. Ik begrijp eigenlijk best goed dat ze niet betrokken wordt in het spel, want de klik met de andere kinderen is er minder. Klinkt hard, maar realiteit volgens mij.
Hoe zou school en misschien wij als ouders van de andere kinderen hier iets aan kunnen doen? Ik zou dit namelijk best graag willen. Volgens mij doet de juf geen moeite. Het meisje zit vaak alleen en wordt nauwelijks op kinderfeestjes uitgenodigd.
Mijn dochter speelt af en toe met het meisje, maar wordt daarna vaak erg door haar geclaimd. Zou graag een bredere oplossing zien. Iemand ideeën?

rowan

Rowan

Dat vind ik erg herkenbaar. Zielig is dat eigenlijk. Zo'n meisje is natuurlijk heel erg blij, dat er iemand met haar wil spelen en dan klampt ze zich vast. Dat schrikt dan weer enorm af.
Ik probeerde mijn dochters dan maar op een goede manier feedback te laten geven aan dat meisje. Ik vind het niet zo leuk dat je ...., zou je misschien.... kunnen doen.
Maar het is wel lastig, want feedback geven is nu niet bepaald een vaardigheid die basisschool kinderen goed beheersen.
En leerkrachten doen daar inderdaad weinig mee. Ik ken er heel wat, die zelf geeneens fatsoenlijk feedback kunnen geven en ontvangen. Kansloos dat die dat aan een klas kunnen leren dus.

Hombre

Er zit een wereld van verschil tussen weleens pesten cq gepest worden en iemand zodanig na het leven staan dat alle levenslust verdwijnt. Ooit weleens een aflevering van gepest gezien? Dat ging echt wel verder dan een beetje pesten.

Ik weet inderdaad ook niet zeker of mijn kinderen nooit pesten. Maar dat is toch nog geen reden om de andere kant op te kijken en te concluderen dat de wereld nu eenmaal hard is?

Het moet niet gekker worden wat mij betreft. Gaan we nu echt met zijn allen accepteren dat er kinderen zijn die structureel de vernieling in geholpen worden? Voor mij is dat niet acceptabel.

Of pesten strafbaar stellen de oplossing is, weet ik ook niet. Maar dat hier weleens een maatschappelijke discussie over gevoerd zou moeten worden lijkt mij evident.

Ik heb laatst ergens gelezen: de kracht van een samenleving kun je aflezen aan de mate van aandacht voor de zwaktste schakel. Dat lijkt mij een mooi uitgangspunt.

Hombre

Ik dénk dat mijn kinderen nooit gepest hebben. Ik heb een dochter die zich juist op nieuwelingen stortte op school en bij een klasgenootje heeft ze zichzelf daarmee geen dienst bewezen. Het kind viel uit de toon en door de vriendschap kwam mijn dochter ook wat meer buiten de groep te staan. Ik heb overigens de indruk dat ze die periode niet als pesten heeft ervaren, maar het maakt wel duidelijk hoe het werkt in zo'n klas. Mijn andere dochter hoort bij het 'populaire' type. Ze pest niet, maar ze zal ook niet echt vriendschap zoeken met 'mindere goden'. Daar heb ik op zich niet zoveel moeite mee, zolang ze zich maar wel sociaal opstelt.
Kinderen die pesten hebben vaak een reden waarom ze pesten. Alleen straffen richt dan ook niet veel uit, maar de oorzaak aanpakken mogelijk wel.