Partner vindt kind lastig
Hoi allemaal,
Eerder heb ik hier een topic geschreven over mijn partner die kritiek had op mijn kind (7) en de opvoeding. Daar kreeg ik gelukkig veel goede tips en sindsdien heb ik heel wat gesprekken gevoerd met mijn partner.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/partner-kritiek-op-opvoeding
Eindelijk is de aap uit de mouw: partner heeft aangegeven dat het hem steeds lastiger valt dat we niet zoveel tijd samen hebben omdat zoon in mijn leven is. Uiteraard begrijp ik best dat dit hem tegen kan vallen (hij is zelf geen kinderen gewend) maar ik kan het gewoon niet loslaten. De situatie is gewoon nou eenmaal zoals het is en zoon zou voor mij altijd op nr 1 staan, al betekent dit dat we niet altijd op pad kunnen als we dat willen. Dit is ook iets waar ik vanaf het begin al heel duidelijk over ben geweest.
Nu hebben we besloten samen met een therapeut hierover te praten maar ik merk dat ik de hele tijd met een steen op mijn maag rondloop. Ik kijk er ontzettend tegenop om bijvoorbeeld bij hem te gaan logeren met zoon, ik weet immers dat hij "last" van hem heeft. Eer we bij een therapeut terecht kunnen zijn we ook weer een paar weken verder en voor nu weet ik niet eens hoe ik die tijd ga doorkomen. En daarbij twijfel ik voortdurend: stop ik hier gewoon mee (daar neig ik heel erg naar momenteel), of overdrijf ik en is dit misschien toch nog te redden? Ik ben benieuwd naar jullie mening...
Zou die steen op je maag niet eigenlijk je intuïtie zijn die zegt dat dit in de kern niet op te lossen is?
MelaS schreef op 19-01-2024 om 15:38:
Ik heb getwijfeld of ik zou reageren in je vorige topic maar er waren al veel zinnige punten gemaakt in de reacties waar ik niets aan toe te voegen had. Nu je hier een volgend topic bent gestart geef ik toch alsnog mijn reactie.
Een goede vriendin had een nieuwe partner (50+) gevonden. Haar kind (toen 10) was dol op hem, de biologische vader was niet in beeld en mijn vriendin had vooraf duidelijk gezegd (en in haar profiel bij het relatiebureau geschreven) dat ze een "package deal" was en dat ze in de toekomst wilde samenwonen. Hij was ook op zoek naar een serieuze relatie met gezamenlijke toekomst.
Het ging 2 of 2,5 jaar goed, zo goed dat zij over samenleven begon maar hij hield plots de boot af. Wat bleek? Hij had geen behoefte om met het kind in één huis te wonen. Hij hoopte dat het kind snel op kamers zou gaan en dan konden ze zonder kind gaan samenwonen.
Ze heeft hem min of meer gevraagd: "Welk deel van 'package deal' had je bij onze kennismaking niet begrepen?", en heeft de relatie verbroken. Het was erg zuur, ook omdat hij ogenschijnlijk dol was op het kind.
Afijn je hebt niets aan dit verhaal verder maar mijn vriendin heeft haar beslissing nooit berouwd. Je hebt een kind maar kort. Een man kun je altijd nog treffen.
Nou... das mij niet gelukt hoor. Ik had mijn kinderen op de eerste plaats staan - in tegenstelling tot hun vader - maar ja, ineens waren de rollen omgekeerd. Gaan de kinderen wel naar vader die meer aandacht voor zijn nieuwe partner had dan voor zijn kinderen en ik ben alleen🤷♀️
Dymo schreef op 19-01-2024 om 16:18:
Mijn dochter was al een paar jaar het huis uit toen ik mijn huidige vriend ontmoette. Hij heeft zelf geen kinderen. In het begin was het zelfs wennen aan een vrouw met een kind op kamers voor hem. Hij dacht dat verjaardagen en kerst mooie dagen waren om elkaar te zien en dat ik mijn dochter vaker wilde zien dan dat (en andersom gelukkig ook) was voor hem echt een verrassing. Inmiddels is hij daaraan gewend en kom ik hem ook wat tegemoet door van tevoren aan te kondigen wat dochter en ik van plan zijn, zodat hij de tijd heeft om andere plannen te maken.
Mannen zonder kinderen zullen geloof ik nooit helemaal begrijpen dat een kind niet een leuk aanhangsel is dat je kunt uitzetten. Zelfs niet als het kind het huis uit is.
Zag hij zijn eigen ouders dan ook uitsluitend met kerst en verjaardagen? Zelf geen kinderen hebben is 1 ding maar je ziet toch om je heen toch ook wel bij anderen ( familie / buren/ vrienden met kinderen) dat ze vaker met hun kinderen omgaan dan uitsluitend met feestelijkheden lijkt mij. Fijn dat je partner er nu meer aan gewend is. Lijkt me anders erg lastig.
Bij TO lijkt het me ook dat get wellicht ook doir zijn leeftijd komt dat hij zo'n jong kind niet meer trekt. Zij zitten in andere fases van hun leven. Ik zou er niet mee doirgaan maar goed ik ben TO niet.
elledoris schreef op 19-01-2024 om 18:17:
[..]
Nou... das mij niet gelukt hoor. Ik had mijn kinderen op de eerste plaats staan - in tegenstelling tot hun vader - maar ja, ineens waren de rollen omgekeerd. Gaan de kinderen wel naar vader die meer aandacht voor zijn nieuwe partner had dan voor zijn kinderen en ik ben alleen🤷♀️
Natuurlijk, dat is ook mogelijk. Vandaar dat ik schreef "kun je" 
En misschien is het jou 'nog' niet gelukt?
IMI-x2 schreef op 19-01-2024 om 13:27:
Ik herhaal mijn bericht in het vorige draadje:
Er is niets vervelends gebeurd en dan al ergert hij zich aan je zoon. Hoezo dan, moet je zoon stil in een hoekje zitten en ja en amen tegen die mijnheer zeggen? Daar zou ik ook echt heel veel moeite mee hebben. Blijkbaar heeft je vriend geen realistisch idee van wat een kind is en doet en ik vrees dat dat na bijna 60 jaar ook niet meer gaat veranderen.
en dan is zoon nog niet eens aan het puberen...
Maar ook wel eens met wat enkele anderen hier zeggen: misschien goed om toch de gesprekken met de relatietherapeut te starten. Maar neem dan dus ook dit punt mee: hoe denkt hij erin te staan als over een jaar of 10 zoonlief misschien/waarschijnlijk minder gezeglijk is?
Wat mij vooral opvalt is dat je eerst gekozen hebt om zelf een kind te krijgen en alleen op te voeden, dan moet je dus toch stevig in je schoenen gestaan hebben en de eerste jaren ging dat, neem ik aan, best goed.
En nu sinds drie jaar, dat je je nu totaal afhankelijk voelt van deze man. Want je bent zelfs angstig over hoe je verder moet, hoe het gaat… waar is je zelfvertrouwen gebleven, je kracht?
Dat klinkt best heel ongezond voor mij als buitenstaander en ik krijg daardoor een beetje twijfels over de relatie. Die lijkt niet het beste in jou boven te halen, in tegendeel. Kan het zijn dat je je erg op hem richt om hem gelukkig te krijgen, terwijl hij daar gretig in leunt door steeds een beetje te mopperen en dan weer aardig te doen ? Zelf heb ik die ervaring in relaties niet en kan er dus niet over meepraten maar ik lees hier wel regelmatig over vrouwen met “codependency” of anderszins toxische relaties en daarin kan inderdaad wel heel weinig overblijven van je oorspronkelijke optimistische en krachtige zelf.
Mij lijkt therapie ook best een goed idee, maar dan eerder voor jou alleen om er achter te komen waarom je nu zo overtuigd bent dat alleen deze man, die voor de buitenwereld helemaal niet zo’n lot uit de loterij lijkt, jouw leven veilig kan stellen en je bijna overweegt om dan je zoon maar naar de zijlijn te schuiven voor hem. Je eigen kind nota bene, je alleenstaand ouderschap waar je bewust voor hebt gekozen. Waar ben je mee bezig?
Relatietherapie om samen te kijken hoe jij je beter kan schikken en hoe je kind wat meer weg gemoffeld kan worden zodat die man maar gelukkig is, lijkt me een heel verkeerd idee. Lees ook eens over de sunk cost fallacy. Dat je nu al drie jaar en veel moeite in deze relatie hebt gestoken, lijkt het de moeite te maken om vooral door te gaan. Maar dat is een drogreden. Die drie jaar waren hoe dan ook voorbij gegaan, en er waren leuke en minder leuke dingen, en zo gaat dat in het leven. Nu ermee stoppen gooit niks weg, die jaren komen sowieso niet terug en het gaat om de komende tijd en: om je zoon. Moet die opgroeien met een vaderfiguur die hem maar lastig vindt? Wat een slecht idee.
Mwaoh, om nu meteen te gaan hinten op een co dependant toxische relatie lijkt me wat ver gaan. Maar het kan natuurlijk geen kwaad om te kijken wat je nu eigenlijk uit deze relatie haalt. Ik kan best begrijpen dat, ook heb je er zelf voor gekozen, het alleenstaand ouderschap pittig en geïnsoleerd kan voelen. Vanuit die wat eenzame positie (ja is een aanname mijnerzijds) ga je je wat sneller en dieper hechten aan een nieuwe liefde.
Maar eigenlijk is de situatie toch van het begin al ongelijkwaardig: een kind van die leeftijd vraagt nog best veel steun van zijn moeder en je vriend staat op zichzelf en leeft het leven voor zichzelf. En zelf geen vader dus hij weet ook niet hoe opvoeding, begeleiden en aandacht geven werkt en hoeveel energie dat van jou kan kosten.
Zou je nou echt veel verliezen als je deze vriend niet meer had? Biedt hij jullie, je zoon en jou zoveel meerwaarde in je leven?
Merk je hoe je zoon zich voelt als hij er is?
Ik blijf terugkomen op die steen op je maag: vaak is dat toch een teken van je systeem dat er iets moet veranderen. En ik vraag me inderdaad ook af of samen naar een therapeut gaan voor een probleem dat bij hem ligt, nou een oplossing kan bieden. Maar ja zo'n therapeut schrijft wel uren natuurlijk
Als je kiest voor een relatie met iemand met kind(eren), dan horen die kinderen erbij, die zijn part of the deal. Als iemand gescheiden is en de kinderen zijn ook deels bij de andere ouder, dan heb je natuurlijk op die momenten tijd samen als stel. Bij iemand waarbij de andere ouder is overleden, niet bekend of anderszins niet in beeld zijn die kinderen er altijd. Dat kan pittig zijn, zeker omdat ze niet van jezelf zijn, ze soms een rugzak hebben van hun verleden (hier niet) en de partner is misschien geen kinderen gewend.
Dan kun je een relatie aangaan en het proberen, maar het kan tegenvallen. Dat is op zich geen ramp, daar heb je dan beide ook weer van geleerd. Maar daar moet je dan wel conclusies aan verbinden en niet het probleem bij het kind neerleggen.
Dit jongetje komt over een aantal jaar ook nog in de puberteit. De man zit dan zo tegen zijn pensioen aan of is dan al met pensioen. Dan ben je dus heel veel thuis met een puber en alles wat daarbij hoort, als je samen gaat wonen op den duur.
MamaE schreef op 20-01-2024 om 10:35:
Als je kiest voor een relatie met iemand met kind(eren), dan horen die kinderen erbij, die zijn part of the deal. Als iemand gescheiden is en de kinderen zijn ook deels bij de andere ouder, dan heb je natuurlijk op die momenten tijd samen als stel. Bij iemand waarbij de andere ouder is overleden, niet bekend of anderszins niet in beeld zijn die kinderen er altijd. Dat kan pittig zijn, zeker omdat ze niet van jezelf zijn, ze soms een rugzak hebben van hun verleden (hier niet) en de partner is misschien geen kinderen gewend.
Dan kun je een relatie aangaan en het proberen, maar het kan tegenvallen. Dat is op zich geen ramp, daar heb je dan beide ook weer van geleerd. Maar daar moet je dan wel conclusies aan verbinden en niet het probleem bij het kind neerleggen.
Dit jongetje komt over een aantal jaar ook nog in de puberteit. De man zit dan zo tegen zijn pensioen aan of is dan al met pensioen. Dan ben je dus heel veel thuis met een puber en alles wat daarbij hoort, als je samen gaat wonen op den duur.
Ik snap het idee van de puberteit, maar ook een kind van 7 heeft het nodig om gewaardeerd en gezien te worden door zijn stiefvader. En als deze partner geen stiefvader wil zijn, dan blijft het trekken en sleuren en concurreren. Voor de jongen lijkt het me niet zo gezond om op te groeien met een volwassen man om zich heen die zich als een gelijke gedraagt en met wie hij rekening moet houden ipv met een vader die zich boven hem stelt en hem de weg in het leven kan wijzen. Het probleem is er nu al, niet pas in de puberteit. Dat het probleem dan nog groter wordt als het nu niet wordt opgelost, dat denk ik ook wel. Maar ik zou de jongen nu al gunnen dat hij alleen volwassenen in zijn huis heeft die om hem geven en hem waarderen.
Er zijn vast ook mannen die net zo leuk zijn, of anders leuk, en die wel om kunnen gaan met een jongen van 7 erbij, bijvoorbeeld omdat zij wel de vaderrol op zich willen nemen of al (gedeeltelijk) hebben.
Gingergirl schreef op 19-01-2024 om 18:36:
[..]
Zag hij zijn eigen ouders dan ook uitsluitend met kerst en verjaardagen? Zelf geen kinderen hebben is 1 ding maar je ziet toch om je heen toch ook wel bij anderen ( familie / buren/ vrienden met kinderen) dat ze vaker met hun kinderen omgaan dan uitsluitend met feestelijkheden lijkt mij. Fijn dat je partner er nu meer aan gewend is. Lijkt me anders erg lastig.
Bij TO lijkt het me ook dat get wellicht ook doir zijn leeftijd komt dat hij zo'n jong kind niet meer trekt. Zij zitten in andere fases van hun leven. Ik zou er niet mee doirgaan maar goed ik ben TO niet.
Zijn ouders zijn jong overleden en zijn zus ziet hij sporadisch. Hij heeft er gewoon nooit over nagedacht. Als hij er niet aan gewend was geraakt, was het denk ik snel een aflopende zaak geweest met de relatie. Gelukkig klikt het prima tussen dochter en mijn vriend. En ook tussen haar vriend en alle andere partijen. En nu snapt mijn vriend het ook beter hoe het in 'normale' gezinnen gaat.
Lexus schreef op 19-01-2024 om 17:52:
Zou die steen op je maag niet eigenlijk je intuïtie zijn die zegt dat dit in de kern niet op te lossen is?
Dit ja.
Hij vindt het nu al niet leuk meer. Ze wonen nog niet eens samen, het kind is braaf en moet nog gaan puberen. Meneer wordt bovendien ook ouder. Als het kind gaat puberen, dan heeft hij een pensioengerechtigde leeftijd. Bovendien kan hij niet concreet aangeven waar het 'm in zit, dus dan trek ik de conclusie dat de aanwezigheid an sich van het kind hem stoort.
Lijkt me niet iets dat je gaat oplossen met relatietherapie.
AnnaPollewop schreef op 20-01-2024 om 09:38:
Wat mij vooral opvalt is dat je eerst gekozen hebt om zelf een kind te krijgen en alleen op te voeden, dan moet je dus toch stevig in je schoenen gestaan hebben en de eerste jaren ging dat, neem ik aan, best goed.
En nu sinds drie jaar, dat je je nu totaal afhankelijk voelt van deze man. Want je bent zelfs angstig over hoe je verder moet, hoe het gaat… waar is je zelfvertrouwen gebleven, je kracht?
Dat klinkt best heel ongezond voor mij als buitenstaander en ik krijg daardoor een beetje twijfels over de relatie. Die lijkt niet het beste in jou boven te halen, in tegendeel. Kan het zijn dat je je erg op hem richt om hem gelukkig te krijgen, terwijl hij daar gretig in leunt door steeds een beetje te mopperen en dan weer aardig te doen ? Zelf heb ik die ervaring in relaties niet en kan er dus niet over meepraten maar ik lees hier wel regelmatig over vrouwen met “codependency” of anderszins toxische relaties en daarin kan inderdaad wel heel weinig overblijven van je oorspronkelijke optimistische en krachtige zelf.
Mij lijkt therapie ook best een goed idee, maar dan eerder voor jou alleen om er achter te komen waarom je nu zo overtuigd bent dat alleen deze man, die voor de buitenwereld helemaal niet zo’n lot uit de loterij lijkt, jouw leven veilig kan stellen en je bijna overweegt om dan je zoon maar naar de zijlijn te schuiven voor hem. Je eigen kind nota bene, je alleenstaand ouderschap waar je bewust voor hebt gekozen. Waar ben je mee bezig?
Relatietherapie om samen te kijken hoe jij je beter kan schikken en hoe je kind wat meer weg gemoffeld kan worden zodat die man maar gelukkig is, lijkt me een heel verkeerd idee. Lees ook eens over de sunk cost fallacy. Dat je nu al drie jaar en veel moeite in deze relatie hebt gestoken, lijkt het de moeite te maken om vooral door te gaan. Maar dat is een drogreden. Die drie jaar waren hoe dan ook voorbij gegaan, en er waren leuke en minder leuke dingen, en zo gaat dat in het leven. Nu ermee stoppen gooit niks weg, die jaren komen sowieso niet terug en het gaat om de komende tijd en: om je zoon. Moet die opgroeien met een vaderfiguur die hem maar lastig vindt? Wat een slecht idee.
Het lijkt wel alsof jij op een totaal ander topic reageert? Codependency, toxische relatie? Waar heb je het over? En mijn zoon opzij schuiven voor mijn relatie? Ik benoem helemaal nergens ook maar iets dat in de buurt komt van de dingen die jij beschrijft hoor.
Het ging om een prima relatie waar nu achteraf blijkt dat een kind hem toch zwaarder valt dan verwacht (iets dat hij niet handig heeft gebracht) en mijn twijfel of dit via therapie nog op te lossen zou kunnen zijn of dat ik de relatie direct beëindig.
Ik denk echt dat je iets teveel podcasts over narcisme hebt geluisterd hoor 😅
We hebben afgelopen vrijdag nogmaals een flink gesprek gehad en naar aanleiding daarvan heb ik besloten de relatie te verbreken. Het was moeilijk want hij lijkt echt niet in te zien waarom ik zo met zijn houding en opmerkingen zit, hij bedoelt het in zijn hoofd echt niet verkeerd. Maar dat gaf me juist het laatste duwtje. Als hij het ècht niet inziet, gaat dat in de toekomst ook niet veranderen.
Nu neem ik wat tijd om ervan bij te komen want ik ben uiteraard ontzettend verdrietig, het is niet leuk en makkelijk.
Nog even als reactie op enkele comments hier: ik ben alles behalve afhankelijk geweest van hem, eerder het tegenovergestelde. Ik ben altijd heel erg mijn eigen leven (en gezin) blijven behouden en voordat ik hem leerde kennen was ik ook zeker niet eenzaam. Ook van samenwonen nu of in de toekomst zou nooit sprake zijn, ik ben erg gehecht aan mijn eigen plek en vrijheid.
Ik was destijds niet eens actief aan het daten maar liep hem onverwachts tegen het lijf. Ik blijf zeggen dat hij voor iemand zonder kinderen een geweldige partner zou zijn, maar wij matchen op dat gebied gewoon niet.
Wat sterk van je. Ik begrijp dat je hem zou willen doen inzien wat jou beweegt maar je hebt zo gelijk: als hij het nu niet begrijpt dan gaat hij daarin ook niet veranderen.
Sterkte met de verwerking van de breuk. Geniet van je zoon en je eigen kracht. Deze jaren met je kind zijn goud hoor. Zo fijn voor hem dat je voor hem kiest.
Merel1986, alleen maar fijn dat ik er naast zat! Ik wens jou en je zoon een goede toekomst toe en sterkte nu bij het verdriet over het verbreken van de relatie, want je begint daar toch aan in de hoop op een beter verloop.
