Partner vindt kind lastig

ik kan me volgens mij je eerdere vraag herinneren. Mijn reactie is onveranderd, samengevat: stop hiermee, het is schadelijk voor je zoon! 

Je partner gaat niet veranderen, vrees ik. En je zoon gaat hiervan het slachtoffer zijn (en jij misschien/waarschijnlijk ook wel). 

Sterkte! 

Ook ik zou stoppen met deze relatie. Het zal vast een leuke man zijn maar dan voor iemand zonder kinderen. 

Als je partner een echt volwassen vent is dan accepteert hij het en zet ie zich eroverheen. Of hij verbreekt de relatie omdat blijkt dat dit niet bij hem past. Maar klagen en zeuren dat kind te veel tijd/aandacht kost.. nee zou ik snel klaar mee zijn. Ik zou niet weten waarom jij naar een therapeut zou gaan. 

Wat verwacht je van de therapie samen met hem? Dat jij 'bijdraait' en het 'loslaat' en 'kiest voor hem'? Je loopt nu al met een steen in je maag.....natuurlijk ga je dat niet doen.
Of verwacht je dat hij jouw zoon ineens gaat accepteren? Natuurlijk gaat hij dat ook niet doen. 
Het is een vrij simpel zwart/wit dilemma waarin niets te compromitteren valt, ik zou stoppen met de relatie. Dit gaat ten koste van je zoon en jou. 

Ik begrijp best dat je als kindvrije man van in de 50 geen zin hebt in een kind van een ander die er ook nog 100% van de tijd is.  Dat gezegd hebbende begrijp ik dan ook niet dat hij een relatie angst met een jongere vrouw die 100% van de tijd een kind heeft.  Dit gaat niet werken.  Ik zou er ook een punt achter zetten.  Je wil toch ook geen man in je leven die je kind tolereert?

Merel1986 schreef op 19-01-2024 om 12:52:

[..]

Hij geeft aan wel open te staan om hieraan te werken, dus ergens hoop ik inderdaad dat hij hierin kan bijdraaien. Ik ben zelf nogal beschermend naar mijn kind en wil niet dat ik hierdoor verkeerde beslissingen neem en te snel de handdoek in de ring gooi ofzo, zonder dat mijn partner de kans heeft gekregen hierin te veranderen.

Misschien maak je 't hiermee ook wel moeilijk voor je om met je (een) partner om een volwaardige partnerrelatie op te bouwen. Kom d'r maar eens tussen als derde🤷‍♀️

Ik zou die therapeut proberen. Misschien helpt het. Zelf denk ik niet dat dat het probleem zal oplossen maar a) je kan nooit weten, b) dan weet je dat je er alles aan gedaan hebt en c) dan kan hij, als hij inmiddels je ex is, niet zeggen dat hij nog wel aan de problemen had willen werken maar dat jij dat niet wilde.

Je kan best met vriend bespreken dat je dan nu maar even niet bij hem komt logeren met zoon totdat jullie een eerste gesprek met die therapeut hebben gehad. En tijdens dat eerste gesprek kan je dan bespreken hoe verder.  

Hoe komt het dat je zo bang bent voor de komende weken? Ik zou juist verwachten dat eerlijke communicatie wat opluchting geeft. Hij heeft duidelijk uitgesproken waar het hem in zit. Hij verlangt iets in jullie relatie. Nu kan de aandacht van jouw zoon af. Maar kennelijk voel jij dat zo niet. Oefent je vriend nog steeds zoveel druk op jou uit over de aanwezigheid en het gedrag van je zoon of maak jij je ‘teveel’ zorgen over hoe het zal gaan? Het is gewoon zoals het is hè. Jij hoeft niet met een toverstokje ineens op te lossen. Dat is ook helemaal niet (alleen) aan jou. Ik snap best dat je het als partner taai kan hebben met een kind wat er altijd is, ook als dat wél van jezelf is. Mensen die wel samen ouder zijn, moeten ook soms aandacht besteden aan samen tijd doorbrengen, zorgen ook voor opvang om er eens samen op uit te kunnen gaan, om tijd met elkaar te kunnen doorbrengen zonder kinderen. Maar als het niet je eigen kind is, brengt dat nog weer heel andere dynamiek met zich mee omdat je minder je visie kan/mag geven en heel duidelijk onderscheid moet maken tussen kind en relatie. Het lijkt me behoorlijk gecompliceerd!

Jullie hebben al drie jaar een relatie. Kennelijk is het ook lange tijd beter gegaan? Hij is nu eerlijk geweest: het ligt niet aan je zoon maar aan hem. Hij heeft verlangens, wil ‘meer tijd samen’. Dat kan in iedere relatie op tafel komen. Hij wil samen in gesprek met een relatietherapeut. Ik zou zeggen: doe dat gewoon. Hoe sceptisch je ook bent. Je kunt er best ingaan met grote twijfels, met een heel duidelijk standpunt: Jouw zoon lost niet zijn probleem op. Hij projecteert zijn verlangen niet meer op je kind. Jullie staan voor de invulling van jullie relatie en je zoon is een gegeven. Ik vind het heel reëel dat je er niet erg optimistisch instaat. Maar wees daar dan bij die therapeut ook gewoon heel eerlijk over. Zeg wat je hier schrijft. Dat maakt het heel duidelijk. Er moet tussen jullie iets gebeuren en dat moet geen ‘compensatie’ zijn voor dat jij een kind hebt.
Het moet een eerlijk verlangen zijn en je moet eerlijk kunnen geven en ontvangen, niet alsof jij meer moet geven omdat jij een kind hebt en hij daar zo van afziet. Ik zou dat gewoon in een paar gesprekken glashelder op tafel leggen en dan merk je wel of jullie de wederzijdse verlangens ingevuld kunnen krijgen zonder dat zoon daar tussen komt te staan. Nee heb je, ja kan je misschien krijgen. En als je het zo doet, hoef je nooit te twijfelen of je hem een kans hebt gegeven, of het misschien toch had gekund.

Ik herhaal mijn bericht in het vorige draadje: 

Er is niets vervelends gebeurd en dan al ergert hij zich aan je zoon. Hoezo dan, moet je zoon stil in een hoekje zitten en ja en amen tegen die mijnheer zeggen? Daar zou ik ook echt heel veel moeite mee hebben. Blijkbaar heeft je vriend geen realistisch idee van wat een kind is en doet en ik vrees dat dat na bijna 60 jaar ook niet meer gaat veranderen.

Ik vind het terecht dat je twijfelt aan de relatie. Dit is zo essentieel, dit kan inderdaad het breekpunt zijn.

Hoezo moet jij meer je best doen voor de relatie? Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken? Zegt je vriend dat? Want in dat geval zou ik helemaal snel wegrennen.

Ik denk dat je vriend juist veel meer zijn best moet doen. Accepteren dat jij en je zoon een package deal zijn en dat hij best mag vertellen hoe hij dingen beleeft, maar dat jij degene bent die je zoon naar eer en geweten opvoedt, en zo te horen gaat dat je prima af. Ergert hij zich aan normaal kindergedrag, dan zoekt hij maar fijn een dame zonder kinderen, of een van zijn eigen leeftijd met volwassen kinderen. Dan kun jij een leuke partner vinden die wél van kinderen houdt. Je hebt 2/3 van je leven nog voor je, maak er wat moois van, ook voor je zoon!

IMI-x2 schreef op 19-01-2024 om 13:27:

Ik herhaal mijn bericht in het vorige draadje:

Er is niets vervelends gebeurd en dan al ergert hij zich aan je zoon. Hoezo dan, moet je zoon stil in een hoekje zitten en ja en amen tegen die mijnheer zeggen? Daar zou ik ook echt heel veel moeite mee hebben. Blijkbaar heeft je vriend geen realistisch idee van wat een kind is en doet en ik vrees dat dat na bijna 60 jaar ook niet meer gaat veranderen.

Ik vind het terecht dat je twijfelt aan de relatie. Dit is zo essentieel, dit kan inderdaad het breekpunt zijn.

Hoezo moet jij meer je best doen voor de relatie? Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken? Zegt je vriend dat? Want in dat geval zou ik helemaal snel wegrennen.

Ik denk dat je vriend juist veel meer zijn best moet doen. Accepteren dat jij en je zoon een package deal zijn en dat hij best mag vertellen hoe hij dingen beleeft, maar dat jij degene bent die je zoon naar eer en geweten opvoedt, en zo te horen gaat dat je prima af. Ergert hij zich aan normaal kindergedrag, dan zoekt hij maar fijn een dame zonder kinderen, of een van zijn eigen leeftijd met volwassen kinderen. Dan kun jij een leuke partner vinden die wél van kinderen houdt. Je hebt 2/3 van je leven nog voor je, maak er wat moois van, ook voor je zoon!

Ik denk dat de aanwezigheid van het kind meneer al stoort. Die man wil wss alleen zijn met vrouw en haar volledige aandacht maar dat kan natuurlijk niet met kind erbij. 

Index224 schreef op 19-01-2024 om 14:07:

[..]

Ik denk dat de aanwezigheid van het kind meneer al stoort. Die man wil wss alleen zijn met vrouw en haar volledige aandacht maar dat kan natuurlijk niet met kind erbij.

We weten natuurlijk niet precies wat de reikwijdte van dit probleem is maar dat een koppel ‘samentijd’ tekort komt als er kinderen zijn, en dat één partner daar meer last van heeft dan de andere, is natuurlijk geen zeldzaam, wereldschokkend probleem. Als het echt daarop terug te brengen is, is het een stuk overzichtelijker dan als het wordt geduid als ‘hekel aan’ versus ‘bescherming van’ het kind. Dan gaat het ‘gewoon’ om: wat heb je sámen, met z’n tweeën. Ook twee ouders kunnen daar mee te maken krijgen. Het kan zinvol zijn in een gesprek met een relatietherapeut helder te krijgen of dit inderdaad iets is wat binnen het partnerschap kan worden opgelost of dat de partner echt niet met een kind wil en kan leven. 

Ik heb  getwijfeld of ik zou reageren in je vorige topic maar er waren al veel zinnige punten gemaakt in de reacties waar ik niets aan toe te voegen had. Nu je hier een volgend topic bent gestart geef ik toch alsnog mijn reactie.

Een goede vriendin had een nieuwe partner (50+) gevonden. Haar kind (toen 10) was dol op hem, de biologische vader was niet in beeld en mijn vriendin had vooraf duidelijk gezegd (en in haar profiel bij het relatiebureau geschreven) dat ze een "package deal" was en dat ze in de toekomst wilde samenwonen. Hij was ook op zoek naar een serieuze relatie met gezamenlijke toekomst.
Het ging 2 of 2,5 jaar goed, zo goed dat zij over samenleven begon maar hij hield plots de boot af. Wat bleek? Hij had geen behoefte om met het kind in één huis te wonen. Hij hoopte dat het kind snel op kamers zou gaan en dan konden ze zonder kind gaan samenwonen.

Ze heeft hem min of meer gevraagd: "Welk deel van 'package deal' had je bij onze kennismaking niet begrepen?", en heeft de relatie verbroken. Het was erg zuur, ook omdat hij ogenschijnlijk dol was op het kind.

Afijn je hebt niets aan dit verhaal verder maar mijn vriendin heeft haar beslissing nooit berouwd. Je hebt een kind maar kort. Een man kun je altijd nog treffen.

Mijn dochter was al een paar jaar het huis uit toen ik mijn huidige vriend ontmoette. Hij heeft zelf geen kinderen. In het begin was het zelfs wennen aan een vrouw met een kind op kamers voor hem. Hij dacht dat verjaardagen en kerst mooie dagen waren om elkaar te zien en dat ik mijn dochter vaker wilde zien dan dat (en andersom gelukkig ook) was voor hem echt een verrassing. Inmiddels is hij daaraan gewend en kom ik hem ook wat tegemoet door van tevoren aan te kondigen wat dochter en ik van plan zijn, zodat hij de tijd heeft om andere plannen te maken. 
Mannen zonder kinderen zullen geloof ik nooit helemaal begrijpen dat een kind niet een leuk aanhangsel is dat je kunt uitzetten. Zelfs niet als het kind het huis uit is.