Ouders teleurgesteld omdat ik verjaardag misschien wil overslaan
Hallo,
Al een tijdje loop ik met de gedachte rond om mijn verjaardag voorlopig over te slaan en daarvan zijn mijn ouders nogal geschrokken (en nogal teleurgesteld over). Behalve dat ik dit jaar sowieso al tijd tekort kom door m'n baan, heb ik bijna 1,5 jaar een bijstandsuitkering gehad, pas net weer een fulltime baan en voor mijn gevoel nog lang niet bereikt wat ik had willen bereiken.
Ergens snap ik heel goed dat ze het jammer vinden en niet snappen waarom ik dit o.a. als aanleiding zie om er over na te denken het niet te vieren. Ze zeggen dat ze 'het feit dat ik er ben' al een reden vinden om het wél te vieren. Misschien ben ik erg nuchter, maar ik zie datzelfde feit als een vanzelfsprekendheid. Aan de andere kant vraag ik me dan af als ik het toch vier, voor wie ik het dan uiteindelijk doe: m'n ouders of mezelf?
Groots vieren heb ik het eigenlijk nooit gedaan. Soms weleens de behoefte gehad het groter te organiseren, maar qua behuizing (en over het algemeen toch drukke leven doordat ik tijdens m'n uitkering wel bijna 40 uur als vrijwilliger werkte) toch maar nagelaten.
Wat moet ik doen: naar het midden toe gaan en een compromis zoeken, stug volhouden, alles es vanuit meerdere invalshoeken bekijken?
Rekening houden met
Limi: 'En waarom hoeven de ouders, die al veel langer volwassen zijn, geen rekening te houden met de gevoelens van iemand die haar verjaardag liever niet wil vieren?'
Anders83 geeft als reden vor het niet willen vieren op, dat ze het gevoel heeft 'er nog niet te zijn'. Ik denk dat ze daarmee doelt op: vanuit de bijstand, via keihard werken (vrijwilligerswerk) eindelijk een betaalde baan, maar nog niet echt je leven op orde hebben, zodat je kunt ontspannen. zoiets.
Als de ouders van Anders83 haar 'gevoelens' zouden 'respecteren', dan zouden ze in feite zeggen: inderdaad meid, je bent er nog niet, dus het is oké dat je je verjaardag nog niet viert.
Die boodschap wil je als ouders zijnde toch niet overdragen of bevestigen?
Tsjor
Zo moe
Het ligt aan de band met je ouders. Als jij je altijd aan moet passen of als ze altijd/ vaak hun zin doordrijven is het goed te leren grenzen stellen.
Als je liefhebbende ouders hebt die jou op andere vlakken ondersteunen dan zou ik dit voor ze over hebben. Ook al kost het mij energie die ik op dut minent niet heb. Er zijn hier verschillende ideeen geopperd als alternatief.
Het is de insteek die je kiest. Ik vind het zorgelijk dat je zo weinig energie hebt dat je zelfs een kopje koffie niet ziet zitten. Ik krijg de indruk dat er meer met je aan de hand is. Dat je overspannen bent of iets dergelijks. Misschien vind je dit ook stuitend. Het vervaast mij dat je hier een vraag stelt, antwoorden krijgt, mensen met je meedenken en je energie stopt in het verdedigen van je mening. Jij hebt he mening ak gevoemd, je wilt het niet houden. Je kunt het nu niet opbrengen en je staat nuet open voor suggesties. Wat maakt dan dat je de veaag hier stelt? Zoek je bevestiging? Goed bedoeld; vier je verjaardag niet, leg je ouders uit dat je geen energie hebt en maak een afspraak met de huisarts voordat je je nog beroerder gaat voelen.
Sterkte gewenst.
Ook aan de hand gehad
Ik vind een feestje geven best leuk, maar eigenlijk wordt dat altijd een beetje verpest door (schoon) ouders. Ze zijn gewoon niet leuk op een feest. Commanderen mij voortdurend (mijn drankje is op!) en blijven eeuwig plakken en willen dan het liefst ook voor het eten worden uitgenodigd.
En wat nog erger is, is dat ze de rondlopende kinderen, die er ook zijn gewoon openlijk afkraken. Of maken overdreven drama van een omgevallen glas.
Dus ik vier het niet meer zo.
Ik geef eventueel een leuk feestje voor mezelf met vrienden (stiekem, ander komen mijn ouders gewoon ook!) en of ik het nu wil of niet; mijn (schoon) ouders staan op de dag zelf gewoon op de stoep. Met een bloemetje of iets anders. En pech als ik geen tijd heb.
Leuk vind ik dat niet; want gezellig is het nooit, maar ik onderga het maar.
Eigenlijk zou ik dit gewoon willen afschaffen, maar dat heeft al tot zoveel gezeik geleid dat ik het er maar bij laat. Het is mijn verjaardag, maar jarig voel je je niet hoor, want als vrouw hoor je je gasten te bedienen.
Heb ook al dingen buiten de deur geprobeerd, maar dat is ook niet leuk, en duur bovendien, dus
Ook de feestjes van man en kinderen vind ik een verzoeking. Door hen. Zeker de kinderfeestjes geeft altijd stress. En ik mag de kadootjes regelen, want blijkbaar is dat te moeilijk voor ze. Ook als ik jarig ben willen vooral mijn ouders dat ik zelf iets koop.
Je leest het wellicht al; ik heb geen goede band met mijn ouders (en mijn man ook niet met de zijne). Daarvoor is er al teveel gebeurd. Maar blijkbaar vinden ze dat ze recht hebben op een feestje en ze laten zich ook niet zomaar wegsturen.
Dus is het 4x per jaar een beetje afzien. Of nee we hebben ook nog de verplichte feestdagen 
Bedienen
Voor het bedienen van gasten heb ik de oplossing inmiddels gevonden. Maar ook omdat ik het niet zo leuk vind om zelf in de keuken te staan en zelf geen mens spreek. Ik vraag meestal de puberdochter van een vriendin om dat te doen. Hapjes neer te zetten, glazen te hervullen, vieze vaat weg te werken. In ruil voor een biosbon of wat euro's vinden ze dat vaak hartstikke leuk om te doen.
het is maar wat je gewend bent
En ik denk dat 'm daar de kneep zit. Je ouders zijn het niet gewend, dat een verjaardag niet gevierd wordt, en jij wil met de traditie breken. Mijn advies: kies voor wat jezelf wil; jij bent jarig en als je zin hebt vier je het en anders niet.
Ik krijg er zelf altijd de kriebels van als iets moet omdat men dat verwacht. Niet dus.
Ter info; ik vier mijn verjaardag ook bijna nooit. Ik heb niks met verjaardagen. Het zijn maar data (of was het nou datums). Waarom is het in NL zo belangrijk ? In sommige andere landen weet men niet eens de dag waarop men geboren is. In de winter of in de zomer misschien, maar daar houdt 't ook mee op. Kwestie van cultuur dus.
Oei
Dat je soms iets moet doen voor een ander terwijl je er eigenlijk geen zin in hebt, lijkt me redelijk. Zo ga je wel naar die saaie verjaardag van je vader met al die vervelende tantes en nieuwsgierige buren, ook al heb je hoofdpijn of is je kat net overleden. Maar je EIGEN verjaardag vieren voor je ouders? Dat slaat toch helemaal nergens meer op? Als het niet helemaal lekker met je gaat en je wilt even geen bezoek dit jaar, dan is het toch aan je ouders om dat te respecteren, te vragen wat er is en of ze iets voor je kunnen doen? En dan hoef je nog niet eens een hele goede reden te hebben, vind ik.
Verder wist ik niet eens dat er vrijwilligersbanen van 40 uur waren, ik kon zelf in vroegere werkloze tijden altijd maar een paar uurtjes bij elkaar sprokkelen.. En dan ook nog solliciteren? Knap!
vrouwen zijn bang om anderen teleur te stellen
Een man heeft nooit dit soort problemen. Vrouwen houden veel te veel rekening met anderen. Ik heb dat gelukkig afgeleerd.
Ik zit in een vrouwenberoep. Op elkaar wachten om naar de kantine te gaan anders is dat niet aardig, gevolg is dat men geen tijd heeft om te eten omdat ze op elkaar staan te wachten. Na of voor het werk nog even langs moeder want vergeten melk of zo te brengen. Dan denk ik dan maar een keertje geen melk, komt volgende keer wel maar mijn collega's wringen zich maar in de raarste bochten. En maar tegen de rand van overspannen of burn out zijn.
Ik heb die knop omgedraaid en het gekke is dat men meer respect heeft naar mij toe. Geen boze, zure ouders, schoonouders of collega's meer.
brings back memories
En geen leuke. Ik heb ook, járen geleden, eens aangekondigd dat ik om allerlei redenen dat jaar mijn verjaardag niet zou vieren, althans niet op die dag, want mijn man en ik hadden beiden andere dingen te doen.
Vervolgens verkoos een direct familielid dat te negeren, en ging vervolgens enorm boos en teleurgesteld doen omdat ze, zoals dus aangekondigd was, aan een dichte deur stond. Daar gingen mijn ouders zich toen weer mee bemoeien, ik moest en zou het 'goed gaan maken', kortom dat had nog een heel ongezellig staartje.
Tegenwoordig zou ik met dat gezever korte metten hebben gemaakt maar zo assertief was ik toen nog niet.
Kortom, mijn mening: het is JOUW verjaardag en die mag je vieren zoals JIJ wilt, wat de reden dan ook mag zijn en wat een ander daar nou ook van mag vinden. Er zijn in een jaar toch gelegenheden genoeg om elkaar te zien, hangt dat van die ene dag af?
Bijzonder
Dat er mensen zijn die een verjaardag (kennelijk) op de dag zelf MOETEN vieren. Zodat ze zelfs als je niet uitgenodigd bent toch gewoon langskomt (dat op zich is al bijzonder genoeg).
Vinden zij dat dat "hoort" (zijn ze dat van hun hele jeugd/leven gewend) of hebben die mensen zo weinig te doen dat ze verjaardagen nodig hebben om een "excuus" te hebben om weer even wat te doen te hebben?
Ik snap dat niet. Maar goed, mijn familie woont verder weg en wij werken beiden, dus geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken een verjaardag van een gezinslid op een doordeweekse dag te vieren als wij allemaal niet eerder dan half 7 thuis zijn (en regelmatig nog iemand moet sporten).
Overigens: prima natuurlijk als mensen het wel altijd op de dag zelf vieren als ze dat zelf leuk vinden (en de familie ook wil/kan komen, misschien dichtbij woont).
schoonmoeder
Mijn schoonmoeder (en voorheen schoonvader) vieren altijd hun verjaardag op de dag zelf. Ze verwachten dan ook dat iedereen komt. Wij ook maar dat gaat niet. Ze wonen op 1,5 uur afstand en door de week hebben wij daar geen tijd voor. Kinderen gaan naar school. Wij moeten werken. Er is sport en muziek. Dus ze hebben pech. Wij komen wel in het weekend daarna.
Alleen mijn man wil 's avonds nog wel even gaan.
Mijn schoonmoeder snapt er dus ook niets van dat ik mijn verjaardag nooit vier (tja, midden in de zomervakantie en ik heb ook die verjaardagstraditie niet op die manier meegekregen).
waar is Anders83 eigenlijk?
hoe zou de topicstarter het eigenlijk opgelost hebben?
gr Angela
