Opdringerige vriendin
Sinds ca. 1.5 jaar heb ik een vriendschap met een vrouw.
Ze is hartelijk, behulpzaam, vriendelijk en al dat maar ook heel erg opdringerig.
Ze wil me 3x (soms wel 4x) in de week zien. Zelf ben ik meer van het kluizenaarstype.
Ik houd van mijn rust.
Ze overlaad me met cadeautjes al zeg ik haar telkens dat het echt niet hoeft.
Als ik om me heen kijk in mijn huiskamer staat overal wel iets van haar. Haar ingelijste foto tussen die van mijn kinderen, schilderijtjes, schaaltjes enz.
Soms bewonderd ze iets van mij en als ik dan zeg "neem maar mee" zal ze nooit nee zeggen.
Ze is een aparteling zonder andere echte vrienden, is wel getrouwd. Ze is luidruchtig, luistert slecht en overstemd veel. Ze is ook onzeker en denkt regelmatig dat ik haar afwijs terwijl ik er alles aan doe om dat niet zo te laten lijken. Lange tenen dus.
Ondanks alles waardeer ik haar en weet ik dat ze het zo goed bedoeld.
Vandaag wipte ze weer eens onaangekondigd langs en heb ik haar voor het eerst niet binnen gelaten. Ik had het heel druk en dit wist ze ook. Toch drong ze naar binnen voor even een glas water en haar man moest naar de wc (kan overigens gebeuren natuurlijk)
Ik voel aan mijn theewater dat mijn weigering consequenties gaat hebben.
Enerzijds praat ik op mezelf in dat ze het goed bedoeld, anderzijds voel ik mijn energie wegsijpelen tijdens onze contacten. Ik wil haar geen pijn doen maar ben bang dat het ooit zal gebeuren.
Wat is volgens jullie beter? Ontlopen en het langzaam laten leegbloeden (ligt niet in mijn aard) of duidelijk zijn en dus haar pijn doen. (ligt ook niet in mijn aard)
Optie 3 is een deel van mijzelf opofferen voor een stukje geluk van een ander (ligt veel meer in mijn aard) Maar ik weet niet hoe lang ik dat vol houd.
Ik heb het hier echt moeilijk mee.
*Floria
Geen idee waarom, misschien meer een innerlijke leegte vullen?
Het is ook maar giswerk hoor, ben geen psycholoog.
Nouja
Je moet echt bedenken wat je wil met haar.
Die mededogen-val ken ik wel.
Ik denk echter dat je echt niets moet geven dat je niet wil geven.
Dus als ook minimaal contact je teveel kost, die het dan niet. Sluit het af. Lijkt me ook het eerlijkste naar haar.
Wil je wel minimaal contact, omdat je inschat dat dat mogelijk is en omdat het jezelf ook iets opbrengt, houdt het dan op minimaal en bedenk voor jezelf een concrete afspraak, laat die dan ook niet oprekken.
is dat een basis voor vriendschap?
omdat ze echt niet slecht is en het gewoon nodig heeft?
Ik zou maar eens flink op de rem trappen want als je zo doorgaat woont ze over een half jaar bij je in huis en bepaalt ze wat je wel en niet mag doen/zeggen/eten etc.
Je gezinsleden zullen dan ondertussen wel ergens anders zijn gaan wonen.
mijn kinderen
kijken dit idd een beetje met lede ogen aan maar hebben het veel te druk met hun puberlevens. Ik houd ze uit elkaar.
Beetje anders
ja okay, dat vermoeden had ik al. Het doet er niet toe dat zij claimt vanuit iets anders. Het doet er toe dat jij blijkbaar nog steeds een overtuiging in jezelf hebt dat je anderen moet bedienen en als je dat niet doet, dat je hen kwetst. Ik begrijp heel goed hoe dat voelt en toch denk ik dat dit een mooie gelegenheid kan zijn om eens naar je eigen behoeften en grenzen te gaan luisteren.
In je vroege jeugd moest je die wel ontkennen want je moest overleven. Nu ben je volwassen en behandel je jezelf nog steeds zo als je ouders deden, in feite stel jij je nu narcistisch op tegenover je zelf en daardoor tegenover haar.
Dat maakt je een meewerkend slachtoffer. Het kan alleen doorbroken worden als jij de beslissing neemt dat men niet meer zo over je grenzen mag gaan. sterkte
'en daardoor tegenover haar.'
Klopt niet in bericht #36 ik bedoelde: en in dat gat kan zij springen en haar eisen stellen
huh?
Marinet dat is compleet nieuw voor mij. Kan je narcistisch zijn naar jezelf?
Het lijkt mij compleet vreemd maar zal het onder de loep nemen.
diagnoses en zo
Er wordt nu weer met diagnoses gegooid alsof het teamoverleg van een GGZ-instelling is 
maar ik zou nog steeds willen weten: waar ben jij precies bang voor m.b.t. de reactie van deze "vriendin", en wat zal ze precies doen als jij je grens trekt?
overigens
Denk wel dat je vriendin verborgen narcistisch cq borderline gedrag vertoont. Misschien waren je ouders openlijk narcist maar iemand die claimt manipuleert, waarbij het enkel om haar gaat en die extreme verlatingsangst heeft, komt in de buurt van de kenmerken van een 'covert narcissist'. Ik zeg niet dat ze het is, maar je kan eens hier op zoeken op bv youtube en kijken of je het herkent.
beetje anders
Narcistisch gedrag naar jezelf: eisen dat je lief moet blijven en niet voor jezelf op mag komen. Eigenlijk zo'n beetje wat de meesten hier zeggen
Marinet*
Dat zelf narcisme moet ik nog onderzoeken maar de rest is een waarheid als een koe.
Echt mooi en duidelijk omschreven. Lekker kort en bondig, dank je.
Rosie* Soms is het moeilijk om niet te doen omdat je het zo graag wilt begrijpen. (diagnoses stellen)
Ik ben altijd op mijn hoede om mensen niet te kwetsen. Dat houd me zozeer bezig dat ik het makkelijker vind om gekwetst te worden.
Waarom? Al sla je me dood.
Boosheid kan ik juist heel goed mee omgaan maar de vriendin wordt nooit boos op me, alleen maar verdrietig.
Dank je Marinet
Voor de uitleg. Mijn vader is een covert. Mijn zus weet ik niet precies, ze was (contact verbroken) ronduit kwaadaardig. Dat muntje is ook veel later gevallen nadat ik het van mijn vader begreep.
Ik weet dat er vele vormen en gradaties zijn.
Toch vermoed ik dat mijn vriendin reageert vanuit een soort beschadiging met angsten.
Ik ben blij dat ik hier op dit forum om hulp vroeg. Het is me duidelijk dat ik nog harder aan mezelf moet werken.
Zit evengoed nog met haar in mn maag maar heb wat frustratie weg kunnen schrijven en ben weer een beetje wakker geschud.
Dank jullie allen!
Ik ga koken
toch grenzen stellen
"Boosheid kan ik juist heel goed mee omgaan maar de vriendin wordt nooit boos op me, alleen maar verdrietig."
En dat weet ze. Misschien niet eens bewust, maar ze weet dat ze jou hiermee kan beïnvloeden, omdat jij je verantwoordelijk voelt voor haar geluk. En eerlijk gezegd heb ik ook niet het idee dat jij dat wil of kan veranderen. Dus is het enige wat nog over blijft: accepteren dat ze zo is en jouw leven, tijd en huisinrichting bepaalt.
Of kun je opeens wel voor jezelf opkomen als ze morgen met een officiële diagnose voor de deur staat? 
vergelijkbare situatie
ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt en ik bewaak mijn grenzen ook niet goed genoeg. Ik zie het als een les, om de volgende keer mijn onderbuikgevoel te laten prevaleren en duidelijk tegengas te geven.
Ik heb afgelopen jaar meegemaakt dat iemand van het schoolplein heel veel contact ging zoeken, heel graag hechte vriendschap wilde opbouwen en dat ook continue benoemde. Al heel snel werd dat contact voor mij eigenlijk veel te opdringerig.Ook werden er verwijten gemaakt dat ik niet snel reageer op berichtjes of telefoontjes. Het leek alsof het contact nooit hecht genoeg werd voor de ander. Ook gaf ik haar alle ruimte voor haar verhalen over vroeger, wat vaak leidde tot een tranendal van haar kant. IK heb die ruimte gegeven. Ik zag niet dat ik over mijn grenzen ging en ik ben uiteindelijk boos op mezelf omdat ik het heb toegelaten omwille van het aardig willen zijn en harmonie willen bewaren. Uiteindelijk is de vriendschap over gegaan door een recent incident, waarbij voor mij het emmertje overliep. Mijn onderbuikgevoel zegt dat ze nog steeds niet snapt wat en waarom het voor mij teveel was ook al heb ik dit uitgelegd. Les voor de volgende keer: je mag er zelf ook zijn en de ruimte nemen die jij nodig acht. En laat het niet door etteren, daar wordt niemand gelukkig van.
Heeft iemand wel tips voor mij? Ik ontmoet deze persoon nog iedere dag op het schoolplein en de kinderen zijn dik bevriend. Ondanks alles, gun ik haar het allerbeste en wens ik dat we ontspannen elkaar gedag kunnen zeggen, in harmonie. Ik merk dat ze heel ijzig doet. Hoe kan ik hier nou het beste tegen overstaan en naar kijken? Ik heb absoluut geen behoefte meer aan gesprekken oid
ijzig
Ja dat ijzig zijn is natuurlijk de keerzijde van de medaille: of je bent het helemaal, of -wanneer je haar zin niet doet- je bent helemaal fout.
Ik zou zeggen: probeer er boven te staan. Zij mag jou nu haten of lelijk behandelen: dat is nog geen reden om dat terug te doen. Ik vind dit typisch een geval van dat jij niets fout hebt gedaan, het ligt bij haar. Laat haar een beetje in haar sop gaarkoken. Wees welwillend beleef maar toch afstandelijk als je wel in een situatie komt van nabijheid.
vergelijkbare situatie
dankjewel voor bemoedigende woorden. Het blijft een beetje aan me knagen dat ik niet assertief heb gereageerd eerder in de vriendschap en heb malende gedachten over eerdere gesprekken of dingen die zijn gebeurd. Zo lastig dat zoiets futiels me zo bezighoudt. Ik moet het rationeel blijven, maar dat vind ik erg lastig.
misschien kun je haar een kaart sturen
"Ik ontmoet deze persoon nog iedere dag op het schoolplein en de kinderen zijn dik bevriend. Ondanks alles, gun ik haar het allerbeste en wens ik dat we ontspannen elkaar gedag kunnen zeggen, in harmonie."
Zet dit op een kaart, dat je haar het allerbeste gunt ondanks wat er gebeurd is tussen jullie. Misschien begrijpt ze het dan. Lastig hoor! En zielig voor haar ook, zoals jij het beschrijft komt ze een beetje wanhopig over, als iemand die te gretig op zoek is naar vriendschap maar niet weet hoe dat moet. Hopelijk blijven jullie kinderen wel vrienden.
Ik ben hier nog maar zelden
dus sorry voor de late reactie.
Tijdens een telefoongesprek met die vriendin heb ik haar verteld dat ik de kwaliteit van de vriendschap achteruit vond gaan omdat we elkaar dagelijks zagen.
Ook dat ik nooit eerder zo intensief met iemand omging en dat het niet zo bij mij past.
Laf om dit telefonisch te doen, ik weet 't maar het hielp me om niet haar droevige gezicht te zien zodat ik kon vertellen wat me dwars zat.
Ze zei dat ze het snapte en het ermee eens was maar dit zei ze uit trots denk ik.
Ze gaat nu heel voorzichtig met me om en ook dit had ik zeker niet gewild.
Evengoed merk ik dat het weer prettiger wordt om haar te zien en ik hoop dat ze t.z.t. wat ontspant, zonder zich weer vast te klampen.
Maar dit gesprek waar ik zo bang voor was viel me op deze manier erg mee en we hebben afspraken gemaakt zodat het beter gaat.
Jouw situatie op een schoolplein lijkt me heel lastig. Je bent gedwongen elkaar te zien.
Als je haar niet mist zou ik gewoon vriendelijk maar op afstand blijven.
Kinderen staan daar denk ik los van, het is niet hun probleem.
Mis je haar wel dan kan je ook de telefoon proberen. Het maakt het misschien ook iets makkelijker voor de ander om wat waardigheid te behouden.
Het blijft heel moeilijk, sterkte!
Hoi. Ik heb te maken gehad pas met dit probleem. Grenzen aangeven is het beste. Als zij hier overheen gaat is dit stalken, en stalken is strafbaar. Als je voelt dat het fout gaat als je ‘nee’ tegen haar zegt simpelweg omdat je gewoon geen zin heeft, is dit heel fout van haar. Ik heb gewoon gezegd tegen haar wat ik voel. Hier luisterde zij niet naar. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben nu zover dat ik een logboek tegen haar aan het opmaken ben voor de politie. Als zij hier weer ongevraagd aan de deur komt, krijgt ze twee minuten om te vertrekken, zo niet bel ik de politie, en zal zij uiteindelijk strafrechtelijk vervolgd gaan worden. Gaat ver, maar ik heb er genoeg van om geclaimt en ingepland te worden. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel succes ermee.
Is al een topic uit 2019 dus waarschijnlijk niet meer relevant.
