Opdringerige vriendin

Lastig

Dit zijn echt lastige situaties.

Als je haar waardeert, wil je het contact dan wel laten doodbloeden (verwateren klinkt iets minder dramatisch)? Je zou ook een eerlijk gesprek met haar kunnen voeren. Niet gemakkelijk, maar misschien met een verrassend resultaat.

Moeilijk

Dood laten bloeden is bij dit type mensen niet mogelijk, want ze snappen de hint niet. Zeker niet omdat ze zich al zo opdringt. Dat je huis vol staat met snuisterijen van haar is ook een vorm van indringen. De vergelijking met een hond die overal plast om zijn territorium af te bakenen, kwam in me op. Ze neemt dus ook je ruimte in als ze niet bij je is.
Wat bedoel je met de consequenties die jouw weigering om haar binnen te laten gaan hebben? Dat ze boos wordt? Maar die boosheid zit dan echt bij haar.

In deze situatie is er denk ik geen mogelijkheid om de vriendschap iets minder strak te krijgen zonder haar te kwetsen. En dat ze zich snel gekwetst voelt komt misschien doordat ze het eerder heeft meegemaakt dat vorige vriendinnen haar claimgedrag niet accepteerden en de vriendschap verbraken.

Is het mogelijk dat je een gesprek hierover met haar voert met haar man erbij? Er komen vast nog goede suggesties hier van mensen die (beter dan ik je kan adviseren) weten hoe je zo’n gesprek het beste kan voeren (AnneJ en Tsjor)

wat?

Ik mis even wat je vriendin allemaal goed bedoelt.

Duidelijker zijn

'Soms bewonderd ze iets van mij en als ik dan zeg "neem maar mee" zal ze nooit nee zeggen.'

Waarom zeg je dan "neem maar mee"? Zij kan toch geen gedachten lezen en weten dat je dat niet meent? Ik denk dat je zelf niet of nauwelijks aangeeft wat je wilt, waardoor zij denkt dat ze je een enorm plezier doet met dit contact.

'Haar ingelijste foto tussen die van mijn kinderen, schilderijtjes, schaaltjes enz.'

Die heb je toch echt zelf aangenomen en daar neergezet. Jij hebt duidelijk een aandeel in dit contact, en je legt de schuld volledig bij die vriendin. Dus hop, aangeven dat je 3 keer per week te veel vindt, de foto op een andere, minder opvallende plek (en dan vriendelijk uitleggen dat je die eerdere plek voortaan reserveert voor foto's van je kinderen) en vaker duidelijk maken dat het niet uitkomt. Dat is echt veel volwassener dan haar straffen voor het feit dat jij je grenzen niet bewaakt.

en je kunt

heel duidelijk stellen: ik houd niet van onverwachte bezoekjes. Dus bellen voor je komt. Ze kan het nog zo goed bedoelen: jij zult duidelijk moeten zijn in wat je wil en wat je niet wil. Anders houd je dit niet vol en krijgen jullie gedoe.

Wat je ook kan doen...

Ik weet natuurlijk niet hoe jullie gesprekken gaan, maar je kunt ook eens, juist als je niet geirriteerd bent, het gesprek op 'grenzen' brengen: hoe ervaart zij dat hoe gaat zij er mee om? Als ze enigszins wat empathie heeft zal ze ook openstaan voor jouw ervaringen daarmee: dan ga je niet zeggen "je komt te vaak" of "je dringt je op", maar je houdt het helemaal bij jezelf: "ja soms voel ik een grens en heb ik ergens geen zin in maar dat zeg ik het niet want dan ben ik bang de ander te kwetsen". En dan haal je een voorbeeld aan van iets wat je is overkomen in het verleden (want het is je vast wel vaker gebeurd?) Als ze enigszins gevoel heeft, zal ze zeggen "goh is dat bij ons ook wel eens" of ze houdt wat meer rekening met je. Dat moet je dan even afwachten.
Doet ze dat niet, dan zal je toch echt hardere maatregelen moeten nemen.

Bedenk dat haar gekwetstheid en zich afgewezen voelen ook een manipulatietechniek is om de ander voor haar karretje te spannen. Jij bent niet in die grote mate verantwoordelijk voor haar gevoelsleven.

Hmm

De dingen die jij pluspunten aan jezelf vindt, zijn in feite schadelijk voor jou en helemaal niet zo positief.

Bijvoorbeeld dat je het vreselijk vindt om mensen te kwetsen, kun je ook (heel wat negatiever) opvatten als dat je iedereen uitnodigt om over je heen te walsen en misbruik van je te maken. Klinkt niet als pluspunt voor mij.

Jezelf en je huis openstellen heeft ook niets met fatsoen te maken. Het is immers niet onfatsoenlijk om eens je deur dicht te houden. Geen nee kunnen zeggen is geen teken van fatsoen.

Het omgekeerde, jouw huis en leven binnendrammen, is wel onfatsoenlijk. Maar fatsoen is niet de ruimte geven aan onfatsoen.

Ik weet niet of je er veel aan mist als je deze vriendin kwijtraakt, tenzij jij ook een soort behoefte hebt aan dit soort mensen.

Leren

Zo af en toe steekt.mijn innerlijke zweefteef de kop op. Ik kom dit soort mensen al mijn hele leven tegen en ik moet daar blijkbaar iets van leren. En totdat ik geleerd heb om mijn grenzen te voelen en te bewaken zal ik mensen tegenkomen die mij overvragen, belasten en teveel van mijn energie vragen.
Dus, wees dankbaar dat zij jouw leermeester is en denk na over wat jij van haar leren kunt. Ga daarmee aan de slag want zij is niet het probleem. Jouw onvermogen om je grenzen aan te geven is hier het punt.
Succes. Ik weet hoe moeilijk het is

Duidelijk zijn

je geeft haar te veel ruimte. Dus een gesprek over grenzen aangeven en hoe slecht je daarin bent gaat echt niet helpen. Los van dat het voor jezelf een goede oefening is om je grenzen aan te geven.

Wat je wel kunt doen: eerlijk zijn. Goh Truus, ik heb meer behoefte aan tijd voor mezelf. Kun je voortaan bellen als je langs wil komen, zodat ik even kan nadenken of het uitkomt? En leuk dat je het een leuk lijstje/dingetje vindt. Vind ik ook. Zet je het nu weer terug? En dankjewel voor je prullariA, maar dat moet je echt niet meer doen, want het staat hier al zo vol. Hier, neem maar weer terug.

Is dat onaardig? Mwah. Het is in elk geval duidelijk en eerlijk. En stel nou he, dat ze boos wordt. Wat let jou dan om te zeggen dat je het voor haar heel vervelend vindt dat ze dit zo persoonlijk opvat, maar dat je bij je mening blijft. Zeker als ze je verstikt of als klein meisje gedraagt; jeetje Truus. Ik had gehoopt hier als volwassene over te kunnen praten. Maar blijkbaar lukt je dat nu niet. Zullen we op een ander moment verder praten?

En blijft ze boos op je - hoe erg is dat dan echt? Vergaat dan de wereld? Stort je je dan in het ongeluk? Of is dat gewoon een naar gevoel, maar misschien niet eens zo onprettig as het gevoel dat deze dame je geeft?

Verantwoordelijkheidsgevoel

Het is in ieder geval niet jouw verantwoordelijkheid als iemand van in de 60 zich als een huilend klein meisje gaat gedragen.

Kun je het niet een beetje positiever draaien, dat het alleen maar goed voor haar zou zijn als het gebeurde, want dan leert ze er misschien iets van? Dan draai je het van jezelf weg, als je er anders een naar gevoel van krijgt.

Ik vind dat iedereen nog zijn of haar gedrag kan aanpassen, ook al zijn ze boven een bepaalde leeftijd.

1,5 jaar

Ik vind het trouwens wel ontzettend vaak dat je in 1,5 jaar al meerdere zielige episodes hebt meegemaakt.
Haar vorige kennissen waren het zat? Na hoeveel tijd?

Nogmaals

'Soms bewonderd ze iets van mij en als ik dan zeg "neem maar mee" zal ze nooit nee zeggen.'

Misschien wil ze die spullen helemaal niet, maar wil ze jou niet voor het hoofd stoten door te weigeren.

Het valt me op dat je haar enorm aan het demoniseren bent, terwijl je zelf oneerlijk in die vriendschap bent.

ze heeft je in de tang

Ik pak even wat stukken uit je tekst.

"Ze overlaad me met cadeautjes al zeg ik haar telkens dat het echt niet hoeft.
Als ik om me heen kijk in mijn huiskamer staat overal wel iets van haar. Haar ingelijste foto tussen die van mijn kinderen, schilderijtjes, schaaltjes enz."

En jij durft dat niet op te ruimen, omdat...?
Ze heeft je gegijzeld (en haar man ook, als ik dat zo lees). Jou, je tijd, je huis ook.

"Ze is ook onzeker en denkt regelmatig dat ik haar afwijs terwijl ik er alles aan doe om dat niet zo te laten lijken. Lange tenen dus."

Daarmee heeft ze jou helemaal in de tang: jouw angst voor haar reactie. Hoe uiten die lange tenen zich? Schreeuwen? Huilen? Fysieke agressie? Een handgranaat aan je deur?
Je bent in ieder geval bang voor die reactie waardoor je haar de ruimte geeft jouw leven over te nemen "want ze bedoelt het zo goed..."

Gaat ze huilen als je je grens aan geeft? Heel jammer, maar zorg ervoor dat haar probleem niet (nog meer) jouw probleem wordt.
Wordt ze boos? Gaat ze schelden of schreeuwen? Geef je grens nog duidelijker aan en wijs haar de deur omdat je zulk gedrag van niemand wenst te pikken.

"Ik voel aan mijn theewater dat mijn weigering consequenties gaat hebben."

Wat voor consequenties? Zie wat ik hier boven schrijf.

" Ik wil haar geen pijn doen maar ben bang dat het ooit zal gebeuren."

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Ze zal niet blij zijn, maar zal ze er een levenslang trauma aan overhouden? Indien ja: dan moet ze naar de psycholoog. Hoe dan ook, het mag niet jouw probleem zijn.

"Wat is volgens jullie beter? Ontlopen en het langzaam laten leegbloeden (ligt niet in mijn aard) of duidelijk zijn en dus haar pijn doen. (ligt ook niet in mijn aard)
Optie 3 is een deel van mijzelf opofferen voor een stukje geluk van een ander (ligt veel meer in mijn aard) Maar ik weet niet hoe lang ik dat vol houd."

Ik vermoed dat leegbloeden bij zo iemand niet werkt, dus ik vermoed dat je duidelijk moet zijn. Opofferen heb je al genoeg gedaan.

Nogmaals (want het is me niet duidelijk): wat zijn die consequenties, hoe zal ze reageren, waarom ben je er zo bang voor en hoe realistisch is jouw angst?

"Ik weet dat ze mijn leven nogal agressief binnendringt en ik weet dat ze iets manipulatiefs heeft en soms zelfs leugenachtig is zonder kwade opzet. Ook weet ik dat ze erg op mij gesteld is.
Iemand recht zetten is echt niet mijn ding mits iemand opzettelijk erop uit is mij te kwetsen. Dat gevoel heb ik bij haar zeker niet."

Oh, ze zal het vast allemaal heel goed bedoelen, die agressive manipulatie en leugens. Maar ondertussen heb jij er wel last van. Toch laat je het toe. Waarom? Ben jij soms minder waard dan zij?

"Ze is al in de 60, kan je dan verwachten haar serieus te helpen met deze issue?"

Waarom zou JIJ haar moeten helpen? Help liever jezelf en stel je grenzen.

"Het is eerder een misplaatst verantwoordelijksgevoel dat idd. ten koste van mezelf gaat.
Ze hangt zich compleet aan me op en ik ervaar dat als verstikkend.
Als ze zich onzeker voelt verandert ze opeens haast in een klein meisje die het allemaal even niet meer weet.(tot tranen en depressie aan toe) Heb geen idee hoe ik daarmee moet omgaan."

Dat van dat misplaatste verantwoordelijkheidsgevoel zie je goed. Maar ook al is het nog zo zielig, haar tranen en depressie als jij heel terecht grenzen aangeeft, horen nooit jouw probleem te worden. Je bent niet haar therapeut en hulpverlener.

Duidelijk

Ik zou het bij jezelf houden.
Geef gewoon aan dar je moeite met grenzen stellen hebt, en dat je gemerkt hebt dat je dit intensieve contact niet aankunt. Dat je het graag wilde omdat je het waardeert etc maar dat het je teveel blijkt te zijn. En dat dat aan jou ligt en niet aan haar. (jij hoeft haar issues niet op te lossen!)

Mijn ervaring met dit soort mensen is dat ze alleen gedijen op extreme duidelijkheid.
Ik zou bijv afspreken om elkaar 1x per maand te zien, vaste afspraak.
Zodra dat duidelijk is voor haar hoeft ze zich niet meer afgewezen te voelen over die resterende dagen.

uitdaging

Begin eens met het opruimen van haar spullen uit jouw huis. En als ze begint te blazen, zeg dan vriendelijk dat het te vol werd. Verder geen verontschuldigingen, uitleg of zo.

Bewaar die spullen in een doos op zolder, mocht ze doorslaan, dan kun je vriendelijk aanbieden de spullen mee te geven, anders gaat het volgende week naar de kringloop.

Wat kan er gebeuren als jij dat doet? En waarom zou dat héél erg zijn?

Spullen

Een soort fysieke connectie creëren of zo? Zo van, maar je hebt mij spullen gegeven/ ik heb jou spullen gegeven, we zijn nu vrienden?
Maar dat hangt misschien ook wel af van wat voor soort spullen. Is het geld besparen of een connectie bouwen? Voor het eerste lees ik niet zoveel aanwijzingen.

goede tips

Demoniseren is het denk ik niet, dat lijkt denk ik zo omdat BeetjeAnders echt even déze issue van haar benoemt, en niet alle kanten.
Het is juist goed dat je het nu hier aankaart en goede tips krijgt, nu toepassen en volhouden en je niet laten omturnen door zielig gedrag, zij heeft daar uiteindelijk ook niets aan,ze wordt er geen leuker mens van. Blijkbaar heeft ze geleerd dat dit zo werkt, en dat moet ze maar afleren (in ieder geval bij jou dus) en dan hopen dat ze voornamelijk haar leuke kanten laat zien, en dus ook voor jou een les in grenzen aangeven, dan kan het er alleen maar leuker op worden (even positief blijven)

Beetje anders

Heb je eerder in je leven meegemaakt dat mensen zo over je grenzen gingen, je claimden en vervolgens zielig waren en op je schuldgevoel werkten/