Ongewenst zwanger?
Ik moet het even van me afschrijven en hoop met wat heldere adviezen/tips van jullie dat ik me wat rustiger voel. Het is een verhaal maar wil alles gezegd hebben, dus alvast dank voor het lezen
Afgelopen maandag ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Ik ben 35 jaar en zal dit jaar 36 worden. Ik heb nooit echt een sterke kinderwens gehad omdat ik mezelf niet echt als een moedertype zie.
Ik heb een relatie sinds bijna 3 weken nu met een man die ik al bijna 2 jaar ken. Wij zijn erg lang (1,5 jaar dus zowat) FWB geweest tot ik hem 3 weken geleden vertelde dat ik van hem hou. Hij heeft hier moeite mee gehad en uiteindelijk een weekje later verteld dat hij ook van mij houdt en ons wel een eerlijke kans wil geven. Die 2 weken erna zijn in één woord geweldig geweest en ik merk echt een fijne en positieve verandering in hem richting ons. Hij is eindelijk open over zijn gevoelens, verteld meer en laat me echt voelen dat ik onderdeel ben van zijn leven. Na die fijne 2 weken kwam ik er dus maandag achter dat ik zwanger van hem ben en dat is best een shock geweest, ook voor hem. Heb het hem ook direct die avond de zelfde dag dus verteld.
Avond erna vertelde hij me dat hij niet klaar is voor een kind, de timing echt niet goed vindt gezien wij net samen een relatie hebben gestart en bang is dat het onze relatie geen goed zal doen om nu al een kind te hebben. Die mening deel ik met hem en heb hem dat ook eerlijk gezegd. Ook dat ik twijfel om het wel te houden en dat verwachtte hij ook omdat ik natuurlijk geen 25 meer ben. (hij is overigens ook 35)
Heb een afspraak gehad bij de verloskundige donderdag omdat ik merkte aan mezelf dat ik iets tastbaars nodig had om een keuze te maken voor mijzelf zonder invloed van anderen wat te doen. Ben de hele week bij hem geweest omdat ik niet alleen wilde zijn en kwam tot de conclusie donderdagochtend dat ik het ook niet wilde en niet klaar voor ben. Ik wil ‘ons’ samen ontdekken, onze relatie laten groeien voor hier überhaupt een kind aan te pas komt.
Dit heb ik hem ook verteld voor ik de afspraak had bij de verloskundige. Hij wilde in de eerste instantie niet met me mee omdat hij dat moeilijk vond (hij had wel zelf aangegeven dinsdagavond of ik wilde dat hij mee ging) en dat het dus wel ineens echt wordt. Gevraagd of hij dan bang is dat hij terug komt op zijn beslissing, dit is niet het geval maar meer dan het dus ineens wel ‘echt’ wordt. Op de echo was niets te zien dan alleen een beetje verdikt baarmoederslijmvlies (ben 4weken) en het was best fijn dat hij ook veel vragen stelde aan de verloskundige. We hebben het hier ook samen met haar over abortus gehad. Toen wij richting de auto liepen gaf die mij een dikke knuffel en kus en we reden terug naar huis. In de auto kwam bij mij alle spanning eruit, ik huilde maakte hem duidelijk dat het niet is omdat ik van gedachten ben veranderd maar puur de spanning vd afgelopen dagen die leidde naar dit moment. Ik ben uiteindelijk ook die avond bij hem gebleven omdat ik daar sterk de behoefte aan had bij hem te zijn na zoiets en hij wilde liever ook niet alleen zijn.
Afspraak is gemaakt voor volgende week en nu ik thuis ben wordt ik overmand door twijfels, emoties en de vraag ‘maak ik wel de juiste keuze?’ Ben bang dat ik toch onbewust beïnvloed ben door hem en zijn keuze maar ik heb nog steeds geen echte sterke moedergevoelens/blijdschap.
Één van onze grootste angsten is ook dat we beide alleenstaande ouders worden, iets wat we beiden absoluut niet willen en ook eerlijk hebben uitgesproken naar elkaar toe deze week. Alles speelt natuurlijk mee…waar ga ik wonen? Huisje nu is niet geschikt voor een kindje, financiën zijn verre van ideaal voor een kind (corona), ik wil niet samenwonen met hem omdat het ‘moet’ omdat we een kind krijgen, ik wil niet dat hij alleen bij mij is omdat ik zijn kind draag (heeft eerlijk gezegd dat hij daar ook bang voor is dat dat dus wel gebeurd), ik wil dat hij bij mij is voor mij, mij lief heeft en waardeert.
Nu ik dus thuis ben komt alles enorm binnen bij me, maak ik wel de juiste keuze? Wordt ik toch niet een beetje ‘gedwongen’ onbewust door zijn keuze? En laat ik dat mijn eigen standpunt overschaduwen omdat ik zo graag bij hem wil zijn? Hij heeft eerlijk gezegd dat hij wel twijfels heeft over onze relatie (in het gesprek 2 weken geleden dus al maar ons wel een eerlijke kans wil geven omdat hij ook van mij houdt) en de twijfels over de toekomst zijn. Hij denkt daar altijd erg diep over na waarop ik heb aangegeven dat niemand weet hoe de toekomst eruit ziet. Waar ik ook bang voor ben en hem heb verteld is dat hij anders naar me kijkt nu ik zwanger ben en me dit ergens ‘kwalijk’ zal nemen en toch de relatie daarna beëindigen. In mijn ogen dus kiezen voor de makkelijkste weg ipv dealen met je gevoelens en erover te praten…
Kortom, ik weet dat ik de keuze zelf moet maken maar dit is zo verdomd lastig als je mijn verhaal leest…zit een beetje met me handen in het haar en hoop door wat adviezen van buiten mijn kringen om een helder beeld te krijgen
Dank voor het lezen van mijn verhaal ♥️
Je bent nu 4/5 weken zwanger, de afspraak voor een abortus (neem ik aan) staat over een paar dagen, maar nu pas dringen alle vragen zich op. Ik zou dus zeker meer denktijd nemen.
Ik lees ook wel veel angsten in je verhaal, angsten van hem, van jou, angst/twijfel voor de toekomst vooral. Je kunt niet achteruit leven. Dus je kunt nu geen beslissingen nemen op basis van wat je weet over de toekomst. Je moet beslissingen nemen op basis van nu.
Ik lees ook hoge, scherpe eisen: 'ik wil niet samenwonen met hem omdat het ‘moet’ omdat we een kind krijgen, ik wil niet dat hij alleen bij mij is omdat ik zijn kind draag
(heeft eerlijk gezegd dat hij daar ook bang voor is dat dat dus wel gebeurd), ik wil dat hij bij mij is voor mij, mij lief heeft en waardeert.'
Het klinkt alsof hij erg terughoudend is in het betuigen van zijn liefde voor jou. En dan meer uit angst voor de toekomst, lijkt het. Zal een eventuele abortus hem op dit punt veranderen (ik denk dat jij hoopt dat het een stabiele relatie wordt)?
Bij het constateren van een zwangerschap wordt de twijfel altijd meegegeven: kunnen we dit wel aan, wat gaat er gebeuren, wat gaat er allemaal veranderen? Het is bijna nooit alleen maar roze.
Schuldig voelen zou ik niet doen, er zijn twee mensen voor nodig, jullie hebben allebei als volwassenen beslissingen genomen. Het is beider 'schuld'. Jullie zijn 35/36, dus ik neem aan dat je wel enigszins ingelicht bent over de wijze waarop een zwangerschap tot stand komt.
Ik denk dat het goed is om wat meer tijd te nemen voordat je een beslissing neemt. Zeg dat ook tegen hem en neem hem mee in je twijfel. Ga nog een keer samen een gesprek aan met de huisarts of het FIOM.
Als je zeker weet dat je nooit kinderen wil en als je zeker weet dat je niet voor een abortus kiest in de hoop de relatie met hem te behouden, dan is de keuze iets gemakkelijker.
Tsjor
Jeee wat naar voor je.
Wat kan ik je meegeven: je twijfelt blijkbaar. Anders klop je hier niet aan. Je hoofd en hart wisselen af. En je bent 35 en zwanger. Niet in een ideaal uitgangspunt. Eens. Maar eigenlijk al best op leeftijd qua zwanger zijn.
Vraag jezelf de vraag: Stel dat het je hierna niet meer gegeven is om kinderen te krijgen. Het lukt niet meer. Is dat okay voor jou? Hoe zou je dat vinden?
Of weet je al absoluut zeker dat je geen moeder wil worden?
Ik zou net als het advies hiervoor wel meer tijd nemen. Je kan het weghalen nl niet ongedaan maken. Maar wel nog weken lang de keuze maken voor stopzetten. Ik ken vrouwen die spijt hadden achteraf van stopzetten. Dat is vreselijk moeilijk. Gun jezelf aub wat meer tijd. Praat anders ook met de praktijk ondersteuner (psycholoog) van de huisarts. Zo kun je meer grip krijgen op de keuze die je wil maken.
Succes!
Ik denk dat je de twee zaken, voor zover mogelijk, toch apart moet bekijken.
Een kind heb je voor de rest van je leven, en dat staat los van je partner. Want partners kunnen komen en gaan en hebben ook de neiging om dat inderdaad te doen.
Dus bepaal vooral voor jezelf of je een band wil aangaan met je kind. Als je daar uit bent, dan komt de vraag hoe jullie dat in je relatie gaan vormgeven vanzelf. Dat je partner er van alles van vindt is logisch, maar in eerste instantie moet je voor jezelf bepalen wat jij wil.
Hoe aardig en begripvol hij nu ook is, hij zal niet de eerste man zijn die aanstuurt op een abortus, na vijf jaar de relatie verbreekt en met een jongere vrouw een gezinnetje gaat beginnen en jou kinderloos achterlaat voor de rest van je leven. Dus maak je keuze onafhankelijk van hem.
Mijn gedachten zijn dezelfde als die van Wendelmoed. Stel dat hij een one-night stand was geweest en je zelfs geen telefoonnummer van hem had. Dan zou je beslissing zuiver gaan om jezelf en het kind. Wat zou je dan doen?
Helemaal eens met Tsjor. Je hoeft natuurlijk ook niet meteen samen te gaan wonen als er een kind is. Neem meer tijd voor je beslissing. Fiom is een goede tip.
Als je twijfelt zou ik meer bedenktijd nemen. Die tijd is er nog en het is je goed recht. Ik zou wel goed nadenken over of je in de toekomst wel nog kinderen wil. Jullie zijn nog niet echt oud, maar voor kinderen te krijgen ook zeker niet vroeg. Wanneer ben je er eventueel wel klaar voor denk je? Want er zit nu eenmaal - zeker bij vrouwen - een biologische grens aan de vruchtbaarheid en risico's (voor moeder en kind).
Je hoeft niet meteen samen te gaan wonen. Hij hoeft het kind niet te erkennen als hij dat niet wil. Maar wat je zeker niet wil is spijt krijgen van je beslissing.
IK hoor te veel twijfel bij jou. Dat betekent dat de kans groot is dat je ooit heel veel spijt gaat krijgen van een beslissing tot abortus.
Dus je hebt nog niet het hartje horen kloppen?
Sorry dat ik dat aan haal, maar dat is zo’n megamachtig mooi geluid; het geluid dat door jou en je vriend gemaakt is. Ik zou je keuze meer bedenktijd geven.
Hier was ik 32 en man 35. Toen kind geboren was, hield man ons kind vast en zei dat hij het onvolstelbaar vond dat moment vooruit geschoven te hebben. Je vriend is onzeker over de toekomst omdat jullie zo kort bij elkaar zijn. Maar hij kent je al twee jaar en hij weet hoe jij in elkaar steekt en dat hij je bewondert en van je houdt. Als hij jullie kind in zijn armen neemt, houdt hij wrs net zoveel van zijn kind als van jou.
Sterkte met het maken van een beslissing.
Ik kan alleen de tip geven dat je nu heel egoïstisch kijkt naar jouw gevoel. Wil je nog steeds geen kinderen, nu niet en in de toekomst niet, dan alleen zou ik kiezen voor abortus.
Het zal moeilijk zijn, nu alles los zien van je vriend, je vrienden en je familie. Je hebt geen moedergevoelens, je voelt geen blijdschap over de zwangerschap. Komt dat uit jezelf of door de invloeden om je heen? Geef het nog even de tijd, je gevoelens ordenen en sta dan achter de keuze die je maakt. Spijt van je beslissing krijgen is altijd mogelijk, bij het niet houden maar ook bij het wel houden.
WendelmoedM schreef op 19-06-2021 om 13:21:
Ik denk dat je de twee zaken, voor zover mogelijk, toch apart moet bekijken.
Een kind heb je voor de rest van je leven, en dat staat los van je partner. Want partners kunnen komen en gaan en hebben ook de neiging om dat inderdaad te doen.
Dus bepaal vooral voor jezelf of je een band wil aangaan met je kind. Als je daar uit bent, dan komt de vraag hoe jullie dat in je relatie gaan vormgeven vanzelf. Dat je partner er van alles van vindt is logisch, maar in eerste instantie moet je voor jezelf bepalen wat jij wil.
Hoe aardig en begripvol hij nu ook is, hij zal niet de eerste man zijn die aanstuurt op een abortus, na vijf jaar de relatie verbreekt en met een jongere vrouw een gezinnetje gaat beginnen en jou kinderloos achterlaat voor de rest van je leven. Dus maak je keuze onafhankelijk van hem.
Dat is een zeer ouderwetse kijk op het ouderschap. Tegenwoordig moet je de andere ouder toelaten en zelfs actief betrekken. Er zijn nog maar weinig vaders die zich die positie helemaal laten ontzeggen, zelfs als ze het kind eigenlijk niet hadden gewild.
Dus als er een kind komt, dan komt er een zeer bindende ouderschapsrelatie voor minstens 18 jaar.
'Ik wil niet'.. 'ik moet'... Weet je, het leven is niet altijd maakbaar en gaat niet altijd (of eigenlijk; meestal niet) volgens plan. Dingen gebeuren gewoon. Positief of negatief.
Jullie zijn beiden oud en volwassen genoeg om de consequenties van jullie daden te kunnen opvangen. Ook verloopt de relatie niet volgens het boekje (of jouw idee van ideaal). Jullie zijn zeker oud genoeg om te weten waar Abraham de mosterd haalt en hoe je een zwangerschap voorkomt. En dan toch..? Wil je onderbewustzijn je soms iets vertellen??
Laat al die zorgen in je hoofd los en go with the flow. Een kind is een geschenk. Of het nu gepland komt of niet.
Miriam heeft gelijk. Als het kind komt, heb je niet alleen je hele leven een kind, je zit in principe ook 18 jaar aan de vader vast. Tenzij hij dat niet wil, maar dat heb je volstrekt niet in de hand. Als hij nu niet wil en zich over 4 jaar bedenkt, zit je alsnog aan hem vast. Niet als partner, wel als vader van je kind.
Ik kan een hoop zeggen in reactie op Paasei, maar dat zal ik niet doen, behalve dit: je kunt cadeaus ook weigeren.
Groeten,
Temet
Heel kort door de bocht: dit kind aborteren geeft nog niet de garantie dat jullie daardoor dan voor altijd bij elkaar zullen blijven, dat jullie relatie alleen dan voor altijd goed, gelukkig en harmonieus zal zijn. Dus ook al was je niet zwanger geraakt, wil dat nog niet zeggen dat jullie relatie voor altijd zal blijven bestaan.
Maar ik snap wel dat dit een dilemma voor je is. Kijk vooral naar jezelf hierin. Luister naar je eigen gevoel. Wil je echt geen kind en wil je dat ook niet op een later moment in je leven dan is dat oké. Je wordt nu door allerlei meningen en oordelen vanuit de samenleving aan het twijfelen gebracht en wel zódanig, dat je niet meer naar je eigen gevoel durft te luisteren. Denk je: "Want wat nou als ik ergens diep in mijn hart toch moeder wil zijn, hou ik mezelf niet gewoon voor de gek met mij overtuiging dat ik dat niet wil?"
Ben het verder helemaal eens met Tsjor en WendelmoedM.
Heel veel sterkte gewenst.
Als je nu geen kind wilt en abortus pleegtag je heus wel over 10 jaar van gedachten veranderen. Ik vind het nogal wat, dat hier gesteld wordt 'als je zeker weet dat je later ook geen kind wilt alleen dan mag je abortus plegen'.
gr Angela
PS ik snap dat het genuanceerder bedoeld is dan ik het nu interpreteer maar toch
Angela1967 schreef op 20-06-2021 om 19:05:
en abortus pleegtag je heus wel over 10 jaar van gedachten veranderen.
Sorry typefout: "pleegtag" moet zijn: "en abortus pleegt, mag je....
Gr Angela
