Ongelukkig/Ontrouw/Uit elkaar/twijfel.. kan zoiets ooit nog goed komen?
Een heel verhaal…
Ik was al lang niet zo gelukkig in de relatie met de vader van mijn kinderen. De gedachte om te vertrekken zat al jaren in mijn achterhoofd, maar toch hield van alles mij tegen.. En ik was ook niet doodongelukkig, en had alles netjes voor mekaar.
Alhoewel hij een goeie, verstandige, trouwe en hardwerkende man was, voelde ik mij eenzaam, emotioneel verwaarloosd en aan mijn lot overgelaten tijdens de relatie. Het was alsof ik 3 kinderen had.. Wij hadden duidelijk heel andere verwachtingen van een relatie, en helaas communiceerden we er ook niet over, hij was geen prater, en daardoor klapte ik ook dicht.
Je kan het al raden, ik was heel vatbaar voor mannelijke aandacht en anderhalf jaar terug ging een man op het werk mij benaderen.
Binnen de 2 weken waren we stapelverliefd op elkaar. Al redelijk snel wou hij ervoor gaan, beide onze relaties stopzetten en samen gaan leven.
Ik wou mijn ex niet aan het lijntje houden en binnen de maand pakte ik mijn boeltje en vertrok. Ik nam een huis in de buurt. Ondertussen verbrak ook mijn minnaar zijn relatie.
Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en is er qua verdeling van de gemeenschappelijke woning nog niets gebeurd.
De minnaar en ikzelf waren er al redelijk snel uit dat om praktische redenen een relatie zoals wij hem willen, eigenlijk onmogelijk is.
Maar we zien elkaar nog, spreken elkaar veel en koesteren eigenlijk nog heel diepe gevoelens voor elkaar. Verder gaan we als singles door het leven (zonder met anderen te daten)
Het contact tussen mij en m’n ex-vriend is super, alhoewel de plotse breuk en ontrouw hem natuurlijk heel erg gekwetst heeft.
Meer dan een jaar na datum wil hij me nog steeds terug, met de belofte dat hij aan zichzelf gewerkt heeft en er alles wil aan doen om ons terug als gezin te verenigen. Hij erkent ook zijn fouten doorheen de relatie, en verwijt me eigenlijk niets, en toont zelfs begrip voor mijn ontrouw.(!)
En ik, heb alles zwaar onderschat en ben verscheurd door twijfel, al zo lang.
Wij wonen nu al zo’n tijd apart, de kinderen komen week-week en doen het eigenlijk heel erg goed, de familie en vriendenkring heeft de breuk al wat verteerd. Teruggaan lijkt me enorm risicovol. Ik ben nog steeds verliefd op een ander, weet niet of ik nog gevoelens kan ontwikkelen voor mijn ex-vriend, en wat als ik terug bij hem intrek en enige tijd later toch moet merken dat ik nog steeds niet gelukkig ben, of alles weer in z’n oude patroontje vervalt. Ik kan zoiets hem, de kinderen, en mezelf geen 2e maal aandoen.
Word ik gek van schuldgevoel/empathie, gek van onzekerheid over m’n toekomst, gek omdat ik het gevoel heb de richting in m’n leven kwijt te zijn na zo’n zware breuk, of heb ik toch nog ergens een gevoel voor mijn ex. Ik apprecieer hem, heb respect voor hem, vind hem een mooie man, maar is dit liefde?
Hoe kom ik hieruit? Dit duurt al véééél te lang.. Alle tips zijn welkom…
PS: ik weet dat ik dit helemaal niet netjes afgehandeld heb, dus graag constructieve kritiek J
Bijzonder. Je lijkt de schuld buiten jezelf te leggen. ER wordt gezegd dat je er een zooitje van gemaakt heb. Ja, zeg je het is een zooitje. Nee, JIJ deed dat.
Ook valt me op dat je je ex benoemt als zijnde je derde kind. Maar ondertussen ben jij degene die zich verwaarloosd voelt en DUS contact maakt met een ander. De makkelijke weg. Zonder enige verantwoordelijkheid te nemen voor je man en je kinderen. Je ex is buiten verwachting om degene die zich flexibel en zelfreflecerend opstelt.
Wie is hier nu het kind?
Mom_40 schreef op 07-01-2022 om 15:47:
[..]
We zien beiden een LAT relatie niet zitten. We hebben dit een tijdje geprobeerd, maar het viel ons zwaar. En door afstand en beiden in co-ouderschap (5 kinderen samen) is samenwonen nog lang geen optie. Er is ook een leeftijdsverschil. Dit is allemaal vaak doorgepraat en we komen er niet uit.
Met kinderen is het zelden een goed idee om te gaan samenwonen met de nieuwe vlam. Is jouw verwachting dat je iemand ontmoet zonder kinderen of wil je alleen blijven tot de kinderen het huis uit zijn? Anders is een LAT relatie meestal de beste optie na een scheiding. Misschien moet je verwachtingen wat bijstellen? Een ideale situatie wordt het sowieso nooit meer.
En natuurlijk moet je niet teruggaan naar je ex als je geen gevoelens voor hem hebt en jullie nooit een hechte relatie hebben gehad. Misschien goed om eens te kijken hoe je het in je eentje met je kinderen redt, zonder gelijk een relatie aan te willen gaan. Focus een tijdje op jezelf en je kinderen, een relatie kan altijd nog.
