Ongelukkig/Ontrouw/Uit elkaar/twijfel.. kan zoiets ooit nog goed komen?
Een heel verhaal…
Ik was al lang niet zo gelukkig in de relatie met de vader van mijn kinderen. De gedachte om te vertrekken zat al jaren in mijn achterhoofd, maar toch hield van alles mij tegen.. En ik was ook niet doodongelukkig, en had alles netjes voor mekaar.
Alhoewel hij een goeie, verstandige, trouwe en hardwerkende man was, voelde ik mij eenzaam, emotioneel verwaarloosd en aan mijn lot overgelaten tijdens de relatie. Het was alsof ik 3 kinderen had.. Wij hadden duidelijk heel andere verwachtingen van een relatie, en helaas communiceerden we er ook niet over, hij was geen prater, en daardoor klapte ik ook dicht.
Je kan het al raden, ik was heel vatbaar voor mannelijke aandacht en anderhalf jaar terug ging een man op het werk mij benaderen.
Binnen de 2 weken waren we stapelverliefd op elkaar. Al redelijk snel wou hij ervoor gaan, beide onze relaties stopzetten en samen gaan leven.
Ik wou mijn ex niet aan het lijntje houden en binnen de maand pakte ik mijn boeltje en vertrok. Ik nam een huis in de buurt. Ondertussen verbrak ook mijn minnaar zijn relatie.
Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en is er qua verdeling van de gemeenschappelijke woning nog niets gebeurd.
De minnaar en ikzelf waren er al redelijk snel uit dat om praktische redenen een relatie zoals wij hem willen, eigenlijk onmogelijk is.
Maar we zien elkaar nog, spreken elkaar veel en koesteren eigenlijk nog heel diepe gevoelens voor elkaar. Verder gaan we als singles door het leven (zonder met anderen te daten)
Het contact tussen mij en m’n ex-vriend is super, alhoewel de plotse breuk en ontrouw hem natuurlijk heel erg gekwetst heeft.
Meer dan een jaar na datum wil hij me nog steeds terug, met de belofte dat hij aan zichzelf gewerkt heeft en er alles wil aan doen om ons terug als gezin te verenigen. Hij erkent ook zijn fouten doorheen de relatie, en verwijt me eigenlijk niets, en toont zelfs begrip voor mijn ontrouw.(!)
En ik, heb alles zwaar onderschat en ben verscheurd door twijfel, al zo lang.
Wij wonen nu al zo’n tijd apart, de kinderen komen week-week en doen het eigenlijk heel erg goed, de familie en vriendenkring heeft de breuk al wat verteerd. Teruggaan lijkt me enorm risicovol. Ik ben nog steeds verliefd op een ander, weet niet of ik nog gevoelens kan ontwikkelen voor mijn ex-vriend, en wat als ik terug bij hem intrek en enige tijd later toch moet merken dat ik nog steeds niet gelukkig ben, of alles weer in z’n oude patroontje vervalt. Ik kan zoiets hem, de kinderen, en mezelf geen 2e maal aandoen.
Word ik gek van schuldgevoel/empathie, gek van onzekerheid over m’n toekomst, gek omdat ik het gevoel heb de richting in m’n leven kwijt te zijn na zo’n zware breuk, of heb ik toch nog ergens een gevoel voor mijn ex. Ik apprecieer hem, heb respect voor hem, vind hem een mooie man, maar is dit liefde?
Hoe kom ik hieruit? Dit duurt al véééél te lang.. Alle tips zijn welkom…
PS: ik weet dat ik dit helemaal niet netjes afgehandeld heb, dus graag constructieve kritiek J
Lees je eens in bij de draad "verder naar ontrouw". Daar vind je misschien inzichten die je verder kunnen helpen. Maar ik hoop dat er ook hier zinnige reacties komen.
Als je geen gevoelens meer hebt voor je ex moet je niet teruggaan. Een tweede breuk zal nog meer pijn gaan doen dan de eerste. Je kunt wel overwegen om bijvoorbeeld een gezamenlijke vakantie met je ex en kinderen te doen of regelmatig een dagje uit als dat weer mag.
Verder zou ik heel goed nadenken wat je nu eigenlijk wil. Wil je verder met je minnaar of niet? Zoals ik het lees houden jullie elkaar nu nogal aan het lijntje. Jullie hebben contact en gevoelens voor elkaar maar willen/durven niet echt voor elkaar te gaan. Terwijl jullie wel beide een relatie hebben verbroken voor elkaar en veel hebben achtergelaten. Een relatie betekent niet per se samenwonen.
Neem je tijd en zet alles op een rijtje. Je hoeft niet vandaag of morgen te beslissen. Maar je moet het wel voor jezelf helder gaan krijgen wat je voelt en wat je wilt in je leven.
Moeilijke situatie. Als je echt geen gevoelens van liefde, respect aan aantrekkingskracht voor je ex hebt kun je beter niet teruggaan. Dat komt niet terug als het eenmaal weg is. Als je wel terug gaat, zou ik daar de voorwaarde van relatietherapie aan verbinden. Mensen kunnen zeggen dat ze gaan veranderen, maar dat is heel moeilijk. De belofte wordt makkelijk gedaan en ook gemeend, maar de uitvoering is lastiger.
Verder moet je voor jezelf beslissen wat je gevoelens zijn voor je nieuwe vriend en hoe jullie samen verder kunnen als jullie dat allebei willen, ook zonder samenwonen.
Mij persoonlijk lijkt het niet onverstandig om bij deze kluwen professionele hulp in te schakelen, een coach bijvoorbeeld.
Sterkte ermee!
Zolang je niet weet wat je wilt, kun je beter niets doen. Maar ik zou mijn man niet terug willen als hij nog verliefd was op die ander. Je hoeft toch niet snel te beslissen?
Voor jezelf is het wel prettig de knoop door te hakken wat betreft je minnaar: als je allebei weet dat het niets kan worden, hou het contact dan af. Dat is de enige manier om erachter te komen of je nog gevoel genoeg hebt voor je eigen man. Als altijd bij overspel: als je samen verder wilt, moet je contact met nummer drie verbreken, anders geef je de ander geen eerlijke kans.
Wat je in ieder geval kunt kunt doen; stel voor met je ex in therapie te gaan. Gedurende die sessies kun je erachter komen of jullie samen nog door een deur kunnen, of hij inderdaad veranderd is etc. En kun je eens uitspreken wat jij mist in jullie relatie. Is hij echt veranderd, of ben jij veranderd? Zijn de dingen die jij wilt realistisch en haalbaar?
Je kunt elkaar zien, ook met de kinderen, om samen te eten af en toe, eens een wandeling te maken, ga eens samen uit, met zijn tweeën als dat weer kan, en kijk of jullie weer naar ekkaar toe kunnen groeien.
omdat jullie samen kinderen hebben zou ik het altijd ene goede kans geven. Maar omdat je inderdaad vooral de kinderen niet nog eens zoiets aan wilt doen, moet je wel eerst zeker zijn van je zaak.
Sorry, maar wat een puinhoop heb je ervan gemaakt voor je kinderen. Je hebt tamelijk ondoordacht jezelf en je eigen behoeften centraal gesteld en nu zit je met de gebakken peren. Je kinderen zijn echter degenen die ervoor mogen boeten. Hou vanaf nu al je twijfels en sores en hartzeer voor jezelf en zorg dat je daarmee in het reine komt, al dan niet met professionele hulp voordat je weer opnieuw iets in gang zet. Je kunt het echt niet maken naar je kinderen toe om het weer te proberen met je ex-man en hen nog een keer een scheiding aandoen als het niet werkt. Onderzoek heeft uitgewezen dat de tweede scheiding nog veel erger uitpakt bij de kinderen en dat hun vertrouwen onherstelbaar beschadigd.
Dus TO : zet deze keer de belangen en behoeften van je kinderen centraal en denk aan hun welzijn ipv aan jezelf.
Ik citeer even een klein stukje uit je openingspost:
Meer dan een jaar na datum wil hij me nog steeds terug, met de belofte dat hij aan zichzelf gewerkt heeft en er alles wil aan doen om ons terug als gezin te verenigen. Hij erkent ook zijn fouten doorheen de relatie, en verwijt me eigenlijk niets, en toont zelfs begrip voor mijn ontrouw.(!)
Vetgedrukte zin zal mij waarschijnlijk niet in dank worden afgenomen door velen die ooit bedrogen zijn, maar ik zie daarin wel iets positiefs. Nee, het is absoluut geen excuus om vreemd te gaan en je partner te bedriegen, maar soms heeft iemand wel een bepaalde wakkerschudding nodig om zijn/haar eigen bijdrage te zien in het hele gebeuren.
Jouw ex (?) ziet dit in en zegt jou niets kwalijk te nemen en verwijt jouw niets. Mooi dat hij tot dit besef komt, maar in hoeverre is hij écht veranderd om dit nooit meer te laten gebeuren en zal hij er wél emotioneel en lichamelijk voor jou zijn? Dat is waarschijnlijk jouw dilemma nu? Daarnaast, in hoeverre schat jij in dat eea nog kan goedkomen, daarover kan enkel jij oordelen. Je zegt verliefd te zijn op een ander, maar hebben jullie nog steeds iets samen op lichamelijk gebied?
Als ik enkel jouw openingspost lees denk ik, nooit meer teruggaan en proberen de vriendschap te bewaren als ouders van jullie kinderen. Jij mist het benodigde gevoel voor je ex voor een liefdesrelatie, dat zit er of niet. Je mag ook gewoon als alleenstaande moeder verder gaan hè icm een warme vriendschap voor de vader van je kinderen?
Voor mij is het in ieder geval nog niet duidelijk genoeg waarom je überhaupt terug zou gaan? Ben je bang alleen te zijn? Kun je daar misschien iets meer over vertellen?
Ook denk ik persoonlijk dat er veel schuldgevoel meespeelt en dat is geen basis voor succes.
Hallo,
Ik kan zeker nog wat extra uitleg geven.
Mijn ex zegt idd aan zichzelf gewerkt te hebben dmv therapie. Hij belooft me ook er alles aan te doen zijn tekortkomingen op te vullen.
Het voelt aan alsof hij bijna alle schuld op zich neemt, en ik de voorwaarden mag stellen, desondanks ik diegene ben die vreemd gegaan is en eruit getrokken ben.
Om die reden voelt het voor mij eerder aan als ‘wanhoop’, het terug willen van een stabiel, vorig leven en alles daar rond. Hij zal het ook wel niet makkelijk hebben als alleenstaande vader, want vroeger deed ik gewoon alles voor het gezin.
Om te weten te komen of hij echt zijn beloftes kan nakomen (waarmee ik niet beweer dat ik ook mijn beloftes zal moeten maken), moet ik echt weer lange tijd als gezin met hem gaan samen leven, en zien of het echt gebeurt. Maar dat kan dus niet, ik kan niet steeds een huis zoeken en een hele uitzet samen zoeken, om dat dan vervolgens terug ongedaan te maken. En dat is nog het minste, wat het met de kinderen doet durf ik al niet aan denken.
De andere man in het verhaal, we hebben al vaak geprobeerd om er een punt achter te zetten. Maar elke poging faalt.. Het feit dat we vaak met elkaar te maken hebben op het werk, maakt dit er heel erg lastig op. We komen steeds opnieuw bij elkaar terecht. En het voelt, na bijna anderhalf jaar met veel ‘miserie’ door onze beide relatiebreuken, nog steeds even goed, zeg maar nog beter. Ik dacht dat dit diepe gevoel wel zou wegebben, zoals dit soort heftige verliefdheden meestal doen, maar hier zat ik dus fout…
Het komt er dus op neer, eigenlijk zou ik het wel willen, maar het lukt dus écht niet. En eerlijk, na enkele mislukte pogingen, probeer je het gewoon niet meer…
De twijfel rond mijn ex heeft meerdere oorzaken:
Mijn ex is een beetje de ‘ideale’ schoonzoon. Goeie job, drinkt niet, rook niet, zit niet achter de vrouwen, en is heel praktisch en verantwoordelijk.
Dan proberen familie en vrienden op mij in te praten, zo iemand ga je nooit meer vinden! De prins op het witte paard bestaat niet! Hij geeft je nog een kans, je zou stom moeten zijn deze niet te nemen, weet jij wel wat een moeilijke weg je af te leggen hebt als single moeder? Enz..
De twijfel komt dus uit angst en onzekerheid over hoe alles zal lopen in de toekomst, ga ik het financieel redden bv.. Mijn kinderen zijn binnenkort tieners, gaat dit allemaal wel lukken? Wat als ik binnen een paar jaar grote spijt krijg, of het gevoel dat het bij de ex toch zo slecht niet was.
En inderdaad, ik voel me ook heel erg schuldig. Hij huilt nog vaak als we elkaar spreken.
Wat mij ook vaak gezegd is: je verbreekt pas zo'n relatie als je voortdurend ruzie hebt, je walgt van je partner, niet meer samen slaapt, of je partner je emotioneel of fysiek mishandelt.. Dus het voelt voor mij aan of de reden van mijn vertrek veel te licht doorweegt voor buitenstaanders.
Het ontbrak mij aan een emotionele band, affectie, empathie, onvoorwaardelijk alles voor elkaar doen, elkaar graag zien en dat tonen,..
We hebben dit eerlijk gezegd nooit gehad.. En dan vraag ik mij af: kan zoiets er dan plots wel komen?
Veel mensen vinden het belachelijk dat je om deze redenen zo’n lange relatie verbreekt, terwijl er wel heel veel andere goeie factoren zijn, zoals stabiliteit, zekerheid en een gezin.
Dat het een zootje is, zal ik zeker niet ontkennen!
Die emotionele band is er nooit geweest - dat schreef je ook in je topic van mei. Die gaat er niet komen. Je bent niet verliefd op ex en nog wel verliefd op die ander. Eén plus één is dan echt twee en niet drie. Ga niet naar ex terug, want je gaat echt ontzettend veel mensen kwetsen.
Ga aan je onzekerheden werken en stop met naar het verleden kijken, richt je blik op de toekomst. Leer het leuk te hebben in je eentje, van jezelf te houden.
Het is mij in het geheel niet duidelijk waarom het met de man op wie je verliefd bent niet gaat werken. Je probeert het te stoppen, maar het lukt niet. Huh? Jullie zijn allebei single, verliefd etc. Wat is het probleem?
Of is hij terug naar zijn ex?
Courage schreef op 07-01-2022 om 15:38:
Het is mij in het geheel niet duidelijk waarom het met de man op wie je verliefd bent niet gaat werken. Je probeert het te stoppen, maar het lukt niet. Huh? Jullie zijn allebei single, verliefd etc. Wat is het probleem?
Of is hij terug naar zijn ex?
We zien beiden een LAT relatie niet zitten. We hebben dit een tijdje geprobeerd, maar het viel ons zwaar. En door afstand en beiden in co-ouderschap (5 kinderen samen) is samenwonen nog lang geen optie. Er is ook een leeftijdsverschil. Dit is allemaal vaak doorgepraat en we komen er niet uit.
Ik doe blijkbaar steeds iets verkeerd! sorry daarvoor
Mom_40 schreef op 07-01-2022 om 15:47:
[..]
We zien beiden een LAT relatie niet zitten. We hebben dit een tijdje geprobeerd, maar het viel ons zwaar. En door afstand en beiden in co-ouderschap (5 kinderen samen) is samenwonen nog lang geen optie. Er is ook een leeftijdsverschil. Dit is allemaal vaak doorgepraat en we komen er niet uit.
Ik vermoed dat je een een probleem hebt met binding/hechten. Want in je vorige relatie voelde je de binding niet. En nu voel je de binding, maar saboteer je het op een ander niveau.
Kan er naast zitten natuurlijk.
Misschien is het boek Liefdesbang van Hannah Cuppen iets voor jou.
