Niet verder na ontrouw

Ik ken twee vrouwen die gescheiden zijn. De ene met een kind in puberteit en de ander met jongere kinderen dan die van Verdriet21. Ze hebben er allebei geen spijt van die keuze gemaakt te hebben. Met name voor de vrouw met jongere kinderen, was de fase erna niet eenvoudig. Maar beiden hebben, met hulp en steun van familie, hun leven een draai kunnen geven en zijn blij die relatie beëindigd te hebben.

Een andere kant van het verhaal....Wij hadden een soort open relatie met mijn ex, alleen....ik kon niet echt open zijn over alles wat ik naast onze huwelijk deed. Ik mocht op date gaan, maar vertelde niet altijd eerlijk erover....Uiteindelijk iemand tegengekomen - écht verliefd geworden, de grote stap gezet en weggegaan bij mijn ex. Ik was toen 31 en wij hadden een kind van net geen 4 jaar. Ik sta nog altijd achter mijn keuze en besef des te meer dat ik in mijn vorig huwelijk niet gelukkig was.

elledoris schreef op 15-11-2021 om 10:44:

[..]

Heb je nu weer een open relatie? Of had je eigenlijk die open relatie omdat je huwelijk eigenlijk niet gelukkig was?

Geen open relatie meer! Ik moet er niet van weten

Mocht je mij toen gevraagd hebben hoe mijn huwelijk was, ging ik resolut zeggen 'héél goed - wat kan je meer wensen? ik mag zelfs met anderen daten....' - maar nu weet ik beter

Oei wat een moeilijke situatie! Door de zwangerschap zal de minnares altijd in je leven blijven. Misschien niet eens als de partner van je "ex", maar ook met een halfbroertje/zusje van je kindjes. Kun jij het aan dat het kindje bijvoorbeeld om het weekend ook in jouw gezin verblijft? Want dat zijn wel de consequenties van bij elkaar blijven.  Of kun je het aan dat Truus zo boos wordt dat hij bij jou blijft en daarom hem zijn kind bij hem weghoud, of het alleen laat zien als er niemand anders bij is? Dan is je man iedere week een paar uur lekker naar Truus en baby. Jullie hebben nog wel wat te bespreken:
Vertrouw je hem nog en je relatie?
Hoe ga je dan om met een baby die niet van jou is en hoe leg je dat je kinderen uit?

Zoek echt een goede therapeut met wie je kan praten, alleen of samen.

Sterkte!

Helaas kan je man dit wel zeggen, maar dat is de shock van het betrapt zijn en de angst wat jij met dit gegeven gaat doen. Hij kan nml niet zomaar uit haar leven verdwijnen. 
Ik snap heel goed dat je het nu allemaal even niet weet. Ik heb na het uitkomen van het bedrog mijn man uit huis gestuurd. Ik had ruimte nodig om te huilen en schreeuwen, maar ook om na te denken. 

Verdriet21 schreef op 20-11-2021 om 21:38:

[..]

En mag ik vragen waarom je toch bij hem bent gebleven? Had hij een lange affaire? En hebben jullie misschien ook kinderen?

Tuurlijk mag je dat vragen. Er waren geen serieuze gevoelens van mijn man naar de andere vrouw(en). En de periode van het contact met een andere vrouw was twee keer maar enkele weken. Daarbij was ons huwelijk op die momenten al zo goed als dood. Dat besef ik me ook al te goed. Doordat hij het huis verliet konden we beiden nadenken wat we wilden in de toekomst. Dus geen smeekbedes van mij dat hij moest blijven en van hem uit ook geen overtuigingen waarom we niet moesten gaan scheiden. En ook wij hebben twee kinderen van basisschoolleeftijd. Maar dat heeft nooit een rol gespeeld. Want die hadden een scheiding ook wel overleefd

Wat een ontzettend verdrietige situatie… 

Mijn man heeft ook een affaire gehad, fysiek ongeveer 3 maanden, emotioneel een stuk langer. Voor haar zette hij een scheiding in gang, binnen 6 weken zat ik bij een mediator en had ik een eigen huis geregeld. Alles moest snel, snel en nog sneller. Ik gaf eerst tegengas, maar ging er uiteindelijk in mee. Toen kreeg hij spijt en beëindigde de affaire. Ik wist overigens niks van die affaire, hij gaf aan niks meer voor mij te voelen en bleek ernstig depressief. Toen hij spijt kreeg gooide hij het op de depressie en vroeg of ik mijn eigen huis toch af wilde zeggen omdat hij eerst de therapie af wilde wachten. Dat deed ik. Maanden later kwam ik achter de (beëindigde) affaire. Wat bleek, ze hadden zelfs al geprobeerd ‘samen’ zwanger te worden, want zij wilde dolgraag een kind van hem en hij zag in 1e instantie een toekomst met haar helemaal zitten. 

Had dit gelukt, had ik hem nooit een tweede kans gegeven. Hij begrijpt niet dat hij ooit zo heeft kunnen denken en handelen, maar hoe goed we het ook weer samen hadden toen ik erachter kwam, dan was het echt over en sluiten geweest. 

Jouw man kan wel zeggen niks meer met haar te maken willen hebben, maar hij zit er nu voor altijd op een bepaalde manier aan vast. Ik heb al moeite met het vergeven van de affaire en alles wat daarbij kwam kijken, maar zou nooit in zo’n driehoek kunnen zitten. Ik begrijp dus heel goed dat jij hier ook naar neigt.

In de periode dat ik uitzicht op mijn eigen huis had, kwam er een rust over me heen. Soms verlang ik daar wel weer naar en denk ik, moet ik dit allemaal wel willen? Maar hij heeft het afgelopen jaar zo hard gewerkt aan zichzelf en we zijn echt weer zo hecht en verbonden met elkaar dat ik alles geprobeerd wil hebben voor ik de handdoek in de ring gooi. Ik volg nu zelf therapie, dat helpt me met kleine stapjes vooruit. Misschien is het voor jou ook eens fijn om hier met iemand over te praten die er wat verder vanaf staat, bijvoorbeeld de poh. 

Ontzettend veel sterkte, wat een rollercoaster waar je nu in bent beland! 

hoe gaat het nu Verdriet21?