Moeizaam contact schoonouders sinds corona
Graag wil ik mijn ervaring delen om te horen of er anderen op dit forum zijn met soortgelijke strubbelingen.
De coronapandemie heeft het contact met mijn schoonouders enorm onder druk gezet. Bij aanvang van de pandemie was mijn schoonmoeder in afwachting van een maag, lever, darmonderzoek en ontzettend bang om ziek te worden. We wonen op 1.5 reizen van elkaar af en hebben mijn schoonouders (begin 60) een poosje alleen buiten gezien. Ook toen de uitslag goed was maar mijn schoonmoeder zich niet fit bleef voelen zijn we daar een tijdje mee doorgegaan, totdat ze ons graag weer binnen wilden ontvangen. Na 1 bezoekje werd mijn dochter (2) verkouden en mijn schoonvader ook. Het was geen Corona maar vanaf dat moment wilden ze graag dat we goed opletten of er geen kind aankomend verkouden was. Met kindjes van 2 en 5 is dat helaas vaak zo en moesten we afspraak na afspraak verzetten. Met het inplannen van 3u heen en weer reizen niet makkelijk. Mijn schoonmoeder liet wel continu met klem weten de kindjes enorm te missen, en zelf te weinig energie te hebben om naar ons toe te komen.
Met nieuwjaar zouden we langsgaan maar belde mijn schoonmoeder af omdat de besmettingen stegen. Er knapte toen iets in mij: de kindjes hadden zich enorm verheugd en weer moesten we afzeggen. Ik heb mijn vriend toen aangegeven dat ik tot mijn schoonouders gevaccineerd waren alleen buiten wilde afspreken. Zo hoefden we niet steeds afspraken te verzetten en konden alles zo veilig mogelijk houden. Mijn schoonmoeder voelde zich enorm gepasseerd toen we deze lijn uiteindelijk doortrokken. Een week later kon ze plots gevaccineerd worden en enkele weken daarna had ze haar tweede prik. In die tussentijd is mijn moeder heel erg plotseling overleden- niet lang na een Corona-infectie maar met onbekende oorzaak. Mijn schoonmoeder belde trots op dat we nu weer zonder problemen konden komen, maar dit schoot enorm in mijn verkeerde keelgat- mijn schoonvader was nog niet gevaccineerd, voor hem was het risico nog gewoon aanwezig en mijn dochter was af en aan verkouden.
Om een lang verhaal kort te maken hebben we het buiten afspreken aangehouden totdat allebei mijn schoonouders gevaccineerd waren. Daarover waren mijn beide schoonouders heel erg boos; ze vonden dat wij hen zo extra regels opgelegd hadden. Ik wilde vooral graag rust, geen angst om anderen te besmetten, duidelijkheid voor de kinderen maar kreeg hen dat niet goed uitgelegd.
Sinds mei hebben we nu weer redelijk normaal contact. Voor het eerst zijn mijn schoonouders hier geweest, ik begrijp wel dat die reis mijn schoonmoeder nog erg veel energie kost.
Ik merk zelf alleen dat ik nog zoveel wrevel voel richting mijn schoonouders. In een jaar dat ik als extreem zwaar heb ervaren (pandemie, rouw, kinderen om de haverklap verkouden thuis) hebben ze voor mij een extra stress factor aan alles toegevoegd. Daarbij voel ik dat ze mij de tijdelijke contactstop heel erg kwalijk nemen. Kort gezegd voelt het alsof ze met toleren omdat ze de kinderen willen zien, en alles erom draait dat ze dat zo snel mogelijk weer vaak kunnen doen- liefst bij hen thuis. Ik voel daartegen een enorme weerstand waar ik niets mee kan. Ik gun mijn kinderen de echt wel lieve opa en oma. Ik zie hoe enorm mijn schoonouders de kinderen gemist hebben. En met de ziekte van mijn schoonmoeder snap ik dat de pandemie een enorm spannende tijd was. Ik hoopte dus dat mijn gevoel weg zou ebben maar dat is niet zo. Het wordt nog eens versterkt door het gemis van mijn eigen moeder - de andere oma.
Hoe zijn jullie de Corona periode met opa’s en oma’s doorgekomen en hoe werk je weer toe naar normaal contact?
Mensen in de rouw kunnen inderdaad vaak minder hebben en anders reageren dan normaal. Toen mijn opa en oma net overleden waren werd mijn zus en mij verweten dat we misbruik maakten van de situatie zodra we onenigheid hadden, vervelend deden of teveel lawaai maakten. We waren gewoon kinderen en bij kinderen komt verdriet vaak in vlagen en daartussen zijn ze gewoon kind. Mijn moeder ervoer dat als bewust misbruik maken van de situatie, wat dus absoluut niet het geval was. Ik kon daar als kind wel heel boos van worden omdat ik me beschuldigd voelde van iets wat niet zo was.
Geef het tijd en praat er later over. Of laat het erbij en wacht tot het contact vanzelf weer normaliseert, nu corona ingedamd wordt.
IMD schreef op 20-06-2021 om 21:28:
[...]Na haar vaccinatie was voor mijn schoonmoeder misschien het gevaar geweken, maar voor mijn schoonvader niet- en ik was me meer dan ooit bewust van het verdriet die het verlies van een (schoon)ouder met zich meebrengt. Dus haar aandringen dan zsm weer te komen voelde voor mij heel ongepast
Maar als zij besluiten om ongevaccineerde schoonvader aan een eventuele besmetting te laten blootstellen, hoef jij daar niks van te vinden en je hoeft je er al helemaal niet boos om te maken.
Jullie leggen elkaar allemaal regels op - alleen buiten afspreken, geen verkouden kinderen, geen bijna-verkouden kinderen (onmogelijk), moet gevaccineerd, et cetera - en gaan dan boos op elkaar zijn als de ander zich aan een regel houdt waarvan de een vindt dat je je nu juist niet aan die regel hoeft te houden.
Ik zou zeggen: voorwaarts kijken, zand erover, het was een vervelende tijd waar iedereen zich naar beste weten doorheen geschipperd heeft (zoals AnneJ volgens mij hierboven zo mooi schreef), maar niemand weet tot op de dag van vandaag wat je nu het beste kan doen bij dit virus. Later blijkt misschien dat anderhalve meter ook net zo goed één meter had kunnen zijn, of juist twee meter had moeten zijn en dat mondkapjes niet of wel helpen, dat handen wassen onzin is of juist nog meer had gemoeten.
