Moeizaam contact schoonouders sinds corona
Graag wil ik mijn ervaring delen om te horen of er anderen op dit forum zijn met soortgelijke strubbelingen.
De coronapandemie heeft het contact met mijn schoonouders enorm onder druk gezet. Bij aanvang van de pandemie was mijn schoonmoeder in afwachting van een maag, lever, darmonderzoek en ontzettend bang om ziek te worden. We wonen op 1.5 reizen van elkaar af en hebben mijn schoonouders (begin 60) een poosje alleen buiten gezien. Ook toen de uitslag goed was maar mijn schoonmoeder zich niet fit bleef voelen zijn we daar een tijdje mee doorgegaan, totdat ze ons graag weer binnen wilden ontvangen. Na 1 bezoekje werd mijn dochter (2) verkouden en mijn schoonvader ook. Het was geen Corona maar vanaf dat moment wilden ze graag dat we goed opletten of er geen kind aankomend verkouden was. Met kindjes van 2 en 5 is dat helaas vaak zo en moesten we afspraak na afspraak verzetten. Met het inplannen van 3u heen en weer reizen niet makkelijk. Mijn schoonmoeder liet wel continu met klem weten de kindjes enorm te missen, en zelf te weinig energie te hebben om naar ons toe te komen.
Met nieuwjaar zouden we langsgaan maar belde mijn schoonmoeder af omdat de besmettingen stegen. Er knapte toen iets in mij: de kindjes hadden zich enorm verheugd en weer moesten we afzeggen. Ik heb mijn vriend toen aangegeven dat ik tot mijn schoonouders gevaccineerd waren alleen buiten wilde afspreken. Zo hoefden we niet steeds afspraken te verzetten en konden alles zo veilig mogelijk houden. Mijn schoonmoeder voelde zich enorm gepasseerd toen we deze lijn uiteindelijk doortrokken. Een week later kon ze plots gevaccineerd worden en enkele weken daarna had ze haar tweede prik. In die tussentijd is mijn moeder heel erg plotseling overleden- niet lang na een Corona-infectie maar met onbekende oorzaak. Mijn schoonmoeder belde trots op dat we nu weer zonder problemen konden komen, maar dit schoot enorm in mijn verkeerde keelgat- mijn schoonvader was nog niet gevaccineerd, voor hem was het risico nog gewoon aanwezig en mijn dochter was af en aan verkouden.
Om een lang verhaal kort te maken hebben we het buiten afspreken aangehouden totdat allebei mijn schoonouders gevaccineerd waren. Daarover waren mijn beide schoonouders heel erg boos; ze vonden dat wij hen zo extra regels opgelegd hadden. Ik wilde vooral graag rust, geen angst om anderen te besmetten, duidelijkheid voor de kinderen maar kreeg hen dat niet goed uitgelegd.
Sinds mei hebben we nu weer redelijk normaal contact. Voor het eerst zijn mijn schoonouders hier geweest, ik begrijp wel dat die reis mijn schoonmoeder nog erg veel energie kost.
Ik merk zelf alleen dat ik nog zoveel wrevel voel richting mijn schoonouders. In een jaar dat ik als extreem zwaar heb ervaren (pandemie, rouw, kinderen om de haverklap verkouden thuis) hebben ze voor mij een extra stress factor aan alles toegevoegd. Daarbij voel ik dat ze mij de tijdelijke contactstop heel erg kwalijk nemen. Kort gezegd voelt het alsof ze met toleren omdat ze de kinderen willen zien, en alles erom draait dat ze dat zo snel mogelijk weer vaak kunnen doen- liefst bij hen thuis. Ik voel daartegen een enorme weerstand waar ik niets mee kan. Ik gun mijn kinderen de echt wel lieve opa en oma. Ik zie hoe enorm mijn schoonouders de kinderen gemist hebben. En met de ziekte van mijn schoonmoeder snap ik dat de pandemie een enorm spannende tijd was. Ik hoopte dus dat mijn gevoel weg zou ebben maar dat is niet zo. Het wordt nog eens versterkt door het gemis van mijn eigen moeder - de andere oma.
Hoe zijn jullie de Corona periode met opa’s en oma’s doorgekomen en hoe werk je weer toe naar normaal contact?
Het klinkt alsof je de gevolgen van het coronavirus als een persoonlijke belediging ziet. Je wordt boos op anderen en 'straft' ze voor de ergernis over de gevolgen.
Ik zou me ook aan je irriteren. Tenminste, als ouder en schoonouder hoop ik de rust te hebben om het te wijten aan bezorgdheid en nog wat emotioneel moeten groeien.
"Met nieuwjaar zouden we langsgaan maar belde mijn schoonmoeder af omdat de besmettingen stegen. Er knapte toen iets in mij: de kindjes hadden zich enorm verheugd en weer moesten we afzeggen. "
" Een week later kon ze plots gevaccineerd worden" alsof ze expres eerder geen vaccin kon krijgen om jou te treiteren?
"Ik merk zelf alleen dat ik nog zoveel wrevel voel richting mijn schoonouders. In een jaar dat ik als extreem zwaar heb ervaren (pandemie, rouw, kinderen om de haverklap verkouden thuis) hebben ze voor mij een extra stress factor aan alles toegevoegd."
Ik zou het moeilijk vinden om afspraken met je te maken om dat je tegenvallers persoonlijk neemt en dat is erg ongelukkig. Je ouders en schoonouders zijn niet op de wereld om jou last te verzwaren. We schipperen allemaal met dat virus en dat gaat niet zonder gedoe, en dat je kunt het beste dat met een korrel zout nemen, het niet persoonlijk nemen en gewoon zuchten en doorgaan. Niet zo haatdragend.
Je reactie verbaast me AnneJ, want ik wist vooral niet hoe ik aan de eisen tegemoet moest komen. ‘We willen de kindjes zo graag zien’ maar ‘niet verkouden of mogelijk verkouden’ - ik had geen flauw idee hoe ik dat moest kunnen garanderen. De kindjes zijn acht maanden per jaar af en aan verkouden. Dus om niet steeds iedereen teleur te stellen en geen grootouders in gevaar te brengen heb ik toen maar voor de optie ‘alleen buiten’ gekozen… zeker toen de kindjes een keer niet verkouden waren (kerst) maar er een andere reden was het niet te doen. Toen wist ik niet meer hoe dan wel.
En nee, die vaccinatie heb ik alleen maar toegejuicht na kerst - maar dat liet onverlet dat ik dan niet per ongeluk opa wilde besmetten. Is dat emotioneel onvolwassen?
Ik hoor in je bericht veel onbegrip. Natuurlijk missen de grootouders de kinderen maar als de besmettingen te hoog zijn zeggen ze de afspraak af. En dan vind jij dat een teleurstelling voor de kinderen en neemt ze dat kwalijk?
Dat is allemaal volstrekt vanzelfsprekend! Natuurlijk is het een teleurstelling voor de kinderen maar het is alleen maar verstandig van de ouderen om de gemaakte afspraak af te zeggen! Als blijkt dat de besmettingen hoog zijn. Dat zie je niet altijd aankomen in deze pandemie of je hoopt dat het nog meevalt en dan wacht je misschien te lang, maar je zegt het toch af want het kan je je leven kosten. Pardon zeg.
Natuurlijk is het een teleurstelling voor de kinderen maar dat is toch niemands schuld?
Dat je alleen nog in de tuin wil komen lijkt me verstandig maar je brengt het als een straf alsof de grootouders zich misdragen hebben.
Natuurlijk willen ze de kindjes graag zien maar gezien de pandemie niet snotterend! Tegenstrijdig ja. De realiteit helaas. Daar heb je dan een goede oplossing voor gevonden. Overigens snotterend in de tuin zou ik ook geen kleintjes willen zien.
Waar komt die wrevel bij jou dan vandaan. Die grootouders doen in mijn ogen echt helemaal niets fout en jij gedraagt je als een moppermot.
En verder lees je niet wat ik tussen haakjes van je quote. De boosheid druipt er vanaf. Die mensen hebben echt niets fout gedaan. Waar komt je boosheid vandaan? Dat is emotioneel onrijp.
Rouw
@IMD, is dit ergens een late verwerking van het verlies van je moeder? Heb je door de coronamaatregelen wel afscheid kunnen nemen, zodanig dat je dit verlies een plekje heb kunnen geven.
Veel opa’s en oma’s zijn de afgelopen maanden bang geweest besmet te raken. Helemaal als je daarbij ook bang moet wezen voor andere problemen. Die afstandelijkheid is vaak getriggerd door de vrees te sterven. Hun ommekeer is niet zo vreemd; de vrees voor sterven aan Corona is geweken. Maar het is niet vreemd als jij door alle obstakels nu alsnog te maken krijgt met pijn door verlies van je moeder. Zie het anders als een tweede rouwverwerking als de eerste, door alle vrees, niet voldoende tot stand is gekomen.
Dat zou goed kunnen Flanagan. Eerlijk gezegd heb ik in alle opzichten ook vooral weer behoefte aan normaal contact met mijn schoonouders.
AnneJ: ik heb het gevoel dat ik iets niet goed uitleg. Ik wilde liever sowieso buiten blijven afspreken met mijn schoonouders, maar zij wilden ons graag binnen zien. Dat vond ik lastig, zeker na het verlies van mijn moeder, mogelijk Corona gerelateerd.
Wat er steeds gebeurde was dat we een afspraak maakten- op hun verzoek dan binnen- en vlak voor die afspraak zelf moesten afzeggen vanwege een verkouden kind of om een andere reden van hen een afzegging kregen, zoals met kerst. Dat gaf me een gevoel van constante druk - wel steeds een vervolgafspraak maken, dag vrij plannen, het verdriet aan beide kanten als dat niet ging. De lijn alleen nog buiten af te spreken was wat mij betreft bedoeld om al die teleurstellingen te voorkomen en zelf niet met de vage angst te moeten zitten iets over te kunnen dragen. De boosheid die daarover is teruggekomen is wat me pijn doet, zeker omdat die er nog steeds hangt en dat voel ik bij ieder contact. Dat is niet zo fijn in een situatie waarin ik me nog heel onzeker voel door het gemis van mijn moeder.
Het helpt me niet erg om te horen dat ik emotioneel onvolwassen zou zijn. Mijn vraag is vooral hoe je zorgt dat je je met elkaar over die gevoelens heen zet - ik maak graag die opening maar heb nu het gevoel dat ik excuses moet maken voor iets wat ik niet bepaald lichtvaardig besloten heb.
En AnneJ: over je reactie op mijn quote- de irritatie die ik daar aangeef, komt wat mij betreft omdat precies in die periode mijn moeder overleed. Na haar vaccinatie was voor mijn schoonmoeder misschien het gevaar geweken, maar voor mijn schoonvader niet- en ik was me meer dan ooit bewust van het verdriet die het verlies van een (schoon)ouder met zich meebrengt. Dus haar aandringen dan zsm weer te komen voelde voor mij heel ongepast
Ik begrijp dat je nogal gevoelig was vanwege het overlijden van je moeder. Dat begrijp ik wel. En het is met deze pandemie juist ook verstandig om je eigen grenzen te bewaken wat anderen er ook van vinden. Dat zou voor mij ook geen punt van discussie zijn.
Toch heb je nogal wat beelden bij anderen waar jij je boos over maakt waarvan ik je wil adviseren om dat los te laten. Het sop is de kool niet waard.
Dat ben ik helemaal met je eens AnneJ. Mijn basis vraag is dus: hoe laat je dit los? Ik heb ondertussen een keer een gesprek met hen geïnitieerd en uitgesproken dat ik hun gemis begrijp maar ook wat ik gevoeld heb, en waarom ik ben overgegaan tot alleen contact buiten. Dat liep aardig maar de boosheid blijft zo voelbaar- dus ik zoek naar de vraag hoe ik zorg dat we weer meer positiviteit in het contact krijgen.
En praten over 'het probleem' lost niet altijd wat op. Mensen schieten in de verdediging. Ik zou het loslaten en het er verder niet over hebben. Maar wel heel duidelijk zijn over waar je afspreekt. Zonder commentaar.
We maken daar allemaal een eigen beoordeling in en dat is goed. Maar je hoeft niet voor de lieve vrede toe te geven daarvoor is het te belangrijk. Je mag je eigen keuze volgen. En dat een ander jou keuze respecteert gaat niet altijd zonder slag of stoot. So be it. Als het maar gebeurt.
Daar heb je groot gelijk in. Ik sta ook nog achter mijn keuze, maar het doet wel pijn dat mensen om wie ik veel geef daar zo negatief op reageren. Ik voel me de stukken minder gewenste schoondochter, wat niet fijn is nu ook mijn eigen moeder is weggevallen.
Voor mijn kinderen zijn ze een geweldige opa en oma. Dus dat is mijn uitgangspunt. Is stom genoeg ook lastig als je eigen moeder er als oma niet meer is.
Ik hoop voor je dat je ook al snel weer ervaringen, hoe klein ook, kunt meemaken met je schoonouders waaruit blijkt dat ze je wel positief waarderen.
Dat wijst wat mij betreft ook altijd naar jezelf. Waardeer je schoonouders waar je dat wel kunt kan zaken vlot helpen trekken. En vooral de grote korrel zout over oude irritaties weg laten smelten kan veel helpen.
En ik heb makkelijk praten. Ik had ook best weleens lastige tegenstellingen met ouders en en schoonouders. Maar die leven allemaal niet meer en alle mogelijk irritatie is volslagen weggevallen. Alleen de waardering is overgebleven.
Dat is goed om te horen. Ik heb zelf over het algemeen niet zoveel moeite me over situaties heen te zetten of mensen het voordeel van de twijfel te geven. Daarom verbaast het me nu zo. Maar misschien komt dat door de combinatie met het rouwproces.
Ik denk dat het ook voor alle opa’s en oma’s een heftige periode is geweest. En hoop erg dat we niet weer terugkomen in die situatie maar vanaf nu weer leuke herinneringen kunnen gaan bouwen.
Ja, inderdaad, lijkt me ook. Ga voor de nu weer leuke herinneringen. Er komen betere tijden aan. Het is nog niet zo ver maar we kunnen corona hopelijk steeds meer achter ons laten.
Ik vind dat je heel verstandig bent geweest door alleen nog buiten af te spreken. Heel goed om ook je schoonvader te willen beschermen ook toen je schoonmoeder daar geen prijs op stelde en om tegelijk ook je eigen grenzen te bewaken. Jammer dat je schoonouders daar zo boos over zijn. Ik zou proberen daar mijn schouders over op te halen en het van me af te laten glijden. Je schoonouders moeten emotioneel nog wat groeien.
Wij hebben de grootouders nauwelijks gezien, omdat we geen auto hebben en niet met het OV mochten. Sinds kort mogen we weer. Ik kijk er naar uit ze weer te zien!
Corona even buiten beschouwing gelaten, herken ik het dat rouw het relativeringsvermogen aantast. Na het voortijdig overlijden van mijn kwamen mijn schoonouders ook nogal lomp uit de hoek. Dat kwam hard binnen. Ik was mijn laatste ouder kwijt, en voelde me ontzettend in de kou staan. Ik heb ze ook echt een half jaar niet willen zien.
Wij hebben het uitgepraat, maar het duurde wel een tijdje voordat ik de situatie kon zien zoals ie was: welwillende mensen, die echt veel om me gaven maar die uit hun onhandigheid met moeilijke situaties om te gaan uit ongemak pijnlijke opmerkingen maakten.
Ik spreek nu over 25 jaar geleden. Mijn schoonouders zijn er inmiddels ook 10 jaar niet meer, maar ik denk ondanks die blunder in die heftige tijd met veel warmte aan ze terug.
Heel veel sterkte met het verlies van je moeder. Het is niet niks.
