Moeilijk communiceren met partner
Hey iedereen, hier mijn allereerste bericht omdat ik zelf een beetje ten einde raad ben.
Mijn partner en ik hebben momenteel een zoontje van 1jaar en we merken dat onderling communiceren steeds moeilijker gaat. Binnen ons gezin hebben we vaak dezelfde mening maar eenmaal bij anderen laat mijn partner zich vaak overhalen (vb door ouders, vrienden,…)en zal niet snel voor zijn eigen mening in opvoeding opkomen. Ik kan hier heel moeilijk tot hem doordringen wat voor veel frustraties en ruzies leidt. Ik ben dan soms te hard voor hem omdat hij ook niet begrijpt wat ik bedoel. Ik voel me in zulke situaties vaak alleen. Hij trekt zich dan terug (games,tv, muziek) waardoor communiceren niet meer bestaat. Hebben jullie hier ervaring mee? Ik zou zo graag op één golflengte zitten met mijn man maar ik merk dat we verder en verder uit elkaar aan het groeien zijn.
Zou het kunnen zijn dat jullie op éen lijn zitten thuis omdat hij zich dan aanpast aan jouw mening? Met andere woorden: misschien zit er iets kameleon-achtigs in zijn karakter.
Geldt dit probleem alleen bij opvoedingskwesties, of meer in het algemeen?
Je schrijft: "Binnen ons gezin hebben we vaak dezelfde mening maar eenmaal bij anderen laat mijn partner zich vaak overhalen (vb door ouders, vrienden,…)en zal niet snel voor zijn eigen mening in opvoeding opkomen."
En: "omdat hij ook niet begrijpt wat ik bedoel."
Bedoel je dat als jullie samen praten over bijv. de bedtijd, jullie het thuis met elkaar eens zijn. En dat hij, als jullie bij anderen zijn die een ander idee over de bedtijd hebben, hij het dan met hen eens is? En dat hij dan thuisgekomen opeens de bedtijd die anderen hanteren thuis wil toepassen op jullie kind?
Wat begrijpt hij dan niet als je uitlegt dat jullie eerst bedtijd X hadden afgesproken en dat hij na gesprek met anderen opeens bedtijd Y wil aanhouden omdat anderen dat noemden en dat je dat vervelend vindt omdat hij dan afwijkt van jullie eerdere afgesproken bedtijd?
Zou het kunnen dat hij iemand is die een probleem vermijdende houding heeft? Dat is waarschijnlijk gewoon onderdeel van zijn karakter en persoonlijkheid. Iemand die makkelijk beïnvloedbaar is en met alle winden meewaait. Thuis waarschijnlijk met jouw mening. Dat kan je alleen beïnvloeden als hii dit zelf kan inzien. En er dus zelf aan wil werken.
dank je wel voor de reacties. Een voorbeeld: wij vinden de baby op de arm laten slapen geen goede gewoonte.. de grootouders weten dit maar doen dit wel en als ze dit letterlijk zeggen zal m’n partner niet reageren. Als ik hem er nadien over aanspreek is de reactie eerder ‘als dit eenmalig is dat toch geen probleem’ termijn onze baby iedere week gaat en er iedere week een dutje doet in de voormiddag.
Kan het zijn dat jouw man minder sterke meningen heeft over de opvoeding (in de zin dat 1 bepaalde manier de beste is en dat het zeer belangrijk is dat deze ook gehanteerd wordt op oppasplekken door anderen) dan jij?
Als je zelf minder ervan overtuigd ben dat bijvoorbeeld 'een kind op de arm laten slapen' door een oppasoma schadelijk of andere vervelende gevolgen heeft waarom zou je dit dan heel sterk corrigeren bij ouders (die zelf ook kinderen hebben opgevoed).
Ik zou bij alle opvoedingsmanieren waarop jullie thuis dezelfde mening hebben doorvragen bij partner waarom hij dit zo belangrijk vindt. Kan heel goed zijn dat hij deze mening heeft omdat jij deze mening hebt. in mijn ervaring zijn een groot deel van de mannen op een andere manier bezig met de opvoeding dan vrouwen. Je kan dat beter accepteren dan hier erg gefrustreerd over raken.
Het is op zich niet erg als jij buitenhuis verteld aan ouders en oppassers hoe jij graag ziet dat bepaalde zaken gebeuren, als manlief op die momenten dan maar helemaal zijn mond houdt. Niet steunt of afvalt.
Het zich terugtrekken kan komen omdat man zich te veel overvallen voelt, geen ruimte ervaart om zijn eigen mening of ontbreken van sterke meningen over het belang van consequent uitgevoerde opvoedingsmanieren kan en durft te uiten.
Grootouders of grootmoeder? Wanneer jullie in hun huis zijn, kunnen ze wel weten hoe jij er in staat maar kunnen ze ook overtuigd zijn van hun eigen goede opvoeding omdat ze hun kinderen ook op hun goede manier hebben groot gebracht. Je man zal zijn moeder niet bekritiseren omdat hij zelf ook zal vinden dat zijn moeder/ ouders het goed gedaan hebben en zodoende ook geen onvrede wenst te starten over het in slaap vallen op de arm.
Als je dochter daar elke week is, zul je in de komende jaren nog wel tegen andere zaken aanlopen. Aan jou de vraag of het het waard is zo stellig in je keuzes te staan en anderen te ‘weigeren’ je dochter in hun armen te laten wiegen zodat het in slaap valt.
Als je door het wiegen, merkt dat je dochter thuis minder gemakkelijk in eigen bedje in slaap valt, stap dan van je eigen visie af en ga ook over op wiegen. Moederschap is niet in beton gegoten; al doende vind je een balans dat voor jou prettig werkt. Sommige keuzes zijn de moeite waard om voor te liggen, andere situaties zijn leermomenten.
Zelf had ik een moeder die de kinderen graag bakken chips voorzette. Maar de kinderen waren snel wagenziek en mocht ik met grote regelmaat de auto uitsoppen. Met moeder afgesproken hoeveelheid flink te minderen en wat over bleef, mee te geven. Met mijn schoonmoeder heb ik in een latere fase bepaalde aanvaringen gekend waarin mijn man net zo kon reageren als jou man; ‘ aub geen kritiek op mijn moeder, ook al klopt het wat je zegt.’. Ook dan beland je in een situatie waarin je hebt te overwegen wat je stelligheid je brengt. Maar dat is inherent aan ouderschap; ga er niet van uit dat jullie altijd op 1 lijn staan om die taak te vervullen. Soms is het echt noodzakelijk wat water bij de wijn te doen. Vooral wat grootouders betreft.
Van observeren kan je veel leren. Ik voedde op volgens het boekje, maar ik heb mijn aanpak bijgesteld door te observeren hoe andere ouders het doen. Hoe bv mijn man kind een fles gaf door een kussen in de arm te leggen ipv direct in de arm. Zo voelde kind meer gelijkmatige ondersteuning en dronk het meer ontspannen de fles leeg. Mijn man leerde weer van mij hoe kind makkelijker in slaap viel als ik zachtjes met nar buitengaande bewegingen over het voorhoofdje streelde. Sta open voor de werkwijze van anderen en kijk wat je daarvan kan opsteken.
Opvoeden is soms ook je mening bijstellen. Echter, in grote lijnen moeten opa en oma jullie opvoeding wel respecteren, ook als ze daar zelf anders over denken want anders ondermijnen ze jullie opvoeding.
Als jij iets niet wil, dan kun je dat zelf ook zeggen. Als jij merkt dat het handelen van een ander thuis tot problemen leidt met je kind, dan mag je daar best wat van zeggen.
Zie het voorbeeld van oma die kinderen overvoert met chips waarna ze vervolgens telkens de auto onderkotsen. Dan is mijn grens belangrijker dan de wens van oma en zo niet, dan bel ik oma om de auto schoon te komen maken, want het is immers haar chips die zij heeft gekocht en die zij erin heeft gestopt.
Opvoeden is ook pick your battles. Wat vindt je écht belangrijk en wat kun je loslaten?
Het krijgen/hebben van jonge kinderen kan een enorme wissel trekken op je relatie. Het heten niet voor niets de tropenjaren....
Ik herken wel dat jij steeds heftiger reageert en dat je man zich dan terugtrekt. Jij zal dan weer reageren door er nog een schepje bovenop te gooien, in de hoop dat hij je gelijk geeft of in ieder geval jou begrijpt, waardoor hij nog harder duikt. Hier moet je echt uit zien te komen. Ik raad je aan om het boek Houd me vast van Sue Johnson te lezen. Liefst samen met je man. Dat boek helpt je om de negatieve patronen in je communicatie te herkennen en om te buigen.
En daarnaast: pick your battles. Er is niet maar 1 manier de goede om een kind op te voeden. En een kind krijgt er meestal niets van als het in een andere setting anders gaat dan thuis. Behalve in situaties zoals Flanagan beschrijft zou ik het zoveel mogelijk laten gaan. Voor kinderen kan het ook heel leuk/fijn zijn als er op andere plekken andere gewoonten zijn. Dat worden rituelen waar ze mooie herinneringen aan hebben. Probeer niet al te strak vast te houden aan je eigen ideeën, maar sta open voor andere visies en methoden. Zeker op relatief onbelangrijke vlakken. Het is wel belangrijk op 1 lijn te zitten met je man op de grote thema's, zoals welke school je kiest en welke normen en waarden je mee wil geven. Maar op de arm wiegen of niet, mwoah, daar zou ik geen ruzie om maken. Niet met je man, maar ook niet met je schoonouders.
Even een oprechte vraag, die je hopelijk aan het denken zet: als jouw ouders dit zouden doen, zou jij je man dan steunen als hij dit aan zou kaarten bij jouw ouders?
dank je wel voor jullie reacties. Ik vind het vooral belangrijk dat we samen laten merken wat we wel en niet vinden kunnen. Als het bij mijn ouders zou zijn en m’n partner zou er iets van zeggen heb ik er geen probleem mee… het gaat namelijk om ons kind en niet dat van de grootouders… het gaat hier ook inderdaad om slechte gewoontes aankweken waar wij niet achter staan. Grootouders zijn er om kleinkinderen te verwennen maar ik vind het vooral moeilijker als ze geen rekening lijken te houden met de opvoeding die wij willen en de gewoontes die wij niet ok vinden. Wij gebruiken bijvoorbeeld ook geen mobiel om te slapen. Hij slaap bij ons prima omdat hij dat gewoon is (stil en donker). De grootouders gebruiken dan weer iedere keer een mobiel terwijl we uitdrukkelijk hadden gevraagd dit niet te doen. Maar na maanden blijkt dus dat ze dit wel doen. Dit vind ik moeilijk om mee om te gaan.
Het hoort erbij.
Zelf je kind opvoeden, in je eigen perfecte bubbel, dat is een sprookje.
Je partner is hierin minder uitgesproken dan jij. Daar moeten jullie samen een weg in vinden. Vraag je vooral af wat je over 20 jaar belangrijk vindt om je te herinneren.
Hou er ook rekening mee dat het best spannend/ ingewikkeld kan zijn voor grootouders. Als ik nu een kleintje in huis zou hebben zou ik al dolblij zijn als alles een beetje zou lopen en kleintje zou slapen. Ja, heb zelf baby’s gehad maar dat is alweer zolang geleden dat ik er echt wel ‘uit’ ben.
Als ik ook nog een lijst ge- en verboden zou krijgen zou ik het a) veel minder leuk vinden en b) misschien wel te lastig. Je moet toch je eigen maniertjes vinden.
(mijn dochter kennende zou ik vast zo’n lijst krijgen 😂 dus die moet ik op tijd gaan waarschuwen dat ik daar niet aan doe!)
Maar goe, ook hier genoeg ergernissen gehad t.a.v. grootouders hoor. Ze veranderen er alleen niet door en het geeft je zelf een hoop frustraties.
Het is jullie kind maar hij is het kind van zijn ouders. En dat voelt zo eigen dat je denk ik als grootouders ook alles en beetje op gevoel doet. Ik zou er niet te star op zitten, ik jouw kinderen gaan ooit een partner krijgen en je wil gewoon niet dat die tussen jou en je kind komt te staan.
Ik lees nu niet echt hele schokkende zaken vanuit schoonouders. Oké, ze negeren misschien bepaalde, door jullie opgelegde, ‘opvoedregels’, maar is dit per definitie zoveel slechter voor een kind?
Je vriend is een eigen individu en is het misschien heel vaak met je eens of mss ook niet en doet ie alsof om maar van het ‘geneuzel’ af te zijn. Daar weleens bij stil gestaan?
Als je enkel je eigen opvoeding en gewoontes het allerbeste vindt, doe het dan ook vooral zelf en laat grootouders dan ook niet meer oppassen. Ze zijn er in ieder geval wel open over, dus aan jullie de keuze, toch?
Grote kans dat je niet op mijn advies zit te wachten, maar sorry, kon het toch niet laten 
