Mishandeling
Ik weet even niet wat ik ermee aanmoet, daarom schrijf ik het maar hier...
Ik ben nu bijna 32 weken zwanger, mijn hele zwangerschap is al een strijd geweest omdat mijn vriend het niet wilde, ik af en toe twijfelde maar in mijn hart eigenlijk wel wist dat ik het wilde houden.
Onze situatie was ook niet ideaal; we wonen allebei nog bij onze ouders, hadden geen diploma, ik had op het moment geen werk, en mijn vriend werkt maar 3 uur per dag.
Mijn ouders gaven na de test gelijk al aan, weghalen is echt niet nodig, je kan hier blijven en het komt goed, mijn vriend was hier echter gelijk al tegen, vind dat we het over 5 jaar wel over kunnen doen maar het nu echt niet past, zijn moeder deelde deze mening ook.
Heel mijn zwangerschap is er nu ruzie tussen mijn ouders en mijn vriend, mijn ouders zijn tegen abortus en vonden dat mijn vriend als hij de zwangerschap niet wilde mij mijn rust moest gunnen, hij brengt mij natuurlijk in de war. Ik bracht dingen helaas verkeerd aan hem over en dat ik hem niet mocht zien.
Ook hoorde hij de telefoongesprekken tussen mij en mijn ouders, en dat ze niet bepaald positief over hem dachten. Ik heb altijd alles verteld, als ik verdrietig was of er was (voorbeeld: mijn vriend vond mij te dik geworden en vond dat ik moest sporten). Helaas is het op een dag uit de hand gelopen en is er naar elkaar gescholden en is de band verpest.
Mijn vriend had mij overgehaald om bij hem thuis de baby te krijgen maar zei naar een maand, toen ik inmiddels ook een baan bij hem gevonden had, dat ik wel kon blijven, maar na de geboorte terug moest want hij denkt niet dat het gaat werken.
Sindsdien willen mijn ouders dat hij excuses kwam aanbieden en afspraken maken voor hoe nu verder voordat hij mij weer zou zien, afgelopen weekend is het zo uit de hand gelopen dat hij mijn moeder heeft mishandeld omdat ze zei "mijn dochter gaat niet mee voordat we gepraat hebben" ,en zij naar het ziekenhuis moest, wij hebben ook aangifte gedaan.
Ik voel mij mede schuldig doordat ik mijn ouders slecht had afgeschilderd bij hem en hij de gesprekken tussen ons kon horen, ik denk als ik dit nooit gedaan had, dit nooit gebeurd was😔.
Het is een lang verhaal geworden maar ik moest dit ergens kwijt.
Jeetje wat een heftige situatie.
Wat denk je zelf als je diep in je hart kijkt?
Ik denk dat je het wel weet. Maar je vindt het zo moeilijk want je gunt je kindje zijn/haar vader en je bent diep in je hart ook bang om het alleen te doen. Ondanks dat je ouders je steunen en je weet dat je op hen kan vertrouwen. Maar eigenlijk wil je het ook graag zonder ze kunnen want ze kunnen je niet zo goed loslaten. Ze willen je wel helpen maar dan moet je het wel op hun manier doen.
Mijn advies? Laat deze man los. Het gaat hem echt niet worden. Hij kan jou en je kind echt niet de stabiele toekomst bieden die jullie straks nodig hebben. Die je kindje nodig heeft om veilig en gelukkig op te groeien. Die agressie zit in hem, dat gaat er niet zomaar even uit.
Het is NIET jouw schuld dat je 'vriend' je moeder zo heeft mishandelt dat ze naar het ziekenhuis moet. Agressie is nooit goed, ook al ben je het nog zo oneens met elkaar.
Je bent nu 32 weken zwanger. Je vriend is buitengewoon onbetrouwbaar, eerst weer bij hem wonen dan wil hij je weer weg na de geboorte want hij denkt dat dit niet gaat werken. Hij kan zijn agressie niet onder controle houden en benadert je negatief. Je bent dik en je moet sporten, tegen een vrouw die zwanger is 
?!
Ik denk dat het wel goed is als je zelf ( dus ook los van je ouders) sterker wordt. Dat is voor nu heel lastig want je leven staat nogal op zijn kop. Is er iemand met wie je kunt praten of je meer begeleiding kan geven. Spreek er eens over met je verloskundige. Je kunt ook eens kijken naar de FIOM of , dat is een organisatie die helpt bij ongewenste zwangerschappen en tienerzwangerschappen. Voor jou is de zwangerschap natuurlijk niet ongewenst maar wel erg ongepland en is wel ongewenst door je vriend. Ik vermoed ook dat je nog niet zo oud bent. Zoek maar eens op hun site. Je zult ook hulp nodig hebben bij de vraag hoe je omgaat met je kindje en de vader. Wil hij het kind nog zien? of denkt hij "zoek het maar uit". Gaat hij mee betalen? of wil je dat juist niet? Kortom er komen heel veel vragen op je af. SIRIZ is een christelijke organisatie die ook veel expertise heeft met dit soort zaken. Daar heb ik in mijn vorige werk ook positieve ervaringen mee gehad, je hoeft overigens zelf niet gelovig te zijn wil je hulp van hen krijgen. Kijk ook eens op hun site.
Gelukkig heb je ouders die je helpen maar ik denk dat je ouders niet de meest geschikte personen zijn om nu met hem afspraken te maken, gezien de voorgeschiedenis. Daar moet iemand van buiten bij komen.
Echt zoek hulp je hebt nog een week of 8 voordat je gaat bevallen. Ik hoop zo dat je iemand vindt die jou kan bijstaan. En ik hoop zo dat je door dit alles heen sterker wordt en met meer zelfvertrouwen keuzes kan maken 
Ik zie alleen maar rode vlaggen. Hij heeft de keuze of hij wel of niet een vader voor het kind wil zijn, verder niks. Jou bij hem laten wonen en na de bevalling weer weg sturen, wat ben je dan voor iemand? Hij is niet betrouwbaar en gewelddadig.
Ik heb maar één advies: doe aangifte (heb je al gedaan, heel goed), maak het uit, ga bij je ouders wonen en zorg dat je niks meer met deze lamlul te maken hebt. Dat is hij niet waard en jij verdient beter.
Luister vooral naar je ouders, fijn dat je bij hun mag wonen en dat zij willen helpen met je kindje straks. Zoek ook hulp voor je eigen problemen. Laat vooral jezelf niet aanpraten dat de mishandeling van je moeder jouw schuld is. De schuld ligt bij je vriend (en heel verstandig van jouw ouders dat ze jou niet zomaar met hem mee willen laten gaan).
En denk goed na over erkenning en gezag. Al moet je er rekening mee houden dat als je ex dat wil hij het uiteindelijk wel zal krijgen. Het lijkt me rust geven als je in elk geval qua gezag de eerste periode het alleen zelf voor het zeggen hebt. Het lijkt alles bij elkaar niet iemand waar je jullie kind straks zonder zorgen bij achter kunt laten.
Leene schreef op 08-12-2021 om 09:03:
Het is NIET jouw schuld dat je 'vriend' je moeder zo heeft mishandelt dat ze naar het ziekenhuis moet. Agressie is nooit goed, ook al ben je het nog zo oneens met elkaar.
Je bent nu 32 weken zwanger. Je vriend is buitengewoon onbetrouwbaar, eerst weer bij hem wonen dan wil hij je weer weg na de geboorte want hij denkt dat dit niet gaat werken. Hij kan zijn agressie niet onder controle houden en benadert je negatief. Je bent dik en je moet sporten, tegen een vrouw die zwanger is
Ik denk dat het wel goed is als je zelf ( dus ook los van je ouders) sterker wordt. Dat is voor nu heel lastig want je leven staat nogal op zijn kop. Is er iemand met wie je kunt praten of je meer begeleiding kan geven. Spreek er eens over met je verloskundige. Je kunt ook eens kijken naar de FIOM of , dat is een organisatie die helpt bij ongewenste zwangerschappen en tienerzwangerschappen. Voor jou is de zwangerschap natuurlijk niet ongewenst maar wel erg ongepland en is wel ongewenst door je vriend. Ik vermoed ook dat je nog niet zo oud bent. Zoek maar eens op hun site. Je zult ook hulp nodig hebben bij de vraag hoe je omgaat met je kindje en de vader. Wil hij het kind nog zien? of denkt hij "zoek het maar uit". Gaat hij mee betalen? of wil je dat juist niet? Kortom er komen heel veel vragen op je af. SIRIZ is een christelijke organisatie die ook veel expertise heeft met dit soort zaken. Daar heb ik in mijn vorige werk ook positieve ervaringen mee gehad, je hoeft overigens zelf niet gelovig te zijn wil je hulp van hen krijgen. Kijk ook eens op hun site.
Gelukkig heb je ouders die je helpen maar ik denk dat je ouders niet de meest geschikte personen zijn om nu met hem afspraken te maken, gezien de voorgeschiedenis. Daar moet iemand van buiten bij komen.
Echt zoek hulp je hebt nog een week of 8 voordat je gaat bevallen. Ik hoop zo dat je iemand vindt die jou kan bijstaan. En ik hoop zo dat je door dit alles heen sterker wordt en met meer zelfvertrouwen keuzes kan maken
Klopt ik ben nog best jong, 22 en mijn vriend 25.
Hij vond mij vorig jaar "te dik", (was 10 kilo aangekomen omdat ik mij toen niet zo goed voelde mentaal), woog toen 72 kilo en ben 1.65. Dit is er allemaal af gegaan door weer gezonder te leven, ik ben terug gegaan naar 56 kilo.
Maar omdat ik niet naar de sportschool ging was het volgens hem wel beter om een wat strakkere buik te hebben, dan was het goed? 🤔 Hij vind dat soort dingen ook niet kwetsend ofzo om te zeggen
Hij zit zelf ook niet lekker in z'n vel, is te mager, dus ik denk dat het daar vandaan komt. de gaten zitten in z'n muren alleen ik ben echt nooit mishandeld door hem heel die 5 jaar dus alsnog kwam dit voor mij hard aan.
Wij hebben na de gebeurtenis aangifte tegen hem gedaan en hij heeft een straatverbod + contactverbod voor 90 dagen, en daarna horen we of hij moet voorkomen ja of nee, kans is groot heel het hoofd van mijn moeder lag open en ze moest haar haren afknippen omdat er zo hard getrokken was. Als dit eindigt is de baby ongeveer 1 maand oud.
Wel erg heftig allemaal. Het enige dat ik je nu kan meegeven is dat deze relatie het niet gaat worden, je moet op iemand kunnen vertrouwen en dat is hier duidelijk niet het geval. Hierboven wordt al aangeraden om hulp te zoeken en ik hoop echt dat je daarmee aan de slag gaat.
Deze "vriend" ben je beter kwijt dan rijk, dat lijkt me wel duidelijk. Ik denk ook (dat schreef iemand anders ook al) dat het een goed idee is om zelf te proberen sterker te worden en meer op eigen benen te staan, zodat je uiteindelijk zelf je leven en dat van je kind kan vormgeven. Want ik krijg een beetje de indruk dat je ouders nu nogal veel voor je bepalen (maar mogelijk zit ik er naast). Contact met het FIOM is inderdaad geen gek idee denk ik.
Ik ben het eens met Daglichtlamp: pas op met erkenning en gezag. Ik leg even wat uit over de juridische kanten van dit verhaal (ik ben jurist), dan weet je iets beter waar het over gaat.
Je bent niet getrouwd met je vriend. Als je kindje geboren wordt, dan moet de geboorte worden aangegeven. Dat kan je zelf doen, als je fit genoeg bent, of je kan aan je vader of moeder vragen om dat te doen, ik zou het niet aan je ex vragen. Er wordt dan bij de aangifte een geboorteakte van je kind opgemaakt en er wordt in de geboorteakte vastgelegd dat jij de moeder bent. Het kindje krijgt ook jouw achternaam. Wie de vader is, staat nergens. Jouw kindje krijgt pas een juridische vader als een man hem/haar erkent. En dat kan in principe alleen met jouw toestemming.
Ik zou na de geboorte je ex (dan hopelijk ex) op de hoogte brengen en verder even afwachten wat hij gaat doen. Begint hij er zelf over dat hij een vader wil zijn voor je kindje, of doet hij zo weinig mogelijk? Vraagt hij om je kind te mogen erkennen, of niet? Mij advies zou zijn om niet over erkenning te beginnen als hij dat zelf ook niet doet. Als hij erkent, wordt hij de juridische vader. Dat geeft hem bepaalde rechten en plichten. Dat kan soms een hoop gedoe opleveren waar je niet op zit te wachten. Dus ik zou zeggen: wacht maar rustig af. Als hij zich tot een fijne vader ontpopt dan kan je altijd nog naar die erkenning toewerken. Ook als hij wel zelf over erkenning begint, zou ik daar niet meteen mee akkoord gaan en even afwachten. Wat Daglichtlamp zegt, klopt: als hij die erkenning per se wil dan komt die er uiteindelijk wel. Maar ik zou eerst maar eens aankijken of hij het echt wel wil.
Begin niet over een financiële bijdrage. Strikt genomen is er geen éen op éen verband tussen erkenning en betaling, maar als jij een bijdrage eist dan kan je er bijna zeker van zijn dat hij dan het kind wil erkennen en een omgangsregeling wil. Als je ouders erop aandringen dat je om geld moet vragen, leg dan uit dat je liever rust hebt dan geld.
Gezamenlijk gezag moet je al helemaal niet goed vinden op dit moment. Er kan pas gezamenlijk gezag komen als je ex het kind heeft erkend. Gezamenlijk gezag geeft een hoop mogelijkheden voor gedoe die je nu kan missen als kiespijn. Ook voor gezamenlijk gezag geldt dat hij dit via de rechter kan proberen te regelen als jij niet meewerkt, maar zover is het nog lang niet.
Kortom: breng hem op de hoogte van de geboorte en wacht dan hoe hij zich gedraagt. Wil hij contact, kan je goede afspraken maken, gaat hij goed met het kind om? Dan kan je kijken of erkenning een goed idee is. Blijkt hij alle kanten op te schieten en onbetrouwbaar te zijn, of laat hij niks van zich horen, dan zou ik vooral niet aan hem gaan trekken. Alleen red je het uiteindelijk ook wel, en je kind is beter af zonder vader dan met een vader die er een puinhoop van maakt en jou een hoop narigheid bezorgt.
Heel veel sterkte gewenst
Temet
Temet schreef op 08-12-2021 om 15:30:
Deze "vriend" ben je beter kwijt dan rijk, dat lijkt me wel duidelijk. Ik denk ook (dat schreef iemand anders ook al) dat het een goed idee is om zelf te proberen sterker te worden en meer op eigen benen te staan, zodat je uiteindelijk zelf je leven en dat van je kind kan vormgeven. Want ik krijg een beetje de indruk dat je ouders nu nogal veel voor je bepalen (maar mogelijk zit ik er naast). Contact met het FIOM is inderdaad geen gek idee denk ik.
Ik ben het eens met Daglichtlamp: pas op met erkenning en gezag. Ik leg even wat uit over de juridische kanten van dit verhaal (ik ben jurist), dan weet je iets beter waar het over gaat.
Je bent niet getrouwd met je vriend. Als je kindje geboren wordt, dan moet de geboorte worden aangegeven. Dat kan je zelf doen, als je fit genoeg bent, of je kan aan je vader of moeder vragen om dat te doen, ik zou het niet aan je ex vragen. Er wordt dan bij de aangifte een geboorteakte van je kind opgemaakt en er wordt in de geboorteakte vastgelegd dat jij de moeder bent. Het kindje krijgt ook jouw achternaam. Wie de vader is, staat nergens. Jouw kindje krijgt pas een juridische vader als een man hem/haar erkent. En dat kan in principe alleen met jouw toestemming.
Ik zou na de geboorte je ex (dan hopelijk ex) op de hoogte brengen en verder even afwachten wat hij gaat doen. Begint hij er zelf over dat hij een vader wil zijn voor je kindje, of doet hij zo weinig mogelijk? Vraagt hij om je kind te mogen erkennen, of niet? Mij advies zou zijn om niet over erkenning te beginnen als hij dat zelf ook niet doet. Als hij erkent, wordt hij de juridische vader. Dat geeft hem bepaalde rechten en plichten. Dat kan soms een hoop gedoe opleveren waar je niet op zit te wachten. Dus ik zou zeggen: wacht maar rustig af. Als hij zich tot een fijne vader ontpopt dan kan je altijd nog naar die erkenning toewerken. Ook als hij wel zelf over erkenning begint, zou ik daar niet meteen mee akkoord gaan en even afwachten. Wat Daglichtlamp zegt, klopt: als hij die erkenning per se wil dan komt die er uiteindelijk wel. Maar ik zou eerst maar eens aankijken of hij het echt wel wil.
Begin niet over een financiële bijdrage. Strikt genomen is er geen éen op éen verband tussen erkenning en betaling, maar als jij een bijdrage eist dan kan je er bijna zeker van zijn dat hij dan het kind wil erkennen en een omgangsregeling wil. Als je ouders erop aandringen dat je om geld moet vragen, leg dan uit dat je liever rust hebt dan geld.
Gezamenlijk gezag moet je al helemaal niet goed vinden op dit moment. Er kan pas gezamenlijk gezag komen als je ex het kind heeft erkend. Gezamenlijk gezag geeft een hoop mogelijkheden voor gedoe die je nu kan missen als kiespijn. Ook voor gezamenlijk gezag geldt dat hij dit via de rechter kan proberen te regelen als jij niet meewerkt, maar zover is het nog lang niet.
Kortom: breng hem op de hoogte van de geboorte en wacht dan hoe hij zich gedraagt. Wil hij contact, kan je goede afspraken maken, gaat hij goed met het kind om? Dan kan je kijken of erkenning een goed idee is. Blijkt hij alle kanten op te schieten en onbetrouwbaar te zijn, of laat hij niks van zich horen, dan zou ik vooral niet aan hem gaan trekken. Alleen red je het uiteindelijk ook wel, en je kind is beter af zonder vader dan met een vader die er een puinhoop van maakt en jou een hoop narigheid bezorgt.
Heel veel sterkte gewenst
Temet
Erg bedankt voor je reactie.
Ik weet niet of ik hem op de hoogte kan brengen van de geboorte? hij heeft een contact verbod die loopt tot na de geboorte met mijn moeder, ik weet niet of de zaak die nu loopt tegen dan in de problemen daarmee komt, als hij een goede advocaat heeft (z'n vader heeft nogal wat geld)
Klopt mijn moeder vooral is erg beschermend ,wilde ook dat ik hem perse overal op blokkeer en wilde dat ook "nakijken". Ik weet dat ze het goed bedoeld hoor, maar ik ben toch al 22 bijna.
Ik denk niet dat het feit dat jij hem alleen op de hoogte brengt van de geboorte maakt dat er een probleem is in een zaak die er tegen hem loopt (zo begrijp ik je tekst tenminste, er lijkt wat te zijn weggevallen), maar als je je daar zorgen over maakt zou ik even contact opnemen met de politie, of, als je daar al contacten hebt lopen, met Slachtofferhulp om te vragen hoe je dit het beste kan aanpakken.
Het lijkt me niet verstandig om hem niks te vertellen, dat maakt het voor hem makkelijker zich t.z.t. als zielig te profileren, en het vergroot ook het risico dat hij zelf op zoek gaat naar informatie als jij die niet geeft. Ik denk dat het goed is om het initiatief hierin te houden.
Groeten,
Temet
Heel terecht dat je moeder beschermend is. Jullie wonen beiden nog thuis toch? Ik zou hem niet rechtstreeks op de hoogte brengen (in de zin dat jij hem gaat appen of bellen). Het lijkt me beter dat je iemand vraagt die net wat verder van de hele situatie af staat om dat te doen (dus ook niet je ouders). (of schriftelijk, in elk geval niet op een manier dat hij je weer direct onder druk kan zetten).
MamaE schreef op 08-12-2021 om 09:34:
Ik zie alleen maar rode vlaggen. Hij heeft de keuze of hij wel of niet een vader voor het kind wil zijn, verder niks. Jou bij hem laten wonen en na de bevalling weer weg sturen, wat ben je dan voor iemand? Hij is niet betrouwbaar en gewelddadig.
Ik heb maar één advies: doe aangifte (heb je al gedaan, heel goed), maak het uit, ga bij je ouders wonen en zorg dat je niks meer met deze lamlul te maken hebt. Dat is hij niet waard en jij verdient beter.
Ja ik ben zeker aan het begin al, heel erg in de war gebracht, hij deed toen ook de uitspraak ik zag ons misschien voor 5 jaar, maar niet langer. Hij zei later dat dit was omdat hij "boos" was dat ik de baby vanaf het begin al bij mijn ouders wilden krijgen.
Later was hij helemaal overstuur en emotioneel dat ik en hij het samen moesten doen, al m'n spullen achter gelaten thuis bij m'n ouders en bij hem ingetrokken en een baan gevonden, maand later kreeg ik te horen "denk dat je beter terug kan gaan na de geboorte, maar nu hoeft nog niet hoor 😒"
En nog steeds (tot nu dus) bleef hij contact zoeken, en mij willen zien. Gelukkig word ik nu geholpen via slachtofferhulp.
Ik begrijp er nog steeds niks van. 😔
Inky, deze jongen is alleen maar bad news.
Hij wijst je steeds af, om je daarna weer aan te trekken. Dat is een bekende methode om iemand (jou) psychisch uit balans te brengen en kapot te maken.
Je moeder weet dat, vandaar dat ze als een leeuwin tussen jullie in gaat staan. Ze wil jou en je baby beschermen, en heel terecht, hij is gevaarlijk!
Breek met hem, definitief. Blokkeer hem overal. Laat iemand anders na de geboorte met hem bellen dat de baby er is, maar zoek zelf geen contact, nooit. Serieus, zo'n man maakt je kapot. Als hij met tranen in zijn ogen en vol excuses op je stoep staat, weet dan dat dat het volgende toneelstuk van aantrekken en afstoten is. Trap er niet in! Hij heeft zijn ware aard al laten zien, hij verdient echt geen plaats in jullie leven. En jullie verdienen het niet om zo iemand in je leven te hebben.
Jij verdient een partner die van je houdt zoals je bent, met of zonder wat extra kilo's, en die jouw mening even belangrijk vindt als de zijne. En je kindje verdient rust en liefde. Veel liefde.
Zoek hulp om zelf sterker te worden, te leren om nee te zeggen dat wat niet goed voor jou is en ja tegen wat wel goed voor je is. Aangezien hij je zo afgekraakt heeft, zal dat wat moeite kosten. Maar ik beloof je, je bent veel sterker dan je denkt.
Succes met de laatste loodjes van je zwangerschap.
De ene dag wil hij wel en de andere dag niet. Dat is geen persoon waar je van op aan kunt en op kunt bouwen. Dan kun je het beter alleen doen. Je moet dan alles zelf doen (met hulp van je ouders) maar dat weet je van tevoren en geeft wel duidelijkheid en rust. Ik zou geen contact hebben en zeker geen erkenning of gezag laten hebben. Dat verdien jij niet en de baby al helemaal niet. Goed dat je geholpen wordt via slachtofferhulp.
Pippeltje schreef op 08-12-2021 om 01:52:
Jeetje wat een heftige situatie.
Wat denk je zelf als je diep in je hart kijkt?
Ik denk dat je het wel weet. Maar je vindt het zo moeilijk want je gunt je kindje zijn/haar vader en je bent diep in je hart ook bang om het alleen te doen. Ondanks dat je ouders je steunen en je weet dat je op hen kan vertrouwen. Maar eigenlijk wil je het ook graag zonder ze kunnen want ze kunnen je niet zo goed loslaten. Ze willen je wel helpen maar dan moet je het wel op hun manier doen.
Mijn advies? Laat deze man los. Het gaat hem echt niet worden. Hij kan jou en je kind echt niet de stabiele toekomst bieden die jullie straks nodig hebben. Die je kindje nodig heeft om veilig en gelukkig op te groeien. Die agressie zit in hem, dat gaat er niet zomaar even uit.
Ik hield denk ik de hoop dat hij wel bijdraait nadat ze geboren is, (hij praatte bijvoorbeeld tegen mijn buik en vroeg ook naar de echo's of ze gezond was, maar een andere keer zei hij weer "ik kan het niet aan, we hebben beide geen geld en een eigen huis").
Ik hoopte dat hij na de geboorte in januari dan wel gewoon bij mij thuis wilde komen (wilde hij niet meer vanwege de ruzie die hij heeft met m'n ouders). Na de mishandeling komt dat sowieso nooit meer goed denk ik .
Zijn plan was dat ik met de baby naar hem kom en hij niet bij mij (heen en weer gaan tussen 2 huizen dus) ik zat daar sowieso niet op te wachten want dat leek mij niet goed voor een baby?
Ook werkt hij nog steeds 3 uur per dag en zoekt niks anders, terwijl hij daar ook niet tevreden over is. Hij moet wel, hij word 26.
Inky2000 schreef op 09-12-2021 om 13:45:
[..]
Ik hield denk ik de hoop dat hij wel bijdraait nadat ze geboren is, (hij praatte bijvoorbeeld tegen mijn buik en vroeg ook naar de echo's of ze gezond was, maar een andere keer zei hij weer "ik kan het niet aan, we hebben beide geen geld en een eigen huis").
Ik hoopte dat hij na de geboorte in januari dan wel gewoon bij mij thuis wilde komen (wilde hij niet meer vanwege de ruzie die hij heeft met m'n ouders). Na de mishandeling komt dat sowieso nooit meer goed denk ik .
Zijn plan was dat ik met de baby naar hem kom en hij niet bij mij (heen en weer gaan tussen 2 huizen dus) ik zat daar sowieso niet op te wachten want dat leek mij niet goed voor een baby?
Ook werkt hij nog steeds 3 uur per dag en zoekt niks anders, terwijl hij daar ook niet tevreden over is. Hij moet wel, hij word 26.
Jij moet dus met de baby heen en weer reizen? Daar zou ik dus niet aan beginnen. Als hij echt iets wil, dan zal hij toch moeite moeten doen en dat lijkt er niet echt in te zitten.
