Minnares
ik ben + 1,5 jaar geleden verzeild geraakt in een heftige affaire, met een getrouwde man.
allebei ervan overtuigd dat we elkaars ware liefde zijn, jaja ik ken alle clichés en verhalen een affaire moet je niet hebben etc. Daar gaat dit dan ook niet over. Daar ben ik het helemaal mee een, “ ik ben single btw” Het is nu al eenmaal zo en ik kan niet meer terug. ik zal de details verder besparen over deze verhouding maar nu het volgende.
we proberen elkaar sinds September los te laten, toen kwam het voor het eerst uit, maar dit lijkt onmogelijk, aantrekken afstoten/boosheid tussen ons, tot aan mij stalken direct en indirect. Het is nu al 3x uitgekomen dat z’n vrouw ons betrapt heeft op contact en onze liefdesbrieven heeft gevonden. aan mij verteld hij dat hij z’n vrouw heeft verteld dat hij gewoon van mij houdt en er niet tegen kan vechten, hij kan het niet stoppen. Maar deze niksnut blijft dus verder besluiteloos en drijft ons beide tot waanzin en wanhoop. Dus ik heb er in volle overtuiging een punt achter gezet met behulp van tips uit een vorige topic hier. Sinds begin januari is het gelukt om al het contact dus echt te verbreken, ik vind z’n vrouw ondertussen ook gewoon ronduit zielig worden. ik heb hem 3-4 weken niet gesproken gezien of gebeld. dit heeft me tranen,verdriet, hartpijn en een hoop kilo’s gekost en ik denk echt iedere seconde aan hem. maar, nu komt het sinds het begin stuurde hij nog regelmatig wat, hartjes of weet ik veel wat wat ik negeerde, maar sinds afgelopen week, maar is die weer volop aan het appen, over dat hij spijt heeft van hoe hij het heeft aangepakt, nacht en dag aan me denkt, verschrikkelijk veel van me houdt, niemand anders in z’n hart zit, maar dat hij het nog altijd niet weet. De relatie is allang bekoeld er is geen intimiteit of genegenheid verder en hij slaapt al 7 maanden apart, nu volgens mij zelfs verhuisd naar de garage, maar dat er echt te veel geld mee gemoeid gaat, hij is bang voor een vechtscheiding, z’n kinderen niet meer te zien, z’n vrienden en familie maar hij houdt van mij en mist me verschrikkelijk. Dit verward me zo erg want ik wil vooruit, ik heb er alles aan gedaan om los te komen, maar het lukt gewoon niet. Sinds donderdag probeert hij met me af te spreken, ((niet omwille seks, dat is nooit onze drijfveer geweest, al zit dat mega goed verder)). Hij wilt ergens wandelen of gewoon zitten, allemaal op mijn termen, als ik wil praten is dat goed zo niet ook goed wil ik boos zijn mag dat ook, als we maar gewoon even elkaar zien in zijn belevenis. Want het gemis is enorm. Hij is mega begrip vol, verschrikkelijk irritant bijna.
ik hou dit heel erg tegen, het appen ook, want er is niks veranderd in zijn situatie, hij weet het nog altijd niet. Maar ik ben zo bang te bezwijken voor z’n aanbod of charme, ik hou verschrikkelijk veel van hem en het gemis is giga groot.
Wat moet ik doen ik weet het echt niet, meer.
verschrikkelijk. Het is gecompliceerd als je ware liefde, je onvoorwaardelijke liefde en je onbeantwoorde liefde, zich bevinden in je beste maatje maar je elkaar 20 jaar te laat tegen komt.
Hem blokkeren en verwijderen heeft weinig zin,verder. hij weet me precies ieder x weer te vinden op een andere manier. Dit triggert ook dat stalken, van hem, langs m’n huis/werk langs de school van m’n kinderen, Ik heb m’n nummer al gewijzigd etc maar hij komt er toch weer achter. Ben bang dat hij anders ook aan m’n deur komt.
Please geen verwijten ik weet dat het niet goed is ik wil geen ongezonde relatie niet op deze manier.
In de rebound: beetje onzinnige vraag hierboven. Ik realiseer me dat het vooral een stuk pijn van mij blijft als ik verhalen van anderen hoor. Eén van de lastigste dingen vond en vind ik de fase waarin mijn vrouw zag hoe kapot ik was van wat ze had gedaan en tegelijk zelf iets voelde dat deze man haar iets moois gegeven had. Inmiddels ziet ze dat anders, godzijdank. Hij heeft niets gegeven, wel genomen. En dat heel weloverwogen en doortrapt aangepakt. Daardoor word ik nog steeds geraakt als mensen over een affaire praten als iets moois en liefdevols. Al is het de ervaring van anderen, ik kan (en denk ook ‘wil’) het niet zo zien. Het was een en al egoïsme van zijn kant en idem dito van mijn vrouw omdat zij zichzelf voorhield dat dit haar iets zou brengen op een moeilijk punt in haar leven. Het egoïstische is dat je eigen genot, plezier en afleiding zoekt ten koste van mensen die ook bestaan.
De crisis heeft haar en ons daarentegen heel veel gebracht. Maar daar hebben we zelf heel hard voor gewerkt. In de categorie: never waste a good crisis.
Sisi1 schreef op 28-06-2024 om 17:49:
[..]
Het werkt zeker twee kanten op en daarom had ik dus een tijd geleden een eigen topic geopend en ben ik niet gaan reageren in het verder na ontrouw topic, ik wil niemands doorn in het oog zijn. je filtert alleen wat je wilt uit hetgene wat ik allemaal reageer. Maar ja dat denk ik wel. “Sommige schuiven graag dingen op externe factoren, en durven zichzelf niet recht in de spiegel te kijken als het op relatieproblemen betreft”. Ik zoek in je reacties naar iets waar ik op zou kunnen reageren inhoudelijk, iets waarvan we kunnen leren ik/jij? maar ik zie het echt niet. Je lijkt niet te kunnen accepteren dat het ook anders kan en dat dat oké is en dat ligt geheel bij jezelf. Niet bij het onderwerp. ik miep niet verder meneer Elpisto.
P.s: Kleine aanvulling ik heb dat stukje gelezen waarin je beweert dat ik denk dat ik leuker ben hij het leuker heeft bij mij, maar dat is absoluut niet waar, waar haal je dat toch vandaan, dan zou ik mezelf met de ander moeten vergelijken en dat is niet het geval. Nooit gedaan ook! We lijken niet op elkaar, we hebben niet dezelfde leeftijd, we verschillen van normen, ik ben juist een veel lastiger en moeilijker persoon als ik het zou vergelijken. Ik ben helemaal niet leuker zou de conclusie zijn.
Kijk, daar ga je weer. " Jij lijkt niet te kunnen accepteren". Wat kan ik niet accepteren dan? Ik snap het niet zo goed welk punt je daarmee denkt te maken.
Ook heb ik het volgens mij niet rechtstreeks tot jou gericht, in die post die je aan haalt, maar in algemene zin, waarbij ik ook nog duidelijk de disclaimer heb gezet " en dat is geheel persoonlijk". Dat je daar dan alsnog zo op aan slaat, zegt wel genoeg imo.
RoodVruchtje schreef op 29-06-2024 om 12:38:
[..]
Ik snap je ook wel en vind dat zgn gevoel van “2e viool spelen” ook zeker niet altijd zoals het vaak wordt bedoeld, meestal denigrerend. Er zijn ook vrouwen/mannen die helemaal niet op zoek zijn naar een vaste relatie en het juist prima vinden die ander enkel voor de ‘lusten’ te hebben. Zij zullen het dus ook niet ervaren als 2e viool zijnde. Ook dit stukje is niet altijd zo zwart/wit.
Dat lang niet alle mensen behoefte hebben aan een vaste relatie, weet en snap ik: ik ben er 1 van.
Ik doelde natuurlijk op mensen die een relatie met een gebonden iemand hebben en dan gaan zitten wachten totdat de vreemdganger voor hen kiest. Ik ken een vrouw die op die manier al jaren op haar gebonden minnaar zit te wachten. Ze leidt eigenlijk een eenzaam bestaan, want ze houdt zich voortdurend beschikbaar voor die man en ze is verdrietig als ze weer eens haar verjaardag of de feestdagen zonder hem doorbrengt. En ondertussen slikt ze alle smoesjes die hij haar op de mouw speldt. Op dat soort situaties doelde ik toen ik het had over die tweede viool.
