Mijn vriend is er niet voor mij
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem waar ik niet weet met wie ik hier over moet praten. Ik heb een relatie van 3 jaar en we hebben samen een dochtertje van net 1 jaar. Met de kleine gaat het hartstikke goed maar met ons al een langere tijd wat minder. Iedereen heeft zijn/haar fouten maar ik merk vooral dat de problemen komen doordat mijn vriend PDD-NOS heeft. (Een vorm van autisme). Wat ik daarvan merk in de negatieve zin, is dat hij niet goed met mij kan communiceren, dat hij vaak nogal egoïstisch overkomt en vaak zijn eigen waarheden creëert.
Gisteren heb ik helaas het slechte nieuws ontvangen dat mijn moeder baarmoederkanker heeft. We weten nog niet veel maar ik ben er erg van geschrokken. Ik vind het heel erg dat ze hier doorheen moet en ik vind het zelf ook lastig om te verwerken. Mijn vriend was in de eerste instantie erg begripvol. Maar later op de dag begon hij al over zichzelf en wat het bij hem allemaal naar boven bracht omdat hij zelf dierbaren verloren is aan kanker. Ik kan dat goed begrijpen maar ergens maakt het me boos dat hij over zichzelf begint nu ik hem zo hard nodig heb. Later kregen we al gauw een discussie omdat hij mij wou vertellen hoe ik hier mee om moest gaan. Want ja hij heeft het zelf ook meegemaakt. Ik heb tegen hem gezegd dat hij er alleen voor me moet zijn en mij niet moet vertellen hoe ik iets moet verwerken. Ook dat ging allemaal erg moeizaam. Vandaag merkte ik ook met de kleine en in het huishouden dat hij me maar moeilijk wilde helpen en eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig was. Een beetje op zijn telefoon zitten en gewoon echt helemaal niks uit zichzelf doen.. ik had afgelopen nacht ook erg slecht geslapen en daarom ook gehoopt dat hij er wat meer zou zijn. Ik kan gewoon niet geloven dat dit de manier is waarop je er bent voor iemand. Ik mis ontzettend veel steun. Hij laat het in mijn ogen gewoon lijken alsof het niks voorstelt. Ik heb even wat heldere feedback nodig want misschien ligt het aan mij doordat het bij mij allemaal zo hoog zit.
Alvast bedankt
Mannen
Mannen verteren emoties op een andere manier. Blijf je ernaar hengelen dan kom je bedrogen uit. Zoek je steun bij vriendinnen en verwacht er niet meer van dan dat, marsmannetjes zijn het.
Eens met Mijntje
Eens met Mijntje, hij trekt zich terug en die eigenschap kun je niet ombuigen. Lastig om dit op te schrijven, want het zou onaardig over kunnen komen en zo is het niet bedoeld, maar toch een poging.
Jouw moeder is ernstig ziek en dat is heel naar, natuurlijk moet je de schok verwerken, maar dat zul je grotendeels zelf moeten doen. Ik heb hier een partner zonder autisme of een andere diagnose, en als ik dit soort dingen meemaak, krijg ik een extra aai en vraagt hij heus een keer extra hoe het met me gaat, maar is hij verder echt niet voortdurend sensitief en heeft hij het soms niet eens door als ik me verdrietig voel. Hij moet gewoon zijn eigen dingen doen, heeft het druk met werk, kinderen, het huis en alle eisen van het leven. En ook de ruimte die hij voor zichzelf nodig heeft, neemt hij. Andersom is dat ook zo, bij verdriet van mijn man kan ik ook niet alles laten vallen en hem voortdurend bijstaan, hoewel ik natuurlijk zal proberen tussendoor te laten weten dat ik het rot voor hem vindt en meeleef. Voor zover ik begrijp uit jouw bericht, heeft jouw partner dat ook gedaan op zijn manier.
Het leven is misschien sowieso eenzamer dan je zou hopen...
Dat hij jou wil vertellen hoe je ermee om moet gaan, is inderdaad irritant gedrag, en je kunt hem best vragen daarvoor in de plaats iets anders te bieden: een knuffel of gewoon even naar je luisteren.
Maar opnieuw: ook bij mensen zonder autisme gaat dit niet altijd vanzelf, is mijn ervaring, er zijn veel mensen die graag iets invullen voor een ander en niet doorhebben dat dat verdriet doet. Ik ben een beetje bang dat je erg veel verwacht, en voor jouw partner is dat dus nog eens extra lastig.
veel sterkte voor jou en je moeder
steun uit de omgeving
Zorg dat je goede vriendschappen en relaties met buren en vrienden hebt, dat geeft steun en verbinding. Deel je verdriet en je zult mensen tegenkomen die geinteresseerd zijn of ervaring hebben en je kunt ook steun geven aan mensen die vertellen in hetzelfde schuitje te zitten. Ik zou ook niet schromen om te vertellen dat je het zo slecht kunt delen met je partner.
Toen ik een hele slechte uitslag had na een onderzoek zei mijn man 'je kan ook morgen onder de bus komen' Ik moest er hartelijk om lachen, troost en steun vond ik bij anderen. Het is absoluut geen slechtigheid maar het zit er niet in. We gingen een nieuwe keuken kopen en de koper noemde de verschillende opties o.a. een verhoogd aanrecht, ja dat wou mijn man (kop groter als ik) Ik zei dan ga jij zeker voortaan koken (ik kook altijd) nou nee maar helemaal begrijpen deed hij het niet. Hij is een wetenschapper, een geleerde en echt niet dom. Heb wel duizend voorbeelden.
Ik heb in al die jaren wel geleerd om anders tegen de relatie aan te kijken, emotioneel afstand genomen maar wel waardering kunnen voelen voor de zekerheid die het geeft en dat ik naast hem mijn eigen leven kan leiden.
Misschien kun jij het ook zo leren te gaan bekijken? Het heeft wel een prijs.
Miekemieke is me voor
Ik lees dit draadje door, de ene na de andere posting met verklaringen voor het gedrag van je vriend en mogelijke oplossingen op de (middel)lange termijn, en ergens vanaf posting 6 ofzo denk ik al: TS moet af en toe een keer met een vriendin de kroeg in.
Aan je vriend heb je op dit moment emotioneel kennelijk niks. Maar hij is niet te beroerd praktisch de handen uit de mouwen te steken. Dat komt goed uit. Maak afspraken over een paar avonden dat hij de zorg voor jullie kind op zich neemt, zodat jij de deur uit kan om eens tegen een vriendin of een familielid (anders dan je moeder) aan te kletsen.
De problemen in je relatie zijn daarmee niet opgelost, maar je kan er hopelijk even iets beter tegen.
Sterkte ermee
Temet
overigens (ot)
Ik haal maar weer eens een stokpaardje van stal: voor een vernietigende bespreking van het werk van Baron-Cohen (zou hij familie zijn van Borat?) kan ik Cordelia Fine ('waarom we allemaal van Mars komen' ) aanbevelen.
Groeten,
Temet
mannelijke therapeut
Mijn dochter heeft een tijd psychotherapie gehad ivm het moeizame contact met haar vader en leerde wat dingen van haar mannelijke psychotherapeut.
Hij gaf aan dat de meeste mannen niet graag praten over hun problemen, maar het bij zich houden en door het zelf op te lossen daar eigenwaarde uit halen. Als ze praten over problemen wordt het probleem in hun gedachten groter en groter.
Vrouwen daarentegen, hebben baat bij het praten over problemen, door erover te praten wordt hun probleem kleiner.
Even in het kort zijn theorie, die heus niet op iedere man van toepassing is, maar het komt me niet eens onbekend voor.
(ot) Hoe gaat het met je moeder?
Is er al wat meer bekend?
