Mijn vriend is er niet voor mij
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem waar ik niet weet met wie ik hier over moet praten. Ik heb een relatie van 3 jaar en we hebben samen een dochtertje van net 1 jaar. Met de kleine gaat het hartstikke goed maar met ons al een langere tijd wat minder. Iedereen heeft zijn/haar fouten maar ik merk vooral dat de problemen komen doordat mijn vriend PDD-NOS heeft. (Een vorm van autisme). Wat ik daarvan merk in de negatieve zin, is dat hij niet goed met mij kan communiceren, dat hij vaak nogal egoïstisch overkomt en vaak zijn eigen waarheden creëert.
Gisteren heb ik helaas het slechte nieuws ontvangen dat mijn moeder baarmoederkanker heeft. We weten nog niet veel maar ik ben er erg van geschrokken. Ik vind het heel erg dat ze hier doorheen moet en ik vind het zelf ook lastig om te verwerken. Mijn vriend was in de eerste instantie erg begripvol. Maar later op de dag begon hij al over zichzelf en wat het bij hem allemaal naar boven bracht omdat hij zelf dierbaren verloren is aan kanker. Ik kan dat goed begrijpen maar ergens maakt het me boos dat hij over zichzelf begint nu ik hem zo hard nodig heb. Later kregen we al gauw een discussie omdat hij mij wou vertellen hoe ik hier mee om moest gaan. Want ja hij heeft het zelf ook meegemaakt. Ik heb tegen hem gezegd dat hij er alleen voor me moet zijn en mij niet moet vertellen hoe ik iets moet verwerken. Ook dat ging allemaal erg moeizaam. Vandaag merkte ik ook met de kleine en in het huishouden dat hij me maar moeilijk wilde helpen en eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig was. Een beetje op zijn telefoon zitten en gewoon echt helemaal niks uit zichzelf doen.. ik had afgelopen nacht ook erg slecht geslapen en daarom ook gehoopt dat hij er wat meer zou zijn. Ik kan gewoon niet geloven dat dit de manier is waarop je er bent voor iemand. Ik mis ontzettend veel steun. Hij laat het in mijn ogen gewoon lijken alsof het niks voorstelt. Ik heb even wat heldere feedback nodig want misschien ligt het aan mij doordat het bij mij allemaal zo hoog zit.
Alvast bedankt
GJK
Allereerst: wat ontzettend rot voor jou en je moeder. Gun je zelf de tijd van de schrik te bekomen.
Ik kan heel goed begrijpen dat je meer steun wilt van je partner en dat je ook boos bent dat hij je dat niet geeft. Maar als hij autistisch is, kan hij het waarschijnlijk niet. Je zal dat op andere momenten wellicht ook al gemerkt hebben, bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap?
Ik kan me voorstellen dat je je eenzaam voelt hierin en het zelfs kinderachtig vindt dat hij de aandacht naar zich toetrekt. Maar je kan iemand die in een rolstoel zit ook niet vragen de marathon te lopen.
Hoe was jullie verkeringstijd? Gaf hij toen wel aandacht aan jouw problemen?
Hoog
Hier een heel gezin inclusief ex met empathy EN ongevoelige opmerkingen of veel over zichzelf ruimte innemen.
Ook wat doorzichtige manieren om dat te omzeilen want we hebben hier (bijna) allemaal begeleiding in gehad.
Het is echt wennen want thuis leven met mensen met autisme vraagt van jou veel aanpassing, maar nog meer van de mensen met autisme die zich hun hele leven al moeten aanpassen terwijl ze dat juist veel moeilijker kunnen.
dus ja, mijn compassie wint het tot nu toe, hoewel ik ook wel mijn punt kan maken.
En zeker op het moment nu we allemaal veel thuis zijn staat de zaak bij ons allemaal meer op scherp en zijn de escalerende manieren wel erg handig.
Op tijd gas terugnemen en even uit elkaar gaan. Een ommetje. Extra tekst van waardering voor elkaar maar ook voor jezelf want iemand met autisme kan het ontgaan zijn wat je allemaal voor ze doet, maar als je het benoemt.
En dat doe ik ook als het me niet altijd in dank wordt afgenomen.
Ik weet van een oud collega die ging met zijn vrouw naar de ggz in Amsterdam West waar men een praatgroep had voor paren waarvan een iemand autisme heeft.
Dat kon wel wat begrip kweken. Ik hoorde er altijd enthousiaste verhalen over.
Hmm
Wat ik denk dat kan helpen - zo werkt het hier althans- is concreet maken wat je nodig hebt. Weinig romantisch maar hier werkt het heel goed. Dus ik zou bijvoorbeeld zeggen
‘ ik kan het allemaal niet bevatten van mijn moeder, mag ik even tegen je aanpraten om alles een plekje te geven? Je hoeft geen oplossingen aan te dragen, ik wil gewoon even hardop nadenken’
Of
‘ ik heb zo slecht geslapen vannacht, wil jij even de was vouwen / eten koken / whatever’
Of
‘ zou jij mijn moeder en mij naar het ziekenhuis willen rijden? Zou ik zo fijn vinden’
Volgens mij zit bij mensen zoals je vriend vaak meer liefde in wat ze doen dan in wat (en hoe) ze zeggen. Dus geef hem wat te doen, verwacht niet teveel van wat hij zegt en als je daar wel wat in wil, geef hem een gebruiksaanwijzing. Ik heb weleens tegen mijn vriend gezegd; dit is zo’n moment dat jij me alleen maar een knuffel moet geven en moet zeggen dat je me begrijpt - ook al is dat niet zo. En dan moesten we er samen om lachen.
Wat mij ook hielp is de onmacht van de onwil te onderscheiden
mannen
interessant in het licht van het andere draadje ('raar gedrag van mezelf') maar feit is wel dat gemiddeld mannen niet op dezelfde manier hun emotionele steun uiten als vrouwen. Als je dat eenmaal weet van elkaar leeft het een stuk prettiger. Dus eerst dat gesprek aangaan en dan pas concluderne of hij er niet voor je is.
misschien denkt hij van wel en als jij niet laat weten wat je nodig hebt zal hij niet iets anders doen.
dit even los van autistische trekken, want dat verergert het natuurlijk wel, maar het is dus niet zo dat mannen met niet-autitische trekken op dezelfde manier met emoties omgaan als mannen.
gr Angela
Ik ben altijd erg duidelijk in wat ik nodig heb en communiceren gaat mij ook redelijk goed af. Dat weet ook iedereen van mij. Dus aan onduidelijkheid kan het niet liggen neem ik aan.. Zojuist weer een gesprek gehad met mijn vriend. Hij was zijn spullen aan het pakken om bij iemand langs te gaan. Ik zei tegen hem dat ik het erg vervelend vind dat hij zo doet en dat ik graag zou willen dat hij er voor me is in de vorm van een luisterend oor of zelf vragen stelt zoals "wil je alleen zijn" of juist "wil je dat ik bij je blijf" daarvan maakte hij dat ik had gezegd dat ik wil dat hij geen vragen stelt aan mij. Terwijl ik duidelijk heb gezegd dat ik geen behoefte heb aan ongevraagd advies over hoe ik met mijn emotie om moet gaan. Dit zijn precies van dat soort dingen waar ik zo moe van word. Alles verdraaien en zijn eigen belang in alle situaties voorop stellen. Hij maakte de nieuwe discussie dat hij meer tijd voor zichzelf wilt en dat gevoel al lang heeft. Ik heb dan zoiets van, waarom nu? Het is zo lastig en frustrerend allemaal. Misschien is het ook niet alleen de autisme want de opmerking over dat ik het waarschijnlijk al eerder had gemerkt is eigenlijk niet echt van toepassing. Hij is voornamelijk sinds de komst van de kleine erg egoïstisch geworden en die autistische trekjes zijn vanaf dat moment ook veel erger geworden. Maar dat hij in deze situatie zo zou doen had ik nooit van hem verwacht.. juist doordat hij hier zelf ook doorheen is gegaan met zijn opa. Hij is zojuist weggegaan dus dat laat alweer erg veel zien vind ik..
kinderen krijgen en autistische trekken
is geen fijne combinatie, hele leven overhoop en totaal onvoorspelbaar, die kinderen.. . .echt, het is niet raar dat het erger is op dit moment.
heeft hij inzicht in autistische trekken/zichzelf/doet hij moeite om zichzelf te leren kennen op dit vlak zodat hij makkelijker met mensen kan omgaan?
want die diagnose zal hij al jaren hebben neem ik aan?
gr Angela
Iemand ervaring?
Wat me ook best pijn deed, was de opmerking "het leven gaat gewoon door" toen ik tegen hem zei dat ik het stom van hem vond dat hij nu zoveel met zichzelf bezig is. Ik begin soms door zijn gedrag echt aan mezelf te twijfelen. Maar kom op het is net 24 uur geleden dat ik het weet wat moet ik dan. Ik blijf de dingen doen die moeten gebeuren, ik kan lachen met mijn dochtertje en het gaat redelijk met me. Maar het enige waar het nu om gaat is zijn gevoel, zijn autisme. Is er iemand die iets soort gelijk heeft meegemaakt? En hoe ga je hier dan mee om.. ik wil graag doorgaan voor mijn dochtertje en van hem houden doe ik ook zeker nog maar op deze manier gaat het toch echt niet meer.
Angela67
Ja dat klopt hij heeft deze diagnose al een aantal jaren. Maar hij wil geen moeite doen om inzicht te krijgen door bijvoorbeeld naar een therapeut te gaan. Ik heb al eens tegen hem gezegd dat hij hulp moet gaan zoeken voor zichzelf en zijn gezin. Hij had zichzelf aangemeld, is 2 keer gegaan en daarna deed hij geen moeite meer. Ook als ik erover begin, voelt hij zich aangevallen. Dus ja. Wat kun je dan nog doen. Begripvol zijn vanuit mijn kant is er na een tijd ook wel vanaf. Zeker na dit..
maar
heeft hij wel een diagnose? Want je schrijft dit:
"Misschien is het ook niet alleen de autisme want de opmerking over dat ik het waarschijnlijk al eerder had gemerkt is eigenlijk niet echt van toepassing."
Voor zover ik weet is autisme niet situationeel zoals narcisme (die mensen passen zich aan aan de situatie als hen dat beter lijkt) maar autisme is niet afhankelijk van de situatie.
mariana
als er zo iets ingrijpends als een kind langskomt is autisme wel situationeel als je het zo wilt noemen. het is altijd aanwezig maar dingen waar je mee hebt leren dealen kosten iets minder energie. Als er dan wat nieuws gebeurt kun je zo terug naar af zijn en als je dan geen inzicht hebt in hoe dat bij jezelf werkt en hoe het op anderen overkomt komt het misschien uit de lucht vallen maar het is een verklaarbare reactie.
gr Angela
okay
de postings hebben gekruist, hij heeft dus wel een diagnose.
Je schrijft "Begripvol zijn vanuit mijn kant is er na een tijd ook wel vanaf. Zeker na dit.."
Ja dat kan ik me voorstellen. Ik sta altijd verbaasd hoeveel partners (meestal vrouwen) van autistische mensen zichzelf opzij moeten zetten en vraag me dan ook altijd af wat de meerwaarde is van zo'n relatie. Klinkt hard want iedereen verdient liefde maar als je zo weinig terugkrijgt... ben je dan niet wat zelfontkennend bezig?
Maar goed, met deze praat ben jij nu niet geholpen. Veel sterkte
Angela
dank voor je antwoord.
gkj
ìs hij van mening "dat de wereld hem maar moet nemen zoals hij is" en vond hij dit vóór de geboorte ook al?
Dan zou ik voorlopiig even niet gaan trekken aan hem en hopen dat hij z'n draai gaat vinden met het kind en de impact op zijn leven. Voor jou en jouw emoties heeft hij geen plek/tijd/energie lijkt het nu. Sterkte.
gr Angela
Psycho educatie
Als het goed is kun je ook psycho educatie krijgen bij de instelling waar je partner zijn diagnose heeft gehad.
Verder heb ik zelf trainingen gedaan bij Autisme Centraal.
Het begint met een beetje inleven en gaan begrijpen wat het betekent als je autisme hebt en voortdurend je zintuigen overprikkeld worden en je andere informatievoorziening een vertaalslag moet maken naar de gemiddelde 'normale' manier van communiceren.
Dat kost enorm veel energie. En omdat veel mensen met autisme toch wat weinig goed zijn begeleid en veel onbegrip en negatieve aandacht hebben meegemaakt bij het opgroeien en soms verkeerde gewoontes hebben ontwikkeld omdat ze het maar niet begrepen en daar geen uitleg bij kregen, daarom kan het nogal wat inlevingsvermogen van de niet autistische partner vragen.
Maar daar begint het mee. En als je het eenmaal doorkrijgt heb je natuurlijk wel diverse emoties en fasen..
Rouw, omdat je voorgoed je huidige verhaal moet loslaten. Boosheid en onwil omdat je je manier van doen moet gaan veranderen, terwijl je daar niet de oorzaak van bent en je zelfs soms slecht voor jezelf vindt.
Maar uiteindelijk kan het ook een sport worden als je ziet dat je er steeds beter mee om kunt gaan. Vooral omdat het om de mensen gaat die je lief hebt.
Vergeet niet dat autisme erfelijk is en de kans dat je kind het ook heeft aanwezig.
Dan kun je ook blij en tevreden met jezelf worden.
Je kunt altijd emotionele steun elders vinden. Ik had in dit proces veel steun aan mijn vader maar ook aan medecursisten, collega's in de IT die soms ook, soms niet met hun gezin in de hulpverlening zaten of net gediagnosticeerd waren. En als scheidende alleenstaande ook aan mijn vriendinnen. En nog steeds.
Niet iedereen begrijpt wat het betekent om autisme in je gezin te hebben, als ik het maar begrijp.
En als je partner met autisme afstand zoekt dan laat je hem onmiddelijk gaan. Dan heeft hij dat nodig om tot rust te komen en zijn emoties te laten zakken.
Emoties gaan bij autisme vaak heel snel van 1 naar 10, dus het is niet even uitpraten of wachten tot het conflict opgelost is. Afstand nemen is afstand nemen. Hands off!
Nou ja, zulke dingen dus ga je steeds beter snappen.
Er zijn van dit soort patronen, die je middels (zelf)studie en training kunt leren, maar het meeste leer je ook van andere mensen met autisme en van je partner, als je maar eerlijk met elkaar kunt communiceren.
Als je als iemand met autisme een persoon voor je hebt die vaak boos op je wordt dan ga je je verstoppen, of een smoesje verzinnen. Dat doen mensen en als je autisme hebt maak je dat vaker mee dat je afgewezen wordt.
Emoties zitten in de communicatie ook al snel in de weg. Houdt het kalm want anders gaan de oren dicht. Enzovoort.
Mariana
Elk soort feedback kan helpen. Bedankt 😊
Mannelijk
https://en.wikipedia.org/wiki/Empathizing%E2%80%93systemizing_theory
Volgens de psycholoog Simon Baron-Cohen is er bij autism (ook bij vrouwen) sprake van een extreem 'mannelijk' brein. Meer gericht op systematiseren en logica dan op inleving en empathy.
Een idee.
In elk geval weet ik dat mijn exman ook veel van mij houdt, maar dat wil niet zeggen dat ik daar wat aan heb.
Ik vroeg het wel eens aan hem toen de sores begon: houd je eigenlijk wel van mij?
Hij antwoordde: ik poets toch je schoenen? Klassiek mannelijk dingetje.
Iets doen is feitelijker dan iets vaags als iets op het juiste moment zeggen of je gevoel uitdrukken. Het Mars en Venus verhaal. Bij autisme nog een beetje uitvergroot.
Net zoals veel zaken bij autisme uitvergroot kunnen zijn, extremer dan gemiddeld. Maar altijd diep menselijk.
Timing
‘Zojuist weer een gesprek gehad met mijn vriend. Hij was zijn spullen aan het pakken om bij iemand langs te gaan. Ik zei tegen hem dat ik het erg vervelend vind dat hij zo doet en dat ik graag zou willen dat hij er voor me is in de vorm van een luisterend oor of zelf vragen stelt zoals "wil je alleen zijn" of juist "wil je dat ik bij je blijf" daarvan maakte hij dat ik had gezegd dat ik wil dat hij geen vragen stelt aan mij. ‘
Timing is in elke relatie belangrijk; iemand die zijn spullen pakt om bij iemand langs te gaan, heeft zijn hoofd niet open staan voor een gesprek over begrip en luisteren.
Anne J
Erg herkenbaar. Dat kwam ook naar voren in ons gesprek. Ik vroeg aan hem of hij zelf vind dat hij er echt voor me Is. Hij zei, Hoezo? Ik heb toch vandaag ook wat gedaan in huis. Ja.. nadat ik het aan je heb gevraagd en nadat we daar ook weer een discussie over hebben gekregen. En daarbij is "meehelpen in huis" in mijn belevenis iets wat erbij hoort en is dat niet iets waarmee je laat zien dat je er echt voor iemand bent op geestelijk gebied. Dat soort dingen zijn voor mij erg lastig. Het lijkt dan voor mij echt alsof hij aan het zoeken is naar iets om te zeggen ofzo. Het komt allemaal erg gevoelloos over. Ik sta er soms nog steeds van te kijken hoe hij dingen kan bekijken/beleven..
Flanagan
Ik probeer eigenlijk altijd rekening te houden met de manier waarop ik iets zeg of wanneer ik iets zeg. Maar er is niet altijd zoiets als een goede timing wanneer ik zelf ook een keer mijn gevoel kwijt moet. Zijn behoeftes/gevoelens staan dan altijd bovenaan. Dat kan toch ook niet.. Ik heb enorm veel respect voor zijn diagnose maar het kan niet altijd maar op zijn tijd gaan. Waar blijft de ander dan
gjk
heb je zelf wel genoeg gelezen over zijn diagnose en wat dat in de praktijk kan betekenen? Want je opmerking raakt natuurlijk precies de kern: Ik heb enorm veel respect voor zijn diagnose maar het kan niet altijd maar op zijn tijd gaan. Waar blijft de ander dan. Respect voor zijn diagnose is iets wat hij niet zal begrijpen als hij niet zelf erin gaat duiken, wat het voor jou betekent. Dus probeer je energie te sparen en ga nu niet proberen hem te beoordelen vanuit je eigen referentiekader. Volgens mij zijn er twee dingen die je nu kunt doen: jezelf inlezen en dan proberen waar je kunt starten met écht praten.
gr Angela
Maar zo gaat dat wel
Ik heb zelf geen goede ervaringen met een partner met autisme. Daar kun je in ieder geval niet hetzelfde van verwachten als van de gemiddelde persoon, en de kans is groot dat je gedurende de hele relatie de kar nagenoeg alleen moet trekken, zowel in praktisch als emotioneel opzicht. Het is al een geluk dat je partner zijn overprikkeling niet uit door heftige uitbarstingen.
Kort gezegd, je verwacht van hem dingen die hij simpelweg niet kan, en ook niet kan leren. Jij bent degene die zich moet aanpassen. Dan kun je nog wel een goede relatie hebben, maar geen partner die functioneert op gelijkwaardig niveau qua emoties en de praktische uitvoering van het huishouden. Mijn ex kon echt wel klusjes doen, hij kon bijvoorbeeld veel beter opruimen dan ik, maar dan wel steeds afgebakende taken. En hij kon volledig door het lint gaan als ik dan in mijn taken (zijnde 95% van zorg en huishouden) steken liet vallen. Dat ik overbelast was zag hij dan niet, wel hoe goed hij kon opruimen.
Zoeken
"Het lijkt dan voor mij echt alsof hij aan het zoeken is naar iets om te zeggen ofzo. "
Ook een mooi voorbeeld. Iemand met autisme kan moeilijker generaliseren en moet veel eerst 'uitpuzzelen'. Goed routines kunnen helpen, maar de uitzonderingen of variaties op de routine kunnen onverwacht weer veel tijd vragen.
Daar hebben gesprekspartners niet altijd geduld voor.
Mijn zoon legde het wel eens zo uit: Dan vragen ze of ik een koekje wil. Dan ga ik eerst nadenken hoe ziet het er uit (hoeveel soorten koekjes zijn er denk je?), hoe ruikt het, hoe groot is het, heb ik niet net wat gegeten, zit ik niet vol, kan het erbij, moet ik dan niet eerder mijn tanden poetsen. Wat zal ik zeggen, ja of nee?
Het lijkt, correct me if I'm wrong, of dat wat je niet begrijpt negatief door jou gelabeld wordt. Wat de boer niet kent. Misschien kun je beter een wat vragender opstelling kiezen: wat gebeurt hier eigenlijk? En waarom erger ik me hier aan?
In een jong gezin kan dat best moeilijk zijn maar dat is tevens HET moment dat mensen met autisme kunnen gaan ontsporen. Jonge kinderen vragen veel flexibiliteit en energie waar mensen met autisme niet mee overgedoseerd zijn.
En vooraf kun je zelf al niet bedenken hoe energievretend het krijgen van een kind kan zijn.
Maar (beetje ot)
Waar blijft de partner dan in een relatie met een autist? Het klinkt als heel veel opofferen, geduldig zijn en verdragen.
Ik kan me voorstellen dat je dat voor een kind doet. Maar voor een partner? Je hebt dan een groot kind erbij. Het lijkt me erg eenzaam.
Anne J
Bedankt voor je reacties daar heb ik zeker wat aan. Ook je eerdere reactie met uitleg over hoe je autisme kunt begrijpen en ermee om kunt gaan zegt me veel. Ik probeer het echt van 2 kanten te bekijken hoe lastig dat soms ook is..
Eenzaam
Inderdaad, het kan nogal eenzaam zijn. Meer risico op eenzaamheid dan met een neurotypisch iemand hoewel eenzaamheid in alle soorten relaties kan voorkomen.
Dat is het niet per definitie.
Je kunt je ook heel erg verbonden voelen met iemand als het je lukt om wel dat contact te leggen en elkaar te begrijpen.
Ik ben gescheiden van mijn exman en ik vind het een verbitterde oude man geworden die rare dingen doet en zegt maar ik herinner me nog de enthousiaste jongeman die ook heel handig en actief was in ons kleine huishouden.
Hij ontspoorde toen de tweede geboren werd op een vreselijke manier. Daar heb ik voor op mijn kop gestaan om er hulp bij te krijgen maar dat was er helaas toen nog niet.
Het duurde nog tot mijn zoon een diagnose kreeg, op 8 a 9 jarige leeftijd dacht ik, dat ik ineens, door te zoeken op 'autisme' en de prima uitleg van zijn 1e psychologe begreep hoe dat bij ons thuis zo fout liep.
Overigens herken ik het heel sterk in mijn familie en die relaties waren ook soms wel bijzonder maar ook vaak juist liefdevol. Mijn grootvader hield veel van zijn 'vreemde' vrouw. En de kinderen droegen haar ook op handen. Dat ergerde mijn moeder wel eens die zelf een vader had die nogal uit de bocht kon vliegen. En dan juist boos werd op haar schoonmoeder. Uit onbegrip. Als kind vroeg ik me dat af: wat gebeurt hier nu? Pas later ging ik dat begrijpen.
Mariana
Wat je zegt, voel ik zelf ook echt. Het is voor mij echt een tweestrijd. Je wilt rekening houden met de ander en alles begrijpen maar dan heb ik ook nog een kant die denkt ho eens even, waar ben ik dan? Aan de andere kant snap ik Anne J haar reactie dus ook omdat ik wel heel veel om hem geef maarja toch blijft het stukje dan wel terug komen :waar ben ik zelf dan?
ach
GJK wat een dilemma. Ook voor jou AnneJ die toch zo duidelijk het gezin en zelfs haar ex 'gedragen' heeft.
Ik kan me voorstellen dat het wel iets scheelt als je echt weet dat die ander er niets aan kan doen, echt niet weet hoe emoties vorm te geven.
Maar ja, mijn vader was autistisch. Ik hield veel van hem maar ik heb toch veel gemist in mijn jeugd. Dat schuurt, hoewel hij er niets aan kon doen waarschijnlijk.
Bescherming van jezelf
@GJK, lees #18 niet als kritiek maar als bescherming van jezelf. Je bent ook niet gebaat bij een gevoelloze reactie.
Zijn er momenten tijdstippen waarop je meer gehoor ervaart?
Heb je een klankbord; goede vriendin, zus etc zodat je die frustratie niet laat opkroppen en laat voelen tijdens het communiceren.?
Hoe ging vroege4 zijn moeder ermee om? Misschien is hij wel gewend dat zijn ouders de wind uit de zeilen houdt. Misschien heeft hij een zus, die je hierover kan vertellen.
Leeftijd
Ik ben heel erg benieuwd hoe oud jullie zijn?
geen kouwe kikker gedrag
Allereerst, wat voor label iemand heeft of niet, je kan je partner nooit een kant en klare gebruiksaanwijzing geven hoe met je om te gaan. Deze ziekte brengt hem terug naar zijn verleden, dat is begrijpelijk. Een verlies of ziekte verwerkt iedereen anders, de een wil praten, een ander gaat hard werken om het te verwerken en trekt zich terug. Niet voor niks gaan mensen vaker scheiden na zoiets. Je moet inzien dat hij ook verdriet heeft, dat dit geen kouwe kikkergedrag is.
Het is niet zo dat de een minder of meer verdriet heeft en dat hoeft ook niet op de weegschaal. Je kan niets van hem eisen. Hij is meer een terugtrekker, vooral na het eerste nieuws. Ik zou niet aan hem trekken dat hij er voor jou moet zijn, dan trekt hij zich alleen maar meer terug. Dit is voor iedereen een totaal onmachtige situatie. Wat kan hij doen dan om jouw pijn te verlichten? Niets waarmee je moeder beter wordt. Wees dus niet boos op hem maar heb verdriet en angst om je moeder. Pak zijn arm af en toe als hij naast je op de bank zit. Vraag hem je even vast te houden. Posting #4 geeft goede tips.
Maar dit is sowieso iets waarbij je je eenzaam voelt, het is jouw moeder. Sterkte.
