Mijn vriend heeft geen vrienden
Hallo dames. Ik ben hier nieuw en heb me aangemeld omdat ik heel graag iets kwijt wil en er zelf niet meer uitkom. Ruim 13 jaar heb ik een relatie, prima relatie, geen pieken en geen dalen, we hebben het goed. Samen twee kinderen. Mijn vriend is enig kind en graag op zichzelf. Vindt al snel iets 'te veel'. Heeft niet echt vrienden, wel een paar die hij als vriend beschouwd maar of dit andersom ook zo is... Die mannen zoeken niet snel zelf contact met hem, het is vrijwel altijd eenrichtingsverkeer. Of ze haken af. Dat vind ik sneu voor hem, maar ik denk ook dat het met hemzelf te maken heeft. Hij is trouw, aardig, kan goed praten, maar mist een stukje losheid en echt humor ofzo, iets dat mannen onder elkaar toch hebben lijkt me. Hij is heel sportief, drinkt niet, gaat vroeg naar bed. Is zorgzaam en ordelijk. Je leest het, niet bepaald een feestnummer. Binnen onze relatie zijn deze eigenschappen eigenlijk helemaal prima, hoewel ik zelf juist wel van een feestje hou en er veel op uit ga met vriendinnen. Mijn vriend gaat liever uren wielrennen, en 8 van de 10 keer alleen. Ik vind dit allemaal nogal saai, maar hij is eigenlijk ook wel een beetje saai als ik het zo teruglees. Mijn 'probleem' is eigenlijk: we hebben niet echt gezamenlijke vrienden met wie het klikt en ik heb zelf heel erg de behoefte aan een socialer leven, ook met hem. Niet alleen met mijn eigen vriendinnen. We hebben eigenlijk 1 vriendenstel met wie het goed klikt en verder wat kennissen. Dit is allemaal van mijn kant van oorsprong. Herkennen jullie dit? Ik wil en kan niets forceren maar ik schaam me soms een beetje voor mijn saaie vriend, zeker bij mijn familie, die allemaal veel vrienden over de vloer krijgen telkens. Dat vind ik leuke feestjes en dat mis ik echt. Dit is natuurlijk geen reden om bij mijn vriend weg te gaan, en dat wil ik ook helemaal niet, maar het zit me toch erg dwars en ik kan er niets mee...
Ik snap je wel hoor, maar hij is wie hij is en het is fijn als je hem kunt accepteren. Zoals jij het vast ook fijn vindt dat hij jou accepteert. Je zou het denk in ook niet fijn vinden als hij van jou verwacht dat jij eens wat vaker tijd alleen doorbrengt en dat hij zou wensen dat je wat minder sociale contacten had en niet van feestjes houd. Blijf lekker feesten met vriendinnen en kom weer fijn thuis bij je rustige vriend 🙂
Misschien wordt je ook beïnvloed door het feit dat hoe jij bent sociaal veel meer geaccepteerd is en vaak zelfs wordt verwacht van mensen.
Ik herken het bij mijn vrouw, die heeft ook weinig mensen om zich heen. Geen problemen hier, ik heb een redelijke vriendenkring vanuit dit dorp en een paar daarbuiten en daar word ze gretig binnengehaald
Zonne2017 schreef op 24-12-2023 om 17:25:
Ik snap je wel hoor, maar hij is wie hij is en het is fijn als je hem kunt accepteren. Zoals jij het vast ook fijn vindt dat hij jou accepteert. Je zou het denk in ook niet fijn vinden als hij van jou verwacht dat jij eens wat vaker tijd alleen doorbrengt en dat hij zou wensen dat je wat minder sociale contacten had en niet van feestjes houd. Blijf lekker feesten met vriendinnen en kom weer fijn thuis bij je rustige vriend 🙂
Misschien wordt je ook beïnvloed door het feit dat hoe jij bent sociaal veel meer geaccepteerd is en vaak zelfs wordt verwacht van mensen.
Daar heb je gelijk. Ik kan hem nirt veranderen, hij is wie hij is. Maar soms vind in dat wel lastig. Ik hou van reuring en gezelligheid van mensen, hij heeft dat heel weinig. Ik vind het ook gek dat mijn kinderen nooit vrienden van papa zien, wel vriendinnen van mama. Ook geneer ik me voor deze situatie en kan echt jaloers zijn op mensen met een hechte vriendenclub.
Ooit waren die eigenschappen misschien ook datgene waar je voor viel: de betrouwbaarheid, de rust, alle aandacht voor jou?
Is je vriend zelf ongelukkig? Nee? Accepteer die situatie dan gewoon want je kunt hem niet veranderen. Introverte mensen hebben nu eenmaal niet zo vaak veel mensen om zich heen nodig.
En met accepteren bedoel ik eigenlijk ook respecteren. Want je klinkt niet als iemand die echt van haar partner houdt zoals die is, anders zou je je nooit schamen voor hem.
Volgens mij hebben heel veel mannen weinig of zelfs geen vrienden. Ik hoor het zo veel om me heen. Soms hebben ze genoeg aan collega's, soms aan een vriend. En som s aan geen.
Maris82 schreef op 24-12-2023 om 21:24:
[..]
Daar heb je gelijk. Ik kan hem nirt veranderen, hij is wie hij is. Maar soms vind in dat wel lastig. Ik hou van reuring en gezelligheid van mensen, hij heeft dat heel weinig. Ik vind het ook gek dat mijn kinderen nooit vrienden van papa zien, wel vriendinnen van mama. Ook geneer ik me voor deze situatie en kan echt jaloers zijn op mensen met een hechte vriendenclub.
Kinderen vinden er helemaal niets van dat er geen vrienden van papa over de vloer komen en wel vriendinnen van mama. Ze vinden dat gewoon normaal omdat dat is wat ze kennen en hoe het gaat in jullie gezin. Je schrijft eerst dat je graag samen met je man de reuring op zou willen zoeken en dat je het jammer vindt dat hij er niet van houdt , nu lees ik dat je je voor hem schaamt en dat je jaloers bent op mensen met een grote vriendenclub. (uit je tekst maak ik op dat je zelf wel deel bent van een vriendinnenclub?)
Ik zou onderzoeken wat maakt dat je je voor hem schaamt en in relatie tot wie. Schaam je je bijvoorbeeld als je bij je vriendinnen bent ? Als er voorstellen komen waarop jij nee moet zeggen omdat je je man niet meekrijgt? Of schaam je je voor hem bij jou familie ?
En wat maakt dat jij zo verlangt naar een grote vriendenclub?
Het probleem zit zo te lezen echt bij jou omdat je iets in je leven mist. Het is de moeite waard bij jezelf te onderzoeken waar dat vandaan komt, in plaats van energie te steken in het wensen dat je man anders was.
Zonne2017 schreef op 25-12-2023 om 10:24:
[..]
Kinderen vinden er helemaal niets van dat er geen vrienden van papa over de vloer komen en wel vriendinnen van mama. Ze vinden dat gewoon normaal omdat dat is wat ze kennen en hoe het gaat in jullie gezin. Je schrijft eerst dat je graag samen met je man de reuring op zou willen zoeken en dat je het jammer vindt dat hij er niet van houdt , nu lees ik dat je je voor hem schaamt en dat je jaloers bent op mensen met een grote vriendenclub. (uit je tekst maak ik op dat je zelf wel deel bent van een vriendinnenclub?)
Ik zou onderzoeken wat maakt dat je je voor hem schaamt en in relatie tot wie. Schaam je je bijvoorbeeld als je bij je vriendinnen bent ? Als er voorstellen komen waarop jij nee moet zeggen omdat je je man niet meekrijgt? Of schaam je je voor hem bij jou familie ?
En wat maakt dat jij zo verlangt naar een grote vriendenclub?
Het probleem zit zo te lezen echt bij jou omdat je iets in je leven mist. Het is de moeite waard bij jezelf te onderzoeken waar dat vandaan komt, in plaats van energie te steken in het wensen dat je man anders was.
Op zich ben ik wel eens met deze reactie, maar er zit ook een andere kant aan.
Ik worstel soms met hetzelfde, en het kan echt wel bepaalde nadelen hebben. Als je partner geen vrienden heeft, of niet meegaat naar activiteiten met vrienden dan mis je soms wel echt een bepaalde gezamenlijkheid, en je partner van een andere kant zien, door de ogen van een ander. Een bepaald plezier samen ervaren. Of zien dat je partner het leuk heeft mer anderen, leuke nieuwe dingen ervaart en daarover vertelt. Het is dan heel belangrijk om dat uit andere gezamenlijke activiteiten te halen, maar dat is niet altijd evident als iemand erg graag op zichzelf is (en dus ook misschien minder interesse heeft om samen met jou als partner activiteiten te ondernemen).
Ook kan het eenzaam en benauwend voelen als jijzelf diegene en de enige bent die je partner zo goed kent. Op verschillende manieren: ik merk dat mijn partner erg op mij leunt in allerlei levenssituaties, moeilijke zaken nauwelijks met anderen kan bespreken, en dus weinig anderen als klankbord heeft. En ik kan niet altijd die persoon zijn voor hem. In periodes dat het moeizaam tussen ons ging, was ik nog steeds de enige bij wij hij dat kwijt kon, terwijl ik juist even afstand wilde. Dat kan best zwaar drukken op een relatie.
Ik vraag me af of je dat herkent, TO?
Zelf ben ik er nog niet helemaal uit hoe we het laatste kunnen oplossen op een manier die voor ons beiden prettig is.
Saar76 schreef op 25-12-2023 om 11:38:
[..]
Op zich ben ik wel eens met deze reactie, maar er zit ook een andere kant aan.
Ik worstel soms met hetzelfde, en het kan echt wel bepaalde nadelen hebben. Als je partner geen vrienden heeft, of niet meegaat naar activiteiten met vrienden dan mis je soms wel echt een bepaalde gezamenlijkheid, en je partner van een andere kant zien, door de ogen van een ander. Een bepaald plezier samen ervaren. Of zien dat je partner het leuk heeft mer anderen, leuke nieuwe dingen ervaart en daarover vertelt. Het is dan heel belangrijk om dat uit andere gezamenlijke activiteiten te halen, maar dat is niet altijd evident als iemand erg graag op zichzelf is (en dus ook misschien minder interesse heeft om samen met jou als partner activiteiten te ondernemen).
Ook kan het eenzaam en benauwend voelen als jijzelf diegene en de enige bent die je partner zo goed kent. Op verschillende manieren: ik merk dat mijn partner erg op mij leunt in allerlei levenssituaties, moeilijke zaken nauwelijks met anderen kan bespreken, en dus weinig anderen als klankbord heeft. En ik kan niet altijd die persoon zijn voor hem. In periodes dat het moeizaam tussen ons ging, was ik nog steeds de enige bij wij hij dat kwijt kon, terwijl ik juist even afstand wilde. Dat kan best zwaar drukken op een relatie.
Ik vraag me af of je dat herkent, TO?
Zelf ben ik er nog niet helemaal uit hoe we het laatste kunnen oplossen op een manier die voor ons beiden prettig is.
Ik ben to niet maar ik ben het er helemaal mee eens. Mijn man heeft ook geen vrienden, hij heeft genoeg broers en zussen maar ook daar spreekt hij zelden mee af. Dat op je leunen herken ik heel erg en vind ik ook benauwend.
Ik heb het wel geaccepteerd maar ik vind het wel jammer want juist door contact met anderen krijgen je ideeën, nieuwe inzichten, wordt je soms gecorigeerd etc. Het is ook jammer als je de enige bent in de relatie die dingen meemaakt en daar ook over kunt vertellen maar ja het is het wat is he.
Bolmieke schreef op 25-12-2023 om 14:30:
[..]
Ik ben to niet maar ik ben het er helemaal mee eens. Mijn man heeft ook geen vrienden, hij heeft genoeg broers en zussen maar ook daar spreekt hij zelden mee af. Dat op je leunen herken ik heel erg en vind ik ook benauwend.
Ik heb het wel geaccepteerd maar ik vind het wel jammer want juist door contact met anderen krijgen je ideeën, nieuwe inzichten, wordt je soms gecorigeerd etc. Het is ook jammer als je de enige bent in de relatie die dingen meemaakt en daar ook over kunt vertellen maar ja het is het wat is he.
Wat fijn om deze herkenning te horen 😊
Je zegt het mooi en het is precies dat: een breder wereldbeeld krijg je ook door gesprekken met anderen buiten het kerngezin. En als dat er bij een van de partners niet is, is de kans op 'scheve' ontwikkeling groot. De wereld van mijn partner die weinig contacten met anderen heeft lijkt soms kleiner te worden, terwijl mijn wereld groter wordt naarmate ik ouder word.
In periodes dat het moeizaam tussen ons ging, was ik nog steeds de enige bij wij hij dat kwijt kon, terwijl ik juist even afstand wilde. Dat kan best zwaar drukken op een relatie.
het kan ook zo zijn dat hij niet graag de vuile was buiten hangt. Mijn man heeft genoeg vrienden en familie maar houdt privédingen zoals hoe het gaat in onze relatie voor onszelf. Hij praat daar niet over met zijn zus of vrienden.
Sommige mensen zijn introvert en hebben na een dag werken zoals mijn man rust nodig en heeft al de hele dag aangestaan met clienten en collega's. Jij bent blijkbaar extravert en vind het lekker opladen om nog meer mensen en prikkels te krijgen. Jullie hersenen werken gewoon anders. Je moet iemand niet willen veranderen. Jammer dat je je voor hem schaamt alsof het iets negatiefs is om rustig en introvert te zijn of wat minder vrienden dan jou ideaal lijkt. Zulke dingen daar kom je normaal gesproken in je datefase wel achter dat de een andere behoeftes heeft dan ander. Man en ik zijn gelukkig beide introvert en genieten van de rust thuis op de meeste avonden. Lijkt me heel lastig als man mij steeds pusht meer te gaan doen of meer vrienden te zoeken. Hij is allang blij dat ik niet meer de stoeipoes/feestbeest etc uit ga hangen buiten.
Pippeltje schreef op 25-12-2023 om 08:41:
Ooit waren die eigenschappen misschien ook datgene waar je voor viel: de betrouwbaarheid, de rust, alle aandacht voor jou?
Is je vriend zelf ongelukkig? Nee? Accepteer die situatie dan gewoon want je kunt hem niet veranderen. Introverte mensen hebben nu eenmaal niet zo vaak veel mensen om zich heen nodig.
En met accepteren bedoel ik eigenlijk ook respecteren. Want je klinkt niet als iemand die echt van haar partner houdt zoals die is, anders zou je je nooit schamen voor hem.
Volgens mij hebben heel veel mannen weinig of zelfs geen vrienden. Ik hoor het zo veel om me heen. Soms hebben ze genoeg aan collega's, soms aan een vriend. En som s aan geen.
Ja dat is wel raak. Ik viel wel voor die eigenschappen en als partner en vader zijn die heel belangrijk. Het is meer, ik zie bij vel mannen om me heen dat zij wél een leuk sociaal leven hebben en goede vrienden en zou dat zelf ook leuk vinden als mijn vriend dat heeft. Hij is heel kritisch op anderen waardoor hij bijna niemand overhoudt.
Pippeltje schreef op 25-12-2023 om 08:41:
Ooit waren die eigenschappen misschien ook datgene waar je voor viel: de betrouwbaarheid, de rust, alle aandacht voor jou?
Is je vriend zelf ongelukkig? Nee? Accepteer die situatie dan gewoon want je kunt hem niet veranderen. Introverte mensen hebben nu eenmaal niet zo vaak veel mensen om zich heen nodig.
En met accepteren bedoel ik eigenlijk ook respecteren. Want je klinkt niet als iemand die echt van haar partner houdt zoals die is, anders zou je je nooit schamen voor hem.
Volgens mij hebben heel veel mannen weinig of zelfs geen vrienden. Ik hoor het zo veel om me heen. Soms hebben ze genoeg aan collega's, soms aan een vriend. En som s aan geen.
Ja dat gevoel heb ik ook. En als ze een vriend of vrienden hebben, verbinden ze zich niet op emotionele zaken maar op een gezamenlijke hobby als vissen of wielrennen, ik noem maar wat. Daar is natuurlijk niets mis mee behalve het feit dat het imho een druk op de relatie kan geven: voor hun emotionele welbevinden zijn ze dan alleen op jou als partner aangewezen. Ik kan me voorstellen dat dat als leunen voelt en niet gelijkwaardig.
Ik ken ook mannen die bewust die emotionele verbinding met andere mannen zijn gaan zoeken via bijvoorbeeld mannengroepen. Dat deed ze zo goed en hun vrouw ook.
Mijn eerste reactie op de openingspost was ook: dat komt zo vaak voor. Ik weet ook niet beter of veel mannen hebben nauwelijks eigen vrienden. Wat niet per se een probleem hoeft te zijn, maar het wel kan worden als de partner door scheiding of overlijden wegvalt.
Maar het is aan de man zelf.
Ik denk dat ik TO wel een beetje snap: overal om je heen zie je mensen - mannen en vrouwen - met een vrij uitbundig sociaal leven, ook als stel. En als je het ideaalbeeld voor ogen hebt van een gezellige vriendenclub die samen allerlei leuke activiteiten onderneemt, dan is het wel even aanpassen als blijkt dat jouw partner daar absoluut niet op zit te wachten. Maar het is niet anders en TO zal zich uiteindelijk beter vermaken als ze zich zonder partner in het feestgedruis stort dan als hij tegen heug en meug meegaat en zij zich de hele avond zit af te vragen of hij het wel naar zijn zin heeft. En TO, zie er de zonzijde van: als er ooit kinderen komen kan jij vaker de hort op omdat hij toch liever thuis blijft 
Temet schreef op 27-12-2023 om 08:44:
Mijn eerste reactie op de openingspost was ook: dat komt zo vaak voor. Ik weet ook niet beter of veel mannen hebben nauwelijks eigen vrienden. Wat niet per se een probleem hoeft te zijn, maar het wel kan worden als de partner door scheiding of overlijden wegvalt.
Maar het is aan de man zelf.
Ik denk dat ik TO wel een beetje snap: overal om je heen zie je mensen - mannen en vrouwen - met een vrij uitbundig sociaal leven, ook als stel. En als je het ideaalbeeld voor ogen hebt van een gezellige vriendenclub die samen allerlei leuke activiteiten onderneemt, dan is het wel even aanpassen als blijkt dat jouw partner daar absoluut niet op zit te wachten. Maar het is niet anders en TO zal zich uiteindelijk beter vermaken als ze zich zonder partner in het feestgedruis stort dan als hij tegen heug en meug meegaat en zij zich de hele avond zit af te vragen of hij het wel naar zijn zin heeft. En TO, zie er de zonzijde van: als er ooit kinderen komen kan jij vaker de hort op omdat hij toch liever thuis blijft
Ik herken het juist niet; vaak hebben mannen veel vrienden/ vriendengroepen met wie ze optrekken en afspreken. Als partner van TO daar geen behoefte aan heeft dan is het inderdaad niet anders dat ben ik met je eens. Maar ik snap TO wel dat ze het lastig vindt, op een gegeven moment is het erg saai als de ander nooit iets onderneemt, naast werk iets te vertellen heeft, is best benauwend. Bolmieke omschreef het mooi in haar post; door sociale contacten doe je nieuwe ideeen op, nieuwe inzichten, wordt je gecorrigeerd etc. Of haar partner als er kinderen zijn het prima vindt als zij de hort op gaat weet je niet. Kan ook gezeur van komen in de trant van " ga je nou alweer weg", vaak als ze zelf die behoefte niet hebben, is er niet automatisch begrip voor de behoefte van een ander.
Maris82 schreef op 26-12-2023 om 12:12:
[..]
Ja dat is wel raak. Ik viel wel voor die eigenschappen en als partner en vader zijn die heel belangrijk. Het is meer, ik zie bij vel mannen om me heen dat zij wél een leuk sociaal leven hebben en goede vrienden en zou dat zelf ook leuk vinden als mijn vriend dat heeft. Hij is heel kritisch op anderen waardoor hij bijna niemand overhoudt.
N.a.v. je laatste zin vraag ik me af; heeft hij weinig tot geen behoefte aan sociale contacten of lukt het hem door zijn kritische houding niet om sociale contacten te maken en te behouden? Want dat zijn natuurlijk wel 2 verschillende dingen.
Maris82 schreef op 24-12-2023 om 21:24:
[..]
Daar heb je gelijk. Ik kan hem nirt veranderen, hij is wie hij is. Maar soms vind in dat wel lastig. Ik hou van reuring en gezelligheid van mensen, hij heeft dat heel weinig. Ik vind het ook gek dat mijn kinderen nooit vrienden van papa zien, wel vriendinnen van mama. Ook geneer ik me voor deze situatie en kan echt jaloers zijn op mensen met een hechte vriendenclub.
Het is ook niet snel goed. Ook genoeg vrouwen die niet blij zijn met een man met hechte vriendenclubs, die (zonder vrouwen) weekendjes weg gaan, op wintersport gaan, etc.
