Mijn vriend heeft een bijzondere relatie met tijd

tjonge

Je zegt er niet bij hoe laat jullie hadden afgesproken.

Wees blij dat hij er 100% voor je is áls hij er is en zorg dat je altijd wat te doen hebt in plaats van op hem wachten.

Herkenning

Maar dan van mijzelf. Ik moet ook heel vaak wat afmaken en dat duurt altijd langer dan ik dacht. Het is ook altijd weer later dan ik denk. Laatst las ik ergens (hier op het forum?) dat mensen die vaak te laat zijn juist heel optimistisch zijn omdat ze denken dat ze het nog wel zullen halen ook al is dat realistisch niet meer mogelijk Dat herken ik ook wel van mezelf. Ik schat afstanden ook vaak wat optimistisch is. Dan denk ik bijvoorbeeld dat het een kwartier lopen is en dan is het een half uur of zo.

Ik kan trouwens best op tijd komen. Op werk ben ik zelden echt te laat (nou ja, vaak wel 5 minuten) en als ik de kinderen moet afhalen of een vlucht moet halen dan ben ik echt op tijd.

Maar als het gewoon gaat om thuis komen of iets wat niet zo belangrijk is ben ik vaak te laat. Vooral als ik aan het werk ben. Ik kom moeilijk los van mijn werk.

Mijn man is overigens niet heel veel beter. Hij gaat altijd voor 10 minuten weg om wat te halen en dan is hij na een uur of zo terug want onderweg bedacht hij nog even om daar langs te gaan en dan komt hij weer iemand tegen en zo.

Eigen gang gaan

Zoiets kun je niet veranderen, wel de manier waarop je ermee om gaat. Klinkt als een dooddoener, maar het is voor mij wel een mooie manier om te bestuderen wat ik zelf met zo'n gegeven doe.

Stel, ik zou te maken hebben met een notoire laatkomer. Dan kan ik kiezen, zo kan ik me opvreten, boos worden, uitjes aan me voorbij zien gaan, dankzij hem te laat komen, het eten laten verpieteren, het uitmaken, dan maar vast zonder hem op pad gaan of beginnen met eten, ruzie uitlokken, zelf te laat komen als het voor hem belangrijk is etcetera. Er zijn veel keuzes. Ook niks doen is een keuze

Mijn persoonlijke keuze zal denk ik zijn dat ik absoluut geen rekening met zijn laatkomerij ga houden. Tenzij je te maken hebt met botte pech zoals (alweer) een file, een treinstoring of een heel dringend iets dat ertussen komt. In zo ongeveer alle andere gevallen is het foute planning en misschien zelfs gewoon gemakzucht (die van "optimisme" vind ik ook wel een begrijpelijke verklaring).

"Ik heb dat altijd al gehad" vind ik geen excuus. Ik zou er toch ook weer geen ruzie om gaan maken, maar als mijn partner (als ik die had) zou zeggen "ik ben er om zes uur" zou ik meteen antwoorden: "Prima, dan ga ik uit van half acht."
En als ik een reden heb om hem om klokslag zes uur te zien, dan maak ik een afspraak voor half vijf

Nu herinner ik me opeens dat ik wel eens zo'n vriendje heb gehad als puber! Als die zei "ik kom je om één uur ophalen", dan kon ik rustig iets anders gaan doen tot een uur of drie. Het wende (dat vriendje was geen blijvertje, maar laatkomen speelde daar geen rol bij ). Ik was toen nog te bleu om er wat van te zeggen, maar ik zou tegenwoordig toch wel een opmerking erover maken en hem duidelijk maken dat ik niet op hem zal wachten als hij zijn tijd weer eens verkeerd heeft ingeschat. Het eten staat in de koelkast, schat, en vergeet de boel niet op te ruimen want ik had de keuken net aan kant gemaakt

Als hij verder een lieverd is (en volgens mij heb je dat al eens verteld) zou ik bij elk tijdstip dat hij je doorgeeft wat extra optellen (maar irritant is het wel!)

Geniet van je Bockbier, het is weer het seizoen er voor

Aha, een 'tijd-heiden'

Tijd-heiden, zo noemde een kennis van me dat fenomeen laatst... Ik ben ooit getrouwd geweest met zoiets. Maar dan ook een in de categorie 'nooit op tijd komen', ook niet als dat wel degelijk heel erg belangrijk was. Uiteraard was dat niet de reden voor de echtscheiding, maar de irritatie daar over was zeker wel een onderdeeltje. Zeker omdat hij dat ook deed naar de kinderen (toen ze nog klein waren en op hem rekende) of op heel belangrijke momenten. En ja, dan is het wel erg wanneer je (weer) moet wachten op iets dat niet komt!

Is het onschuldig, ofwel, komt ie wel op tijd wanneer dat er echt toe doet, dan zou ik me er ook niet te druk over maken. Zolang ie zijn prioriteiten maar kan stellen. En het is een goeie, toch..??

De visie van iemand die in Spanje woont

Spanjaarden staan niet bekend als optijdkomers. Ik bouw tegenwoordig altijd een marge in. Dus als ik iemand om zeven uur wil zien, spreek ik af voor zes uur of half zeven (hangt van de persoon af). Komt men op tijd, dan is dat mooi meegenomen maar geen must. Ben jij dan bijvoorbeeld nog niet klaar met koken, dan doen zulke mensen daar niet moeilijk over en je moet je dan ook niet gaan haasten maar gewoon rustig afmaken waar je mee bezig bent.

Spanjaarden waarschuwen zelfs meestal ook niet dat het wat later wordt. Het went en is dan op een gegeven moment ook niet zo irritant meer.

Als ik weet dat ik te maken heb met iemand die altijd te laat is, dan geef ik een verkeerde tijd door. Dus bv een uur te vroeg.
Misschien flauw, maar ik heb geen zin om daar altijd flexibel in te zijn. Want het houdt in dat ik me moet aanpassen aan het "inwendig foute klokje" van de ander. Ik vind te laat komen niet leuk, van mezelf niet en als een ander dat bij mij doet ook niet. Je bent dan toch niet echt een prioriteit. Uiteraard kan er altijd eens iets tussenkomen, maar als het een gewoonte is kan ik dat niet waarderen.

Dat is een discrepantie tussen kloktijd en

innerlijke tijd, hoorde ik ooit van iemand. Kloktijd is de tijd die de maatschappij ons oplegt, innerlijke tijd is je innerlijke, natuurlijke klok.

Ik ben zelf iemand van altijd te laat komen, ik kan er werkelijk niets aan doen. Mijn partner is iemand die liever iets te vroeg is dan te laat, en dat past eigenlijk helemaal niet. Het blijft een bron van ellende voor hem, en is het ook best vaak voor mij.

Wat Brunette zegt over Spanjaarden geldt ook voor mij: ik vind het zelf absoluut niet erg als iemand anders te laat komt, ik vind het helemaal geen probleem als iemand nog niet klaar is met voorbereidingen. Ik heb zelf ook altijd iets te doen bij me, voor als ik op een ander moet wachten. En ik vind dat informele juist heel prettig en gezellig. En inderdaad heeft het ook met optimisme te maken. Ik denk ook altijd dat ik veel meer in een dag gepropt krijg dan me in werkelijkheid lukt. Ik bied veel te veel aan om te doen, wil niemand teleurstellen (en doe dat dan juist wel).

Het kost mij serieus inspanning om bijvoorbeeld op tijd op school te zijn. Ik sta ruim op tijd op, en het lukt ook altijd wel, maar kost mij gewoon echt stress.

Ik ken iemand die daar zelf nog veel meer last van heeft dan ik, en die persoon heeft in ernstige mate ADD. Zou dat bij jouw geliefde het geval kunnen zijn? Niet dat alles perse gelabeld hoeft te worden, maar misschien voel je dan die irritatie niet meer.

Wat iemand anders schreef, die het zo interpreteerde alsof jij dan geen prioriteit hebt, zo is het (voor mij althans) absoluut niet! Vaak ben ik me juist heel erg aan het verheugen op bijvoorbeeld een afspraak, en ben ik er in mijn hoofd ook mee bezig geweest. Maar om mijn innerlijke leven aan te passen op de externe kloktijd, dat is voor mij heel moeilijk.

Ik denk Sini, dat je zoiets echt niet uit iemand krijgt. Het is ook niet naar bedoeld van hem, en jij hebt echt wel prioriteit bij hem. Waar ik voor zou waken is voor narrige, cynische of subtiele opmerkingen. Of het komt niet binnen en dan heb jij zelf ergernis die niet aankomt, en ga je jezelf opvreten ermee, of het kwetst enorm. Ik voel mij bv. naar partner ook heel vaak schuldig, en dat frustreert me heel erg, ook omdat ik het echt niet voor mekaar krijg. Ik word er ook heel onrustig van, ga erg proberen op tijd te zijn, waar ik dan soms al lange tijd vantevoren mee bezig ben, wat leidt tot stress en zo, en uiteindelijk lukt het dan toch niet. Als ik heel eerlijk ben: stel, stel, stel dat wij ooit uit elkaar zouden gaan, dan zou het op dit vlak echt een enorme opluchting voor mij zijn...

Als ik jou was zou ik idd zoeken naar trucjes, zoals expres een wat eerdere tijd doorgeven, of me erop instellen dat hij later komt, net zoals je nu doet bijvoorbeeld. En ik zou het vooral proberen te zien als iets wat gewoon bij hem hoort, en het niet beschouwen als een negatief punt.

Ik was ook

getrouwd met zo eentje. Bij zijn sport en muziekles was hij nooit te laat, anders altijd.
Op een gegeven moment ga je toch wel denken... Zijn kind en ik dan minder belangrijk?

Nu heb ik er eentje die ook dat probleem heeft, maar hij ergert zich er zelf aan. We hebben er goed afspraken over kunnen maken. We spreken een tijd af waarop hij wat van zich laat horen, zodat hij kan inschatten hoe laat het wordt. Daarvoor zet hij een reminder in zijn telefoon, dan wordt hij herinnerd aan het feit dat hij mij op de hoogte moet brengen. Werkt voor ons goed.
Hij vind het ook erg prettig als ik hem herinner aan een afspraak.

Ik zou het gesprek aangaan over dit punt, zodat je samen tot een voor beide werkbare oplossing komen.

Hier ook

M'n man heeft er heel erg last van, ik een beetje. En we zijn al ruim 19 jaar samen. Het langste wat ik op 'm heb moeten wachten was ruim anderhalve dag, het concert waar we naartoe zouden gaan was toen inmiddels voorbij, dus daar ben ik maar alleen geweest. En regelmatig uren op 'm moeten wachten.
Ik kan er boos om worden, ik kan er verdrietig om worden. Dat heb ik allemaal al vaak gedaan, en zal ik ook nog wel een aantal keer doen. Maar ik heb het ook wel weten te accepteren. En het is minder extreem geworden. Als het belangrijk is dan bel ik wat vaker om te zorgen dat hij op tijd komt, dan gaat het meestal wel goed.
De tips van Hortensia hebben bij ons geen zin, als ik om zes uur wil eten trapt hij er niet in als ik zeg dat hij om half vijf thuis moet zijn. En tot half acht wachten met eten is voor de kinderen weer geen optie.
Maar, ik denk dat ik een soort gulden middenweg gevonden heb tussen accepteren, veranderen en boos worden.

sjonge jonge

Je kan er allemaal prachtige termen aan verbinden met je 'dicrepantie tussen kloktijd (de tijd die de maatschappij ons oplegt)en je innerlijke tijd /leven, maar waar het op neerkomt is dat sommige mensen stomweg weigeren rekening te houden met anderen en dat is vrij respectloos.Dat iemand problemen heeft met de planning, ja, daar kan ik best inkomen. Maar ga er niet iets moois van maken als het dat niet is.

Kijk als je innerlijke gevoelsprijs niet overeenkomt met de winkelprijs; de prijs die de maatschappij ons oplegt en je dus handelt naar je eigen gevoelsprijs.....tja dat heet gewoon diefstal en is gewoon onaanvaardbaar!

Mooipraterij van slechte gewoontes is dat!

Nimbo

Ik praat het ook niet goed. Het is niet netjes en natuurlijk is het een gebrek aan zelf-discipline. En als ik het graag genoeg zou willen dan zou ik er best iets aan kunnen doen. Dat vliegtuig haal ik tenslotte ook. Dus ik zou als ik er serieus mee aan de slag zou gaan ongetwijfeld mezelf kunnen verbeteren op dat gebied. En het feit dat kk dat niet doe is ongetwijfeld omdat ik er niet genoeg eigenbelang bij heb. Het is in elk geval een reuze irritante gewoonte. Mijn man vindt het niet zo erg want die is zelf ook zo. Mijn kinderen ergeren zich er wel aan en sommige vriendinnen ook. Ik probeer bij die vrienden dan ook beter om op tijd te zijn maar toch mislukt het regelmatig. Gelukkig hebben ze een zekere tolerantie voor mijn slechte gewoonten vanuit hun liefde voor mij.

Het verlossende antwoord

http://www.trouw.nl/tr/nl/4480/Moderne-Manieren/article/detail/4145638/2015/09/19/Moet-ik-rekening-houden-met-de-vriendin-die-altijd-te-laat-komt.dhtml

Herkenbaar

Oh ja, mijn lief heeft daar ook een handje van. Zeker als hij zit te "knutselen" (hij renoveert zijn huis). Dan tel ik rustig anderhalf uur op bij de afgesproken tijd. Ik klaag niet, want ik had het al verwacht, maar ik maak wel een opmerking dat hij "weer lekker op tijd is". Ik vind het diep an binnen niet netjes, als je weet dat je ergens een afspraak hebt, dan weet je dat je op een bepaald moment moet stoppen en moet gaan douchen/omkleden, en dat je nog een tijdje op reis bent. Bij mijn lief spelen perfectionisme en faalangst (waar Beatrijs het over heeft) zeker een rol. Ik kan zelfs niet toekijken als hij aan het klussen is, ik word er helemaal kriegel van. Maar verder is hij heel lief.

tja sorry

Na het lezen van Beatrijs vraag ik me altijd af hoe die mensen zover zijn gekomen. Er is toch geen school die dit accepteert? Geen werkgever ook? Als je eigen baas bent is het een stuk makkelijker maar dan heb je toch ook afspraken? Ik weet gewoon dat er situaties zijn die zo belangrijk zijn dat ze wél op tijd komen en daar erger ik mij aan. Dan ben je blijkbaar niet zo belangrijk dat ze bij jou op tijd komen? Natuurlijk zou ik mij best aanpassen en soep maken in plaats van een uitgebreide maaltijd die kan verpieteren maar zomaar anderhalf uur te laat komen herken ik niet. Ik heb dit soort mensen ook niet in mijn omgeving (gelukkig).

synchroon versus lineair

Er zijn (minstens) twee manieren waarop volkeren (in het algemeen) naar tijd kijken. Nederland, Duitsland, Amerika en Engeland bijvoorbeeld kijken er op een lineaire manier naar, monochroon. Je doet eerst 1, dan 2, dan 3. Je schat in hoeveel iets ongeveer kost, als je naar een afspraak moet, weet je dat je om 4 uur daar moet zijn, dus om half vier weg moet als het een half uur fietsen is. Degene met wie je afspreekt denkt hetzelfde, dus jullie komen ongeveer gelijk aan, kan een marge in zitten van 5 a 10 minuten. In die 5 a 10 minuten doet degene die wacht ook niets anders, alleen wachten. Want in gedachten is die al met deze afspraak bezig.

Volkeren bij wie de tijdsbeleving polychroon is, zoals veel landen in Zuid-Amerika, lopen activiteiten veel meer in elkaar over, zijn afspraken precies op een tijdstip minder belangrijk om aan vast te houden, want tijdens het wachten hebben ze altijd wel andere dingen te doen. Ze ervaren het wachten dan ook minder als wachten, omdat ze met iets bezig zijn. Terwijl wij alleen maar wachten.

Dat gaat goed als de mensen om je heen dezelfde tijdbeleving hebben, mix je die, dan gaat het mis en ergeren mensen zich aan elkaar.

In het geval van Sini's vriend denk ik dat hij of uit een polychrone cultuur komt (Surinaams?) of dat hij gewoon persoonlijk tijd niet zo belangrijk vindt en niet gewend is om met anderen rekening te houden. Om nou meteen weer te suggereren dat hij misschien ADD heeft, vind ik werkelijk van de zotte. Iemand houdt zich niet aan de algemeen in Nederland geldende omgangsvormen en in plaats van te zeggen dat hij beter zijn best moet doen om een beetje tegemoet te komen aan Sini's verwachtingen, plakken we er een label op en hoppa: hij is geëxcuseerd.

Van internet geplukt en in andere woorden:
Tijd
Iedere cultuur vindt haar eigen tijdsbeleving vanzelfsprekend. De Halls maken onderscheid tussen monochrone (mono = één) en polychrone (poly = meer) tijdsbeleving.

Monochrone culturen: vooral de laagcontext culturen (ook relaties worden hier afgebakend). Tijdsbeleving is lineair, als een lange weg van het verleden via het heden naar de toekomst. Ook hier vindt compartimentalisering plaats: tijd in blokjes, als in een agenda. Zo kun je je op één ding concentreren en je aan je plan houden (taakgericht). Tijd lijkt tastbaar: je kunt het verspillen of verliezen. Je aan je plan houden is goed, onderbreken is onbeleefd en inefficiënt.

Polychrone culturen: vrijwel alle hoogcontext culturen. Tijd is eerder ruimtelijk dan lineair. Men leeft in een zee van tijd, ruimte en contacten. Men is meer bezig met mensen dan met plannen (relatiegericht). Tijd is rekbaar en minder tastbaar. Men kan en doet meer tegelijk, op tijd komen is niet het belangrijkste. Plannen kunnen worden aangepast en onderbreken is niet storend.

sja....jaina

Blijkbaar is er wel liefde voor jou om jou je laat komen te vergeven maar is er vanuit jou 'minder' liefde voor hen om de moeite te doen op tijd te komen. Zoals er al gezegd wordt: ik KAN het wel als ik echt wil.
Ik vind het ook totale desinteresse aan het adres van degene met wie je een afspraak hebt. En nee ik begrijp er niks van. Ook niet van het opgaan in iets. Ik heb dat gewoon echt niet. Ik heb altijd 30 antennes uitstaan dus ik weet altijd precies hoe wat en hoe laat en waar. Misschien ook heel vervelend. Nog even een mail typen. Sorry als je 1,5 uur doet over een mail...???

Jamie

Er zijn wel werkgevers die dit accepteren. Mijn man is softwareontwikkelaar en moet vooral zorgen dat hij z'n uren maakt, z'n projecten op tijd afheeft en op tijd is bij vergaderingen. Verder maakt het niet veel uit. Dus hij komt regelmatig te laat binnen wandelen, maar heeft afgelopen week ook een keer tot vier uur 's nachts door zitten werken, omdat hij heel graag iets af wilde maken. Baas is tevreden.
Dat nachtwerk is nu incidenteel. Vroeger, toen we nog niet samenwoonden en hij bij een heel klein, informeel bedrijfje werkte gebeurde het vaak. Als z'n collega's 's ochtends binnen kwamen en hij was er al dan gingen ze, meestal terecht, vanuit dat hij er nog steeds was. Werkte standaard tot 's avonds laat door, en kwam pas laat in de ochtend weer op z'n werk. Baas was tevreden.

Uitleg

misschien heb jij erin gelezen dat ik jou ervan beschuldigde een uitweg te zoeken voor hem (de suggestie van ADD). Dat was Mirreke. Ik wilde alleen uitleggen dat er verschillende manieren van naar tijd kijken zijn.
En Paterswolde is inderdaad geen Suriname, maar wel heeeeel ver weg (zei de Randstedeling). Dus misschien hebben ze daar wel een andere tijdsbeleving.
En dit is dus een grapje, voordat ik iedereen over me heen krijg!

Succes met het vinden van het evemwicht in jullie relatie.

Tijgeroog

Eerst zeg je dat hij op tijd moet zijn bij vergaderingen en dan dat het verder niet uit maakt en dat hij regelmatig te laat komt binnenwandelen?

Ik snáp dat er beroepen zijn waar dit kan maar hoe is hij daar gekomen? Als je nu op het voortgezet een x aantal keer te laat bent kun je al naar de LPA. Ik weet dat het vroeger minder streng was maar er zit toch een flinke periode tussen voor je softwareontwikkelaar bent?

Verder: hoe doet hij dat met afspraken met een huisarts of specialist? Met sport van de kinderen en ga zo maar door. Hoe functioneert zo iemand buiten het werk of trek jij hem dan op tijd de auto in?

Elianne

Nou, in het hoge noord'n zijn ze misschien nog wel stipter op tijd dan in de randstad.

Brunette, Friezin

polychrone cultuur

Polychroon, mmhh, spreekt me wel aan. Kende de indelingen niet maar hier wel vaker over nagedacht. Het past eigenlijk veel beter bij me, maar ben eigenlijk nooit te laat. Dat komt dan weer door de afstemming idd. Het past niet binnen deze cultuur. Dus pas ik me aan. Met weerstand en tegenzin.

Door vooral de kinderen daar vaker over gedacht. Kleine kinderen houden zich natuurlijk helemaal niet aan tijd, en het stond me erg tegen ze in een keurslijf van tijdsafspraken te persen.
Een van mijn kinderen heeft er nog steeds veel moeite mee. Ook dit kind past zich aan maar ook met tegenzin en weerstand.

Verder vroeg ik me het eea af toen ik tegen een notoire te laat komer aanliep. (Moeder van een vriendje van mijn kinderen) Het te laat komen stoorde me. Later ben ik na gaan denken over waarom het me zo stoorde, en bedacht ik me dat het eigenlijk helemaal zo erg niet was. Het was vaak 'storen om het storen', want het was gezellig genoeg als kind langer bleef en gezellig was het ook altijd als moeder dan kwam. Ook een relatie-gericht mens met alle tijd voor je.

Ik heb er ook vaak over gedacht in de spreekkamer van bijv artsen. Bij sommigen zit je alsmaar te wachten. Maar dat zijn dan weer wel de artsen die voor jou net zo goed alle tijd nemen. 00

Jamie

We hebben nu kinderen op de basisschool, dus er zit wel meer structuur in tegenwoordig. Hij vertrekt nu ongeveer als de kinderen ook naar school zijn, en dan is hij tegen half tien op z'n werk.
Die vergaderingen: die zijn vaak pas in de loop van de dag, dan is hij dus al op z'n werk. Een vroegere vergadering betekent nog altijd crisis. en ik denk wel dat hij altijd degene is die op het laatste moment de vergadering binnenstapt. Of meegenomen wordt door z'n collega's.
Hoe hij daar gekomen is weet ik niet zo goed, toen was ik nog niet in beeld, maar z'n moeder moet daar een hoop energie in gestoken hebben.
Afspraken bij de atandarts heeft hij bij voorkeur 's ochtends, dat gaat makkelijker. En hem op tijd krijgen voor het sporten van de kinderen en dat soort dingen kost mij heel veel energie. (Hij vergeet ook altijd hoe laat iedereen overal moet zijn, dat helpt ook niet). Timers op z'n telefoon en in z'n computer helpen daar een beetje bij, duidelijke structuur helpt (op maandag op tijd thuis voor het sporten begint er nu na drie jaar een beetje in te slijten...). Duidelijk zijn over de noodzaak, namelijk dat ik niet twee kinderen tien km uit elkaar op hetzelfde moment kan afleveren. Bellen dat hij naar huis moet komen blijft ook een belangrijke...

En soms gaat het ook gewoon weer helemaal mis. En dat geeft dan weer een hoop frustratie. Dat levert ook echt wel eens een stevige ruzie op.

Maargoed, verder is hij heel lief, dus dit neem ik maar op de koop toe.

persoonlijk

Wat ik denk is dat je het dus nooit persoonlijk moet nemen. Dat hij de tijd vergeet is zijn dingetje, het heeft niks met jou, of met zijn liefde voor jou te maken. Zolang je dat kan blijven zien lijkt het me goed om mee te leven, zeker als je niet samen kinderen opvoed.