Mijn partner houdt niet van kinderen
Hi allen,
Sinds een jaar heb ik nu een nieuwe vriend. Dit was mijn beste vriend voor ruim 3 jaar en sinds een jaar hebben wij nu een relatie.
Ik heb een dochter van 3. Mijn vriend houdt niet van kinderen en dat was allang duidelijk. Hij wilt dan ook zelf echt geen kinderen. Het is een grote verantwoordelijkheid en neemt veel tijd in beslag. Toch heeft hij de keuze gemaakt om met mij te gaan, want ik ben het waard en hij wilt het proberen.
Nu zijn we een jaar verder
Hij is wel het type dat voor heel veel dingen echt tijd nodig heeft door bindingsangst. Die tijd wil ik hem graag geven, maar hij komt soms met opmerkingen als ''als we ooit gaan samenwonen zou ik dat liever eerst samen willen en niet met een kind erbij'' ''het zou de relatie wel beïnvloeden als je dochter voltijd bij jou zou wonen (woont nu bij haar vader)''.
Hij zegt dat met tijd het allemaal wel komt.. Dat hopen we dan.
Mijn ex (niet de vader van mijn dochter, maar andere ex vriend) accepteerde mijn dochter meteen en er was verder geen issue. Bij mijn huidige vriend is dit even anders.
Moet ik hem de tijd geven om mijn dochter uiteindelijk te accepteren? Hoeveel tijd moet je iemand hiervoor geven. Ik vind het best moeilijk.
Als hij samen is met mij en me dochter gaat het erg goed, maar je merkt als mijn dochtertje even druk of vervelend is dat je het bij hem ziet opborrelen en hij zich irriteert.
Zal dit met tijd goedkomen? Is zijn best doen om alles te accepteren voldoende om de relatie voort te zetten? Hij is super trots op mij als moeder, maar vind het zelf lastig om te accepteren dat hij een plus papa wordt/is. Hij probeert het en doet ze best, maar is dit voldoende?
Moet ik hem de tijd gunnen?
Ik vind het al verdrietig dat je deze vraag überhaupt stelt, dat kun je zelf toch ook wel bedenken?
En je uitgangspunt, op zoek naar een vaderfiguur is al fout, je dochter heeft al een vader namelijk.
Serieus, verbreek deze relatie, dat wordt natuurlijk nooit wat! Leuk voor je dochter ook of denk je dat zij niet aanvoelt dat mama’s vriend haar niet moet?
ik zou ten allen tijde je kind op 1 zetten want zij is jouw wereld en jouw toekomst, mocht ik single zijn en een nieuwe man ontmoeten zou hij allereerst mijn kinderen moeten accepteren, kan hij nog zo leuk zijn maar mijn kinderen gaan voor hem. Dat hij niks met kinderen heeft ok prima maar dan moet hij iemand zoeken die er ook zo over denkt. Dit lijkt me ook niet fijn voor jou, geeft enkel zorgen en stress.
Hij wil geen kinderen, als jullie gaan samenwonen zonder hààr erbij. Eh, tja?! Hij zegt dat het vast wel goed komt. Toen heb je wel doorgevraagd, toch?
Wat versta je onder goedkomen? Wat is voor hem het eindresultaat als het goed is gekomen? Vraag je gelijk af welke is dat voor jou. En hoe wil hij “het goedkomen” regelen? Is dat iets waar hij enige inbreng in heeft of staat hij er passief naast en betekent het “we zien wel”?
Weet je wat “we zien wel” betekent? Dat je geen plan hebt. Als je geen plan hebt, heb je dus geen langere termijn doel en dus handel je naar wat er steeds in je opborrelt. Hij is in elk geval heel eerlijk dat zijn drijfveer is geen kinderen. Dus daar zal steeds, bij onbelangrijke én belangrijke keuzes en beslissingen in het leven naar genavigeerd worden. Dat zou dan steeds bijgestuurd moeten worden. Als jij wil he? Hoe langer je bij elkaar bent, hoe groter het gat tussen zijn koers en een koers als moeder. Als je moeder wilt zijn en blijven he? Allemaal vrijwillige keuzes. Dan heb je dus steeds te maken met een boze, verongelijkte of verdrietige partner die je tevreden moet zien te houden en wat zo-te-lezen weinig kans van slagen heeft. Hij komt over als iemand met weinig inzicht in emoties en oneigenlijke eisen in een relatie. Iemand die jouw dochter niet wil, als een wig ziet, hoe veilig is zij daar, fysiek, emotioneel?
Eerlijk? Wegwezen. Zoek iemand die het jou gunt om moeder te zijn en die jou daar alle vrijheid in geeft en je er in bekrachtigt.
Hi.
Bedankt voor jullie reacties. Hij doet het erg leuk met mijn dochter, maar heeft hier wel gewoon moeite mee. Hij doet ze best, maar de vraag is meer of dit genoeg zal zijn.
Ik zal altijd voor mijn dochter kiezen daar is geen twijfel bij. De vraag is meer is dit het proberen waard.
Bedankt voor jullie berichten!
Hij is erg lief en kan goed met mijn dochter omgaan. Hij kan de situatie alleen moeilijk accepteren. Gaat heel veel in zijn hoofd om. Hij vind het het proberen waard en doet heel erg ze best.
Maar de twijfel bij mij luidt inderdaad;
Moet iemand niet meteen je kind accepteren of gun je hier iemand de tijd voor?
En hoeveel tijd geef je hier iemand dan voor.
Nee, dat is niet het proberen waard, je dochter is namelijk geen jojo.
Je zin erna kreeg ik ook wat vraagtekens bij: waarom zou je op zoek gaan naar überhaupt een vaderfiguur of partner?
Waarom ben je niet gewoon samen met je dochter en wacht meer af wat er op je pad komt? Ben je bv bang om het alleen te doen? Dat kan uiteraard, maar dan zou ik persoonlijk niet afhankelijk worden van een partner maar eerst zorgen dat ik zelfstandig ook compleet ben.
Je dochter blootstellen aan 3 partners in haar 3-jarig leven leert haar niet dat mannen blijvend zijn of dat je je aan ze kunt hechten. Dat bedoel ik niet veroordelen naar jou trouwens, wel vind ik dat wat zorgelijk voor je dochter.
Ik zou me richten op haar en het partnerdeel even laten, maar zeker niet deze houden, want die is al eerlijk geweest. Je kunt niet zeggen dat hij je niet gewaarschuwd heeft zeg maar.
Het kost hem moeite en jullie zijn al een jaar bij elkaar. Als je kinderen niet zo leuk vindt, kan je als nog van iemand gaan houden en ben je graag bij die persoon. En dan is een jaar wel veel meer dan genoeg om iemand daar de tijd voor te geven. Hij vindt kinderen niet leuk, wil ze zelf niet, wil ook jouw dochter niet (het is dat zij aan jou vast zit), voelt zich oud (in het park). Hij doet nu nog zijn best maar over een paar jaar zal hij, bij iets dat hem zoveel moeite kost, ook niet meer doen.
Nu, na een jaar, is de tegenzin alleen maar groter.
Een onoverbrugbaar verschil. Ook als jij geen kinderen had gehad, maar wel kinderwens, was dit onoverbrugbaar geweest.
Dit is een grote rode vlag en zelfs als er fysiek of emotioneel niets richting jouw dochter gebeurt, is het feit dat zij getolereerd wordt en dat dit met jouw goedkeuring gebeurt, schadelijk. De kans dat er fysiek en emotioneel wat uitkomt, is groot.
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 11:35:
Hij is erg lief en kan goed met mijn dochter omgaan.
Ik vind dat niet zo klinken, als hij zich al zichtbaar gaat ergeren als ze even druk is.
Het kind is pas 3. Ik neem aan dat het een normale peuter is zonder gedragsproblemen. Dan vind ik het niet 'goed ermee omgaan' als hij zich vaak ergert.
Bovendien, ze woont niet bij jou? Hoe vaak zie jij haar, en hoe vaak van die keren is hij erbij? Uiteindelijk ziet hij haar misschien nauwelijks en nu al moet hij zich inhouden. Het zal best dat hij erg zijn best doet, maar ik vraag me af of dat beter gaat worden, als hij zich al ergert aan gewone peuterdingen. Ze zal maar een keertje écht vervelend worden, wat dan?
Ik zie dat je je openingsbericht hebt aangepast na mijn 1e reactie en ‘op zoek naar vaderfiguur’ hebt verwijderd.
Je schrijft dat je dochter nu bij haar vader woont, maar is de kans aanwezig dat zij vaker naar jou gaat komen? Hoe is jullie omgangsregeling nu?
Ik geloof je best als je schrijft dat hij zijn best doet, maar ik vind het ook wel een hele grote rode vlag dat als zij ‘vervelend’ wordt, jij de irritatie bij hem ziet opborrelen. Ze is 3! Er zullen nog vaker momenten komen dat ze niet luistert, moe en hangerig is etc, het is een kind.
Nu zal hij nog zijn best doen in deze prille relatie zich rustig te houden en het te tolereren, maar daar zal zeker verandering in komen. Dan ben jij je in alle bochten aan het wringen je dochter ‘rustig’ te houden, anders wordt hij boos. Dan moet je toch niet eens willen uitproberen? Is je vriend erg jong ofzo, emotioneel onvolwassen?
Heftige reacties, maar zeker advies die ik in mijn achterhoofd zal houden.
Het is allemaal niet zo extreem als jullie denken. Hij houdt van mijn dochter alleen heeft hij in het algemeen het niet zo met kinderen en moet hij wennen aan de situatie.
Aan de ene kant denk ik namelijk dat het niet meer dan logisch is, dat als je geen kinderen hebt en ook nooit heb gewildt, maar dan wel ervoor kiest om met mij te gaan dit ook wel iets betekend. En dat het logisch is dat je dan aan het idee moet wennen dat je nu een stief/plus kindje erbij hebt.
En hij doet altijd ze best en al zal ze bij mij komen wonen, hij tijd nodig heeft maar dit zeker wel accepteerd. Alleen ik moet hem de tijd geven om hier allemaal aan de wennen etc.
Dit komt ook deels door zijn bindingsangst en adhd.
@roodvruchtje
Ik bedoelde meer een pluspapa. Uiteraard is haar biologische vader haar echte vader en dit zal nooit anders worden. We gaan goed met elkaar om. Ze is nu een jaar bij haar vader om te kijken hoe dat gaat. Ze is om de 2 weken 4 dagen bij mij en in de vakanties wat vaker.
Ik twijfel of ik haar weer bij mij wil laten wonen.
Mijn vriend is 26 (ik ben 25). Dus beide inderdaad nog wel jong. Hij heeft bindingsangst en adhd, daarom hou ik rekening met veel dingen. Dat hij geirriteerd is, dat heeft elke ouder wel is. Boos zal hij niet worden.
Hij geeft alleen dan aan dat het hem wat te veel wordt en hij het moeilijk vind hiermee om te gaan.
Even een andere invalshoek: ik vind het wel fris dat hierover gepraat kan worden tussen jullie. Zo vaak hebben verliefde mensen iets van 'natuurlijk kies ik voor jou én je kinderen' gaan dan te snel en ik vind kinderen daar vaak de dupe van.
Vraag is wel of hij een open houding heeft, in de zin dat hij het de tijd kan geven om te wennen, van zijn en van haar kant. Ik zou dat dat wel heel voorzichtig doen. Dus de eerste jaren niet gaan samenwonen en alleen maar af en toe een uitje met zijn drieën
Volgens mij stel je een vraag waarvan je het antwoord niet wilt horen.
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 12:04:
@roodvruchtje
Ik bedoelde meer een pluspapa. Uiteraard is haar biologische vader haar echte vader en dit zal nooit anders worden. We gaan goed met elkaar om. Ze is nu een jaar bij haar vader om te kijken hoe dat gaat. Ze is om de 2 weken 4 dagen bij mij en in de vakanties wat vaker.
Ik twijfel of ik haar weer bij mij wil laten wonen.
Mijn vriend is 26 (ik ben 25). Dus beide inderdaad nog wel jong. Hij heeft bindingsangst en adhd, daarom hou ik rekening met veel dingen. Dat hij geirriteerd is, dat heeft elke ouder wel is. Boos zal hij niet worden.
Hij geeft alleen dan aan dat het hem wat te veel wordt en hij het moeilijk vind hiermee om te gaan.
tja bold: ik zou wel oppassen dat je niet te veel rekening met hem gaat houden. Niet goed voor jou én je dochter
Even een vraag waar je natuurlijk niet op hoeft te antwoorden maar die misschien wel van belang is: waarom hebben jullie als ouders voor deze verdeling gekozen?
