Mijn oude moeder bemoeit zich overal mee (en schopt drama als ik dat niet wil)
Mijn moeder is altijd al een beetje een moeilijk mens geweest. Groot ego, alles moet op haar manier. Als kind fladderde ik overal zo'n beetje doorheen, ik wist wat ik moest doen om onder de radar te blijven en de grootste problemen thuis waren dan ook tussen mijn moeder en mijn oudste zus. Mijn vader is een lieverd, maar zit zwaar onder de plak. Hij is het bij voorbaat met mijn moeder eens.Toen ik trouwde was mijn moeder het niet eens met mijn partnerkeuze. Dat heeft ze duidelijk laten merken ook! Ik kreeg een dochter en daarvoor was mijn moeder een leuke oma. Met mijn man botste het nogal eens. Daar moest dan uitgebreid over worden gepraat, daarna moesten man en ik 'sorry' zeggen en dan werden we weer in genade aangenomen. Deden we dat niet, dan was het maanden drama, waarna mijn moeder door had dat we echt geen excuses gingen aanbieden en dan draaide ze langzaam bij. Wel bleef ze ons dan nog tijden een gedramatiseerde versie van het gebeurde voor de voeten werpen, waar wij dan gewoon niet op reageerden. Met mijn zus en haar partner ging het overigens precies hetzelfde.Ik ging scheiden ("zie je wel!") en het leven ging verder z'n gangetje. Mijn zus ging ook scheiden en kreeg een nieuwe vriend, zelfde drama's, zelfde verwijten vanuit mijn moeder. Zus en nieuwe vriend verhuisden naar de andere kant van het land.Mijn ouders werden ouder (inmiddels halverwege de 80) en mijn moeder leek wat milder te worden. Haar gezondheid werd wat slechter, ze had wat meer hulp nodig maar leek ook wat blijer met wat mensen allemaal voor haar doen.Nu heb ik een half jaar geleden een nieuwe man leren kennen en wij zijn rustig aan het kijken welke kant onze relatie op gaat. Door Corona kunnen we niet veel, maar we vermaken ons samen prima. In het leven van mijn vriend spelen wat dingen waarvoor op dit moment niet echt een oplossing is, maar hij is eerlijk naar mij toe en ik accepteer de dingen zoals ze zijn. Ergens rond de jaarwisseling heb ik mijn ouders verteld over mijn nieuwe vriend, omdat we een paar dagen weg zouden zijn. Vanaf dat moment wil mijn moeder zich overal mee bemoeien. Ze wil weten wat we doen, hoe vaak hij bij mij is en andersom, welke problemen er in zijn leven spelen en dan geeft ze ook haar mening over hoe hij dat moet oplossen. Tot afgelopen weekend bleef ik expres gewoon vaag, ik gaf vage antwoorden en bracht het gesprek op iets anders. Maar in het weekend belde ze op met allerlei inpertinente vragen, terwijl mijn vriend naast me op de bank zat. Na een paar keer de vraag ontweken te hebben, gaf ik aan dat het haar feitelijk niet aangaat wat ik als volwassen vrouw in mijn eigen huis doe. Nou, toen had ik het gedaan! Halverwege haar tirade heb ik opgehangen. De oren van mijn vriend klapperden!Vandaag stond mijn vader in zijn eentje op de stoep om te vragen of ik het goed wilde komen maken. Ik weet dat dat betekent dat ik 'sorry' moet zeggen. Vervolgens zal ze mijn vriend de schuld geven dat ik 'veranderd' ben (zo ging het met mijn ex, zo ging het met de man en later vriend van mijn zus). En ik merk dat ik het niet meer kan. Ik heb mijn vader uitgelegd hoe ik me voel en dat het echt niet meer gaat gebeuren. Ook voel ik een enorme bescherming naar mijn vriend toe en heb ik absoluut geen zin om hem aan mijn ouders voor te stellen. Maar in mijn achterhoofd heb ik een stemmetje dat mijn ouders oud zijn en misschien niet lang meer te leven hebben. Ik weet precies hoe dit drama weer zal gaan en ik kan het niet meer opbrengen. Iemand nog tips?
Begreep jouw vader jou na je uitleg? Tsjor
Ja, hij begreep het wel, maar kan niet echt tegen mijn moeder op. Ik ben tegen hem wel heel aardig gebleven, terwijl ik er ook behoorlijk genoeg van heb dat hij zich steeds voor het karretje van mijn moeder laat spannen. Heb hem ook gevraagd wat hij ermee opschiet als hij steeds mijn moeders drama moet oplossen en of hij nooit eens vindt dat een ander gelijk heeft, maar die vragen kon hij niet echt goed beantwoorden. Het voelt voor mij als twee tegen één. Zelfs al is mijn moeder nog zo onredelijk, hij blijft altijd haar kant kiezen.
"En ik merk dat ik het niet meer kan." Deze zin sprong er voor mij uit. Veel herkenning ook, hoewel mijn moeder weer andere rare dingen deed dan de jouwe. Ik kon ook niet meer maar was enig kind en zij had verder geen familie, dus ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn handen ervan af te trekken. Maar dat heeft me wel te veel gekost.
Wat zou er gebeuren als jij zegt "En ik merk dat ik het niet meer kan, sorry zeggen terwijl jij (zij) iets doet wat me kwetst"?
Ik zou in ieder geval geen sorry zeggen voor iets waar je geen spijt van hebt. Je zegt dat ze wel bijdraait als je lang geen contact hebt, misschien is dat een oplossing.
Hoe het precies wel moet, ik zou het even niet weten want ik weet in wat voor tweespalt je zit: kiezen voor jezelf of voor je ouders die ten slotte oud zijn en tóch je ouders. sterkte
I heb gelukkig zelf geen ervaring, maar ik ken wel verhalen van anderen over hoe complex het is.
Ik denk dat ik haar recht in de ogen zou aankijken en zou zeggen: ik kom om sorry te zeggen, maar ik meen het niet. Daar ga jij weer drama over maken, dan kom ik weer om sorry te zeggen, maar ook dan zal ik het niet menen. En zo zullen we de rest van ons leven doorgaan.
En dan vervolgens haar drama verder negeren. Tot je vader weer op de stoep staat, maar ik zou hem dan wel uitnodigen voor een hapje eten, of minstens een kopje koffie met gebak. Niet over haar praten (is het weer zover), maar vooral koetjes en kalfjes over jezelf en hem.
En dan ga je weer een keer naar haar: ik kom sorry zeggen, maar ik meen het niet.
Tsjor
tsjor schreef op 22-03-2021 om 18:52:I heb gelukkig zelf geen ervaring, maar ik ken wel verhalen van anderen over hoe complex het is.
Ik denk dat ik haar recht in de ogen zou aankijken en zou zeggen: ik kom om sorry te zeggen, maar ik meen het niet. Daar ga jij weer drama over maken, dan kom ik weer om sorry te zeggen, maar ook dan zal ik het niet menen. En zo zullen we de rest van ons leven doorgaan.
En dan vervolgens haar drama verder negeren. Tot je vader weer op de stoep staat, maar ik zou hem dan wel uitnodigen voor een hapje eten, of minstens een kopje koffie met gebak. Niet over haar praten (is het weer zover), maar vooral koetjes en kalfjes over jezelf en hem.
En dan ga je weer een keer naar haar: ik kom sorry zeggen, maar ik meen het niet.
Tsjor
Ja dat lijkt een oplossing, zo heb ik dat soort zaken ook geprobeerd. Mijn moeder zou bij bovenstaande strategie volledig zijn gaan huilen en volledig in bonken zijn gestort. En ze zou me vervolgens wekenlang hebben gestalkt. En dan bedoel ik voor mijn huis gaan zitten, op mijn werk langskomen of kijken of ik ergens met vriendin iets zat te drinken. Met sommige mensen is geen goed garen te spinnen. Hoewel je strategie van negeren en een beetje je schouders op halen misschien kan werken in dit geval nu haar moeder nog een man heeft en zij zelf ook een vriend. Het klinkt als emotioneel onvolwassen, de moeder, en zo moet je haar misschien ook een beetje behandelen: als een kind wat niet te veel aandacht voor negatief gedrag moet krijgen
Ik heb me er bij een hoogoplopend drama met mijn vader eens uitgered door te ‘bluffen’. Hij was op hoge poten weggelopen bij mij nadat ik hem enorm had gekrenkt en we moesten het eerst uitgebreid uitpraten (lees: ik zou door het stof moeten) want anders konden we niet verder. Ik was overigens inderdaad niet zo aardig geweest maar er was een serieus probleem in mijn gezin gaande wat van een totaal andere orde was dan het punt waarvoor hij aandacht vroeg (slechte WiFi) en ik had hem al twee keer gezegd dat hij erover moest ophouden omdat ik het er niet bij kon hebben maar dat vond hij helemaal niet nodig want dat hij niet op zijn tablet kon in mijn huis was veel belangrijker dan mijn probleem. En dat was zo absurd uit perspectief dat ik boos werd op hem. En dat was voor hem onacceptabel. Ik kende hem zo wel: hij deed vroeger altijd zo tegen mijn moeder. Zij heeft daar enorm onder geleden. Ik had totaal geen zin in zijn gekrenkte ego en ik had eigenlijk ook geen behoefte aan praten omdat ik toch wist dat het totaal niks zou opleveren behalve verwijten aan mijn adres. Het toeval heeft mij toen een handje geholpen. Ik kwam hem tegen in de supermarkt waar ik samen met mijn zoon was. Ik begroette hem alsof er niks aan de hand was en benoemde en passant ons wekelijks koffie-uurtje. Hij vond dat we het dan eerst moesten uitpraten. Ik antwoordde heel casual dat me dat niet echt nodig leek en dat we maar gewoon koffie moesten gaan drinken en dat we dan op den duur wel zouden zien of er dan nog iets uitgepraat moest worden. Ik denk dat hij even niet begreep wat er gebeurde. Hij had tegenstand verwacht! Hij stemde dus toe en we hebben er nooit meer een woord over gewisseld.
Jouw moeder klinkt helaas als een volhouder. Dat is erg vervelend. Je zou kunnen proberen om je daar op gezette tijden te melden voor een kopje koffie met koetjes en kalfjes om bij drama van haar kant simpelweg te zeggen: ‘Goh, ik vond het heel vervelend voor je maar ik vind het eigenlijk helemaal niet nodig om dit uit te praten/ excuses te maken. Het lijkt me veel verstandiger om dit achter ons te laten. Wat jij pa?’ En dan niet van haar verwachten dat zij jou begrijpt!! Er geen inhoudelijk woord aan vuil maken. En als ze er toch over door blijft gaan: “OK, dit werkt voor mij zo niet. Ik moest maar weer eens gaan.” En er dan opgewekt achteraan te zeggen: tot de volgende keer! Zou ze er dan een keer genoeg van krijgen, of blijft dat dan doorgaan?
Je moet er eigenlijk een beetje de hilariteit en het theater van inzien. Ik heb er met mijn broer echt een keer enorm de slappe lach over gehad. Mijn vader neemt zichzelf heel erg serieus en als je daarin meegaat, ben je de pineut. Je kunt je moeder misschien eens als een overspannen volwassen kleuter proberen te visualiseren? Of een operazangeres? Er zijn vast absurdistische associaties te bedenken. Een rollenspelletje tussen je vriend en jou waarin jij eens lekker los gaat als je moeder. Dat haalt misschien voor jou de angel er een beetje uit. Het is geen serieus, normaal probleem. Het is haar ego dat een ongelukje heeft. Daar moet zo weinig mogelijk aandacht naartoe.
"Ik had totaal geen zin in zijn gekrenkte ego en ik had eigenlijk ook geen behoefte aan praten omdat ik toch wist dat het totaal niks zou opleveren behalve verwijten aan mijn adres."
Dat dus! Precies dat! Je kunt nog een standje krijgen alsof je een klein kind bent. Ik ben al expres zo vaag mogelijk, zodat mijn moeder me niet kan vastpinnen op iets wat ik heb gezegd. Maar ik heb echt genoeg drama in mijn leven om me iedere dag bezig te houden, zonder dat ik haar drama er ook nog bij moet hebben. Dat eeuwige 'uitpraten', dat gewoon een extra preek naar mij toe is, ik heb er zoooo genoeg van.
Eerst maar even een beetje afstand. Komend weekend, als mijn vriend er weer is, gaat de telefoon op stil en de deurbel uit. En no way dat ik mijn moeder ga spelen in een rollenspelletje... mijn vriend holt vast snel de deur uit als hij merkt hoe zijn nieuwe schoonmoeder kan zijn 
'Je moet er eigenlijk een beetje de hilariteit en het theater van inzien.'Dit vooral. Als je zover bent dat je de hilariteit en het theater ervan kunt inzien en er zelfs een beetje mee kunt spelen of om kunt lachen, dan sta je erboven.
Tsjor
Tsjor, ik snap wat je bedoelt, maar het is heel lastig om ergens boven te staan als je je hele leven bezig bent bepaald gedrag van je moeder te ontwijken. Zodra ze die toon aanslaat, ben ik weer 15. Dan moet ik mezelf echt voorhouden dat ik een volwassen vrouw ben met recht op een eigen mening. Ik zie haar theater wel, maar ik weet dat er weer een periode van maandenlang drama aan zit te komen en daar kan ik echt niet om lachen. Ik heb echt wel wat anders te doen dan lol maken over haar gemanipuleer, haar krokodillentranen en haar gestalk. Ik heb vaak genoeg gezegd: "Ik heb gehoord wat je zegt, jij hebt hopelijk gehoord wat ik zeg, zullen we erover ophouden?" Maar zij bepaalt wanneer het genoeg is, en dat kan tijden duren. Mensen met 'normale' ouders zijn gewend dat je met redelijkheid tot een oplossing komt, dat is helaas met mijn moeder niet het geval.
Dymo, ben je wel belangstellend naar haar toe? Kun je proberen om het om te draaien en haar (veel) vragen te stellen zodat zij steeds aan het woord is en ze geen ruimte heeft om jou van alles te vragen?
Poezie, mijn moeder is sowieso altijd aan het woord. Ze vertelt honderduit en tussendoor stelt ze haar vragen. Mijn tactiek is heel lang geweest om een vraag terug te stellen over wat ze net had verteld, zodat we terugkwamen op dat eerdere onderwerp, maar als ze iets heel interessant vindt, zoals mijn nieuwe vriend en wat daar mogelijk allemaal mis mee is, is het net een pitbull.
"Ik heb echt wel wat anders te doen dan lol maken over haar gemanipuleer, haar krokodillentranen en haar gestalk. Ik heb vaak genoeg gezegd: "Ik heb gehoord wat je zegt, jij hebt hopelijk gehoord wat ik zeg, zullen we erover ophouden?" Maar zij bepaalt wanneer het genoeg is, en dat kan tijden duren. Mensen met 'normale' ouders zijn gewend dat je met redelijkheid tot een oplossing komt, dat is helaas met mijn moeder niet het geval."
Heel herkenbaar. Je probeert compromissen te vinden vanuit redelijkheid maar bij dit soort mensen is dat niet mogelijk. Zij hebben geen grens, zij gaan door totdat ze genoegdoening hebben voor hun gevoel. Het is bijna een vorm van acting out.
MRI, hoe ga jij daarmee om?
Dymo schreef op 23-03-2021 om 12:13:Poezie, mijn moeder is sowieso altijd aan het woord. Ze vertelt honderduit en tussendoor stelt ze haar vragen. Mijn tactiek is heel lang geweest om een vraag terug te stellen over wat ze net had verteld, zodat we terugkwamen op dat eerdere onderwerp, maar als ze iets heel interessant vindt, zoals mijn nieuwe vriend en wat daar mogelijk allemaal mis mee is, is het net een pitbull.
Tsja, ik snap eigenlijk sowieso niet waarom je haar hebt vertelt over je vriend. Zo heb je haar natuurlijk ook wel wat in handen gegeven.
In het vervolg zou ik haar alleen maar over koetjes en kalfjes vertellen.
Poezie, vriend en ik gingen een paar dagen weg met oud en nieuw. Het was de vraag of ik daar in de gelegenheid zou zijn om na middernacht te bellen, zoals ik dat normaal gesproken doe. Ik had kunnen zeggen dat ik met vriendinnen weg ging, maar ik houd niet zo van liegen. En bovendien, als ze er na anderhalf jaar achter komen dat ik al zo lang een vriend heb, geeft dat ook weer toestanden. Ik kende vriend toen een maand of 3, mooie tijd om hem te introduceren in mijn conversatie met mijn ouders, dacht ik. Ik kan hem moeilijk voor eeuwig geheim houden.
