Mijn moeder en ik....(zucht)

Tink

Vooral dat alles om haar draait maakt het zo lastig. Als ze wat interesse in jou zou tonen zou het zorgen al makkelijker worden. Tenminste, ik denk dat mij dat wel zou helpen, maar dat is te veel gevraagd.

Mijn moeder klaagt over iedereen die ze ziet en ze valt in herhaling. Elk bezoek draait ze hetzelfde bandje af. Ik heb haar weleens gevraagd wat ze over mij zegt tegen anderen, maar dan kijkt ze me aan alsof ze me niet begrijpt.
Ik probeer dat bandje te stoppen, maar dat valt niet mee. Ik ben nog niet zover dat ik opsta op zo'n moment.

Fit?

Tink, ik zag in jouw verhaal een moeder die niks meer zelf kon. Zwaar beperkt, zeg maar. Misschien ook nog vergeetachtig, kortom iemand die beslist zorg nodig had. Nu schrijf je dat ze de fitste van de klas is en nog veel zelf kan. Is het bij haar meer de eenzaamheid na het overlijden van je vader? Doet ze daarom zo'n beroep op je? Misschien zijn jullie wel heel erg voorvarend geweest toen ze alleen kwam te staan. Heeft ze ook dingen zelf opgepakt? Gewoon zelf wat boodschappen doen bijvoorbeeld?
Mijn schoonmoeder (85) doet alle boodschappen voor twee personen lopend met een boodschappenkar. Gaat prima. Klaagt er nooit over. Zou je haar nog kunnen bewegen tot wat meer zelfstandigheid? Of is ze een beetje verwend geraakt ?

Raar

Weten jullie wat zo raar is?

Ik lees verhalen over zorgvragende moeders die niet geinteresseerd zijn in hun dochter maar wel een hoop verwachtingen hebben. En die herken ik allemaal.

Mijn moeder had na het overlijden van mijn vader veel zorg nodig. Zowel in praktische zin als in steunende zin, want zij vond dat haar leven beroerd was en dat ik dat moest oplossen door dingen met haar te ondernemen en voortdurend bezig te zijn met haar welzijn. Ze deed voortdurend een beroep op me, ook als ze zag dat ik het even enorm druk had met andere zaken die mijn aandacht vroegen. Ze had voortdurend kritiek en gaf me het gevoel dat wat ik ook voor haar deed, het eigenlijk nooit echt goed genoeg was. En ik mantelzorgde en vond het vreselijk. Ik deed het omdat er geen broers of zussen waren die het konden doen, en omdat ik vond dat ik het moest doen, maar van binnen voelde ik me een mokkend klein kind dat met tegenzin haar taakjes uitvoerde.Dat liet ik haar niet rechtstreeks merken, maar ik ben ervan overtuigd dat ik in de jaren dat ik mantelzorgde vaak helemaal geen leuke dochter was maar slechts een verzorgende die er niet gek veel zin in had.

Ze is ruim een jaar geleden overleden. Toen ze nog leefde, dacht ik vaak dat als ze er niet meer zou zijn, dat ook wel een soort van opluchting zou zijn.

Ik heb me nog geen dag opgelucht gevoeld.

Nou ik wel hoor Persephone

Ik voel me wel opgelucht door het niet meer hebben van de verantwoordelijkheid en die zorgtaken. En ik voel me ook opgelucht doordat ik bevrijd ben van de manipulatie en het geclaim. Ik voel me, na 56 jaar eindelijk vrij.
Maar ik kan haar wel missen en mijn liefde voor haar is ook niet weg. Gek hoe dubbel dingen in elkaar kunnen zitten.

opgelucht

Jullie hebben hier meegelezen hoe lastig ik de mantelzorg voor mijn moeder vond. Ze is bijna drie jaar geleden en ja, ik was opgelucht en ben het nog.
Maar ik zou heel graag mijn moeder van 25-30 jaar geleden terug hebben!! Weer op gelijke voet kunnen praten. Dingen vragen die me destijds niet zo interesseerden

De laatste jaren waren zwaar. Ik was vooral manusje-van-alles voor de meest onbenullige klusjes en om allemaal 'rampen' aan te horen die in mijn ogen slechts kleinigheidjes waren. Maar ja, ik was haar dochter, er was niemand anders om tegenaan te zeuren. De mensen van de verzorging hebben daar de tijd niet voor.

Sterkte TS. Het is lastig. Het vreet energie. En je hoopt dat iemand het in jouw kwade dagen voor jou zal doen.,.

Ook opgelucht

Mijn moeder had borderline. Ik was verdrietig maar vooral opgelucht toen ze overleed. En dat is nog steeds zo.

Net terug van bezoek,

Net terug van bezoek aan mijn achteruitgaande moeder in een zorgcentrum. Medebewoonster had ‘kattig’ opgemerkt dat ze die te lange haren op de kin echt moest verwijderen want het zag er niet uit. Ik heb haar kin geëpileerd en dan voelde ze nog wat en nog een paar...Maar ze vond mijn zelfgebakken appeltaartpunt wel heel lekker.
Ze gaat geestelijk achteruit maar is nog goed te been, best dubbel. Zo bescheiden maar ook zo bewust van haar ‘zinloze’ bestaan.

Mijn vader heb in het voorjaar verloren. Zijn laatste jaar heb ik geprobeerd in te vullen met fijne activiteiten, ter compensatie van jaren weinig contact. Het jaar was ik meer een activiteitenbegeleidingen dan een dochter. Het maakte hem in weze ook niet zoveel uit wie langs kwam, daar hij het leven in een verpleeghuis tamelijk als saai ervaarde en elke wandeling buiten of activiteit dan ook was een kadootje. Hij vond het ook heerlijk om naar de muziek van zijn favoriete orkest te luisteren, iets wat ik graag voor hem regelde.

Ik had het niet verwacht, maar zijn graf bezoek ik regelmatig: het is een soort meditatieplekje, een plekje om even alle stress los te laten en blij te zijn met de toch nog bestaande positieve herinneringen aan mijn ouders.
Zo sta ik ook in de bezoeken aan mijn moeder. Soort van ‘prof’ als het om minder leuke taken gaat, en als dochter wanneer je de dankbaarheid proeft.

Tink, ik hoop dat het contact met je moeder mag verbeteren. Een iets professionele opstelling is juist om dat contact gezond te houden. Zo te lezen gaat je moeder nog jaren mee.

Daarnaast is het ook prettig als je tijdens een uitvaart iets positiefs kan zeggen. Al loop ik nu wel heel hard op zaken vooruit.

ik lees mee...

Mijn moeder is heel aardig tegen andere mensen, maar niet tegen haar eigen kinderen. Ze kan ontzettend hartelijk zijn en gezellig, maar op haar kinderen kan ze alleen maar mopperen. Ik ben de enige die nog in de buurt woont, de rest woont op minimaal 2,5 uur rijden. Mijn zus kon ooit kiezen uit twee banen en heeft expres degene gekozen die de grootste afstand zou opleveren tussen haar en mijn ouders. Ik heb hier veel vrienden, anders was ik ook allang weggeweest.
Mijn vader is een lieve sukkel, die mijn moeder gedachteloos in alles gelijk geeft. Heeft mijn moeder één van de kinderen weer eens uitgescholden, dan moet hij het gaan gladstrijken. Daar gaan we natuurlijk al jaren niet meer in mee. Inmiddels zijn ze beiden 80+ en hoewel ze nog best gezond zijn, beginnen ze ook wel wat kwaaltjes te vertonen. Voor mijn moeder moet alles op haar manier gaan en tegelijk kan ze niet alles meer aan. Ze verwacht dus wel dat ik kom helpen op haar verjaardag, maar het moet wel precies zoals zij het wil. Zet ik de afwasmachine aan omdat die vol is, dan wordt ze razend, want dat doet ze alleen 's avonds na het eten. Ik kom er dan niet achter wat ze wel wil (met de hand afwassen?), want daar ben ik 'toch te stom voor'. Maak ik een salade, dan gebruik ik de verkeerde schaal. Mijn kleren deugen niet, mijn lijf is te dik, mijn haren te pluizig. Dat voorbeeld met dat taartvorkje hierboven zou bij ons ook zomaar kunnen gebeuren. Hoe hard je ook staat te sloven, het is nooit goed.
Ik ben er dus mee opgehouden, heb haar de regie over haar eigen feestjes teruggegeven. Ik had na elke bijeenkomst met meer dan 3 mensen een rotgevoel. Nu ga ik af en toe 10 minuten langs tussen twee werkafspraken.
Ze zijn al 30 jaar met vakantie op mijn verjaardag, maar toen ik 50 werd moesten ze er per se bij zijn en heeft mijn moeder met haar gedram mijn hele feestje verpest. De tafelschikking was niet naar haar zin, het eten te exotisch, de wijn niet volgens haar standaard.
Hoe het moet als ze echt hulpbehoevend zijn, daar wil ik nog niet aan denken. Mijn oma was tot op hoge leeftijd zelfstandig, voelde zich op een dag niet lekker, ging even liggen en werd nooit meer wakker. Zoiets hoop ik dan maar.

dochter

Wat is dat nou? Kun je een van die mensen tegen wie je moeder aardig en gezellig is, eens vragen wat er volgens haar allemaal niet deugt aan haar bloedeigen kinderen? Dat dementerende mensen dit gedrag vertonen, tja, daar kunnen ze niets aan doen, maar iemand die bij haar volle verstand is en haar dochter keer op keer het leven zo zuur maakt - het is verbijsterend. En 30 (!) jaar niet bij je verjaardag zijn - is ze bij de andere kinderen ook zo afstandelijk? Het is bizar.

Sterkte!!

mijn schoonmoeder is hartstikke lief

maar ze dementeert stevig en haar gedrag is bij ons gewoon anders dan bij andere mensen. Bij mij is ze nog wel redelijk vrolijk maar als ze mijn man ziet gaat ze voortdurend huilen. Want als ze hem ziet weet ze ineens weer dat zijn vader er niet meer is en dat ze in het verkeerde huis is en dat ze oud is (want hij is volwassen). Wij durven dus ook niet goed meer met haar op stap want als ze zo boos is is ze wegloperig. Anderen lukt dit allemaal nog wel en dat is best wel eens naar. Dus we trokken vandaag maar weer de conclusie dat met je eigen ouders alles anders is. Ook als het contact in de basis heel goed is...

Mijk

Wilgenkatje

Ik ben het gewend inmiddels. Bij de rest gaat ze ook niet naar verjaardagen, maar dat is denk ik ook omdat die ver weg wonen. Tegen andere mensen doet ze niet naar over ons hoor, dat doet ze alleen tegen ons zelf. Wel waar anderen bij zijn overigens, wat nogal eens pijnlijke momenten oplevert.
Eerlijk gezegd past ze 100% in de kenmerken van een narcistische persoonlijkheid. Het is drama geweest zolang ik me kan herinneren. Ze draait alles om. Nodigen we haar en mijn vader uit om te gaan lunchen, wil ze niet (en dus mag mijn vader ook niet mee). Gaan wij dan alsnog, dan is het een 'dolk in haar rug' dat we achter haar rug om en zonder haar uit te nodigen gaan lunchen. Dan is het zomaar een half jaar drama. Mijn vader is compleet afgestompt, die denkt echt dat mijn moeder altijd gelijk heeft. En doordat ze altijd gelijk krijgt, dramt ze elk jaar weer iets meer haar zin door. Ze heeft steeds nieuwe vrienden, die net zo hard weer gedumpt worden als ze te kritisch worden. Mijn vader heeft geen eigen vrienden meer, daar kan mijn moeder het niet mee vinden.
Eerlijk gezegd vind ik het niet zo'n drama dat ze niet op mijn verjaardag komen

Ik enigste dochter, 58 jaar, 3 oudere broers met een moeder in een verzorgingstehuis van 84.

ik heb zelf borstkanker gehad en door de intensieve behandelingen arbeidsongeschikt. Ik werktte voorheen 40 uur per week.

ik ben getrouwd en heb een lieve uitwonende dochter van 33 jaar.

mijn moeder zuigt mij fysiek en mentaal helemaal leeg.
Ze is erg egoistisch en toch zorg ik al meer dan 35 jaar voor haar. Eigenlijk sinds mijn vader stierf in 1989.

het is echter nooit goed genoeg, en frequent genoeg.
Ze probeert me constant een schuldgevoel aan te praten.

Ik doe haar finacieen., was, doktersbezoeken, verjaardagsbezoeken en kleding inkoop.
meerdere malen heb ik aangegeven, in de afgelopen jaren dat ik het niet allemaal alleen kan. zij vind echter dat een dochter dat nou eenmaal moet doen.

Ik ga met lood in mijn schoenen naar haar toe. Vaak heeft mijn man me er op gewezen, dat ik voor mezelf moet opkomen. 

Ik loop hier vaak op vast helaas.

voorbeeld.
Zij vind een ziekenhuisafspraak van mij, lang niet zo belangrijk als het pinnen van geld voor haar. Dat pinnen kan op een ander moment volgens mij. zij denkt daar anders over.

en zo zijn er talloze verwijten:
ik doe niks goed
ik kom niet vaak genoeg
1 keer per week haar was doen is niet voldoende
winkelen voor kleding doe ik al niet meer. ten eerste omdat het fysiek te zwaar is voor mij om haar in kleine pashokjes uit en aan te kleden. En achteraf is de kleding, eenmaal gekocht toch weer niet goed.

hoe kan ik hier mee omgaan?

wow schreef op 03-04-2024 om 12:21:

Ik enigste dochter, 58 jaar, 3 oudere broers met een moeder in een verzorgingstehuis van 84.

ik heb zelf borstkanker gehad en door de intensieve behandelingen arbeidsongeschikt. Ik werktte voorheen 40 uur per week.

ik ben getrouwd en heb een lieve uitwonende dochter van 33 jaar.

mijn moeder zuigt mij fysiek en mentaal helemaal leeg.
Ze is erg egoistisch en toch zorg ik al meer dan 35 jaar voor haar. Eigenlijk sinds mijn vader stierf in 1989.

het is echter nooit goed genoeg, en frequent genoeg.
Ze probeert me constant een schuldgevoel aan te praten.

Ik doe haar finacieen., was, doktersbezoeken, verjaardagsbezoeken en kleding inkoop.
meerdere malen heb ik aangegeven, in de afgelopen jaren dat ik het niet allemaal alleen kan. zij vind echter dat een dochter dat nou eenmaal moet doen.

Ik ga met lood in mijn schoenen naar haar toe. Vaak heeft mijn man me er op gewezen, dat ik voor mezelf moet opkomen.

Ik loop hier vaak op vast helaas.

voorbeeld.
Zij vind een ziekenhuisafspraak van mij, lang niet zo belangrijk als het pinnen van geld voor haar. Dat pinnen kan op een ander moment volgens mij. zij denkt daar anders over.

en zo zijn er talloze verwijten:
ik doe niks goed
ik kom niet vaak genoeg
1 keer per week haar was doen is niet voldoende
winkelen voor kleding doe ik al niet meer. ten eerste omdat het fysiek te zwaar is voor mij om haar in kleine pashokjes uit en aan te kleden. En achteraf is de kleding, eenmaal gekocht toch weer niet goed.

hoe kan ik hier mee omgaan?

Topic is al 5 jaar oud...wellicht een nieuw topic openen.

wow schreef op 03-04-2024 om 12:21:

Ik enigste dochter, 58 jaar, 3 oudere broers met een moeder in een verzorgingstehuis van 84.

ik heb zelf borstkanker gehad en door de intensieve behandelingen arbeidsongeschikt. Ik werktte voorheen 40 uur per week.

ik ben getrouwd en heb een lieve uitwonende dochter van 33 jaar.

mijn moeder zuigt mij fysiek en mentaal helemaal leeg.
Ze is erg egoistisch en toch zorg ik al meer dan 35 jaar voor haar. Eigenlijk sinds mijn vader stierf in 1989.

het is echter nooit goed genoeg, en frequent genoeg.
Ze probeert me constant een schuldgevoel aan te praten.

Ik doe haar finacieen., was, doktersbezoeken, verjaardagsbezoeken en kleding inkoop.
meerdere malen heb ik aangegeven, in de afgelopen jaren dat ik het niet allemaal alleen kan. zij vind echter dat een dochter dat nou eenmaal moet doen.

Ik ga met lood in mijn schoenen naar haar toe. Vaak heeft mijn man me er op gewezen, dat ik voor mezelf moet opkomen.

Ik loop hier vaak op vast helaas.

voorbeeld.
Zij vind een ziekenhuisafspraak van mij, lang niet zo belangrijk als het pinnen van geld voor haar. Dat pinnen kan op een ander moment volgens mij. zij denkt daar anders over.

en zo zijn er talloze verwijten:
ik doe niks goed
ik kom niet vaak genoeg
1 keer per week haar was doen is niet voldoende
winkelen voor kleding doe ik al niet meer. ten eerste omdat het fysiek te zwaar is voor mij om haar in kleine pashokjes uit en aan te kleden. En achteraf is de kleding, eenmaal gekocht toch weer niet goed.

hoe kan ik hier mee omgaan?

Wat heftig allemaal. Ik raad je aan even een nieuw onderwerp hierover te openen (kan met dezelfde tekst) want het draadje is al behoorlijk oud.