Mijn moeder en ik....(zucht)

Dat spotje

Ken je dat spotje over mantelzorg? Dochter zorgt liefdevol voor haar moeder die een beroerte heeft gehad, en moeder aanvaardt dat dankbaar en blij.
Zo is het nooit. Oude mensen worden er nooit leuker op, en patronen uit je jeugd komen keihard terug in je gezicht. Je beloning is dat ze goed verzorgd wordt door een betrouwbaar familielid, en je eigen goede gevoel daarover.
Nee, natuurlijk is dat niet altijd zo, maar ik hoor zelden van die lyrische verhalen als in de reclame.

waarom raakt het me zo

Haar opmerkingen raken me zo, dat ik me nog steeds kind voel, ondanks mijn leeftijd. En een gesprek heb ik ook al opgegeven. Ik wou dat ik het van me af kon laten glijden.

Annoke

Goed dat je dat kunt! In ieder geval hebt voorgenomen...
Ik ben bang dat ik nog niet zover ben, hopelijk komt dat nog. Eigenlijk zou het misschien het beste zijn, maar ik kan me nog niet ''schikken''. Ik blijf zitten met het gevoel dat ik niet gehoord/gewaardeerd word.
Ik wens jou ook sterkte met de geërfde aandoening. Lijkt me niet fijn..vooral omdat je ziet wat het met iemand kan doen.

Gevoel

Dat gevoel gewaardeerd te willen worden en gezien door je moeder stamt uit je jeugd zo te lezen. Dat ga je niet krijgen van haar. Probeer daar zelf aan te werken met therapeut wellicht?
Want zij gaat het niet geven en je gaat alleen maar meer je best doen. Een paradoxale interventie kan wellicht ook helpen als je durft?
Dan kom je niet meer en dan zeg je: ik krijg alleen te horen dat x en y beter zijn dus ik dacht dat je niet meet op mij zat te wachten. ...
Sterkte

Het kan helpen,

als je je moeder eerder als een bewoonster in een zorgcentrum bekijkt en jezelf als bv een activiteitenbegeleidster; meer professionele afstand zodat het contact minder op je gevoel drukt.
Ik hoop niet dat het hard over komt. Zo bedoel ik het zeker niet. Ik verricht activiteiten in een zorgcentrum. Zodoende ben ik bewust van het effect van een professionele opstelling itt familieband. Maar ik zorg ook voor mijn moeder en het gevoel van tekortschieten ligt altijd op de loer. Vandaar de tip je zorg een meer professioneel tintje te geven.

Dit is mijn verhaal

Mijn moeder is er nooit voor mij geweest, wilde niet naar mijn verhaal luisteren, had eigenlijk alleen maar eisen, claimend en manipulerend gedrag, stalkte me toen ze nog fit was en als ik dan bij haar kwam waren het alleen maar verwijten en proberen op je schuldgevoel te werken. En dat werkte nog ook want ik hield wel van haar en wilde dat ze het goed had.
Maar ja ik heb toch al die taken op me genomen die jij ook doet, simpelweg om dat er niemand anders was. Maar ik deed het ook met tegenzin en eigenlijk gewoon kwaadheid en voelde me daar schuldig over en soms nu, twee jaar na haar dood, nog. Maar ik had ook een te hoog moreel besef om haar dan maar niet bij te staan. Maar weet dat het aan me gevreten heeft. Zo'n nare positie om in te zitten. Zo ongezien

Maar... ik stond er alleen voor. Jij hebt een zus. Praat met haar. Wat vindt zij van je moeder? Doet je moeder tegen haar ook zo? Hoe voelt je zus zich bij haar (hoeft ook niet altijd wat te zeggen want soms zijn ouders poeslief tegen het ene kind en naar tegen de ander).

En verder zou ik me in ieder geval tegen haar uitspreken op een luchtige toon: "Ma wel een beetje lief doen hoor" "Nee ik belde niet, maar je kan toch zelf bellen"?
Verwacht niet dat ze verandert maar jij bent het wel kwijt.

heel veel sterkte, ik weet hoe wanhopig je je kan voelen

Praten

Inderdaad met je zus en dan vooral samen wat humor opzoeken. Andere dochters doen meer? (wat echt niet war is). Ja ma, dan had je die andere dochters moeten krijgen. Samen met je zus geen discussies, oorzaken of ellende verzamelen, maar vooral een herkenbare luchtige manier om ermee om te gaan.
Schoonvader heeft twee jaar lang geen woord tegen ons gezegd, boos omdat we ongetrouwd samenwoonden. Dat werd pas draaglijker toen we er wat humor van maakten.

Tsjor

Reactie

Guera, ik ga daar binnenkort over in gesprek met een coach, hoop dat het helpt. Ik heb wel eens nagedacht over (Een tijdje) niet meer komen, maar daarvoor ben ik een te zacht ei.

Flanagan, jouw tip wil ik eens uitproberen!

Marjan, voor jou is het blijkbaar ook moeilijk geweest. Mijn zus en ik praten daar wel over en zitten op een lijn. Maar omdat mijn zus geen auto heeft en aan de andere kant van de stad woont, verwacht ze daar veel minder van. Denk ook dat zus het beter van zich af kan zetten, maar ik voel me meer geclaimd iig.

Tjsor, ja humor kan je redden. Jammer dat mijn vader er niet meer is. Soms kan ik dat, maar mag nog beter worden bij mij.

Zijn er ook leuke, lieve, oude mensen of is dit ons voorland

Leuke, lieve, oude mensen.

Jawel, die zijn er wel. Maar bij iedereen wordt het kringetje kleiner qua sociale contacten en wordt het egoïsme wat groter naarmate men ouder wordt. Ook bij ons. Ieder op zijn eigen manier.

Ziekte

Ziekte kan een mens wel sacherijniger maken en kortaf, maar je kunt je nu al voornemen om dat zelf niet af te reageren op een ander of anders je gedrag expliciet te benoemen. Je bent wat kortaf omdat je pijn hebt en moe bent maar je bent blij met de hulp.

Hulp is ook een gunst, geen recht, ook al gaat het om je kinderen of andere familie.

En niet alle ouderen worden langdurig ziek en hulpbehoevend. Mijn ouders vertrokken na een relatief kort ziekbed en daardoor bleef de afhankelijkheid van ons als kinderen beperkt.

Herkenbaar

Ik woon dichtbij mij mijn moeder. Ze verwacht dat ik elk moment van de dag beschikbaar ben.
Het heeft geen nut om uit te leggen dat ik ziek ben en veel rust nodig heb.

Ik leg nu uit wanneer ik kom en dat is nooit meteen. Dat schept weer verwachtingen.

Ik heb het er moeilijk mee. Het kost bakken energie. En ik voel me absoluut niet zo als in dit spotje.

je zelf serieus nemen

Wat een helpende gedachte kan zijn: jij hebt zelf altijd gelijk.
Als je het zwaar, vervelend, ingewikkeld en rottig vindt, dan is dat ook zo.
Erken dat en voel je er niet schuldig om.

Als je dat gevoel onder de knie begint te krijgen kun je volgens mij betere keuzes maken: wel/niet helpen, wat niet/wel doen, hoe vaak iets doen, erover praten of 'gewoon' doen, hoe humor of luchtigheid erin brengen.

Als je niet jezelf serieus neemt blijft het een lijdensweg en is het voor beide partijen niet o.k. Want ik denk dat de andere partij toch ook wel aanvoelt (in heldere momenten? zonder het zeggen?) dat het soms met moeite gaat.

Zoek wat haalbaar is en neem jezelf serieus.

gr Angela

Jouw gevoel of echt gezegd door je moeder?

====Maar.....ik krijg er zo weinig waardering voor, het is nooit genoeg, zo voelt het voor mij.====

Is het jouw gevoel of zegt je moeder ook echt dingen die je zou kunnen opvatten als niet waarderen?
Mijn schoonouders (beiden ruim 80 pluds) laten ook weinig blijken van waardering zien. Schoonvader zegt nog wel bedankt als man en ik daar wat klusjes hebben gedaan maar schoonmoeder krijgt een bedankje niet over haar lippen, vindt het allemaal maar vanzelfsprekend dat kinderen een half uurtje naar haar toe rijden om "dingetjes" te doen.

Als de "dingetjes "in de ogen van schoonmoeder niet goed gedaan worden of anders dan ze het zelf zou doen wordt ze vreselijk boos en uit die boosheid ook direct tegen ons.
Het gaat dan om futiliteiten, een gebakvorkje dat links naast de punt taart op het schoteltje ligt in plaats van rechts, het tijdens het koffiedrinken opstaan om de snerpende piep van de wasmachine uit te zetten (zij hoort het niet meer, ik word er gek van).

Een aantal jaar hebben we geprobeerd in gesprek te gaan over die boosheid, wat alleen maar zorgde voor nog meer woede en heen en weer geslingerde verwijten. Sinds maart ongeveer gaan we acuut weg als ze weer zo begint. Heel jammer voor schoonvader, die zit dan met een hele boze vrouw maar we moeten iets om duidelijk te maken dat we die boze buien (om niks) niet meer pikken.
Acuut weggaan is dan ook echt acuut, we staan op trekken onze jas aan en gaan, ook als net het eerste kopje koffie door onszelf gezet en ingeschonken op tafel staat. De laatste keer dat weggaan nodig was hadden we onze jassen nog niet eens uit, we waren "te vroeg" de kerkradio was nog niet klaar. Het was 11.00 uur, de tijd die we afgesproken hadden maar meneer pastoor was nogal lang van stof. Dan krijgen wij de wind van voren dat ze niet in alle rust het eind van de mis mee kan vieren.

Dat weg gaan geeft ons wel een schuldgevoel tegenover schoonvader maar we hopen er mee te bereiken dat schoonmoeder gaat zien dat de hulp die wij komen geven een gunst is en geen recht zoals Anne J zegt.

Dat ze blij moet zijn dat we komen om dingetjes te doen, dat ze daar niet zonder meer recht op heeft en alles maar kan zeggen wat er in haar hoofd opkomt, hoe bot en onredelijk het soms ook is.

En Tink, er zijn hele lieve en sociale ouderen hoor! Ik heb 10 jaar mantelzorg gedaan voor een bejaarde vrouw in onze wijk. Heerlijk mensje, zo dankbaar en gezellig dat deed ik echt voor ons allebei, daar haalde ik zelf ook vreugde uit.

Leuke lieve oude mensen

Ik ken een hoop leuke, lieve oude mensen en ik ga graag met ze om. Ik merk wel een verschil in het omgaan met "vreemde" oude mensen en mijn eigen ouders. Bij die laatsten speelt veel meer de balast uit het verleden. Nu heb ik best een goede band met mijn ouders, maar ik vrees dat ik naar hen toe veel minder begripvol kan zijn dan naar de ouderen die ik als vrijwilliger bezoek. Er komt hoe dan ook sneller een soort wrevel opzetten.

Ik denk dat dit ook komt door de kantelende verhoudingen. Je blijft kind (en je ouders behandelen je ook als zodanig), maar tegelijk word je steeds meer verzorger. Dat botst.

Lieve oude mensen

In mijn omgeving alleen maar lieve oude mensen, zowel mijn moeder (78) als mijn schoonouders (85+). Daarnaast heb ik zelfs nog een soort stiefvader, de partner van mijn moeder (88) , waar ik erg dol op ben. Ik denk ook helemaal niet dat je van alles verplicht bent naar je ouders, en zij vinden niet dat wij altijd klaar moeten staan. We gaan gewoon volwassen met elkaar om en helpen elkaar omdat we het fijn vinden. Ik moet er wel bij vertellen dat ze allemaal tamelijk gezond zijn. Zelf vinden ze het belangrijk om zo zelfstandig mogelijk te blijven, dat is natuurlijk een heel goede instelling. Ik neem graag een voorbeeld aan ze!
Mijn tip aan TS is om wat assertiever te worden naar je moeder. Dat schuldgevoel wat ze jou aanpraat slaat nergens op.

N@nny

Ja ik ben met alle ouderen veel geduldiger dan met de mijne.
Ik denk dat heel erg meespeelt dat die ouderen al oud zijn als ik ze leer kennen, maar dat ik bij mijn ouders de volledige aftakeling meemaak.
En waarom weet ik niet, maar het maakt me soms razend, ik vind het vreselijk moeilijk dat ze ineens dingen niet meer kunnen of gewoon niet meer willen. Dat hun uiterlijk steeds norser wordt, ze minder vaak lachen, humor niet meer begrijpen, dingen fout inschatten, zo doof zijn, van nooit naar de dokter tot zo snel mogelijk naar de dokter, weinig leuks meer doen, alles is teveel/te vaak/te zwaar/houden ze niet van enz.
Ik laat dat bij mezelf, het ligt aan mij, maar mijn ongeduld maakt dat ik me schuldig voel.
Daarom mijn voornemen, want ze zijn naast lastpakjes ook nog steeds heel goed voor me.
En dan ben ik zo'n pruilende 50-plusser; tenminste zo voelt het.

Razend ja

===En waarom weet ik niet, maar het maakt me soms razend, ik vind het vreselijk moeilijk dat ze ineens dingen niet meer kunnen of gewoon niet meer willen. ===

Dat niet meer kunnen daar kan ik best mee leven, heb ik nog wel begrip voor ook. Dat schoonouders niet meer op vakantie gaan, omdat de wijkverpleging dan niet komt voor douchen en aankleden begrijp ik echt.
Maar altijd maar thuisblijven en daar zitten kniezen dat er nooit eens iemand komt dat is hun eigen schuld. Als je nooit meer naar je vrienden gaat, komen je vrienden ook niet meer bij jou.
Durf dat zelfs nog verder te trekken, als je nooit meer bij je kinderen komt, komen de kinderen ook minder frequent bij jou en zeker als je dan ook nog veel te zeuren hebt.

Razend (geweest) dat ze niet zien dat hun aftakeling gevolg is van eigen handelen. Dat sommige dingen een halt kunnen worden toegeroepen door zelf pro-actief te handelen.
Als je als 75 plusser een flinke griep te pakken hebt gehad en 14 dagen binnen bent geweest moet je het naar buiten gaan weer opbouwen, eerst een keer de galerij op en neer, dan 2 keer en als je dan zeker genoeg bent kun je weer eens naar de supermarkt. Thuis blijven zitten kniezen dat je geen 100 m. meer kunt lopen zonder buiten adem te raken lost niks op, sterker nog het wordt alleen maar minder. Na een volgende verkoudheid is het nog maar 50 m.

Ik voel me niet zo'n pruilende 50 plusser. Heb me er maar bij neergelegd dat wij het niet meer kunnen veranderen.

Hangkous

Ik ben in de 60 en voel hoe de tijd aan mijn lichaam vreet. En ja, ik ga naar buiten, ik train zes uur per week maar het moet steeds meer op wilskracht en het doet altijd fysiek pijn. Ik begrijp mensen van 15 of 20 jaar ouder heel goed: je moet zo prioriteiten stellen in watje lichaam nog kan. Het is geen kwestie meer van er door heen trainen en dan gaat het weer. Zeggen "hup pak maar door hoor" klinkt een beetje als jeugdige arrogantie. Die mensen zijn ook gewoon moe van het leven. En dat mogen ze.
Ooit ga je aan ze terugdenken.

nou nee geen jeugdige arrogantie

Ik heb deze winter ook griep gehad en ben geen 20 meer. Na 5 dagen bed moest ik ook weer even opbouwen met uit bed zijn en naar buiten gaan.
Ik heb al sinds mijn 20e een chronische ziekte dus prioriteiten stellen in wat het lichaam nog kan doe ik al meer dan 30 jaar. Ik train 3 uur in de week, ook niet voor mijn lol en het doet fysiek pijn.

Als ik 80 plus ben zal herstel van een griep mij ook meer inspanning kosten dan het nu nog doet. Dat mensen op leeftijd wat gaan mankeren en moe zijn van het leven is een feit.

Waar ik mij vooral boos over heb gemaakt is het feit dat ze jaren geleden al gestopt zijn met zelf meewerken aan het herstel. Wel de pillen slikken die de bacterie moeten bestrijden maar geen moeite meer willen steken in het opnieuw opbouwen van enige conditie. Van zitten in je stoel wordt je alleen maar slapper in plaats van fitter. Dat zeggen wij als kinderen, dat zegt de dokter, de wijkzorg probeert activiteit te stimuleren en het gebeurt niet. Helaas gaat dat al heel lang zo, veel te lang eigenlijk.
Met je 65 letterlijk achter de geraniums gaan zitten is zo zonde en vooral moeilijk voor je man en kinderen die steeds meer zorgtaken op zich moeten nemen.

zegt niks

Ik heb sinds mijn 23e een chronische ziekte, twee zelfs. Maar het herstel ging 20 jaar geleden toch veel makkelijk en vlotter dan nu, ondanks al mijn training en naar buiten gaan. Echt je lichaam gaat gewoner steeds minder kunnen en drie jaar geleden voelde ik dat nog niet nu in mijn zestiger jaren wel. Tien jaar geleden had ik misschien net zo gedacht als jij.
Ja het zal wel, iedereen stimuleert activiteit en natuurlijk is het goed. Maar wat coulance met de oudere mens mag best. Want in je laatste zin laat je zien waar het echt om gaat: je hebt geen zin in die zorgtaken.
Mijn moeder was tot haar 95e lichamelijk fit en actief. Maar dement dus vereiste toch zorgtaken vanaf haar 80e.

herstel

En dan bedoel ik herstel van een griep

Marjan

" je hebt geen zin in die zorgtaken."

En dat mag natuurlijk. Hangkous beschrijft een 65-jarige die weigert mee te werken aan eigen herstel, met als resultaat dat ze zorg vraagt van haar man en (schoon)kinderen. Daar zou ik als kind ook van balen, hoor.

Sinds haar 65

Inmiddels is ze 80 plus. En weet ik dat het niet beter wordt. Zorgtaken zijn voornamelijk voor mijn man en schoonvader. Ik doe alleen wat dingetjes als ik daar toch al ben.
Helaas stort ons zorgvuldig gebouwde kaartenhuis thuis dan wel eens in als man acuut zorgtaken moet vervullen.

Ja tuurlijk mag dat

Tuurlijk mag je geen hebben in zorgtaken, zeker als het om je schoonmoeder gaat. Maar er kan zo;n algemene sfeer van nijdigheid en irritatie hangen als het om oude mensen gaat. Terwijl ja, ik voel gewoon zelf dat je echt minder kunt als je oud wordt.

En ik heb ook geen zin gehad in allerlei zorgtaken voor iemand die mij alleen maar claimde en verwijten maakte, net als ts. Maar dat was een verhaal dat al 50 jaar duurde. Ik had liever voor een lievere moeder gezorgd die geen zin meer had te trainen na een griep dat een fitte die altijd maar zat te vitten.

Maar ik heb ook wel altijd iets gehad van: je zorgt gewoon voor je oudere verwanten. Klaar. Hoe zou je dat niet kunnen doen? Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen

Hangkous

Zo had ik het ook gelezen ja: vanaf haar 65e niet meer meewerken aan herstel en daarom vanwege een slechtere conditie dan wellicht nodig zou zijn geweest, nu extra zorg nodig hebben.

Marjan

"Ik had liever voor een lievere moeder gezorgd die geen zin meer had te trainen na een griep dat een fitte die altijd maar zat te vitten."

Hangkous beschreef bepaald geen lieve oude dame, maar een vrouw die regelmatig over grenzen heengaat (kwaad worden als het gebaksvorkje niet goed ligt).

Persphone

Nee ik bedoelde ook niet de schoonmoeder van Hangkous per se hoor.

Fitste van de klas

Mijn moeder is zo'n beetje de fitste van de klas. Ze doet veel oefentherapie en gymnastiek en is op dat gebied een enorme doorzetter. Daardoor kan ze nog steeds redelijk uit de voeten. Tot zover niets dan lof en respect en dat zeg ik haar ook regelmatig. Maar alles wat ik doe of niet doe heeft ze commentaar op. Ze klaagt over mij tegen mijn dochter, die mij dan gelukkig wel verdedigt. Mijn dochter vindt dat natuurlijk niet leuk. Ik heb zelf een druk leven, wat ik op zich heerlijk vindt. Maar volgens mijn moeder is het te druk. Toen ik weer ging werken, was het eerste dat ze wilde weten of er nog wel tijd overbleef om met haar iets te doen. Haar reactie was zo'n teleurstelling, ik was zo blij dat ik weer werk had. Maar geen felicitatie. Het draait om haar en haar behoeften.
Het is niet dat ik geen zorgtaken op me wil nemen, maar de onderlinge band is zo moeizaam. Als ik kom zet ze geen koffie voor mij, dat moet ik zelf maar doen, want zij heeft het al op! Dat soort dingen. Als ze het niet kon, prima, maar dat is het dus niet.
Mijn man zegt wel eens: verwachtingen verminderen de vreugde. Misschien verwacht ik van een moeder heel andere dingen. Maar zij kan me dat niet geven, dus kan ik beter mijn verwachtingen bijstellen en de relatie met mijn dochter anders invullen.
Ik lees ook bij jullie een hoop frustratie en wens jullie allemaal sterkte, ook met de gezondheid van een aantal van jullie.
Bedankt voor al jullie reacties, het doet me goed.

Tink,

Neem je eigen thermoskan koffie mee. Een professional zorgt namelijk ook voor haar eigen natje. Dat geldt ook voor een zakje belegde boterhammen. Zo kan je je ook wat minder afhankelijk opstellen en ga je er heen voor de praktische zaken ipv de emotionele strijd om respect voor je energie.

Brussen die verder weg wonen, lijken het beter los te kunnen laten dan de brussen die dichtbij wonen. Een soort van ‘ ik kan het ook niet helpen dat ik zo ver woon’ waardoor de verantwoordelijkheid ongemerkt bij degene komt te liggen die het meest gebukt gaat onder de emotionele druk. Besef dat die druk wel iets is dat je op jezelf afroept.

Je moeder klaagt bij je dochter. Dat is niet netjes. Maar dat kan stoppen als je dochter haar geen ruimte geeftom over jou te klagen. Leg je dochter uit dat ze kan zeggen niet gediend te zijn van dat geklaag en vertrekt als ze weer klaagt.
Je moeder heeft je dochter als het ware in de tang; maar eigenlijk geeft je dochter haar oma die ruimte alleen beseft ze dat misschien nog niet.