Mijn moeder drijft me tot waanzin

Brr

Dat je wel klaar bent met je moeder, dat denk ik. Maar ja, je vader? Om hem hou je denk ik de relatie met je ouders in stand. Je moeder komt over als een egoïst die in een eigen wereldje leeft. Kun je niet proberen je wat meer op je vader te richten? En hem steunen als hij niet tegen zijn vrouw op kan? Dit is zo moeilijk, hé? Want er komt geheid herrie met je moeder van. Komt je vader wel eens allen naar jou toe, of is hij weleens alleen thuis?
Je zegt dat je moeder niet veranderd maar dat hoeft niet te betekenen dat ze niet kan leren anders met mensen om te gaan en in te zien dat haar wil niet altijd wet kan zijn. Een mens is nooit te oud om te leren. Als je vaker je vader alleen treft hoeft je contact met hem er toch niet onder te lijden? Of komt haar ongenoegen over jouw houding ook op zijn bordje terecht?

Tigress

Mijn moeder moet altijd overal bij zijn. Laatst was zij er een keer niet en had ik mijn vader gevraagd te komen eten. Dat moeten we dan nog weken horen, dat wij 'haar er zeker niet bij willen hebben'. Verder tref ik mijn vader nooit alleen. Inmiddels praat de arme man ook half achter zijn hand, alsof hij niet gehoord mag worden. Aan de andere kant kan ik me af en toe ook dood ergeren aan zijn slappe houding. Man, geef eens een grote bek terug! Ik heb hem laatst meegevraagd naar een tentoonstelling waarvoor ik twee kaarten had gekregen (en dus niet drie), maar ze verbiedt het gewoon. En hij doet het dan dus niet, want dan heeft hij wekenlang geen leven.
We (zus en ik) hebben jaren geprobeerd om op een vriendelijke manier mijn moeder te wijzen op haar manier van doen en hoe dat overkomt op ons. Maar het wordt alleen maar erger...

Tja

Je wilt niet weten hoeveel grote bekken ik haar in de loop der jaren al heb gegeven. Het resultaat is altijd hetzelfde: kille woede en het eisen van excuses. Bij mijn zus precies hetzelfde. Kan ook om rare kleine dingen gaan: mijn zus heeft een keer de bel niet gehoord omdat ze aan het stofzuigen was en ze liet mijn moeder dus 'zomaar op de stoep staan'. Drama's, maandenlang. Zus moest excuses aanbieden, maar vond dat ze niks misdaan had.
Dat van die dementie heb ik al eens eerder gehoord en ik let scherp op andere tekenen. Maar behalve haar akelige karakter is ze zo scherp als een havik. Weet alles, is een financieel genie, kent de mazen in de wet, komt goed uit haar woorden. Maar heeft totaal geen compassie. Een kennis die haar man jarenlang heeft verzorgd en hem nu net heeft begraven is een zeurpiet waar ze gek van wordt, de man van een nicht is een botte boer (is ook zo, maar niet erger dan zij), iedereen die het niet met haar eens is, is gek. Ze maakt al jarenlang ruzie met een zus van mijn vader en als ik dan vraag waarom ze elkaar niet lekker met rust laten zegt ze: "omdat ik gelijk heb, dan mag ik dat toch wel zeggen?" Ja, daarom is het al jaren oorlog...

Vreselijk dilemma

Je zit behoorlijk in een spagaat. Je wil je vader blijven zien maar dat kan niet zonder je moeder waar je de buik vol van hebt. Je wil er wat aan doen en vervolgens krijg je ma tegen en je vader het op zijn bord. Ik begrijp dat je al heel wat hebt geslikt en ingeslikt voor de lieve vrede. Je vaders slappe karakter (zoals je dat omschrijft) kan ook zijn manier zijn om met haar om te gaan. Ik neem aan dat hij is gepensioneerd en zal vroeger zijn werk hebben gehad waardoor je moeders (nare) trekjes minder opvielen of er minder mee te maken had. Nu is het misschien meer een overlevingsstrategie? Ik heb helaas geen pasklare oplossing maar wil wel zeggen dat ik met je meeleef. Ik heb met mijn moeder gebroken en mijn vader is overleden. Dus ik zit niet in de spagaat waarin jij zit. Het breken met mijn moeder heeft mij veel rust gegeven.

Wie moet er veranderen?

Ik weet niet of het botter worden van je moeder de laatste tijd veel erger is geworden. Er zou sprake kunnen zijn van een leeftijds-gerelateerde stoornis, waardoor zij ontremd gedrag en verlies van decorum vertoond. Is zij bijvoorbeeld ook overdreven achterdochtig? Het kan ook dat haar karakter zich met het klimmen van de jaren scherper uit.
Zeker als er geen sprake is van een stoornis denk ik dat je erbij moet neerleggen dat de enige die je kunt veranderen jijzelf bent. Trek je eigen plan. Bedenk wat je wel en niet accepteert, wat je wel en niet met haar wilt doen en wees daar consequent en vasthoudend in. Zeg haar rustig als je gedrag onacceptabel vindt en verander niet van mening of koers als zij een drama maakt. Het helpt heel erg als jij kunt accepteren dat je haar niet kan veranderen, maar dat je wel je eigen houding kunt veranderen en dat dat is wat je nu gaat doen. Trek waar mogelijk gezamenlijk op met je zus. Geef zeker geen grote bek, maar wees rustig en vasthoudend in je standpunt. Ongeveer zoals je een lastige drammende puber ook zou aanpakken Het zal tijd nodig hebben, maar misschien zal zij op een dag tot de conclusie komen dat zij met dwingen en dominant zijn nergens komt. En misschien ook niet, maar dan heb jij wel de regie terug over wat er gebeurt en wat jij hierin wilt betekenen. Bedenk ondertussen hoe je er wilt zijn voor je vader en laat je moeder daar niet de bepalende factor in zijn.
Verder veel sterkte, want makkelijk zal het niet zijn.

Lastig

Ik denk dat haar karakter zich zeker scherper uit. Of ze achterdochtig is vind ik moeilijk te beantwoorden. Vaak denk ik van niet, maar aan de andere kant, waarom vindt ze het dan zo erg als ik mijn vader te eten vraag als zij er niet is, of met hem naar een tentoonstelling wil? Is dat omdat ze het niet kan verdragen dat hij er niet is om haar koffie te zetten en haar aandacht te geven? Of is ze bang dat wij dan achter haar rug over haar roddelen? (en dus achterdochtig?)
In de loop der jaren hebben we al veel geprobeerd. Grote bekken, zoals gezegd, maar ook consequent en rustig ons standpunt volhouden. Het moeilijke is, dat mijn moeder altijd gelijk heeft (vindt zij). Als ik dus rustig verkondig dat ik iets niet doe of niet wil, dan roept zij dat het 'onzin' is wat ik zeg. Of: 'dat is natuurlijk niet zo'. Dan ben je uitgepraat. Het is overigens niet zo dat ik dan maar doe wat zij wil. Maar ik ga confrontaties inmiddels wel uit de weg, die leveren niets op, behalve een hoop frustraties. En zij krijgt met dwingen en dominant zijn in ieder geval mijn vader zover dat hij doet wat zij wil en dat betekent dat hij niet doet wat wij hem zouden gunnen.
Het is inderdaad een dilemma. Ik vind het contact verbreken een drastische stap, maar kan me voorstellen dat het in sommige gevallen echt nodig is. Gelukkig heb ik mijn zus, die ervaart precies hetzelfde.

Praktisch

Voortaan de deur in handen houden en er geen woord over reppen

Serieus, ik vind het knap dat je zolang al een relatie zonder hevige ruzies kunt hebben hoor! Ik kan het je niet nadoen. Ik ben uit het land vertrokken om mijn dominante moeder te ontvluchten toendertijds. Dus ik wil even zeggen dat ik je erg knap vind!

Wat je al doet

Als eerste, het lijkt me heel erg naar om zo'n moeder te hebben, fijn dat je een zus hebt die je helemaal begrijpt. Ik vrees dat je beter haar maar moet zien als 'patiënt', in de zin van dat je de discussie uit de weg gaat. Dus ja en amen zeggen, proberen de discussie te voorkomen. Maar goed, zij zal die discussie telkens opzoeken, zie maar het voorval met de voordeur en de buurvrouw. Als het je lukt om haar niet meer te zien als iemand die 'normaal' reageert, dan gaat het misschien beter. Dus vaker zeggen: 'ja hoor, je hebt gelijk" doei mam... (maar dat lijkt me wel heel moeilijk hoor!)

Boek

Ik kan je het boek "ik ben oké, jij bent een sukkel" aanraden. Het gaat om spiegelen en daarmee een ander te "dwingen" anders te reageren.

Het boek is om relaties in iedere vorm om te gooien!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Middelbare dochter

In de loop der jaren hebben we al veel geprobeerd. Grote bekken, zoals gezegd, maar ook consequent en rustig ons standpunt volhouden. Het moeilijke is, dat mijn moeder altijd gelijk heeft (vindt zij). Als ik dus rustig verkondig dat ik iets niet doe of niet wil, dan roept zij dat het 'onzin' is wat ik zeg. Of: 'dat is natuurlijk niet zo'. Dan ben je uitgepraat.

Zeggen: "oh, vind jij dat? Ik niet en direct de deur achter je dichtslaan en weglopen". Iedere keer wanneer ze dat doet.

...
En zij krijgt met dwingen en dominant zijn in ieder geval mijn vader zover dat hij doet wat zij wil en dat betekent dat hij niet doet wat wij hem zouden gunnen.
….

Ja, heel triest en je vader houdt dit zelf helaas in stand. Jullie kunnen hem er niet toe dwingen al gun je hem zo zeer een ander leven. Hij moet zelf inzien dat dit niet langer kan en zelf opkomen voor zichzelf.

Denk nu aan mijn schoonmoeder die mijn schoonvader ook iedere keer afbekt (zelfs waar wij bij zijn) en die man alles maar accepteert en over zich heen laat komen…want oh, jee…als hij er tegenin gaat. Ja, heel zielig ja, maar toch kunnen wij daar niets aan doen. Hij zal zelf een keer voor zichzelf op moeten komen. Zolang hij dat niet doet (en je vader dus ook hier) dan gebeurt er niets in zijn situatie. Dat kunnen jij en je zus erg vinden en dat is ook zo, maar daar kun je niets aan doen behalve hij zelf.

Maar, je kunt wel voor jezelf opkomen, dus zo te doen als hierboven, staat. Zo doen wij het ook met schoonmoeder. Loopt het de spuigaten uit? Hup, doei, en we zijn weer weg…weken weg.

Dank

Dat boek heb ik inmiddels aangevraagd bij de bieb (was uitgeleend). Ik ben heel benieuwd!
Het nadeel aan zeggen 'ja hoor, je hebt gelijk,' is dat het mijn moeder sterkt in haar idee dat ze ook daadwerkelijk gelijk heeft. Dus zal ze ook nooit veranderen. Vandaar dat we ook in de loop der jaren af en toe van tactiek veranderen (grote bek of weglopen). Zo ben ik al eens van een familiefeest weggelopen omdat mijn moeder mij weer eens liep af te bekken. Achteraf jammer, want er waren een hoop nichten en neven die ik lang niet had gezien. Daarna heeft het weer maanden geduurd voor ik in genade werd aangenomen. En dat doe ik dan voor mijn vader.
Mijn vader heb ik een beetje 'opgegeven', hij zal niet meer veranderen. Zielig wel, maar inderdaad niet mijn verantwoordelijkheid. Hij had jaren geleden grenzen moeten stellen. Ik vind het heel jammer want het is een lieve, intelligente man die veel zou kunnen bijdragen aan een gesprek als hem niet voortdurend de mond werd gesnoerd. Het was vroeger een leuke vader voor ons en hij is stapelgek op mijn dochter. Andersom ook, maar van mijn moeder wordt dochter ook gek, dus ze komt er niet zo vaak.
Ik zal eens met mijn zus overleggen of we allebei consequent kunnen opstaan en weglopen, dank voor de tip. Hoe doe ik dat dan als ze hier is (ik woon in het centrum van de stad, mijn ouders komen nog wel eens langs als ze in de stad moeten zijn)? Zeggen dat ze moet gaan? Zelf weglopen is toch gemakkelijker. Tips zijn erg welkom, dank voor al jullie input. Het is moeilijk voor mij om er zakelijk mee om te gaan. Je hoopt toch op een gezellige familieband, zeker nu mijn ouders bejaard zijn. Wie weet hoe lang we nog hebben. Dus ik blijf tegen beter weten in mijn best doen. Maar nu is het toch wel een keer genoeg geweest.

Tip

"Ik zal eens met mijn zus overleggen of we allebei consequent kunnen opstaan en weglopen, dank voor de tip. Hoe doe ik dat dan als ze hier is (ik woon in het centrum van de stad, mijn ouders komen nog wel eens langs als ze in de stad moeten zijn)? Zeggen dat ze moet gaan? Zelf weglopen is toch gemakkelijker. Tips zijn erg welkom, dank voor al jullie input. Het is moeilijk voor mij om er zakelijk mee om te gaan. Je hoopt toch op een gezellige familieband, zeker nu mijn ouders bejaard zijn. Wie weet hoe lang we nog hebben. Dus ik blijf tegen beter weten in mijn best doen. Maar nu is het toch wel een keer genoeg geweest."

Ik ben bang dat dat toch echt de enige tactiek is naar je moeder toe. Opstaan en weglopen. Als jij het ergens niet mee eens bent of je zus, vasthouden aan je eigen mening (wat je moeder ook vindt), opstaan en weggaan. Je maakt zo je moeder duidelijk dat je niet van mening verandert en ten tweede dat je niet gediend bent van haar emotionele chantage (dus door het weglopen).

Bij jou thuis zou ik haar toch vriendelijk vragen om weg te gaan (niet jezelf door haar het huis 'uit laten jagen'. Nooit doen; het is jouw huis, punt). Als je haar de deur uitzet geef je duidelijk een signaal naar haar af dat het jouw huis is, waar jouw regels gelden. Niet mee eens, dan kan ze weg!

Voor je vader is het een triest verhaal. Toch zou ik je vader zeggen dat hij altijd welkom is. Maar het is en blijft zijn keuze.
Met mijn schoonvader heb ik precies hetzelfde, maar zolang hij accepteert dat hij zich zo laat behandelen, zul je zelf ook nooit iets bereiken. het gekke is dat mijn schoonvader het vaak zelfs voor mijn schoonmoeder opneemt (omdat hij anders weken lang met de gebakken peren zit…). Hoe triest en zielig het ook is, het moet zijn keuze zijn. Vertel hem in ieder geval dat hij dus welkom is en dat jullie niets tegen hem hebben, maar ik denk dat je vader dat wel weet.

Lastig

Misschien kan je elke keer als reactie geven als iets volgens haar zo is:
Jíj vindt dat, het ís niet zo. Het is jouw mening.

Wie weet valt er dan een keer een kwartje...

Moeilijke positie hoor, ik vind het knap hoe je het volhoudt.

Grappig

Ik was het helemaal vergeten, maar nu komt er een periode in mijn herinnering terug waarin ik steeds zei: "Het IS niet zo, jij vindt dat! Het is jouw mening." En dan zei mijn moeder pinnig: "Nee hoor, het IS natuurlijk zo!" Iets anders wat weer omhoog komt, is dat mijn moeder altijd vertelde wat ik moest doen. Deed ik dat niet, dan zei ze: "We hadden AFGESPROKEN dat jij dat-en-dat zou doen." En dan zei ik: "Nee hoor, jij had dat opgelegd, ik heb nooit iets afgesproken." Zij: "Dat is natuurlijk ONZIN." Kwartje valt dus helaas niet.
Ik ga voor de wegloop-optie

Klinkt als een vreselijk mens

sterkte

Afscheid mogen nemen

Er is al van alles gezegd en ook ik vind het knap hoe je ermee omgaat. Het is heel moeilijk om dat soort dingen van je af te laten glijden. Er was echter 1 ding in je openingspost waar bij mij de stoom definitief uit m'n oren kwam:
'Op dit moment ligt een oude schoolvriendin van mijn vader op sterven maar hij mag er niet heen, want dat vindt mijn moeder niet nodig.'
Is ze nou helemaal van de ratten besnuffeld?! DAT zou me echt heel, heel boos maken en zou absoluut onbespreekbaar zijn. Vader in de auto en naar die vriendin. Wie denkt ze wel dat ze is, iemand de gelegenheid ontnemen om afscheid te nemen?! Onacceptabel. Van alletwee eigenlijk. Je vader moet ermee leven, en je kan je moeder en hem niet veranderen, maar je moeder gaat hiermee over een grens die je vader niet kan en mag accepteren!
Stel dat je vader op sterven ligt en iemand wil afscheid komen nemen van hem? Gaat ze dat ook regisseren en mensen weren, omdat zij het niet nodig vindt? (o, o, invullen, ik weet het, maar het klinkt toch allemaal niet best!). Dat mag niet goedgevonden worden en dat moet ze heel, heel snel te horen krijgen! Brr.

Verdriet

Dit klinkt als een vreselijk situatie waar je niet veel aan lijkt te kunnen doen. Het lijkt er niet op dat het zin heeft om met je moeder in gesprek te gaan. Je grenzen aangeven doe je duidelijk genoeg en daar stoort zij zich niet aan. Wat is dit ontzettend heftig! Misschien zit je in een rouwverwerking omtrent je moeder en kan het geen kwaad daar een paar sessies met een therapeut aan te besteden.

Overigens, heb je wel eens overwogen om dit een aantal keer te filmen om een keer zichzelf terug te zien?

En belangrijk….

"Zeggen: Ja, JIJ vind dat! Niet iedereen denkt er zo over!" en dan weglopen!

naast de wegloop-optie….ook de 'moeder wegstuur-optie!'

Wat iemand al zei over die schoolvriendin van je vader die op sterven lag en je moeder het niet nodig vindt dat je vader erheen gaat. Het is inderdaad niet aan haar om dat te bepalen. Inderdaad, samen met je zus, hup vader in de auto en gewoon weggaan! Laat ze maar gillen en tieren in haar zieligheid, laat ze maar drammen. Geen aandacht aan geven, je ding doen waarvan jullie en je vader vinden dat dat nodig is. Wat denkt ze wel!!! Eng egoïstisch, manipulerend volk heb je toch op deze aardkloot rondlopen! Bah!

'hoe lang we nog hebben'

Deze zinsnede viel me op. Wát heb je dan? Volgens mij heb je weinig aan je moeder. Je zegt ook dat je tegen beter weten in je best blijft doen. Volgens mijn gepsycholigiseer van de koude grond is dat het kleine kind in je dat hunkert naar echt moeder-dochter contact. Dat gaat niet gebeuren. Dus, zorg ervoor dat je die behoefte zelf vervult. Wees je eigen moeder. Een echte. Zorg goed voor jezelf. En creeër je eigen gezellige familieband. Met partner en kinderen. En zus. En hou geen illusie in stand.
Is het een idee dat je zwijgt, als je moeder weer een tirade houdt? Dus op geen manier haar 'voeden', maar gewoon zwijgen. Misschien lukt het ook om gewoon om haar te lachen. Een sarcastisch lachje als ze weer begint, om samen met je zus in lachen uitbarsten.
Wat betreft je vader: wellicht kun je in de zeldzame momenten dat jullie samen hebben vertellen wat je van plan bent: dat het nu genoeg is, dat je je niets meer van je moeder aantrekt. En dat het je pijn doet wat betreft je vader. Ik denk niet dat je hem moet vertellen dat hij zelf tegen haar in moet gaan. Hij heeft zijn eigen strategie gemaakt, die voor hem werkt.
Heel veel sterkte, Bellefleur

Oh ja…en nog een goeie….

Zlefs van een Psychiater: Als je moeder zegt: "Jij MOET dit of dat doen, of dat vind IK niet nodig…."

Kijk haar recht in de ogen aan, wijs naar haar (HEEL DUIDELIJK) en zeg luid en duidelijk: "IK MOET NIETS!!, of "IK VIND DAT WEL", draai je om en ga weg!

en volhouden. GEEN ECXUSES AANBIEDEN….(ook je zus niet, niemand niet) als ze je doodzwijgt of wat voor manipulerende acties ze verzint.…..dat is DE manier van haar om je op de knieien te krijgen en haar het idee te geven dat jij fout zat en niet zij. Niet meer doen dus! Mijn schoonmoeder gooit het dan op een "ik ben zooooo zielig houding en niemand moet mij….". Vervolgens ga je er toch maar heen…en hup, het begint weer.

Tja

Wat ik in elk geval zou doen is rustig blijven, neutraal antwoorden en een positieve instructie geven. Dit gedrag komt me namelijk bekend voor, zal wel 'beroepsdeformatie' zijn.
Ex had altijd commentaar op de cadeautjes die ik voor zijn familie kocht, drama, te duur, niet goed, moest geruild, waar is het bonnetje. Van alles geprobeerd. Tot ik tegen hem zei: luister, dit is mijn geld, zijn de cadeautjes die ik aan je familie geef, is niet jou verantwoordelijkheid. Daarna niets meer over gehoord. Zo zou ik ook zo'n zieke vriendin van je vader proberen op te lossen. Luister, is de schoolvriendin van vader, niet van moeder, is de beslissing van vader om daar heen te gaan, niet de beslissing van moeder. Einde discussie.
En probeer het botte gedoe met een korrel zout te nemen en je niet op te winden. En een beetje medelijden misschien? Het botte gedrag zal haar niet geliefd maken. En inderdaad, ik zou moeder gewoon zelf laten zorgen voor salades op haar eigen feestje. Ik zou geen zin hebben in het onvermijdelijke commentaar. Autisten, om het woord maar eens te gebruiken, zijn gefocust op details en op foutjes en dan is er weinig perfect. Ik heb jaren ex hetzelfde cadeau op zijn verjaardag gegeven, iets praktisch, andere dingen moesten altijd geruild was wat mee, enzovoort. De behoefte aan controle is te groot. En bij mijn kinderen kan ik een hoop uitleggen en sturen maar niet bij dit soort volwassen mensen. Maar je kunt het proberen. Neem het niet persoonlijk en houdt het bij korte neutrale opmerkingen en beslist geen commentaar op het gedrag. Ze zijn overgevoelig voor kritiek.

Excuses

En ik zou geen excuses aanbieden. Dat versterkt alleen maar het idee bij moeder dat je echt iets fout gedaan hebt. Er is dan geen gevoel voor de symboliek, het gebaar, om of het terecht is of niet, zaken goed te maken. Het wordt letterlijk opgevat.

Intussen...

De oude vriendin van mijn vader is vannacht overleden. Hij heeft geen afscheid meer genomen. Ik was van plan hem vandmiddag de auto in te sleuren, maar we waren dus te laat. En ja, Sukran, als mijn vader op sterven ligt zal mijn moeder bepalen wie hem nog mag zien. Dat gaat nog een hoop ruzies opleveren.
Of mijn moeder autistische trekjes heeft, AnneJ, weet ik eigenlijk niet. Misschien een beetje, die starre ik-heb-gelijk-houding heeft ze altijd gehad.
Bellefleur, tot de conclusie dat ik als een klein meisje hunker naar goedkeuring ben ik inderdaad zelf ook gekomen. Het is zo lastig om niet direct in hetzelfde gedrag te vervallen als ik van jongs af aan gewend ben. Een therapietje erop loslaten lijkt me heel zinvol. Gelukkig heb ik het thuis wel gezellig.
Else, die zielig-houding ken ik ook. Iedereen doet lelijk tegen haar, en nog expres ook. Laatst had ze nota bene bij een wake ruzie gemaakt over de manier waarop er koffie moest worden gezet. Tja, dat pikken mensen niet, dus werd ze eruit geknikkerd. Wat een drama, het lag niet aan haar. Dan ga je toch even kijken wat er aan de hand is, de overledene was een goede vriend van mijn vader. En dan heb ik binnen 5 minuten spijt dat ik ben gegaan, alle aandacht weer naar haar terwijl mijn vader een vriend kwijt is. En als ik dan uit mijn slof schiet is ZIJ zielig. Boehoe.

Tsja

Jeetje, is mijn moeder een verborgen tweelingzus van jouw moeder? Het lijkt wel of je over mijn moeder praat, afgezien van het feit dat mijn moeder alleen is. Wat ik doe; Ik houd alles oppervlakkig, bespreek geen diepgaande dingen met haar, als ze onaangenaam doet aan de telefoon benoem ik dat en meld dat ik ophang en doe dat vervolgens ook. Ze belt na een tijdje vanzelf wel weer eens. Als ze ´live´onaangenaam doet ga ik heel bot over op een ander onderwerp, of vraag of iemand nog iets wil drinken, of bedenk me opeens dat ik nog iets uit de slaapkamer moet pakken, of moet plots nodig het toilet bezoeken. Zo is het uit te houden, maar het blijft moeilijk. Ik had ook graag een leuke en geïnteresseerde moeder gehad, maar die heb ik niet. Alles draait om haar, ze is super achterdochtig (altijd al geweest) en maakt met iedereen ruzie. Maar dat ligt uiteraard altijd aan anderen. Verder heeft ze geen inlevingsvermogen, maar is wel heel sentimenteel en heeft altijd de slachtofferrol.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte. ´t Is ontzettend vermoeiend, zo´n moeder.
Groet,
Jujube

Middelbare dochter

Ach, wat triest toch, voor iedereen die hierbij betrokken is. Je moeder maakt het leven wel heel moeilijk voor de mensen om haar heen. Ik ga toch even door over die vriendin, die nu overleden is.
Is het onderwerp dood sowieso bespreekbaar? In ieder geval met je vader? Want als dat zo is, zou het misschien een idee zijn om van te voren al te bespreken wat HIJ wil als het zover is, en wie hij graag nog zou zien. Want mocht het zover zijn dan is wel het laatste wat je wil, ook daar nog eens een enorme strijd om te hebben. Tot in lengte van dagen een naar gevoel hebben over het afscheid dat je niet of slecht hebt kunnen nemen van iemand die je liefhebt, is heel erg. Iemand moet je moeder duidelijk maken dat zij niet degene is die bepaalt wie iemand nog wil spreken op zijn/haar sterfbed! Ik ben er getuige van geweest dat iemand door dit soort gemanipuleer niet de gelegenheid had om afscheid te nemen en dat is heel taai. Een sterfbed en afscheid dat wordt overschaduwd door ruzie gun je niemand.
Mijn moeder is niet zo erg als die van jouw maar is wel een harde tante en ik heb niet echt het gevoel dat ik ooit een moeder heb gehad, dat ze trots op me is en me waardeert voor wie ik ben. Het is nooit goed. Ik heb geleerd om het naast me neer te leggen en gelukkig heb ik een schoonfamilie die het ruimschoots voor me goedmaakt. Mijn zus heeft er veel en veel meer last van, in de 50 en nog steeds hopen op waardering en goedkeuring van ma... Mocht je inderdaad over therapie gaan nadenken: ik heb ooit een paar sessies Gestallt therapie gedaan. Ik was gelukkig, alles ging goed maar het gedoe met moeder en nog een ander ding, bleef iedere keer m'n humeur bederven en daar had ik op een gegeven moment gewoon genoeg van. Heb een geweldige therapeute gevonden die precies begreep wat ik wilde. Heel doelgericht, hier wil ik aan werken, dit is m'n hulpvraag en dat heeft heel goed uitgepakt. Werd niet vergoed door de verzekering maar het is me het geld dubbel en dwars waard geweest. Want inderdaad: de mensen om je heen verander je niet maar je kan wel veranderen hoe jij met dingen omgaat.
Succes!

Jujube ot

Je wordt gezocht in Nieuwe Huishouden ivm een taartrecept.

Goh, gaat dit over mijn schoonmoeder?

Jee, dit zou over mijn schoonmoeder kunnen gaan. Net zo bot, altijd gelijk (willen) hebben, haar eigen waarheid creeren, schoonvader is de underdog en zij bepaalt. Hij heeft absoluut niets te vertellen en mijn schoonmoeder heeft in dit geval ook tegen gehouden dat hij van iemand afscheid kon nemen. Of wat dacht je van het stempel wanneer zij op een verjaardag van een van haar kinderen en/of kleinkinderen zit? Het commentaar voor- en achteraf over de andere visite is weken ervoor en erna onderwerp van gesprek. En niet in positieve zin. Het is gewoon roddelen wat ze doet.

Ik zie het als een stuk onvermogen om met emoties om te gaan en liefde te uiten. Laat staan relaties te onderhouden.

Naar de dokter gaan als je wat mankeert? Welnee, lekker aan blijven modderen en ondertussen 3 weken beroerd zijn en geen energie meer hebben. Stront-eigenwijs (excuus voor het woord). Ach en wee, en maar klagen.

Ook werden vertrouwelijke dingen van andere familieleden uitgebreid besproken met andere familieleden, zo kwam ik dingen ter ore die niet voor mijn oren bestemd waren. Maar in beginsel al niet tegen haar hadden moeten worden verteld natuurlijk.

Maar ach, je vergoeilijkt de dingen: het zijn oude mensen, je pleegt sociale controle om te kijken of het goed met ze gaat enz. Totdat er iets voorvalt dat echt de deur dicht doet.

Bij mij was dat toen een familielid ernstig ziek werd en niet meer beter zou worden. Ze heeft er commentaar op gehad, wist het beter, deed afstandelijk en ondertussen was ik de informatiebron zodat ze op de hoogte bleef.

Zelfs toen dit familielid op sterven lag in het ziekenhuis, wilde ze er niet heen om afscheid te nemen en mocht mijn schoonvader ook niet gaan. Ze heeft zich schandalig gedragen. Tijdens de uitvaart zuchten en steunen omdat ze een stukje moest lopen enz. Bijzonder egoistisch, maar eigenlijk totaal niet in staat om met de situatie om te gaan.

Dat heeft bij mij de deur dicht gegaan, ik vond haar gedrag gedurende het ziekte- en sterfbed stuitend, om meerdere redenen die ik hier niet zal neerzetten ivm herkenbaarheid.

Ik heb daarom besloten afstand te nemen, en kom er erg weinig meer en mijn gezin dito. Ook zij hebben een kant gezien die zij als schokkend en volkomen respectloos hebben ervaren. In mijn visie heeft een gesprek geen zin, maar ik pik haar gedrag gewoonweg niet meer. De afstand is prettig en geeft rust. En dat was precies waar ons gezin aan toe was.

Ze heeft me 1x opgebeld, een half jaar na het sterfgeval omdat ze wilde praten en dat ze het allemaal wel weer fout zou hebben gedaan, dat het allemaal wel weer aan haar lag. Daar was ik zo klaar mee, dat ik heel rustig heb gezegd dat de wereld niet om haar alleen draait en dat het me verdriet doet hoe ze zich opstelt en handelt. Vervolgens heeft ze de hoorn erop gegooid. En dat was het dan. Er is verder nooit meer over gesproken en we komen er af en toe, zo eens in de 6 a 8 weken even op de koffie. En dan doet iedereen alsof er niets aan de hand is.

Prima, want zo hoor ik geen details van anderen meer die me niet aangaan, en zij hoort geen details uit ons leven. De afstand heeft me een hoop rust gegeven.

Even meegelezen

Ik wil toch ook nog even zeggen dat ik het knap van je vind hoe je hiermee omgaat. Nogmaals ik heb gebroken met mijn moeder (heerlijk rustig) maar toen was mijn vader al overleden.
Ik lees hier over moeders en schoonmoeders waarvan de rillingen over mijn rug lopen. En o wat herken ik dat slachtofferige theatrale. Dat aandacht vragen. Negatieve reakties krijgen is immers ook aandacht krijgen. Maar aandacht voor de ander is er niet, invoelen ook niet. Leven in een eigen wereld en o wee als jij daar met je eigen mening binnenkomt. Alsof jij met moddervoeten over een stralend schone vloer loopt. Mag niet hoor, denk erom.

Of mijn schoonmoeder even zo….

jeetje wat een herkenning….ook rondom uitvaarten vooral.
Mijn dierbare oma overleed. Madam belde doodleuk op dinsdag op om te vertellen dat ze waarschijnlijk vrijdag bij de begrafenis niet aanwezig zal zijn want mevrouw had dan waarschijnlijk hoofdpijn.

Toen mevrouw dan toch kwam, probeerde ze in het rouwcentrum te onderhandelen met mijn man om met ons mee te rijden. Wij zouden met volgwagens naar de begraafplaats rijden, maar zij probeerde man over te halen om met onze eigen auto te gaan zodat tothola mee kon rijden. Maar goed, die vlieger ging niet op.

Toen na de uitvaart weer zeuren dat manlief haar en schoonvader naar de bus moest begeleiden (kon je overigens makkelijk zien vanuit het rouwcentrum)…

Sommige mensen proberen alles om aandacht te krijgen.
Kort geleden nog, trouwde een nicht van manlief. Schoonmoeder erheen en heeft zeker dik een uur op een houten stoel in de kerk gezeten.
Twee weken erna een begrafenis. Dezelfde kerk, zelfde stoel. Maar nu kon mevrouw niet, want ja….zo'n last van haar rug…zo vervelend voor haar….nee, ze ging niet.